Author: Marcel van Gastel

Ingmar Griffioen is iemand die van zijn hobby zijn beroep heeft kunnen maken. De hobby? Muziek natuurlijk. Zijn beroep: hoofdredacteur van Never Mind The Hype, de kersverse opvolger van Cortonville. Ingmar is gediplomeerd journalist met als specialisatie online popjournalistiek. Voordat hij toetrad tot team Never Mind was hij redacteur bij 3voor12 en daarvoor chef bij MusicFrom.NL. Beter op zijn plek dan bij Never Mind The Hype heeft hij echter nog nooit gezeten. Zoals zijn platenlijst duidelijk maakt, heeft Ingmar zijn rock graag een tikkeltje stevig, niet te plat en graag ook een beetje gek. Of zoals de ‘mission statement’ van nmth.nl luidt ‘heavy, alternative and deviant’. De actieradius van Never Mind overlapt met die van Pinguinradio, maar dekt precies de lading van ons zware broertje Pinguin On The Rocks. Uiteraard heeft Ingmar het retedruk met zijn nieuwe baan, maar een tijdelijke dienst als Stationschef van Pinguinradio moest kunnen. Bij deze dus.

Je hoort Ingmar in gesprek met Bazz zaterdagavond om 19.00 en/of in de herhaling op donderdagavond om 22.00 uur.

Dit is de keuze van Ingmar Griffioen.

1. The Rolling Stones – Memo From Turner
Het begon allemaal met een cassettebandje van m’n moeder met op kant A The Rolling Stones en op B Cat Stevens. De laatste heb ik na enige tijd overgetapet met ik meen Status Quo… (au). Naast Honky Tonk Women en Gimme Shelter was dit toch wel m’n favoriet (aanvankelijk een solotrack van Mick Jagger, met slide guitar van Ry Cooder).

2. Jimi Hendrix – Message To Love
Van het absoluut beste Hendrix album Band Of Gypsys (die hij met een andere ritmesectie maakte om zijn contract uit te dienen). Triggerfinger roemt het hechte samenspel als inspiratie. Terecht. In vergelijking tot centrepiece Machine Gun is Message To Love wat concreter en toont meer blues en liefde. Meer Band of Gypsys: check de Live At The Fillmore East plaat, alleen overtroffen door de Live At Monterey registratie.

3. Bob Marley – Them Belly Full
Uit die enorme reggae (en dub) collectie en liefde toch maar een tijdloze track van mister Marley gekozen: “Cost of living get so high, the rich and poor start to cry, now the weak must get strong… Them belly full but we hungry.” Jammer dat door de jaren heen van al die wijsheid alleen die ganja-boodschap lijkt te beklijven.

4. Joy Division – Shadowplay
Gevalletje rijkelijk laat ontdekt (eerst ondergedompeld in The Cure), maar wat intens en duister nog altijd!

5. Sonic Youth – Kool Thing
Al redelijk wat jeugdhelden en legendes mogen interviewen, maar Thurston Moore was toch een momentje. En de aanleiding – de laatste soloplaat – mocht er ook zijn. Hij schreef gewoon wat in hem opkwam, nooit met de gedachte een nieuwe Kool Thing te maken. Dat kan dan ook helemaal niet.

6. Pixies – Debaser
Mijn Pixies-introductie begon met dit nummer op een Oor-sampler. Die furie van Black Francis… Goede opener ook van Doolittle en reden om het hele repertoire door te wroeten. Disclaimer: daar is het nooit te laat voor!

7. Alice In Chains – Got Me Wrong
Grunge kwam precies op het juiste moment, ik was net 18 toen Nevermind uitkwam en ook groot liefhebber van Soundgarden’s Badmotorfinger en Alice In Chains. Dirt kapot gedraaid, maar die Sap EP was misschien nog wel mooier. De impact van Layne Staley’s vocalen, die later op die Unplugged plaat nog eens zo treffend zijn vastgelegd, was immens.

8. Happy Mondays – Step On
Madchester for life! Damn wat hadden die Stone Roses en Happy Mondays de tijdsgeest te pakken. Pills n Thrills & Belly Aches helemaal luisteren en 24 Hour Party People kijken is het devies.

9. Guns N Roses – Sweet Child O’ Mine
Knetterhard kippenvel op Pinkpop toen Slash die riff van Sweet Child O’ Mine inzette. Wat een baas is die man toch. Guns N Roses was sowieso een major guilty pleasure.

10. Helmet – In The Meantime
Eigenlijk zo matig kunnen zingen en toch zulke onverbiddelijk goede muziek maken. Page Hamilton had er een handje van, plus hulp van drumbeest John Stanier natuurlijk. Niettemin zijn de platen waarop hij zich tot praatzang beperkt het beste (Betty, In The Meantime en verder terug).

11. At The Drive-In – One Armed Scissor
Ooit door m’n platenverkoper gepresenteerd als ‘de band die het net zo ging maken als Nirvana’. Wishful thinking, want daar is Relationship Of Command echt te lastig voor. Maar wat een plaat en wat een geweldige muzikanten.

12. The War On Drugs – Eyes To The Wind
De doorbraak en plaat van vorig jaar (inclusief onwaarschijnlijke 3FM
megahit Red Eyes) was Lost In The Dream van The War On Drugs. Van Incubate-band naar bijna mainstream en afsluiter Down The Rabbit Hole. Een van de mooiste nummers op die plaat is Eyes To The Wind. Check deze KEXP-sessie:

13. Wolfmother – White Unicorn
Misschien wel de tofste Pinkpop-show die ik zag. Beter wordt rock op
festivalweides bijna niet opgediend. Probeer naast Mother en The Joker and the Thief deze ook eens, en die hele eerste plaat natuurlijk.

14. Triggerfinger – Cherry
Beste rockband van de lage landen? Een hele sterke kandidaat op z’n minst. De Antwerpenaren hebben me iedere keer, of het nu Metropolis, Tivoli of Lowlands was, omvergeblazen. Proef zeker ook die in de Melkweg opgenomen liveplaat.

15. Kyuss – Green Machine
Jarenlange stonerliefde begon toch wel met Kyuss, plus het Nederlandse 7Zuma7/25007, Fu Manchu en Brant Bjork & The Bros. Blues For The Red Sun blijft echt DE stonerplaat, ook voor starters. Kyuss Lives (en Garcia Plays Kyuss) op Roadburn; dichterbij kom ik niet meer…

16. The Treble Spankers – The Good, The Bad & The Ugly
Een periode van RSI kreeg meestersurfgitarist Phantom Frank er even onder, maar hij keerde terug. En speelt nog steeds met the Phantom Four. Met The Treble Spankers maakte hij twee geweldige platen, waarin je ook de liefde voor Ennio Morricone hoort. Zoals deze interpretatie van The Good, The Bad & The Ugly.

17. Urban Dance Squad – Fast Lane
Als Utrechter iets om trots op te zijn: How about een band die de Chili Peppers, Rage Against The Machine en Fishbone beïnvloedde met een waanzinnig opwindende mix van rock, hiphop, funk en reggae? Jammer van die ego’s.

18. Rats On Rafts – Last Day On Earth
Een van m’n favoriete (en beste) Nederlandse bands: de Rotterdamse
anti-helden Rats On Rafts, die het slot van elke show in één grote, lange post-punkgroove veranderen met tracks als Jazz, Powder Monkey, (soms) Zebradelic en dit geweldige Last Day On Earth. Nihilistisch, eigenzinnig en nog altijd een tikje ondergewaardeerd.

19. zZz – Juggernaut
Wat een formidabele, diepgravende Krauttrip mensen, 20x DWDD lengte en direct een live-favoriet. En wat is het fijn dat zZz weer terug is. Echt de perfecte band om elk festival tot een dampend einde te brengen.

20. Angel Olsen – Hi-Five
Nogal een zwak voor stoere frontvrouwen met een door ziel en alles
snijdende stem en teksten. De laatste jaren in die zin verwend door onder meer Scout Niblett, She Keeps Bees en Angel Olsen. En ik vertel hier niks nieuws als ik stel dat Courtney Barnett een van de platen van het jaar heeft gemaakt. Dan maar wat nieuws: luister Angel Olsen Burn Your Fire For No Witness! En Eight Houses van She Keeps Bees.

21. She Keeps Bees – Breezy
Zie hierboven. Shows op Le Guess Who? en in EKKO moeten missen, maar de LGW-sessie maakte veel goed. Die spanningsopbouw in haar tracks. Wow.

22. King Gizzard & The Lizard Wizard – Cellophane
Stiekem de sensatie van Down The Rabbit Hole. Met die nummers van I’m In Your Mind Fuzz, met die psychgarage (à la Thee Oh Sees maar dan trashy bluesy met mondharmonica) staken de Australische mafkezen de tent in de fik. De eerste vier nummers vormen een fantastische viertrapsraket en bij Cellophane verkeren we nog steeds in outta space.

23. Meatbodies – Mountain
Garagerockfans opgelet! Meatbodies maakte vorig jaar de plaat van het jaar en heeft daar ook de liveshow bij. Vergelijkbaar met Ty Segall’s heerlijke Fuzz-project (waar main Meatbody Chad Ubovich ook in meedeed), maar dan beter en vooral met betere liedjes. Die blijven hangen, fuzz-pedaal en gekte of niet, dankzij de hooks en de samenzang. Mountain en Tremmors zijn favoriet.

24. High On Fire – The Black Plot
Terug bij de harde les met de bazen van High On Fire. Recente release
Luminiferous al gecheckt? Zou ik maar eens doen dan. De Amerikaanse stoner/doom metal band (we hadden hier ook voor de nieuwe Weedeater kunnen gaan) heeft een alleszins vernietigend zevende studio-album afgeleverd. Opener The Black Plot is exemplarisch. We bevelen overigens ook volgaarne de vorige band van frontman Matt Pike aan: Sleep.

25. Spidergawd – Crossroads
Eindigen met de vuist en het bier in de lucht en het haar in de nek. Het
Noorse Spidergawd is meer van de classic rock. Met de ritmesectie van
Motorpsycho (en mét de Noorse Josh Homme op zang) zagen we ze op Eurosonic de erfenis van Black Sabbath, Kyuss, Motorpsycho en MC5 tot een zwaar verslavend geheel smeden. Tweede album Spidergawd II is zwaar aanbevolen. Crossroads is een hevig stampende stonertrack met koebel en classic rock-zang.

BUBBLED UNDER
The Machine – Sphere (…or Kneiter)
Van het vorige album Calmer Than You Are komt deze heerlijke
stonerkraut-knaller, die live nog een hardere kneiter is. The Machine is een band uit Zuid-Holland met vijf albums op zak, drie Roadburn-shows en talloze Europese trips. Bizar goede band, die echt meer krediet verdient.

– Monomyth – Vanderwaalkrachten
Als die zZz-trip je nog niet ver genoeg gaat, probeer dan zeker deze het
Haagse Monomyth, een van de beste Nederlandse heavy (instrumentale) bands. Vanderwaalskrachten is nog van de vorige plaat, maar nog altijd een van m’n favoriete voorbeelden van Monomyths machtvertoon en superieure spanningsopbouw.

– Bruce Springsteen – Working On The Highway
Eerste LP ooit. Goed cadeau van mijn vader en eerste aanzet
muziekcollectie. Genieten van workingclass-songs, vooral uptempo songs als Bobby Jean en Working On The Highway.

– Herder – Sons Of Thunder
We zijn alweer twee sterke albums verder, maar deze track van de
debuutplaat blijft m’n favoriete ballcrusher van de Groningse
stonerdoomband.

– Wovenhand eva