Author: Pieter Visscher

Peuk – Escape Somehow

Peuk – Escape Somehow (PIAS/Mattan)

Sigarettenpeuken bevatten arsenicum (rattengif), aceton, benzeen, ammoniak en lood. Als je een peuk in een bak water met vissen gooit, sterft de helft binnen 96 uur. Sigarettenfilters (peuken) zijn gemaakt van celluloseacetaat, een kunststof en dus plastic. Zeer milieuverkrachtend. Een sigarettenfilter (peuk) is een marketingtool. Studies wijzen uit dat filtersigaretten roken leidt tot meer longkanker, niet minder. Gooi peuken nóóit op straat of in de natuur. Peuk = gif. Dit in tegenstelling tot de band Peuk! Die is niet kankerverwekkend, maar opbeurend, opzwepend en gezond verslavend.

Escape Somehow is het tweede album van de Belgische formatie Peuk, die nog wat feller van leer trekt dan op het debuut. De raakvlakken met The Breeders, Sonic Youth, Pixies, Nirvana en Hole zijn er nog altijd, maar wie goed luistert hoort ook flarden van de geweldige Canadese punkband METZ. Er zit veel woede in Peuk en die wordt er allemaal overheerlijk, gecontroleerd uitgeschreeuwd door blikvangster en gitariste Nele Janssen, die opnieuw alle nummers schreef. Jacky Willems zorgt voor de baspartijen, terwijl Dave Schroyen (ex-Evil Superstarts, ex-Millionaire) zijn drumstel aan flarden slaat.

Escape Somehow betekent ouderwets de beuk erin, zoals er net zo eenvoudig gas teruggenomen kan worden. Onder meer in Lebanon, dat evenwel ook behoorlijk wat furie kent. Het razende Rudy is een pogosong waar volop van kan worden genoten in de clubs en op festivals.

Peuk bewijst dat punk nog lang niet dood is (nooit geweest ook) en dat België een band heeft om heel erg trots op te zijn. We waren wel weer even toe aan al dat venijn. Pieter Visscher

 

Shana Cleveland – Manzanita

Shana Cleveland: Manzanita (Hardly Art)

Manzanita is het tweede album van La Luz-zangeres & -gitariste Shana Cleveland. Licht psychedelische singer-songwritermuziek ingekleurd met veel dromerige elementen. Zoals het zalvende stemgeluid van Cleveland zelf. Rustgevend tot op het bot.

Solitair wijkt ze nogal af van de sound van surfrockband La Luz. Het zou ook vrij merkwaardig zijn als ze nu exact hetzelfde was gaan doen. Hoewel Cleveland wel gewoon een band om haar heen heeft verzameld. Met Will Sprott op een flink aantal toetsinstrumenten, waaronder piano, orgel en synthesizer. Zoals hij ook dulcimer, glockenspiel en hapsichord bespeelt. Allemaal even prachtig. Cleveland heeft alleen een elektrische gitaar om haar nek gehangen.

Complementair aan hen zijn Abbey Blackwell op staande bas en Johnny Goss op elektrische basgitaar. Olie Eshleman maakt het voortreffelijke kwintet af met zijn schitterende pedalsteel-gitaar. Waardoor je al met al een geluid krijgt om in te lijsten. Muziek om urenlang onbezorgd van te genieten. Want deze plaat kan talloze malen op repeat, zonder ook maar een moment te vervelen.

Tekstueel laveert ze tussen schoonheid en misère. Van “Look at that beautiful babe” tot “Will you find a way to love this world?” Veertien liedjes lang. Een ambitieuze hoeveelheid songs, waardoor de kans dat er een misser, een vuller tussen zit, toeneemt, maar dat is geenszins het geval. Werkelijk elke seconde is ongelooflijk prettig om naar te luisteren. Manzanita is een oase van schoonheid. Pieter Visscher

Black Honey – A Fistful Of Peaches

Black Honey – A Fistful of Peaches (Foxfive Records/Mattan)

De Britse gitaarband Black Honey heeft met de charismatische frontvrouw Izzy Bee een sterke troef in handen. De formatie uit kustplaats Brighton is op derde studioalbum A Fistful Of Peaches opener dan ooit.

Bee heeft nooit een geheim gemaakt van haar worstelingen met mentale gezondheid, maar zo openhartig was ze nog niet eerder. Dat op een album dat dat bolstaat van de energieke indierockliedjes. Smaakvol geproduceerd door Alan Moulder, die we onder meer kennen van zijn werk voor Interpol, Editors en Placebo.

“Serotonin let us down”, zingt Bee, in de track Heavy. “Don’t wanna watch the white horse drown. Never ending therapy ’cause my head is the enemy. So don’t let me, go steady.” Er zit ook in dit nummer een bepaalde agressie, waarmee Bee haar demonen te lijf gaat.

“All I wanna do is just get out of my mind. I’m wasting my life.” Bee zocht een therapeut om uit haar diepe dalen te komen, maar het is vallen opstaan. Op het podium kan ze al haar frustraties eruit schreeuwen en reken maar dat dat helend werkt.

Mooie hoesfoto, mooie afbeeldingen in het cd-boekje en de cd zelf als dartbord. Er is werk gemaakt van A Fistful Of Peaches, dat er weleens voor kan gaan zorgen dat de Britten een groter publiek gaan bereiken. Black Honey is klaar voor de festivals. Pieter Visscher

Lael Neale – Star Eaters Delight

Lael Neale – Star Eaters Delight (Sub Pop)

Om maar even met de deur in huis te vallen: Lael Neale beschikt niet over een smartphone. Ja, dat kutding, waardoor de wereld ineens nog veel gejaagder werd. En waardoor we nog wat sterker het idee krijgen dat we dingen missen, die anderen wel meemaken. Zij die slechts leuke dingen beleven in parallelle universums als Instagram en Tik-fucking-Tok.

Lael Neale is een kind van de jaren 90 van de vorige eeuw en groeide op met The Cure en Beastie Boys, waar haar moeder haar naar liet luisteren. Van die muzikale doctrine, hoe jammer ook, horen we niet zo heel veel terug op de derde langspeler van Neale: Star Eaters Delight. Neale bewandelt haar eigen muzikale wegen en daar komt bijzonder smaakvolle muziek uit voort. Lo-fi indiepop-rock. Laten we het zo maar noemen.

Neale laveert, grofweg, tussen Velvet Underground en Angel Olsen. Terwijl we overduidelijke ritmes van Joy Division ontdekken in opener I Am The River (check die video!) en Faster Than The Medicine. Het liefst acht minuten durende In Verona schreef Neale nadat ze de veelgeprezen film Letters to Juliet uit 2010 had gezien. Een door Romeo en Julia geïnspireerde romcom. “Ik heb er ongeveer 15 minuten naar gekeken en voelde mijn hersens afsterven. Het was zo verschrikkelijk”, liet ze, niet gespeend van drama, optekenen door The Guardian. De Amerikaanse bekeek de film, gezellig, met haar moeder. Tijdens een van de lockdowns.

Met behulp van haar favoriete instrument de omnichord, een drumcomputer, gitaar en synthesizer zijn de zelfgeschreven songs van Neale tot stand gekomen. Uit haar brein ontsproten, weg uit metropool Los Angeles, teruggetrokken op de boerderij van haar ouders, in Virginia. Op het platteland gebeuren de mooiste dingen. Pieter Visscher

Stravaganze Consonanti is wat de wereld nodig heeft

What The World Needs Now Is Love (Sweet Love). Jackie DeShannon zorgde er in 1965 voor dat het een hit werd. Het door Hal David en Burt Bacharach geschreven prachtnummer. Al die liefde komt ook voorbij in het onlangs verschenen Stravaganze Consonanti van Gianluigi Trovesi (klarinet en saxofoon) en violist Stefano Montanari. Een jazzmeesterwerk met veel klassieke elementen. Extravagant, zoals de titel van de plaat ook aangeeft.

Stravaganze Consonanti is een bijzonder inspirerende samenwerking van barokviolist Montanari en de meesterlijke Italiaanse rietblazer Gianluigi Trovesi die de muzikale onderzoekslijn van zijn album Prufumo Di Violetta in feite doortrekt. Ondersteund door een cast van spelers die goed thuis is in de oude klanken van historische instrumenten en de kunst van de historische uitvoeringspraktijk, kijkt Trovesi opnieuw naar muziek uit de renaissance en de barok – bij Purcell, Dufay, Trabaci, Desprez bijvoobeeld – met composities van zichzelf en bewerkingen van eeuwenoude klassiekers. Improviserend met percussie.

Glansrol is ook weggelegd voor elektronicaman Fulvio Maras in het geregeld bedwelmende muzikale brouwsel. Zoals Montanari in het cd-boekje schrijft: “Trovesi begrijpt de kracht en verfijning van een taal die in een oogwenk van Dufay naar Purcell overgaat, en arriveert bij jazz zonder ooit de diepe betekenis te verliezen van een muzikaal weefsel waarvan het primaire motief universele communicatie is.”

Veel mooiere en smaakvollere jazz is de laatste honderd jaar niet op plaat gezet, waardoor superlatieven domweg tekort schieten. Montanari schrijft in de liner notes dat de titel niet voor niets het woord extravagant bevat. “Buiten de norm denken. Vreemd, onconventioneel, onverwacht en revolutionair.” Grote woorden inderdaad, maar niets is gelogen. “Stravaganze Consonanti is de muziek van vandaag de dag, in al zijn facetten.” Met meesterwerk doen we het album eigenlijk veel te weinig eer aan. Pieter Visscher

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Pluche. 

 

 

Daughter – Stereo Mind Game

Daughter – Stereo Mind Game (4AD/Beggars)

Het derde studioalbum van Daughter is typisch zo’n plaat die pas na meerdere draaibeurten goed binnenkomt. Maar dan heeft-ie je wel te pakken ook.

Daughter is dat internationale trio dat sinds 2010 aan de weg timmert. Met die prachtige ontstaansgeschiedenis. De Engelse bassiste/zangeres Elena Tonra, de Zwitserse gitarist Igor Haefeli en drummer Remi Aguilella ontmoetten elkaar op school in Londen. Op het Institute of Contemporary Music Performance. “Laten we een bandje beginnen”, moet een van de drie toen hebben geroepen.

Stereo Mind Game is een vrij optimistisch album geworden, vindt de band. Wanneer je het afzet tegen de twee voorgangers zit daar zeker wat in. Toch wordt het nergens overdreven vrolijk. Wel mooi en dat is een stuk belangrijker wanneer het om muziek gaat. Vol levenslust ook. Positief.

De folky indiepop/rock zit vol subtiliteiten die het beste tot je komen via een (goeie) koptelefoon. De subtiele vioolarrangementen in een veelvoud van de tracks vragen zelfs om een virtueel applaus. Ook omdat je goed hoort dat er veel tijd (zeven jaar) is genomen om het twaalf nummers tellende Stereo Mind Game tot volle wasdom te laten komen. Daarvoor werd een enorm aantal sessiemuzikanten opgetrommeld.

Stereo Mind Game is een openhartige plaat, met thema’s die de geregelde complexiteit van het dagelijkse leven prachtig vangen. Vol sprankeling en een zekere blijmoedigheid. Een plaat die voelt als Bevrijdingsdag. Pieter Visscher

Be-Bop-A-Lula is vooral heel erg Spinvis

Het zevende album van Nieuwegeiner Spinvis is getiteld: Be-Bop-A-Lula. Titel waar we niet veel mee kunnen. Met de plaat wel. Be-Bop-A-Lula mag er zijn.

Be-Bop-A-Lula is gepikt; de titel van een rockabillynummer, dat voor het eerst op plaat werd gezet door Gene Vincent and His Blue Caps. In 1956. Volgens Spinvis was het de geboorteschreeuw van de rock-‘n-roll. “Voor de een betekent het niets, voor de ander alles”, aldus Erik de Jong, die tijdens het maken van Be-Bop-A-Lula een schilderij maakte. Elke dag een uurtje, in z’n garage. Het schilderij is de cover geworden. De Jong denkt dat het geen rock-‘n-roll is wat hij maakt. Hij weet ook niet wat het wel is. Wij wel: het is vooral Spinvis.

Be-Bop-A-Lula is een album waarop we horen dat Spinvis wat anders wil, maar ook dat hij toch voor eens en voor altijd Spinvis blijft. Her en der zijn wat muzikale accenten verlegd, in een verzameling liedjes die door geen ander op deze planeet zou kunnen worden opgenomen. Spinvis heeft een nichegeluid dat onontkoombaar zijn stempel draagt.

De plaat opent met de carnavalesk getitelde, vlotte track Tingeltangelhersenpan, die gedragen wordt door een wat blikkerige beat. Het minst instrumentrijke nummer, maar een opener die er mag zijn. Ontregelende tekst, zoals we De Jong kennen: “Ik ben een klusjesman. Zit in de tram op een blauwe planeet.”

Al die knotsgekke lyriek is pure honing voor de ziel. Erik de Jong heeft een geheel eigen kijk op deze wereld en vangt dat beeld in veertien liedjes. Niet heel veel anders dus dan wat we van Spinvis gewend zijn. Herkenbaar zijn ook weer de heerlijke vioolpartijen, de cello en de altviool, die de liedjes nóg wat avontuurlijker maken. Be-Bop-A-Lula betekent een Spinvis in topvorm. Pieter Visscher

 

 

Isolde Lasoen – Oh Dear

Isolde Lasoen – Oh Dear (Mayway Records)

“Ik heb 100% mijn goesting gedaan. Deze plaat, dat ben ík”, zegt Isolde Lasoen over Oh Dear. De 43-jarige drumster bij  Absynthe Minded en de Belgische rockster Daan debuteerde op eigen benen in 2017 met het goed ontvangen, want prachtige Cartes Postales. Zes jaar later is daar de tweede langspeler, die we helemaal kunnen onderdompelen in superlatieven. Ga er maar eens voor zitten.

Ook Oh Dear is een ode aan de Franstalige muziek uit de jaren 70 van de vorige eeuw. Zo ongelooflijk smaakvol gedaan dat je ervan moet watertanden. Het is wulps, opwindend en van een ontspannenheid die zijn weerga ook nog eens niet kent. Lasoen sleept je schijnbaar moeiteloos naar binnen in haar filmische droomwereld, waarin we ook invloeden van Ennio Morricone ontdekken. Zoals een formatie als Air bovendien in de buurt is. Maar Lasoen is meeslepender.

Ze schreef de songs op Oh Dear weer zelf en ze pakt uit met een karrevracht aan sessiemuzikanten en ook Daan is van de partij. Een ronduit geil zuchtliedje heeft dat tot gevolg. Daan kreunt erop los in Batterie, waardoor Serge Gainsbourg zich graag eens omdraait in zijn graf om met zijn goede oor zo vaak mogelijk te kunnen luisteren. Uniek is de sound niet, edoch zó ongelooflijk lekker op plaat gezet dat je er zo veel en zo vaak mogelijk van wil genieten. Rijke instrumentatie wederom.

“De manier waarop ik schrijf kost veel geld, maar mijn liefde voor muziek vereist die investering”, liet Lasoen zich ontvallen in De Standaard. Dat geld levert een album op dat je keer na keer wil opzetten zonder dat het ook maar een moment verveelt. Zowel in het Engels als in het Frans weet Lisoen de show te stelen, hoewel ze met die tweede taal voor de meeste opwinding weet te zorgen. Pieter Visscher

Lankum – False Lankum

Lankum – False Lankum (Rough Trade)

Wat Lankum vóór False Lankum op plaat heeft gezet is vrij soft vergeleken met dit derde album. De band uit Dublin lijkt zijn beste vorm te hebben gevonden.

Het is allemaal wat psychedelischer en dat is in het geval van Lankum een toegevoegde waarde. Lankum is muzikaal rijker dan ooit. Ook door het grote aantal additionele muzikanten dat is toegevoegd aan het kwartet dat de basis vormt. Vooral de intensiteit van de muziek stijgt her en der naar eenzame hoogtes. Het begint met de wat onheilspellende opener Go Dig My Grave, klaterend van schoonheid.

De Ieren pakken traditionele volksliederen uit hun land bij de keel om er hun eigen fascinerende interpretatie aan te geven. Op False Lankum vliegen die liedjes alle kanten op, zonder dat je het idee krijgt dat de controle wordt verloren. Master Crowley’s heeft wat manische kenmerken. Het is psychedelica in optima forma. Vervreemdend en ook weer opgewekt. Een trip vanjewelste.

Op False Lankum zijn twee originele nummers te vinden: Netta Perseus en The Turn, beide geschreven door bandlid Daragh Lynch. Netta Perseus heeft een sprankeling die smaakt naar (veel) meer en een break halverwege het nummer die je behoorlijk op het verkeerde been zet en ronduit fascinerend is. Afsluiter The Turn is een sonische reis van dertien minuten door het eigenhandig geschapen sprookjesparadijs van Lankum. Een song voor de koptelefoon waarop False Lankum überhaupt het beste uit de verf komt.

Wie eenvoudige, platgetreden paden wil wat Ierse volksmuziek betreft, heeft aan False Lankum een verkeerde. De opwinding is hier veel groter en opwindender, avontuurlijker bovendien. Lankum heeft een prestatie van monumentale status geleverd. Wat een rijkdom. Pieter Visscher

Wervelende wereld Frank Zappa blijft zich uitbreiden

Met twee niet eerder uitgebrachte concerten van Frank Zappa’s kortstondige band uit de jaren 80, biedt de nieuwste opwindende livecollectie die is uitgebracht door The Vault, Zappa 80: Mudd Club/Munich, fans de kans om twee zinderende shows te horen die zijn opgenomen in twee verschillende settings: de intieme Mudd Club met een capaciteit van 240 in New York City en de enorme Duitse arena met 12.000 zitplaatsen, Olympiahalle in München. The Vault is een opslag waar Zappa al zijn opgenomen opnames, platen, schijven, films, geluidsbanden en ander materiaal verzamelde. Zappa stond erom bekend elk optreden en concert dat hij ooit maakte op te nemen, soms om alles later te monteren. Tegenwoordig wordt het vooral gebruikt als archief.

Geproduceerd door Ahmet Zappa en Zappa Vaultmeister Joe Travers, markeert deze historisch belangrijke release de eerste keer dat er ooit volledige concerten zijn uitgebracht met de line-up uit 1980 van Zappa die de vijfkoppige band leidde, waaronder de dubbele vocale aanval van Ike Willis en Ray White, Arthur Barrow op bas, Tommy Mars op keyboards en nieuwkomer David Logeman op drums. Bovendien is dit de eerste postume release van deze aparte, korte line-up, aangezien Logeman, die drummer Vinnie Colaiuta verving, uiteindelijk zou vertrekken toen Colaiuta terugkeerde naar de band. Voorheen werden slechts twee nummers van deze shows – Love Of My Life van Mudd Club en You Didn’t Try To Call Me uit München – ooit uitgebracht door Zappa op zijn live-cd-serie You Can’t Do That On Stage Anymore.

Zappa ’80: Mudd Club/Munich is digitaal beschikbaar en als een set van 3 cd’s met de 15-track Mudd Club/uitvoering in zijn geheel op disc 1 en het 22 nummers tellende volledige München-concert verspreid over discs 2 en 3. Het pakket bevat omslagfotografie en een groot aantal zeldzame en ongeziene foto’s van Zappa en de bandleden in het begeleidende boekje van 17 pagina’s, gemaakt op tour door superfan George Alper. Alper, de zoon van de baanbrekende fotograaf Joe Alper uit de jaren 60, die bevriend raakte met Zappa en deel ging uitmaken van zijn inner circle in NYC en uiteindelijk merchandise verkocht tijdens een tournee, geeft enkele van zijn persoonlijke herinneringen in de uitgebreide liner notes die ook een inleiding van Joe Travers bevatten, een gedetailleerde track-by-track van de setlists van bandlid Arthur Barrow, die ook herinneringen ophaalt aan de tour en de line-up van 1980, en wordt afgerond met een verhelderend essay van Steve Vai die de Mudd Club-show bijwoonde als een 19-jarige fan die door Zappa was ingehuurd om onlangs opgenomen gitaarsolo’s en drumtracks te transcriberen. Een paar maanden later werd Vai uitgenodigd om zich bij de band aan te sluiten. De virtuoze gitarist/songwriter schrijft in de liner notes: “Vanaf dat moment was de wervelende wereld van Frank Zappa waar ik de volgende drie jaar aan begon intens, grappig, angstaanjagend, soms, maar diep en bezielend de moeite waard.

Naast de 3cd-set zijn de Mudd Club- en München-shows ook afzonderlijk verkrijgbaar op prachtig hoogwaardig vinyl.