Pieter Visscher, auteur op Pinguin Radio

Loma – Loma

Loma – Loma (Sub Pop/Konkurrent)

Zeer bijzonder en minstens zo fascinerend album is Loma, van de formatie die dezelfde naam draagt. Loma is een drietal dat bestaat uit Emily Cross en multi-instrumentalist Dan Duszynski van de band Cross Record en Shearwater-zanger Jonathan Meiburg. Amerikaanse muzikanten die de plaat opnamen in Texas.

Het avontuurlijke brein van de drie levert een gevoelvolle plaat op, met tien tracks, die er stuk voor stuk toe doen. Black Willow, met een hoofdrol voor piano en percussie, is een nummer dat je zo vijftien keer achter elkaar wil horen, zonder dat het begint te vervelen. Er is ook een glansrol weggelegd voor Cross, met haar hartverwarmende stemgeluid. Ze steelt wel vaker de show. Tijdens het uptempo Relay Runner bijvoorbeeld, als ook elektronica een hoofdrol opeist.

Het is lastig een echt prijsnummer aan te wijzen, omdat vrijwel alle songs een hoog niveau halen. Het zonder meer aan Low rakende Joy verdient misschien de meeste confetti. Emily Cross trekt alle registers open en ook Duszynski laat horen wat hij allemaal in huis heeft.

Saillant detail is het feit dat de relatie van Cross en Duszynski tijdens de eerste opnamesessies van Loma op de klippen liep. Het leverde gek genoeg genoeg geen paniek in de tent op. Geen drama’s, volgens Duszynski.

Muze voor het album is uiteindelijk vooral het huis in Texas waar de songs werden geschreven – op het platteland. Duszynski: “Surrounded by the sounds of birds and wind; and it seemed like a world of its own – full of joy, fear, and heartbreak.”

Het jaar is nog jong, maar Loma maakt grote kans op een hoge eindklassering in de diverse jaarlijstjes. Mind you: voor je het weet is het weer december. Pieter Visscher

LIVEDATA 25/05 De Kreun, Kortrijk 26/05 London Calling, Paradiso Amsterdam 27/05 Botanique, Brussel

First Aid Kit – Ruins

First Aid Kit – Ruins (SONY)

My Silver Lining betekende in 2014 de doorbraaksingle voor First Aid Kit. Het nummer van het eveneens succesvolle album Stay Gold is magisch. Zelfs als je het voorbij hoort komen in een autoreclame.

Het Zweedse indiefolkduo First Aid Kit, de zussen Johanna en Klara Söderberg, heeft de nieuwe worp Ruins laten produceren door Tucker Martine (My Morning Jacket, Laura Veirs) en dat hoor je duidelijk terug. Het geluid is voller. Daarnaast werd er ook nog eens aan de songs gesleuteld door Peter Buck (R.E.M.), Glenn Kotche (Wilco) en McKenzie Smith (Midlake) en die drie heren laten bovendien hun sporen na. Het songmateriaal op Ruins is van ouderwets hoge kwaliteit, terwijl er geen nummer van het niveau My Silver Lining op de plaat is te vinden. Wel veel ander fraais. Er is sprake van een continue kwaliteit in de tien songs.

Grootste wapen van First Aid Kit blijft de tweestemmigheid van de zussen Söderberg, wier stemmen fantastisch complementair zijn aan elkaar. First Aid Kit brengt met folk aangelengde country naar de massa en die smult ervan. Ruins heeft iets verslavends. Een nummer als To Live A Life is zelfs betoverend. In maart staan ze in Paradiso. Pieter Visscher

LIVEDATA 06/03 AB, Brussel (uitverkocht) 07/03 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 30/06 Down The Rabbit Hole, Ewijk

Shame – Songs Of Praise

Shame – Songs Of Praise (Dead Oceans/Konkurrent)

Shame. Vijf jongemannen uit Londen die varkentjes vasthouden op de albumcover. Je moet erop komen. Het is een lieflijk tafereel, dat contrasteert met de inhoud van het debuutalbum van de Britten, want Songs Of Praise is een lekker stevige plaat. Gejaagd en soms zelfs wat obscuur.

In 2017 was Shame te vinden op Lowlands, Pukkelpop, Into The Great Wide Open en Eurosonic en wie een van die concerten zag, was al op de hoogte van de kwaliteit van Songs Of Praise, dat uitpuilt van de beklijvende rockliedjes.

Postpunk met een attitude die we kennen van Arctic Monkeys en wie goed luistert hoort ook vlagen van The Libertines voorbij komen. Frontman Charlie Steen (dat scheelt maar één letter inderdaad) heeft dat rebelse in zijn stem waar Pete Doherty ook over beschikt, maar is een betere zanger en doseert zijn opstandige uitspattingen bovendien beter.

“You can choose to hate my words, but do I give a fuck?”, zingt Steen in One Rizla. Stoere praat, maar dat jasje zit ‘m als gegoten. Songs Of Praise is een van de sterkere gitaarplaten die de afgelopen tijd zijn verschenen en kent geen zwakke broeders. Tien uit tien, zou je kunnen zeggen. Pieter Visscher

LIVEDATUM 25/04 Doornroosje, Nijmegen

David Ramirez – We’re Not Going Anywhere

David Ramirez – We’re Not Going Anywhere (Sweetworld / Bertus)

Singer-songwriter David Ramirez heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij is geïnspireerd door Ryan Adams en dat is op zijn vierde album We’re Not Going Anywhere goed te horen. Dit album is dan ook een moetje voor de liefhebber van donkere countryblues. Maar niet alleen voor hen, want dit is misschien wel zijn meest avontuurlijke plaat tot nu toe. Een aantal nummers heeft namelijk een heerlijk popsausje, dat af en toe lekker 80’s aandoet: The War On Drugs meets Ryan Adams.

Met zijn gemengde achtergrond – half Amerikaans, half Mexicaans – heeft Ramirez voldoende stof om over te schrijven. Het politieke klimaat in de VS is op z’n zachtst gezegd niet gunstig voor mensen met een migrantenachtergrond. Het heeft het oeuvre van Ramirez geen kwaad gedaan, want We’re Not Going Anywhere ademt een gevoel van nostalgie, waardoor het zeker niet ongemerkt voorbij zal gaan. Qua vertelkunst en eenvoud, steekt Ramirez Springsteen met deze verzameling van tien liedjes naar de kroon. Dat de nummers zijn gebaseerd op waargebeurde verhalen, maakt ze niet alleen geloofwaardiger, maar zorgt ervoor dat ze echt binnenkomen en in no time onder je huid kruipen.

Neem Time, dat begint met een eenvoudige piano die steeds meer bijval krijgt, waarna Ramirez zich afvraagt wie op dinsdag een drankje met hem wil drinken, hoewel er morgen weer gewerkt moet worden. Het klinkt luchtig, maar het nummer is zo opgebouwd, dat de ledigheid zich opdringt, zonder dat het beklemmend wordt. Single Watching From A Distance is ook een goed voorbeeld. In plaats van wanhoop pleit het nummer ervoor om natuurlijke verbindingen aan te gaan en dus in feite om de draad op te pakken, van voordat het een warboel werd.

Het album ademt rust uit en vertrouwen dat het allemaal wel goed komt, door een beroep te doen op een gevoel van heimwee naar betere tijden. Deze boodschap is verpakt in een mix van folk, blues en pop met de ziel van country. En uitstekend geproduceerd ook. Tekende Ramirez op zijn vorige albums nog zelf voor de productie, voor We’re Not Going Anywhere trok hij Sam Kissirer aan, die o.a. werkte met Josh Ritter en het resultaat is een verzameling prachtig donkere ballads. Samenvatting: prachtplaat! Tekst Muzine | Theo Stepper

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche.

LIVEDATA 02/02 Q Bus, Leiden 04/02 Metropool, Hengelo

Myles Kennedy – Year Of The Tiger

Year Of The Tiger is het titelnummer van het debuutsoloalbum van Myles Kennedy en aankomende week Breekijzer op Pinguin on the Rocks!

Een nummer over de dood van zijn vader in 1974, dat het Jaar van de Tijger was. Kennedy kennen we als de veelgeprezen zanger van Alter Bridge en natuurlijk als de frontman in de band van Slash.

Year Of The Tiger is een wat bluesy track en naar verluidt exemplarisch voor de rest van de plaat, die in maart 2018 verschijnt.

Kennedy liet door Artist Waves het volgende optekenen: “I’ve always wanted to make a record where I could have the opportunity to explore and document a different element of my musical DNA. I was trying to tap into something a little more subtle, as opposed to a big, bombastic, high gain sonic attack. The recordings I love aren’t perfect. Going straight to tape, going for the song and the performance, making sure that the lyric is honest and resonates with you — the way to capture that is not to suck the life out of it. They call it wabi-sabi in Japanese culture, the idea of embracing beauty in imperfection.”

Darlene Shrugg – Darlene Shrugg

Darlene Shrugg – Darlene Shrugg (Upset The Rythm/Konkurrent)

Vier dames, één man, vier Canadezen, één Amerikaan. Het resultaat is een dampende rock-’n-rollplaat – hun debuut – met de voeten stevig verankerd in klassieke rock uit de jaren zeventig. Van de pop van Cheap Trick, via de overprikkelde gekte van Sparks, de melodie van Thin Lizzy, de gillende gitaar van Brian May, de intensiteit van Black Sabbath tot en met de stampende ritmes van Deep Purple; je hoort het allemaal voorbij komen in deze vet klinkende energieke plaat. En er worden natuurlijk heel veel noten gespeeld.

Absolute troef is de afwisselende zang tussen de dames in de band – die de strot regelmatig stevig opentrekken – en de enige man in het gezelschap, dat vanuit Toronto opereert. Die afwisseling markeert ook mooie wendingen in de nummers: stevige gitaarsongs met een gezond popgevoel. Natuurlijk is er die adempauze, in liedje Strawberry Milk zet een oude synth de toon voor een psychedelisch uitstapje waar Darlene Shrugg even op de gevoelige snaar mikt, tot de onvermijdelijke ruige wending volgt…. Alles is heerlijk opgenomen en knalt uit je speakers. Een plaat het checken waard! Tekst Muzine | Wim du Mortier

Pennywise eerste grote naam voor Stone Rock 2018

Het refrein van het legendarische punkrockanthem Bro Hymn kent elke rocker. Het is echt waar: de mannen van Pennywise staan op Stone Rock 2018! Een dikke throwback naar de jaren ’90 met deze helden die hoog op het verlanglijstje stonden van de organisatie van het festival in Dalfsen.

Deze punkrocklegendes maken sinds eind jaren 80 muziek en onderscheiden zich door de energie van punk en metal te matchen met pakkende melodieën.

De band heeft alles om midden jaren 90 samen met Greenday en Offspring tot de monsters der punk te gaan horen, maar juli ’96 pleegt de bassist en medeoprichter Jason Thirsk zelfmoord. De groep wordt tijdelijk stilgelegd, maar gaat door met op bas Randy Bradbury.

Legendarisch is het optreden van Pennywise op Lowlands 1997, waarbij door een conflict de security vertrekt en het podium volstroomt.

Begin 2018 komen de heren met een nieuw album dat zeker de moeite van het luisteren waard zal zijn. Een paar maanden later stappen ze op het vliegtuig richting Europa om hun enige show in Nederland van komende zomer op Stone Rock komen spelen.

Zaterdag 7 juli 2018 Stone Rock Festival.

Halve eeuw Led Zeppelin wordt gevierd met geïllustreerd boek

Led Zeppelin viert het feit dat het 50 jaar geleden is dat de band ontstond met een officieel geïllustreerd boek. De band onthulde het nieuws via sociale media:

“Led Zeppelin are pleased to announce that Jimmy Page, Robert Plant & John Paul Jones are collaborating with @ReelArtPress to publish the official illustrated book celebrating 50 years since the formation of the group. Coming 2018.”

Jimmy Page gaf in een recent interview toe dat er plannen waren om volgend jaar het jubileum van de band te vieren: “Er komt zeker een Led Zeppelin-product uit dat mensen nog niet hebben gehoord, omdat ik eraan werk. Volgend jaar wordt het 50ste jaar, dus er komen zelfs allerlei verrassingen uit.”

Vol verwachting klopt ons hart.

Tyler Childers – Purgatory

Tyler Childers – Purgatory (Hickman Holler Records/Bertus)

In de Verenigde Staten is het debuutalbum van de uit Kentucky afkomstige Tyler Childers (26) al een grote hit en het lijkt een kwestie van tijd dat ook Europa gaat vallen voor het geluid van de Amerikaan, die met Purgatory (vagevuur) een altcountryalbum heeft afgeleverd om u tegen te zeggen.

Niet alleen de schoonheid van de songs is groot, minstens zo belangrijk is het stemgeluid van Childers, dat warm is, emotioneel geladen en soms wat aan dat van Pearl Jams Eddie Vedder doet denken.

Tyler Childers is een singer-songwriter die producersduo Sturgill Simpson en David Ferguson (Johnny Cash, Dan Auerbach, Iris DeMent) inschakelde om Purgatory links en rechts wat bij te schaven en dat legt de sound geen windeieren. Simpson doet ook mee, op gitaar en zang, evenals gepokt en gemazelde artiesten uit de wereld van de americana, zoals Stuart Duncan (fiddle), Miles Miller (drums) en Russ Pahl (akoestische, elektrische en pedalsteelgitaar). In het swingende titelnummer eist een viool de aandacht op.

Van melodieuze tracks als Universal Sound en Whitehouse Road druipt de klasse af, terwijl sowieso een hoog niveau wordt gehaald op Purgatory. Tyler Childers mag dan nog maar 26 zijn, hij klinkt alsof-ie er al een heel leven op heeft zitten. Het is prachtig. Pieter Visscher

LIVEDATA 25/01 Zonnehuis, Amsterdam 27/01 Rotown, Rotterdam

Gejatte Verhalen: de beste anekdotes uit de muziekindustrie

Gejatte Verhalen is een bundel met meer dan honderd anekdotes uit de muziekindustrie. Verhalen geschreven door een anonieme auteur die in de muziekindustrie rondloopt en elk verhaal dat hij hoort verder vertelt alsof hij het zelf heeft meegemaakt.

De beste verhalen én gloednieuwe anekdotes zijn samengevoegd tot een verhalenbundel die een geweldig kijkje in de backstagewereld geeft. Verhalen over Metallica, Slash, Robert Plant, Fun Lovin’ Criminals, Toto, ontelbaar veel anonieme bands, onhandige stagiaires, dronken promotiemedewerkers en arrogante managers. Voor iedereen die wil weten hoe het er écht aan toegaat achter de schermen.

Gejatte Verhalen

Het is een uniek kijkje in de backstagewereld van de muziekindustrie.
Je kunt de verhalen gewoon in de kroeg navertellen alsof je ze zelf hebt meegemaakt.
Er kan zomaar een anekdote tussen zitten waar je zelf bij was.
Misschien kom je dan te weten wie er achter Gejatte Verhalen zit (maar misschien ook niet).
De verhalen werden tot nu toe meer dan 200.000 keer gelezen, dat moet toch wat zeggen.
Er staan verkapte tips in over hoe je je moet gedragen in de muziekindustrie.
De verhalen zijn zo kort dat ze ook geschikt zijn voor lezers met ADHD.

Bezoek websitewww.gejatteverhalen.nl.