Category: Graadmeter

Sleaford Mods – Nudge It ft. Amy Taylor

Vanwege hun agressieve, in plat Engels gescandeerde teksten en basale beats hebben we electropunks Sleaford Mods altijd net even te bruusk gevonden voor huishoudelijk gebruik. Dankzij bands als Fontaines D.C, Idles en Yard Act is parlando punk echter salonfähig geworden. Ook lijken ‘rapper’ Jason Williams en beatmaker Andrew Fern zich op hun nieuwe album, Spare Ribs net even iets milder op te stellen.  

Muzikaal dan. In zijn teksten neemt Williams het nog altijd op voor de minderbedeelden en fulmineert hij tegen eikels die totaal geen benul hebben van hoe het is om je leven te slijten zonder geld, zonder fatsoenlijke behuizing en zonder toekomst. De vrouwenstem die je hoort in Nudge It is van Amy Taylor a.k.a. Amyl van The Sniffers. 

Woods – Can’t Get Out

De eerste single van het nieuwe vorig jaar verschenen album Strange to Explain was Where Do You Go When You Dream. Die hebben we veel gedraaid, maar was eigenlijk niet onze favoriet van de plaat. Dat is Can’t Get Out en die bereikt deze week de hoogste positie in de Graadmeter. Ook jullie favoriet dus.

Dit is Woods op zijn fijnst, een elegante melodie die zich niet opdringt, maar toch in je hoofd blijft hangen. De bescheiden productie wordt gedragen door synths, een beetje distortion – maar helemaal folkrock met hoekige elementen. Het eindigt zelfs een beetje Beatlesque. Ook zanger Jeremy Earl en zijn ongeforceerde kopstem steken weer in topvorm. Toch valt de band niet in herhaling en dat is knap als je al twintig jaar bezig bent.

Ondanks de consequente kwaliteit van hun hun releases en hun direct herkenbare eigen geluid is Woods nooit echt doorgebroken. Dat Kevin Morby, tot 2013 bassist van Woods zijn oude maten qua bekendheid voorbij lijkt te streven is dan ook een beetje de omgekeerde wereld.

Working Men’s Club – Valleys

Working Men’s Club klinkt alsof het nog steeds 1979 is. Valleys had niet misstaan op een plaat van The Normal, Human League, New Order of een van de andere synhti-poppioniers. Hun productie klinkt iets voller, maar dat zal komen omdat de band waarschijnlijk werkt met plug-ins op hun laptop ipv van de oorspronkelijke, analoge synthesizers.

De new wave ontstond in een donkere periode in de Britse historie. Een tijd met veel werkeloosheid, stakingen en de dreiging van een atoomoorlog. De synthesizer bleek bij uitstek het instrument om de tijdsgeest te vangen. Er is sindsdien veel veranderd en verbeterd, maar met Corona aerosolen in de lucht, een snel opwarmende aarde en de opkomst van autoritaire regimes is er ook nu genoeg om je zorgen over te maken.

Blijkbaar vinden de millennials van Working Men’s Club dat er nog steeds geen geluid is dat beter past bij onzekere tijden dan dat van de goede oude synth. Je krijgt er zin van om te dansen, we kunnen niet wachten.

Steiner & Madlaina – Denk was du willst

We staan ons er op voor dat we tijdens onze niet aflatende zoektocht naar goede muziek verder kijken dan de Engels-talige landen en de Benelux. We draaien ook regelmatig Frans en Spaanstalige nummers. Wat je niet vaak hoort is de taal van onze oosterburen. Daar gaan we verandering in brengen. Op onze radar verscheen namelijk een bijzonder plaatje  van het Zwitserse duo Steiner & Madlaina.

Steiner heet Nora van voren en Madlaine van achteren Pollina. Ze komen uit Zurich en zingen zowel in het Hoch Deutsch als in hun eigen lingo, het Schwyzerdütsch. De singer-songwriters trekken sinds 2015 in tandem op. Hun achtergrond is folk, maar zoals nieuwe single Denk was du willst laat horen flirten de dames ook met (country)rock. Denk was du willst is an sich is al een mooi lied, maar de Chris Isaak-achtige elektrische gitaar tilt het nummer net even naar een hoger plan. Is, zeg maar het puntje op de i van indie.

Coach Party – Really OK On My Own

Als iemand zegt dat hij, of in geval van Coach Party zij het best wel rooit in zijn eentje, weet je dat het meestal niet zo is. De zogenaamd zorgeloze dame in kwestie is Jess Eastwood. Ze is de aanvoerster van Coach Party, een circa twee jaar oude band van het eiland Wight.

Coach Party maakt vrolijk stemmende pretpop naar model van de pre-disco Blondie en met een Brits accent. Fuzzy indie is hun eigen omschrijving.

Really OK On My Own is een van de sterkere staaltjes van de half vrouwelijke en half mannelijke band, die nu zo’n nummertje of tien uithebben. Waaronder een cover van Clairo’s Bags. Coach Party staat onder contract bij Chess Club Records van Juliette Jackson van Te Big Moon. Daarmee verkeert de band in het goede gezelschap van o.a. Phoebe Green, Sundera Karma en Alfie Templeman.

bdrmm – Gush

bdrmm – je spreekt het uit als Bedroom- is een jonge band uit het Britse Hull die volgens de bio opereert op het snijvlak van dreampop en shoegaze. Dat. En de band heeft goed naar The (oude) Cure geluisterd.

Gush is het prijsnummer van Bedroom, het eerder dit jaar verschenen debuutalbum van de band. Bandnaam en albumtitel verwijzen naar de plek waar bandbaas Ryan Smith de liedjes schreef. De slaapkamer is echter ook de ideale plek om naar bdrmm te luisteren; lekker met je ogen dicht en een koptelefoon op. Dat laatste is overigens niet echt nodig, want Gush en de andere bdrmm song halen nergens het volumeniveau dat ouders of buren aanzet om te gaan klagen.

Lewsberg – Through The Garden

We hebben een nieuwe lijstaanvoerder, de trost van Rotjeknor! Lewsberg heeft er 11 weken over gedaan om de top te bereiken met Through The Garden, een nummer in die unieke Lewsberg stijl. In part 1 doet de vocalist zijn verhaal -een zanger kan je Arie van Vliet niet noemen- daarna neemt de band het over en zorgt voor een muzikale climax.

Naar nu blijkt was Lewsberg zijn tijd vooruit. Arie was lange tijd de enige praatzingende voorman van een postpunk band. Nu barst het ervan, The Clockworks, Fontaines D.C., Dry Cleaning noem maar op.

Het is moeilijk na te gaan of al die bands de kunst van de Rotterdammers hebben afgekeken, maar dat neemt niet weg dat Lewsberg duidelijk voor de muziek uitliep. Ergo een verdiende -1!

Walden – 5 Years

Het is alweer een tijdje traditie dat winnaars van de Limburgse Nu of Nooit band-competitie Pinkpop mogen openen. Jammer alleen dat je van de meesten nooit meer iets hoort. Walden is de uitzondering op deze regel. Toen de band de heilige bühne betrad kwamen ze nog maar net kijken. Hun debuutsingle zou pas een half jaar later uitkomen. Toch kreeg Walden de handen op elkaar, ook die van festivalgangers die niet tot de familie of vriendenclub hoorden.

Dat het ook geen beginner’s luck was heeft de band rond Mees Hamer inmiddels wel bewezen, live en in de studio. Begin volgend jaar verschijnt het debuutalbum uit. 5 Years mag de kar trekken en doet dat met verve. Met de nieuwe single markeert Walden hun eigen stek in de druk bevolkte wereld van de psychedelische rock.

Hamer’s kenmerkende  stemgeluid maakt Walden makkelijk herkenbaar. Opvallend ook is de rust waarmee de band het toch stevig rockende nummer uitvoert. Het laatste compliment is voor Simon Akkerman (Binkbeats/Bombay/Waltzburg) die de band een sound heeft meegegeven die zowel robuust als subtiel is.

Waarschijnlijk gaat Pinkpop 2021 nog niet lukken, qua corona dan. Dan maar 2022. Walden is er klaar voor.

Dry Cleaning – Scratchcard Lanyard

Punk gedijt het best ten tijde van onrust en rampspoed. Zoals nu ongeveer dus. Verschil tussen de punks van toen en de (post)punks van nu is dat de laatsten literair zijn aangelegd. En ook meer akkoorden kennen dan hun illustere voorgangers. Maar het sentiment is hetzelfde net als de drang om ten strijde te trekken. Na shame, Fontaines D.C, The Murder Capital, Sports Team, IDLES etc. willen we je nu graag voorstellen aan Dry Cleaning.

De band uit Londen bracht vorig jaar in eigen beheer twee EP’s uit, maar is nu toegetreden to de stal van 4AD. Dat maakt ze label mates van o.a. Daughter, Big Thief en The National. De nieuwe platenbaas had het lumineuze idee om Dry Cleaning te koppelen aan PJ Harvey producer John Parish.

Scratchcard Lanyard (kraskaart sleutelkoord) is de eerste vrucht van deze samenwerking en doet hoop leven. Zangeres of beter vocaliste, want zingen doet ze niet echt, Florence Shaw draagt een tekst voor over hoe frustrerend het wel niet zijn kan je plek te vinden in deze wereld. Daar kan je je ontzettend druk over maken, maar Florence denkt liever aan leuke dingen. In Scratchcard Lanyard somt Florence een aantal zaken op waarin zij kan vluchten als ze daar de behoefte toe voelt. Onderwijl rockt de band er geconcentreerd op los in een donker getinte compositie die glimt als het nachtelijke New York van Lou Reed en David Byrne.

Goat Girl – Sad Cowboy

Ze worden geafficheerd als post-punk, maar Goat Girl doet wat ons betreft aan sprokkelrock. Sad Cowboy van het dameskwartet uit Londen is namelijk een allegaartje van stijlen. Een zeer geslaagd allegaartje zeggen we er snel bij.

Het in de album versie ruim vijf minuten durende Sad Cowboy valt in diverse delen uiteen. Het begin is een rocksong. Die doet mede vanwege het stemgeluid van zangeres Clottie Cream (Lottie Pendlebury) wel aan The Pretenders denken. Halverwege verdwijnt zij uit beeld en neemt een analoge synthesizer de leiding over. Niet veel later gaat de beat erin en eindigen we dansend als een dolle op een track, die niet had misstaan op een album van Primal Scream.

Kortom zeer boeiend. Fans van Goat Girl zullen niet heel erg verbaasd zijn over het muzikale equivalent van fusion cooking wat de band hier doet. Op hun twee jaar geleden verschenen debuutalbum deden ze ook al actief aan genre hopping. Alleen nog niet binnen de contouren van een enkele song.

Om het voorzichtig uit te drukken, de interesse is gewekt in het nieuwe album van L.E.D., Naima Jelly, Rosy Bones en voornoemde Clottie Cream. ‘On All Fours’ verschijnt eind januari 2021.