Als Black Country, New Road een Nederlandse band was geweest hadden ze subsidie kunnen aanvragen bij het Prins Bernard Cultuurfonds en het waarschijnlijk nog gekregen ook! Wat de Britse band doet grenst namelijk aan Kunst. Je kunt niet dansen op hun muziek, want nauwelijks een beat. Niet meezingen, want geen refrein en ook naspelen zal een hele kluif blijken, want een eigen logica. Van alle bands op het überhippe Speedy Wunderground label is de zevenkoppige formatie uit de omgeving van Londen wel de meest eigenzinnige. Wie labelgenoten Black Midi en Squid kent weet dat dat wel wat zegt.
Dat we toch een track van hen aan onze playlist hebben toegevoegd betekent dat we of aan de ongrijpbare klanken van Back Country, New Road gewend zijn geraakt of dat Track X toegankelijker is dan voorgaand werk. Waarschijnlijk beide. De vocalist -hij zingt niet- vertelt op zijn dooie gemak een intrigerend, maar niet helemaal te volgen verhaal met verwijzingen naar de Bijbel, Black Midi en Bob Dylan. De aanleiding lijkt een gesneuvelde relatie. De onnadrukkelijke begeleiding is repetitief en minimal a la Philip Glass. Een ding is zeker, Track X is een nummer waar je niet snel op bent uitgeluisterd.