Holy Fuck – Congrats (Innovative Leisure / Bertus)
Toen Holy Fuck een jaar of tien geleden doorbrak, viel dat goed te begrijpen. Er waren simpelweg weinig groepen die dezelfde dolle muzikale filosofie en live-energie aan de dag legden. Zien was geloven, en het publiek at destijds uit de hand van de Canadese band. Congrats is het vierde album, en het verrassingseffect blijkt nog lang niet weggeëbt.
Waar vergelijkbare groepen die opzwepende elektronica, noise, en rock combineren inmiddels wel zo een beetje het loodje hebben gelegd (de generatiegenoot !!! maakt al jaren geen memorabele platen meer), daar buitelen de creatieve impulsen van Holy Fuck nog altijd over elkaar heen. Categoriseer ze maar ergens tussen Einstürzende Neubauten, Fela Kuti en Brian Eno. De singles Tom Tom en Xed Eyes zijn lichtende voorbeelden van hoe de chaos wat beter afgemeten en gestroomlijnd is dan voorheen, zonder aan charme of pret in te boeten. Een hartelijke felicitatie is dan ook op zijn plaats. Tekst Mania | Max Majorana
Town of Saints – No Place Like This
Town of Saints is het geesteskind van zanger/gitarist Harmen Ridderbos maar krijgt pas echt vorm als in 2010 de Finse Heta Salkolahti zich bij de band voegt. Ridderbos tourt dan als straatmuzikant door Europa heen en ontmoet haar op een workshop voor songwriters. Als zij haar zang en vioolspel toevoegt aan de muziek van Ridderbos ontstaat het fundament voor Town of Saints. Vanaf dat moment gaat het hard en zes jaar na hun ontmoeting is het alweer tijd voor het tweede album. Aanvankelijk ligt de nadruk bij Town of Saints op folk maar dat is in de loop der jaren steeds meer opgeschoven naar indierock.
No Place Like This laat twee kanten van die indierock horen. Het is een plaat die vrij luchtig begint maar gaandeweg steeds intenser, gedrevener en krachtiger wordt. Opener Modern Life laat nog de meest poppy variant van indierock horen, in de lijn van Vampire Weekend en Two Door Cinema Club. Opgewekte melodietjes, een ietwat exotisch aandoend ritme en een typisch zomers gevoel: niets moet, alles mag. Maar al na een paar nummers, op Short Circuit Breakdown, horen we de eerste hints dat No Place Like This toch een serieuze aangelegenheid is. Jawel, het is een pakkende meezinger, maar er komt meer drive in de muziek, meer energie, meer urgentie, én meer elektrische gitaar.
Vanaf Württemberg Calm zijn de poppy Vampire Weekends en Two Door Cinema Clubs wel echt verdwenen. Daarvoor in de plaats horen we vooral heel veel (vroege) Arcade Fire. Hiermee is meteen een klein minpunt aangestipt; de band mist een eigen gezicht. Het album kent weliswaar twee gezichten, maar geen van beiden geven het gevoel je iets nieuws te laten horen. Op de laatste vijf nummers doet de band bij vlagen aan als een Arcade Fire-coverband. Gelukkig zijn de songs in orde en is de passie aanwezig, waardoor ze er toch prima mee wegkomen.
Een enkele keer weet de band zijn twee gezichten tot één gezicht te smeden, het laat de potentie van Town of Saints horen. Het is het geval op Legions, waarbij aan de ene kant een Caribbisch aandoende gitaar-riedeltje te horen is, maar het theatrale rockgeluid ook aanwezig is. Bovendien is het een spannende, dynamische compositie, en daarmee een bewijs van hun kunnen. Verder is de grote troef van het album vooral de combinatie van Ridderbos en Salkolahti. De afwisseling van zijn en haar zang en het samenkomen van gitaar en viool. Bovendien brenft Salkolahti veel variatie in haar vioolspel: het is nu eens frivool, dan weer slepend. Soit, het is allemaal wellicht eerder gedaan, maar Ridderbos en co voeren het vakkundig en smaakvol uit.
Hiermee laat Town of Saints een veelbelovende band te zijn. Er is nog ruimte voor verbetering én voor meer eigenheid, maar op hun tweede album zet Town of Saints al de nodige stappen in de goede richting. No Place Like This is een prima staalkaart van hun mogelijkheden en doet vermoeden dat de band door kan groeien tot een vaste waarde in de Nederlandse rockmuziek. Arnout de Vries
LIVEDATA 18/06 Mañana Mañana, Hummelo 09/07 Dijkpop, Andijk 31/07 Damaris Festival, Amsterdam 15/12 Paradiso, Amsterdam 16/12 Rotown, Rotterdam 17/12 EKKO, Utrecht
Het London Calling Festival, dat twee keer per jaar plaats vindt in Paradiso, begon in 1992 als showcasefestival voor de nieuwste beloftes uit Groot-Brittannië. Tegenwoordig biedt London Calling aan nieuwe, spraakmakende alternatieve bands uit het de hele wereld een podium, als springplank naar clubs en festivals.
Pinguin Radio en 
De winter is voorbij! Tenminste, wel als je de wisseling van seizoenen ophangt aan de nieuwe release van Spain. Na een break van ruim twee jaar verschijnt op 3 juni het nieuwste album Carolina via Glitterhouse Records. Het album verschijnt in de Benelux via Suburban.
De aanleiding weet niemand meer, maar al sinds de jaren 80 is het oorlog tussen The Cure voorman Robert Smith en The Smiths baas Morrissey.
Niemand minder dan Uncle Acid & The Deadbeats staan te popelen om naar 
Onder andere Kensington, Kenny B., Party Animals, Boh Foi Toch, Admiral Freebee (foto) en Oecumenische kerkdienst met Gerda Havertong toegevoegd aan line-up van Zwarte Cross 2016 van 21 t/m 24 juli te Lichtenvoorde.