Category: Graadmeter

Girl Scout – I Just Needed You To Know

Zo hee, die kan zingen! is zo’n beetje het eerste dat door je hoofd schiet als je I Just Needed You To Know hoort van Girl Scout.

Die die heet Emma Jansson. Zij is grotendeels verantwoordelijk voor het welslagen van I Just Needed You To Know, maar ook gitarist Viktor Spasev is medeplichtig en zonder de ritmesectie bestaande uit Per Lindberg en Evelina Eklind zou de nieuwe single ook niet zijn geworden wat hij nu is: een bescheiden indie rock meesterwerkje. De namen verraden het al, Girl Scout is van Scandinavische origine. Zweeds om precies te zijn. De band heeft een leuke naam bedacht voor hun muziek bubblegrunge.

Vorig jaar rond deze tijd kwam Girl Scout met een debuut EP, Granny Music aanzetten. Daarvan hebben we het openingsnummer Monster nog een tijd gedraaid. Die EP heeft nu dus een opvolger met wie weet nog meer muziek in het verschiet. En een tournee graag, want Emma willen we graag een keer in actie zien.

Heartworms – Jacked

Jacked heeft verschillende vertalingen in het Nederlands variërend van gejat tot gekaapt. Allemaal zijn ze van toepassing op de nieuwe single van Heartworms, een van de spannendste nummers die we dit jaar tot ons hebben mogen nemen.

Jo Jo Orme alias Heartworms is toch al niet van het gezellig inhaken, maar zo duister en indringend als op Jacked hoorden we haar nog niet eerder. Maar wees maar gerust mijn kind, Jojo zingt niet uit eigen ervaring. Jacked heeft ze bedacht als oefening in muzikale paranoia. En visuele. In de bijbehorende clip zien we Jojo rennen als Lola voor een onbekende entiteit die steeds net buitenbeeld blijft. Wat de onrust natuurlijk alleen maar versterkt. Uiteraard is de clip in zwart/wit. Over een album wordt nog niet gerept, maar met deze wederom door Dan Carey geproduceerde single meldt Heartworms zich wel weer terug aan het front.

 

Nice Biscuit – Rain  

Als we zeggen dat Nice Biscuit een vrouwelijke versie is van King Gizzard weet je eigenlijk al voldoende. Maar gelukkig er is wel wat meer te vertellen over de makers van Rain.

Bijvoorbeeld dat ze uit Brisbane komen, in 2018 een eerste album uitbrachten en dat we in 2019 het nummer Goodbye Luya van ze hebben gedraaid. Of dat ze vernoemd zijn naar een kokoskaakje. En ze hebben dus dames in de gelederen, twee zelfs. Billie en Grace zingen samen en tegelijk het stevige edoch trippy Rain. De song gaat over de gevolgen van klimaatsverandering in Australië.  Met name in de streek waar zij vandaan komen. Daar heeft het in 2022 wekenlang geregend waardoor grote delen van Brisbane onder water kwamen te staan. Dat plus de gigantische bush fires die de regio teisteren zou reden genoeg moeten zijn voor de autoriteiten om in actie te komen, zou je denken. Dat dacht Nice Biscuit dus ook. Maar er gebeurde nada waarna ze Rain schreven, als -zeg maar- ecologische protestsong. Check ook eene een live clip van Nice Biscuit. Ze mogen dan wel klinken als King Gizzard. Lijken doen ze er helemaal niet op, dankzij die dames dus.

 Lola Young – Messy

We hebben Lola Young al een tijd in de smiezen, maar steeds getwijfeld of haar muziek niet te poppy zou zijn voor onze doeleinden. Muzikaal dan inhoudelijk kan je moeilijk meer indie zijn dan de jonge Lola.

Maar om met de artieste zelf te spreken ‘fuck it’ we proberen het gewoon. Want waar we absoluut niet aan twijfelen is aan de echtheid, de authenticiteit van de Britse componiste-zangeres. We noemen haar met opzet geen singer-songwriter, want dan denk je al snel aan een meisje met gitaar dat op de rand van haar bed lieve liedjes zit te zingen. Daar is de 23-jarige diva in spe uit East Londen absoluut niet het type voor. Te Messy zoals ze zelf zingt. “I smoke like a chimney, I’m not skinny and I pull a Britney, Every other week”.

De boodschap aan haar aanstaande ex is ‘als het je niet bevalt kan je opzouten’. Lola Young zingt over de leven, over haar leven en dat gaat niet bepaald over rozen. Lola gaat beroemd worden, is dat eigenlijk al een beetje. Maar er zal waarschijnlijk wel een plafond zitten aan haar faam. Voor echt sterrendom is ze te eerlijk en ongepolijst, is haar taalgebruik te grof en al die ringen in haar neus helpen ook niet. Lola Young is de anti Dua Lipa, maar juist daarin schuilt haar kracht.

 

Tramhaus – Beech

Op Beech horen we een nieuwe Tramhaus, maar herkennen we ook de makers van Make It Happen en I Don’t Sweat.

Nieuw is dat frontman Lukas Janssen de longen uit zijn lijf zingt. Met voortschrijdend inzicht horen we nu dat het ook in oudere songs al borrelde, maar daar bleef het bij dreigen. Op Beech gooit Lukas alle remmen los en dat bevalt uitstekend. Vertrouwd is Janssen’s manier van praatzingen tussen de erupties door. Beech is dus geen zondagochtendnummertje, maar wel een uitstekende aankeiler van het debuutalbum van de Rotterdammers, waar we overigens nog wel even op moeten wachten. The First Exit verschijnt pas op 20 september.

Fontaines D.C. – Starbuster

Voor Fontaines D.C. is het niet langer genoeg om aanvoerder te zijn van het post punk leger. De band is uit op werelddominantie lezen we in een interview in The Guardian.

Omdat onbescheiden doel te bereiken hebben de Ieren getekend bij een nieuw label (XL: Adele/Radiohead/Jack White), een nieuwe producer ingeschakeld (James Ford; Arctic Monkeys/Gorillaz/Beth Gibbons) en Ierland definitief de rug toe gekeerd, als domicilie en inspiratiebron.

De hamvraag is of Fontaines D.C. ook water bij de wijn heeft gedaan om de overstap van medium (AFAS Live) naar mega (Ziggo Dome) te realiseren? Het antwoord is, niet echt. Tussen droom en werkelijkheid staat Grian Chatten in de weg -die hoe hij zijn best ook doet- nooit een fijnzanger zal worden. Chatten declameert weer lappen tekst, en als hook van Starbuster produceert hij een geluid dat nog het meest klinkt als happen naar adem. En een refrein zijn ze vergeten. Niet echt 538 materiaal dus. Kortom de eerste single van het vierde album (Romance uit in augustus) had van geen andere band kunnen zijn dan Fontaines D.C. Hihi.

DEADLETTER – Mere Mortal

Om te horen hoe goed Mere Mortal, de nieuwe single van DEADLETTER wel niet is, zou je eigenlijk het nummer een paar keer (hard) achter elkaar moeten draaien.

Je kunt ook de clip bekijken. Op de een of andere manier valt het muntje dan meteen. Wat je ziet -in zwart wit- (en hoort) is een oer Britse band die oer Britse muziek maakt. Post punk, maar dan met een vet Brits accent. Door die platte tongval en de prominente rol van de sax doet Mere Mortal wel aan de legendarische Ian Dury denken. En/of aan Madness. Al met al een uitstekende nieuwe single van DEADLETTER, misschien zelfs wel hun beste tot dusver. Zij (en wij) zijn klaar voor een debuutalbum.

Wunderhorse – Midas 

Als een eigentijdse Dylan laat Jacob Slater zijn woorden stromen in Midas, de nieuwe single van zijn band Wunderhorse.

Niet alleen de verbale waterval is Dylanesk ook het onderwerp van de song doet denken aan de oude meester in diens protestperiode. In Midas wordt een zakenman opgevoerd, strak in het pak die altijd en overal ergens een slaatje uit probeert slaan. De compacte rocksong is het eerste nieuwe nummer van Wunderhorse sinds de release van hun succesvolle debuutalbum in 2022.

Wunderhorse begon als soloproject van Slater. Dat het groepje muzikanten dat hij meenam op tournee om het album te promoten nu een hechte band vormt, hoor je aan de aanstekelijk energie en dynamiek van Midas. Slater erkent het belang van de band door de leden te laten delen in de credits van de nieuwe single. Dat van die som der delen is echt waar.

IST IST – Lost My Shadow

De meningen lopen uiteen of IST IST klinkt als een jaren tachtig of jaren negentig band. Consensus bestaat over het feit dat de mannen uit Manchester aansluiting zoeken bij de somberman’s rock van de late twintigste eeuw.

Dat lukt de ene keer beter dan de andere, maar Lost My Shadow is weer een schot in de roos. De nieuwe single is een geconcentreerde, donker ingekleurde post new wave track met de voor het bandgeluid zo kenmerkende bariton van frontman Adam Houghton. Of er snel een album volgt vermeldt het verhaal niet.

Lambrini Girls – God’s Country

Punk tiert op zijn weligst ten tijde van sociaal-economische nood. Wie de Britse politiek ook maar zijdelings volgt weet dat het daar een zooitje is. Een komen en gaan van prime ministers, schandalen die onze toeslagenaffaire doen verbleken, een noodlijdend zorgstelsel en nog veel meer misstanden die voor een belangrijk deel het gevolg zijn van de Brexit. Dus schieten de (post)punkbands als paddenstoelen uit de grond.

Een van de betere maatschappelijk geëngageerde bands die zich roeren is Lambrini Girls. Het trio injecteert hun protestsongs met een gezonde dosis feminisme. En humor. Eerdere singles hebben titels als Lads Lads Lads, Boys In The Band en Help I’m Gay. Het nieuwste muzikale manifest van Lambrini Girls heet God’s Country en is een update van God Save The Queen van The Sex Pistols. De dames ageren tegen het rampzalige beleid van de Tories en de flirt van de conservatieven met populisme en fascisme. Waar blijven de Nederlandse Lambrini Girls?

Ga ze zien op Dauwpop 24.