Author: Pieter Visscher

Muziekliefhebbers wereldwijd opnieuw naar Utrecht

Zaterdag 16 en zondag 17 november vindt in de Jaarbeurs Utrecht de Mega Platen & CD Beurs plaats. Op deze beurs, die voor de 52ste keer wordt gehouden, komen muziekliefhebbers uit de hele wereld bij elkaar om platen te kopen, boekpresentaties bij te wonen, liveoptredens te zien en exposities te bezoeken.

Dit najaar toont de beurs een expositie met foto’s van jazz- en popfotograaf Frits van Swoll. Er zijn meet & greets van en met George Baker en Robert Jan Stips. Daarnaast presenteert en signeert de Oostenrijkse topverzamelaar Hans Pokora zijn nieuwste boek met zeldzame platenhoezen. Muziek blijkt een goede investering te zijn: popcultuur expert Ian Shirley (UK) is aanwezig bij de presentatie van de Rare Record Price Guide 2020 en voor taxaties van zeldzame platen en cd’s.

Foto-expositie Frits van Swoll
De jarenlange loopbaan als fotograaf/ontwerper begon voor Frits van Swoll begin jaren zestig. Vanwege zijn passie voor jazzmuziek fotografeerde hij indertijd veelal Amerikaanse musici tijdens de concerten die zij in Nederland gaven. Denk hierbij aan Nina Simone, Thelonious Monk, Louis Armstrong en Ella Fitzgerald. Diverse foto’s van deze artiesten werden tevens gebruikt als ontwerp voor platenhoezen. In de jaren erna fotografeerde en werkte Van Swoll samen met veel Nederlandse artiesten. Zo ontwierp hij platenhoezen voor Boudewijn de Groot, Golden Earring, Lenny Kuhr, Alquin en Martine Bijl. In de jaren negentig richtte Van Swoll zich op het regisseren van videoclips. De eerste geruchtmakende clips van Di-rect en Anouk kwamen van zijn hand. Deze veelzijdige fotograaf exposeert een aantal van zijn mooiste foto’s tijdens de beurs en presenteert hij twee boeken My Jazz Moments (met Philip Freriks) & Vinyl in Stills. Frits is zelf het gehele weekeinde aanwezig voor tekst en uitleg.

Tijdens de beurs vindt een presentatie plaats van de legendarische nederbeatband Supersister: de eerste vijf albums van deze band worden heruitgegeven in een gelimiteerde vijfdelige vinylelpeebox. Frontman Robert Jan Stips zal aanwezig zijn op zondag voor een optreden en signeersessie. Ook aanwezig voor een meet en greet op deze dag is George Baker: het is exact vijftig jaar geleden dat Little Green Bag voor het eerst de hitlijsten beklom om daarna begin jaren negentig als openingssong te worden gebruikt door Quentin Tarantino in Reservoir Dogs.

Taxatie zeldzame platen
Terwijl een volgende recessie nog op zich laat wachten zijn de prijzen van unieke en gewilde platen omhoog geschoten. Verzamelaars zijn bereid grote bedragen te betalen voor zeldzame releases in perfecte conditie. Een goede hulp hierbij is de Rare Record Price Guide 2020. Een catalogus met prijzen van zeldzame platen: van Pink Floyds debuut-lp, via de meest gewilde platen uit de psychedelische periode tot platen van The Beatles. Auteur Ian Shirley, journalist bij het vooraanstaande Britse muziekblad Record Collector, is zaterdag aanwezig om platen van bezoekers te taxeren, vragen te beantwoorden en zijn boek te signeren.

8001 Record Collector Dreams
Tijdens de Mega Platen & CD Beurs presenteert de Oostenrijkse topcollectioneur Hans Pokora zijn laatste boek uit een bijzondere reeks getiteld 8001 Record Collector Dreams. Daarin geeft Pokora een overzicht van zeldzame en unieke folk, beat, garage en psychedelische platen uit de jaren zestig en zeventig. Pokora verzamelt al meer dan veertig jaar zeldzame platen uit deze periode. Dit boek is de achtste en laatste in een reeks naslagwerken voor muziekverzamelaars. Hans Pokora is op de platenbeurs aanwezig om zijn boek te signeren en taxaties te verrichten.

Popquiz
Zaterdag 16 november presenteren de Three Imaginary Boys uit Utrecht hun fabuleuze popquiz, waar iedereen aan mee mag doen. Er zijn vele prijzen te winnen waaronder liveconcertkaartjes, beschikbaar gesteld door diverse sponsors. Aanvang 15.00 uur.
De band The Blue Mask speelt live Velvet Underground-songs op zaterdag.
Omega Auctions (UK) veilt circa 100 unieke vinylplaten.

Wives – So Removed

Wives – So Removed (City Slang/Konkurrent)

Ze zullen de meeste albums van Pixies hebben beluisterd, de mannen van Wives en dat doen ze goed, want er zijn mindere bands op deze aardkloot voorbijgekomen om inspiratie uit te putten.

So Removed is het debuut van de vier uit Queens en het mag er zijn. Met name de het-zal-me-wel-even-lekker-allemaal-aan-m’n-reet-roesten-gast!-mentaliteit spreekt aan. Die attitude staat de band uitstekend. Komt met name door het zanggeluid van James Beach, die bovendien de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt. Want dat kan-ie ook.

Wives haalt de mosterd niet alleen bij Pixies, want we horen ook flarden Sonic Youth en Nirvana en The Velvet Underground duikt zelfs op zo nu en dan. Een ratjetoe aan referenties, zonder dat er overdreven veel leentjebuur wordt gespeeld. Dat verdient extra applaus. The Strokes, zegt u?

Het rammelt en rockt en kan bij de platenboer met speels gemak tussen de punkplaten worden gezet, omdat ook uit die stroming flink wordt gepeurd. Maar dan is zo’n enigszins stroperige rocker als Even The Dead met zijn 5.41 minuten weer veel te lang en zeker niet puntig genoeg. Gelukkig wordt een Whatevr (één e te weinig inderdaad, maar whatever) onder de twee minuten gehouden en zou Johnny Rotten er glimlachend zijn goedkeuring aan geven. Net als aan Hideaway. Een liedje met cocaïne als thema. Dat horen we vaker bij gelijkgestemden.

Het gros van de songs schommelt rond de drie minuten. Een lengte waarmee we zonder meer uit de voeten kunnen. Wives komt er wel. Pieter Visscher

LIVEDATA 18/11 Le Botanique, Brussel 19/11 Cinetol, Amsterdam 20/11 Vessel 11,
Rotterdam

Kim Gordon – No Home Record

Kim Gordon – No Home Record (Matador/Beggars)

Is dat Kim Gordon zelf op de hoes van haar eerste soloalbum? Dat is het eerste wat je je afvraagt wanneer je de plaat eruit haalt. De 66-jarige noisegodin uit New York heeft gelaatstrekken die bij haar leeftijd passen, maar is geestelijk en lichamelijk nog zo fit als de pest.

Gordon richtte een kleine veertig jaar terug Sonic Youth op, met onder anderen Thurston Moore, met wie ze later trouwde en van wie ze na een langdurig huwelijk scheidde. Het betekende ook het einde van Sonic Youth. Moore stortte zich op soloplaten, bleef daarmee zeer succesvol en ook vaak in de buurt van het geluid van de band waarmee hij groot werd.

Gordon maakte weliswaar ook platen naast Sonic Youth, met gelegenheidsformatie Free Kitten, maar geheel op eigen benen stond ze nog nooit. Daar is op haar 66ste dus verandering in gekomen. Op No Home Record zijn nog sporen van Sonic Youth terug te horen, maar niet overdreven veel.

Kim Gordon zit er uitermate warmpjes bij door alle successen met Sonic Youth en had ervoor kunnen kiezen de rest van haar leven op het platteland te gaan wonen, met kippen, varkens en een schaap. Maar nee, het muzikantenbloed kruipt waar het niet gaan kan en je wil uiteindelijk toch wat doen met die muzikale ideeën die maar blijven binnenkomen. Ze nam contact op met producer Justin Raisen (oa John Cale) en ze doken de studio in. Niet in New York, maar in Los Angeles. Even weg van alles moet ze hebben gedacht.

Op No Home Record horen we een Kim Gordon die vocaal niet veel anders doet dan op platen van Sonic Youth. Ze zet geen rare falset op, gaat niet grunten, noch hysterisch schreeuwen. Dat wulpse is er nog altijd, die eeuwige jeugd. Dat nog wel, gelukkig.

Het is bijna opwindend hoe ze kwinkeleert tijdens de opwindende punksong Hungry Baby, als ze niet alleen de bas- maar ook de gitaarpartijen voor haar rekening neemt. Air BnB is al net zo wild en schuurt tegen industrial aan. Don’t Play It is gevuld met tapeloops, waardoor Gordon enigszins in de voetsporen treedt van Lee Ranaldo, die daar in Sonic Youth ook weleens mee experimenteerde. Op Confusion Is Sex (1983) bijvoorbeeld.

Drumcomputers komen eraan te pas in Get Yr Life Back en Cookie Butter, het filmische Earthquake is net zo broeierig als subversief. No Home Record weet steeds dieper binnen te dringen, draaibeurt na draaibeurt. Een album net zo meeslepend als avontuurlijk als enerverend. Uitdagend daarenboven. Neem er de tijd voor en je wordt beloond. Pieter Visscher

 

 

 

Legendarische albums Gary Numan heruitgegeven

Beggars Arkive brengt twee speciale edities uit ter ere van de legendarische albums Gary Numan / Tubeway Army, uitgegeven in 1979. De speciale edities zijn getiteld The Pleasure Principle – The First Recordings en Replicas – The First Recordings.

Beide albums verschenen eerder al fysiek, maar deze edities zijn gericht op de vroege opnames die voorafgaand aan de voltooide albums zijn gemaakt. Ze presenteren de evolutie van de albums van elektrogod Numan. De nummers zijn zoals ze op de originele tapes werden gepresenteerd. Een van de studiobanden met opnames raakte onherstelbaar beschadigd, waardoor er bij de release in 2009 twee nummers ontbraken. Voor deze speciale uitgave is een alternatief gevonden waardoor de albums nu compleet zijn voor deze release.

Gary Numan, die in 1979 doorbrak met het nog immer onweerstaanbare Are ‘Friends’ Electric? – te vinden op Replicas – speelde in 2017 voor het laatst in ons land. Voor de recensie van Pinguin Radio van dat optreden klik je op deze link.

Metronomy – Metronomy Forever

Metronomy – Metronomy Forever (Because Music/Caroline)

Het uitdagendste aan Metronomy is misschien wel dat de band vrijwel continu weet te balanceren op de scheidslijn tussen kunst en kitsch. Dat doen de Britten sinds het debuut Pip Paine, waarop nog duidelijk wordt gezocht naar een identiteit.

Alhoewel, band, het is voor 99 procent muziek die bij Joseph Mount uit de koker komt. Ik interviewde hem een paar jaar terug. Levensgenieter pur sang. Uitstekende songsmid bovendien. Dat bewijst hij met name sinds 2011, wanneer het verrukkelijke The English Riviera verschijnt. Volgestopt met uitmuntende popliedjes. Vaak met een zekere nonchalance gebracht. Dat jasje zit als gegoten.
Ook Love Letters (2014) puilt uit van de snel beklijvende en retedansbare popsongs. In iets mindere mate geldt dat voor Summer 08 (2016).
Dat de sterk op elektronica gefundeerde indiepop nog niet door het grote publiek omarmd is, is wat raadselachtig. Veel nummers lijken toch uiterst geschikt voor de commerciële radiozenders, al heeft Mount zich nog nimmer bezondigd aan autotune. Zal dat het zijn?

Enfin, we hebben hier Metronomy Forever voor ons liggen. Cd in een kartonnen uitklaphoes om u tegen te zeggen. Met fraai artwork van Française Anne Zeum, die dat al eerder voor haar rekening nam. Fleurig ingekleurde landschappen, die recht doen aan het geluid op de plaat. Nergens een sikkeneur te bespeuren. Escapisme waar we soms zo naar hunkeren. Metronomy deelt lekkernijen uit.

Subtiel is de op de bekende gitaarriff uit Nirvana’s Smells Like Teen Spirit lijkende riff in Insecurity, die net genoeg afwijkt om de erven Cobain niet naar de smartphone te doen grijpen. En hoorden we dat basloopje niet eens eerder? Mount blijft een ouderwetse knutselaar wat dat betreft. Prince, een van zijn grote voorbeelden, is ook weer geregeld in de buurt.

Walking In The Dark is een geheel elektronisch uitstapje waarin met reggae wordt geflirt. Mount heeft zichzelf nog nooit beperkingen opgelegd; hij doet wat-ie wil. Zoals rechtgeaarde kunstenaars zichzelf te allen tijde geen beperkingen opleggen. De spot drijven met conventies, dat kan Mount als geen ander. De band staat maandag in de Melkweg. Stijf uitverkocht natuurlijk. Pieter Visscher

 

LIVEDATA 28/10 Melkweg, Amsterdam

 

Iggy Pop – Free

Iggy Pop – Free (Caroline)

Het grootste geheim van Iggy Pop is dat, hij zegt het zelf, hij altijd het kind in hem levend heeft gehouden. Don’t grow up als levensvisie. Zegt de man die zo’n beetje alles in zijn leven heeft gedaan wat onhandig is. Met name al die drugs. Hij is 72 inmiddels en laat op het muzikaal uitdagende Free horen nog wel een aantal jaren mee te kunnen.

Fijne uitklap-cd-hoes met dito liner notes van Iggy, waarin hij zijn ziel blootlegt. Chronisch onzeker; hij deelt het met de massa. Zijn hoeveelste album is dit eigenlijk? We zijn de tel kwijt. Zijn achttiende soloplaat? Dan laten we de platen met The Stooges gemakshalve even achterwege. Wat nauwelijks achterwege kan worden gelaten is de geest van David Bowie, die rondwaart op Free. Bowie, die Iggy geregeld bij de hand nam muzikaal, galmt overduidelijk na in Sonali, een song die niet had misstaan op Bowies Blackstar. Dirty Sanchez verraadt schatplichtigheid aan, ook niet de minste, Ennio Morricone. De trompet van Leron Thomas is niet te versmaden. Tijdens Glow In The Dark flikt-ie hetzelfde kunstje. Net zo fijnzinnig is het welhaast hypnotiserende drumwerk van Thibaut Brandalise, die de song episch en onweerstaanbaar maakt. Jazz en rock omhelzen elkaar.

Leron Thomas’ trompet is tijdens het vrijwel tekstloze openings- alsook titelnummer het prominentst aanwezig. Mooie opmaat naar Loves Missing, waarin vlagen van Joy Division zijn terug te horen. De trompet van Thomas wordt naar de achtergrond verdrongen door gitaar en drums, maar is belangrijk voor de spanningsopbouw van het nummer. Iggy’s vocalen komen in de finale uit zijn tenen. Je voelt dat-ie knokt, hetgeen net zo aandoenlijk als meeslepend is. Op drums ditmaal Chris Berry.

De ruim een halfuur durende plaat wordt afgesloten met het indringende The Dawn. Een soundscape met spoken word van de rocker. “If all else fails. It’s good to smile in the dark. Love and sex are gonna occur to you. And neither one will solve the darkness.” Pieter Visscher

 

LIFE – A Picture Of Good Health

LIFE – A Picture Of Good Health (Afghan Moon/PIAS)

Onduidelijk of het beklijvende basloopje in Burn Hour schatplichtigheid vindt in The Breeders’ Cannon Ball. Het heeft er zeker wat van weg in elk geval. Verder is LIFE vooral LIFE op A Picture Of Good Health, dat de opvolger is van het prima debuut Popular Music (2017), waarvan de titelsong ongeveer het beste was wat in dat jaar op plaat werd gezet. LIFE schrijf je in kapitalen, net als IDLES in kapitalen wordt geschreven. Gelijkgestemden, vrienden bovendien, uit Engeland. Voortrekkers van de huidige punkscene, die heter dan ooit is. Sterke releases volgen elkaar in hoog tempo uit. Komen de bands niet uit Amerika, dan komen ze wel uit Engeland.

LIFE is niet meer het LIFE van twee jaar geleden, want er is een vrouw binnen de gelederen. Lydia Palmeira is de vervangster van Loz. Haar vocale inbreng is minimaal, want handelsmerk van de band uit Hull is voor een groot deel het stemgeluid van Mez Green. Woest als het moet, melodieus net zo makkelijk.

De band kwam op Popular Music met politieke thema’s als Brexit en Donald Trump op de proppen, A Picture Of Good Health is een stuk persoonlijker. Het punkgeluid is wat breder, hoekiger ook en wat meer to the point. Er staan meer songs op die snel blijven hangen, waardoor je zou kunnen concluderen dat de hitgevoeligheid wat sterker is en dat doen we dan ook. Neem een Moral Fibre, dat een dikke anderhalve minuut knalt. Dat strookt met de punkgedachte, maar het is zo’n sterk liedje dat je zou willen dat het wat langer duurde. “I love your cocaine tables’, zingt Mez. “Moral Fibre is a stinging and frenzied shut up and step aside”, duidt hij de tekst. “A tongue in cheek reflection on the music industry, that beige scene, those that pimp poverty from mummy’s detached house, those that trade in fair-trade cocaine and those that preach behind their keyboard. I’m taking the piss, but I’m deadly serious!”

Een hit van het niveau Popular Music staat niet op A Picture Of Good Health, hoewel It’s A Con qua drive en gejaagdheid in de buurt komt. Al met al is het een sterker album, met domweg beter songmateriaal en sterker geproduceerd bovendien. Door Luke Smith (Foals) en Claudius Mittendorfer (Parquet Courts, Weezer, Johnny Marr). Pieter Visscher

LIVEDATA 19/10 Left of the Dial Festival, Rotterdam 20/10 Cinetol, Amsterdam 21/10 Kavka, Antwerpen

 

TaxiWars – Artificial Horizon

TaxiWars – Artificial Horizon (sdban/DGR Music)

Die tenorsaxofoon van Robin Verheyen in de door Tom Barman gedragen ballade Irritated Love is om bij weg te smelten. Zo fraai is het vaker op het derde album van TaxiWars, het Belgische gezelschap rondom Barman en zijn compagnon, jazzmuzikant Verheyen.

Barman, dat wisten we al veel langer, is veel te creatief om zich louter met dEUS bezig te houden en het levert ook nog eens pareltjes op. Ook met het dancegeoriënteerde Magnus. Barman haat stilzitten. Barmannen zijn überhaupt wat drukkig.

Artificial Horizon is de derde worp van de Belgen, die met Nicolas Thys (bas en backing vocals) en Antoine Pierre (drums, backing vocals en keyboard) niet de minste musici bij zich hadden in de studio. Barman zelf zingt en rapt, zit achter de piano en doet wat met percussie. Verheyen speelt naast de saxofoon op orgel, keyboards, piano en verzorgt de vioolarrangementen.

Er kan volop gedanst worden op het verrukkelijk swingende Sharp Practice, waarin ook een glansrol is weggelegd voor het scherpe stemgeluid van Kelly de Brabanter, in het dagelijks leven vooral muziektherapeut. Hetzelfde geldt voor Ellen Steegen, in het bezit van een master uitvoerende muziek jazz/pop, die ze behaalde aan het Gentse conservatorium. Cellist Pieter Stas krijgt alle ruimte om te excelleren tijdens Infinity Cove.

Vioolkwartet Quatuor Alfama wordt tijdens het wiegende Different Or Not omhelst door Verheyen, die niet schroomt uit de bocht te vliegen wanneer daar ruimte voor is. Tijdens The Glare neemt hij nog wat sterker de regie in handen. Het levert uitdagende, hoekige jazz op. Vrijwel nergens krijg je op Artificial Horizon de ruimte om te twijfelen waar Barmans roots liggen: in de rock. Pieter Visscher

LIVEDATA 08/11 Grenswerk, Venlo 09/11 Paradiso Noord, Amsterdam 10/11 Ancienne Belgique, Brussels 11/11 Reflektor, Luik
14/11 LantarenVenster, Rotterdam

50-jarig Abbey Road flink in zonnetje gezet

Het is dit jaar 50 jaar geleden dat het Beatles-album Abbey Road verscheen. Een prachtige gelegenheid de plaat met het wereldberoemde zebrapad in een nieuw jasje te steken.

Daarom is een bijzondere heruitgave van Abbey Road verschenen: niet alleen zijn de 17 albumtracks opnieuw gemixt en opgepoetst, ze zijn ook nog eens aangevuld met maar liefst 23 nooit eerder uitgebrachte demo’s en andere opnames. Er is bovendien een heuse Beatles Pop-Up Store geopend in Hoog Catharijne in Utrecht.

Producer Giles Martin, zoon van de legendarische producer en ‘vijfde Beatle’ George Martin, nam het opnieuw mixen van de plaat voor zijn rekening. Eerder deed hij dit al voor andere Beatles-albums Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (2017) en The White Album (2018). Het is de eerste keer dat het album op deze manier is bewerkt en wordt aangevuld met rariteiten.

“De magie komt uit de handen die de instrumenten bespelen, de mix van de Beatles-stemmen en de schoonheid van de arrangementen”, vertelt Martin. “Ons doel was heel simpel; we wilden ervoor zorgen dat alles zo fris klinkt en zo hard binnenkomt als de dag dat het werd opgenomen.”

De vernieuwde editie van Abbey Road is verkrijgbaar als Super Deluxe Boxset met daarin drie cd’s, een Dolby Atmos Blu-ray en een 100 pagina’s tellend boekwerk. Hiernaast verschijnt er een vinylbox met drie 180-grams lp’s, een deluxe 2cd met de nieuwe stereomix en bonusmateriaal en ten slotte een standaard 1cd- en 1lp-uitvoering met daarop de nieuwe mix van het album.

In de enige echte Beatles Pop-Up Store in winkelcentrum Hoog Catharijne in Utrecht kunnen Beatles-fans gedurende twee weken hun hart ophalen aan meer dan 300 veelal exclusieve Beatles-items, waaronder T-shirts, servies, speelgoed en natuurlijk heel veel muziek, waaronder een unieke picturediscuitvoering van Abbey Road. Hiernaast worden er sessies en Beatles-quizzen verzorgd. The Beatles zijn nog alive and kicking en zullen dat waarschijnlijk tot in de eeuwigheid blijven.

Sam Fender – Hypersonic Missiles

Sam Fender – Hypersonic Missiles (Polydor/Universal)

Hoe je het ook wendt of keert, de intrede van digitaal aangeboden muziek sloeg een krater in de romantiek van muziekbeleving.
Gelukkig niet volledig de nek omgedraaid, want er zijn nog platenzaken. Pareltjes in de door eenheidsworsten gedomineerde stadsharten. Laten we ze koesteren.
Want wees eerlijk: er gaat niets boven een fysieke geluidsdrager in je handen. Zo’n plaat uit de hoes halen; natuurlijk, het is geen orgasme, dat is wat gechargeerd, maar je wordt er zó verdomd gelukkig van. Het cd-boekje, met al die details, de liedteksten. Waar is de handel opgenomen, hoe heet die producer?

Jongen die het snapt is Sam Fender (25). Oude ziel in een jong lichaam. Dat hoor je terug in zijn muziek en lees je terug in zijn teksten. Hij werd geboren toen het cassettebandje al lang uit de gratie was. De compactdisc en cd-speler werden immers grootschalig aan de wereld gepresenteerd in 1982. Wat een gemak en wat een vooruitgang, met alle respect, ten opzichte van de cassetteband. Je had dat potlood ook niet meer nodig als de boel weer eens was vastgelopen. Fuck!

Niettemin, in een hang naar eerdergenoemde nostalgie, beleeft het cassettebandje, door sommigen muziekcassette genoemd, een soort renaissance. Ook Sam Fenders debuutalbum Hypersonic Missiles is op cassette verschenen. Met name in de Verenigde Staten is deze geluidsdrager bezig aan een nieuwe opmars. Toch zijn er weinigen in de muziek die er naast vinyl en cd voor kiezen. Maar die oude ziel in een jong lichaam dus wel. Lang leve Sam Fender. Mind you: Hypersonic Missiles is ook gewoon op plaat en cd verkrijgbaar.

Sam Fender is die Engelse gozer die de muziekwereld in 2017 uit het niets veel mooier maakte met de prachtsingle Play God. Tekstueel ‘flirtend’ met dystopie, schatplichtig aan George Orwell. Bij ondergetekende ging het subiet tienmaal op repeat. Verslavend ritme, tekst die stevig binnenkomt en een stem die in de verte doet denken aan die van Jeff Buckley. Jongen om in de gaten te houden.

En nu, twee jaar later, is er het debuut van de man uit Newcastle. Dertien nummers staan erop. Geen mispeer te vinden. Is de indiepop en -rock muzikaal wat minder spannend – Two People en Call Me Lover? Fenders stem redt de zaak. Hij heeft er de tijd voor genomen en het resultaat is er naar. Geen haastwerk. Heeft ie vast geleerd van z’n zingende pa, die de nodige honneurs krijgt in de liner notes. “When that pimary school teacher said I was shit at everything, you said “What about his drawing?” Who the fuck likes maths at 7 years old anyway?”

Hypersonic Missiles is geen typische singer-songwriterplaat geworden, maar een bandalbum. Met multi-instrumentalist Fender geregeld zelf op bas, gitaar, achter synthesizer, piano en orgel en drummend. Het levert een coherent geheel op, dat wordt afgesloten met bonustrack Use. Live opgenomen. Sam Fender achter de piano in een gedragen song waarin hij zangtechnisch alle registers opentrekt en in de finale wel heel erg raakt aan Jeff Buckley. Pieter Visscher

LIVEDATA 05/11 Melkweg, Amsterdam (uitverkocht) 06/11 La Madeleine, Brussel (uitverkocht)