Category: Breekijzer

Dead Air – Violently Blue

Fuck shit up. Die. Dat is niet het motto van de nieuwe regering van Trump, maar die van Dead Air.

Dead Air komt uit Londen en rockt hard, maar minder nihilistisch dan je misschien op basis van hun lijfspreuk zou verwachten. Er zit zelfs een zekere elegantie in Violently Blue. De eerste tonen zijn onheilspellend, maar de soep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Frontman Reuben Moonasar bezingt een relatie die heel mooi had kunnen zijn in ‘a different place/a different time. Stilistisch flirt Dead Air met zowel hardrock als postpunk, dat klink als van twee walletjes, maar is het beslist niet. Het nog albumloze trio is zeker een belofte.

The Amazons – Pitch Black

The Amazons lijdt aan het first album syndroom. The Amazons (2017) was een groot succes. Helaas lukte het de band niet meer dat succes te evenaren met de twee daaropvolgende langspelers.

Opgeven staat echter niet in hun woordenboek. Enne….afgaand op nieuwe single Pitch Black mogen we die verlate, verlangde en dik verdiende comeback misschien toch niet helemaal uitsluiten. The Amazons houden niet van toeters en bellen, ‘what you see is what you get’. In geval van nieuwe single Pitch Black is dat een tijdloze rocksong, beetje Stones -achtig misschien wel met zijn rauwe gitaren en opjuttende meiden(?)koortjes. Luchtgitaristen komen ruim aan hun trekken en ook is er mogelijkheid tot headbangers. De superpower van The Amazons is zanger-gitarist Matt Thompson. Die zingt weer alsof zijn leven en dat van zijn familie er van afhangt. Over een half jaar weten we of het lot The Amazons gunstig gezind is. Op 9 mei verschijnt 21st Century Fiction, het vierde album..

Superbloom – I Loved Everyone

Die doodskop op de hoes belooft al veel goeds. En Superbloom stelt niet teleur.

Nieuwe single I Loved Everyone is ruim vijf minuten kabaal op niveau. Oasis, maar dan heavy, iets in die richting. Tenminste tot halverwege de paddo’s inkicken en alles lekker zweverig wordt. Deze passage wordt nog een keer herhaald. Maar lang duren de intermezzo’s echter niet, want de handen van de nuchtere ritmesectie jeuken en de rest van de band voegt zich alweer snel naar hun behoefte tot beuken. De bloemenboys komen uit NYC en zijn begin dit decennium van start gegaan. Zitvlees zullen ze niet hebben, want Superbloom  hebben al twee albums uit, plus een serie singles. I Loved Everyone is nieuw, wat op een derde album duidt. Hoe wat, wanneer en waarom horen we vanzelf.

Chokecherry – Mirror Mirror

Chockecherry blijft verrassen. De band verscheen in ons vizier met het donkere, maar poppy Afterglow.

Ze hielden de aandacht vast met het wat meer obscure No Other Place en het shoegazerige Messy Star.  En nu verrassen de dames met het stampende Mirror Mirror, een nummer met zoveel vuur en volume dat we er maar meteen Breekijzer van hebben gemaakt! Wat ook helpt is de wereld-riff waaraan de song is opgehangen en de versnelling die vlak voor de finish wordt ingezet. Dik drie minuten vrouwenpowerpop in de traditie van Joan Jett & The Blackhearts, The Runaways en L7. Wat wil een mens nog meer?

trauma ray – Bardo

Bardo is een naam voor de tussenfase. Dat kan een wachtkamer zijn, maar ook het Vagevuur. Afgaand op de sound en naam van het Texaanse trauma ray zal het het laatste zijn.

De derde single van het debuutalbum van de schoenenstaarders uit Forth Worth is de vlezigste van de drie. De ritmesectie zit dicht op je gezicht, maar de gitaren zwemmen in een bad van galm. De zang zit er tussenin. In het (de?) Bardo dus. De sfeer is duister, het volume hoog. trauma ray lijkt een prima band voor een festival als Roadburn. Toch hebben hun songs ook iets toegankelijks om niet te zeggen iets poppy’s. Kortom best wel verwarrend dat trauma ray, maar dat zijn vaak de beste.

Chameleon komt uit op 25/10.

The Cure – A Fragile Thing

Zou Robert Smith een deal met de duivel hebben gesloten, eeuwige jeugd in ruil voor zijn ziel? Aan zijn uiterlijk zie je dat de tijd wel degelijk vat heeft op de zanger van The Cure, maar zijn nieuwe songs klinken net zo fris en overtuigend als die van eind vorige eeuw.

En zingen doet Smith nog steeds als een jonge god. Na Alone is A Fragile Thing de tweede voorloper van Songs Of A Lost World, het album waar de fans al zo’n zestien jaar op zitten te wachten. Het zou kunnen dat Smith stiekem oude, onbekende songs heeft opgegraven en afgestoft voor het nieuwe album, maar dan nog. De nieuwe singles zijn old school, hard core en vintage Cure, tijdloze topsongs die weer eens duidelijk maken dat The Cure tot den Groten Der Aarde behoort.

Last Train – Home

Het rockt behoorlijk in Frankrijk de laatste tijd. In alle soorten en stijlen. Last Train komt uit de Elzas, uit Altkirch. Nog net geen Duitsland dus. In embryo vorm was de band al begin deze eeuw actief, maar serieus bezig zijn ze sinds 2015, het jaar waarin hun eerste EP het daglicht zag.

De meest recente release is van dit jaar, een soundtrack van een zelf geproduceerde film. Het is niet ondenkbaar, waarschijnlijk zelfs dat Home de voorbode is van een nieuw album. Dat zou hun 4e worden als we alles meetellen. Zeker weten doen we het niet.  De woordcombinatie Last Train en Home doet Google op hol doet slaan. Maar uit eigen waarneming kunnen we je vertellen dat Last Train veel te goed en bijzonder is om niet te worden geëxporteerd naar de rest van Europa. Home opent klein en eindigt monumentaal. Laten we het voor het gemak maar symfonische grunge noemen wat de hommes hier brouwen. Resteert de vraag wie haalt Last Train naaar Nederland?

LINKIN PARK – Heavy Is The Crown

De wederopstanding van LINKIN PARK is niet onopgemerkt gebleven, maar waarschijnlijk niet zo als de band had gehoopt.

De opvolger van Chester Bennington, Emily Armstrong heeft in het verleden rare dingen gezegd, haar ingefluisterd door haar Scientology geloof/overtuiging. Daarop liet de familie van Chesterton weten niet blij te zijn met haar benoeming en er ook niet in gekend te zijn. Een beetje controverse kan echter geen kwaad bij een band als LINKIN PARK. De streams van de nieuwe songs lopen weer in de vertrouwde miljoenen. En wegens de grote vraag naar kaarten komen er steeds meer concerten bij.

Het comeback album van de vernieuwde raprock-forrrrmatie heet From Zero en verschijnt zo’n 7 jaar na One More Light en evenzovele jaren na Chesterton’s zelfmoord. Stilistisch is er nauwelijks iets veranderd of het zou moeten zijn dat LINKIN PARK anno nu nog vetter en harder klinkt, letterlijk dan, dan voorheen. Heavy Is The Crown kan niet anders dan gaan over de zware klus die Emily heeft om in de schoenen van haar illustere voorganger te treden. Op plaat redt ze het wel. Hoe ze zich live staande houdt zal duidelijk worden als het circus in ons land neerstrijkt. Daar is vooralsnog geen sprake van. Het dichtstbijzijnde optreden van LINKIN PARK is op 3 november in Parijs.

Mercury – Disarray

Mercury verdient wel wat meer aandacht dan de band tot nu toe heeft gekregen. Nergens lezen we een recensie van hun nieuw verschenen EP, The Place I’m Forgetting, Replaced with an Ending. Daarvan hebben we Disarray geplukt dat deze week dienst doet als Breekijzer.

Vanwege die schaarse info weten we niet veel meer dan dat de band uit de V.S. komt. Daar zitten i.i.g. hun luisteraars. Wat we zelf menen te weten is dat Mercury uit denkers bestaat, doemdenkers waarschijnlijk. Dat lezen we af aan de titel van de EP en horen we aan de loodzware klanken van bijvoorbeeld Disarray. De stijl van Mercury zouden we neo-grunge willen noemen en ergens tussen Soundgarden en Nirvana plaatsen. Met zijn dikke laag gitaren en ongepolijste zang is Disarray redelijk representatief voor wat de band te bieden heeft.

Om de weg naar succes enigszins te vergemakkelijken zou Mercury een naamsverandering kunnen overwegen. Google leidt je nu naar een Queen coverband. Op zich zou Disarray geen slecht alternatief zijn. Maar welke naam het beestje ook heeft, het is de moeite waard om hem te onthouden.

Jerry Cantrell – Afterglow

Jerry Cantrell is weer op de solotour, tijdelijk of definitief is altijd even afwachten.

Op zijn nieuwe album weet de zanger-gitarist van grunge legende Alice In Chains zich omringt door een keur aan kopstukken uit de wereld van de stevige muziek. O.a. leden van Metallica, Guns N’ Roses en Faith No More zijn op Jerry’s uitnodiging ingegaan. Albumtitel I Want Blood suggereert een metalfeest, maar nieuwe single Afterglow is een introverte ballad. Jerry’s vijfde solo-uiting wordt dus op zijn minst een gevarieerde plaat. 18 oktober is de releasedatum.