Blues icoon Popa Chubby behoeft eigenlijk geen introductie meer. Met zijn kaal geschoren hoofd, omvang en getatoeëerde armen is Popa Chubby een imposante verschijning. In de loop der jaren is Popa Chubby uitgegroeid tot één van de meest populaire karakters in de blues scene van New York.
Naar eigen zeggen is zijn stijl te omschrijven als “the Stooges meets Buddy Guy, Motörhead meets Muddy Waters & Jimi Hendrix meets Robert Johnson”. Begin jaren ’70 bestormt Popa Chubby met een afro kapsel en een gloednieuwe Gibson het clubcircuit.
Met het legendarische album Booty And The Beast brengt hij één van de bestverkopende blues albums van 1994 uit. Inmiddels heeft hij een dozijn aan albums op zijn naam staan. Op zijn nieuwe album Two Dogs (2017) laat Popa zich van zijn puurste kant horen.
In 2011 werkte Ane Brun mee aan het album New Blood, waarop Peter Gabriel liedjes uit zijn eigen discografie opnieuw opnam met behulp van een orkest. De Noorse zangeres vond dat zo’n bijzondere ervaring dat ze zelf ooit iets soortgelijks wilde doen.
Die kans kwam in maart dit jaar, toen ze drie optredens gaf in de Berwaldhallen in Stockholm, thuishaven van het Swedish Radio Symphony orkest en dirigent Hans Ek. Live At Berwaldhallen is al haar derde live-album, maar dankzij de medewerking van het grote orkest en de keus om vooral materiaal van haar laatste, meer ambitieuze studioplaten te spelen, is dat geen bezwaar.
Daarnaast komen ook een paar oude favorieten in een nieuw jasje voorbij (To Let Myself Go, This Voice) en een opvallende bewerking van Sonnet 138 (Shakespeare). Het orkest dringt zich zelden op de voorgrond, maar levert wel een substantiële bijdrage. Een geslaagde samenwerking en zeer sfeervol album. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst
Het derde album van de Oostenrijkse producer en muzikante Anja Plaschg a.k.a. Soap&Skin, is haar eerste album in zes jaar tijd.
Een album doordrenkt met rustige elektronica, militaristische percussie, in combinatie met een koorachtige sfeer al met al een uitgestrekt en verbluffend album.
De plaat From Gas to Solid komt verschijnt op 26 oktober. Luister hier naar de single Heal.
ArmadiLLow is dag en nacht the place to be. Relaxen, eten, drinken, dansen; het kan allemaal in dit kick-ass 24-uursgebied van Lowlands Festival 2018. Op donderdag opent Pinguin Radio het feest in de ArmadiLLow met een set van 12:00 tot 18:00 uur. DJ’s van dienst zijn DJ Hans Vrijmoed & Gijs Vervliet.
En omdat zo’n LLoase een topsoundtrack verdient, staat hier van donderdagmiddag t/m maandagochtend onafgebroken een all-killer line-up met DJ’s, die in hun eigen booth volcontinu de fijnste platen met die typische Lowlandsfeel draaien.
Daar horen natuurlijk gitaren en indie bij, maar ook gechillde elektronische sunrise-sets en allerlei ander festivallekkers. Overdag is die soundtrack bovendien in allerbeste handen bij vier toonaangevende onlineradiostations: Pinguin Radio, Red Light Radio, Stranded FM en Operator Radio.
Check het hele programma in de timetables op de foto’s!
De bastaardzonen van The Hellacopters, Scumbag Millionaire, presenteren hun nieuwe single en 7inch EPFast Action! De titel verraad het al, onafgebroken vuige rock ‘n roll met gierende gitaren… PARTY!
Scumbag Millionaire is de nieuwste act op Suburban Records. De band is het volgende hoofdstuk in de ‘Scandirock-scene’ uit de jaren 90. Een scene die een tijdje ‘dood’ is geweest, maar nu een nieuwe generatie aan bands ziet opleven.
“Yeah, The scene almost died for a while but people started to crave for new acts and someone had to pick up where it left off.” – Scumbag Millionaire.
Opgericht in 2014 speelde Scumbag Millionaire inmddels al meer dan 100 shows door heel Europa. In Nederland speelde de band op Scumbash, Zwarte Cross en deden ze de support van Zeke en Nashville Pussy. Compleey DYI vanuit hun zwarte Chevy bus.
Het debuutalbum SPEED verschijnt op 12 oktober en is geproduceerd en gemixt door Micke Nilsson(The Kendolls, Brutus, Horisont), het artwork van het album werd gemaakt door Mangobeard.
Al vijftien jaar lang verrijkt het Duitse super-duo Âme de elektronische muziekscene als geen ander. Met een intense afkeer voor herhaling innoveren Frank Wiedemann en Kristian Beyer er lustig op los; de technogoeroes zijn op geen enkel genre vast te pinnen. Na anderhalf decennium hebben de heren besloten hun eerste album uit te brengen en opnieuw een opvallende uitstap te maken. Geen muziek voor de club, maar voor thuis op de bank. “Ik kan er na drie jaar aan gewerkt te hebben in ieder geval nog steeds naar luisteren.”
Voor degenen die Âme, de Franse vertaling van ‘ziel’, enkel kennen van de immens populaire technosingle Rej of grijsgedanste remix van Howling, komen op het debuutalbum Dream House bedrogen uit. De titel is wat dat betreft een eerlijke voorbode en Beyer verpulvert bij dezen alle illusies: “Wij zijn bekend om onze dancetracks, maar daar geven we geen ruimte aan op het album. Dancetracks horen op een 12-inch en niet op een plaat. Een plaat luister je dan ook thuis en niet in de club. Tenminste, zo luister ik ze.”
Wat er dan wel te horen is op Dream House? “Moderne spacerock met een romantisch tintje. Frank en ik gingen op zoek naar ons gemeenschappelijk muzikale terrein: het Duitse erfgoed van spacerock waarin we zijn opgegroeid. We wilden dezelfde atmosfeer van bands als Neu!, Harmonia en Cluster uit de jaren ’70 creëren. Geen replica, maar een versie met een elektronische basis, gemaakt met moderne technieken. Het gaat om de transfer naar het hier en nu.”
Wispelturige kameleon
De Duitse meesters zijn niet bang dat ze met deze nieuwe richting luisteraars afschrikken. Beyer drukt op het hart dat Âme nog lang niet uitgetechnoot is. “Je niet bang te zijn dat we nooit meer dance-nummers maken; alleen op dit album vonden we dergelijke muziek niet op zijn plaats. Er zullen vast een aantal mensen teleurgesteld zijn, aangezien zij bepaalde verwachtingen hebben. Maar ik haat verwachtingen en artistiek gezien is het gewoon saai om dezelfde formule te blijven hanteren, hoe succesvol die ook moge zijn.”
Die leus sluit aan op de zorgvuldig geboetseerde carrière van Âme. Beyer en Wiedemann ontmoetten elkaar begin deze eeuw in Karlsruhe en besloten hun dancevaardige handen ineen te slaan. Die samenwerking leverde een beperkt aantal daverende singles en remixes op, waarbij de stijl net zo veranderlijk was als een kameleon met een identiteitscrisis. Detroit techno, Chicago house of tunnelvisie-trance: het passeert allemaal de revue.
“De essentie van ons karakter is om nooit verveeld te raken”, verklaart Beyer de wispelturigheid in genre. “We willen altijd geïnteresseerd en opgewonden blijven. Gezien onze brede muzikale achtergrond is dat misschien niet de makkelijkste taak. Daarom stappen we regelmatig uit een bepaald genre. Ook Dream House reflecteert die ontwikkeling.”
Grabbelton
Een liveshow van Âme heeft daarom bijzonder veel overeenkomsten met een grabbelton: je hebt niet alleen geen idee wat je voorgeschoteld krijgt, maar ook niet eens wíe. “Een aantal jaar geleden hebben we samen besloten de shows op te delen. Frank kwam er destijds namelijk achter dat DJ’en niet helemaal zijn ding was; zijn passie lag bij het live spelen van materiaal. Mijn liefde voor de draaitafel is echter gebleven. Daarom kan een optreden van Âme bestaan uit een liveset van Frank of een DJ-set van mij. We spelen verschillend materiaal op onze eigen manier, maar integreren allebei Âme in het optreden.
“Alleen bij shows van Âme II Âme spelen we daadwerkelijk met zijn tweeën, rug tegen rug. Het is een hybride vorm van live met een DJ-set. Feitelijk doe ik wat ik normaal ook doe: ik mix mijn muziek, alleen nu in die van Frank. En andersom rommelt Frank met mijn nummers tijdens zo’n set. Het is wat uitdagender, maar we kennen elkaar ondertussen goed genoeg om dit te kunnen uitvoeren. We reageren makkelijk op datgene wat de ander doet omdat we elkaars voorkeuren en favoriete richtingen kennen. Een soort blind begrip.” Op Lowlands valt dit jaar van een dergelijke set te genieten.
Stroomstoring
De hechte vriendschap tussen de twee hielp aanzienlijk tijdens het proces van Dream House. Toch is het niet altijd pais en vree geweest: vlak voordat Wiedemann en Beyer besloten hun optredens te splitsen, barstte er een bommetje tijdens een optreden op Ibiza. “Ik sloot toen aan het einde van een show Franks stroomvoorziening af, want ik was het niet eens met wat hij speelde. Dat was op een hectisch moment waarin we elkaar minder spraken, terwijl onze directe omgeving enorm veranderde. Er sluimerden wat onuitgesproken negatieve gevoelens jegens elkaar, en dat explodeerde tijdens die show in Ibiza. Sindsdien zijn we alleen maar hechter met elkaar geworden. Omdat we zulke goede vrienden zijn, weten we inmiddels hoe we ruzie moeten maken. Op een gezonde manier. Er zit geen onoprechtheid tussen ons. We kunnen elkaar eerlijk vertellen wat we mooi of niet mooi vinden; daardoor zijn we altijd allebei tevreden met het resultaat. Dat geldt ook zeker voor Dream House. We hebben hiervoor nooit echt de tijd of inspiratie gehad om een album te maken. Maar nu vragen we ons af of we niet gewoon meteen aan een tweede moeten beginnen.”
LIVEDATA 19/08 Lowlands, Biddinghuizen
—
De zomereditie van LiveGuide is nu overal in het land verkrijgbaar. De krant heeft hierin de festivalzomer van 2018 centraal staan en presenteert een imposante fictieve line-up van de 150 tofste acts die de komende maanden naar Nederland komen.
Het gratis blad heeft de line-up onderverdeeld in tien categorieën, zoals hiphop, elektronica, headliners, Nederlandse acts en het zwaardere gitaarwerk. Het heeft geleid tot een zeer diverse lijst namen met alleen acts die deze zomer naar de Nederlandse festivals komen. Van Pinkpop tot Best Kept Secret en van Vestrock via Down the Rabbit Hole en North Sea Jazz naar Zwarte Cross en Lowlands: allen zijn ze goed vertegenwoordigd.
In de 42e uitgave van LiveGuide zijn verder interviews te lezen met de opstandige artpunkers van Parquet Courts, de culty hardrockgiganten van Ghost, de Franse indierockact Theo Lawrence & The Hearts en het Duitse duo Âme, dat na vijftien jaar opereren aan de frontlinie van de dance plotseling een debuutalbum met een ook nog eens zeer verrassende sound uitbrengt.
Verder deelt het Smèrrig-duo Nixus & MC Jordan hun veeleisende tourrider (o.a. een Volkswagen Polo uit 2005 met Katja Schuurman en Kim Holland erin…), durft het Brabantse Bear’s Den-bandlid Christof van der Ven het aan quizvragen over Beyoncé te beantwoorden en tipt PR & Marketing-dame Laetitia Abbenes van het Into the Grave-festival de beste metalalbums van het moment.
The Brian Jonestown Massacre is een experimentele Amerikaanse band met Anton Newcombe aan kop. Sinds de oprichting begin jaren negentig wordt de band gekenmerkt door het grote aantal personele wisselingen en het grote aantal muzikale verkenningen, die niet allemaal even succesvol waren. Shoegaze, folk, blues en psychedelische rock zijn maar een paar van de genres waar de band mee flirtte, soms gelijktijdig.
Dit jaar voegt het bonte gezelschap liefst twee albums toe aan het indrukwekkende oeuvre. Het eerste album Something Else is op 1 juni verschenen en Hold That Thought is de eerste single die daarbij hoort.
Het tweede album van dit jaar verschijnt in september. Verwacht veel nieuwe muziek in een verder compleet onvoorspelbare show van The Brian Jonestown Massacre in Paradiso.
Hoewel al in de maak sinds zijn vorige soloplaat uit 2013, werd Miles Kane’s derde album langdurig opgehouden door het album wat hij maakte met The Last Shadow Puppets en een onvervalst writer’s block.
Dat laatste werd opgelost door de samenwerking aan te gaan met de Engelse singer/songwriter Jamie T en, voor een enkel nummer, met Lana Del Rey. Haar invloed is duidelijk hoorbaar op eerste single Loaded, ondanks dat het tempo van dat nummer, net als de rest van het album, behoorlijk hoog ligt.
Kane barst werkelijk van de energie zo te horen, en zijn punky aanpak van onvervalste rock ’n roll klinkt herkenbaar en aanstekelijk. Ondanks dat eigen geluid eert hij zijn helden respectvol, getuige het geweldige Cry On My Guitar, waar Marc Bolan anno de hoogtijdagen van T-Rex overduidelijk de inspiratie voor vormt. Too Little Too Late blijft, zoals het een echt popliedje betaamt, uren in je hoofd hangen, zonder ook maar een seconde irritant te worden. Miles Kane is onderhand de meester van de moderne Rock ’n Roll. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil
Sinds Paradise By The Dashboard Light (1977) kan niemand meer om Ellen Foley heen. Direct na de release van Meat Loaf’s wereldhit ontstond er tumult en rumoer: was de dame in de clip wel de echte zangeres? Nee, zo bleek. De vrouwelijke stem was die van Ellen Foley. Net zoals op de rest van de nummers op Bat out of Hell. Haar naam was in één klap gevestigd.
Een nieuwe dag breekt aan voor de Dawn Brothers. De band kondigt het nieuwe album Classic aan dat op 12 oktober uitkomt via V2 Records. Sinds het debuutalbum Stayin’ Out Late uit 2017 hebben de mannen niet stilgezeten. In een jaar tijd speelden ze ruim 150 shows in binnen- en buitenland, groeiden ze als band en werkten ze aan nieuw materiaal. Het niveau was al hoog, maar is in deze periode nog verder gestegen en dat valt goed te horen op de nieuwe plaat. Volgens verwachting klinkt de band als een klassieke bolide, maar dan wel eentje met een moderne motor. Als voorproefje op Classic brengen de Dawn Brothers ook een nieuwe single uit – luister nu naar Summer Jam 2017, een heerlijke up-tempo zomerplaat waar je wel vrolijk van moet worden.
Op hun tweede album, wederom geproduceerd door Pablo van de Poel (DeWolff) en Mischa den Haring (T99), horen we nog beter hoe verliefd Levi, Rowan, Rafael en Bas zijn op de muziek die ze maken. Natuurlijk draaiden de Dawn Brothers de platen van Bob Dylan en het eveneens volledig aan zijn muziek dienstbare The Band grijs. Dat betekent daarentegen niet dat hier plots theedoeken op de toms liggen of potsierlijke Silverface-versterkers op het podium staan: deze Zuid-Hollanders zoeken liever hun eigen geluid. Dat lijken ze, zo’n twee jaar na hun oprichting, gevonden te hebben: eigenlijk pas vanaf vorig jaar bewogen de individueel gevormde muziekencyclopedieën zich van het papier naar het podium, waar het viertal razendsnel in een broederschap veranderde.
De live reputatie van de Dawn Brothers is inmiddels een feit en grenzeloos gebleken. Deze zomer is de band te zien op vele festivals in Nederland en vooral ook in Duitsland. Sinds hun debuut in 2017 hebben de Rotterdammers een krankzinnig aantal shows mogen geven in clubs en op festivals in Nederland, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Zuid Afrika, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk en supports mogen verzorgen voor artiesten zoals Margo Price, White Denim, Ian Siegal en DeWolff.
Op 11 oktober presenteren de Dawn Brothers het nieuwe album in Rotown in Rotterdam. Vervolgens vertrekken ze in november naar Duitsland voor een tournee met DeWolff om in december en januari 2019 weer langs de Nederlandse clubs te touren.
In 2011 werkte 
De bastaardzonen van The Hellacopters, 
Al vijftien jaar lang verrijkt het Duitse super-duo 
De zomereditie van 
Hoewel al in de maak sinds zijn vorige soloplaat uit 2013, werd 
Een nieuwe dag breekt aan voor de