Author: Flip van der Enden

Jacco heeft niet teleurgesteld. Nog voordat iemand ook maar één noot gehoord had, doken er verhalen op in de pers dat het debuut van de baroque-er uit Hoorn ook in Amerika zou uitkomen. Waar hadden we dat eerder gehoord? Inderdaad bij de schoenenverkoopster uit Almelo. In geval van Jacco blijkt het echter echt waar te zijn. En de Britse pers was werkelijk heel enthousiast over Cabinet Of Curiosities. Even leek er toch nog sprake van een hype toen bleek dat Jacco en band nog niet helemaal waren ingespeeld tijdens een show op de Noorderslag, maar op SXSW sloeg de vonk wel over. Conclusie Jacco Gardner is inderdaad een Nederlandse held in overzeese gebieden. En alhier, de single Clear The Air is via de vox-populi de Graadmeter binnen gekomen en haalde met vereende stemmen de eerste plaats. Dat is alweer een tijdje geleden, tijd dus voor een opvolger. Die heet Chameleon en is ook mooi.

Sprokkelpop, zo zou je de stijl van Born Ruffians kunnen noemen. De Canadezen laten zich door alles en iedereen inspireren, van de springpop van Vampire Weekend via de turbofolk van Mumford tot en met de baardige harmonieën van Fleet Foxes. En alles wat daar tussen zit. Luke Lalonde leent echter met zoveel flair en hoorbaar plezier, dat we hem zijn gebrek aan originaliteit graag vergeven. Dus vergeet dat gevoel van ‘waar heb ik dat eerder gehoord’ en geniet van de Needle en de andere pure pop liedjes op Birthmarks, album nummer vier van deze geboren boeven.

Dat Thunderbird Gerard geen gewone rapper is, weet je meteen als je de info van zijn Facebook pagina leest. ‘Thunderbird Gerhard is an American artist, producer and multi-instrumentalist. Blah, blah, blah x’, staat er. Hij neemt zich zelf dus niet al te serieus en dat is opvallend in de hip hop wereld, waar respect vaak niet verdient maar geëist wordt. Het is die zelfde hip hop wereld die T.G. deed besluiten zijn native America te verlaten en zijn geluk in Europa te beproeven, eerst in Londen, tegenwoordig in Berlijn. Hij kan er met zijn pet niet bij dat mensen maar naar één genre luisteren, zoals het gros van de hip hoppers in de V.S. Zelf is hij een muzikale nomade, die geen grenzen erkent. Thunderbird is the word.

Steady Space is de opvolger van Big Love en de derde single van het eerste album van Matthew E White in totaal. De man met het rode hemd en de bruine baard is een van de beste nieuwkomers van de laatste paar jaar. Op zijn Big Inner album mengt hij soul met rock en gospel en country en folk en noem maar op een manier zoals nog maar zelden eerder is gedaan. Namen als die van The Band en Allen Toussaint duiken op, maar White staat bij niemand in het krijt. Officieel is Big Inner dan wel zijn debuutalbum, maar White is geen debutant. Eerder maakt hij twee albums met The Great White Jenkins en twee met Fight The Big Bull. Niemand buiten de White clan heeft die albums ooit gehoord, maar het verklaart wel waarom Big Inner klinkt als het werkstuk van een veteraan. Het succes dankt Matthew aan zijn bijzondere talent.

The Babies met i e i.p.v. y is een fijne garagerockband uit Brooklyn, opgericht als hobby project door Cassie Ramone van Vivian Girls en Kevin Morby van pinguinfavorieten Woods. Het kwartet bracht twee jaar geleden een aardig maar niet opvallend debuutalbum uit. Eind vorig jaar verscheen de opvolger, die een bijna compleet andere band liet horen, niet alleen was de fi een stuk minder lo, de band klonk ook brutaal en vurig en bleek dit keer gewapend met sterke songs. Our House On The Hill heet dat album, dat de kern vormt van de show die The Babies op 16 juni in de kleine zaal van de Paradiso ten beste zal geven. Er zijn nog kaarten, maar wees snel.

JAWS, genoemd naar de grofgebekte tegenstander van James Bond is een piepjonge band uit Birmingham. De stad in de Britse West Midlands blijkt een gezonde muziekscene te herbergen. JAWS is namelijk al de derde band binnen korte tijd uit Birmingham, die op de pinguinradar verschijnt. Eerder signaleerden we Swim Deep en Peace. Het blijkt dat de leden van die bands elkaar ook nog eens goed kennen. Ze hebben bijna allemaal op de zelfde middelbare school gezeten en zagen elkaar wekelijks op de Zombie Prom, een indie avond in de plaatselijke poptempel. Behalve de zelfde achtergrond hebben de drie bands nog iets gemeen, een voorkeur voor galm en jengelende gitaren, The Edge lijkt een held in Birmingham. Bono gelukkig een stuk minder.

Waiting For Something To Happen is het titelnummer van het verse, tweede album van Veronica Falls. Zangeres Roxanne Clifford klinkt als het jonge zusje van Morrissey: beetje lijzig en onderkoeld, maar broeierig van binnen. Veronica Falls past dus prima in de Britse indiepop traditie, maar is ook hoorbaar beïnvloed door 60’s groups als The Shangri-las en Ronettes. Producer van Waiting For Something To Happen is Rory Atwell, die hard op weg is Engeland’s heetste producer te worden met cliënten als Palma Violets, Vaccines en Mazes.