Category: Breekijzer

The Scratch – Pull Like A Dog

De Breekijzer van deze week is wat aan de harde kant. The Scratch afficheert zich als een ‘high voltage folk metal’ band, die zich ophoudt in kringen waarin ook The Dropkick Murphyes verkeren.

Maar op nieuwe single Pull Like A Dog zijn de doedelzakken, tin whistles en fiddles ver te zoeken. Wat we wel krijgen opgediend is sterk geconcentreerde rocktrack met staccato zang, genadeloze gitaarerupties en een ritmesectie die haast heeft. Dat plus meerstemmige koortjes en meerdere stop/start momenten. Stel je een mix voor van Kansas met Helmet maar dan anders. Pull Like A Dog is de titeltrack van het nieuwe album van de Dubliners, hun 3e wordt dat. 13 maart komt hij uit. Het zou niet verbazen als dat een vrijdag is.

Mammoth – The End

The End van Mammoth is al een tijdje uit, maar in dit magere rockjaar nog steeds een van de beste nummers die je kunt aanklikken.

Mammoth is – voor wie de laatste jaren onder een stoeptegel heeft geleefd- de band van de zoon van Eddie Van Halen. Wolfgang is zijn naam, waarschijnlijk genoemd naar Amadeus. Hoewel, de naam Bach valt vaker als het over de Van Halentjes gaat. Het door vader Eddie geïntroduceerde finger tapping zoals o.a. te horen op de classic Van Halen track Eruption wordt vaak vergeleken met de fuga’s van Johann Sebastian. Van Halen junior laat op The End horen zijn vader’s virtuoze vingertechniek helemaal onder de knie te hebben. In de clip van The End laat Wolfje zien een zelfde soort gevoel voor humor te hebben als pa’s oude partner David Lee Roth.

Cleopatrick – Guts

Het Canadese Cleopatrick let duidelijk niet op de metertjes tijdens het opnemen. Sterker nog een beetje vervorming vinden de mannen juist wel leuk.

Een beetje veel zelfs, zoals op Guts de nieuwe single van het alt-rockduo. De stem is helder de rest zit diep in het rood. Guts is knijprock zoals we dat kennen van de boys, maar dit keer met een lekkere bluesy twist in de staart. De nieuwe single is een van de 12 tracks die samen het SCRAP album vormen, dat over een maandje uitkomt. Concert in NL is net geweest, helaas. Maar in Brussel kan je nog op 7/11 terecht in Ancienne Belgique.

Foo Fighters – Asking For A Friend

Een nieuwe Foo Fighters! Da’s altijd goed nieuws. Zeker als-tie zo ouderwets goed is als Asking For A Friend.

De band beleefde stormachtige tijden met gedoe rond drummers en een akkefietje op amoureus gebied van bandbaas Dave Grohl. Maar de lucht lijkt geklaard en de Foo’s pakken de draad weer op met een nieuwe single en waarschijnlijk ook wel een nieuw album. Hoewel Dave daar nog vaag over doet (many songs to come). Ook staat er een nieuwe tournee op stapel, samen met Queens Of The Stone Age! Dat laatste vooralsnog alleen in de V.S. en pas in augustus en september volgend jaar. Maar wat niet is kan komen.

John Maus – Because We Built It  

John Maus is een Amerikaanse synth-rocker met een bijzondere stem, een bariton.

Zijn lage timbre geeft zijn muziek als vanzelf een duistere, gothic teint. De donkere klanken die hij uit zijn toetsen tovert accentueren die sfeer. Maus is geen nieuwkomer, maar wordt eigenlijk pas de laatste tijd op waarde geschat. We Built It is een track van zijn zesde album, het vorige maand verschenen ‘Later Than You Think’. Met John Maus haal je bepaald geen zonnetje in huis, maar wel een van de boeiendste muzikanten van deze eeuw. Het pulserende krautrock-achtige Because We Built It is een goed introductie tot ‘s man’s werk. Val je voor dit nummer dan ligt er nog heel wat moois op je te wachten. Nou ja mooi, goed.

Concerten: 20/11 013, Paradiso. 22/11 Paradiso.

Baxter Dury – Schadenfreude

Even wat anders, deze week geen gitaarplaat als Breekijzer, maar een besmettelijk aantrekkelijk, leuk en lekker dansbaar liedje, Schadenfreude van Baxter “Son Of Ian” Dury.

De Engelse taal heeft geen woord voor wat wij leedvermaak noemen. Daarom heeft men de Duitse term Schadenfreude ‘geleend’. De songs op Baxter’s nieuwe album, Allbarone hebben allemaal een dansritme. Dat komt omdat hij het nieuwste album van Cardi B hoorde en dacht dat wil ik ook. Met hulp van mede vijftiger Paul Epworth (Adele/Coldplay/Bruno Mars) is het Dury junior uitstekend gelukt een hybride te fabriceren van moderne dance en zijn eigen gepatenteerde parlando popstijl. Het resultaat is een album dat klinkt als Dury senior eind jaren zeventig.

En waar verkneukelt Baxter zich over in Schadenfreude? Over een ex die ervandoor is met een ander en daar misschien toch wel een beetje spijt van heeft. Eigen schuld dikke….

Glimmer – Been Down

Veel is er nog niet bekend van Glimmer. Niet veel meer dan dat ze met zijn vieren zijn uit NYC komen en zeggen een genre te beoefen dat grungegaze wordt genoemd.

De naam zegt het al: grungegaze is een samensmelting van grunge en shoegaze, twee beproefde en in middels tijdloos gebleken gitaargenres. Het fuzzy Been Down komt van het debuutalbum van Glimmer. Debuut suggereert een jonge band, maar op de foto’s zien de mannen er uit als veteranen. En zo klinken ze ook, gepokt en gemazeld en zeker van hun zaak. De producer van het Get Weak album van Glimmer is voor ons een onbekende. De naam van de mixer, Will Yip zijn we eerder tegengekomen op albumhoezen van Turnstile. Album is uit.

sleepazoid – NEW AGE

Bij wijze van bio staat er op Spotify ‘alt-rock-zoid-core from Naarm, Australië’. Een zoid laten we ons vertellen is een soort dierlijke robot. Een sleepazoid zou dus een cyber-luiaard kunnen zijn. Of een ander beest dat weinig actief is.

Maar waarschijnlijk niet, want ondanks de bandnaam is er weinig of zeg maar niets slaperigs aan de band uit de op één na drukst bevolkte stad van Australië. NEW AGE borrelt, bruist en kookt over van de energie. Wat dat betreft lijkt de nieuwe single van de band van (Antoi)Nette France wel aan landgenoten Amyl and the Sniffers denken, maar dan geen ‘gewone’ punk, maar cyberpunk. Nette zingt dat er een nieuw tijdperk is aangebroken nu haar verkering uit is. Je hoort opluchting en woede, maar vooral daadkracht. Die Nette komt er wel. En haar band ook. Sleepazoid heeft nu 7 singles uit daarvan is NEW AGE de laatste en beste.

Quannnic – Floorface

Quannnic (sic) is een wat publiciteitsschuwe rocker uit Florida die al een paar keer eerder via ons uit je speakers of in je oortjes is geknald.

De begin twintiger die waarschijnlijk Nick Quan heet, weet een onbehoorlijk hoeveelheid geluid te produceren voor een eenmansorkest. Toch zou je hem onterecht in een hoek plaatsen als je zijn muziek metal of zelfs maar hard rock zou noemen. Quannnic rockt en kijkt niet op een decibelletje meer of minder, toch is het vrij subtiel wat hij presteert. Op zijn nog vrij recente Warbrained album perfectioneert hij de sound van zijn twee eerdere albums. Als single is Floorface een representatieve proeve van ‘s man’s kunst: een maalstroom van keyboard en gitaargeluiden met daar net boven uit een vrij poppy zangstem. Dat klinkt misschien als shoegaze, maar is het niet. Plaats Quannnic ergens tussen Smashing Pumpkins en Todd Rundgren en je zit er niet ver naast.

Thrice – Albatross

Vernieuwers worden ze genoemd. Nieuwe single Albatross van oudgedienden Thrice is dan ook zeker geen doorsnee hardrockplaatje.

Behalve dat er op zeer hoog niveau wordt gemusiceerd is Albatross een doordachte composite vol vernuftige wendingen en muzikale verassingen. Meer smartrock dan hardrock dus, maar ook aards en een beetje grungy. De sfeer is moody. Wat goed past bij de filosofische boodschap: ‘het is nooit te laat’.

Albatross is de tweede voorloper van het 12e album van de band uit California. De opvolger van Horizons/West heet Horizons/East. De releasedatum is 3 oktober.