Author: Pieter Visscher

Rock Werchter 2018 had niet beter kunnen worden afgetrapt dan door Rival Sons. Schatplichtig aan Led Zeppelin en The Doors zorgen de Amerikanen voor veel sfeer op de zonovergoten weide voor het hoofdpodium. Waar velen nog de slaap uit de ogen wrijven, want het is nog maar 13 uur. Veel te veel goeie rockliedjes om nog zo onbekend te zijn en zo vroeg geprogrammeerd te staan bovendien. De band lost alle verwachtingen in. We zijn van start.

Tekst en foto’s Pieter Visscher

The Vaccines hebben recentelijk hun vierde album Combat Sports afgeleverd en de daarop geëtaleerde vorm wordt meegenomen naar België. De kracht van de Londense band zit in de wat achteloos gezongen nummers. Een glansrol andermaal, zowel op plaat als live voor Justin Young , die, net wanneer het misschien wat al te laconiek wordt, zijn toehoorders bij de les weet te houden. De massa lezen, zeggen ze dan.

Natuurlijk was de glans eraf nadat Layne Staley in 2002 te veel heroïne in een onderarm spoot en Alice In Chains zonder haar boegbeeld verder moest. De band stond noodgedwongen even op non-actief, totdat in 2005 besloten werd verder te gaan. Met zanger William DuVall, die qua uiterlijk niet doet denken aan Staley, maar zangtechnisch in de buurt komt. Sindsdien heeft de band domweg weer bestaansrecht, werd een tweetal redelijke albums opgenomen en wordt weer veel opgetreden. Krenten in de pap blijven hits als Them Bones en Rooster, terwijl Would? natuurlijk nog altijd tot de allerbeste rocksongs in de muziekgeschiedenis behoort. Ook met DuVall zorgt het voor kippenvel.

De overgang naar het poppy geluid van The Script is groot en misschien zelfs een beetje pijnlijk. De steeds meer op Brandon Flowers lijkende zanger Danny O’Donoghue zorgt voor vreugde op de Belgische ondergrond door een shirt van de Rode Duivels aan te trekken. Heimelijk is de Ier natuurlijk geen overdreven grote fan van het Engelse team, dat ook nog op het WK actief is. Al is dat een interpretatie.

Het mooiste blijft nog altijd het spelplezier dat ervan afdruipt bij Queens Of The Stone Age (foto). Terwijl er tijdens het concert op Down The Rabbit Hole, een weekeinde eerder, nog stemmen opgingen waarin de band blasé werd genoemd, is daar in Werchter geen sprake van. Josh Homme en zijn kornuiten zijn begeesterd tot op het bot en zetten een gejaagde, bij vlagen ronduit overrompelende show neer. Een dikke 9.

Terwijl Air Traffic en The Kooks tegen degelijkheid aanschurende shows afwerken op de mainstage wordt spannende muziek gebracht op het nieuwe podium The Slope, dat een blijvertje belooft te zijn. Aankomende indiegrootheden Isaac Gracie en Wolf Alice zijn het bijzónder smaakvolle voorprogramma van de uit Newcastle afkomstige Sam Fender, die in veel doet denken aan, jawel, Jeff Buckley, en als hij niet dronken de Mississippi in loopt nog véél groter gaat worden. Naar verluidt verschijnt dit jaar zijn debuutalbum. Meesterlijke singles als Play God en Leave Fast zijn daarop te vinden. Fender is een van de hoogtepunten van Rock Werchter 2018.

Het optreden van Curtis Harding in The Barn is ook groots en muzikaal rijk. Geweldige band meegenomen en vocaal is Harding een jongen van de buitencategorie. Hij laat horen waarom hij in de Eredivisie van de soulrock speelt. Had absoluut niet misstaan op het hoofdpodium. Volgend jaar? Hij speelt veel werk van zijn in 2017 verschenen plaat Face Your Fear, en die puilt werkelijk uit van de sterke songs.

Een glansrol bovendien is weggelegd voor Angus and Julia Stone, die live vele malen steviger klinken dan op plaat. The Barn is overvol, want de massa is inmiddels wel bekend met de klasse van het countryrockduo. Vooral Julia heeft iets onweerstaanbaars in haar stem. Zeker als ze een klein gehouden versie van For You brengt. Je ziet mensen wegsmelten.

Snow Patrol-zanger Gary Lightbody is zichtbaar ontroerd tijdens de bevlogen show die de Schotten neerzetten op het hoofdpodium. De waardering vanaf de afgeladen weide is enorm. Lightbody kan helemaal niet meer stuk wanneer hij een België-shirt onder zijn blouse vandaan tovert. Twee uur later hebben de Rode Duivels de Kanaries uitgeschakeld. Het is één groot gekkenhuis op Rock Werchter. Muziek wordt tijdelijk naar het tweede plan verwezen. London Grammar heeft daar behoorlijk last van. Zouden ze vaker voor zo weinig volk hebben gespeeld?

Vrijdagafsluiter The Killers kan dan wel weer rekenen op een afgeladen weide. Het speelplezier druipt eraf bij de band, die natuurlijk helemaal niet zoveel goeie liedjes hebben. Het is dan ook vooral het enthousiasme van frontman Brandon Flowers dat overslaat op zijn toehoorders, velen nog bedwelmd door het voetbalsucces dezelfde avond. Flowers moet onlangs naar dezelfde tandarts zijn geweest als Gerard Joling. Wanneer hij lacht, we zijn inmiddels de nacht ingegaan, worden alsnog zonnebrillen opgezet. Mr. Brightside, zegt u? Beste nummer van de set.

Nadat de Werchterzaterdag op overdonderende wijze is gestart met zowel Millionaire als The Last Internationale is het Stereophonics dat op het hoofdpodium muziek speelt die beter bij het weer past. Lome poprock, met niet al te veel bravoure gebracht door Kelly Jones en zijn mannen. Degelijk en zonder verrassingen. We hebben er vrede mee.

Klassiek zijn The Breeders. Graaggeziene gasten in Werchter, waar de band een volgepakte Barn verwent met oud en nieuw werk. Van de onlangs verschenen, prima plaat All Nerve bijvoorbeeld, die goed is ontvangen door fans en critici. Kim Deal heeft Gigantic in petto, van haar voormalige formatie Pixies. Niettemin gaat het dak er maar één keer echt af. Cannonball blijft magisch, onweerstaanbaar, grandioos, en elk ander superlatief dat er op los te laten is. Oké, weergaloos.

Die superlatieven zijn niet van toepassing op STIKSTOF (met hoofdletters), een Brussels hiphopcollectief, dat een equivalent is van Duitse vakbroeders Die Fantastischen Vier en het Hollandse Opgezwolle. Straffe beats en dito rhymes doen vooral het publiek voor in de volle Klub C meedeinen. Het gezelschap sleept een voldoende in de wacht.

“How do you do Belgium? Standing in the sun, all day long?” Nou hebben we Jack White vaker zien schitteren op de mainstage van Rock Werchter; zo frivool als nu zagen we hem nog nooit. White zit duidelijk retegoed in zijn vel en deelt dat gevoel maar al te graag met zijn publiek. De Amerikaan heeft zelf overigens weinig van de koperen ploert gezien de afgelopen weken, of hij moet zonnebrandcrème met factor 150 op het gelaat smeren. Toch: de man heet niet voor niets Jack White. Veel werk van het dit jaar verschenen, behoorlijk experimentele Boarding House Reach komt voorbij. Belachelijke titel, maar wat een plaat hè, wanneer je ‘m na een draaibeurt of 18 doorgrondt. Wat minder analoog dan we van White gewend zijn en ook dat staat hem prima. Hij zingt afwisselend door drie microfoons. Het is een stukje stemvervorming dat misschien niet eens nodig is. Dat weet Jack ook wel. Maar het kleurt prachtig in zijn muziekpalet, dat toch al aan alle kanten schittert door de experimenteerdrift van White, die Donald Trump ook nog even een veeg uit de pan geeft. Muzikaal gezien de talentrijkste artiest van Rock Werchter en dan knalt-ie – uiteraard – ook nog even een Seven Nation Army eruit. Meegeblèrd uit 80.000 kelen. “From the queen of England to the hounds of hell.” Het mag wat kosten.

“The greatest power is love!” En dan wordt Jack Johnson op het podium getoverd. Imagine van John Lennon wordt ingezet. Terwijl Pearl Jam al een bevlogen show afwerkt, wordt deze alleen maar legendarischer. 80.000 gsm’s met het lampje aan. Dat werk. “And no religion too”, zingen Johnson en Vedder harmonieus. Nou, als dat toch eens zou kunnen. Eroverheen een overweldigende versie van Once. Alsof we niet meer bij de les zouden zijn. Is het zo’n avond? Ja, het is zo’n avond. Pearl Jam is god. In levende lijve. In de finale trekt Eddie Vedder het rode tricot van België om zijn schouders. Alive wordt ingezet en de wei trilt. De band uit Seattle maakt alle verwachtingen waar.

Albert Hammond Jr. krijgt in The Barn slechts een halfuur toebedeeld op de vroege zondagmiddag. Maar dat is genoeg om te overtuigen. Hip tourshirt van AC/DC om de schouders en ‘de zoon van’ heeft een sterke band meegenomen. Het songmateriaal, zoals een sterk liedje als Far Away Truths ligt in het verlengde van dat van The Strokes, de formatie waarmee Hammond Jr. doorbrak en die al een tijdje op zijn gat zit. Het publiek wil wel meer, terwijl de stekker er na ruim 30 minuten toch echt uit gaat. Volgend jaar een uur? Even kijken of Hammonds drummer dan weer die Walt Disney-sokken aan heeft inclusief een te korte lange broek. Vakkundig inzoomwerk van de cameraman.

Een gitarist met pornosnor, die in een te klein onderbroekje op het podium staat. Dan scoor je punten. De Britse punkband IDLES (ja, weer die hoofdletters) is een van de formaties die de lakens uitdelen in het huidige punklandschap wereldwijd. Met METZ (ja) uit Canada moeten ze maar uitvechten wie nu het energiekst is. De vijf van IDLES (foto) zijn duidelijk het actiefst op het podium. Het is woest, in-your-face, ziedend en dan ook nog eens melodieus uit de hoek kunnen komen. Ik geef het je te doen. IDLES is een van de winnaars van Rock Werchter 2018.

David Byrne (66) is nooit een bijzonder sterke danser geweest, terwijl hij een merkwaardige beweging ook nooit uit de weg is gegaan. Inmiddels is het wat houterig en dat oogt dan weer vertederend. Twaalf man sterk, waaronder een vrouw, staat het imposante gezelschap dat hij heeft meegenomen op het podium van de uitpuilende Barn. Allemaal in strak blauw pak en blootsvoets. Alles beweegt. Byrne acteert en neemt geregeld opvallende poses aan. Zo lijkt hij plots op Raymond van Barneveld, nadat die voor het eerst Lakeside wint. Het zijn bijzondere beelden. De toetsenist heeft een keyboard voor zijn buik gebonden en vaak zijn zes man met mobiele percussie in de weer. Byrne cum suis spelen een staalkaart uit het imposante artrockoeuvre van de Brit, die wereldhits als Slippery People, Once In A Lifetime en Burning Down The House niet links laat liggen en zet op latere leeftijd een nieuwe standaard neer, tijdens een monumentaal optreden.

Het is rennen en vliegen op de zondag van Rock Werchter als solitaire verslaggever van Pinguin Radio. Overlappingen zijn talrijk. Zo staat Eels (geweldig volgens aanwezigen) tegelijkertijd geprogrammeerd met David Byrne en overlapt Noel Gallagher gedeeltelijk Nine Inch Nails. Gallagher, wat we ervan hebben gezien, verkeert nog immer in de bloedvorm waarin we hem de laatste keren zagen op Lowlands en Pinkpop. NIN speelt in The Barn, maar had natuurlijk veel beter op het hoofdpodium kunnen staan, want het is in no time afgeladen. We doen het in eerste instantie met het beeldscherm, op een tribune. In de schaduw, met een frisse bries in de rug. Reznor jaagt er intussen een partij hits doorheen om U tegen te zeggen. March Of The Pigs, van het klassieke The Downward Spiral, blijft magisch. Zo ook het onverslijtbare Closer. “I want to fuck you like an animal. You bring me closer to god.” En dat op zondag.
In feite is elke klap die Reznor uitdeelt raak. We kunnen Nine Inch Nails inmiddels tot een van de belangrijkste bands in de muziekgeschiedenis rekenen. Zo, dat is eruit. Het is bijvoorbeeld ongelooflijk hoe fris en urgent het uit 1989 daterende Head Like A Hole nog klinkt. Zó furieus gespeeld. Het is de afsluiter van een wervelende zegetocht. Denk je. Want dan volgt een door de ziel snijdende uitvoering van Hurt. Intens. Reznor vecht tegen de tranen. Hij weet dat hij geschiedenis heeft geschreven in de werkelijk extatische Barn.

Nick Cave speelt geen al te uitgelaten set. Wel veel kwaliteit die hij voorbij laat komen. Hoogtepunten zijn Do You Love Me?, Jubilee Street en Into My Arms, alsook afsluiter Rings Of Saturn, afkomstig van het gitzwarte Skeleton Tree, opgenomen net na het verongelukken van zijn vijftienjarige zoon Arthur. Arctic Monkeys sluiten de welhaast tropische editie van Rock Werchter, met vier dagen lang temperaturen rond de 30 graden op vlekkeloze wijze af. Amai, wat een voortreffelijk muzikaal feest toch weer in Werchter.