Category: List-o-mania

White Lies – Time To Give

Zeggen dat we aangenaam verrast zijn over de nieuwe single van White Lies is een understatement. We zijn dolenthousiast over Time To Give! Misschien wel extra omdat we de band stiekem al hadden opgegeven.

Daar was ook wel reden toe. Vorig jaar nog verscheen er een nieuw album van White Lies, maar dat was vooral minder van het zelfde en ook geen succes. De platenmaatschappij van White Lies verloor het vertrouwen en liet de band vallen. Misschien was dat net de schop onder de kont, die de band nodig had. Daar lijkt het in ieder geval wel op. Time To Give getuigt van een nieuw elan, van een hernieuwde drang om te bewijzen dat er nog wel degelijk leven zit in de band.

Los van een accentverschil -meer keyboards minder gitaren- ligt Time To Give in het verlengde van oude successen als To Lose My Life, Death en Bigger Than Us. De sombere Britse 80’s new wave sound, die ook bands als Interpol en Editors tot mooie dingen beweegt, blijft de belangrijkste bron van inspiratie. De druk om te scoren lijkt echter te hebben plaatsgemaakt voor een hervonden liefde voor muziek.

Het ruim 7 minuten durende Time To Give heeft een part 1 en een part 2. De eerste helft is vocaal, het sluitstuk grotendeels instrumentaal en werkt toe naar een climax van stadionformaat. Laten we niet overdrijven en zeggen dat Time To Give het beste White Lies nummer tot nu toe is, maar dat de Britten weer terug zijn aan het front is wel duidelijk.

LIVEDATA 18/2 Paradiso, Amsterdam 19/2 Doornroosje,Nijmegen 21/3 Effenaar, Eindhoven.

Kurt Vile – Loading Zones

Om welke reden ook Kurt Vile The War On Drugs heeft verlaten, het zal niet vanwege muzikale meningsverschillen zijn geweest. Kurt‘s nieuwe single. Loading Zones is misschien iets poppier (lees korter en minder serieus) dan het werk van zijn goede vriend Adam Granduciel, maar zou verder prima passen op een W.O.D. album.

Met Loading Zones kondigt Kurt (waarschijnlijk) de komst aan van zijn nieuwe album. De vorig jaar verschenen duetplaat met Courtney Barnett meegerekend wordt het album 8 van de man, die in 2003 voor het eerst van zich liet horen.

Het The War On Drugs-verhaal is een tikkeltje ingewikkeld. Kurt en Adam zijn dikke vrienden. Adam speelt op Kurt-platen en vice versa. Samen richten ze in 2005 The War On Drugs op en maken ze twee albums. Kurt is echter ook solo actief. In 2008, zo rond de tijd dat The War On Drugs groter begint te groeien, verschijnt zijn eerste langspeler, Constant Hitmaker. Het lijkt hem verstandig om niet op twee paarden tegelijk te wedden en zich te concentreren op zijn eigen winkel. Met Adam is hij even goede vrienden, die blijft gewoon lid van zijn begeleidingsband The Violators.

En dan verschijnt in 2013 de single Red Eyes van The War On Drugs en heeft Kurt het nakijken. Een jaar later is zijn oude band één van de grootste attracties van indieland en hij een aardige middenmoter.

In 2015 slaat Kurt met Pretty Pimpin’ een inhaalslag en scoort hij zijn eerste wereldwijde succes. Maar W.O.D. Heeft ook niet stilgestaan en is ondertussen mega geworden. Ter vergelijking Kurt staat binnenkort in Paradiso en The War On Drugs in de Ziggo Dome. Waarschijnlijk vindt hij het wel best zo. Op een houtje te bijten hoeft hij al lang niet meer en last van een hete adem in zijn nek van promotors en platenbazen, die meer en groter willen heeft hij ook niet.  De eigentijdse hippie maakt gewoon lekkere muziek in zijn tempo en op zijn manier, zoals het zacht vloeiende en rijkelijk met gitaar bestrooide Loading Zones, een song met een universeel thema; het vermijden van parkeerboetes.Dat optreden van Kurt Vile in Paradiso vindt trouwens plaats op 1 november. Koop snel je ticket als je wilt gaan, want het optreden gaat zeker uitverkopen. Dat dan weer wel.

LIVEDATUM 01/11 Paradiso, Amsterdam.

Father John Misty – Hangout At The Gallows

John Tillman a.k.a. Father John Misty heeft weer heel wat zieltjes gewonnen op Best Kept Secret. Het volgens velen hoogtepunt van zijn optreden was Hangout At The Gallows, het openingsnummer van zijn nieuwe album. Laat dat nou ook het mooiste nummer zijn van God’s Favorite Customer. Ten minste als je het ons vraagt.

Father John Misty is nog steeds niet vies van een woordspeling of twee, zie de titel van Hangout At The Gallows en ironie en parodie zijn nog steeds de belangrijkste wapens waarmee hij de luisteraar op afstand houdt. Toch kan je zeggen zeggen dat hij op zijn vierde album iets minder lollig is dan voorheen. Zijn tong komt zelden in zicht, maar zijn harnas vertoont scheuren. Die werpen een blik op John Tillman, de man achter het masker, die bij tijd en wijle doodongelukkig blijkt te zijn, suïcidaal zelfs. 

Lang was het taboe voor artiesten om te praten over hun psychische problemen. Na de zelfmoord van prominenten als Chris Cornell en Anthony Bourdain lijkt dat taboe doorbroken. Ook Tillman’s voormalige collega van Fleet Foxes, Robin Pecknold spreekt nu vrijuit over zijn depressiviteit terwijl Kanye West en public probeert een deugd te maken van zijn bipolariteit. 

Tillman verpakt zijn ironische, (semi)autobiografische en beschouwende songs in een jasje van 70’s snit. Hangout At the Gallows is een weelderig geproduceerde ballad, die niet had misstaan op een album van Elton John, Billy Joel of Sir Paul. Het intrinsieke doel van zijn songs doet echter denken aan John Lennon, die met zijn solodebuut in 1970 misschien wel het eerste zelftherapie album ooit maakte.

LIVEDATA 02/11 Effenaar, Eindhoven 03/11 Take Root festival, Groningen 05/11 Paradiso, Amsterdam.

Metric – Dressed To Suppress

We zijn fan van de modern classics Help I’m Alive, Gimme Sympathy en nog een paar van Metric, maar we waren ze stiekem wel een beetje uit het oog verloren. Maar Metric is nu misschien wel beter dan ooit?

Het Canadese Metric kondigde hun nieuwe album aan met Dark Saturdays, nu is er de tweede single en die is nog beter. Opnieuw een duister synthi-popliedje met een new waverandje dat helemaal losbarst. Het is de eerste nieuwe muziek van de band van Emily Haines in drie jaar.

De release van het zevende album van Metric markeert het twintigjarige bestaan van de band. Een handvol albums in twee decennia klinkt niet veel, maar als je weet dat miss Haines ook actief lid is van Broken Social Scene en vorig jaar een soort van soloplaat maakte met The Soft Skeleton valt het wel weer mee.

Producer van het nieuwe werkstuk van de band die wereldfaam verwierf met indie-evergreens als Help I’m Alive en Black Sheep is Justin Meldal Johnsen bekend van zijn bemoeienissen met o.a.s Nine Inch Nails, Beck en M83. Een titel heeft het nieuwe album van Metric nog niet wel een releasedatum, 21 september.

LIVEDATUM 15/11 TivoliVredenburg, Utrecht.

Villagers – Trick Of The Light

Villagers weet weer de juiste snaar te raken met hun eerste nieuwe opname in drie jaar. Nieuwe single Trick Of The Light heeft alles wat Villagers zo bijzonder maakt, het nummer is zo ambachtelijk als een Paul Simon song, zo melancholiek als Elbow op zijn best en gezongen met een gevoeligheid waar ooit alleen Roy Orbison patent op had.

Trick of The Light is dan ook de best denkbare aankondiging van een nieuwe episode in het bestaan van de band van Connan O’Brien. Het vierde* hoofdstuk in de Villagers saga zal geen grote verandering brengen. Het elegante en verzorgde Trick Of The Light laat horen dat Connon O’Brien nog dezelfde bevlogen vocalist is, rusteloos en beschouwend tegelijk, die tien jaar geleden grote indruk maakte met Becoming A Jackal. Drie jaar later volgde {Awayland} met daarop Nothing Arived, het nummer dat Villagers beroemd en onmisbaar maakte. Darling Arithmetic verscheen in 2015 en consolideerde die positie zodat we nu met recht kunnen zeggen dat er halsreikend wordt uitgekeken naar elk nieuw levensteken van de Ierse band.

D Day wordt 21 september, op die dag komt het nieuwe Villagers album uit onder de titel The Art Of Pretending To Swim. Fans doen er verstandig aan de site van Villagers te bezoeken voor speciale uitgaven met extra songs.

* live album niet meegerekend.

LIVEDATA 12/11 Doornroosje, Nijmegen 13/11 Melkweg, Amsterdam 28/11 TivoliVredenburg, Utrecht

Blonde Redhead feat. Ludovico Einaudi – Where Your Mind Wants To Go

In de kwart eeuw van hun bestaan heeft het New Yorkse art-rock trio Blonde Redhead een lange weg afgelegd. De eerste releases van de in Japan geboren zangeres Kazu Makino en de van oorsprong Italiaanse tweeling Armedeo en Simone Pace laten een noisy, experimentele band horen, opererend in de New Yorkse post punk/no wave traditie.

In de loop der jaren is Blonde Redhead steeds toegankelijker geworden, maar niet minder experimenteel. Even leek het erop dat de band door het leven zou gaan als  ‘artist’s artists’, geliefd bij de collega’s, maar geschuwd door het publiek. In 2000 echter lukte het de band om bovengronds te komen. Dat gebeurde met hun vijfde album Melody Of Certain Damaged Goods.

Sindsdien is Blonde Redhead één van de grote namen in het dreampop/shoegaze genre. Op het doorbraakalbum sijpelden invloeden door uit de klassieke muziek (de ‘hit’ van het album Damaged Goods Coda is gebaseerd op een nocturne van Chopin). Die invloed verdween op latere albums onder een laag van elektronica, maar dook vorig jaar weer op op een van de songs op de 3 O’Clock EP, Where Your Mind Wants To Go.

Dat nummer is nu opnieuw uitgebracht voorzien van een strijkersarrangement van Ludovico Einaudi. Voor wie de laatste jaren onder een steen heeft geleefd. Einaudi was de eerste en is om die reden verantwoordelijk voor de huidige hausse van impressionistische pianisten. Zijn solo pianostukken zijn immens populair en hij kent vele volgelingen. een van zijn discipelen, Joop Beving stond zelfs op Down The Rabbit Hole. Op zondagochtend uiteraard.

Einaudi‘s arrangement voor Where Your Mind Wants To Go is sfeervol en smaakvol en stilistisch verwant aan de minimal music van Philip Glass. Blonde Redhead heeft nu zo’n tien albums uit plus wat EP’s. Wat ontbreek is een mooi verzamelalbum. De Ludovico Einaudi versie van Where Your Mind Wants To Go zou daarop één van de pronkstukken zijn.

LIVEDATUM: 21/8 Paradiso, Amsterdam.

Manchester Orchestra – I Know How To Speak

Arctic Monkeys zorgde  voor verwarring onder hun fans door op hun zesde album het roer plots en rigoureus  om te gooien. Dan heeft Manchester Orchestra het beter aangepakt. De band van zanger-componist Andy Hull begon zijn bestaan als stevig rockend combo. De naam van de band uit Atlanta, Georgia verraadt de vroege invloeden; de scene van de Britse stad Manchester.  In de loop der tijd echter zijn de jonge honden van toen ouder en eigenwijzer geworden. Amerikaanser ook.

De evolutie van Manchester Orchestra is stapsgewijs gegaan, dat gaf de fans alle gelegenheid om rustig met de band mee te groeien. Manchester Orchestra  anno nu heeft weinig meer gemeen met oude helden als The Smiths, The Buzzcocks en Stone Roses, maar maakt net als  My Morning Jacket, R.E.M. en The National muziek in een stijl die je indie-Americana zou kunnen noemen. 

Nieuwe single I Know How To Speak was oorspronkelijk bedoeld voor het meest recente album van M.O, A Black Mile To The Surface, maar viel uiteindelijk af omdat het Hull niet tevreden was over de compositie. Hij is blijven schrijven en schaven tot het huidige resultaat. En gelukkig maar.  I Know How To Speak is een smeulende ballad, die halverwege vlam vat en eindigt als uitslaande brand. Als na 6 minuten de rook is opgetrokken blijft de luisteraar uitgeblust achter.

DMA’s – For Now

DMA'sDMA’s greep in 2016 even de macht met singles als Laced, Delete en Lay Down. We hoorden Oasis, Blur, Stereophonics en nog veel meer Britpop-helden. Matt Mason, Tommy O’Dell en Johnny Took waren derhalve wel ‘overseas’, alleen íets verder weg dan Groot-Brittannië. Debuut Hills End was namelijk Down Under ontstaan. In Sydney.

Na enige radiostilte is het heerschap terug met For Now, hoorbaar geïnspireerd door bands als The Stone Roses, Primal Scream en The Charlatans. Alsof Oasis en de broers Gallagher de handen ineen hebben geslagen, zo sterk opent For Now met achtereenvolgens titelplaat For Now en runner-up Dawning. Niet veel later neigt Warsaw naar The Smiths. Geen misselijke vergelijkingen, tot dusver.

DMA’s zou DMA’s echter niet zijn als er enige meligheid over de plaat wordt gegoten. Emily Whyte , In The Air en Do I Need You Now zijn songs waar de zoetigheid van afdruipt. Drie op twaalf. Vooruit, het zij de heren vergeven. Alles daaromheen ademt indie, groove en psychedelica. Sterke plaat. Tekst Mania | 
Jelle Teitsma

Arctic Monkeys – Four Out Of Five

Alex Turner heeft zijn Arctic Monkeys op het nieuwe album van de band een andere richting opgeleid. In plaats van de bekende en gewaardeerde pittige powerpop staan er op het album songs, die meer lijken op wat Turner samen met Miles Kane maakt als The Last Shadow Puppets.

De grommende gitaren zijn vervangen door kabbelende keyboards, het tempo is zo’n beetje gehalveerd en waar Turner ooit bijna bijtend zong, croont hij nu in zijn beste David Bowie-imitatie. De reacties op de plaat zijn op zijn zachtst gezegd gemengd. Terwijl Turner’s bereidheid om van het pad af te wijken zeker wordt gewaardeerd, is men –de muziekpers- het er wel over eens dat de songs nogal mager zijn. De vorm heeft het gewonnen van de inhoud. De album titel, Tranquility Base Hotel & Casino geeft al aan dat de beste plek om de nieuwe muziek van Arctic Monkeys te consumeren liggend is of hangend in een lounge of aan een zwembad en niet zoals tot nu toe gebruikelijk in een club, op een festivalweide of op de dansvloer. De uitzondering -het enige nummer dat modern is en toch leuk-  is het op single verschenen Four Out Of Five.

Het is het aloude dilemma van de schoenmaker en zijn leest. Mogelijk heeft Turner het roer gewoon te laat omgegooid, pas na vijf albums die min of meer in elkaars verlengde liggen. Ook kan je stellen dat hij zijn andere ei niet met The Last Shadow Puppets had moeten leggen, maar met zijn eigen band. Desondanks is het zeker te waarderen dat Alex Turner een gok durft te nemen, ook al kleunt hij dus mis. De vraag is nu wat gaat Arctic Monkeys live doen? Dat hebben we gezien op Best Kept Secret, en dat was fenomenaal.

LIVEDATUM 08/07 Rock Werchter, Werchter (BE)

 

Meg Myers – Numb

Meg is back! Na drie jaar eindelijk weer een levensteken van wat ons betreft een van de beste artiesten van dit decennium. Numb is de gangmaker van Meg‘s aanstaande, tweede album, Take Me To The Disco.

Meg Myers maakt best moeilijke muziek, niet in de zin van ingewikkeld, maar als in moeilijk om naar te luisteren. Oudere singles als Desire en Sorry hakten er in, zijn zo intens en persoonlijk dat je na beluistering de behoefte kreeg om even een ommetje te maken. Maar juist dat, wat veel mensen als ‘uneasy listening’ ervaren, is voor anderen nou net de reden om haar te koesteren. 

Het zal niet verbazen dat Meg Myers geen makkelijke jeugd heeft gehad. Ze is geboren in Nashville, maar brengt de eerste vijf jaar van haar leven door in de bush bush van de Smokey Mountains in Tennessee. Haar ouders zijn Jehova’s, die op een gegeven moment van hun geloof vallen. Ma scheidt van pa, een vrachtwagenchauffeur en trouwt met een striptekenaar. Het gezin verhuist naar Ohio waar haar ouders een schoonmaak bedrijf beginnen. Als Meg 12 is verkassen ze naar Florida. Rond die tijd begint ze haar eerste band samen met haar broer. De naam van de band? Feeling Numb. Meg is nog geen 20 als ze naar L.A. gaat om haar geluk te beproeven in de muziekwereld. Dat is nu iets meer dan tien jaar geleden. Ze werkt in een coffeeshop in Hollywood om in haar onderhoud te voorzien als ze in contact komt met Doctor Rosen Rosen. Samen schrijven ze de songs voor de Daughter In the Choir EP en Sorry, haar debuutalbum. Samen zijn ze ook verantwoordelijk voor het Take me To The Disco album. 

Numb, dat met zijn hard/zacht dynamiek sterk aan The Pixies doet denken is misschien iets minder indringend (of opdringerig) dan de songs op Meg‘s debuutalbum, maar gaat wat tekst betreft verder waar ze is gebleven. Op het eerste gehoor lijkt Numb een liefdesliedje, maar bij nader inzien zijn het existentiële onderwerpen die ze bezingt. Numb gaat over de druk, die van alle kanten op een mens wordt uitgeoefend. Als je het allemaal niet meer trekt, raak je verdoofd. Meg is natuurlijk niet de eerste die dit thema aansnijdt. Het gitaarcitaat uit Smells Like Teen Spirit spreekt wat dat betreft boekdelen.

Misschien is het deze keer anders, maar tot dusver liep het nooit storm als Meg een nieuw nummer uitbracht, maar uiteindelijk weet haar muziek zijn eg naar de fans wel te vinden. En dat zijn er inmiddels heel wat. De releasedatum van Take me To The Disco is 20 juni.