Trench: onder meer Pretty City naar Muziekgieterij

ryan mcmullanVoor het najaar heeft de Muziekgieterij samen met Kaleido weer een fijne selectie bands geboekt voor Trench #3. Met namen als Ryan McMullan (foto), de Australische band Pretty City, The Mysterons (met leden van Jungle By Night), Pale Grey uit Luik, instrumentale band Mutiny On The Bounty, Poprondegeheim Alaska Pollock, postpunkers Moon Tapes en Rhinos Are People Too staan er weer acht pareltjes op het programma.

Tweemaal maal per maand worden bezoekers getrakteerd op de pareltjes uit het internationale popveld. Studenten en Trench-abonnees betalen 2 euro per concert, overige nieuwsgierigen kunnen voor slechts 5 euro genieten van spannende concerten. Voor slechts 16 euro kun je dit voorjaar dus genieten van 8 concerten. Deze concerten kun je meemaken op verschillende manieren: of je koopt een los kaartje per concert à € 5,- per stuk of je gaat full monty en wordt lid van Trench. Als Trench-lid betaal je eenmalig 16 euro en krijg je hiermee toegang tot alle 8 Trench-concerten. Ben je student en moet je op de kleintjes passen? Op vertoon van je studentenpas krijg je korting en kost een los kaartje niet € 5,- maar € 2,-. Vanwege de lage ticketprijzen hanteert de Muziekgieterij voor deze Trench-concerten geen losse voorverkoop.

 

Album van de Dag: Animal Youth – Animal

animal_youthAnimal Youth – Animal (Weyrd Son Records)

Animal Youth bestaat uit drie Belgen, en is herrezen uit de as van noisepunkband Siamese Queens. Ze toeren pas sinds eind 2016, en dat voornamelijk in België. Maar het moet gezegd, Animal Youth lijkt na het beluisteren van hun debuutalbum Animal nu al klaar voor Europa.

Wat meteen al opvalt zijn de Damon Albarn-achtige, over the top schreeuwzang, de fuzzy new wave-gitaartjes, en de stuwende en, in combinatie met de drums, alles dragende bas. Maar er is ook variatie. Op Darkest Place horen we schurend apocalyptisch gitaarwerk à la A Place To Bury Strangers. Eat You Live doet denken aan de postpunk van Ought. To Burn klinkt heerlijk sludgy en In Heaven (Lady in the Radiator) is een zeer geslaagde vrije interpretatie van het gelijknamige nummer van David Lynch en Peter Ivers, die op de soundtrack van Eraserhead (debuutfilm van Lynch) is terug te vinden. Maar deze cover zou net zo goed kunnen doorgaan als een ode aan The Cure, waarin het beste van de rauwe ongepolijste postpunk van Three Imaginary Boys gemixt wordt met het avantgardistische werk van The Top. En jawel, een Interpol-referentie is er uiteraard ook, en wel in de vorm van You Don’t Know Love. Het ‘moet je echt horen’ nummer is echter Sunday, een epische knaller waarin alle registers opengetrokken worden.

Dat ze in hun bio Cocteau Twins en My Bloody Valentine als inspiratoren noemen is wellicht jeugdige overmoed en absoluut een brug te ver, maar deze jongens hebben wel degelijk goed geluisterd naar de jaren-80-platen van hun ouders. Animal is een heerlijk energiek, agressief en tegelijkertijd dromerig, donker romantisch en charmant debuut. Dit trio ongeregeld gaan we zeker live zien binnenkort! Tekst Muzine | George Meijer

 

 

 

 

Congolese Belg Témé Tan komt met debuutalbum

teme tanReizen zit in het bloed van Témé Tan. Hij werd geboren in Congo, groeide op in Brussel, maar reisde ook nog eens vaak naar Brazilië en Japan waar hij in aanraking kwam met verschillende muziekstromingen.

Al deze stijlen weet Témé Tan te versmelten tot een eigen, dansbare sound, zoals hij eerder al liet horen op de singles Amethys en Ça Va Pas La Tête.

Eerder dit jaar stond Témé Tan op Eurosonic en op de Nites afgelopen januari en nu komt 6 oktober zijn gelijknamige debuutalbum uit.

 

Recensie: Zwarte Cross 2017 heeft humor als rode draad tussen alle topentertainment

zc 9Terwijl Golden Earring de Zwarte Cross 2017 afsluit op het hoofdpodium van het festival in Lichtenvoorde maakt een stuntvliegtuig de fraaiste loopings boven de levende legendes uit Den Haag. Het is niet alleen een soort eresaluut voor de misschien wel grootste en beste band die we hebben gehad en nog altijd hebben in Nederland, het is bovendien de Zwarte Cross in een notendop.

Tekst en foto’s Pieter Visscher

Vier dagen pop en rock van hoog niveau, en met een knipoog én professionele crosswedstrijden op het immense terrein in de Achterhoek, alsook crossdisciplines met wederom die knipoog. Want er moet natuurlijk wel gelachen worden en dat gebeurt dan ook massaal in Lichtenvoorde. zc 8Het is zeker niet de eerste keer dat de stuntvlieger op komt dagen tijdens Zwarte Cross 2017. Zijn spectaculaire capriolen kun je dan ook niet vaak genoeg zien. Zonder angst haalt hij de wildste toeren uit, wat dan ook uitstekend past bij de slogan van het festival: Vaak bu-j te bang! En zo is ‘t ook.

Golden Earring speelt een set die duidelijk wordt gedomineerd door greatest hits. De Hagenezen weten donders goed hoe ze de afgeladen wei moeten vertroetelen, terwijl menigeen op zijn of haar laatste benen loopt. De beuk erin en zorgen voor een passend afscheid van het andermaal formidabel georganiseerde festival in de Achterhoek.

Daar waar de Amerikaanse punkformatie New Bomb Turks na de Earring nog even de boel in vuur en vlam zet in de rockschuur Roadhouse, waar de Pinguin Radio-dj’s tijdens Zwarte Cross voor en na de optredens de fijnste rocksongs voorbij laten komen.

zw 8Zanger Eric Davidson van New Bomb Turks (foto) weet zijn ADHD weer eens om te zetten in een wervelende performance, waar de rest van de band ook graag aan meewerkt. Ouderwets oorverdovend en rigoureus. Wie nog niet genoeg is murwgebeukt na vier dagen Zwarte Cross, is dat nu zonder meer. “We got 38 more songs to go!”, schreeuwt Davidson, na een goede twintig minuten optreden. Nog veertig minuten te gaan. Blijft een jongen met een uitstekend gevoel voor humor.

 

 

tante rikie

Zo is humor sowieso een vitaal onderdeel van de Zwarte Cross. De aankleding van het festival, de kolderieke acts her en der en natuurlijk Tante Rikie (foto), festivaldirectrice en cultuurbewaarder. Ze komt al ‘crowdsurfend’ in een soort koets de Megatent binnen, terwijl Pater Moeskroen daar optreedt, om in z’n achteruit de tent weer uit te surfen. Wie nog twijfelt aan de populariteit van Tante Rikie, wordt op z’n wenken bediend. De ongekroonde koningin van het festival.

 

 

zc 1Op Zwarte Cross ook dit jaar weer de nodige coverbands, in de populair blijvende Undercovertent. Sterk is bijvoorbeeld de formatie die Led Zeppelin neerzet. Muse, Chemical Brothers, The Who, Depeche Mode, AC/DC, R.E.M. en zelfs Diana Ross zijn ook enkele bekende acts die worden geïmiteerd. Maar Zwarte Cross draait natuurlijk vooral om de originele acts. De programmering is ook dit jaar divers en verrassend. Indierockband Circa Waves uit Liverpool mag bijvoorbeeld op het hoofdpodium plaatsnemen en dat is een prettige kennismaking voor zowel band als publiek, terwijl het ideaal festivalweer is.

 

“Misschien wel de beste band van het hele festival”, kondigt de presentator in Roadhouse de Noorse formatie Spidergawd (foto) aan. Hiermee slaat hij de spijker boven op de kop. Muzikaal flink verwant aan Queens Of The Stone Age, The Stooges en MC5, maar waar die drie het gaspedaal nog weleens los willen laten, blijft Spidergawd dat tot op het autotapijt intrappen. zc 5

Het is zó’n overdonderende gitaarmuur die de band opbouwt dat saxofonist Rolf Martin er bijna in verzuipt, terwijl hij zo zijn best doet erbovenuit te komen. Je moet je echt focussen om Martin eruit te pikken in alle gitaargeweld en het woeste, maar beheerste stemgeluid van Per Bolten, die ook een gitaar om de schouders heeft hangen. Martin krijgt wel de ruimte om een dikke minuut te excelleren tijdens een saxofoonsolo. Ere wie ere toekomt.

Spidergawd is daarna weer meedogenloos, maar immer melodieus en vestigt zich op Zwarte Cross 2017 definitief in de voorste linie van het mondiale rockpeloton.

 

Andere blikvanger in Lichtenvoorde is Vintage Trouble (foto), dat voor een behoorlijk volle weide voor het hoofdpodium mag spelen. Daar heeft de band rond podiumbeest Ty Taylor dan ook recht op. zc 7De rock-‘n-soul van de Amerikanen komt uit het hart en de Zwarte Cross heeft dat wel door.

De band oogst veel waardering, in woord en gebaar en is als vanouds zo swingend als de neten. Het is die diversiteit aan muziek die Zwarte Cross zo aantrekkelijk maakt.

 

 

 

 

zc 3

Neem zo’n Reggaeweide, waar absolute legende Eek-A-Mouse (foto) voor naar Nederland is gevlogen vanuit Jamaica.

Zwarte Cross 2017 is dit jaar 21 geworden, maar zoals de website van het festival meldt, nog lang niet volwassen. Gelukkig maar, want dat is juist de kracht van de vier dagen topentertainment in de Achterhoek.

Op naar 2018!

 

 

 

 

Album van de Dag: Oh Wonder – Ultralife

oh wonderOh Wonder – Ultralife (Universal)

Oh Wonder bestaat uit het duo Josephine Vander Gucht en Anthony West en komt uit Londen. Ze debuteerden in 2015 met een titelloos album dat bestond uit singles die ze iedere maand het jaar daarvoor hadden geschreven.

Het album was een groot succes en verkocht een half miljoen exemplaren, de mix van r-‘n-b met alternatieve pop sloeg aan en ze speelden over de hele wereld.

Ultralife is de nieuwe plaat en is ook het resultaat van een gestage stroom aan singles. We horen weer veel analoge elektronica maar voor het eerst ook echte drums, basgitaar en strijkers. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 18/08 Pukkelpop, Hasselt 2-3/12 Paradiso, Amsterdam 12/12 Ancienne Belgique, Brussel

 

 

 

 

Ramón Valle: “Nederlandse musici vaak rationeler ingesteld”

Ramon ValleDe klassiek geschoolde Ramón Valle was al een sensatie in Cuba toen hij in 1997 naar Nederland emigreerde. Zijn doel: dichter bij de avontuurlijke Europese jazzwereld zijn, als speler én luisteraar. En met succes: zijn open, virtuoze spel verblufte grote festivals als North Sea Jazz.

“Het grootste talent onder onze jonge pianisten”, dat zei Grammy-winnaar Chucho Valdés over Ramón Valle. En met ‘ons’ bedoelde hij Cuba. De expressieve pianist speelt moeiteloos over de grensvlakken van jazz, klassieke muziek en latin. Inmiddels woont en werkt de van oorsprong Cubaanse pianist Ramón Valle al weer 20 jaar in Nederland. En in die tijd heeft hij een hoop geleerd over de verschillende manieren waarop mensen muziek maken én beleven.

“Nederlandse musici zijn vaak rationeler ingesteld. Bij repetities wordt bijvoorbeeld de vraag gesteld Oké, hoe gaan we dit doen?”, terwijl Cubanen gewoon beginnen te spelen”, zegt de pianist lachend. “Cubaanse musici zijn heel fysiek ingesteld. Ze denken er niet over na. Je speelt gewoon en wanneer het misgaat, speel je gewoon nog een keer en nog een keer en nog een keer… totdat het goed is!”

Cubanen gaan volgens Valle in die zin spontaner met muziek om. Het gaat over het voelen, luisteren en al spelende ontwikkelen. Europeanen denken er meer over na en praten er meer over.

Hiermee wil Valle beslist niet zeggen dat het een beter is dan het ander. Het is gewoon anders en hij heeft juist ook veel van Nederlandse musici geleerd. Met name in zijn samenwerkingen met diverse Nederlandse jazzgrootheden, zoals Jesse van Ruller en ook het Metropool Orkest. “Het kan ook goed zijn dingen rationeel te benaderen, te analyseren en dan te verbeteren,” zegt Ramón, “en tegenwoordig probeer ik ook wel vanuit ideeën te werken en die te vertalen naar het lichaam.” Op de vraag wat hij daarmee bedoelt zegt hij: “In muziek en eigenlijk alles gaat het er uiteindelijk om het ego los te laten en dan datgene wat er is, te ervaren.”

Vrijdag 4 augustus viert Ramón Valle zijn jubileum met een concert met zijn trio in het Koninklijk Concertgebouw, Amsterdam. Ramón Valle – piano, Omar Rodriguez Calvo – double bass en Liber Torriente – drums.

LIVEDATA

4 augustus: Ramón Valle Trio / Het Concertgebouw Amsterdam
27 augustus: Ramón Valle Trio / Lantaren Venster Rotterdam
5 oktober: Duo Ramón Valle & Eric Vloeimans / Jazz in Wageningen
8 oktober: Ramón Valle Trio / Porgy & Bess Terneuzen
11 oktober: Ramón Valle Trio / Jazznjazz Cuijk
14 oktober: Ramón Valle Quintet (trio + Tineke Postma & Ruud Breuls) / Parkstad Limburg Theaters
22 oktober: Duo Ramón Valle & Eric Vloeimans / Hot House Leiden
18 november: Ramón Valle Trio / Hilverjazz in Hilvarenbeek

 

Breekijzer: Nine Inch Nails

Breekijzer: Nine Inch Nails – Less Than

Powered By 360ICT.nl

360ictNieuw Breekijzer op Pinguin On The Rocks is Less Than van Nine Inch Nails. Less Than is de eerste single van de nieuwe EP Add Violence van de band rond Trent Reznor, die 21 juli moet verschijnen. “Shut up, silence. Add a little violence and offend and pretend. And defend and demand my compliance.”

Teksten die we wel herkennen van de hand van Reznor en ook muzikaal is de song in de meest herkenbare NIN-traditie. Less Than doet zelfs wat denken aan het klassieke, dik 27 jaar oude Head Like A Hole, terwijl het intro stiekem wat herinneringen oproept aan het bijna 40 jaar oude No Tears van het voor Reznor ook niet onbekende Tuxedo Moon, alsook Fine Time van New Order. Bovendien geen onbekende naam voor de Amerikaan.

Maar Less Than is bovenal Nine Inch Nails – uit duizenden herkenbaar. Wat dat betreft is Reznor er absoluut in geslaagd een niche te creëren in zijn bijna 30 jaar oude carrière met zijn populaire geesteskind. Hij heeft als geen ander industriële rock op de kaart gezet en is zelden te betrappen op een misstap. Less Than is een song die per draaibeurt aan kracht wint en zorgt voor een positieve dosis energie, om een diepe buiging voor te maken. Dank, Trent Reznor.

 

 

Het regent sterren voor SZA

SZASZA is een naam die je nog heel veel gaat horen. De Amerikaanse muzikante (echte naam Solána Rowe) is de eerste vrouwelijke artiest die is getekend op Top Dawg Entertainment. Ook was ze al te horen op Consideration van Rihanna, schreef ze samen met Nicki Minaj en Beyoncé het nummer Feelin Myself en werkte ze samen met Kendrick Lamar.

Haar EP’s werden lovend ontvangen en ook na het uitbrengen van haar debuutalbum Ctrl regent het sterren. Op Ctrl mixt de neo-soulzangeres uit New Jersey soul, r&b en een vleugje pop met een indierandje.

Bekijk hieronder de videoclip van de single Drew Barrymore waarin een rol is weggelegd voor de echte Drew, rond 2.17 minuten.

 

Nine Inch Nails komt met nieuwe EP: Add Violence

nine inch nailsDe nieuwe EP, Add Violence van Nine Inch Nails, gaat 21 juli het levenslicht zien. De collectie van vijf liedjes is de tweede in een serie van drie gerelateerde EP’s. De eerste, Not the Actual Events, werd in december 2016 vrijgegeven.

Add Violence vindt de band (Trent Reznor en Atticus Ross) op hetzelfde moment toegankelijker en ondoordringbaar. Het palet aan geluidsmuren breidt zich aanzienlijk uit van Not the Actual Events, waarin elementen van schoonheid worden opgenomen in de donkere dissonantie.

De narratieve boog die de drie EP’s verbindt, begint te ontluiken door onder meer associatieve teksten en het provocerende coverartwork.

 

Liverecensie: Trentemøller excelleert tijdens idyllische avond Woodstock69

Liverecensie: Trentemøller @ Woodstock69, Bloemendaal aan Zee
13 juni 2017
Tekst en foto’s Pieter Visscher

trente 7Sommige concerten zijn al betoverend voordat de artiest heeft plaatsgenomen op het podium. Dat kan dus, want het gebeurt in Bloemendaal aan Zee, of all places, waar Trentemøller optreedt in de oogverblindende, decoratief verbluffende strandtent Woodstock69, waar een hippieachtige sfeer wordt gecreëerd en ook daadwerkelijk hangt. Krijg het maar eens voor elkaar. 

trente 2Jong en oud lacht en drinkt, met de voeten in het mulle zand, terwijl een dj wavenummers aan elkaar mixt. Publiek stroomt langzaam binnen, de avond valt. De koperen ploert laat zich in de verte voorzichtig in zee glijden. Idyllischer kan bijna niet en dan moet de hoofdact nog beginnen. Trentemøller, het elektronische wonderkind uit Denemarken. 44 inmiddels en nog altijd verliefd op de jaren 80. Ach, wie ook niet, onder zijn toehoorders?

 

 

trent 4Hij speelt een geheel andere set dan op Down The Rabbit Hole, waar Pinguin Radio de Deen backstage interviewde. Er zit meer spanning in de nummers, er lijkt meer focus te zijn. Je ziet de Deen en zijn band genieten van de ambiance. Juist zij hebben het beste zicht op die ondergaande zon, waar Trentemøller nog over spreekt in datzelfde interview. Beleeft hij een déjà vu? Het is nauwelijks uit te sluiten.

 

 

 

Waar hij op Down The Rabbit Hole nogal ostentatief een bandgevoel lijkt te willen creëren, duidelijk zoekend, verliest hij de dj in zichzelf uit het oog. Die vertroebeling is verdwenen in Woodstock69.

Er wordt zorgvuldig toegewerkt naar climaxen in zijn elektronische spectrum aan songs en die muzikale orgasmes worden veel makkelijker gevonden en overtuigender uitgewerkt bovendien. Trentemøller lijkt de deejay in zichzelf weer te hebben ontdekt en kijk eens hoe het publiek daar op reageert. Enkele, in River Woods- en Gant-truitjes geklede Bloemendaalse kakkers, en hipsters dansen gemoedelijk naast elkaar. Trentemøller sloopt zoetjesaan virtuele grenzen tussen de twee subculturen, terwijl het bier rijkelijk vloeit.

trente 1Er is veel interactie tussen de hyperactieve Deen en zijn publiek. Hij danst, zwaait wild met de armen, pakt er eens een tamboerijn bij en maant de massa in woord en gebaar tot extra actie, terwijl de sfeer op en voor het podium al uitstekend is.

Een glansrol is opnieuw weggelegd voor zangeres Marie Fisker, die met name in nummers van Fixion excelleert. Wat zijn River In Me, Redefine en prijsnummer Complicated toch heerlijke songs, die ook live meer dan ooit de eighties oproepen, schatplichtig aan onder meer New Order en The Cure. Het beukt, schuurt, knettert, knispert en knalt vooral, aan alle kanten.

Trentemøller in Woodstock69 is net zo opzwepend als bezwerend, op een avond zwanger van magie.

trente 3