Category: Graadmeter

Silversun Pickups – It Doesn’t Matter Why

Silversun Pickups vond het wel weer eens tijd voor wat nieuwe muziek. Hoog tijd naar onze bescheiden mening, want het is een eeuwigheid geleden dat de indie-rockers uit L.A. een teken van leven gaven.

Hun vierde album verscheen in 2015 en smaakte naar meer. De nieuwe langspeler van Silversun Pickups kwam 7 junu uit onder de titel Widow’s Weeds. Als smaakmaker is It Doesn’t Matter Why verschenen, een opgewonden standje van een single en behoorlijk anders dan we van de Pickups zijn gewend.

Waar ouder werk werd afgeleverd met ruwe randjes klinkt It Doesn’t Matter Why opvallend gestroomlijnd, en Amerikaans. Onveranderd is de verbeten energie die de muziek van het viertal kenmerkt. De nieuwe sound is mede ontworpen door Butch Vig, de producer die naam maakte met zijn werk voor Nirvana en zijn ware popaard prijsgaf als oprichter van Garbage. 

The Raconteurs – Help Me Stranger

Het voordeel van tien jaar geen plaat uitbrengen is dat in die periode de songs zich opstapelen. Vooropgesteld natuurlijk dat er wel wordt doorgeschreven. The Ranconteurs hebben een decennium vrijwel niks uitgevoerd. Inmiddels zijn er vier songs uit, afkomstig van het nieuwe album, en die zijn alle vier vrij geweldig, gevarieerd ook wat natuurlijk een pluspunt is.

Help Me Stranger, het titelnummer van het langverwachte 3e Raconteurs album begint met Brandon Benson die Elvis nadoet, veel tijd krijgt hij niet, want de band staat te trappelen om het over te nemen. Wat volgt is een door Brandon en Jack White gezamenlijk gezongen urban countrysong met hippie-gitaar.

Net als voorgaande nieuwe nummers valt op hoe puntig en energiek er wordt gemusiceerd. Dat is nog een voordeel van tien jaar in de wacht staan, als de draad dan eindelijk weer wordt opgepikt gaat iedereen er met hart en ziel tegen aan. Dat gaat een prima album worden. Help Me Stranger, the album volgt op 21 juni.

The Comet Is Coming – Summon The Fire

Zo zetten we nooit instrumentale muziek op de playlist en zo doen we er plotseling twee. Summon The Fire van The Comet Is Coming is simpelweg de soundtrack van de zomer van 2019, alleen de zomer weet het nog niet.

De single is al in januari verschenen, veel te vroeg dus. Nu de zon zich steeds vaker laat zien en de temperaturen klimmen is de tijd rijp voor een herlancering van de opwindende track, die je grofweg zou kunnen typeren als een mix van Jungle By Night en The Prodigy (en Sun Ra).

The Comet Is Coming maakt deel uit van de Londense jazzscene die bezig is flink buiten zijn oevers te treden. Middelpunt van het trio is saxmaniak Shanaka Hutchings die zich ook in andere bands ophoudt. Zijn bevlogen secondanten heten Dan Leavers en Max Halett, respectievelijk toetsenist en drummer van beroep . Mochten je oren gesteeld zijn door Summon The Fire of je danshormonen geactiveerd dan ligt er een heel album op je te wachten vol freaky, mysterieuze, maar vooral opwindende instrumentals. Naam van de plaat is ‘Trust In The Life Force Of The Deep Mystery’. 

LIVEDATUM:5-7 juli Down The Rabbit Hole, 31 juli, Amsterdamse Bos, 16 augustus, Pukkelpop.

Fontaines D.C. – Boys in the Better Land

Fontaines D.C. – Dogrel (Partisan Records/PIAS)

We waren er wel weer even aan toe, zo’n echt lekkere postpunkplaat, barstensvol goeie liedjes. En kijk nu eens: daar hebben we Fontaines D.C. uit Dublin. Jonge gasten, hongerig en het rockhart op de juiste plaats.

Dogrel is een plaat waarop we een staalkaart uit de Britse pophistorie voorbij horen komen. Wie de oren goed spitst hoort dat. We herkennen bands die nog altijd muziek maken, zoals Maxïmo Park, maar ook The Clash. Superauthentiek klinkt Fontaines D.C. niet en toch hebben ze een eigen geluid. Dat staat zeker niet los van de stem van Grian Chatten, met zijn heerlijk onvervalste Ierse tongval. “I think there’s an authenticity to what we do, and people have been starved of authenticity for too long“, loopt Chatten over van het zelfvertrouwen. Hij gelooft in het product dat hij met zijn bandmaten maakt en dat hoor je terug.

We hebben hier te maken met een verdomd zelfverzekerd vijftal, dat elf liedjes op plaat heeft gezet die er bijna allemaal toe doen. Met teksten bovendien vaak uit het hart gegrepen. Vaak net zo pittig en rauw als de muziek. Neem die heerlijk aanstekelijke opener Big:

‘Dublin in the rain is mine
A pregnant city with a catholic mind
Starch those sheets for the birdhouse jail
All mescalined when the past is stale, pale
Dublin in the rain is mine
A pregnant city with a catholic mind
Slick little boy with a mind of Ritz
Pulling that thread for the next big fix, this  

My childhood was small
My childhood was small
But I’m gonna be big
But I’m gonna be big‘

Zelfvertrouwen, bravoure, je kunt het ze niet ontzeggen. Jeugdjaren in de anonimiteit, het stelde niet veel voor, maar nu worden ze groot, zeggen ze. Fontaines D.C. heeft met Dogrel een van de prettigste gitaaralbums gemaakt die we de laatste tijd gehoord hebben. Een plaat die uitpuilt van de onbeschroomdheid, zonder ook maar een moment arrogant te klinken. Dat is knap. Ierland is een prachtband rijker. Omarm ze. Net zoals ze jou doen. Pieter Visscher

Foals – In Degrees

foals

Everything Not Saved Will Be Lost – Part 1 is een vrij lange titel en dat geeft niets. We weten meteen hoe het tweede deel gaat heten. Daar houden we van. Het gaat naar verluidt in het najaar van 2019 verschijnen. We verheugen ons er alvast op, want met Foals weet je dat een zekere kwaliteit verzekerd is.

Everything Not Saved Will Be Lost – Part 1 is het vijfde album van het kwartet sinds 2008. De periode tussen het laatstverschenen, uitstekende What Went Down (2015) en deze worp is vier jaar en die tijdspanne is langer dan we van de heren gewend zijn. Everything Not Saved Will Be Lost – Part 2 zou dan ook een stukje compensatiedrift kunnen zijn. Enfin.

Over naar de muziek van de Britten. De indierock is wat elektronischer geworden dan we gewend waren, hoewel de synthesizer altijd al een voorname plek innam binnen het geluid van de band. Daarnaast wordt ook nu een stuk engagement niet uit de weg gegaan; thema’s als klimaatverandering, politieke toestanden en mentale problematiek (mogelijk daar aan gekoppeld) worden niet uit de weg gegaan. Foals noemt geen man en paard, zonder dat je echt verstrikt raakt in de teksten van de band uit Oxford. Een goed verstaander heeft aan een half woord vaak genoeg.

Everything Not Saved Will Be Lost – Part 1 is overduidelijk een plaat die niet subiet zijn geheimen prijsgeeft. Veel valt na een aantal luisterbeurten pas op zijn plaats. Het huppelende synthritme van het prachtige Exits heeft veel weg van het geluid dat Tears For Fears produceerde ten tijde van Songs From The Big Chair (1985) en zo zijn de jaren 80 veel vaker in beeld. Neem ook het slotstuk van opener Moonlight, bijvoorbeeld.

Wanneer het gejaagd wordt, is Foals vaak op z’n best. Zo zijn de drie minuten van White Onions vrij poppy en daarnaast niet te versmaden. Het stroperig startende Syrups heeft met de laatste twee minuten van de song, als het gaspedaal plots wordt ingetrapt en opeens een urgentie ontstaat om U tegen te zeggen het beste in huis wat Foals te bieden heeft. En dat is nogal wat. Niet in de laatste plaats door het immer intrigerende stemgeluid van zanger Yannis Philippakis met zijn Grieks-Joodse roots.

Er zijn geen dissonanten te vinden op Everything Not Saved Will Be Lost – Part 1, dat met de met zweverige synths aangeklede ballade I’m Done With The World (& It’s Done With Me) een soort apocalypsachtig slotstuk krijgt dat het album verdient. Op naar het najaar! Pieter Visscher 

LIVEDATUM 06/07 Down The Rabbit Hole, Beuningen

The Amazons – Mother

Elke ochtend om acht uur is het tijd voor een verse Clip van de Dag. Twee jaar geleden was de Britse rockband The Amazons de nieuwe next big thing. Nu is deel 2 van het viertal aangebroken. De nieuwe fase wordt ingeluid met de fijne stevige single Mother die je hoort op Pinguin Radio en Pinguin On The Rocks.

LIVEDATA 10/10 TRIX, Antwerpen 13/10 Rotown, Rotterdam 14/10 Bitterzoet, Amsterdam

Crumb – Part III

Het New Yorkse Crumb verscheen vorig jaar op onze radar met het uitstekende Locket, een eigenzinnig indie-werkje dat is uitgegroeid tot bonafide Pinguin hit.

Het heeft even geduurd, een jaar bijna, maar nu is dan toch een opvolger verschenen. Net als Locket geeft het uit twee delen bestaande Part III zijn geheimen niet meteen prijs. De nieuwe single van Crumb is een zacht wiegende, psychedelische track met waterige soundjes en een lekker losjes zingende Lila Rimani.

Of er een album in het verschiet ligt, is onbekend. In ieder geval niet op korte termijn, want dit voorjaar zal de band ‘on the road’ door brengen in eigen land. We kunnen slechtst hopen dat de tour een Europees staartje krijgt, want dat Crumb ook live van wanten weet, weten we sinds we de band eind vorig jaar in actie hebben gezien op London Calling . 

Archive – Nothing Remains (feat. Band Of Skulls)

Samenwerkingen zijn hip. Kijk naar de hitparade en je ziet de ene ‘feature’ na de ander. De achterliggend gedachte is dat twee (of drie of vier) min of meer bekenden namen een groter publiek bereiken dan één. Marketing dus. Oorspronkelijk zochten acts elkaar op omdat de een iets had wat de ander miste.

Dat is de motivatie van het artistieke samengaan van de Britse trip hop band Archive en het eveneens Britse indie-duo Band Of Skulls.

Hoewel niet zo bekend als Massive Attack en Portishead maakte Archive deel uit van de eerste golf trip hop acts, die een kwart eeuw geleden vanuit de Britse eilanden de muziekwereld overstroomde. Archive kwam met het basisidee van Nothing Remains, programmeerde de beat en verzorgde de productie. Band Of Skulls nam de gitaren voor hun rekening en Emma zingt ook een paar coupletten. En inderdaad samen zijn ze sterker.

Er zijn drie versies van het sfeervolle, shoegazerige Nothing Remains, een van ruim zeven, een van ruim vijf en een single edit van iets meer dan drie minuten. Wij kozen voor de middelste, die gelijk is aan de lange versie minus het uitgesponnen intro.

Nothing Remains is de eerste van in totaal acht nieuwe tracks waarmee Archive hun 25 jarig bestaan viert. De collectie, ’25’ verschijnt op 10 mei. In september zal de band in Nederland te zien zijn.

LIVEDATUM: 29 september TivoliVredenburg, Utrecht.

Aldous Harding – The Barrel

Aldous Harding is een singer-songwriter uit Nieuw Zeeland die naar verwacht met haar derde album de oversteek zal maken van cultheldin naar publiekslieveling. Okay we overdrijven, maar dat ze een stuk minder onbekend zal worden dan nu het geval is, lijdt geen twijfel.

Dat het verdiende succes relatief lang op zich heeft laten wachten, heeft alles te maken met het feit dat Aldous niet bereid is om water bij de wijn te doen. Dat de doorbraak onvermijdelijk is komt door een unieke combinatie van kwaliteit, klank en persoonlijkheid. 

Case in point, nieuwe single The Barrel, een op het eerste gehoor vrij conventionele pianoballad. De song begint vals plat, maar eenmaal onderweg gebeurt er van alles, er  verschijnen meer stemmen, meer instrumenten, horen we daar een fagot? Boven alles uit torent la Harding zelf. Ze zingt uiterst expressief en is instant herkenbaar dankzij een piepklein korreltje op haar stembanden.

Voor wie The Barrel een eerste kennismaking is met Aldous Harding, er ligt een schat aan muziek op je te wachten. Voor de fans van het eerste uur, je zult haar voortaan moeten delen. Het nieuwe album, Designer, een productie van John Paris (Sparklehorse/PJ Harvey/Eels) verschijnt op 26 april.

LIVEDATA 14/05 Botanique, Brussel 01/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 07/07 Cactus Festival, Brugge 11/11 AB, Brussel 27/11 Paradiso, Amsterdam

Palm Springsteen – Hey There Cowgirl

De naam Palm Springsteen geeft al aan dat we de zogeheten band niet al te serieus moeten nemen. Voor wie de woordspeling niet doorheeft, het is een samenvoeging van de naam van de woestijnstad Palm Springs in California en de achternaam van de Boss.

Hey There Cowgirl is de debuutsingle van Palm Springsteen. De band heeft een sound die we steeds vaker horen, een mix van scherpe electronica en hard rockende gitaren, Badflower, Call Me Karizma en Grandson zijn recente voorbeelden van de stijl, die we voorlopig computer-rock zullen noemen.

Omdat Palm Springsteen nog maar net komt kijken is informatie schaars. Ze zijn met zijn vieren maar, alles lijkt te draaien om één man, ex punk, voormalig dj en Led Zeppelin coverband frontman Nick Hinman. De promotekst op Spotify verraadt enige kennis van de pophistorie, Palm Springsteen omschrijft hun muziek als ‘ Alan Vega screaming at Peter Hook to turn up that Jesus & Mary Chain record’. Ter verduidelijking, Alan Vega was een Iggy Pop achtige zanger uit New York, die rond 1980 furore maakte met een soort electro-punk. Peter Hook was de bassist van Joy Division en The Jesus & Mary Chain de grondleggers van het shoegaze genre.

Een fan op Youtube heeft het over ‘electro pixies’. Allemaal hebben ze gelijk.