Pieter Visscher, auteur op Pinguin Radio

Ryan O’Reilly – I Can’t Stand The Sound

Ryan O’Reilly – I Can’t Stand The Sound (Konkurrent)

Wanneer je de titel van zijn album bekijkt, is Ryan O’Reilly een gevoelige jongen. Hij is op I Can’t Stand The Sound net zo gevoelig als op zijn debuutalbum uit 2016, The Northern Line. O’Reilly, met zijn klassieke Ierse achternaam, is een singer-songwriter die woont in Berlijn. Niet alleen in een van de meest inspirerende steden ter wereld vindt hij het elan om mooie liedjes te schrijven, maar ook in steden als New York en Tennessee.

Zoals een liedje over de moderne wereld waarin we leven. Een prachtsong, die hij dan ook heel passend The Modern World heeft genoemd. “Try not to dream too small”, houdt hij zijn toehoorders voor en zo is het ook. Leef je dromen en bereik dingen die je je nooit voor zou kunnen stellen. Of dat nu werk betreft, liefde of spiritualiteit – of wat dan ook. Maar laat al die ambities niet met je aan de haal gaan. Zo is O’Reilly dan ook weer. Niet belerend, wel de waarschuwende vinger. Zo blijven we alert.

Ryan O’Reilly, met zijn prettige stemgeluid, laat niet gek veel van zijn Ierse roots horen op I Can’t Stand The Sound, daarvoor is hij misschien ook wel iets te lang weg inmiddels uit het sympathieke Ierland. Wat hij wel doet is kwalitatief hoogstaande singer-songwriterliedjes op plaat zetten en nu al twee albums lang. Daarvoor verdient hij een applaus. Pieter Visscher

Ought – Room Inside The World

Ought – Room Inside The World (Merge/Konkurrent)

Het derde album van Ought is wat gekunstelder dan de twee voorgangers More than Any Other Day (2014) en Sun Coming Down (2015) en bovendien wat minder getand. Wel mínstens zo uitdagend en daarmee scoren de heren opnieuw punten.

Opnieuw is Talking Heads zo nu en dan in de buurt, al speelt het stemgeluid van Tim Darcy daarin ook een voorname rol. Hij zou met een beetje fantasie een broer kunnen zijn van David Byrne. Toch zijn de Canadezen welzeker schatplichtig aan de formatie van Byrne. Neem een dromerige song als Brief Shield, evenals het toegankelijke en swingende Disgraced In America, dat in de finale op Sonic Youthachtige wijze ontspoort.

Ought serveert geen hapklare brokken op Room Inside The World, maar wel kleine gerechten die steeds beter beginnen te smaken, naarmate je ze vaker eet. Die metafoor is zonder meer van toepassing op deze derde worp van de band.

Pas op: opener Into The Sea, met dat repetitieve, slepende drumritme heeft wat verslavends. Al geldt dat uiteindelijk voor de hele plaat. Gun Room Inside The World zijn tijd en je wordt zonder meer beloond. Pieter Visscher

LIVEDATA 02/05 Botanique, Brussel 07/05 Paradiso-Noord, Amsterdam

Odd Couple – Yada Yada

Odd Couple – Yada Yada (Cargo Records/DGR Music)

Het valt nog altijd niet mee om te beoordelen of ze nou beter in het Engels klinken of in het Duits, het opvallende trio Odd Couple. Ze komen uit Berlijn, een stad zo avontuurlijk als het geluid dat de band ook op het derde album op plaat heeft gezet. Het is allemaal nog even wat experimenteler dan op voorgangers Flügge (2016) en de hilarisch getitelde voorganger It’s A Pressure To Meet You (2015). Het aloude stigma dat Duitsers geen humor zouden hebben, kon na die plaat definitief in de prullenmand.

Odd Couple klinkt op de derde worp wat uitgebalanceerder dan op de twee voorgangers. Er blijft zonder meer ruimte voor spielerei, terwijl er sprake is van een coherenter geheel. De krautrocktracks Gib Mir Das en Fangdannan sluiten niet naadloos aan op heerlijk opwindende punkrocknummers als Stiff en Katta, maar er is sprake van meer samenhang.

In de titeltrack, waarin stonerrock de kop opsteekt, krijgen de heren hulp van zangeres Monika Krukierek. Het is een Duitstalig nummer. Helaas blijft ook daarmee de vraag onbeantwoord: klinken ze nou beter in hun moedertaal of in het Engels? We noteren vooralsnog een remise. Pieter Visscher

LIVEDATUM 12/04 Roodkapje, Rotterdam

Marlon Williams – Make Way For Love

Marlon Williams – Make Way For Love (Dead Oceans/Konkurrent)

Hartzeer vormt steevast een goede voedingsbodem voor sterke albums en zo doet dat ook opgeld voor de tweede langspeler van Marlon Williams. Slechts 27 lentes jong en nu al zo’n doorleefd geluid. Dat hoorden we al op zijn titelloze debuut uit 2015, waar vergelijkingen met Roy Orbison en Chris Isaak de kop opstaken. Dat is op zijn tweede worp, Make Way For Love, andermaal het geval.

Williams’ relatie met de begeerlijke Aldous Harding (bekijk die video bij Blend en je weet genoeg) liep op de klippen en dat is ‘m hoorbaar niet in de koude kleren gaan zitten. Songtitels als Love Is A Terrible Thing en Come To Me spreken boekdelen. Evenals het ronduit beeldschone Can I Call You, wanneer wanhoop tastbaar wordt. De Nieuw-Zeelander lijkt in het nummer een tipje van de sluier op te lichten omtrent de relatiebreuk, met de strofe “Jealousy is an awful thing“. Daar is geen speld tussen te krijgen, terwijl jaloezie de mensheid ook op andere vlakken veel te vaak in de weg zit.

Met de wetenschap van de breuk tussen Williams en Harding luistert het ook anders naar Nobody Gets What They Want Anymore, een meeslepend duet met Harding. Dan laat Williams pas echt alle zielepijn de vrije loop. Pieter Visscher

LIVEDATA 11/04 AB Club, Brussel, 13/04 Paradiso-Noord, Amsterdam

Live-opnames en demo’s maken Lynyrd Skynyrds Collected extra interessant

Lynyrd Skynyrd kan worden gezien als een van de grondleggers van de southern rock. In 1973 brengen ze hun debuutalbum uit, met daarop de klassiekers Free Bird en Tuesday’s Gone. Het tweede album, Second Coming, dat nog geen jaar later in de schappen komt te liggen, bevat Skynyrds grootste hit: Sweet Home Alabama.

2 maart verschijnt de Lynyrd Skynyrd-verzamelaar Collected. Hierop een verzameling van de grootste hits van de band, maar ook de betere albumtracks en een bijzondere verzameling demo’s en live-opnames, die de verzamelaar extra interessant maken.

Lynyrd Skynyrd houdt het tempo erin en brengt in de drie jaar na 1973 maar liefst drie platen uit. Maar op 20 oktober 1977 – drie dagen na de release van hun vijfde album Street Survivors – blijkt hun geluk toch een eind te kennen. Na een concert in Greenville, South Carolina, nemen de band en crew een vliegtuig naar hun volgende optreden. Een tekort aan brandstof zorgt echter voor problemen en bij de onvermijdelijke crash komen bandleden Ronnie van Zant en Steve Gaines, achtergrondzangeres Cassie Gaines, de roadmanager en de twee piloten om het leven. De rest van de band raakt zwaargewond.

Pas na tien jaar besluit de band weer samen te komen, met naast vijf oorspronkelijke leden ook de jongere broer van de overleden zanger Ronnie: Johnny van Zant. Vanaf dat moment neemt hij de vocalen voor zijn rekening. Daarna onderbreekt de band hun constante getoer eigenlijk alleen nog om de studio in te duiken; tussen 1991 en 2012 brengen ze nog negen albums uit. De band treedt in de huidige samenstelling nog altijd op.

Op Collected komen voor het eerst in de geschiedenis de twee incarnaties van Lynyrd Skynyrd bij elkaar. Van alle albums die de band opnam, zijn tracks terug te vinden op de eerste twee discs van deze set. Op de derde disc staat een aantal early recordings, demo’s en live-opnames.

Lynyrd Skynyrd verkocht wereldwijd tientallen miljoenen albums en werd in 2006 nog opgenomen in de beroemde Rock and Roll Hall of Fame. Onlangs kondigde de band hun afscheidstournee aan, die zeker tot diep in 2018 zal gaan duren. Collected va Lynyrd Skynyrd verschijnt als 3cd-box op 2 maart. De 2lp-versie verschijnt dit voorjaar via Music On Vinyl.

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Classics.

Django Django – Marble Skies

Django Django – Marble Skies (Caroline)

Natuurlijk galmt ook op het derde album van Django Django de surfsound van The Beach Boys na. Niet zo gek, want dat gebeurde op de twee voorgangers uit 2012 (Django Django) en 2015 (Born Under Saturn) ook al. Wanneer iets werkt, moet je er niet te veel aan sleutelen.

Marble Skies is sowieso geen stijlbreuk in vergelijking met de twee voorgangers en daarom maken we een vreugdesprong. Dus niet alleen omdat er misschien wel een Elfstedentocht aan zit te komen, met dit kraakheldere, zonnige weer en temperaturen die zelfs de breedste grachten doen dichtvriezen. “Gezond weer”, zei mijn wijlen grootmoeder steevast en zij zat er eigenlijk nooit naast. Fan van die Beach Boys als ze was, had ze zonder meer uit de voeten gekund met Marble Skies. Een album dat strak staat van de catchy melodieën en andere vrolijkheid. Tekstueel doen de in Londen woonachtige Schotten ook weer niet al te moeilijk, zonder zich te vergalopperen aan platitudes. Het is vaak zo poëtisch als wat, zoals onderstaande regels uit het titelnummer. Lees maar mee:

Rolling in the darkness of your mind
Colouring the water of your life
Look across the plain, the shadow
Soon the fields will bloom again someday

Daar kunnen we wel wat mee. Je voelt en hoort dat de vier mannen goed in hun vel zitten en weten wat onze wereld nodig heeft: een dansje, zo nu en dan.

Wie goed luistert, hoort op Marble Skies naast Beach Boys vleugjes New Order en ook Simple Minds (zo doet dat intro van Surface To Air wel heel sterk denken aan dat van Alive And Kicking), maar wie geeft een fuck als er links en rechts wat gepikt is en er een bijzonder smaakvolle potpourri is ontstaan. Het is gewoon tien keer raak. Pet Shop Boys zijn vast en zeker ook trots op de mannen. In Your Beat had zo op Actually (’87) kunnen staan. Nou oké, met een beetje fantasie dan. Pieter Visscher

LIVEDATA 05/03 Ancienne Belgique, Brussels 06/03 Doornroosje, Nijmegen 07/03
Melkweg, Amsterdam

The Soft Moon – Criminal

The Soft Moon – Criminal (Secret Bones/Konkurrent)

Luis Vasquez, die in zijn eentje The Soft Moon vormt, gaat op zijn vierde plaat de strijd aan met zijn demonen. Daarom is Criminal gevuld met agressiever werk dan we van hem gewend zijn. Ook met sterkere vocalen, want hij laat nu pas voor het eerst het achterste van zijn tong zien. Letterlijk dus.

De Amerikaanse postpunker resideert (tijdelijk) in Berlijn en de stad die nooit vies is geweest van obscure elektronica laat duidelijk zijn sporen na. Vasquez klinkt in elk geval geïnspireerder dan ooit en legt alle kaarten op tafel. Hij is al jarenlang met zichzelf in gevecht. “I’ve been spending the last eight years trying to heal myself, and it hasn’t been working, so Criminal is kind of an act of desperation”, liet hij zich recentelijk ontvallen. Zoals we weten groeien de mooiste bloemen nog altijd op de mestvaalt en dat is nu ook weer het geval. Vasquez excelleert.

Zonder gêne is hij opener dan ooit. “I’ve cried so long, it kills. I can’t break the fall. Stuck inside of me, there’s no way out”, zingt hij, vervormd, in It Kills.

Een nummer waarin overduidelijk sporen van Nine Inch Nails en Front 242 zijn terug te horen. Hetzelfde geldt voor The Pain, dat industrial koppelt aan dance en menig dansvloer gaat vullen. Daar waar fans van The Cure, Joy Division en Bauhaus in de buurt zijn. Die gaan zonder twijfel ook los op het knallende Like A Father, als hij zijn vader, die hij nooit gekend heeft, ervan langs geeft. Pieter Visscher

LIVEDATUM 17/02 Botanique, Brussel

Loma – Loma

Loma – Loma (Sub Pop/Konkurrent)

Zeer bijzonder en minstens zo fascinerend album is Loma, van de formatie die dezelfde naam draagt. Loma is een drietal dat bestaat uit Emily Cross en multi-instrumentalist Dan Duszynski van de band Cross Record en Shearwater-zanger Jonathan Meiburg. Amerikaanse muzikanten die de plaat opnamen in Texas.

Het avontuurlijke brein van de drie levert een gevoelvolle plaat op, met tien tracks, die er stuk voor stuk toe doen. Black Willow, met een hoofdrol voor piano en percussie, is een nummer dat je zo vijftien keer achter elkaar wil horen, zonder dat het begint te vervelen. Er is ook een glansrol weggelegd voor Cross, met haar hartverwarmende stemgeluid. Ze steelt wel vaker de show. Tijdens het uptempo Relay Runner bijvoorbeeld, als ook elektronica een hoofdrol opeist.

Het is lastig een echt prijsnummer aan te wijzen, omdat vrijwel alle songs een hoog niveau halen. Het zonder meer aan Low rakende Joy verdient misschien de meeste confetti. Emily Cross trekt alle registers open en ook Duszynski laat horen wat hij allemaal in huis heeft.

Saillant detail is het feit dat de relatie van Cross en Duszynski tijdens de eerste opnamesessies van Loma op de klippen liep. Het leverde gek genoeg genoeg geen paniek in de tent op. Geen drama’s, volgens Duszynski.

Muze voor het album is uiteindelijk vooral het huis in Texas waar de songs werden geschreven – op het platteland. Duszynski: “Surrounded by the sounds of birds and wind; and it seemed like a world of its own – full of joy, fear, and heartbreak.”

Het jaar is nog jong, maar Loma maakt grote kans op een hoge eindklassering in de diverse jaarlijstjes. Mind you: voor je het weet is het weer december. Pieter Visscher

LIVEDATA 25/05 De Kreun, Kortrijk 26/05 London Calling, Paradiso Amsterdam 27/05 Botanique, Brussel

First Aid Kit – Ruins

First Aid Kit – Ruins (SONY)

My Silver Lining betekende in 2014 de doorbraaksingle voor First Aid Kit. Het nummer van het eveneens succesvolle album Stay Gold is magisch. Zelfs als je het voorbij hoort komen in een autoreclame.

Het Zweedse indiefolkduo First Aid Kit, de zussen Johanna en Klara Söderberg, heeft de nieuwe worp Ruins laten produceren door Tucker Martine (My Morning Jacket, Laura Veirs) en dat hoor je duidelijk terug. Het geluid is voller. Daarnaast werd er ook nog eens aan de songs gesleuteld door Peter Buck (R.E.M.), Glenn Kotche (Wilco) en McKenzie Smith (Midlake) en die drie heren laten bovendien hun sporen na. Het songmateriaal op Ruins is van ouderwets hoge kwaliteit, terwijl er geen nummer van het niveau My Silver Lining op de plaat is te vinden. Wel veel ander fraais. Er is sprake van een continue kwaliteit in de tien songs.

Grootste wapen van First Aid Kit blijft de tweestemmigheid van de zussen Söderberg, wier stemmen fantastisch complementair zijn aan elkaar. First Aid Kit brengt met folk aangelengde country naar de massa en die smult ervan. Ruins heeft iets verslavends. Een nummer als To Live A Life is zelfs betoverend. In maart staan ze in Paradiso. Pieter Visscher

LIVEDATA 06/03 AB, Brussel (uitverkocht) 07/03 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 30/06 Down The Rabbit Hole, Ewijk

Shame – Songs Of Praise

Shame – Songs Of Praise (Dead Oceans/Konkurrent)

Shame. Vijf jongemannen uit Londen die varkentjes vasthouden op de albumcover. Je moet erop komen. Het is een lieflijk tafereel, dat contrasteert met de inhoud van het debuutalbum van de Britten, want Songs Of Praise is een lekker stevige plaat. Gejaagd en soms zelfs wat obscuur.

In 2017 was Shame te vinden op Lowlands, Pukkelpop, Into The Great Wide Open en Eurosonic en wie een van die concerten zag, was al op de hoogte van de kwaliteit van Songs Of Praise, dat uitpuilt van de beklijvende rockliedjes.

Postpunk met een attitude die we kennen van Arctic Monkeys en wie goed luistert hoort ook vlagen van The Libertines voorbij komen. Frontman Charlie Steen (dat scheelt maar één letter inderdaad) heeft dat rebelse in zijn stem waar Pete Doherty ook over beschikt, maar is een betere zanger en doseert zijn opstandige uitspattingen bovendien beter.

“You can choose to hate my words, but do I give a fuck?”, zingt Steen in One Rizla. Stoere praat, maar dat jasje zit ‘m als gegoten. Songs Of Praise is een van de sterkere gitaarplaten die de afgelopen tijd zijn verschenen en kent geen zwakke broeders. Tien uit tien, zou je kunnen zeggen. Pieter Visscher

LIVEDATUM 25/04 Doornroosje, Nijmegen