Pieter Visscher, auteur op Pinguin Radio

Hilary Woods – Colt (Sacred Bones/Konkurrent)

Eens in de zoveel tijd verschijnt er een plaat waardoor je wordt overweldigd. Door zijn pure schoonheid. Het gaat om het debuutalbum van Hilary Woods, die sommigen mogelijk al kenden van een tweetal ep’s dat ze liet verschijnen. Daarop was haar klasse reeds te ontwaren. Maar op Colt openbaart die zich pas echt.

Colt werd in de winter van 2017 al opgenomen en verschijnt nu pas. Vast om organisatorische redenen, terwijl we toch graag een halfjaar eerder al hadden willen genieten van de acht meesterwerkjes die Woods op plaat heeft gezet. Nummers van zo’n vijf minuten per stuk.

Woods doet onherroepelijk denken aan Julee Cruise, al klinkt ze tientallen malen spannender en bovendien indringender. Aan alles hoor je dat er heel erg goed is nagedacht over dit album. Voortreffelijk geproduceerd door de betrekkelijk onbekende James Kelly, die dat deed in Kreuzberg in Berlijn. Met name de elektrische piano komt verdomd goed uit de verf.

In niets herinnert Woods aan rockband JJ72, waarmee ze doorbrak, als bassiste. Het Ierse gezelschap, dat enkele hits scoorde, waaronder het meesterlijke October Swimmer.

Colt is vooral en alleen Hilary Woods. De inwoonster van Dublin heeft een plaat gemaakt die overloopt van klasse. Atmosferische, wat onheilspellende, gedragen popliedjes met een fijne donkere rand, op intrigerende wijze gezongen. De Ierse is ontwapenend en streelt de trommelvliezen. Sprookjesachtig wordt het als ook een harp het elektronische kleurenpalet verrijkt.

Prijsnummer is Jesus Said, wanneer piano en drumcomputer lijken te vechten om de hoofdrol, terwijl ze elkaar opzwepen en heel stiekem zelfs de liefde bedrijven. Pieter Visscher

Warmduscher – Whale City

Warmduscher – Whale City (Konkurrent)

Er zit humor in de teksten van Warmduscher en daar houden wij wel van, bij Pinguin Radio. Ook in de bijnamen die de vijf mannen zichzelf hebben gegeven. Zo gaat Saul Adamczewski bijvoorbeeld door het leven als The Saulcano. Vreemde knapen dus. Zo zien we ze graag.

Warmduscher is het Londense gezelschap dat in 2013 met debuut Khaki Tears op de proppen kwam en daarmee een soort rommelpostpunk afleverde, waarin weinig lijn viel te bespeuren en het echt zoeken was naar een aardig liedje. Daar is met opvolger Whale City verandering in gekomen. Er is sprake van een spectaculaire omslag. Een bijzonder positieve ommekeer. Met gevoel voor overdrijving: Whale City swingt bij vlagen zoals Donna Summer tijdens haar meest wulpse jaren.

Bijvoorbeeld tijdens Big Wilma, wanneer er een heerlijke surfsaus over de postpunk van de heren wordt gegoten en stilzitten geen optie meer is. Dat geldt voor meer nummers op de nieuwe plaat. Zoals Standing On The Corner en de titeltrack.

Tijd voor raadselachtige idioterie is er ook nog altijd, al is die voornamelijk gestopt in de drie korte tracks, van ongeveer een minuut: Bright Lights, No Way Out en The Beginning.

Een soulvolle song als 1000 Whispers is ook een vreemde eend in de bijt, terwijl de stem van Clams Baker Jr (Craig Louis Higgins Jr) zich er uitstekend voor leent.

Krautrock, garagerock en elementen uit de jazz maken het avontuur compleet. Whale City is een enórme sprong in de juiste richting. Vanavond in Paradiso! Pieter Visscher

LIVEDATA 25/05 London Calling Festival @ Paradiso, Amsterdam 29/06 Down The Rabbit Hole, Beuningen

Gaz Coombes – World’s Strongest Man

Gaz Coombes – World’s Strongest Man (Caroline)

Op zijn derde soloalbum, World’s Strongest Man, herinnert er nog maar weinig aan het Supergrass-verleden van Gaz Coombes. De onrust, de speelsheid en de springerigheid lijken voorgoed te zijn verdwenen uit zijn muziek. Het tempo is gezakt en World’s Strongest Man klinkt bedachtzaam, zweverig en op de langere nummers Slow Motion Life en Weird Dreams ronduit psychedelisch.

Net als op Shit (I’ve done it again) zijn hier de invloeden van Todd Rundgren ten tijde van A Wizzard A True Star volop aanwezig. Die plaat verscheen toen de inmiddels 42-jarige Gaz Coombes nog geboren moest worden.

Opvallend is wel dat de gitaren weer ruimte krijgen in zijn muziek. Zijn vorige twee platen waren toch vooral elektronische aangelegenheden. Niet dat World’s Strongest Man, tevens de titel van de ijzersterke opener van dit fraaie album, een gitaarplaat is geworden.

Categoriseren van Gaz Coombes’ derde is niet eenvoudig. Laten we het maar op opzienbarend houden. Het is ook zijn beste tot nog toe zonder Supergrass. Gaz Coombes is namelijk enorm gegroeid als zanger, tekstschrijver en componist en ook qua productie is World’s Strongest Man een hoogvlieger. Tekst Mania | Wim Koevoet

Cut Worms – Hollow Ground

Cut Worms – Hollow Ground (Jagjaguwar/Konkurrent)

New Yorker Max Clarke is nog geen 30 jaar, maar heeft met zijn band Cut Worms een debuutalbum afgeleverd dat ook in 1965 had kunnen worden gemaakt. Zó retro krijgen we het niet vaak voorgeschoteld en dat is knap.

Clarkes muzikale helden zijn natuurlijk Bob Dylan en The Beatles, hoewel The Everly Bothers, Buddy Holly en Beach Boys ook overduidelijk de kop opsteken. En laten we Simon & Garfunkel niet vergeten. Maar vergelijk ‘m er niet te veel mee. “I think comparing me or any other young act to one of the greats is like comparing the guy who invented the laser pointer to the guy who invented lasers. The former wouldn’t exist without the latter, and the former is also, generally not exploiting the full potential of the groundwork laid for them. With that in mind, what I do isn’t exactly like what those guys have done.”

Clarke schreef al liedjes op zijn gitaar toen hij een jaar of 12 was en dat is niet zo uitzonderlijk. Wel het feit dat hij en zijn Cut Worms een plaat hebben afgeleverd die zó zestiger jaren klinkt dat je als leek niet zou kunnen geloven dat de songs in 2017/2018 zijn geschreven en op cd en vinyl zijn verschenen. En het is nog hartstikke mooi ook.

Neem een song als Like Going Down Sideways. Een gevoelig gitaarliedje, waarmee Clarke zijn gevoeligste kant laat horen. Zo nonchalant als The Beatles op hun eerste albums kan hij ook klinken. Zoals in het lichtvoetige Think I Might Be In Love, met een hoog shalala-gehalte. Zo’n onbezorgd barbecueliedje, dat vaker voorbij komt op Hollow Ground. Soms misschien iets te vaak en dan ligt vervlakking op de loer. Pas daar de volgende plaat mee op, Max. Pieter Visscher

Goat Girl – Goat Girl

Goat Girl – Goat Girl (Rough Trade/Konkurrent)

Dat is nou net de pest met die Engelsen hè; die schrijven alle samenstellingen los van elkaar. Neem een woord als geitenmeisje. Prima woord toch? De Engelsen zetten er een spatie tussen. Amerikanen en zo trouwens ook. Dan wordt geitenmeisje dus goat girl. En omdat het een bandnaam betreft, natuurlijk met twee hoofdletters. Goat Girl dus. Wat dat betreft zijn het dan net weer Duitsers, die zo nodig élk zelfstandig naamwoord willen laten beginnen met een kapitale letter. Maar dat doen wij zelf ook! In bandnamen dan. Denk aan Doe Maar en Gruppo Sportivo.

Enfin, Goat Girl dus. Een jong, Londens dameskwartet, dat debuteert met een net zo getiteld album. Waarop 19 (!) nummers zijn te vinden. Hetgeen een ruime 40 minuten muziek oplevert. Korte, wat obscure liedjes derhalve. Soms doet de band aan Hole denken, van Courtney Love. Maar dan wat minder grungy. Elementen uit punk en country komen prominenter naar voren. Stukje blues bovendien. Goat Girl is een uitdagende plaat geworden, die wat tijd nodig heeft. Na enkele draaibeurten word je beloond. Pieter Visscher

LIVEDATUM 14/05 Paradiso, Amsterdam

Makeness – Loud Patterns

Makeness – Loud Patterns (Secretly Canadian/Konkurrent)

Hij beschikt over een opvallende falset, de jonge Schotse muzikant Kyle Molleson, die opereert onder zijn artiestennaam Makeness. Met het elf tracks tellende debuut Loud Patterns wordt nog geen onuitwisbare indruk achtergelaten, maar dat er ontegenzeggelijk sprake is van talent, lijdt geen twijfel.

Het elektronische palet is rijk aan kleuren en zomers bovendien. Loud Patterns verschaft je een kijkje in het brein van Molleson, die zonder meer een opgetogen jongen is. Je hoort het eigenlijk aan alles.

De stuk voor stuk met een indiesausje overgoten nummers die door Makeness op plaat worden gezet, zijn zwanger van de house- en techno-invloeden en daarom zo dansbaar als wat. Maar ondanks die dansbaarheid van de tracks is er geen sprake van een ‘ordinair’ housealbum. Daarvoor is Mollesons muziek simpelweg te uitdagend.

Je voelt niettemin aan alles dat hij voor die makkelijkste routes had kunnen kiezen; het commerciële pad. Molleson is echter een jongen die van avontuur houdt en heel zorgvuldig de geëffende paden links heeft laten liggen. Pieter Visscher

LIVEDATUM 28/05 Ancienne Belgique, Brussel (BE)

A Place To Bury Strangers – Pinned

A Place To Bury Strangers – Pinned (Dead Oceans/Konkurrent)

De vrouw des huizes maakt zich ijlings uit de voeten. “Vréselijke muziek. Om te janken, zo slecht. Wat is dit voor onbegrijpelijke noise man? Wie heeft dit bedacht? Wat gebeurt hier?”, vraagt ze aan de schrijver van dit stukje. “Ik ga in de tuin zitten.” Inmiddels vliegt poes Bowie de trap op en spurt in hoog tempo de slaapkamer in. Met A Place To Bury Strangers in de cd-speler heb je het rijk alleen.

Zo werkt dat bij de band uit New York, die met Pinned de vijfde langspeler aflevert. Een plaat waarop de Amerikanen gewoon weer doen waarin ze goed zijn: een overweldigende portie noise vermengen met shoegaze en postpunk. Dat het liedje niet altijd centraal staat, drukt de pret eigenlijk nauwelijks. Pinned is een fascinerende luisterervaring, muzikaal wat minder controversieel dan Transfixiation, wat stroperiger en logger bovendien, maar ook uitdagender. Met het gejaagde Frustrated Operator en het zelfs wat opgefokte Look Me In The Eye kunnen de voeten van de grond, maar zal een en ander waarschijnlijk allengs ontaarden in een massale pogo.

Datzelfde geldt voor het dreinerige Attitude, wanneer het subversieve stemgeluid van de nieuwe drumster Lia Simone Braswell de band van extra energie voorziet. Pinned is een luistertrip, zoals we die gewend zijn van A Place To Bury Strangers. Sta er voor open. Live aanschouwen kan ook, eerdaags in Borgerhout, Nijmegen en Amsterdam. Zo maar eens in de tuin kijken hoe het ervoor staat, en naar boven, om de poes te troosten. Rotband. Pieter Visscher

LIVEDATA 29/04 TRIX Centrum voor Muziek, Borgerhout (BE) 01/05 Doornroosje
Nijmegen 02/05 Paradiso Noord, Amsterdam

Preoccupations – New Material

Preoccupations – New Material (Jagjaguwar / Konkurrent)

Het blijft natuurlijk heerlijk en fantastisch dat de geest van Joy Division nog altijd rondwaart in de hedendaagse muziek. Dat geldt ook voor de derde worp van Preoccupations, die simpelweg New Material is getiteld.

Preoccupations debuteerde in 2015 onder de naam Viet Cong, met het briljante, gelijknamige debuut, maar door de controverse die die naam opriep, zwichtten de Canadezen ten slotte onder alle commentaar en gaan ze sinds 2016 onder de huidige naam door het leven. Van een muzikale stijlbreuk is gelukkig geen sprake. Dat werd twee jaar terug al duidelijk, toen Preoccupations verscheen.

New Material pakt de draad van de twee voorgangers soepeltjes op en zorgt voor net zo veel beklemming, rauwe emoties en uitbarstingen. Zowel muzikaal als vocaal, want de band maakt van haar hart geen moordkuil. Je voelt dat het geen gespeelde woede is wanneer zanger/bassist Matthew Flegel zingt. In het door repetitieve drumritmes gedreven Antidote bijvoorbeeld.

“Trying to untangle the knot.
Everything slips right through your shaking hands.
Wether we ask for it or not.
To live is to suffer again and again.”

Flegel en zijn drie vrienden zijn geen jongens die een vrolijke polka starten of überhaupt als eerste de dansvloer op springen. Al weet je dat nooit zeker, omdat dit slechts gebaseerd is op de muziek die het gezelschap maakt. Geen lachebekjes op plaat in elk geval, al is Interpols Paul Banks dat ook niet, terwijl hij graag op het strand ligt naast vrouwelijk schoon en dan een paar blikken pils opentrekt. Het aloude adagium don’t judge a book by the cover doet weer eens opgeld.

Interpol is een band die muzikaal het dichtst bij de postpunk van Preoccupations in de buurt komt, hoewel eerstgenoemde formatie melodieuzer klinkt. Preoccupations is dan weer onheilspellender, intrigerender, dwingender en meedogenlozer dan de band van Banks. Maakt ze dat ook beter? Nee. Wel uitdagender. Pieter Visscher

LIVEDATA10/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 03/07 Sugarfactory, Amsterdam 13/07 Dour Festival, Dour

Shandon Sahm van legendarische Meat Puppets naar Jaarbeurs Utrecht

Shandon Sahm, al jarenlang drummer van de legendarische indieband Meat Puppets (van grote invloed geweest op Kurt Cobains Nirvana) is ook de zoon van de legendarische Texaanse muzikant Doug Sahm (Sir Douglas Quintet, Texas Tornadoes etc). Tijdens de Mega Platen en CD Beurs in Utrecht (14 en 15 april) speelt hij een aantal beroemde hits van zijn vader. Ook zijn er optredens van de Nederlandse formatie Reveller & Tabs. Bovendien is Tim Knol aanwezig in Utrecht. Om aandacht te vragen voor kindermishandeling. Breaking the Chains is een muziekproject van de Bikers Against Child Abuse (B.A.C.A.). Zij zetten zich in tegen kindermishandeling over de hele wereld. Om geld op te halen voor dit non-profitproject zijn er op stand 441 verschillende Nederlandse muzikanten die een plaat lanceren, optreden en signeren. Zo presenteert Record Industry uit Haarlem Passion Voor Vinyl deel 2, geschreven door popjournalist Robert Haagsma. Gasten zijn onder anderen Tim Knol.

De grootste platenbeurs ter wereld staat in hoog aanzien bij popkenners, verzamelaars, dj’s en fans. Zij vinden bij ruim 500 exposanten de verzamelde popgeschiedenis van de afgelopen zestig jaar. Elpees, singles, maxisingles, cd’s en dvd’s. Maar ook veel popgerelateerde items, zoals boeken, foto’s en tijdschriften.

Son Lux – Brighter Wounds

Son Lux – Brighter Wounds (City Slang/Konkurrent)

De Amerikaanse band Son Lux is niet langer een viertal. Al sinds de voorloper van Brighter Wounds zijn er nog maar drie bandleden over. En dat gaat het trio opnieuw goed af.

Brighter Wounds is een plaat waarop allesbehalve hapklare brokken worden voorgeschoteld. Wel een tiental fascinerende songs. Frontman Ryan Lott is nog immer zo desperaat als wat en wie van dat theatrale houdt zit opnieuw gebakken. Hij en die andere twee, percussionist Ian Chang en gitarist cq componist Rafiq Bhatia, lichten de valkuilen der liefde uit. En dat alles uiteindelijk voorbij gaat, wordt bovendien onder de loep genomen.

Geen gemakkelijke kost. Noch tekstueel, noch muzikaal. Soms zelfs wat ongemakkelijk, waar jouw buurmeisje van 13 overigens ‘awkward’ zou gebruiken. Awkward is namelijk ongemakkelijk voor mensen die het ongemakkelijk vinden het woord ongemakkelijk te gebruiken. Dat geldt niet voor die drie van Son Lux, die zo open en transparant zijn als de pest. Hun diepste zielenroerselen worden op plaat gezet. Zonder gêne.

Brighter Wounds is een album met artistieke synthrock, met nummers die naast elektronica en strijkers zijn aangekleed met diverse blaasinstrumenten, zoals het hartverscheurende All Directions. En die glansrol dus, voor Lott.

Verdwaal in Son Lux’ imposante sprookjesbos. Is hier sprake van een niche? Verdíep je in Son Lux en word een rijker mens. Horen is geloven. Pieter Visscher

LIVEDATUM 11/07 Plaine De La Machine à Feu, Dour