Category: List-o-mania

The Blinders – Always

3 x is scheepsrecht voor The Blinders. Always is het derde nummer dat we oppikken van de band uit Manchester, maar het eerste waar we zoveel vertrouwen in hebben dat we er ons keurmerk aan durven te verbinden.

Onze eerste kennismaking met The Binders vond al in 2018 plaats. Toen zetten we hun debuutsingle Brave New World op onze playlist. Het is nog steeds hun populairste nummer. Twee jaar later volgde Circle Song van hun tweede album, Fantasies of A Stay At Home Psychopass en nu dus Always, een trektrack van album nummer drie, Beholder.

The Blinders is geen vrolijke band. Het trio houdt zich op aan de duistere kant van het gitaarspectrum. Hun veelal in oude new wave galm gedrenkte songs gaan over het leven, overleven en niet opgeven. In de tien jaar van hun bestaan is hun sound niet wezenlijk veranderd. Wel is de band veel beter geworden in wat ze doen. Wat nieuwe single Always mede zo overtuigend maakt is de autoriteit die het nummer uitstraalt. Nooit eerder stonden de sterren zo gunstig voor The Blinders als nu. Laten we hopen dat 10 jaar hard werken beloond wordt met succes.

English Teacher – Albert Road

Als ESNS een wedstrijd zou zijn dan was English Teacher misschien niet als winnaar geëindigd, maar toch zeker bij de eerste 3. De band gaf een show ten beste die ze gegarandeerd een plek op een prominent festival heeft opgeleverd.

We volgende club uit Leeds al een paar jaar. Albert Road is ook niet hun eerste IJsbreker. Dat was A55 ongeveer precies twee jaar geleden. Qua sound is English Teacher niet heel veel veranderd, qua mentaliteit wel. Instrumentbeheersing,  compositie en de trefzekere zang zijn kenmerken van een band die blaakt van het zelfvertrouwen. Bijzonder aan de voordracht van frontvrouw Lilly Fontaine is ook dat ze je rechtstreeks aanspreekt. Dat effect wordt bevestigd en versterkt in de clip van Albert Road waar ze recht in de camera kijkt.

Albert Road (de naam van de straat waar Lily is opgegroeid in het stadje Colne in Lancashire) is de vierde en waarschijnlijk wel laatste single van het debuutalbum van English Teacher. De plaat heeft de intrigerende titel This Could Be Texas. Eind februari toert English Teacher samen met Sprints door NL met stops in Vera (22/2), Rotown (23/2) en Tolhuistuin (24/2).

Buzzard Buzzard Buzzard – Therapy

Queen zonder bombast zo zou je Therapy,  de nieuwe single van Buzzard Buzzard Buzzard kunnen omschrijven. Of als minisymfonie voor bas, drums, orgel en gitaar, maak daar gitaren van.

De snarenplukkers hebben het druk dit keer. Het laatste deel van het zes minuten durende Therapy is een fel duel tussen de gitaristen, die elk een eigen stereokanaal opeisen. De zanger grijpt in voordat er slachtoffers vallen. De Buzzards zijn behoorlijk ambitieus deze ronde, maar maken het -zoals de clip laat zien- het live makkelijk waar. We kunnen slecht hopen dat Therapy een eerste aanzet is voor een tweede album van de band uit Cardiff.

Op 2 april spelen ze op de Vessel 11 in Rotterdam.

SPRINTS – Heavy

SPRINTS komt naar Nederland deze maand voor 3 shows. Dat is goed nieuws voor iedereen die houdt van door vrouwenpower gedreven en op Ierse postpunkleest geschoeide gitaarmuziek. Aangetikt worden Groningen, Rotterdam en de hoofdstad. Zie het www voor de details.

Alle seinen wijzen op een topjaar voor SPRINTS dat 2024 goed begint met de release van hun langverwachte debuutalbum, Lettter To Myself. Tegelijk met het album is er een nieuwe single verschenen. Heavy is misschien wel beste nummer van de band van Karla Chubbs tot dusver. En anders wel hun meest energieke. Voor wie Karla kent is het thema bekend; het overwinnen van faal en andere angsten. De vaart en de flair waarmee wordt gemusiceerd en de extatische gitaarsolo suggereren dat SPRINTS steeds meer schijt krijgt aan de buren. En ook dat is goed nieuws!

Sprints – Shadow Of A Doubt

Angsten, trauma’s en depressies zijn telkens terugkerende thema’s in de teksten van de Sprints voorvrouw. Gelukkig heeft ze haar muziek als uitlaatklep en zelfhulp therapie. Dat zij niet de enige die worstelt met het leven blijkt wel uit de snel groeiende aanhang van Sprints. Je hoeft overigens niet eens naar de teksten te luisteren om te begrijpen dat Karla geen oppervlakkige liefdesliedjes zingt. De muziek weerspiegeld de pieken en dalen in haar hoofd. Shadow Of A Doubt begint zo zacht dat je geneigd bent het volume wat op te schroeven, maar wees gewaarschuwd. Al snel springt de vlam in de pan en zet de band het op een beuken. Dat moest er duidelijk even uit.

Heartworms – May I Comply

Ze bestaan echt hartwormen, maar gelukkig alleen bij honden. Maar het zegt wel iets als je je band naar een parasiet noemt. Dat je geen lieve liefdesliedjes hoeft te verwachten bijvoorbeeld of andersoortige behaagzieke deuntjes voor de massa.

Jojo Orme, het brein achter Heartworms, gebruikt haar muziek om vat te krijgen op de donkere gedachten die door haar hoofd spoken, als expressiemiddel voor haar angsten en frustraties. Met die wetenschap zou je kunnen denken dat ze momenteel in iets rustiger mentaal vaarwater verkeert. Niet dat May I Comply plots easy listening is, maar vergeleken bij de songs op haar debuut EP is de sfeer wat minder duister.

Echt conclusies mag je daar niet uit trekken meent Jojo die de song omschrijft als ‘een brug naar de chaos die nog komen gaat’. Net als de debuut EP is ook May I Comply geproduceerd door geluidskunstenaar Dan Carey. Het is een zogenaamde stand alone single uitgebracht met oog op de aanstaande tournee door de V.S. Daarmee gaat een lang gekoesterde wens van Jo Jo in vervulling.  Die zegt er helemaal klaar voor te zijn. De vraag is, zijn ze in de V.S ook klaar voor de elektronische heksenpunk van Heartworms?

Library Card – Cognitive Dissonance

Het Rotterdamse Library Card heeft blijkbaar de memo gemist waarin staat dat praatpostpunk alweer passé is. En gelukkig maar, want anders hadden we Cognitive Dissonance moeten missen. En dat zou zonde zijn.

Library Card steekt Tramhaus naar de kroon en laat Lewsberg een poeppie ruiken met hun nieuwe single. Cognitive Dissonance is een in rockmal gegoten filosofisch en poëtisch betoog over de onvermijdelijkheid van tegenstrijdige opvattingen en emoties. Wij eenvoudige Pinguins zijn niet geëquipeerd om het relaas van Lot van Teylingen inhoudelijk te toetsen, maar het zou niet verbazen als ze er op kan afstuderen en misschien wel promoveren. Zelden was een bandnaam zo goed gekozen als Library Card.

Waar we wel een mening over hebben is de muziek. Die is krachtig en  opzwepend en zeker niet ondergeschikt. Mocht de memo de band alsnog bereiken mogen ze hem gerust negeren.

dust – Joy (Guilt)

Ierland en Rotterdam zijn de belangrijkste postpunk-exporteurs, maar Down Under kunnen ze er ook wat van. Enter de band dust uit het Australische Newcastle. Begin vorig jaar bracht het vijftal een debuutalbum uit dat aanvankelijk leek te gaan floppen, maar na een slome start alsnog op gang kwam. Door een sterk optreden op London Calling en door onze oplettende luisteraars die de single Joy (Guilt) de Graadmeter in stemden staan de blokes op de allerhoogste tree van onze alternatieve hitladder!

Beirut – The Tern

Zach Condon van Beirut is in een kast met oude spullen gedoken en heeft er een leuk oud orgeltje gevonden en een antieke drummachine, die het nog prima doet.

Ze vormen de instrumentale basis van het The Tern, single twee van Hadsel, Beirut album zes. The Tern (is stern; een soort meeuw) is een weemoedig, mediterraans aandoend lied met koorzang en veel percussie. Het soort muziek eigenlijk zoals alleen Zach die maakt.

Girl and Girl – Strangers (Fight Night)

Strangers (Fight Night) is (voor ons) de opvolger van All I See, een nummer dat we IJsbreker-waardig vonden. De reacties waren echter niet onverdeeld gunstig. Veel luisteraars bleken moeite te hebben met de vibrato van de frontmeneer van Girls and Girls, Kia James. Na herhaalde blootstelling bleek de irritatie gelukkig grotendeels over te gaan. Ook een optreden op London Calling hielp bij de gewenning.

Daarom durven we het nu wel weer aan om een nieuw nummer van de Australiërs te gaan draaien. De nieuwste single van Girl and Girl begint met wat klinkt als een ongebruikte lick uit het Beatles-songbook ca 1965. Tot de band er plots de beuk in gooit en het tempo opvoert van looppas naar draf. Wanneer meneer James dan begint met zijn bibberzang kan het echt geen andere band meer zijn dan die drie boys en hun drummende tante uit Queensland.

Op 2 november volgt de EP Fight Night, genoemd naar de opnamestudio die zich boven een platenzaak bevind die (funfact!) Dutch Vinyl heet.