Pieter Visscher, auteur op Pinguin Radio

Makeness – Loud Patterns

Makeness – Loud Patterns (Secretly Canadian/Konkurrent)

Hij beschikt over een opvallende falset, de jonge Schotse muzikant Kyle Molleson, die opereert onder zijn artiestennaam Makeness. Met het elf tracks tellende debuut Loud Patterns wordt nog geen onuitwisbare indruk achtergelaten, maar dat er ontegenzeggelijk sprake is van talent, lijdt geen twijfel.

Het elektronische palet is rijk aan kleuren en zomers bovendien. Loud Patterns verschaft je een kijkje in het brein van Molleson, die zonder meer een opgetogen jongen is. Je hoort het eigenlijk aan alles.

De stuk voor stuk met een indiesausje overgoten nummers die door Makeness op plaat worden gezet, zijn zwanger van de house- en techno-invloeden en daarom zo dansbaar als wat. Maar ondanks die dansbaarheid van de tracks is er geen sprake van een ‘ordinair’ housealbum. Daarvoor is Mollesons muziek simpelweg te uitdagend.

Je voelt niettemin aan alles dat hij voor die makkelijkste routes had kunnen kiezen; het commerciële pad. Molleson is echter een jongen die van avontuur houdt en heel zorgvuldig de geëffende paden links heeft laten liggen. Pieter Visscher

LIVEDATUM 28/05 Ancienne Belgique, Brussel (BE)

A Place To Bury Strangers – Pinned

A Place To Bury Strangers – Pinned (Dead Oceans/Konkurrent)

De vrouw des huizes maakt zich ijlings uit de voeten. “Vréselijke muziek. Om te janken, zo slecht. Wat is dit voor onbegrijpelijke noise man? Wie heeft dit bedacht? Wat gebeurt hier?”, vraagt ze aan de schrijver van dit stukje. “Ik ga in de tuin zitten.” Inmiddels vliegt poes Bowie de trap op en spurt in hoog tempo de slaapkamer in. Met A Place To Bury Strangers in de cd-speler heb je het rijk alleen.

Zo werkt dat bij de band uit New York, die met Pinned de vijfde langspeler aflevert. Een plaat waarop de Amerikanen gewoon weer doen waarin ze goed zijn: een overweldigende portie noise vermengen met shoegaze en postpunk. Dat het liedje niet altijd centraal staat, drukt de pret eigenlijk nauwelijks. Pinned is een fascinerende luisterervaring, muzikaal wat minder controversieel dan Transfixiation, wat stroperiger en logger bovendien, maar ook uitdagender. Met het gejaagde Frustrated Operator en het zelfs wat opgefokte Look Me In The Eye kunnen de voeten van de grond, maar zal een en ander waarschijnlijk allengs ontaarden in een massale pogo.

Datzelfde geldt voor het dreinerige Attitude, wanneer het subversieve stemgeluid van de nieuwe drumster Lia Simone Braswell de band van extra energie voorziet. Pinned is een luistertrip, zoals we die gewend zijn van A Place To Bury Strangers. Sta er voor open. Live aanschouwen kan ook, eerdaags in Borgerhout, Nijmegen en Amsterdam. Zo maar eens in de tuin kijken hoe het ervoor staat, en naar boven, om de poes te troosten. Rotband. Pieter Visscher

LIVEDATA 29/04 TRIX Centrum voor Muziek, Borgerhout (BE) 01/05 Doornroosje
Nijmegen 02/05 Paradiso Noord, Amsterdam

Preoccupations – New Material

Preoccupations – New Material (Jagjaguwar / Konkurrent)

Het blijft natuurlijk heerlijk en fantastisch dat de geest van Joy Division nog altijd rondwaart in de hedendaagse muziek. Dat geldt ook voor de derde worp van Preoccupations, die simpelweg New Material is getiteld.

Preoccupations debuteerde in 2015 onder de naam Viet Cong, met het briljante, gelijknamige debuut, maar door de controverse die die naam opriep, zwichtten de Canadezen ten slotte onder alle commentaar en gaan ze sinds 2016 onder de huidige naam door het leven. Van een muzikale stijlbreuk is gelukkig geen sprake. Dat werd twee jaar terug al duidelijk, toen Preoccupations verscheen.

New Material pakt de draad van de twee voorgangers soepeltjes op en zorgt voor net zo veel beklemming, rauwe emoties en uitbarstingen. Zowel muzikaal als vocaal, want de band maakt van haar hart geen moordkuil. Je voelt dat het geen gespeelde woede is wanneer zanger/bassist Matthew Flegel zingt. In het door repetitieve drumritmes gedreven Antidote bijvoorbeeld.

“Trying to untangle the knot.
Everything slips right through your shaking hands.
Wether we ask for it or not.
To live is to suffer again and again.”

Flegel en zijn drie vrienden zijn geen jongens die een vrolijke polka starten of überhaupt als eerste de dansvloer op springen. Al weet je dat nooit zeker, omdat dit slechts gebaseerd is op de muziek die het gezelschap maakt. Geen lachebekjes op plaat in elk geval, al is Interpols Paul Banks dat ook niet, terwijl hij graag op het strand ligt naast vrouwelijk schoon en dan een paar blikken pils opentrekt. Het aloude adagium don’t judge a book by the cover doet weer eens opgeld.

Interpol is een band die muzikaal het dichtst bij de postpunk van Preoccupations in de buurt komt, hoewel eerstgenoemde formatie melodieuzer klinkt. Preoccupations is dan weer onheilspellender, intrigerender, dwingender en meedogenlozer dan de band van Banks. Maakt ze dat ook beter? Nee. Wel uitdagender. Pieter Visscher

LIVEDATA10/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 03/07 Sugarfactory, Amsterdam 13/07 Dour Festival, Dour

Shandon Sahm van legendarische Meat Puppets naar Jaarbeurs Utrecht

Shandon Sahm, al jarenlang drummer van de legendarische indieband Meat Puppets (van grote invloed geweest op Kurt Cobains Nirvana) is ook de zoon van de legendarische Texaanse muzikant Doug Sahm (Sir Douglas Quintet, Texas Tornadoes etc). Tijdens de Mega Platen en CD Beurs in Utrecht (14 en 15 april) speelt hij een aantal beroemde hits van zijn vader. Ook zijn er optredens van de Nederlandse formatie Reveller & Tabs. Bovendien is Tim Knol aanwezig in Utrecht. Om aandacht te vragen voor kindermishandeling. Breaking the Chains is een muziekproject van de Bikers Against Child Abuse (B.A.C.A.). Zij zetten zich in tegen kindermishandeling over de hele wereld. Om geld op te halen voor dit non-profitproject zijn er op stand 441 verschillende Nederlandse muzikanten die een plaat lanceren, optreden en signeren. Zo presenteert Record Industry uit Haarlem Passion Voor Vinyl deel 2, geschreven door popjournalist Robert Haagsma. Gasten zijn onder anderen Tim Knol.

De grootste platenbeurs ter wereld staat in hoog aanzien bij popkenners, verzamelaars, dj’s en fans. Zij vinden bij ruim 500 exposanten de verzamelde popgeschiedenis van de afgelopen zestig jaar. Elpees, singles, maxisingles, cd’s en dvd’s. Maar ook veel popgerelateerde items, zoals boeken, foto’s en tijdschriften.

Son Lux – Brighter Wounds

Son Lux – Brighter Wounds (City Slang/Konkurrent)

De Amerikaanse band Son Lux is niet langer een viertal. Al sinds de voorloper van Brighter Wounds zijn er nog maar drie bandleden over. En dat gaat het trio opnieuw goed af.

Brighter Wounds is een plaat waarop allesbehalve hapklare brokken worden voorgeschoteld. Wel een tiental fascinerende songs. Frontman Ryan Lott is nog immer zo desperaat als wat en wie van dat theatrale houdt zit opnieuw gebakken. Hij en die andere twee, percussionist Ian Chang en gitarist cq componist Rafiq Bhatia, lichten de valkuilen der liefde uit. En dat alles uiteindelijk voorbij gaat, wordt bovendien onder de loep genomen.

Geen gemakkelijke kost. Noch tekstueel, noch muzikaal. Soms zelfs wat ongemakkelijk, waar jouw buurmeisje van 13 overigens ‘awkward’ zou gebruiken. Awkward is namelijk ongemakkelijk voor mensen die het ongemakkelijk vinden het woord ongemakkelijk te gebruiken. Dat geldt niet voor die drie van Son Lux, die zo open en transparant zijn als de pest. Hun diepste zielenroerselen worden op plaat gezet. Zonder gêne.

Brighter Wounds is een album met artistieke synthrock, met nummers die naast elektronica en strijkers zijn aangekleed met diverse blaasinstrumenten, zoals het hartverscheurende All Directions. En die glansrol dus, voor Lott.

Verdwaal in Son Lux’ imposante sprookjesbos. Is hier sprake van een niche? Verdíep je in Son Lux en word een rijker mens. Horen is geloven. Pieter Visscher

LIVEDATUM 11/07 Plaine De La Machine à Feu, Dour

Paaspop 2018 krijgt met Iggy Pop uitsmijter die het verdient

Paaspop is en blijft een festival dat alle muzikale monden vult. Tussen de Miss Montreals, Kensingtons, Guus Meeuwissen en Bløfs van deze wereld staan ook tijdens de 2018-editie meer dan genoeg Pinguin-fähige artiesten geprogrammeerd. Het is een regenachtig weekeinde in Schijndel, maar de sfeer lijdt er niet onder. Ook al omdat alle optredens weer in prachtige megatenten plaatsvinden. We hebben er enkele hoogtepunten uitgepikt.

Tekst: Pieter Visscher

In de volgepakte Jack Daniel’s laat Millionaire er geen twijfel over bestaan dat de band nog altijd behoort tot de voorhoede van de toonaangevende indierock in België. Die constatering kreeg al gestalte met het verschijnen van het sterke Sciencing, dat in 2017 na een stilte van maar liefst twaalf jaar verscheen. Tim Vanhamel staat druk gebarend op het podium, bevlogen, soms zelfs wat overdreven theatraal, al is er slechts een kniesoor die daarover zou vallen. Omdat het allemaal zo verdomde urgent is wat de heren neerzetten. Vanhamel gooit er een geheel eigen uitleg van Pasen tegenaan. Zijn “favoriete feest”. Om de massa daarna terstond te overrompelen met een muur van geluid. Millionaire klinkt krachtiger en overweldigender dan ooit en sleept een dikke 9 in de wacht in Schijndel.

We hebben ze bij Pinguin Radio al een paar keer de beste band van Nederland genoemd en die status maakt Birth Of Joy ook op Paaspop moeiteloos waar. De formatie is in het buitenland nog altijd populairder dan in Nederland en dan weet je dat er iets aan de hand is. Dan liggen de heren en dames dj te tukken. Bekendheid bij de massa valt en staat immers meestal met airplay op de vaderlandse radiozenders. Op Pinguin Radio doen we in elk geval ons best. De met psychedelische elementen ingekleurde rock van Birth Of Joy imponeert in de Jack Daniel’s en lijkt ook buiten Europa in de nabije toekomst hoge ogen te gaan gooien. Amerika lonkt.

Wel reeds jarenlang omarmd door het grote publiek in ons land is het Belgische Triggerfinger. Uiteraard weer strak in het pak heeft de band wat moeite om de enorme Apollo mee te krijgen. Muzikaal altijd dik in orde, Ruben Block en consorten.

Er zit live een stuk meer agressie in het wereldkritische What The Fuck dan het op plaat klein gehouden openingsnummer van het nieuwe album Ghost Alive van The Boxer Rebellion (foto). Dat is een ingetogen plaat waarvan meer songs voorbij komen. Zoals het fantastische Here I Am. Een klassieker in wording.

“Do you want to hear a love song or a hate song?”, vraagt Frank Carter aan zijn publiek. De Brit is niet te beroerd zijn toehoorders invloed te laten uitoefenen op de setlist. Samen met The Rattlesnakes was hij een van de hoogtepunten tijdens Lowlands en Rock Werchter in 2017. Carter heeft een dikke jas aan tijdens de eerste drie nummers, maar al snel wordt dat veel te warm voor de beweeglijke punkrocker. Natuurlijk heeft hij zijn song over terroristen (“fucking cowards”) weer in petto. Paradise is een eerbetoon aan de slachtoffers van de aanslagen op concertbezoekers in Parijs (Bataclan) en Manchester (Arena). Zo furieus gebracht dat je bijna bang van ‘m wordt. “Your paradise does not exist!”, legt Carter het nog even uit. Goudeerlijker en betekenisvollere punkrock wordt bijna niet voorgeschoteld vandaag de dag. Carter is beter dan Johnny Rotten in zijn beste jaren. Sympathieker bovendien.

Conor Mason, zanger van Nothing But Thieves, oogt als een sloddervos, in zijn te korte lange broek, te wijde T-shirtcombinatie en zijn net-uit-bedkapsel. Maar wie weet lopen we er allemaal zo bij over een halfjaar, want het modebeeld is grillig en laat zich nauwelijks voorspellen. Heden ten dage betaal je meer voor een spijkerbroek mét gaten, dan een broek die intact is. De in korte tijd wereldwijd populair geworden Britse formatie dankt die status met name aan de hits Amsterdam en Sorry, maar heeft meer te bieden. Dat ziet een geheel afgeladen Apollo. Hoogtepunt van de set is een verbluffende versie van Led Zeppelins Immigrant Song. Korter dan het origineel maar bijzonder overtuigend. John Bonham zou zonder twijfel hebben geapplaudisseerd. Nothing But Thieves is samen met Frank Carter de grote winnaar van Paaspop 2018.

Enfin, het oog wil ook wat en dan kom je bij Cato van Dijck, zangeres van My Baby, meer aan je trekken dan bij Mason en Carter. De blikvangster van de band heeft een tweetal benen waarnaar je kunt blíjven kijken, mits dat niet te veel afleidt van de muziek van het Hollandse trio. De band verkeert in bloedvorm en krijgt per optreden meer internationale allure. Niet voor niets doet My Baby het ook over de landsgrenzen uitstekend. Bezwerend, psychedelisch en nog rocken als een malle ook – we geven het je te doen.

“Hij loopt een beetje als Lucille Werner”, zegt iemand gekscherend tussen het publiek in de uitpuilende Apollo. Het gaat over de bijna 71-jarige Iggy Pop. Die heeft zich aangepaste schoenen aan laten meten en lijkt last van de heupen te hebben. Vocaal is er nog niks aan de hand gelukkig. Dat blijkt al snel, als opener I Wanna Be Your Dog wordt ingezet. Al snel volgt het minstens zo klassieke The Passenger. De tent swingt van voor naar achter en ziet met veel liefde door de vingers dat de rockgod welzeker sporen van slijtage begint te vertonen. Iggy heeft de gunfactor in Schijndel. Natuurlijk! Zo nu en dan schurkt de veteraan tegen het aandoenlijke aan. Zelfs tijdens zijn lijflied Lust For Life, dat door duizenden wordt meegebruld. The Jean Genie is een fraai eerbetoon aan Iggy’s boezemvriend David Bowie. Hij sluit af met Real Wild Child (Wild One). Is het de laatste keer dat we de levende legende op Nederlandse bodem aan het werk hebben gezien? Wie erbij is, stelt zichzelf die vraag.

The Boxer Rebellion – Ghost Alive

The Boxer Rebellion – Ghost Alive (Absentee Recordings/DGR Music)

The Boxer Rebellion is een band die nooit vies is geweest van een ingetogen lied. Maar een plaat met louter luisterliedjes hadden de Britten nog niet gemaakt. Daar is met Ghost Alive verandering in gekomen. Elf keer wordt er niet verder geschakeld dan naar zijn twee en dat levert enkele puntgave songs op.

Ghost Alive is een conceptalbum geworden. Een verzameling vrij sombere songs, beeldschoon zo nu en dan. Neem Here I Am, met dat hartverwarmende refrein: “I lost you once. I wont lose you again“, zingt Nathan Nicholson. De geboren Amerikaan hoorden we niet eerder zo gevoelig.

Ghost Alive is een typische koptelefoonplaat. Zo’n album dat ‘s avonds, in het schemerdonker, het sterkst binnenkomt. Dat begint al met openingstrack What The Fuck, dat gaat over de waanzin in de wereld heden ten dage. Persoonlijker ellende wordt ook bezongen door de band. Zo staan relatieperikelen centraal in nummers als Rain en Don’t Ever Stop, met een hoofdrol voor een blazerssectie.

Mooiste nummer op de plaat is, naast Here I Am, zonder twijfel het met veel pathos gebrachte Under Control, als Nicholsons stem andermaal doet denken aan die van Jónsi van Sigur Rós en de band ook muzikaal weer in de buurt is van het IJslandse gezelschap. Pieter Visscher

LIVEDATUM 01/04 Paaspop, Schijndel

Ryan O’Reilly – I Can’t Stand The Sound

Ryan O’Reilly – I Can’t Stand The Sound (Konkurrent)

Wanneer je de titel van zijn album bekijkt, is Ryan O’Reilly een gevoelige jongen. Hij is op I Can’t Stand The Sound net zo gevoelig als op zijn debuutalbum uit 2016, The Northern Line. O’Reilly, met zijn klassieke Ierse achternaam, is een singer-songwriter die woont in Berlijn. Niet alleen in een van de meest inspirerende steden ter wereld vindt hij het elan om mooie liedjes te schrijven, maar ook in steden als New York en Tennessee.

Zoals een liedje over de moderne wereld waarin we leven. Een prachtsong, die hij dan ook heel passend The Modern World heeft genoemd. “Try not to dream too small”, houdt hij zijn toehoorders voor en zo is het ook. Leef je dromen en bereik dingen die je je nooit voor zou kunnen stellen. Of dat nu werk betreft, liefde of spiritualiteit – of wat dan ook. Maar laat al die ambities niet met je aan de haal gaan. Zo is O’Reilly dan ook weer. Niet belerend, wel de waarschuwende vinger. Zo blijven we alert.

Ryan O’Reilly, met zijn prettige stemgeluid, laat niet gek veel van zijn Ierse roots horen op I Can’t Stand The Sound, daarvoor is hij misschien ook wel iets te lang weg inmiddels uit het sympathieke Ierland. Wat hij wel doet is kwalitatief hoogstaande singer-songwriterliedjes op plaat zetten en nu al twee albums lang. Daarvoor verdient hij een applaus. Pieter Visscher

Ought – Room Inside The World

Ought – Room Inside The World (Merge/Konkurrent)

Het derde album van Ought is wat gekunstelder dan de twee voorgangers More than Any Other Day (2014) en Sun Coming Down (2015) en bovendien wat minder getand. Wel mínstens zo uitdagend en daarmee scoren de heren opnieuw punten.

Opnieuw is Talking Heads zo nu en dan in de buurt, al speelt het stemgeluid van Tim Darcy daarin ook een voorname rol. Hij zou met een beetje fantasie een broer kunnen zijn van David Byrne. Toch zijn de Canadezen welzeker schatplichtig aan de formatie van Byrne. Neem een dromerige song als Brief Shield, evenals het toegankelijke en swingende Disgraced In America, dat in de finale op Sonic Youthachtige wijze ontspoort.

Ought serveert geen hapklare brokken op Room Inside The World, maar wel kleine gerechten die steeds beter beginnen te smaken, naarmate je ze vaker eet. Die metafoor is zonder meer van toepassing op deze derde worp van de band.

Pas op: opener Into The Sea, met dat repetitieve, slepende drumritme heeft wat verslavends. Al geldt dat uiteindelijk voor de hele plaat. Gun Room Inside The World zijn tijd en je wordt zonder meer beloond. Pieter Visscher

LIVEDATA 02/05 Botanique, Brussel 07/05 Paradiso-Noord, Amsterdam

Odd Couple – Yada Yada

Odd Couple – Yada Yada (Cargo Records/DGR Music)

Het valt nog altijd niet mee om te beoordelen of ze nou beter in het Engels klinken of in het Duits, het opvallende trio Odd Couple. Ze komen uit Berlijn, een stad zo avontuurlijk als het geluid dat de band ook op het derde album op plaat heeft gezet. Het is allemaal nog even wat experimenteler dan op voorgangers Flügge (2016) en de hilarisch getitelde voorganger It’s A Pressure To Meet You (2015). Het aloude stigma dat Duitsers geen humor zouden hebben, kon na die plaat definitief in de prullenmand.

Odd Couple klinkt op de derde worp wat uitgebalanceerder dan op de twee voorgangers. Er blijft zonder meer ruimte voor spielerei, terwijl er sprake is van een coherenter geheel. De krautrocktracks Gib Mir Das en Fangdannan sluiten niet naadloos aan op heerlijk opwindende punkrocknummers als Stiff en Katta, maar er is sprake van meer samenhang.

In de titeltrack, waarin stonerrock de kop opsteekt, krijgen de heren hulp van zangeres Monika Krukierek. Het is een Duitstalig nummer. Helaas blijft ook daarmee de vraag onbeantwoord: klinken ze nou beter in hun moedertaal of in het Engels? We noteren vooralsnog een remise. Pieter Visscher

LIVEDATUM 12/04 Roodkapje, Rotterdam