De mannen en vrouwen van Dilly Dally geven op het podium altijd 300%. De venijnige mix van grunge en punk voelt vanaf moment één als een harde klap in je gezicht.
Voorop staat zangeres Katie Monks, wiens zang makkelijk vergeleken kan worden met Courtney Love en Brody Dalle. In september 2018 kwam ‘Heaven’ uit. Het is de opvolger van het 34 minuten tellende debuutalbum ‘Sore’ uit 2015. De eerste single van het tweede album heet ‘Doom’ en is hieronder te beluisteren.
Het is onmogelijk meer bezigheden in iets meer dan een jaar te proppen dan Sharon Van Etten heeft geprobeerd. In 2017 ging ze samenwonen met de drummer uit haar tourband, beviel ze op 35-jarige leeftijd van haar eerste kind, een zoontje, maar ze onderbrak haar studie psychologie nauwelijks, speelde in tv-series als The OA en de theaterversie van David Lynch’s chef d’oeuvre Twin Peaks, en leverde de soundtrack af voor de film Strange Weather, regie Katherine Dieckmann.
Remind Me Tomorrow is tussen al die inspannende en tijdrovende bedrijven door opgenomen. Als het resultaat van een ongewenste mentale uitloop van de zwangerschap, die ook nog even haar leven in de war kwam schoppen. De foto van een chaotische kinderkamer op de cover zegt alles. De moeder gaat bijna verloren tussen de rotzooi die het resultaat is van de roze wolk na een bevalling.
Onder productionele begeleiding van John Congleton (onder meer St. Vincent) vertaalt Sharon Van Etten haar prille geluk in een getourmenteerde afrekening met alles wat een gezegend bestaan klaarblijkelijk eerder in de weg heeft gestaan. ,,Toen deze songs zich aan me opdrongen, begon ik ze vorm te geven met behulp van keyboards en synthesizers. Bewust heel anders dan op Are We There?, mijn vorige album. Daar drukte ik me nog uit in de enige ‘taal’ die ik tot dan toe machtig was, namelijk die van de instrumentatie van een doorsnee band. Dat voldeed dit keer niet. Ik voelde me beperkt, was klaar voor iets anders.”
John Congleton onderwierp haar aan een spervuur van vragen, voordat hij de samenwerking wilde aangaan. “’Wat zijn je gevoelens? Wat zijn nu je invloeden?’ ‘Wat probeer je te zeggen?’ De demo’s die ik thuis had gemaakt bestonden uit meditatieve dronegeluiden en duistere beats. Het materiaal was ongelofelijk donker van toon en karakter, maar dat geluid wilde ik juist omhelzen, me eigen maken. Ik luisterde op dat moment naar Suicide, Portishead en Nick Cave’s album Skeleton Tree. De steekwoorden voor mij waren ‘confronterend’ en ‘eerlijk’.”
“Het levert songs op die confronterend zijn om te zingen, maar ik wist vanaf het begin dat ik dit materiaal in zijn ruwe vorm wil laten horen. Ik wil de luisteraar continu onderdompelen. Dit zijn mijn songs, mijn teksten, mijn leven. Ik had alle teksten volledig uitgeschreven voordat we de studio indoken. Ik liet John in totaal veertig songs in demovorm horen en hem zijn keuze maken om te zien waarom hij welke stukken zou kiezen. Ik had drie setjes van songs gemaakt, mapje A, mapje B, mapje C. In A zaten mijn favorieten, in B de ‘gaat wel’-selectie, in C songs die voor mij golden als wild cards. John koos de meeste songs die op het album zijn gekomen uit de A-selectie.”
LIVEDATA 29 maart Paradiso, Amsterdam 30 maart Orangerie / Le Botanique, Brussel (BE)
Men neme een broeierige mix van zeer dansbare instrumentale funk, psychedelica en experimentele jazz, en daar is Baskar.
De band van onder andere ex-Birth of Joy leden Bob Hogenelst en Gertjan Gutman laat zien dat de muzikanten meer in huis hebben dan waar we ze voorheen van kenden. Lome rock wordt ingewisseld voor haakse ritmes, swingende klanken en warme instrumenten.
De Amerikaanse singer-songwriter Jessica Pratt maakte tot dusver twee platen die je direct mee terug namen naar de Amerikaanse folk en psych-folk uit de late jaren 60. Het waren platen zonder opsmuk die het moesten doen met een akoestische gitaar en de bijzondere stem van Jessica Pratt.
Die akoestische gitaar is er nog steeds op de derde plaat van de singer-songwriter uit Los Angeles, Quiet Signs. Het geluid op de plaat is echter minder sober en wat dromeriger. Er staat flink wat galm op de stem van Jessica Pratt en de instrumentatie op de plaat is rijker ingekleurd met onder andere strijkers.
Toch neemt ook Quiet Signs je direct mee terug naar de hoogtijdagen van de Laurel Canyon folk en de psychedelische folk zoals die aan het eind van de jaren 60 aan de Amerikaanse westkust werd gemaakt. Het is even wennen aan de vollere productie en de bijzondere wijze waarop de vocalen zijn opgenomen, maar Quiet Signs overtuigt al snel net zo veel als zijn twee voorgangers. Tekst Mania | Erwin Zijleman
Diep geworteld in enerzijds de Joodse volksmuziektradities uit Oost Europa en anderzijds in de bruisende Engelse dance scene. Het Londonse Oi Va Voi heeft haar muzikale erfenis gemengd met de geluiden van het moderne Londen en creëert eigenzinnige nummers die ontroeren en inspireren.
Er zijn de afgelopen jaren enkele bandwisselingen geweest, zo begon de band onder andere met zangeres KT Tunstall, die vervolgens ook doorbrak met een succesvolle solocarriere.
Het uit Brighton afkomstige Blood Red Shoes staat bekend om hun keiharde In Your Face Rock ’n Roll. Laura-Mary Carter en Steven Ansell hebben als sinds 2004 menig podia over de hele wereld gesloopt. Terwijl Laura de liefde bedrijft met haar gitaar, jaagt Steven zijn drumstel de vernieling in. Samen nemen ze de vocalen voor hun rekening.
Na vier albums en vele intense jaren on the road was het voor beiden even genoeg. Gelukkig is Blood Red Shoes terug en met hun vijfde plaat Get Tragic laten ze horen niet bang te zijn om te experimenteren. Vlak voor de opnames van dit album brak Laura haar arm door van een motor te vallen. Doordat ze door dit ongeval moeite had om gitaar te spelen heeft ze zich meer gefocust op haar vocalen en het spelen van een keyboard. Op Get Tragic is dan ook duidelijk te horen dat er afstand gedaan wordt van hun fuzzrock-roots. Desondanks zullen de twee vanavond de podiumdelen van onze Jupiler Stage afspelen, want zodra deze twee samen het podium betreden veranderen ze in een snoeiharde, genadeloze live-machine. Dit moet je een keer meemaken!
‘Welkom bij de art-punk renaissance’, verklaarde Rolling Stone na het horen van het debuut-album van Crocodiles. De Amerikaanse band combineert post-punk met gruizige shoegaze van The Jesus and Mary Chain en de catchy hooks van The Velvet Underground.
Daarnaast is ook de luidruchtige jaren 90 sound van bands als My Bloody Valentine en Sonic Youth is terug te horen. Crocodiles heeft inmiddels al een indrukwekkende live-reputatie opgebouwd in het undergroundcircuit, maar inmiddels zijn ook de grote podia aan de beurt geweest, zo stonden ze in het voorprogramma van White Lies en Japandroids. In februari komt het zevende studio-album van de band uit, dus hoog tijd om de shoegazers in Amsterdam te verwelkomen.
De band MILLENNIALS schrijft zorgeloze, niks-aan-de-hand popliedjes uit de losse pols. Nonchalant, maar vol aanstekelijke pophooks en overlopend van energie. Hun invloeden halen zij uit de Amerikaanse underground en de Britse school van de afgelopen zestig jaar.
‘Van goede luisterjazz tot stomende soul & funk, maandelijks op zondagmiddag in Victorie’
Een vaste huisband bestaande uit Aron Raams (Gare du Nord), Ferry (Gare du Nord), Sven Happel (Wouter Hamel) en Marc Schenk (Gare du Nord) zal in de donkere tijd van het jaar elke maand op de zondagmiddag de beste jazz, soul en funk brengen, met elke keer een bijzondere gast.
Nu tevens met Bas van Lier op hammond en Jerome Hol op gitaar!
Waan je in een sfeervolle club, waar je onder het genot van een drankje en lekker fingerfood kunt genieten van topmuzikanten.
Dit is de derde, deze keer met special guest Hans Dulfer, die verder natuurlijk geen introductie nodig heeft!
Dour Festival draagt op zaterdag 13 juli een podium op aan avant-garde Metal met Neurosis als headliner!
Want Dour staat voor liefde, maar vooral ook voor muzikale diversiteit.
Dour Festival streeft ernaar om te blijven evolueren en een voortrekkersrol te bekleden ten aanzien van de beste hedendaagse muziek, ongeacht het genre. Dour Festival wil een pionier van talent zijn en tegelijkertijd de muzikale niches belichten die de geschiedenis en het DNA van het festival hebben gevormd.
Daarom hebben we besloten om zaterdag 13 juli te wijden aan avant-garde Metal.
Op het programma: een subliem optreden met de Californische legende Neurosis bovenaan de affiche, de Britse band Electric Wizard, die een historische referentie is geworden op stoner- en doompodia, de komst van het Amerikaanse metal trio YOB, de exclusieve creatie tussen de bands The Body & Full of Hell, de harde rock van de Belgen Wiegedood, de hardcore van de Franse Birds In Row zonder de veelbelovende Gentse muziek van Vonnis te vergeten.
Het festival vindt plaats van 10 tot 14 juli 2019.
Ontdek de eerste 60 aangekondigde namen op dourfestival.eu
The Small Breed is een vijfkoppige psychedelische popband geïnspireerd door de magische muziek die eind jaren 60 werd gemaakt. Geboren uit de succesvolle Nederlandse band The Black Marble Selection bewandelt The Small Breed nu een nieuw pad.
Het dromerige, zonovergoten retro geluid kenmerkt zich door het gebruik van meerstemmige zang, verrassende composities en instrumenten uit de sixties. Met hemelse harmonieën, duizelingwekkende orgelsolo’s en zo af en toe een goed geplaatste fuzzsolo doen de psychedelische popsongs van The Small Breed je denken dat je in een tijdmachine bent gestapt.
De eerste EP telt vijf gevarieerde tracks, is opgenomen bij PAF! Studio te Rotterdam en geproduceerd door Dave von Raven (The Kik) en Marcel Fakkers.
De Amerikaanse singer-songwriter 
Het uit Brighton afkomstige 
