Elke dag om 8 uur een vette clip! De nieuwe video van Grimes is het wonderschone Flesh without Blood/Life in the Vivid Dream. Dit staat op het nieuwe album Art Angels welke 6 november zal verschijnen.
LIVEDATA 28/02/2016 Paradiso, Amsterdam 29/02/2016 Tivoli, Utrecht 03/03/2016 AB, Brussels
Het London Calling Festival, dat twee keer per jaar plaatsvindt in Paradiso, begon in 1992 als showcasefestival voor de nieuwste beloftes uit Groot-Brittannië. Tegenwoordig biedt London Calling aan nieuwe, spraakmakende alternatieve bands uit het de hele wereld een podium, als springplank naar clubs en festivals.
Wil je voordat London Calling gaat beginnen al gaan genieten. Er is een kleine pre-party met The Jacques…
Vrijdag 30 oktober om 17.00 uur
Gratis entree
Dr Martens Store: Kalverstraat 158, Amsterdam
Wij mogen 4 x een London Calling Prijzen Pakket weg geven!
Hierin zit onder meer een T-Shirt van The Jacques, buttons van The Jacques / London Calling / Pinguin Radio. Een aansteker/bieropener en een viltje. Tevens maak je kans op een paar vette boots van Dr. Martens – Model 1460.
Mail ons je schoenmaat, je adresgegevens of nog mooier, maak een fijne foto van jezelf voor de Dr. Martens shop in Amsterdam, dan heb je een streepje voor. Mail alles naar prijsvraag@pinguinradio.com en dat waanzinnige prijzenpakket komt binnenkort naar je toe.
PAUW – Macrocosm Microcosm (Caroline Records)
Met hun eerste EP en een speciale single voor de Hubble telescoop heeft het psychedelische kwartet al een introductie van formaat achter de rug. De nieuwsgierigheid naar meer werk hoeven we gelukkig niet lang te bedwingen want het eerste volwaardige album is een feit. Met twee nummers van de EP in de herhaling, waaronder het ijzersterke Shambhala, wordt gelijk duidelijk dat Pauw de ingeslagen weg voortzet en ons meer trakteert op een flinke dosis psychedelica blues.
Tegelijkertijd weten ze de verleiding om los te gaan in lang uitgesponnen solo’s te weerstaan, waardoor ook de kracht van de uitstekende composities volledig overeind blijft. Wat dat betreft lijken ze meer gemeen te hebben met de eerste albums van de Steve Miller Band, terwijl ze tegelijkertijd ook waarschijnlijk wel een album van Oasis in de kast hebben staan, getuige vooral de muzikale referentie in Visions, het Hubble nummer. Uiteraard zijn ook de Temples een meer actuele referentie, maar Pauw weet meer dan hun Engelse collega’s het verleden te gebruiken om vooruit te komen, waardoor dit bepaald geen reis naar een tijdperk is dat ooit geweest is, maar juist een vooruitstrevend album met psychedelica anno nu. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil
LIVEDATA 30/10 Vera, Groningen 06/11 Grenswerk, Venlo 07/11 Metropool, Hengelo (albumrelease) 10/11 L’eden, Charleroi 14/11Tivoli De Helling, Utrecht 27/11 Muziekgieterij, Maastricht 29/11 AB, Brussel 03/12 Rotown, Rotterdam 04/12 Effenaar, Eindhoven 10/12Glimps, Gent 17/12 Doornroosje, Nijmegen 20/12 Paradiso, Amsterdam (w/Birth of Joy)
Peaches – Rub (I U She Music / Bertus Distributie)
Peaches is de alias van Merill Nisker, een Canadese muzikante. Als je enigszins bekend bent met haar muziek, zou je kunnen denken dat die alias verwijst naar het straattaalwoord voor het vrouwelijk geslachtsdeel. Niskers teksten zijn namelijk uitermate seksueel getint. Het verwijst echter naar een nummer van Nina Simone; Four Women. In dit lied worden vier vrouwen beschreven die symbool staan voor de zwarte vrouw in Amerika. De vierde vrouw staat voor degene die zich met volle overtuiging verzet tegen de blanke medemens en de slavernij. Hier herkende Merill Nisker zich in: ook zij vecht tegen bestaande normen en waarden. Haar seksueel getinte teksten hebben dan ook altijd een onderliggende boodschap.
Met haar nieuwe album Rub is ze terug om genderproblematiek aan te kaarten en taboes te doorbreken. Man en vrouw zijn in onze maatschappij behoorlijk afgebakende concepten, grotendeels gevormd door onszelf. Natuurlijk is er het lichamelijke verschil, maar met de culturele verschillen (bijvoorbeeld: blauw is een jongenskleur, roze een meisjeskleur) word je niet geboren. Sterker nog: het wordt je haast opgedragen, zo denkt Peaches er in ieder geval over. Bij haar lopen man en vrouw nog weleens door elkaar: zo maakt ze op het album Fatherfucker een statement door als vrouw met baard op de albumhoes te staan, ruim voor Conchita Wurst het songfestival won. Ook op feministen als Miley Cyrus en Nicki Minaj heeft ze grote invloed gehad.
Conchita Wurst? Miley Cyrus? Nicki Minaj? Dat is toch niks voor Pinguin Radio? Laat ik dan wat andere namen noemen: op haar nieuwe album werkt ze o.a. samen met haar oude huisgenoot Feist en met Sonic Youth-zangeres Kim Gordon. Toch is haar muziek met geen van de genoemde namen vergelijkbaar. Peaches maakt electroclash, een genre dat begin jaren ’00 opkwam. Het genre mixt allerlei genres als new wave, techno en popmuziek met elkaar, en werd populair door artiesten als Felix Da Housecat en Miss Kittin (naast Peaches zelf).
Op haar nieuwe album gaat ze terug naar die electroclash-roots. Opzwepende ritmes, in combinatie met bijtende vocalen. Wel is het album opvallend poppy, met veel pakkende refreinen, en zonder veel uit de bocht te vliegen. Het blijft bij momenten ook wat aan de vlakke kant, waarbij je zowel muzikaal als tekstueel het gevoel krijgt het allemaal wel eerder van haar gehoord te hebben.
De hoogtepunten zijn dan ook net de afwijkende nummers. In Free Drink Ticket fantaseert ze over hoe ze haar ex-geliefde de ergste dingen aandoet (gedachtes waarvan ze denkt dat velen het weleens hebben ervaren). Dit doet ze op een zodanig koele toon, dat het haast psychopatisch aanvoelt, wat in combinatie met spannende elektronische begeleiging tot een fantastisch nummer leidt. Op Lights in Places sluit ze wat meer aan bij de moderne synthpop met fraaie, aanzwellende keyboardtonen, en meeslepende melodieën. Ook Vaginoplasty is memorabel; hierin ageert ze tegen o.a. schaamlipcorrecties.
Peaches mag dan wat in herhaling vallen; toch is Rub weer een onderhoudend album, met enkele waardevolle toevoegingen aan haar oeuvre. Bovendien is het niet verkeerd als de taboe’s eens wat worden opgeschud. Peaches is hierin haar unieke zelf, grofgebekt maar niet zonder reden. Alleen daarom al is Peaches zelf ook een waardevolle toevoeging aan de popmuziek. Arnout de Vries
LIVEDATA 14/12 Paradiso Noord, Amsterdam 18/12 Orangerie, Brussel
Op donderdag 3 maart 2016 presenteren Motel Mozaique en Rotown de Australische indiefolkband Boy & Bear in Annabel. Deze week brengt Boy & Bear hun nieuwe album Limit Of Love uit en geven ze een uitverkocht optreden in de Amsterdamse Tolhuistuin. Het concert in Annabel is het enige Nederlandse optreden in die periode. De kaartverkoop start op vrijdag 30 oktober om 10.00 uur.
Boy & Bear begon als een soloproject van Dave Hosking in 2009 maar groeide al snel uit tot een succesvolle vijfkoppige band. De eerste jaren lag de focus op thuisland Australië waar in 2011 het debuutalbum Moonfire uitkwam. De band won toen maar liefst vijf ARIA Awards (de Australische Brit Awards) waaronder die die voor Group of the Year en Album of the Year. Het duurde daarna niet lang meer voor Hosking en zijn compagnons ook de rest van de wereld veroverden met hun warme, folky rocksongs.
Het eerste Nederlandse optreden van Boy & Bear vond plaats in 2012 tijdens het Motel Mozaique Festival. “Boy & Bear geniet vanavond met volle teugen van alle aandacht en geeft dat terug met een sterk debuut op de Nederlandse planken.” aldus 3voor12. In die periode had Boy & Bear met de single Milk & Sticks ook een flinke 3FM-hit te pakken.
De muziek van Boy & Bear kan het best omschreven worden als indie-pop met veel vocale harmonie. Dromerige en energieke folk wisselen elkaar af. De vergelijking met Mumford & Sons is vaak gemaakt. De stem van zanger Dave Hosking heeft wel iets weg van Marcus Mumford, maar bevat tegelijkertijd ook voldoende eigenheid om kenmerkend te zijn voor de nummers en eigen sound van Boy & Bear.
Hun nieuwe plaat Limit Of Love kwam eerder deze maand, evenals voorganger Harlequin Dream uit 2013, op de eerste plek in de Australische albums chart binnen. Deze week verschijnt het album met o.a. de single Walk The Wire ook in Nederland.
Boy & Bear
+ support
Donderdag 3 maart 201
Annabel, Schiestraat 18, Rotterdam
Deuren open 19.00 uur / aanvang 20.00 uur
Tickets a € 17 (ex. servicekosten) zijn verkrijgbaar via Annabel, Rotown, Motel Mozaique en Ticketmaster
Het debuutalbum van Dazzled Sticks is vanaf vandaag gratis verkrijgbaar. Door een unieke samenwerking met WeTransfer is het self-titled album vanaf 10:00 uur vanochtend te downloaden via www.dazzledsticks.nl. Het is voor het eerst in Nederland dat een album op deze manier gratis ter beschikking wordt gesteld. Eind januari start het duo met een clubtour door Nederland.
De samenwerking tussen Sticks (Opgezwolle, Fakkelbrigade, Great Minds) en Tjeerd Bomhof (Dazzled Kid, Voicst) is op een bijzondere manier tot stand gekomen: ze traden samen op tijdens een begrafenis. Zoiets intiems schept een band en de muzikale klik deed de rest. Het resultaat is ‘Dazzled Sticks’; een muzikale speeltuin waarbij twee werelden samensmelten. Met een Amsterdammer achter de knoppen en een Zwollenaar achter de microfoon.
Met associatieve raps die nergens over gaan (en stiekem toch wel ergens over gaan). Met beats die soms hypnotiserend zijn (‘Blijven Lopen’), dan weer beheerst stuiterend (‘Soefies’) of onweerstaanbaar groovend (‘Dans’). Met Tjeerds jaren tachtig-synths en zanglijntjes die een speels één-tweetje doen met de aangenaam monotone stem van Sticks. Met teksten over voetbalvandalen in Bloemendaal aan Zee, over slechte lichaamshygiëne en over dat je niet zo moeilijk moet doen. Toch klinkt ook de sfeer van de dag van die eerste ontmoeting door: geniet van het leven, maar besef ondertussen heel goed dat alles eindig is.
Vanaf woensdag 4 november is het album van Dazzled Sticks beschikbaar via Spotify, iTunes en andere officiële kanalen.
LIVEDATA 21/01/2016 Effenaar, Eindhoven, 22/01/2016 Nieuwe Nor, Heerlen 23/01/2016 Rotown, Rotterdam 29/01/2016 Doornroosje, Nijmegen 04/02/2016 Paard Van Troje, Den Haag 05/02/2016 Tivoli De Helling, Utrecht 06/02/2016 Hedon, Zwolle 12/02/2016 Bitterzoet, Amsterdam 13/02/2016 Simplon, Groningen
In zijn vrije tijd maakt Sam Rourke mixtapes onder zijn alter ego DJ Warhorse. “Ik werk nu aan een nieuwe set met outtakes van een Marvin Gaye/Mos Def mashup-album dat ik net heb ontdekt.” Sam lijkt nu misschien een übermoderne knakker, maar als bassist van het simplistische indierockbandje Circa Waves is hij juist een voorvechter van old school gitaarmuziek. “Hoe echter, hoe beter.”
Tekst LiveGuideNL | Sven Bersee
Toen laatst bekend werd dat Sam Smith de theme song van de nieuwe James Bond gaat opnemen, grepen de mannen van Circa Waves snel naar de bandtelefoon voor een kort tweetje: Circa Waves @CircaWaves Sep 8 – I dunno what Sam Smith is talkin bout, we’re doing the bond theme!
“We gaan gewoon een cover van Goldfinger spelen”, zegt Sam Rourke nu met een droog hoofd over deze bekendmaking. “We veranderen alleen het woord Goldfinger in de titel van de nieuwe film. SPECTRE dus. Al twijfelen we nog, want ons eigen nummer Get Away is ook een prima Bond-tune. Maar dan moet het wel gezongen worden door Shirley Bassey. Alleen zij komt daarmee weg.”
Spelen in Circa Waves biedt hetzelfde privilege als in de huid kruipen van 007: vrouwen komen op de Liverpudlians af alsof er een chick-magnet in hun strakke broekjes zit. De achttienjarige welpjes staan steevast vooraan bij hun shows. Het heeft er alle schijn van dat deze vier jonge honden de droom leven. Ze dronken laatst ook al champagne met het in de UK legendarische The Libertines. “Vooral in Engeland is dat zó’n belangrijke band. Zeker in hun hoogtijdagen hebben ze bij veel mensen de ogen voor nieuwe muziek geopend. Het is dus wel gek om ze dan backstage op festivals te ontmoeten en gewoon even een praatje met ze te maken.”
Sam verbaast zich soms over het leven waarin hij en zijn bandmaatjes zijn beland. Sinds de release van debuutalbum Young Chasers in maart werd alles alleen maar hectischer. “Dit leven is soms best surrealistisch. We kunnen non-stop de gekste dingen doen. Dus mensen die denken dat wij een droomleven hebben: dat klopt. Het is ongeveer wat ik me ervan voorstelde toen ik jong was. Je ziet veel steden, krijgt ladingen drank in je handen gedrukt en ontmoet toffe mensen. Ik had bijvoorbeeld een keer de kans om Mos Def te ontmoeten. Ik ben groot fan van hem en hij stond tijdens een festival een paar meter verderop. Ik had alleen niet de ballen om hoi te zeggen, helaas.”Hyperenergiek
In hun eigen festival-minidocumentaire 4 Festivals / 4 Countries / 4 Days zien we dat de jongens zich niet bovenmatig inspannen om nieuwe avonturen te creëren. Na de zoveelste hyperenergieke show is bier drinken de voornaamste backstage-bezigheid. Zoals na het optreden op het Friese Welcome to The Village, te zien in aflevering twee van de vierdelige docu. “Daar kun je zien dat we voor en na een show niet veel werk verzetten. Zo herinner ik me van dat festival vooral dat we heel vroeg begonnen met drinken. Er gingen een paar flessen whisky doorheen en ik voelde me daar wel een beetje raar door, maar dat is oké.”
In de docu zien we de heren, zoals het goede Britten betaamt, ook keurig een paar sloten bier wegzuipen. Dat spul is op festivals nu eenmaal in grote hoeveelheden voorhanden. “En de beste manier om met die verleiding om te gaan, is door beter te worden in bier drinken. Dat is een betere aanpak dan alcohol vermijden. Inmiddels zijn we dus vrij getrainde bierdrinkers.”
Allemaal wel zo rock & roll dus, die mentaliteit van deze jongens. Verbaast ons ook niks, want eigenlijk is Circa Waves niets meer dan een typisch old school gitaarbandje. “Onze muziek is vrij simplistisch. Toen we aan Young Chasers werkten, probeerden we het vooral ‘stripped-back’ te houden. We houden er niet van om dingen gecompliceerder te maken dan ze zijn. Veel bands van nu maken er een ‘overblown fucking thing’ van, met zestig backingtracks, tien gitaren en vier vocalen door elkaar.”
Volgens Sam zijn er tegenwoordig te veel bands die live terugvallen op backing tracks. “Het is heel eenvoudig om een show super glad en gepolijst te laten klinken, maar dat is niet echt. Dan denkt het publiek dat zo’n band live geweldig is, terwijl ze eigenlijk gewoon afhankelijk zijn van backing tracks. Dat is best een cynische houding, maar sommige bands interesseert het blijkbaar niet of ze hun fans voor de gek houden.”
Volgens Sam heeft gitaarmuziek in de afgelopen jaren flink geleden, maar hij denk dat het zowaar allemaal beter wordt. “Gelukkig heb je nu weer bands als Wolf Alice, die gewoon echt als een fucking band klinken. Dat is een tijdje weggeweest. Op een zeker moment klonk bijna alles te gepolijst en mooi. Dat doen wij verdomme niet. Wij willen gewoon klinken als een band die in een oud hok liedjes speelt.”
LIVEDATA 28/10 Doornroosje, Nijmegen 29/10 Effenaar, Eindhoven 30/10 London Calling, Amsterdam 31/10 Vera, Groningen
Klinkt als: springerige Britrock voor zweterige pubs
Het november-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.
Geïnspireerd door de diva’s uit haar jeugd, Mariah Carey, Sade, Sinéad O’Connor en Enya, heeft Nina K met On Ice een dromerig popalbum gemaakt. Negen nummers die handelen over donkere existentiële onderwerpen als ‘hoe verwerk ik het overlijden van een kind’. Heftige ervaringen die gebaseerd zijn op gebeurtenissen uit haar persoonlijke leven. De albumtitel On Ice verwijst zowel naar sprankelende jeugdfantasieën als reflecties op de eeuwigheid en onsterfelijkheid.
Grootse vocalen en krachtige personas zijn altijd belangrijk geweest. Maar Nina K is er niet in geïnteresseerd om enkel als stem te fungeren. Ze is een ambachtsvrouw in hart en nieren met volledige controle over elk detail en elke beslissing in het creatieve proces. Een DIY-diva die zelf de meest geschikte samenwerkingen kiest. Deze keer viel de keus op Alex ”Lexxx” Dromgoole (Björk, Jessie Ware, Angel Haze, Fatima Al Qadiri) als mixer en de experimentele muzikant en synth-tovenaar Daniel Fagge Fagerström (Optic Nest, The Skull Defekts) als co-producer. Het resultaat is een dromerig popalbum met harpen, fluiten, jaren ’90 Enigma-beats, deinende synthesizers en teksten die gaan over de ware liefde en de ware dood.
In 2010, na haar op science-fiction geïnspireerde vierde album Red Leader Dream, zette Nina Kinert haar carrière als artiest voor onbepaalde tijd in de ijskast. Om echtelijke redenen veranderde ze haar naam, liet het volledige Kinert gedeelte van haar leven achter zich en begon nieuwe nieuwe kanten van zichzelf te ontdekken. De muziek stopte echter nooit helemaal. Ze ging voor anderen schrijven, zong mee op albums en verkende de wereld van de moderne elektronische disco en dancepop met acts als Tomas Barfod (met wie ze o.a. November Skies en Pulsing schreef), WhoMadeWho, Nadastrom en CMG. En tussen haar studiowerkzaamheden door haalde ze een bachelor graad in filmwetenschappen en maakte ze wederom deel uit van de backingband van Ane Brun.
Deze meiden uit Madrid hebben ontzettend veel lol in het maken van muziek. De speelse aanpak van Hinds zorgt voor rammelige, aanstekelijke garage nummers. Het is ook niet zo gek dat Mac DeMarco, Ty Segall en The Black Lips tot de voorbeelden van de band behoren. Op 8 januari komt na een reeks van EP’s en singles het debuutalbum Leave Me Alone uit.
Als teaser heeft Hinds alvast de single Garden online gezet. Dit heerlijk compacte en volop rammelende indiepop liedje is te beluisteren via Soundcloud. Deze track, maar bijvoorbeeld ook Chili Town dat onlangs nog op #1 stond op Hype Machine, hebben een plekje op de zeer charmante langspeler gekregen.
LIVEDATUM 27/02/2016 Bitterzoet, Amsterdam
The Bohicas = Snerpende gitaarsolo’s, puntige rock en catchy hooks. Na twee succesvolle optredens op London Calling die zowel de Kleine en later ook de Grote Zaal veranderden in een stampende zwetende massa is het nu tijd voor een eigen show in de Kleine Zaal.
De nieuwe belofte van platenlabel Domino heeft net het debuutalbum The Making Of uitgebracht en gaat hiermee op tour door Europa. De jongens uit Essex zijn klaar met “those fucking slow jams” en dat is duidelijk te horen aan hun singles als Swarm en Where You At.
LIVEDATA 27/10 Paradiso, Amsterdam 28/10 Simplon, Groningen
De vierde editie van het Let’s Get Lost festival was een groot succes. 700 bezoekers genoten van nieuwe en opkomende (inter)nationale artiesten op 11 bijzondere locaties in de Zwolse binnenstad. Het festival trapte zaterdagmiddag af met gratis toegankelijke sessies. Onder grote belangstelling speelden onder andere Holy Holy (Museum De Fundatie – Foto Erik Delobel), OIJ (Blauwdruck) en Todd Dorigo (Galerie Het Langhuis) een sessie.
Als hoogtepunten van het avondprogramma werden onder andere METZ (Stadcafé BLIJ), Ryley Walker (Statenzaal), PAUW (Hedon) en Michael Price (Statenzaal) genoemd.
Sinds dit jaar heeft het festival de festivalnaam uitgebreid met een ondertitel “Let’s Get Lost In Music and Places”. De toevoeging omschrijft volgens de organisatie nog beter waar het festival voor staat; het ontdekken van toffe urgente muziek op mooie locaties.
Het festival laat bezoekers nieuwe (inter)nationale muziek ontdekken, zo stonden onder andere Oscar & The Wolf, Strand Of Oaks, Peter Broderick, Jacco Gardner en Daniel Norgren op voorgaande edities.
