Category: Breekijzer

Himalayas – Nothing Higher

Himalayas is een rockband uit het Britse Cardiff. Het viertal speelt eerder harde rock dan hardrock laat staan heavy metal. Dat wil niet zeggen dat het er bij tijd en wijle niet stevig aan toe gaat. Maar tegenover de harde gitaren staan poppy koortje, en tegenover de onstuimige ritmesectie staan teksten over gevoelige onderwerpen als in geval van nieuwe single Nothing Higher ‘hoe het hoofd koel te houden ten tijde van gekte en chaos’.

Nothing Higher heeft twee delen, een stampend begin en een meditatief slot. Bij elkaar weet de band onze aandacht een dikke vier minuten lang vast te houden. Himalayas heeft veel mee, genoemde muzikanten en ook eens zanger die is uitgerust met een ‘classic rock’ stem. Voeg daar een opvallend talent voor het schrijven van beklijvende songs aan toe en de voorspelling dat we komend kalenderjaar de naam Himalayas nog wel vaker gaan horen lijkt gerechtvaardigd. En dat gaat dan niet over de band en niet pover de bergen.

LEAP – The Downfall

The Downfall van LEAP klinkt zo overdonderend goed dat dit onmogelijk het werk kan zijn van een beginnende band.

Het was even zoeken, maar nu weten we dat de naam LEAP dan wel nieuw mag zijn, maar dat achter de band een man schuil gaat die eerder met het rockbijltje heeft gehakt. Niet dat Jack Balfour-Scott heel veel succes heeft gehad met The Mispers anders had hij die band nooit opgedoekt, maar het was wel een goede leerschool. Die lessen brengt hij nu in praktijk bij LEAP dat net een nieuwe EP heeft losgelaten. Daarvan is The Downfall het titelnummer.

De stijl van LEAP is een popyy versie van grunge met naast de vereiste gitaren ook de nodige elektronica. Dat levert een extra dikke sound op die het perfecte decor vormt voor de classic rock stem waarmee Balfour-Scott is gezegend. De zegetocht van LEAP begint met The Downfall.

 

Concert; 19 april Melkweg.

Year Of The Cobra – War Drop

Nieuwe Year Of The Cobra single War Drop is een perfect plaatje voor Pinguin On The Rocks; te heavy voor Pinguin Indie, maar niet heavy genoeg voor de afdeling Aardschok.

Year Of The Cobra is een duo, een echtpaar zelfs uit Seattle, de geboortegrond van grunge. Die invloed hoor je een in War Drop, maar dan de meest donkere variant. Zelf spreken zangeres/bassist/toetsenist Amy Tung Barrysmith en drummer Jon Barrysmith van ‘melodic doom’. War Drop is de eerste single van de derde langspeler van Year Of The Cobra. Het naar de band genoemde album verschijnt op de laatste dag van februari in 2025.

Mercury – Swarm The Hive Mind

Mercury is het alter ego van de 22 jarige Maddie Kerr uit Tennessee.

Maddie maakt wat we voor het gemak maar heksenrock zullen noemen; spannende en spooky gitaarmuziek met zang die betoverend maar ook bezwerend kan klinken. Stel je een stevige Bjork voor, een hardere Kate Bush of een grungy Mazzy Star. Niet dat Mercury al te veel op haar illustere voorgangers lijkt. Voor een startende act is ze opvallend oorspronkelijk en veelzijdig. Er staan nu acht songs online.  Die laten een stijgende lijn horen wat volume betreft met als voorlopig hoogtepunt het overtuigende Swarm The Hive Mind.

Glazed Curtains – CLAUSTROPHOBIA

Claustrofobie is de angst om vast te zitten of opgesloten te raken. Een of misschien wel meerdere leden van Glazed Curtains hebben er blijkbaar last van en er een liedje overgemaakt.

Dat verklankt bijzonder goed hoe een claustrofoob zich wel niet moet voelen als hij/zij beklemd raakt in een kleine ruimte zonder licht. CLAUSTROPHOBIA is dus geen song voor mensen die lijden aan de kwaal.  Of een hoog ontwikkeld inlevingsvermogen hebben. Wie wel houdt van een moppie helse herrie op zijn tijd heeft echter een goede aan het uit Wenen afkomstige Glazed Curtains.

De titeltrack van het derde album van de Oostenrijkse rockers is niet het enige nummer dat duidt op psychische spanningen binnen de band (of in het land van schnietsels en neo populisten). Andere songtitels zijn o.a. ADHD FEVER, MY ANXIETY en FEELS LIKE THE END. Het devies is dan ook voorzichtig benaderen.

Dead Air – Violently Blue

Fuck shit up. Die. Dat is niet het motto van de nieuwe regering van Trump, maar die van Dead Air.

Dead Air komt uit Londen en rockt hard, maar minder nihilistisch dan je misschien op basis van hun lijfspreuk zou verwachten. Er zit zelfs een zekere elegantie in Violently Blue. De eerste tonen zijn onheilspellend, maar de soep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Frontman Reuben Moonasar bezingt een relatie die heel mooi had kunnen zijn in ‘a different place/a different time. Stilistisch flirt Dead Air met zowel hardrock als postpunk, dat klink als van twee walletjes, maar is het beslist niet. Het nog albumloze trio is zeker een belofte.

The Amazons – Pitch Black

The Amazons lijdt aan het first album syndroom. The Amazons (2017) was een groot succes. Helaas lukte het de band niet meer dat succes te evenaren met de twee daaropvolgende langspelers.

Opgeven staat echter niet in hun woordenboek. Enne….afgaand op nieuwe single Pitch Black mogen we die verlate, verlangde en dik verdiende comeback misschien toch niet helemaal uitsluiten. The Amazons houden niet van toeters en bellen, ‘what you see is what you get’. In geval van nieuwe single Pitch Black is dat een tijdloze rocksong, beetje Stones -achtig misschien wel met zijn rauwe gitaren en opjuttende meiden(?)koortjes. Luchtgitaristen komen ruim aan hun trekken en ook is er mogelijkheid tot headbangers. De superpower van The Amazons is zanger-gitarist Matt Thompson. Die zingt weer alsof zijn leven en dat van zijn familie er van afhangt. Over een half jaar weten we of het lot The Amazons gunstig gezind is. Op 9 mei verschijnt 21st Century Fiction, het vierde album..

Superbloom – I Loved Everyone

Die doodskop op de hoes belooft al veel goeds. En Superbloom stelt niet teleur.

Nieuwe single I Loved Everyone is ruim vijf minuten kabaal op niveau. Oasis, maar dan heavy, iets in die richting. Tenminste tot halverwege de paddo’s inkicken en alles lekker zweverig wordt. Deze passage wordt nog een keer herhaald. Maar lang duren de intermezzo’s echter niet, want de handen van de nuchtere ritmesectie jeuken en de rest van de band voegt zich alweer snel naar hun behoefte tot beuken. De bloemenboys komen uit NYC en zijn begin dit decennium van start gegaan. Zitvlees zullen ze niet hebben, want Superbloom  hebben al twee albums uit, plus een serie singles. I Loved Everyone is nieuw, wat op een derde album duidt. Hoe wat, wanneer en waarom horen we vanzelf.

Chokecherry – Mirror Mirror

Chockecherry blijft verrassen. De band verscheen in ons vizier met het donkere, maar poppy Afterglow.

Ze hielden de aandacht vast met het wat meer obscure No Other Place en het shoegazerige Messy Star.  En nu verrassen de dames met het stampende Mirror Mirror, een nummer met zoveel vuur en volume dat we er maar meteen Breekijzer van hebben gemaakt! Wat ook helpt is de wereld-riff waaraan de song is opgehangen en de versnelling die vlak voor de finish wordt ingezet. Dik drie minuten vrouwenpowerpop in de traditie van Joan Jett & The Blackhearts, The Runaways en L7. Wat wil een mens nog meer?

trauma ray – Bardo

Bardo is een naam voor de tussenfase. Dat kan een wachtkamer zijn, maar ook het Vagevuur. Afgaand op de sound en naam van het Texaanse trauma ray zal het het laatste zijn.

De derde single van het debuutalbum van de schoenenstaarders uit Forth Worth is de vlezigste van de drie. De ritmesectie zit dicht op je gezicht, maar de gitaren zwemmen in een bad van galm. De zang zit er tussenin. In het (de?) Bardo dus. De sfeer is duister, het volume hoog. trauma ray lijkt een prima band voor een festival als Roadburn. Toch hebben hun songs ook iets toegankelijks om niet te zeggen iets poppy’s. Kortom best wel verwarrend dat trauma ray, maar dat zijn vaak de beste.

Chameleon komt uit op 25/10.