In zijn vrije tijd maakt Sam Rourke mixtapes onder zijn alter ego DJ Warhorse. “Ik werk nu aan een nieuwe set met outtakes van een Marvin Gaye/Mos Def mashup-album dat ik net heb ontdekt.” Sam lijkt nu misschien een übermoderne knakker, maar als bassist van het simplistische indierockbandje Circa Waves is hij juist een voorvechter van old school gitaarmuziek. “Hoe echter, hoe beter.”
Tekst LiveGuideNL | Sven Bersee
Toen laatst bekend werd dat Sam Smith de theme song van de nieuwe James Bond gaat opnemen, grepen de mannen van Circa Waves snel naar de bandtelefoon voor een kort tweetje: Circa Waves @CircaWaves Sep 8 – I dunno what Sam Smith is talkin bout, we’re doing the bond theme!
“We gaan gewoon een cover van Goldfinger spelen”, zegt Sam Rourke nu met een droog hoofd over deze bekendmaking. “We veranderen alleen het woord Goldfinger in de titel van de nieuwe film. SPECTRE dus. Al twijfelen we nog, want ons eigen nummer Get Away is ook een prima Bond-tune. Maar dan moet het wel gezongen worden door Shirley Bassey. Alleen zij komt daarmee weg.”
Spelen in Circa Waves biedt hetzelfde privilege als in de huid kruipen van 007: vrouwen komen op de Liverpudlians af alsof er een chick-magnet in hun strakke broekjes zit. De achttienjarige welpjes staan steevast vooraan bij hun shows. Het heeft er alle schijn van dat deze vier jonge honden de droom leven. Ze dronken laatst ook al champagne met het in de UK legendarische The Libertines. “Vooral in Engeland is dat zó’n belangrijke band. Zeker in hun hoogtijdagen hebben ze bij veel mensen de ogen voor nieuwe muziek geopend. Het is dus wel gek om ze dan backstage op festivals te ontmoeten en gewoon even een praatje met ze te maken.”
Sam verbaast zich soms over het leven waarin hij en zijn bandmaatjes zijn beland. Sinds de release van debuutalbum Young Chasers in maart werd alles alleen maar hectischer. “Dit leven is soms best surrealistisch. We kunnen non-stop de gekste dingen doen. Dus mensen die denken dat wij een droomleven hebben: dat klopt. Het is ongeveer wat ik me ervan voorstelde toen ik jong was. Je ziet veel steden, krijgt ladingen drank in je handen gedrukt en ontmoet toffe mensen. Ik had bijvoorbeeld een keer de kans om Mos Def te ontmoeten. Ik ben groot fan van hem en hij stond tijdens een festival een paar meter verderop. Ik had alleen niet de ballen om hoi te zeggen, helaas.”Hyperenergiek
In hun eigen festival-minidocumentaire 4 Festivals / 4 Countries / 4 Days zien we dat de jongens zich niet bovenmatig inspannen om nieuwe avonturen te creëren. Na de zoveelste hyperenergieke show is bier drinken de voornaamste backstage-bezigheid. Zoals na het optreden op het Friese Welcome to The Village, te zien in aflevering twee van de vierdelige docu. “Daar kun je zien dat we voor en na een show niet veel werk verzetten. Zo herinner ik me van dat festival vooral dat we heel vroeg begonnen met drinken. Er gingen een paar flessen whisky doorheen en ik voelde me daar wel een beetje raar door, maar dat is oké.”
In de docu zien we de heren, zoals het goede Britten betaamt, ook keurig een paar sloten bier wegzuipen. Dat spul is op festivals nu eenmaal in grote hoeveelheden voorhanden. “En de beste manier om met die verleiding om te gaan, is door beter te worden in bier drinken. Dat is een betere aanpak dan alcohol vermijden. Inmiddels zijn we dus vrij getrainde bierdrinkers.”
Allemaal wel zo rock & roll dus, die mentaliteit van deze jongens. Verbaast ons ook niks, want eigenlijk is Circa Waves niets meer dan een typisch old school gitaarbandje. “Onze muziek is vrij simplistisch. Toen we aan Young Chasers werkten, probeerden we het vooral ‘stripped-back’ te houden. We houden er niet van om dingen gecompliceerder te maken dan ze zijn. Veel bands van nu maken er een ‘overblown fucking thing’ van, met zestig backingtracks, tien gitaren en vier vocalen door elkaar.”
Volgens Sam zijn er tegenwoordig te veel bands die live terugvallen op backing tracks. “Het is heel eenvoudig om een show super glad en gepolijst te laten klinken, maar dat is niet echt. Dan denkt het publiek dat zo’n band live geweldig is, terwijl ze eigenlijk gewoon afhankelijk zijn van backing tracks. Dat is best een cynische houding, maar sommige bands interesseert het blijkbaar niet of ze hun fans voor de gek houden.”
Volgens Sam heeft gitaarmuziek in de afgelopen jaren flink geleden, maar hij denk dat het zowaar allemaal beter wordt. “Gelukkig heb je nu weer bands als Wolf Alice, die gewoon echt als een fucking band klinken. Dat is een tijdje weggeweest. Op een zeker moment klonk bijna alles te gepolijst en mooi. Dat doen wij verdomme niet. Wij willen gewoon klinken als een band die in een oud hok liedjes speelt.”
LIVEDATA 28/10 Doornroosje, Nijmegen 29/10 Effenaar, Eindhoven 30/10 London Calling, Amsterdam 31/10 Vera, Groningen
Klinkt als: springerige Britrock voor zweterige pubs
Het november-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.
Op donderdag 3 maart 2016 presenteren Motel Mozaique en Rotown de Australische indiefolkband Boy & Bear in Annabel. Deze week brengt Boy & Bear hun nieuwe album Limit Of Love uit en geven ze een uitverkocht optreden in de Amsterdamse Tolhuistuin. Het concert in Annabel is het enige Nederlandse optreden in die periode. De kaartverkoop start op vrijdag 30 oktober om 10.00 uur.
De muziek van Boy & Bear kan het best omschreven worden als indie-pop met veel vocale harmonie. Dromerige en energieke folk wisselen elkaar af. De vergelijking met Mumford & Sons is vaak gemaakt. De stem van zanger Dave Hosking heeft wel iets weg van Marcus Mumford, maar bevat tegelijkertijd ook voldoende eigenheid om kenmerkend te zijn voor de nummers en eigen sound van Boy & Bear.
