Elke ochtend om 9 uur glibberig clipje! De Amerikaanse Albert Hammond Jr. (gitarist The Strokes) komt op 31 juli met zijn derde soloalbum Momentary Masters. Het is een album dat reflecteert op gemiste kansen, gemaakte keuzes, verspilde tijd en niet gekozen wegen. Albert Hammond Jr. noemt het album: “a love letter to my past self.” Born Slippy is een heerlijke single en heeft een prachtige clip!
LIVEDATA 30/11 Botanique / Orangerie, Brussel 02/12 Paradiso, amsterdam
Sleaford Mods presenteerde op 10 juli hun achtste album Key Markets! Het is de opvolger van het alom bejubelde Divide & Exit, dat vorig jaar verscheen. Op 23 oktober komt de band naar Nederland en speelt in De Melkweg in Amsterdam.
Sleaford Mods werd vorig jaar ineens ‘the talk of the town’ na een legendarische show in de Charlie-tent op Lowlands. Niet alleen binnen de Benelux, maar ook in thuisland Engeland, waar de muzikanten in de rij stonden om met de band te werken. Samenwerkingen met Leftfield en The Prodigy volgden. Het resulteerde onder andere in de single Ibiza.Jason Williamson over het album: “Key Markets was a large supermarket bang in the centre of Grantham from the early 1970’s up until around 1980. My mum would take me there and I’d always have a large coke in a plastic orange cup surrounded by varnished wood trimmings and big lamp shades with flowers on them. The sound has naturally moved itself along. ‘Key Markets’ is in places quite abstract but it still deals heavily with the disorientation of modern existence. It still touches on character assassination, the delusion of grandeur and the pointlessness of government politics. It’s a classic. Fuck em.”
LIVEDATA 23/10 Melkweg, Amsterdam
Opeens was daar de Australische singer-songwriter Jarryd James. Nog voordat hij überhaupt een album uit had gebracht werd zijn single Do You Remember al een vette hit. Dinsdag 22 september komt hij naar de Melkweg, Amsterdam om voor het eerst in Nederland op te treden.
De elektronische R&B van Jarryd James heeft een donker randje en met een groots geluid weten zijn nummers zich toch subtiel in je hoofd te nestelen. Het is de nieuwe sound die vergelijkbaar is met die van singer-songwriters als Chet Faker, Jack Garratt en Josef Salvat. In zijn eigen land is hij al mateloos populair.
LIVEDATA 22/09 Melkweg, Amsterdam
Afgelopen was Raury met zijn song Devil’s Whisper nog onze IJsbreker. Raury is de 19 jarige Alexander Tullis uit Atlanta. Hij is zo’n niet voor één gat te vangen artiest, net als Prince en Beck en André 3000. En Typhoon. Raury is zanger, maar rapt ook en speelt behoorlijk goed gitaar. Tot nu toe waren zijn releases meer interessant dan goed, maar met Devil’s Whisper (een vervolg op zijn debuutsingle God’s Whisper) heeft hij zijn eerste meesterwerk afgeleverd.
Hij omschrijft zijn muziek zelf als World Music. Muziek met een message. En muziek waar hij plezier in heeft, dat blijkt uit alles.
Op 15 juli staat Raury in de Melkweg te Amsterdam.
Wij mogen 2×2 Tickets weg geven! Mail gewoon je naam naar prijsvraag@pinguinradio.com en dan liggen die tickets heel snel in je digitale brievenbus.
Waar het sympathieke trio uit Long Island op hun vorige twee albums nog wel eens kon klinken alsof ze overhaast op een te grote golf aan het surfen waren, nemen Tijuana Panthers op Poster – release 28 augustus – meer tijd om de songs tot volle wasdom te laten komen. Wees gerust, echt opgegroeid zijn ze nog steeds niet dus de Surf-Indie komt nog steeds lekker lo-fi maar vooral ook rete-aanstekelijk uit de speakers.
LIVEDATA 17/07 De Nieuwe Anita, Amsterdam 18/07 Valkhof Affaire, Nijmegen 18/07 Pedro Pico Pop, Raalte 19/07 Welcome To The Village, Leeuwarden
Elke ochtend om 9 uur een clip vol zonder problemen! Singer-songwriters Deb Talan & Steve Tannan begonnen met het schrijven van songs vanaf het moment dat ze elkaar leerden kennen en vormden al snel de indie band The Weepies. Het album Sirens is al 27 april verschenen en daarop staat het heerlijke No Trouble.
Ingmar Griffioen is iemand die van zijn hobby zijn beroep heeft kunnen maken. De hobby? Muziek natuurlijk. Zijn beroep: hoofdredacteur van Never Mind The Hype, de kersverse opvolger van Cortonville. Ingmar is gediplomeerd journalist met als specialisatie online popjournalistiek. Voordat hij toetrad tot team Never Mind was hij redacteur bij 3voor12 en daarvoor chef bij MusicFrom.NL. Beter op zijn plek dan bij Never Mind The Hype heeft hij echter nog nooit gezeten. Zoals zijn platenlijst duidelijk maakt, heeft Ingmar zijn rock graag een tikkeltje stevig, niet te plat en graag ook een beetje gek. Of zoals de ‘mission statement’ van nmth.nl luidt ‘heavy, alternative and deviant’. De actieradius van Never Mind overlapt met die van Pinguinradio, maar dekt precies de lading van ons zware broertje Pinguin On The Rocks. Uiteraard heeft Ingmar het retedruk met zijn nieuwe baan, maar een tijdelijke dienst als Stationschef van Pinguinradio moest kunnen. Bij deze dus.
Je hoort Ingmar in gesprek met Bazz zaterdagavond om 19.00 en/of in de herhaling op donderdagavond om 22.00 uur.
Dit is de keuze van Ingmar Griffioen.
1. The Rolling Stones – Memo From Turner
Het begon allemaal met een cassettebandje van m’n moeder met op kant A The Rolling Stones en op B Cat Stevens. De laatste heb ik na enige tijd overgetapet met ik meen Status Quo… (au). Naast Honky Tonk Women en Gimme Shelter was dit toch wel m’n favoriet (aanvankelijk een solotrack van Mick Jagger, met slide guitar van Ry Cooder).
2. Jimi Hendrix – Message To Love
Van het absoluut beste Hendrix album Band Of Gypsys (die hij met een andere ritmesectie maakte om zijn contract uit te dienen). Triggerfinger roemt het hechte samenspel als inspiratie. Terecht. In vergelijking tot centrepiece Machine Gun is Message To Love wat concreter en toont meer blues en liefde. Meer Band of Gypsys: check de Live At The Fillmore East plaat, alleen overtroffen door de Live At Monterey registratie.
3. Bob Marley – Them Belly Full
Uit die enorme reggae (en dub) collectie en liefde toch maar een tijdloze track van mister Marley gekozen: “Cost of living get so high, the rich and poor start to cry, now the weak must get strong… Them belly full but we hungry.” Jammer dat door de jaren heen van al die wijsheid alleen die ganja-boodschap lijkt te beklijven.
4. Joy Division – Shadowplay
Gevalletje rijkelijk laat ontdekt (eerst ondergedompeld in The Cure), maar wat intens en duister nog altijd!
5. Sonic Youth – Kool Thing
Al redelijk wat jeugdhelden en legendes mogen interviewen, maar Thurston Moore was toch een momentje. En de aanleiding – de laatste soloplaat – mocht er ook zijn. Hij schreef gewoon wat in hem opkwam, nooit met de gedachte een nieuwe Kool Thing te maken. Dat kan dan ook helemaal niet.
6. Pixies – Debaser
Mijn Pixies-introductie begon met dit nummer op een Oor-sampler. Die furie van Black Francis… Goede opener ook van Doolittle en reden om het hele repertoire door te wroeten. Disclaimer: daar is het nooit te laat voor!
7. Alice In Chains – Got Me Wrong
Grunge kwam precies op het juiste moment, ik was net 18 toen Nevermind uitkwam en ook groot liefhebber van Soundgarden’s Badmotorfinger en Alice In Chains. Dirt kapot gedraaid, maar die Sap EP was misschien nog wel mooier. De impact van Layne Staley’s vocalen, die later op die Unplugged plaat nog eens zo treffend zijn vastgelegd, was immens.
8. Happy Mondays – Step On
Madchester for life! Damn wat hadden die Stone Roses en Happy Mondays de tijdsgeest te pakken. Pills n Thrills & Belly Aches helemaal luisteren en 24 Hour Party People kijken is het devies.
9. Guns N Roses – Sweet Child O’ Mine
Knetterhard kippenvel op Pinkpop toen Slash die riff van Sweet Child O’ Mine inzette. Wat een baas is die man toch. Guns N Roses was sowieso een major guilty pleasure.
10. Helmet – In The Meantime
Eigenlijk zo matig kunnen zingen en toch zulke onverbiddelijk goede muziek maken. Page Hamilton had er een handje van, plus hulp van drumbeest John Stanier natuurlijk. Niettemin zijn de platen waarop hij zich tot praatzang beperkt het beste (Betty, In The Meantime en verder terug).
11. At The Drive-In – One Armed Scissor
Ooit door m’n platenverkoper gepresenteerd als ‘de band die het net zo ging maken als Nirvana’. Wishful thinking, want daar is Relationship Of Command echt te lastig voor. Maar wat een plaat en wat een geweldige muzikanten.
12. The War On Drugs – Eyes To The Wind
De doorbraak en plaat van vorig jaar (inclusief onwaarschijnlijke 3FM
megahit Red Eyes) was Lost In The Dream van The War On Drugs. Van Incubate-band naar bijna mainstream en afsluiter Down The Rabbit Hole. Een van de mooiste nummers op die plaat is Eyes To The Wind. Check deze KEXP-sessie:
13. Wolfmother – White Unicorn
Misschien wel de tofste Pinkpop-show die ik zag. Beter wordt rock op
festivalweides bijna niet opgediend. Probeer naast Mother en The Joker and the Thief deze ook eens, en die hele eerste plaat natuurlijk.
14. Triggerfinger – Cherry
Beste rockband van de lage landen? Een hele sterke kandidaat op z’n minst. De Antwerpenaren hebben me iedere keer, of het nu Metropolis, Tivoli of Lowlands was, omvergeblazen. Proef zeker ook die in de Melkweg opgenomen liveplaat.
15. Kyuss – Green Machine
Jarenlange stonerliefde begon toch wel met Kyuss, plus het Nederlandse 7Zuma7/25007, Fu Manchu en Brant Bjork & The Bros. Blues For The Red Sun blijft echt DE stonerplaat, ook voor starters. Kyuss Lives (en Garcia Plays Kyuss) op Roadburn; dichterbij kom ik niet meer…
16. The Treble Spankers – The Good, The Bad & The Ugly
Een periode van RSI kreeg meestersurfgitarist Phantom Frank er even onder, maar hij keerde terug. En speelt nog steeds met the Phantom Four. Met The Treble Spankers maakte hij twee geweldige platen, waarin je ook de liefde voor Ennio Morricone hoort. Zoals deze interpretatie van The Good, The Bad & The Ugly.
17. Urban Dance Squad – Fast Lane
Als Utrechter iets om trots op te zijn: How about een band die de Chili Peppers, Rage Against The Machine en Fishbone beïnvloedde met een waanzinnig opwindende mix van rock, hiphop, funk en reggae? Jammer van die ego’s.
18. Rats On Rafts – Last Day On Earth
Een van m’n favoriete (en beste) Nederlandse bands: de Rotterdamse
anti-helden Rats On Rafts, die het slot van elke show in één grote, lange post-punkgroove veranderen met tracks als Jazz, Powder Monkey, (soms) Zebradelic en dit geweldige Last Day On Earth. Nihilistisch, eigenzinnig en nog altijd een tikje ondergewaardeerd.
19. zZz – Juggernaut
Wat een formidabele, diepgravende Krauttrip mensen, 20x DWDD lengte en direct een live-favoriet. En wat is het fijn dat zZz weer terug is. Echt de perfecte band om elk festival tot een dampend einde te brengen.
20. Angel Olsen – Hi-Five
Nogal een zwak voor stoere frontvrouwen met een door ziel en alles
snijdende stem en teksten. De laatste jaren in die zin verwend door onder meer Scout Niblett, She Keeps Bees en Angel Olsen. En ik vertel hier niks nieuws als ik stel dat Courtney Barnett een van de platen van het jaar heeft gemaakt. Dan maar wat nieuws: luister Angel Olsen Burn Your Fire For No Witness! En Eight Houses van She Keeps Bees.
21. She Keeps Bees – Breezy
Zie hierboven. Shows op Le Guess Who? en in EKKO moeten missen, maar de LGW-sessie maakte veel goed. Die spanningsopbouw in haar tracks. Wow.
22. King Gizzard & The Lizard Wizard – Cellophane
Stiekem de sensatie van Down The Rabbit Hole. Met die nummers van I’m In Your Mind Fuzz, met die psychgarage (à la Thee Oh Sees maar dan trashy bluesy met mondharmonica) staken de Australische mafkezen de tent in de fik. De eerste vier nummers vormen een fantastische viertrapsraket en bij Cellophane verkeren we nog steeds in outta space.
23. Meatbodies – Mountain
Garagerockfans opgelet! Meatbodies maakte vorig jaar de plaat van het jaar en heeft daar ook de liveshow bij. Vergelijkbaar met Ty Segall’s heerlijke Fuzz-project (waar main Meatbody Chad Ubovich ook in meedeed), maar dan beter en vooral met betere liedjes. Die blijven hangen, fuzz-pedaal en gekte of niet, dankzij de hooks en de samenzang. Mountain en Tremmors zijn favoriet.
24. High On Fire – The Black Plot
Terug bij de harde les met de bazen van High On Fire. Recente release
Luminiferous al gecheckt? Zou ik maar eens doen dan. De Amerikaanse stoner/doom metal band (we hadden hier ook voor de nieuwe Weedeater kunnen gaan) heeft een alleszins vernietigend zevende studio-album afgeleverd. Opener The Black Plot is exemplarisch. We bevelen overigens ook volgaarne de vorige band van frontman Matt Pike aan: Sleep.
25. Spidergawd – Crossroads
Eindigen met de vuist en het bier in de lucht en het haar in de nek. Het
Noorse Spidergawd is meer van de classic rock. Met de ritmesectie van
Motorpsycho (en mét de Noorse Josh Homme op zang) zagen we ze op Eurosonic de erfenis van Black Sabbath, Kyuss, Motorpsycho en MC5 tot een zwaar verslavend geheel smeden. Tweede album Spidergawd II is zwaar aanbevolen. Crossroads is een hevig stampende stonertrack met koebel en classic rock-zang.
BUBBLED UNDER
The Machine – Sphere (…or Kneiter)
Van het vorige album Calmer Than You Are komt deze heerlijke
stonerkraut-knaller, die live nog een hardere kneiter is. The Machine is een band uit Zuid-Holland met vijf albums op zak, drie Roadburn-shows en talloze Europese trips. Bizar goede band, die echt meer krediet verdient.
– Monomyth – Vanderwaalkrachten
Als die zZz-trip je nog niet ver genoeg gaat, probeer dan zeker deze het
Haagse Monomyth, een van de beste Nederlandse heavy (instrumentale) bands. Vanderwaalskrachten is nog van de vorige plaat, maar nog altijd een van m’n favoriete voorbeelden van Monomyths machtvertoon en superieure spanningsopbouw.
– Bruce Springsteen – Working On The Highway
Eerste LP ooit. Goed cadeau van mijn vader en eerste aanzet
muziekcollectie. Genieten van workingclass-songs, vooral uptempo songs als Bobby Jean en Working On The Highway.
– Herder – Sons Of Thunder
We zijn alweer twee sterke albums verder, maar deze track van de
debuutplaat blijft m’n favoriete ballcrusher van de Groningse
stonerdoomband.
– Wovenhand eva
Voorafgaand aan het festivalseizoen presenteerde de organisatie van het Bospop Festival al vroeg in dit jaar een reeks spraakmakende namen die het komende weekend te zien zullen zijn in Weert-Noord. Dream Theater, ZZ Top, Anastacia, Gary Clark Jr. en Melissa Etheridge zullen voor velen een reden zijn geweest om meteen een ticket aan te schaffen voor deze 35e editie. Toch is men er ook weer in geslaagd om de nieuwsgierig-heid te prikkelen met een, althans voor ons, volslagen nieuwe naam: The London Souls. Even een belletje naar het Verenigd Koninkrijk dus en klaar…
…dachten we…
Tekst: Jeroen Bakker
Na beluistering van Here Come The Girls, het nieuwe album dat volgende week officieel zal uitkomen leek het ons hoog tijd om eens kennis te maken met deze Britten…, tenminste dat dachten we want niets is minder waar. Hoewel de naam anders doet vermoeden ligt de nadruk allesbehalve op ‘the soul’ maar veel meer op seventies-rock, folk en gruizige blues. Bovendien zijn de twee heren van The London Souls afkomstig uit New York, ‘The City That Never Sleeps’ en wij bellen naar ‘The City Of Light’, Parijs dus, waar drummer/zanger Chris St. Hilaire zojuist de soundcheck heeft afgerond.
“We spelen vanavond in Les Etoiles en er zijn nog nauwelijks kaarten beschikbaar”, aldus een enthousiaste Chris. “Geweldig om in die prachtige Europese steden te kunnen spelen. We zijn onlangs zelfs in Londen geweest! Het is een droom die uitkomt”. Helaas voor Chris en zijn collega, gitarist/leadzanger Tash Neal, is er nauwelijks tijd om lekker eens even de toerist uit te hangen. “Na het optreden vertrekken we meteen naar Bilbao en zullen vanuit daar richting Nederland rijden.”
Na het gelijknamige debuut uit 2011 heeft de release van opvolger Here Come The Girls lange tijd op zich laten wachten. Er is nogal wat gebeurt in de tussenliggende periode. “Nadat onze debuutplaat was uitgebracht en we op tournee zouden gaan hield onze bassist er plotseling mee op.” Samen met Tash Neal werd besloten om als duo verder te gaan en direkt te gaan werken aan de nieuwe plaat. Chris vervolgt: “Het album was zo goed als helemaal klaar en de eerste optredens stonden al op de agenda toen een verschrikkelijk auto-ongeluk Tash op de intensive care van het ziekenhuis deed belanden. De artsen besloten meteen om een hersenoperatie uit te voeren om zijn leven te kunnen redden. De operatie verliep succesvol maar volgens hen zou het nog lange tijd kosten voordat hij weer helemaal hersteld zou zijn.”
Noodgedwongen stond de hele wereld voor London Souls even stil maar het herstel bleek eveneens zeer voorspoedig te verlopen. “Tash pakte al snel zijn gitaar en wilde zo snel mogelijk de draad weer oppakken. Voordat ik het wist stonden we weer samen op het podium. Ik ben er van overtuigd dat de muziek een helende werking op hem heeft gehad.” De twee zagen geen reden om het album opnieuw onder handen te nemen. “We hebben alles gelaten zoals het is en staan er nog steeds voor de volle honderd procent achter. Het is een heel goed album geworden waar we nog steeds heel erg trots op zijn. De hele situatie heeft ons denk ik alleen maar sterker gemaakt en kracht gegeven om weer stappen vooruit te maken.”
“We hopen na de twee optredens hier snel weer terug te kunnen komen”, aldus Chris. “Het is geweldig om onze muziek op het podium en voor publiek te spelen. In de studio maken we graag gebruik van de beschikbare foefjes maar op het podium komt ons werk erg goed tot zijn recht en gaat het pas echt flink tekeer.” Er wordt volgens ingewijden heel goed gereageerd op het nieuwe materiaal van deze ‘Brooklyn Invasion’ dat in april al werd uitgebracht in Amerika. Met name de uitverkochte release-show in New York bleek een geweldig succes. “Er werd door veel mensen die ons als support-act bij een grote band hadden gezien, lang naar uitgekeken. Ze waren al een beetje bekend met onze muziek zoals die live werd gespeeld. Het gaat ook buiten New York heel goed met de naamsbekendheid. Mensen uit Ohio, Californië en Texas komen naar ons toe om te zeggen hoe goed ze ons vinden.”
Logischerwijs moet hier en daar nog wel even uitgelegd worden hoe dat nu precies zit met de groepsnaam. “Mijn vader was een gitarist die opgroeide in Trinidad en Tobago. Vanwege de nabijgelegen Amerikaanse marinebasis kon hij in de sixties naar de ‘Britse invasie’ luisteren. Dave Clark Five, Stones, Beatles en Kinks bleken een grote indruk op hem te maken terwijl op het eiland zelf al veel Calypso en Ska te horen was. Samen met een paar jongens richtte hij The London Souls op en speelde op bruiloften en partijtjes een stijl die voortkwam uit bovengenoemde muziek. Het werd geen heel groot succes. Toen Tash en ik bij elkaar kwamen in 2008 bedacht ik dat niemand deze naam gebruikte en ik vond het op een of andere manier heel goed bij ons passen. Wij luisterden ook naar Britse muziek en vonden het bovendien interessant hoezeer die bands indertijd door Amerikaanse Rhythm & Blues geïnspireerd zijn geraakt. Zo zitten er dus meerdere lagen in de groepsnaam verstopt.”
Dat Chris muzikant zou worden was onvermijdelijk.Wat wil je ook met een vader als gitarist en woonachtig in een omgeving waar de muziek nooit ver weg was. “Ik was altijd omgeven door muzikale ritmes en kreeg al snel van hem een eigen drumstel. Hij was zelf ooit eens begonnen als drummer en hij had toen al heel veel platen in zijn bezit waarop mijn favoriete drummers aller tijden te vinden zijn. Tash heeft een soortgelijke achtergrond en een zelfde fascinatie voor ‘rhythm’. Hij speelt trouwens ook drums en ik speel naast drums ook gitaar. Het ritme is de basis van onze muziek. Mijn vader is trots op mij en komt zelfs wel eens samen met mijn moeder naar ons kijken. Hij support mij nog altijd maar helaas niet financieel hahaha.”
Er wordt inmiddels ook al geschreven voor het volgende album maar alles staat nu in het teken van het live-spelen. Er zullen nog enkele festivaloptredens en clubshows in Europa plaatsvinden. Zo zal er volgende week met Billy Idol in Duitsland worden opgetreden en met Lenny Kravitz worden shows gedaan in Italië en Spanje.
Vragen naar de toekomstplannen aan iemand die als geen ander weet hoe betrekkelijk het leven kan zijn voelt ongemakkelijk maar Chris durft het, met medeweten van Tash, hardop uit te spreken: “We willen niet te lang op één plaats blijven rondhangen maar onze muziek voor zoveel mogelijk mensen over de hele wereld spelen. We willen niet ‘de huisband’ van een of ander klein gehucht worden.”
LIVEDATA 12/07 Bospop, Weert (hoofdpodium 13.00 uur) 13/07 Paradiso, Amsterdam
Dit jaar viert North Sea Jazz haar 40e editie van 10 tot en met 12 juli in Ahoy Rotterdam. Vier artiesten die ook al op de eerste editie speelden zijn dit jaar wederom present. Altsaxofonist Lee Konitz is dit jaar te zien met zijn kwartet en met ‘The Roots of the Blues’ maakt pianist Randy Weston samen met Billy Harper zijn opwachting. Maar ook de Nederlanders Han Bennink en Hans Dulfer waren van de partij in 1976 en staan dit jaar opnieuw op het North Sea Jazz podium.
Hier 15 tips uit het gigantische programma van North Sea Jazz.
Gijs Vervliet
D’Angelo – Op bezoek bij de sugah daddy van de neo-soul.
Alabama Shakes – Omdat er ook gerockt mag worden.
Mary J. Blige – Dat wil je meemaken.
Sergio Mendes – Veel beter dan meer dan niks!
Leon Bridges – De jonge soulman van 2015, ben benieuwd.
Flip van der Enden
Mary J Blige – The queen of hip hop and soul.
D’Angelo – Viagra funk.
Chaha Khan – Ain’t nobody.
Lionel Richie – Gezellig!
David Sanborn – Sax appeal.
Wilbert Stuifbergen
Jef Neve – Top pianist uit België en wellicht loopt José James nog even het podium op.
José James – Brengt een ode aan Billie Holliday, niet missen dus deze hiphop, jazz en blues gigant.
Candi Staton – Queen of disco die tegenwoordig meer blues, funk en soul mixt.
Melody Gardot – Met haar nieuwe album Currency Of Man weer op het allerhoogste niveau.
Roy Hargrove Quintet – Een meester op de trompet, die elk nummer uit een onverwachte hoek blaast. Verbluffend!
Nog een week en dan start Welcome To The Village 2015. Op het moment van schrijven zitten er nog veertig zaterdagkaarten in de pot. Wil je ze? Go get them, ze gaan als warme broodjes. Daarnaast is ook het einde van de weekendkaarten in zicht. Nog een paar honderd, daarna zijn er alleen nog dagkaarten voor vrijdag of zondag te koop. En we willen graag dat je het hele weekend blijft natuurlijk, want dat is nu eenmaal veel leuker.
Het Grote Puzzelen kan beginnen: het blokkenschema staat online! Die kun je downloaden voor een grote weergave. Download ‘m hier. Printen? Niet doen joh, we hebben een programmaboekje (gemaakt van gerecycled papier) voor je klaarliggen bij de entree.
Tickets en prijzen
Speciaal voor CJP’ers hebben we een combiticket met korting samengesteld. Weekendticket + camping voor €90,-. Dat is €10,- korting! Heb je een CJP-pas? Koop dan hier je kaartje.
De prijzen zijn exclusief servicekosten.
* Bij je camping- of camperticket krijg je een gratis biertje, ziehier waarom.
** Kinderen tot en met 6 jaar mogen gratis mee naar binnen. Kids van 7 tot en met 12 jaar kunnen voor de helft van de prijs naar binnen.
Let op: Welcome to The Village verkoopt géén tickets via andere websites dan deze en onze facebookpage. Koop dus alleen tickets via onze kanalen. Bij elders gekochte tickets kunnen wij geen toegang garanderen, bovendien kost het waarschijnlijk een bult extra geld. Niet doen dus.
