Author: Marcel van Gastel

The Jayhawks – Paging Mr. Proust
Hollywood Town Hall (1992) geldt als het onbetwiste meesterwerk van The Jayhawks. Goede tweede is Sound Of Lies uit 1997, maar daarbij moet opgetekend worden dat de tandem Mark Olson/Gary Louris defunct was en de gave powerpop-achtige liedjes op die plaat geheel op het conto van Louris geschreven moeten worden. Weer bijna twintig jaar later keert Louris met zijn Jayhawks terug naar het geluid van Sound Of Lies; met Paging Mr. Proust keert de band terug naar zijn glorieuze verleden.

Dit is niet alleen mogelijk gemaakt door de klassieke bezetting (minus Olson), maar mede door co-producers Tucker Martine en R.E.M.’s Peter Buck. The Jayhawks zelf zijn intussen in blakende vorm en sleet zit er, opgericht in 1985, nog niet op. Op Paging Mr. Proust krijg je de vintage Jayhawks-sound, wat betekent: gouden melodieën, vlekkeloze harmoniezang, klassieke countryrocksongs en scherp gitaarwerk van Louris op zijn Gibson SG.

In Lost The Summer klinkt de band heavier dan voorheen en Ace wordt gedomineerd door gitaarfeedback, maar songs als Quiet Corners & Empty Spaces, The Devil Is In Her Eyes, Lies In Black And White en de mooie met mellotron versierde afsluitende ballad I’ll Be Your Key doen fantastische tijden herleven. Paging Mr. Proust is een onverwachte, maar niettemin welkome terugkeer van The Jaywhawks aan het americana-front met een bijzonder relevante (jaarlijstjes)plaat. Tekst Mania |  Wiebren Rijkeboer

LIVEDATA 10/09 Take Root Festival, Groningen 19/09 TivoliVredenburg, Utrecht 20/09 De Roma, Antwerpen

77 Bombay Street – Seven Mountains (Gadget Records)
“Come join our club of optimistich people”, zingt Matt Buchli in het derde nummer van het album. En inderdaad, een club van optimische mensen is de perfecte omschrijving van 77 Bombay Street, de band die hij samen met zijn drie broers vormt. Seven Mountains is een uitermate vrolijk album, waar de levenslust van afspat. Toegegeven: je moet er tegen kunnen, de overdaad aan majeurakkoorden.

Het gaat om vier twintigers die hun band hebben vernoemd naar het Australische adres waar ze een aantal jaar hebben vertoefd. In hun eigen land, Zwitserland, hebben ze met hun voorgaande albums al aardig wat awards binnengesleept en gaat hun muziek als zoete broodjes over de toonbank. Niet zo verrassend als je hun radiovriendelijke mengeling van folk, rock en pop hoort.

Tijd voor de rest van Europa dus, en dat zou zomaar kunnen lukken met Seven Mountains. Het is een album dat gekleurd is door de gestrande relatie van zanger Matt Buchli. Rasoptimist als hij is heeft dat echter maar weinig invloed op de sound van de band. Ook zijn negatieve ervaringen weet hij om te zetten in een en al positiviteit. Liedjes als Painted, Bombay en Amazing Day stralen juist een enorme gelukzaligheid uit. Vier jongens die de wereld lachend tegemoet zien en het onheil met hun muziek kunnen verdrijven.

Toch heeft de relatieproblematiek zijn sporen achtergelaten. Zelfs bij de grootste optimist brengt een negatieve ervaring ook andere, diepere emoties teweeg. Verdriet, vertwijfeling, en een gevoel van onmacht. Ook de zanger van 77 Bombay Street ontkomt er niet aan. Hij uit zijn verdriet in de groots opgezette opener Seven Mountains, waarbij de theatraliteit van de muziek zijn verbetenheid mooi vormgeeft. Het gevoel van onmacht wordt op zijn beurt juist omgezet in stevig scheurende gitaren, waaroverheen Buchli in Waterproof panikerend een insectenplaag probeert tegen te houden: “They’re creeping over my front porch / they’re flying onto my porch / they are attacking my brain cells / the bugs I forge”.

Het zijn echter uitzonderingen. In de rest van de liedjes wordt de vertwijfeling af en toe kort benoemd in de teksten, maar het leeuwendeel is feelgood-muziek. Liedjes om goedkeurend op mee te bewegen, liedjes om gezellig mee te neuriën, maar ook liedjes die wat diepgang ontberen en zelden uit de bocht vliegen. Het viertal weet dat echter te compenseren met hun vaardigheid om pakkende liedjes te schrijven, met hun smaakvolle arrangementen, en vooral met hun onbedwingbare enthousiasme. Daarmee is Seven Mountains een prima album ter afwisseling van je donkere Joy Division-platen of je complexe The Mars Volta-platen. Arnout de Vries

The Boxer Rebellion – Ocean By Ocean (Absentee/Kobalt/V2)
Langzaam maar zeker heeft The Boxer Rebellion zich een uniek geluid eigen gemaakt. Sterk sferische songs, opgebouwd rond een opmerkelijk warm synthesizergeluid, met daar waar nodig wat gitaar accenten. Grootste troef is, en blijft ook op dit nieuwe album, de stem van de geboren Amerikaan Nathan Nicholson. Eerste single Keep me Close beloofde al dat de weg die met het voorgaande album Promises is ingeslagen vervolgd wordt.

De combinatie tussen pop, wave en gitaar neigt misschien iets meer dan voorheen naar de tweede term van dat rijtje, maar dat mag opgevat worden als een verrijking. Dat blijkt ook uit de rest van dit album, en wel meteen bij opener Weapon, met zijn ‘80’s synth deuntje, en vervolgens uit prijsnummer Big Ideas, prachtig opgebouwd tot een steeds steviger geluidsmuur, waartegen Richardson voluit mag gaan. Een meer dan waardige opvolger, waarop The Boxer Rebellion zich ontpopt als een band die niet zwelgt in het succes, maar zich gestaag door ontwikkelt. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 09/05 Paradiso Noord @ Tolhuistuin, Amsterdam 10/05 Effenaar, Eindhoven 03/06 Vestrock, Hulst 15-17/07 Welcome To The Village, Leeuwarden 27/09 Paradiso, Amsterdam 28/09 Paard van Troje, Den Haag 29/09 Doornroosje, Nijmegen 30/09 de Oosterpoort, GroningenBlack Stone Cherry – Kentucky (Mascot Records)
De vijfde langspeler van het Amerikaanse hardrock viertal. Voorganger Magic Mountain verscheen nog maar kort geleden in 2014. Black Stone Cherry betrad voor het eerst een podium in 2001 in Edmonton, Kentucky. Het optreden was lokaal en zeer waarschijnlijk voor een kleine schare fans bestaande uit familieleden en vriendinnen. Tegenwoordig verkoopt Black Stone Cherry de meeste zalen van een tournee in Europa uit. Logisch voor een groep die altijd hard werkt, blues en rock in whisky drenkt en zorgt voor een opwindend avondje uit.

Kentucky is een langspeler die niet verrast, maar op precies de juiste momenten het Zwitserleven gevoel bij de luisteraar opwekt. De muziek is af en toe moddervet, nodigt heel vaak uit om met de luchtgitaar mee te spelen en kent geen zwakke momenten. Twaalf eigen nummers en een zeer goed gekozen cover op deze vijfde langspeler. War, het in 1969 door Norman Whitfield en Barrett Strong geschreven nummer tegen de oorlog in Vietnam, werd aanvankelijk opgenomen door The Temptations. Edwin Starr zong het nummer een jaar later naar de top van elke hitlijst. Het nummer zit Black Stone Cherry als een passende jas. Het zijn vanaf de eerste seconden heerlijke akkoorden en bekende teksten. Opgeteld levert dat een uitnodiging voor de dansvloer op die niet kan worden afgeslagen. Het nummer zal bij elk concert van de groep een zwetende uitsmijter zijn.

De twaalf nummers van de groep zelf krijgen na herhaaldelijk draaien dezelfde aantrekkingskracht. Singel The Way Of The Future behaalde al mooie plekken in diverse speellijsten. Black Stone Cherry musiceert op een mooi moment in een succesvolle carrière. Kentucky is een opnieuw mooi visitekaartje. Jaks Schuit

Sturgill Simpson – A Sailors Guide To Earth (Warner)
“Is Sturgill Simpson country music’s savior?” vroeg het Amerikaanse Rolling Stone zich een kleine twee jaar geleden af. Zijn tweede album Metamodern Sounds In Country Music was net uit en gaf het genre nieuw elan met een opvallend psychedelische neo-klassieke inslag. De vraag beantwoorde Simpson overigens met een duidelijk “nee”, simpelweg omdat hij geen behoefte voelt zich een keurslijf aan te meten.

Dat blijkt wel uit A Sailor’s Guide To Earth, waarop Simpson dit keer de spannende geschiedenis tussen country en southern soul nieuw leven inblaast. Bijgestaan door de Dap-Kings (de huisband van soul-label Daptone) doet hij dat in de vorm van een scheepsjournaal, gericht aan zijn zoon die werd geboren toen Simpson het succes van Metamodern Sounds in een tourbus verzilverde. Een prachtig concept, dat de plaat van fraai verwerkte diepere lagen voorziet. De manier waarop snerpende country, bombastische soul en tranentrekkende strijkers daarbij samenkomen is ongekend, overweldigend en onvergetelijk. Tekst Mania | Martijn Koetsier

LIVEDATUM 08/07 Sjock Festival, Gierle (B) 09/07 Doornroosje, NijmegenMax Meser – Change (PIAS)
Nederland heeft er een singer-songwriter in de stijl van Bob Dylan, of recenter Jake Bugg en Miles Kane bij. Deze van oorsprong Catalaanse Nederlander doolde wat rond in Amsterdam en kwam voor überhaupt één optreden te hebben gegeven al in samenwerking met manager Phil Tilli (ex-Moke) en producer Matthijs van Duijvenbode (o.a. Tim Knol & Douwe Bob).

Nadat Weak for Love in 2015 al de playlisten van menig radiostation beklom was het wachten op een volwaardige langspeler. Nu is daar Change het veertien liedjes tellende debuutalbum van Meser en zijn band. Een plaat die de ene na het andere catchy popliedje kent waarin vaak gespeeld wordt met stijlen als folk, blues en zeker een duidelijke sixties-feel herbergt. Ook zijn Catalaanse afkomst verloochent Meser niet, een track als Hard to Say zou zo de basis van een vurige Spaanse dans kunnen zijn. Natuurlijk, single One Day zal het bij de meeste luisteraars zeer goed doen. Toch staan er veel meer pareltjes op die het niveau van deze track nog wel ontstijgen. Wat te denken van het Beatles-achtige Richelle of het puntige Still a Man. Als dan ook nog wordt afgesloten met de ballad Long Way To Go is de cirkel wel rond zullen we maar zeggen. De hand van producer Matthijs van Duijvenbode is duidelijk merkbaar, desalniettemin is Nederland een topplaat rijker. Thijs Schamp

LIVEDATA 12/05 Ekko, Utrecht 26/05 Rotown, Rotterdam 30/07 WeitjeRock, IJzendijke 02/08 De Bolder @ Kampeerterrein Stortemelk, Vlieland