Pieter Visscher, auteur op Pinguin Radio

Marlon Williams – Make Way For Love

Marlon Williams – Make Way For Love (Dead Oceans/Konkurrent)

Hartzeer vormt steevast een goede voedingsbodem voor sterke albums en zo doet dat ook opgeld voor de tweede langspeler van Marlon Williams. Slechts 27 lentes jong en nu al zo’n doorleefd geluid. Dat hoorden we al op zijn titelloze debuut uit 2015, waar vergelijkingen met Roy Orbison en Chris Isaak de kop opstaken. Dat is op zijn tweede worp, Make Way For Love, andermaal het geval.

Williams’ relatie met de begeerlijke Aldous Harding (bekijk die video bij Blend en je weet genoeg) liep op de klippen en dat is ‘m hoorbaar niet in de koude kleren gaan zitten. Songtitels als Love Is A Terrible Thing en Come To Me spreken boekdelen. Evenals het ronduit beeldschone Can I Call You, wanneer wanhoop tastbaar wordt. De Nieuw-Zeelander lijkt in het nummer een tipje van de sluier op te lichten omtrent de relatiebreuk, met de strofe “Jealousy is an awful thing“. Daar is geen speld tussen te krijgen, terwijl jaloezie de mensheid ook op andere vlakken veel te vaak in de weg zit.

Met de wetenschap van de breuk tussen Williams en Harding luistert het ook anders naar Nobody Gets What They Want Anymore, een meeslepend duet met Harding. Dan laat Williams pas echt alle zielepijn de vrije loop. Pieter Visscher

LIVEDATA 11/04 AB Club, Brussel, 13/04 Paradiso-Noord, Amsterdam

Live-opnames en demo’s maken Lynyrd Skynyrds Collected extra interessant

Lynyrd Skynyrd kan worden gezien als een van de grondleggers van de southern rock. In 1973 brengen ze hun debuutalbum uit, met daarop de klassiekers Free Bird en Tuesday’s Gone. Het tweede album, Second Coming, dat nog geen jaar later in de schappen komt te liggen, bevat Skynyrds grootste hit: Sweet Home Alabama.

2 maart verschijnt de Lynyrd Skynyrd-verzamelaar Collected. Hierop een verzameling van de grootste hits van de band, maar ook de betere albumtracks en een bijzondere verzameling demo’s en live-opnames, die de verzamelaar extra interessant maken.

Lynyrd Skynyrd houdt het tempo erin en brengt in de drie jaar na 1973 maar liefst drie platen uit. Maar op 20 oktober 1977 – drie dagen na de release van hun vijfde album Street Survivors – blijkt hun geluk toch een eind te kennen. Na een concert in Greenville, South Carolina, nemen de band en crew een vliegtuig naar hun volgende optreden. Een tekort aan brandstof zorgt echter voor problemen en bij de onvermijdelijke crash komen bandleden Ronnie van Zant en Steve Gaines, achtergrondzangeres Cassie Gaines, de roadmanager en de twee piloten om het leven. De rest van de band raakt zwaargewond.

Pas na tien jaar besluit de band weer samen te komen, met naast vijf oorspronkelijke leden ook de jongere broer van de overleden zanger Ronnie: Johnny van Zant. Vanaf dat moment neemt hij de vocalen voor zijn rekening. Daarna onderbreekt de band hun constante getoer eigenlijk alleen nog om de studio in te duiken; tussen 1991 en 2012 brengen ze nog negen albums uit. De band treedt in de huidige samenstelling nog altijd op.

Op Collected komen voor het eerst in de geschiedenis de twee incarnaties van Lynyrd Skynyrd bij elkaar. Van alle albums die de band opnam, zijn tracks terug te vinden op de eerste twee discs van deze set. Op de derde disc staat een aantal early recordings, demo’s en live-opnames.

Lynyrd Skynyrd verkocht wereldwijd tientallen miljoenen albums en werd in 2006 nog opgenomen in de beroemde Rock and Roll Hall of Fame. Onlangs kondigde de band hun afscheidstournee aan, die zeker tot diep in 2018 zal gaan duren. Collected va Lynyrd Skynyrd verschijnt als 3cd-box op 2 maart. De 2lp-versie verschijnt dit voorjaar via Music On Vinyl.

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Classics.

Django Django – Marble Skies

Django Django – Marble Skies (Caroline)

Natuurlijk galmt ook op het derde album van Django Django de surfsound van The Beach Boys na. Niet zo gek, want dat gebeurde op de twee voorgangers uit 2012 (Django Django) en 2015 (Born Under Saturn) ook al. Wanneer iets werkt, moet je er niet te veel aan sleutelen.

Marble Skies is sowieso geen stijlbreuk in vergelijking met de twee voorgangers en daarom maken we een vreugdesprong. Dus niet alleen omdat er misschien wel een Elfstedentocht aan zit te komen, met dit kraakheldere, zonnige weer en temperaturen die zelfs de breedste grachten doen dichtvriezen. “Gezond weer”, zei mijn wijlen grootmoeder steevast en zij zat er eigenlijk nooit naast. Fan van die Beach Boys als ze was, had ze zonder meer uit de voeten gekund met Marble Skies. Een album dat strak staat van de catchy melodieën en andere vrolijkheid. Tekstueel doen de in Londen woonachtige Schotten ook weer niet al te moeilijk, zonder zich te vergalopperen aan platitudes. Het is vaak zo poëtisch als wat, zoals onderstaande regels uit het titelnummer. Lees maar mee:

Rolling in the darkness of your mind
Colouring the water of your life
Look across the plain, the shadow
Soon the fields will bloom again someday

Daar kunnen we wel wat mee. Je voelt en hoort dat de vier mannen goed in hun vel zitten en weten wat onze wereld nodig heeft: een dansje, zo nu en dan.

Wie goed luistert, hoort op Marble Skies naast Beach Boys vleugjes New Order en ook Simple Minds (zo doet dat intro van Surface To Air wel heel sterk denken aan dat van Alive And Kicking), maar wie geeft een fuck als er links en rechts wat gepikt is en er een bijzonder smaakvolle potpourri is ontstaan. Het is gewoon tien keer raak. Pet Shop Boys zijn vast en zeker ook trots op de mannen. In Your Beat had zo op Actually (’87) kunnen staan. Nou oké, met een beetje fantasie dan. Pieter Visscher

LIVEDATA 05/03 Ancienne Belgique, Brussels 06/03 Doornroosje, Nijmegen 07/03
Melkweg, Amsterdam

The Soft Moon – Criminal

The Soft Moon – Criminal (Secret Bones/Konkurrent)

Luis Vasquez, die in zijn eentje The Soft Moon vormt, gaat op zijn vierde plaat de strijd aan met zijn demonen. Daarom is Criminal gevuld met agressiever werk dan we van hem gewend zijn. Ook met sterkere vocalen, want hij laat nu pas voor het eerst het achterste van zijn tong zien. Letterlijk dus.

De Amerikaanse postpunker resideert (tijdelijk) in Berlijn en de stad die nooit vies is geweest van obscure elektronica laat duidelijk zijn sporen na. Vasquez klinkt in elk geval geïnspireerder dan ooit en legt alle kaarten op tafel. Hij is al jarenlang met zichzelf in gevecht. “I’ve been spending the last eight years trying to heal myself, and it hasn’t been working, so Criminal is kind of an act of desperation”, liet hij zich recentelijk ontvallen. Zoals we weten groeien de mooiste bloemen nog altijd op de mestvaalt en dat is nu ook weer het geval. Vasquez excelleert.

Zonder gêne is hij opener dan ooit. “I’ve cried so long, it kills. I can’t break the fall. Stuck inside of me, there’s no way out”, zingt hij, vervormd, in It Kills.

Een nummer waarin overduidelijk sporen van Nine Inch Nails en Front 242 zijn terug te horen. Hetzelfde geldt voor The Pain, dat industrial koppelt aan dance en menig dansvloer gaat vullen. Daar waar fans van The Cure, Joy Division en Bauhaus in de buurt zijn. Die gaan zonder twijfel ook los op het knallende Like A Father, als hij zijn vader, die hij nooit gekend heeft, ervan langs geeft. Pieter Visscher

LIVEDATUM 17/02 Botanique, Brussel

Loma – Loma

Loma – Loma (Sub Pop/Konkurrent)

Zeer bijzonder en minstens zo fascinerend album is Loma, van de formatie die dezelfde naam draagt. Loma is een drietal dat bestaat uit Emily Cross en multi-instrumentalist Dan Duszynski van de band Cross Record en Shearwater-zanger Jonathan Meiburg. Amerikaanse muzikanten die de plaat opnamen in Texas.

Het avontuurlijke brein van de drie levert een gevoelvolle plaat op, met tien tracks, die er stuk voor stuk toe doen. Black Willow, met een hoofdrol voor piano en percussie, is een nummer dat je zo vijftien keer achter elkaar wil horen, zonder dat het begint te vervelen. Er is ook een glansrol weggelegd voor Cross, met haar hartverwarmende stemgeluid. Ze steelt wel vaker de show. Tijdens het uptempo Relay Runner bijvoorbeeld, als ook elektronica een hoofdrol opeist.

Het is lastig een echt prijsnummer aan te wijzen, omdat vrijwel alle songs een hoog niveau halen. Het zonder meer aan Low rakende Joy verdient misschien de meeste confetti. Emily Cross trekt alle registers open en ook Duszynski laat horen wat hij allemaal in huis heeft.

Saillant detail is het feit dat de relatie van Cross en Duszynski tijdens de eerste opnamesessies van Loma op de klippen liep. Het leverde gek genoeg genoeg geen paniek in de tent op. Geen drama’s, volgens Duszynski.

Muze voor het album is uiteindelijk vooral het huis in Texas waar de songs werden geschreven – op het platteland. Duszynski: “Surrounded by the sounds of birds and wind; and it seemed like a world of its own – full of joy, fear, and heartbreak.”

Het jaar is nog jong, maar Loma maakt grote kans op een hoge eindklassering in de diverse jaarlijstjes. Mind you: voor je het weet is het weer december. Pieter Visscher

LIVEDATA 25/05 De Kreun, Kortrijk 26/05 London Calling, Paradiso Amsterdam 27/05 Botanique, Brussel

First Aid Kit – Ruins

First Aid Kit – Ruins (SONY)

My Silver Lining betekende in 2014 de doorbraaksingle voor First Aid Kit. Het nummer van het eveneens succesvolle album Stay Gold is magisch. Zelfs als je het voorbij hoort komen in een autoreclame.

Het Zweedse indiefolkduo First Aid Kit, de zussen Johanna en Klara Söderberg, heeft de nieuwe worp Ruins laten produceren door Tucker Martine (My Morning Jacket, Laura Veirs) en dat hoor je duidelijk terug. Het geluid is voller. Daarnaast werd er ook nog eens aan de songs gesleuteld door Peter Buck (R.E.M.), Glenn Kotche (Wilco) en McKenzie Smith (Midlake) en die drie heren laten bovendien hun sporen na. Het songmateriaal op Ruins is van ouderwets hoge kwaliteit, terwijl er geen nummer van het niveau My Silver Lining op de plaat is te vinden. Wel veel ander fraais. Er is sprake van een continue kwaliteit in de tien songs.

Grootste wapen van First Aid Kit blijft de tweestemmigheid van de zussen Söderberg, wier stemmen fantastisch complementair zijn aan elkaar. First Aid Kit brengt met folk aangelengde country naar de massa en die smult ervan. Ruins heeft iets verslavends. Een nummer als To Live A Life is zelfs betoverend. In maart staan ze in Paradiso. Pieter Visscher

LIVEDATA 06/03 AB, Brussel (uitverkocht) 07/03 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 30/06 Down The Rabbit Hole, Ewijk

Shame – Songs Of Praise

Shame – Songs Of Praise (Dead Oceans/Konkurrent)

Shame. Vijf jongemannen uit Londen die varkentjes vasthouden op de albumcover. Je moet erop komen. Het is een lieflijk tafereel, dat contrasteert met de inhoud van het debuutalbum van de Britten, want Songs Of Praise is een lekker stevige plaat. Gejaagd en soms zelfs wat obscuur.

In 2017 was Shame te vinden op Lowlands, Pukkelpop, Into The Great Wide Open en Eurosonic en wie een van die concerten zag, was al op de hoogte van de kwaliteit van Songs Of Praise, dat uitpuilt van de beklijvende rockliedjes.

Postpunk met een attitude die we kennen van Arctic Monkeys en wie goed luistert hoort ook vlagen van The Libertines voorbij komen. Frontman Charlie Steen (dat scheelt maar één letter inderdaad) heeft dat rebelse in zijn stem waar Pete Doherty ook over beschikt, maar is een betere zanger en doseert zijn opstandige uitspattingen bovendien beter.

“You can choose to hate my words, but do I give a fuck?”, zingt Steen in One Rizla. Stoere praat, maar dat jasje zit ‘m als gegoten. Songs Of Praise is een van de sterkere gitaarplaten die de afgelopen tijd zijn verschenen en kent geen zwakke broeders. Tien uit tien, zou je kunnen zeggen. Pieter Visscher

LIVEDATUM 25/04 Doornroosje, Nijmegen

David Ramirez – We’re Not Going Anywhere

David Ramirez – We’re Not Going Anywhere (Sweetworld / Bertus)

Singer-songwriter David Ramirez heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij is geïnspireerd door Ryan Adams en dat is op zijn vierde album We’re Not Going Anywhere goed te horen. Dit album is dan ook een moetje voor de liefhebber van donkere countryblues. Maar niet alleen voor hen, want dit is misschien wel zijn meest avontuurlijke plaat tot nu toe. Een aantal nummers heeft namelijk een heerlijk popsausje, dat af en toe lekker 80’s aandoet: The War On Drugs meets Ryan Adams.

Met zijn gemengde achtergrond – half Amerikaans, half Mexicaans – heeft Ramirez voldoende stof om over te schrijven. Het politieke klimaat in de VS is op z’n zachtst gezegd niet gunstig voor mensen met een migrantenachtergrond. Het heeft het oeuvre van Ramirez geen kwaad gedaan, want We’re Not Going Anywhere ademt een gevoel van nostalgie, waardoor het zeker niet ongemerkt voorbij zal gaan. Qua vertelkunst en eenvoud, steekt Ramirez Springsteen met deze verzameling van tien liedjes naar de kroon. Dat de nummers zijn gebaseerd op waargebeurde verhalen, maakt ze niet alleen geloofwaardiger, maar zorgt ervoor dat ze echt binnenkomen en in no time onder je huid kruipen.

Neem Time, dat begint met een eenvoudige piano die steeds meer bijval krijgt, waarna Ramirez zich afvraagt wie op dinsdag een drankje met hem wil drinken, hoewel er morgen weer gewerkt moet worden. Het klinkt luchtig, maar het nummer is zo opgebouwd, dat de ledigheid zich opdringt, zonder dat het beklemmend wordt. Single Watching From A Distance is ook een goed voorbeeld. In plaats van wanhoop pleit het nummer ervoor om natuurlijke verbindingen aan te gaan en dus in feite om de draad op te pakken, van voordat het een warboel werd.

Het album ademt rust uit en vertrouwen dat het allemaal wel goed komt, door een beroep te doen op een gevoel van heimwee naar betere tijden. Deze boodschap is verpakt in een mix van folk, blues en pop met de ziel van country. En uitstekend geproduceerd ook. Tekende Ramirez op zijn vorige albums nog zelf voor de productie, voor We’re Not Going Anywhere trok hij Sam Kissirer aan, die o.a. werkte met Josh Ritter en het resultaat is een verzameling prachtig donkere ballads. Samenvatting: prachtplaat! Tekst Muzine | Theo Stepper

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche.

LIVEDATA 02/02 Q Bus, Leiden 04/02 Metropool, Hengelo

Myles Kennedy – Year Of The Tiger

Year Of The Tiger is het titelnummer van het debuutsoloalbum van Myles Kennedy en aankomende week Breekijzer op Pinguin on the Rocks!

Een nummer over de dood van zijn vader in 1974, dat het Jaar van de Tijger was. Kennedy kennen we als de veelgeprezen zanger van Alter Bridge en natuurlijk als de frontman in de band van Slash.

Year Of The Tiger is een wat bluesy track en naar verluidt exemplarisch voor de rest van de plaat, die in maart 2018 verschijnt.

Kennedy liet door Artist Waves het volgende optekenen: “I’ve always wanted to make a record where I could have the opportunity to explore and document a different element of my musical DNA. I was trying to tap into something a little more subtle, as opposed to a big, bombastic, high gain sonic attack. The recordings I love aren’t perfect. Going straight to tape, going for the song and the performance, making sure that the lyric is honest and resonates with you — the way to capture that is not to suck the life out of it. They call it wabi-sabi in Japanese culture, the idea of embracing beauty in imperfection.”

Darlene Shrugg – Darlene Shrugg

Darlene Shrugg – Darlene Shrugg (Upset The Rythm/Konkurrent)

Vier dames, één man, vier Canadezen, één Amerikaan. Het resultaat is een dampende rock-’n-rollplaat – hun debuut – met de voeten stevig verankerd in klassieke rock uit de jaren zeventig. Van de pop van Cheap Trick, via de overprikkelde gekte van Sparks, de melodie van Thin Lizzy, de gillende gitaar van Brian May, de intensiteit van Black Sabbath tot en met de stampende ritmes van Deep Purple; je hoort het allemaal voorbij komen in deze vet klinkende energieke plaat. En er worden natuurlijk heel veel noten gespeeld.

Absolute troef is de afwisselende zang tussen de dames in de band – die de strot regelmatig stevig opentrekken – en de enige man in het gezelschap, dat vanuit Toronto opereert. Die afwisseling markeert ook mooie wendingen in de nummers: stevige gitaarsongs met een gezond popgevoel. Natuurlijk is er die adempauze, in liedje Strawberry Milk zet een oude synth de toon voor een psychedelisch uitstapje waar Darlene Shrugg even op de gevoelige snaar mikt, tot de onvermijdelijke ruige wending volgt…. Alles is heerlijk opgenomen en knalt uit je speakers. Een plaat het checken waard! Tekst Muzine | Wim du Mortier