Category: Breekijzer

Mammoth – The End

Wolfgang “Son Of Eddie’ Van Halen ziet het somber in, The End is near. Het enige lichtpuntje is dat hij met zijn baby aan zijn zij naar de verdoemenis gaat.

The End van Wolfgang’s band Mammoth begint met een staaltje tapping zoals senior dat in 1977 voor het eerst aan de wereld liet horen in het nummer Eruption van het Van Halen debuutalbum. Wolfgang toont zich een begenadigd leerling die pa naar de troon steekt. De multi-instrumentalist zit natuurlijk niet echt bij de pakken neer. Hij en zijn band rocken er lustig op los. Misschien heeft Wolfie zelfs wel gestemd ‘op hem wiens naam we hier niet zullen noemen’. The End is bedacht als soundtrack bij een Zombie apocalyps. Wie geen fan is van dat genre moet absoluut NIET naar de door Robert Rodriguez (From Dusk Till Dawn) geregisseerde clip kijken met special effects van horrorspecialist Greg Nicotero (The Walking Dead) en cameo’s van o.a. Slash, Myles Kennedy en WVH’s ma, Valerie Bertinelli.

LEAP – Over & Out

Daar hebben we ‘indie sad boys’ LEAP weer. Die typering hebben we niet zelf bedacht, maar onderschrijven we wel.

Want hoewel LEAP meestal stevig uit de touwen komt, hebben bijna al hun songs een droefgeestige ondertoon. Zo ook het heldhaftige Over & Out dat met zijn dikke galm en waaierende gitaren wel aan oude new wave helden als U2 en Simple Minds doet denken. Over & Out is de vijfde Breekijzer van het Britse LEAP (ja ons is fan) dat nog steeds albumloos door het leven gaat.

Doves – Lean Into The Wind

Doves is niet echt een typische POTR band, maar soms wint pracht het van volume, want mooi is-tie de nieuwe single van Andy, Jez en Jimi.

En ook weer niet zo soft dat hij erg uit de toon valt.  Lean Into The Wind is weer zo’n nummer dat afviel bij de eindselectie van het laatste Doves album. Waarom mag Joost weten. Aan de kwaliteit ligt het in ieder geval niet. Doves is gespecialiseerd in zwaarmoedige ballads. En dat is Lean Into The Wind absoluut niet. Vrolijk ook niet maar wel opwindend en urgent.  En de song laat een kant van Doves horen die ze best wel eens verder mogen uitdiepen.

The Hives – Enough Is Enough

Voor album 7 heeft The Hives Mike D van The Beastie Boys aangetrokken als co-producer.

Niet dat Howlin’ Pelle Almqvist plotseling is gaan rappen. De klok staat nog steeds op rock. Maar de mannen klinken in ieder geval op nieuwe single Enough Is Enough energieker en venijniger dan ze in lange tijd hebben gedaan. Volgens Pelle komt dat ook omdat ze een tijdje hebben opgetrokken met ‘jonge honden’ als Arctic Monkeys en Queens Of The Stone Sage. Josh Homme heeft de band ook een paar tips gegeven. De nieuwe langspeler van de Zweedse helden gaat The Hives Forever Forever The Hives heten en telt volgens Almqvist ‘twelve singles’. Waaronder dus Enough Is Enough.

Album release is op 29 augustus

Concert is op 22 november in de AFAS.

Evanescence – Afterlife

Evanescence speelt op safe met nieuwe single Afterlife.

Maar Evanescence op safe is altijd nog een stuk fantasierijker dan het gros van hun soortgenoten. En juist omdat ze zijn wie ze zijn heeft Netflix ze natuurlijk gevraagd een bijdrage te leveren aan de soundtrack van Devil May Cry. Zangeres Amy Lee schreef Afterlife samen met Alex Seaver van de band Mako. Seaver schreef alle muziek voor de tv adaptatie van de Devil May Cry game.

Een nieuw album van Evanescence zit er helaas op korte termijn nog niet in. Dat wordt wel weer eens tijd, want The Bitter Truth ligt alweer vier jaar stof te verzamelen.

CIVIC – Chrome Dipped

Met thuisland Australië in de pocket richt CIVIC zijn pijlen nu op ons. In die strijd is de eerste single, tevens titeltrack van hun tweede album een sterk wapen.

Chrome Dipped is punky, rocky en heavy maar zeker geen allemansvriend. Daarvoor is de spanning te hoog en de sfeer te donker. Chrome Dripped gaat over onze steeds groter wordende afhankelijkheid van machines. Het nieuwe album van de band uit Melbourne kun je vanaf 30 mei afhalen. Lijfelijk aanwezig is CIVIC op 12 juli op het Sjock Festival in Antwerpen en op 24 juli in Paradiso, Amsterdam.

Volbeat – By a Monster’s Hand

Een gloednieuwe single van Volbeat! Wat wil een fan nog meer? Een nieuw album? Een tour?

U wordt op uw wenken bediend. De Deense metalmannen pakken breed uit in 2025. In juni komt het 9e Volbeat album uit, God Of Angels Trust (G.o.a.t) geheten en in dezelfde maand begint in Vancouver en wereldtournee die de lawaaipapegaaien op 23 in Amsterdamse Ziggo Dome laat landen. Vooruitgestuurde single By a Monster’s Hand genereert al  heel wat voorpret. Doorspekt met heavy hooks dendert de song voor als een bergafwaarts rijdende goederentrein. In Volbeat We Trust!

Leap – Play Dead

”Indie sad rock boys’ luidt de eenregelige bio van LEAP. Drie van de vier woorden kloppen, het belangrijkste niet zo.

Tenminste er is weinig sads aan Play Dead. Op basis van dit -toegegeven magere- bewijsmateriaal zouden we LEAP eerder uitbundig willen noemen. En overtuigend en meer van dit soort termen die uiting geven aan ons enthousiasme. Om toch zeker te zijn of het aan ons ligt of dat de band niet uitblinkt in zelfkennis hebben we ook wat oudere nummer aangeklikt. Dat zijn er niet zo heel veel, want LEAP heeft nog geen album. En wat blijkt? Ouder werk is niet of nauwelijks minder extravert en luidruchtig. De titels van sommige songs suggereren wel een gevoelige kant. Toch zijn Exit Signs, I Don’t Believe You en The Downfall iig wat muziek betreft ook niet echt sad. Bij oplettende lezers en luisteraars is er inmiddels een lichtje gaan branden bij het zien van de naam LEAP, zeker in combinatie met songtitel The Downfall. Dat was eind vorig jaar Breekijzer. Toen typeerden we de muziek van de aanstormende Britten als ‘poppy grunge’. Die sticker kleeft nog steeds.

Ga LEAP zien op 19 april in Merleyn, Nijmegen en/of 20 april op Paaspop. 29 mei staat de band in de Melkweg.

Isolated Youth – Miserere Mei

Isolated Youth grijpt terug op een klassieker met Miserere Mei, een echte klassieker uit 1630! Maar daarover zo meer. Eerst iets over de band. Isolated Youth is een jonge Zweedse band die onder hoede is genomen door Farris Badwan, de frontman van The Horrors. Dat betekent niet dat Isolated Youth ook van de gothic is, maar wel dat we hier te maken hebben met een band die zijn muziek serieus neemt. Isolated Youth is meer postpunk en ook een paar tandjes heavier dan de band van hun mentor. Heavy maar niet per se hard.

Miserere Mei, het titelnummer van het debuutalbum van de nieuwkomers is geïnspireerd door Sinnerman van Nina Simone en door Miserere van de Estse componist Arvo Pärt. Die heeft zich op zijn beurt weer laten inspireren door de Italiaanse barokcomponist Gregorio Allegri. Miserere Mei -Deus hoort er eigenlijk achter- betekent ‘Wees Mij Genadig, o God’ en is een strofe uit boetepsalm 51 van koning David. Zo weer wat geleerd.

Vundabar – Spades

Vundabar is een nog goed bewaard geheim in de lage landen. Maar als het aan ons ligt niet lang meer.

De band uit Boston heeft inmiddels indrukwekkende staat van dienst opgebouwd; zes albums en meerder EP’s en singles. Hun stijl is een mix van punk, surf, hard en math-rock. Vundabar heeft zelfs een hit van formaat op hun naam staan. Alien Blues zit al ruim boven de 600 miljoen plays! Dankjewel Tik Tok. Dat gaat het recente Spades dus nooit halen, maar dat zegt helemaal niks over de kwaliteit, want die zit wel snor.

Op het eerste gehoor kan Spades wat overdonderen met zijn vele tempowisselingen, maar alles went behalve een…inderdaad. Wat komt bovendrijven is een grungy gitaarsong over angst voor verandering. Vundabar neemt ook lekker de tijd om hun punt te maken, bijna zes minuten duurt Spades, dat een voorkoper is van album nummer zeven, Surgery and Pleasure dat volgende week al uitkomt.