List-o-mania Archieven - Page 25 of 29

Blonde Redhead feat. Ludovico Einaudi – Where Your Mind Wants To Go

In de kwart eeuw van hun bestaan heeft het New Yorkse art-rock trio Blonde Redhead een lange weg afgelegd. De eerste releases van de in Japan geboren zangeres Kazu Makino en de van oorsprong Italiaanse tweeling Armedeo en Simone Pace laten een noisy, experimentele band horen, opererend in de New Yorkse post punk/no wave traditie.

In de loop der jaren is Blonde Redhead steeds toegankelijker geworden, maar niet minder experimenteel. Even leek het erop dat de band door het leven zou gaan als ‘artist’s artists’, geliefd bij de collega’s, maar geschuwd door het publiek. In 2000 echter lukte het de band om bovengronds te komen. Dat gebeurde met hun vijfde album Melody Of Certain Damaged Goods.

Sindsdien is Blonde Redhead één van de grote namen in het dreampop/shoegaze genre. Op het doorbraakalbum sijpelden invloeden door uit de klassieke muziek (de ‘hit’ van het album Damaged Goods Coda is gebaseerd op een nocturne van Chopin). Die invloed verdween op latere albums onder een laag van elektronica, maar dook vorig jaar weer op op een van de songs op de 3 O’Clock EP, Where Your Mind Wants To Go.

Dat nummer is nu opnieuw uitgebracht voorzien van een strijkersarrangement van Ludovico Einaudi. Voor wie de laatste jaren onder een steen heeft geleefd. Einaudi was de eerste en is om die reden verantwoordelijk voor de huidige hausse van impressionistische pianisten. Zijn solo pianostukken zijn immens populair en hij kent vele volgelingen. een van zijn discipelen, Joop Beving stond zelfs op Down The Rabbit Hole. Op zondagochtend uiteraard.

Einaudi‘s arrangement voor Where Your Mind Wants To Go is sfeervol en smaakvol en stilistisch verwant aan de minimal music van Philip Glass. Blonde Redhead heeft nu zo’n tien albums uit plus wat EP’s. Wat ontbreek is een mooi verzamelalbum. De Ludovico Einaudi versie van Where Your Mind Wants To Go zou daarop één van de pronkstukken zijn.

LIVEDATUM: 21/8 Paradiso, Amsterdam.

Manchester Orchestra – I Know How To Speak

Arctic Monkeys zorgde voor verwarring onder hun fans door op hun zesde album het roer plots en rigoureus om te gooien. Dan heeft Manchester Orchestra het beter aangepakt. De band van zanger-componist Andy Hull begon zijn bestaan als stevig rockend combo. De naam van de band uit Atlanta, Georgia verraadt de vroege invloeden; de scene van de Britse stad Manchester. In de loop der tijd echter zijn de jonge honden van toen ouder en eigenwijzer geworden. Amerikaanser ook.

De evolutie van Manchester Orchestra is stapsgewijs gegaan, dat gaf de fans alle gelegenheid om rustig met de band mee te groeien. Manchester Orchestra anno nu heeft weinig meer gemeen met oude helden als The Smiths, The Buzzcocks en Stone Roses, maar maakt net als My Morning Jacket, R.E.M. en The National muziek in een stijl die je indie-Americana zou kunnen noemen.

Nieuwe single I Know How To Speak was oorspronkelijk bedoeld voor het meest recente album van M.O, A Black Mile To The Surface, maar viel uiteindelijk af omdat het Hull niet tevreden was over de compositie. Hij is blijven schrijven en schaven tot het huidige resultaat. En gelukkig maar. I Know How To Speak is een smeulende ballad, die halverwege vlam vat en eindigt als uitslaande brand. Als na 6 minuten de rook is opgetrokken blijft de luisteraar uitgeblust achter.

DMA’s – For Now

DMA’s greep in 2016 even de macht met singles als Laced, Delete en Lay Down. We hoorden Oasis, Blur, Stereophonics en nog veel meer Britpop-helden. Matt Mason, Tommy O’Dell en Johnny Took waren derhalve wel ‘overseas’, alleen íets verder weg dan Groot-Brittannië. Debuut Hills End was namelijk Down Under ontstaan. In Sydney.

Na enige radiostilte is het heerschap terug met For Now, hoorbaar geïnspireerd door bands als The Stone Roses, Primal Scream en The Charlatans. Alsof Oasis en de broers Gallagher de handen ineen hebben geslagen, zo sterk opent For Now met achtereenvolgens titelplaat For Now en runner-up Dawning. Niet veel later neigt Warsaw naar The Smiths. Geen misselijke vergelijkingen, tot dusver.

DMA’s zou DMA’s echter niet zijn als er enige meligheid over de plaat wordt gegoten. Emily Whyte , In The Air en Do I Need You Now zijn songs waar de zoetigheid van afdruipt. Drie op twaalf. Vooruit, het zij de heren vergeven. Alles daaromheen ademt indie, groove en psychedelica. Sterke plaat. Tekst Mania |
Jelle Teitsma

Arctic Monkeys – Four Out Of Five

Alex Turner heeft zijn Arctic Monkeys op het nieuwe album van de band een andere richting opgeleid. In plaats van de bekende en gewaardeerde pittige powerpop staan er op het album songs, die meer lijken op wat Turner samen met Miles Kane maakt als The Last Shadow Puppets.

De grommende gitaren zijn vervangen door kabbelende keyboards, het tempo is zo’n beetje gehalveerd en waar Turner ooit bijna bijtend zong, croont hij nu in zijn beste David Bowie-imitatie. De reacties op de plaat zijn op zijn zachtst gezegd gemengd. Terwijl Turner’s bereidheid om van het pad af te wijken zeker wordt gewaardeerd, is men –de muziekpers- het er wel over eens dat de songs nogal mager zijn. De vorm heeft het gewonnen van de inhoud. De album titel, Tranquility Base Hotel & Casino geeft al aan dat de beste plek om de nieuwe muziek van Arctic Monkeys te consumeren liggend is of hangend in een lounge of aan een zwembad en niet zoals tot nu toe gebruikelijk in een club, op een festivalweide of op de dansvloer. De uitzondering -het enige nummer dat modern is en toch leuk- is het op single verschenen Four Out Of Five.

Het is het aloude dilemma van de schoenmaker en zijn leest. Mogelijk heeft Turner het roer gewoon te laat omgegooid, pas na vijf albums die min of meer in elkaars verlengde liggen. Ook kan je stellen dat hij zijn andere ei niet met The Last Shadow Puppets had moeten leggen, maar met zijn eigen band. Desondanks is het zeker te waarderen dat Alex Turner een gok durft te nemen, ook al kleunt hij dus mis. De vraag is nu wat gaat Arctic Monkeys live doen? Dat hebben we gezien op Best Kept Secret, en dat was fenomenaal.

LIVEDATUM 08/07 Rock Werchter, Werchter (BE)

Meg Myers – Numb

Meg is back! Na drie jaar eindelijk weer een levensteken van wat ons betreft een van de beste artiesten van dit decennium. Numb is de gangmaker van Meg‘s aanstaande, tweede album, Take Me To The Disco.

Meg Myers maakt best moeilijke muziek, niet in de zin van ingewikkeld, maar als in moeilijk om naar te luisteren. Oudere singles als Desire en Sorry hakten er in, zijn zo intens en persoonlijk dat je na beluistering de behoefte kreeg om even een ommetje te maken. Maar juist dat, wat veel mensen als ‘uneasy listening’ ervaren, is voor anderen nou net de reden om haar te koesteren.

Het zal niet verbazen dat Meg Myers geen makkelijke jeugd heeft gehad. Ze is geboren in Nashville, maar brengt de eerste vijf jaar van haar leven door in de bush bush van de Smokey Mountains in Tennessee. Haar ouders zijn Jehova’s, die op een gegeven moment van hun geloof vallen. Ma scheidt van pa, een vrachtwagenchauffeur en trouwt met een striptekenaar. Het gezin verhuist naar Ohio waar haar ouders een schoonmaak bedrijf beginnen. Als Meg 12 is verkassen ze naar Florida. Rond die tijd begint ze haar eerste band samen met haar broer. De naam van de band? Feeling Numb. Meg is nog geen 20 als ze naar L.A. gaat om haar geluk te beproeven in de muziekwereld. Dat is nu iets meer dan tien jaar geleden. Ze werkt in een coffeeshop in Hollywood om in haar onderhoud te voorzien als ze in contact komt met Doctor Rosen Rosen. Samen schrijven ze de songs voor de Daughter In the Choir EP en Sorry, haar debuutalbum. Samen zijn ze ook verantwoordelijk voor het Take me To The Disco album.

Numb, dat met zijn hard/zacht dynamiek sterk aan The Pixies doet denken is misschien iets minder indringend (of opdringerig) dan de songs op Meg‘s debuutalbum, maar gaat wat tekst betreft verder waar ze is gebleven. Op het eerste gehoor lijkt Numb een liefdesliedje, maar bij nader inzien zijn het existentiële onderwerpen die ze bezingt. Numb gaat over de druk, die van alle kanten op een mens wordt uitgeoefend. Als je het allemaal niet meer trekt, raak je verdoofd. Meg is natuurlijk niet de eerste die dit thema aansnijdt. Het gitaarcitaat uit Smells Like Teen Spirit spreekt wat dat betreft boekdelen.

Misschien is het deze keer anders, maar tot dusver liep het nooit storm als Meg een nieuw nummer uitbracht, maar uiteindelijk weet haar muziek zijn eg naar de fans wel te vinden. En dat zijn er inmiddels heel wat. De releasedatum van Take me To The Disco is 20 juni.

Rolling Blackouts Coastal Fever – Talking Straight

‘De berichten over mijn dood zijn sterk overdreven’, zei Paul McCartney ooit als reactie op het gerucht dat hij zou zijn omgekomen bij een auto-ongeluk. Een soortgelijke respons verdient ook het steeds weer opduikende bericht dat gitaarmuziek op sterven na dood zou zijn. Los van het feit dat festivalorganisaties een moord zouden doen om The War On Drugs, Royal Blood en Queens Of The Stone Age te mogen boeken, is de stroom nieuwe gitaarbands constant en van hoog niveau.

Kijk alleen maar naar wat er uit Australië komt de laatste jaren. Met name King Gizzard & The Lizard Wizard is een band, die zowel artistiek als commercieel heel hard aan de weg timmert. Als ons gevoel ons niet bedriegt dan gaat ook die andere Australische band met onmogelijk lange naam hoge ogen gooien.

Rolling Blackouts Coastal Fever kwam op hoog niveau binnen. De band heeft debuutsingle French Press nog niet overtroffen, maar dat lijkt een kwestie van tijd. Ook opvolger Mainland was helemaal niet verkeerd en nieuwe single Talking Straight is opnieuw een schot in de rockroos.

Wij zijn trouwens niet de enigen die het volste vertrouwen hebben in de band met de drie gitaristen. Rolling Blackouts Coastal Fever heeft nu officieel onderdak gevonden bij Sub Pop, het label dat Nirvana lanceerde en met acts als King Tuff, Father John Misty, Beach House nog steeds weet wat goed en levensvatbaar is. Talking Straight komt net als Mainland van het eerste echte album van Rolling Blackout Coastal Fever, Hope Downs dat op 15 juni uitkomt. Dat is zo’n twee weken na het Nederlandse podiumdebuut van de Australiërs op London Calling.

LIVEDATA 26/05 London Calling, Paradiso Amsterdam 27/05 Vera, Groningen.

Bekijk de Top van de IJsberg – Editie 2018

Ook dit jaar hebben we weer je hulp ingeroepen bij het samenstellen van de Top van de IJsberg, de 150 beste platen uit de popgeschiedenis, volgens de luisteraars van Pinguin Radio.

Het eindresultaat, de 2018 editie van de Top van de IJsberg zenden we uit op Tweede Pinksterdag, maandag 21 mei van 10 uur ‘s ochtends tot ‘s avonds, ongeveer 21:50 uur.

Uw presentatoren zijn:

10:00 – 12:00 DJ Tricky Dicky (Snob 2000 Radio)

12:00 – 13:00 Gijs Vervliet (muzieksamensteller Pinguin Radio)

13:00 – 14:00 Mike Costez (Zero Gravity)

14:00 – 16:00 Ruben Eg (Concerto Radio)

16:00 – 17:00 Arthur Albracht (Triple A)

17:00 – 19:00 Martje Schoemaker (verslaggever Pinguin Radio)

19:00 – 21:50 Peter van der Meer (de Graadmeter, de Volkskrant Radio)

De lijst tot nu toe:

2018	2017	Artiest	Track
1	2	Pearl Jam	Black
2	1	Radiohead	Paranoid Android
3	8	Arcade Fire	Rebellion (Lies)
4	4	Nirvana	Smells like teen spirit
5	6	Joy Division	Love will tear us apart
6	9	Gorillaz	Feel Good Inc.
7	7	Johnny Cash	Hurt
8	49	Soundgarden	Black Hole Sun
9	5	Oasis	Wonderwall
10	13	The Cure	A Forest
11	3	David Bowie	Heroes
12	17	Pixies	Where Is My Mind
13	27	Arctic Monkeys	I Bet You look good on the dancefloor
14	19	Jeff Buckley	Hallelujah
15	10	The Smiths	There is a light that never goes out
16	15	Editors	Papillon
17	21	The Beatles	A day in the life
18	14	Radiohead	Street Spirit
19	31	Nick Cave & the bad seeds	The Mercy Seat
20	12	Tame Impala	Let It Happen
21	23	Alice in Chains	Would?
22	97	The War on Drugs	Red Eyes
23	11	The White Stripes	Seven Nation Army
24	25	Iggy Pop	Lust For Life
25	nw	Tom Petty and the Heartbreakers	Mary Jane’s Last Dance
26	16	Rage Against the Machine	Killing In the Name
27	39	The Verve	Bitter Sweet Symphony
28	18	Depeche Mode	Enjoy The Silence
29	20	Queens of the Stone Age	No One Knows
30	nw	The National	Fake Empire
31	26	Red Hot Chili Peppers	Under the Bridge
32	28	Pearl Jam	Alive
33	53	The Clash	London Calling
34	29	Blur	Song 2
35	57	Interpol	Obstacle 1
36	24	Beastie Boys	Sabotage
37	38	System of a Down	Chop Suey
38	nw	Arctic Monkeys	Do I Wanna Know?
39	22	Beach Boys	God Only Knows
40	45	Beck	Loser
41	30	Jimi Hendrix	All along the watchtower
42	33	Smashing Pumpkins	1979
43	35	Foo Fighters	Everlong
44	54	Pink Floyd	Comfortably numb
45	58	Muse	Uprising
46	nw	LCD Soundsystem	All My Friends
47	34	David Bowie	Space Oddity
48	36	Alt-J	Tesselate
49	73	Eels	Novocaine For The Soul
50	43	The Rolling Stones	Gimme Shelter
51	60	Massive Attack	Unfinished Sympathy
52	nw	Prince	When Doves Cry
53	32	Led Zeppelin	Kashmir
54	nw	Nine Inch Nails	Closer
55	37	New Order	Blue Monday
56	nw	The Doors	Break On Through (To The Other Side)
57	41	Portishead	Glory Box
58	nw	Nirvana	Lithium
59	52	Air	All I Need
60	40	Jeff Buckley	Grace
61	nw	Radiohead	Exit Music (For A Film)
62	63	Placebo & David Bowie	Without you I’m nothing
63	44	Echo & the Bunnymen	The Killing Moon
64	85	The Smiths	How Soon Is Now?
65	46	Amy Winehouse	Back To Black
66	91	dEUS	Suds & Soda
67	99	Linkin Park	In the End
68	nw	The xx	Crystalised
69	65	Foo Fighters	The Pretender
70	79	Editors	Smokers Outside the Hospital Doors
71	47	Royal Blood	Figure It Out
72	nw	The Black Keys	Lonely Boy
73	50	Neil Young	Like A Hurricane
74	nw	De Staat	Witch Doctor
75	51	U2	Bad
76	64	Pixies	Debaser
77	nw	Herman Brood	Saturday Night
78	56	The Killers	Mr. Brightside
79	71	Kasabian	Stevie
80	nw	Meg Myers	Desire
81	nw	Talking Heads	Psycho Killer
82	98	Red Hot Chili Peppers	Californication
83	72	Elbow	One Day Like This
84	nw	Afghan Whigs	Debonair
85	nw	The Clash	Should I Stay or Should I Go
86	93	Bon Iver	Skinny Love
87	78	AC/DC	Whole lotta rosie
88	nw	Highly Suspect	Lydia
89	74	Woodkid	Iron
90	116	Underworld	Born Slippy
91	82	Band of Horses	The Funeral
92	92	Tool	Schism
93	nw	King Gizzard & The Lizard Wizard	Gamma Knife
94	122	The Last Shadow Puppets	The Age of the Understatement
95	nw	Patti Smith	Dancing Barefoot
96	106	Kasabian	Fire
97	105	R.E.M.	Losing My Religion
98	nw	dEUS	Instant Street
99	100	Lou Reed	Walk On The Wild Side
100	109	Johan	Day is Done
101	90	The Stone Roses	I Wanna Be Adored
102	nw	Cranberries	Zombie
103	nw	Bettie Serveert	Palomine
104	84	Bloc Party	Banquet
105	96	Madrugada	The Kids Are On High Street
106	110	Franz Ferdinand	Take Me Out
107	nw	Sigur Ros	Hoppipolla
108	121	Nick Cave and the bad seeds	Into my arms
109	nw	Daughter	Youth
110	100	Lou Reed	Perfect Day
111	140	MGMT	Time To Pretend
112	nw	Urban Dance Squad	Deeper Shade of Soul
113	nw	Elliott Smith	Waltz #2
114	nw	Moss	I Apologise (Dear Simon)
115	148	Damien Rice	9 Crimes
116	117	Stooges	I Wanna Be Your Dog
117	nw	Ramones	Blitzkrieg Bop
118	126	Green Day	Basket Case
119	149	Black Sabbath	Paranoid
120	nw	Birth Of Joy	Three Day Road
121	137	Bob Marley	Redemption Song
122	nw	Prodigy	Firestarter
123	129	Faith No More	Epic
124	nw	Moderat	Bad Kingdom
125	119	Marc Almond	Tears Run Rings
126	150	Bob Dylan	Like a rolling stone
127	nw	Oasis	Don’t Look Back In Anger
128	nw	Arcade Fire	Everything Now
129	nw	Beach House	Myth
130	nw	Metallica	Enter Sandman
131	135	The Strokes	Last Nite
132	nw	Claw Boys Claw	Rosie
133	114	Garbage	Only Happy When It Rains
134	nw	Eddie Vedder	Hard Sun
135	118	Stranglers	No More Heroes
136	nw	London Grammar	Strong
137	108	Tubeway Army	Are Friends Electric
138	nw	Offspring	Self Esteem
139	111	The Breeders	Cannonball
140	nw	Balthazar	Bunker
141	127	Fleet Foxes	Mykonos
142	131	Motorhead	Ace of Spades
143	nw	The Who	My Generation
144	77	The National	Bloodbuzz Ohio
145	nw	Queens of the Stone Age	Feel Good Hit Of The Summer
146	88	Muse	Knights Of Cydonia
147	nw	Spinvis	Bagagedrager
148	61	Black Crowes	Remedy
149	nw	Pearl Jam	Better Man
150	125	The Cult	She Sells Sanctuary

Eels – Bone Dry

De muziek van Eels is altijd meer geweest dan simpel amusement. Bandleider en enig vast lid, Mark ‘E’ Everett gebruikt zijn talent als middel om het bestaan in dit -wat de dichter zo mooi omschreef als- ondermaanse tranendal dragelijk te maken. Daar heeft hij ook alle reden toen, want er is weinig dat hem bespaard is gebleven. E’s belangrijkste thema’s zijn familie, dood een verloren liefdes. E is natuurlijk niet de enige, die muziek maakt uit therapeutische overwegingen. Hij is echter wel vrij uniek in de manier waarop hij zijn kunst weet aan te wenden. Zonder te willen beweren dat zijn teksten vrij zijn van zelfbeklag, weet hij zijn gevoelens en gedachten zo te verwoorden dat ze herkenbaar zijn en relevant voor anderen. De songs van Eels bieden troost, steken een hart onder de riem bij mensen, die soortgelijke situaties hebben meegemaakt. Daarom is E meer dan een muzikant. Voor velen is hij een vriend, familie, een therapeut.

In 1996 verscheen Beautiful Freak, het eerste Eels album. Daarmee zette E de toon van een oeuvre dat deze week werd verrijkt met album twaalf. De 15 songs op The Deconstruction zijn typisch Eels, variërend van introspectieve rockers tot excentrieke ballads. De teksten zijn als vanouds autobiografisch, maar dus op zo’n manier verwoord dat ze herkenbaar zijn voor iedereen, die leeft en liefheeft.

Op nieuwe single Bone Dry rockt E een streepje harder dan we de laatste jaren van Eels gewend zijn. Het door drums, bas en fuzz gitaar gedreven nummer zou Mark Lanegan prima passen.

The Deconstruction is het eerste Eels album in vier jaar. Na de laatste toer was E zo uitgeput dat hij overwoog de stekker er uit te trekken. Gelukkig voor ons heeft hij een nieuwe liefde gevonden, is hij getrouwd en heeft hij een zoon gekregen. En hij acteert tegenwoordig, in de Netflix serie Love. Kortom stof genoeg voor een nieuwe plaat. Ook gaat Eels weer op toernee. In ons land zal de band maar liefst vier keer te zien zijn, een duidelijk teken hoe belangrijk we Eels hier wel niet vinden.

LIVEDATA 18+19/06 TivoliVredenburg, Utrecht (Sold Out) 20/06 TivoliVredenburg, Utrecht 21/06 Paradiso, Amsterdam (Sold Out) 08/07 Rock Werchter, Werchter (BE)

Lord Huron – Ancient Names, Pt. I

Lord Huron was behoorlijk succesvol met een sound, die ergens tussen die van Bon Iver en Mumford & Sons inhing. De folkrockboom heeft echter zijn beste tijd gehad en de band uit L.A. zag de bui tijdig hangen.

Ancient Names pt 1 is de eerste nieuwe Lord Huron song in dik drie jaar en laat dus een vernieuwde en verbeterde band horen. Stond Lord Huron altijd met één been in the country, dit keer is het de grote stad die inspireerde, het metropool als microkosmos van het menselijke bestaan. Inderdaad, enige ambitie kan de club rond Ben Schneider niet worden ontzegt.

Ancient Names Pt 1. geeft de toon van het nieuwe album goed aan. De song speelt zich af in een stad na zonsondergang. De ik-figuur is op de vlucht nadat hij is gewaarschuwd door een een waarzegster.Zij heeft hem verteld dat hem een verschrikkelijk lot wacht als hij niet voor zonsopgang de stad uit is. Het hoge tempo van de single benadrukt hoe hoog de nood is.

Voor de oude fans zal Lord Huron nieuwe stijl wellicht even wennen zijn, maar zoals het spreekwoord luidt; verandering van stijl doet rocken.

Ancient Names Pt 1 en de andere songs op het Vide Noir (zwart gat of zwarte leegte) gedoopte, derde Lord Huron album zijn gemixt door Dave Fridman, wiens goede oortjes eerder wonderen verrichtten voor o.a. Tame Impala en Spoon.

Vide Noir verschijnt op 20 april. Plannen voor een internationale tournee zijn in de maak.

Wooden Shjips – Staring At The Sun

Van alle bijdragen van Lou Reed aan de pophistorie is zijn riff voor Sweet Jane misschien wel de meest beklijvende. Ook Wooden Shjips maakt dankbaar gebruik van misschien wel Lou’s beste ingeving. Aan het uiterst relaxte tempo van Staring At The Sun zou je kunnen opmaken dat de band ook bekend is met de cover van Cowboy Junkies, terwijl de galm op de stem sterk doet denken aan rockabilly punk van Alan Vega in zijn vroege dagen. Mocht je genoemde namen niet kennen, maar de nieuwe single van Wooden Shjips prachtig vinden, dan moet je ze zeker even googelen.

Wooden Shjips werd iets meer dan 10 jaar geleden gelanceerd in voormalig hippiecentrum San Francisco. De band borduurt lustig voor op de psychedelische rock zoals midden jaren zestig geïntroduceerd door stadgenoten als The Grateful Dead en Jefferson Airplane (van wie Wooden Ships een song is). De carrière van de band bestrijkt vier albums met een vijfde op komst. V wordt in mei verwacht. Eerste single Staring At The Sun is een compositie van gitarist, Erik ‘Ripley’ Johnson, die ook actief is in Moon Duo en gaat over de recente bosbranden in Californië.