Indiemuziek uit Australië. Vaak een gouden combinatie. Denk recentelijk aan Ball Park Music. En aan gerenommeerde namen als Tame Impala, Empire Of The Sun, Vance Joy en Flume. Methyl Ethel timmert wat dat betreft ook aardig aan de weg.
Flarden van nummers op het debuut Oh Inhuman Spectacle uit 2016 doen denken aan indiegoden als Animal Collective, MGMT en Deerhunter. Zo’n track als Twilight Driving bijvoorbeeld. Heerlijk.
Everything Is Forgotten is een jaar later de moeilijke, doch knappe tweede. L’Heure des Sorcières, No. 28 en – vooral – Ubu stuwen de plaat omhoog. Frontman Jake Webb, een man inderdaad, schroeft het niveau op Traige verder op.
Opener Ruiner legt de lat hoog. Een rijk en vol geluid. Synths. Pure pop. Scream Whole heeft erna een Metronomy-achtig basloopje. Real Tightis, net over de helft, ongrijpbaar. De intense leadzang. De zweverige instrumentatie. No Fighting sluit de boel op intense wijze af. Fan van vaandeldragers als Tame Impala en MGMT? Intekenen maar! Tekst Mania | Jelle Teitsma
Het Canadese The Velveteins slaat een brug tussen de psychedelische rock van de jaren ’60 en de indierock-explosie van het nieuwe millennium.
Geïnspireerd door het leven in een camper op de stranden van Australië, keerde frontman Spencer Morphy terug naar Canada en richtte de band op met mede-songwriter Addison Hiller in 2014.
Het duo schreef in twee weken vijf nummers en schraapte genoeg geld samen om naar Nashville te vliegen en hun eerste EP op te nemen met producer Lincoln Parish van Cage The Elephant.
Hierop kwam de voorliefde voor klassiekers als The Beatles en The Kinks in combinatie met een rauwer garagerockgeluid duidelijk naar voren. In 2017 verscheen het eerste volledige album ‘Slow Wave’, dus dit is nog maar het begin.
Wie kent niet funkrocknummers zoals Mickey’s Monkey, Baby Love of Piece Of The Rock van Mother’s Finest? Het debuutalbum van deze funk/rock, gospel en R&B-band verscheen in 1972, maar hun eerste succesje heeft de band in 1976 met de single Fire. Mother’s Finest doorbraak kwam pas echt met het nummer Baby Love en nu, 42 jaar later, is de band weer op tournee.
Mother’s Finest herbergt nog steeds de oorspronkelijke bandleden Joyce “Baby Jean” Kennedy (zang), Glenn “Doc” Murdock (zang), Jerry “Wiz” Seay (basgitaar) en Gary “Moses Mo” Moore (leadgitaar), en vooral laatstgenoemde zorgt voor het nodige vuurwerk door zelfs met zijn tong een aantal gitaarsolo’s te spelen…
Klik om te vergroten
Het concert begint met het nummer Funk A While, gevolgd door het wat bekendere Burning Love, een Dennis Linde cover, van het album Another Mother Further. De band gaat meteen los met funky ritmes, dreunende basriffs en vooral soul en gospelachtige vocalen van respectievelijk Baby Jean en Doc.
Het geluid is helaas vooral in het begin niet optimaal, en de zang van Doc is helaas ook niet meer zo “opzienbarend”, vooral tijdens het zeer funky Mickey’s Monkey laat hij toch wat te veel “steekjes” vallen.. Het middenstuk van deze set, beginnend met Cling To The Cross en als “slot” Love Changes, zakt eigenlijk een beetje in elkaar en kan het publiek niet echt bekoren. Maar gelukkig treedt dan “brulboei” Baby Jean weer in het spotlight met Power en is het publiek er weer helemaal bij. Natuurlijk ontbreken de “grote” hits Baby Love en Piece of The Rock niet; zij vormen het slotstuk van de reguliere set.
Klik om te vergroten
Als toegiften krijgt het publiek dan nog het ijzersterke The Wall (dit lijkt wel haast een metal song) en het swingende, soulachtige Give it Up, waarbij het publiek gevraagd wordt om mee te brullen en dat is natuurlijk pure nostalgie, oftewel zo “seventies”!
Jammer dat Mother’s Finest het fantastische Nigizz Can’t Sing Rock ’N Roll en Fire niet op de setlist hebben gezet, want die nummers hadden het optreden toch wat meer cachet gegeven; dit in tegenstelling tot zwakkere songs zoals I Believe en What Kind Of Fool. Al met al een wisselvallig optreden met hoofdrollen voor gitarist Moses Mo (vooral in het begin…) en Baby Jean Kennedy; givc it up, give it up, give it up, give it up…..
Op vrijdag 13 september staat Kovacs in Grenswerk. De van oorsprong Baarlose gaf in 2016 ook al een concert in een uitverkocht Grenswerk. In 2015 stond ze ook op Zomerparkfeest. Vorig jaar bracht ze haar tweede album Cheap Smell uit. De ticketverkoop is meteen gestart via www.grenswerk.nl, het Grenswerk Café en Sounds Venlo.
In 2013 studeerde Sharon Kovacs af aan het Rock City Institute in Eindhoven. Het jaar daarop debuteerde ze met de hitsingle My Love en daarna het album Shades Of Black. Dit album bracht haar tot de eerste plek in de Nederlandse albumlijst en kreeg ook internationaal veel aandacht.
Vorig jaar kwam daar dan het langverwachte vervolg Cheap Smell. Met sterke songs, een indringende performance en zwaargewicht Liam Howe (Lana Del Rey, Ellie Goulding) achter de knoppen is dit album wederom een enorme sprong voorwaarts. Met dit album op zak gaat Kovacs touren langs de Nederlandse zalen.
Op Pinguin Radio draaien we elke week zo veel mogelijk nieuwe releases, de hoogste nieuwe binnenkomer, de klimmer van de week en uiteraard veel tracks uit de top 10.
Tune dus vrijdagavond om 20:00 uur in
en luister naar de Vinyl33 op Pinguin Radio.
Vinyl 33 is een wekelijkse chart voor de werkelijke vinylverkopen in Nederland. De lijst wordt samengesteld door onderzoeksbureau Gfk Nederland, tevens uitgever van de Dutch Charts. De Gfk-cijfers geven een representatief beeld van alle albums die op vinyl verkocht worden in heel Nederland.
Met een grote Poolse gemeenschap in Nederland (en dus ook in Rotterdam) is het eigenlijk best logisch dat goede bands ook naar Baroeg komen. Dat we al vaak een grote death metalband als Vader op de planken hebben gehad, verbaasd niemand. Maar nu komt Illusion onze kant op.
Deze rockband begint in 1992 en groeit meteen uit tot één van de grootste bands in het thuisland met een aan grunge refererende sound. Dat de band een paar keer gestopt en weer begonnen is, zit hun populariteit niet in de weg. Wij verwachten dus een volle bak.
Hot For Doom is een vette stonerrock band die ontstaan is in België maar vandaag de dag vanuit Londen opereert. De band heeft enkele leden van Poolse origine. Daarom is Hot For Doom een prima aanvulling op het hoofdprogramma. De band heeft vorig jaar nog in de studio gezeten, dus we kunnen genieten van nieuw materiaal. Wij kijken al uit naar deze dag.
Toontje Lager, één van de populairste Nederlandstalige bands van begin jaren tachtig, staat na meer dan dertig jaar in een vernieuwde samenstelling weer op het podium. Onder de bezielende leiding van zanger Erik Mesie kun je genieten van hits als ‘Net als in de Film’, ‘Zoveel te doen’ en natuurlijk ‘Stiekem gedanst’.
Maar ook het minder bekende repertoire komt ruimschoots aan bod zoals ‘Vroeg of laat’, ‘Lente in Twente’, ‘In gedachten’ en ‘Het doet pijn’. En wat te denken van het gevoelige ‘Zonder jou’ de solohit van Mesie uit 1986. Een onvergetelijke avond vol (jeugd-)sentiment voor iedereen die toen jong was. Maar zeker ook voor jonge mensen van nu, die verder willen kijken dan de hedendaagse muziek.
LIVEDATA 16 februari Alkmaar, Victorie 21 februari Zwolle, Hedon 23 februari Hengelo, Metropool 14 maart Haarlem, Patronaat 21 maart Breda – Mezz 22 maart Amersfoort, Fluor 29 maart Groningen, Oosterpoort Binnenzaal 30 maart Amstelveen, P60
De ‘James Brown van Ghana’, zo wordt Gyedu-Blay Ambolley ook wel gekenschetst. En niet voor niks. Met zijn volvette afrofunk geluid, dat hij simigwa-do noemde, katapulteerde hij zichzelf in 1973 in de Ghanese muziekscene, waar hij direct insloeg als een bom met zijn funky, jazzy soulvolle benadering van highlife.
Hij startte in de sixties in de Uhuru Dance Band, en leerde onder meer van Ebo Taylor, met wie hij in 1974 The Apagya Show Band oprichtte.
Inmiddels zijn we ruim 40 jaar later en 30 albums verder en is Gyedu-Blay Ambolley een levende legende. Niet voor niets figureert hij op veel hippe re-issues, van iets obscuurdere als Afrodisiac tot labels als Soundway en Analog Africa. Deze laatste bracht in augustus 2018 nog een 12”-vinyl uit met vier afrofunk-tracks van Gyedu-Blay Ambolley.
Nu komt hij voor het eerst naar Europa met zijn eigen, superstrakke band uit Ghana, de Sekondi Band, waarmee hij nu ruim 7 jaar samen speelt en waarmee hij in mei 2017 het album Ketanuitbracht op Agogo Records. Voor vette highlife, afrofunk en afrobeat kun je niet beter wensen dan Gyedu-Blay Ambolley & his Sekondi Band!
Diep geworteld in enerzijds de Joodse volksmuziektradities uit Oost Europa en anderzijds in de bruisende Engelse dance scene. Het Londonse Oi Va Voi heeft haar muzikale erfenis gemengd met de geluiden van het moderne Londen en creëert eigenzinnige nummers die ontroeren en inspireren.
Er zijn de afgelopen jaren enkele bandwisselingen geweest, zo begon de band onder andere met zangeres KT Tunstall, die vervolgens ook doorbrak met een succesvolle solocarriere. Na hun derde album volgde intensieve tourperiodes waarbij Nederland meerdere malen is aangedaan. Zo traden ze o.a. op in de grote Alpha tent op Lowlands en deden ze meerdere optredens in Nederland.
Inmiddels is hun geluid verder doorontwikkeld (zonder verlies van hun traditionele kracht) en heeft de band een nieuwe topzangeres aangetrokken, Zohara, wat heeft geresulteerd in een nieuw album, ‘Memory Drop’, waarvan de nummers uiteraard ook live ten gehore gebracht zullen worden tijdens de aankomende shows.
Jeangy Macrooy werd in 1993 geboren in Paramaribo en kreeg op 13 jarige leeftijd een gitaar van ouders. Hij vormt een duo met zijn tweelingbroer Xillan en reist naar Nederland om zijn ambities als muzikant waar te gaan maken.
Producer en componist Perquisite lijft hem in voor het label Unexpected Records en een succesformule ontvouwt zich. Het debuut in 2016, de EP Brave Enough, explodeert in muziekland. Macrooy wordt een graag geziene gast bij 3FM en De Wereld Draait Door en wordt voorprogramma voor artiesten als Blaudzun en Selah Sue.
Ook pakt hij en passant een Edison nominatie mee voor Beste Nieuwkomer. En dat alles voordat het echte langspeel debuut High On You (2017) zijn carrière de definitieve boost geeft. Na zijn optredens op Lowlands, North Sea Jazz Festival en zijn rol in The Passion is Macrooy helemaal niet meer weg te denken op de Nederlandse muziekkaart. En het heeft allemaal mogen resulteren in het prachtige nieuwe album Horizon, dat nóg meer zelfverzekerdheid uitstraalt dan ooit tevoren.
Al groovend belicht hij het Berlijnse nachtleven in Shake Up This Place en Adrenaline, tijd voor reflectie is er op Hold Me en Surrender, zin om te dansen krijg je met het aanstekelijke Dance With Me. Dankzij een prettig gebruik van een live blazerssectie is Horizon een heerlijke plaat geworden die garant kan staan voor een volgende grote stap in de carrière van Macrooy. Releases staan gepland voor Frankrijk, België en Duitsland, dus wie weet tot hoever zijn horizon gaat reiken… Tekst Mania | Luc van Gaans
Indiemuziek uit Australië. Vaak een gouden combinatie. Denk recentelijk aan Ball Park Music. En aan gerenommeerde namen als Tame Impala, Empire Of The Sun, Vance Joy en Flume. Methyl Ethel timmert wat dat betreft ook aardig aan de weg.
