Category: Breekijzer

Dead Poet Society – Hurt (ft. The Warning)

Zo is het gekomen. De mannen van Dead Poet Society zagen op Social Media Pauline van The Warning meezingen met Hurt, een van de hits van hun laatste album.

Dat leidde tot een nieuwe versie waarop alles drie The Warning zusjes present zijn. Zo te horen is dezelfde backingtrack gebruikt als de eerdere versie van Hurt, maar de female touch doet wonderen.  The Warning is –mocht je de band nog niet kennen – een hardrocktrio uit Mexico. Dead Poet Society is de bekende harde rockband uit Boston. Wat de samenwerking vergemakkelijkte was dat beide bands met dezelfde producer werken, de in de wat lichtere hardrock gespecialiseerde Canadees Anton DeLost.  Die heeft leuke dingen gedaan voor o.a. Cleopatrick, Highly Suspect en Hawthorne Heights.

The Amazons – My Blood

The Amazons go classic rock op nieuwe single My Blood, een song die makkelijk van Starship, Bad Company of Foreigner had kunnen zijn, of een andere stadionrockband uit de roemruchte jaren tachtig.

Kosten noch moeite zijn gespaard om van My Blood een memorabel lied te maken. Blazers, mannenkoren en zelfs een soulzangeres jagen het nummer naar een onontkoombare climax. In deze mega-productie houdt Frontman Matthew Thompson zich makkelijk staande.

Het staat ze goed dat Grote Gebaar, we hopen dan ook met The Amazons dat My Blood resulteert in die langverwachte en dik verdiende doorbraak. Nieuw album, 21st Century Fiction staat voor 7 mei.

Till Lindemann – Mein Welt

De nieuwe single van Till Lindemann begint met een stemmig stukje piano, maar als snel komt de aap uit de mouw en volgt er het soort semi militaire metal-mars waar Lindemann’s band en -naar nu blijkt- hij ook solo patent op heeft.

Niks nieuws onder die Sonne dus, maar fans zullen zich weer in drommen naar de stadions begeven alwaar Lindemann later dit jaar voor het eerst solo acte de présence zal geven. Rammstein is even met verlof. Mein Welt is de titelsong van die solotrektocht langs de internationale podia die op 31 oktober zal neerstrijken in de hoofdstedelijke Ziggo Dome. 

Possible Oceans – Big Wave

Possible Oceans is Trevor O’Neill en dat is weer de naam van een sessiegitarist uit L.A. die na jaren trouwe dienst eindelijk voor zich zelf begonnen is.

Je zou O’Neill een anglofiel kunnen noemen, want als belangrijkste inspiratiebronnen noemt hij voornamelijk Britse bands, Foals, The Horrors dat werk. Plus eentje uit Gent, Soulwax. Dat O’Neil solo ging was niet helemaal het plan. Door corona viel zijn normale nering plotseling weg en om de dagen door te komen is hij maar voor zichzelf begonnen. De bevrediging moet groot zijn geweest toen de BBC zijn songs oppikte. Liefde uit het land van zijn muzikale dromen! Lang verhaal kort. Niet lang geleden verscheen er een nieuwe EP van Possible Oceans, de basis voor een tweede album. Titelsong Big Wave is een semi-symfonische met synths en gitaren aangeklede rocksong, retro in sfeer en melancholiek van toon. Kortom een prima muziekje voor deze tijd van het jaar.

Himalayas – Nothing Higher

Himalayas is een rockband uit het Britse Cardiff. Het viertal speelt eerder harde rock dan hardrock laat staan heavy metal. Dat wil niet zeggen dat het er bij tijd en wijle niet stevig aan toe gaat. Maar tegenover de harde gitaren staan poppy koortje, en tegenover de onstuimige ritmesectie staan teksten over gevoelige onderwerpen als in geval van nieuwe single Nothing Higher ‘hoe het hoofd koel te houden ten tijde van gekte en chaos’.

Nothing Higher heeft twee delen, een stampend begin en een meditatief slot. Bij elkaar weet de band onze aandacht een dikke vier minuten lang vast te houden. Himalayas heeft veel mee, genoemde muzikanten en ook eens zanger die is uitgerust met een ‘classic rock’ stem. Voeg daar een opvallend talent voor het schrijven van beklijvende songs aan toe en de voorspelling dat we komend kalenderjaar de naam Himalayas nog wel vaker gaan horen lijkt gerechtvaardigd. En dat gaat dan niet over de band en niet pover de bergen.

LEAP – The Downfall

The Downfall van LEAP klinkt zo overdonderend goed dat dit onmogelijk het werk kan zijn van een beginnende band.

Het was even zoeken, maar nu weten we dat de naam LEAP dan wel nieuw mag zijn, maar dat achter de band een man schuil gaat die eerder met het rockbijltje heeft gehakt. Niet dat Jack Balfour-Scott heel veel succes heeft gehad met The Mispers anders had hij die band nooit opgedoekt, maar het was wel een goede leerschool. Die lessen brengt hij nu in praktijk bij LEAP dat net een nieuwe EP heeft losgelaten. Daarvan is The Downfall het titelnummer.

De stijl van LEAP is een popyy versie van grunge met naast de vereiste gitaren ook de nodige elektronica. Dat levert een extra dikke sound op die het perfecte decor vormt voor de classic rock stem waarmee Balfour-Scott is gezegend. De zegetocht van LEAP begint met The Downfall.

 

Concert; 19 april Melkweg.

Year Of The Cobra – War Drop

Nieuwe Year Of The Cobra single War Drop is een perfect plaatje voor Pinguin On The Rocks; te heavy voor Pinguin Indie, maar niet heavy genoeg voor de afdeling Aardschok.

Year Of The Cobra is een duo, een echtpaar zelfs uit Seattle, de geboortegrond van grunge. Die invloed hoor je een in War Drop, maar dan de meest donkere variant. Zelf spreken zangeres/bassist/toetsenist Amy Tung Barrysmith en drummer Jon Barrysmith van ‘melodic doom’. War Drop is de eerste single van de derde langspeler van Year Of The Cobra. Het naar de band genoemde album verschijnt op de laatste dag van februari in 2025.

Mercury – Swarm The Hive Mind

Mercury is het alter ego van de 22 jarige Maddie Kerr uit Tennessee.

Maddie maakt wat we voor het gemak maar heksenrock zullen noemen; spannende en spooky gitaarmuziek met zang die betoverend maar ook bezwerend kan klinken. Stel je een stevige Bjork voor, een hardere Kate Bush of een grungy Mazzy Star. Niet dat Mercury al te veel op haar illustere voorgangers lijkt. Voor een startende act is ze opvallend oorspronkelijk en veelzijdig. Er staan nu acht songs online.  Die laten een stijgende lijn horen wat volume betreft met als voorlopig hoogtepunt het overtuigende Swarm The Hive Mind.

Glazed Curtains – CLAUSTROPHOBIA

Claustrofobie is de angst om vast te zitten of opgesloten te raken. Een of misschien wel meerdere leden van Glazed Curtains hebben er blijkbaar last van en er een liedje overgemaakt.

Dat verklankt bijzonder goed hoe een claustrofoob zich wel niet moet voelen als hij/zij beklemd raakt in een kleine ruimte zonder licht. CLAUSTROPHOBIA is dus geen song voor mensen die lijden aan de kwaal.  Of een hoog ontwikkeld inlevingsvermogen hebben. Wie wel houdt van een moppie helse herrie op zijn tijd heeft echter een goede aan het uit Wenen afkomstige Glazed Curtains.

De titeltrack van het derde album van de Oostenrijkse rockers is niet het enige nummer dat duidt op psychische spanningen binnen de band (of in het land van schnietsels en neo populisten). Andere songtitels zijn o.a. ADHD FEVER, MY ANXIETY en FEELS LIKE THE END. Het devies is dan ook voorzichtig benaderen.

Dead Air – Violently Blue

Fuck shit up. Die. Dat is niet het motto van de nieuwe regering van Trump, maar die van Dead Air.

Dead Air komt uit Londen en rockt hard, maar minder nihilistisch dan je misschien op basis van hun lijfspreuk zou verwachten. Er zit zelfs een zekere elegantie in Violently Blue. De eerste tonen zijn onheilspellend, maar de soep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Frontman Reuben Moonasar bezingt een relatie die heel mooi had kunnen zijn in ‘a different place/a different time. Stilistisch flirt Dead Air met zowel hardrock als postpunk, dat klink als van twee walletjes, maar is het beslist niet. Het nog albumloze trio is zeker een belofte.