Category: Breekijzer

Turnstile – LOOK OUT FOR ME

Net nu we ons erbij neer hebben gelegd dat Turnstile het iets rustiger aandoet komen ze met een nieuwe single waar de vonken weer van afslaan. Hoewel?

In de eerste drie minuten van LOOK OUT FOR ME herkennen we de relschoppers van vroeger. Maar na die vliegende start krijgen we een best wel lang stuk dat we als dromerig (dreampunk?) zouden willen omschrijven. Wie hoopt op een reprise van de rock-eruptie van het begin heeft pech. Het outro heeft nog het meest weg van een drums ‘n’ bass track. Ruim zes en halve minuut duurt LOOK OUT FOR ME dat we nog wel wat keer vaker moeten horen om te kunnen bepalen wat voor vleesch er nou precies in de kuip zit. Nou, dat komt goed deze week als Breekijzer op Pinguin On The Rocks. Intrigerend is het wel. Nieuw album NEVER ENOUGH is nu uit.

YUNGBLUD – Lovesick Lullaby

YUNGBLUD is een polyamoreuze sprokkelrocker uit Engeland met uitslaand succes in vier van de vijf werelddelen. Maar als hij zijn zinnen erop zet gaat Afrika ook nog wel eens voor de bijl. De man is namelijk onweerstaanbaar charmant en aanstekelijk energiek. Zijn stijl is een mix van pop, punk, hip hop, metal, EDM ETC. Als de UK YUNGBLUD zou afvaardigen naar het Eurovisie Songfestival zou hij gegarandeerd winnen.

Dominic Richard Harrison – zoals hij heet volgens de burgerlijke stand- heeft de gevaarlijke leeftijd van 27 jaar. Op zijn nieuwe album Idols doet hij het gelukkiger wat kalmer aan dus de 30 gaat hij wel halen. Lovesick Lullaby is van dat album en niet echt een slaapliedje zoals de titel suggereert, maar een midtempo rocksong door Dom in lekker plat Engels gezongen/gerapt. Stel je een fusie voor van Red Hot Chili Peppers en Duran Duran. De productie is state of the art. Volgende maand begin een tour YUNGBLUD  hem tot eind van het jaar van straat zal houden. In The Netherlands is hij te zien, horen en voelen op 4 oktober. Scene of The Crime is de AFAS te Amsterdam. 

PLAIINS – Row She Said

De vurige punk/indierockband PLAIINS brengt op 15 augustus hun langverwachte debuutalbum Happy Faces uit via Long Branch Records. Als voorproefje verscheen vandaag de derde single ‘Row She Said’, een gelaagde protestsong tegen rechts-nationalisme.

Britse frontman maar tegenwoordig Hamburger Chris Reardon vertelt: “We wilden een nummer schrijven dat niet plat of eendimensionaal is, maar poëtisch en open voor interpretatie. ‘She’ staat symbool voor het thuisland dat zijn burgers oproept om een idee van soevereiniteit te verdedigen. Voor mij ging dat over het Verenigd Koninkrijk na Brexit, maar het geldt net zo goed voor andere landen.”

Sinds hun oprichting in 2020 timmeren PLAIINS stevig aan de weg. Ze deelden het podium met onder andere ITCHY, Press Club en LEAP, en mengen Britse punk, indie en rock in een stijl die doet denken aan IDLES, Soft Play en The Streets. Met meer dan twintig uitgebrachte tracks, Spotify-playlistvermeldingen en airplay op BBC Radio 1 is de opmars van PLAIINS niet te stoppen.

“We wilden een album maken dat tijdloos is, karaktervol en een eigen stem heeft binnen de rockgeschiedenis,” aldus Reardon. Happy Faces belooft precies dat te worden.

PRESIDENT – Fearless

Het is bijna een politieke daad om je band in deze tijd PRESIDENT te noemen en dan ook nog eens met hoofdletters te schrijven zoals die andere president pleegt te doen in zijn social media posts.

Onze PRESIDENT is een twee singles oude ‘modern metalband’ uit de UK. We houden het even op ‘modern metal’ omdat het nieuwe subgenre dat PRESIDENT beoefent samen met bands als maar ook Sleep Token, Ghost en misschien wel TURNSTILE nog geen eigen vlag heeft. Het is een mix van pop, punk, urban en dus metal: snoeihard maar toch radiovriendelijk. En gemaakt om op te moshen, te head bangen, stage diven etc. Fearless is dus eigenlijk een allegaartje, een samengeraapt zooitje, maar het werkt. En hoe! Veel is er niet bekend over PRESIDENT. De band hult zich in nevels, de bandleden (lid?) verschuilen zich achter maskers. Ook dat lijkt een stijlkenmerk van de ‘modern metal’-mannen. Wat ook niet helemaal uit te sluiten valt is dat hier een A.I. Bot aan het werk is gezet. Maar dan wel een hele slimme.

Dinosaur Pile-up – Big Dogs

‘Big Dogs is een log nummer over het feit dat als je rijk en beroemd bent je alles voor niks krijgt, maar als je geen cent te makken hebt je de kolere kunt krijgen’. Dat is -vrij vertaald- het thema van de nieuwe Dinosaur Pile-up single.

Dat roept natuurlijk de vraag op; hoe rijk zijn de leden van het Britse alt-rock trio? Niet echt, maar als ze verstandig met hun geld omgaan hoeven ze geen baantje naast de band te hebben. Ruim 330 k luisteraars per maand is geen vetpot, maar ook geen droog brood. Zeker niet omdat ze ook een paar vette hits hebben. Dinosaur Pile Up is even uit de running geweest. Frontman Matt Bigland is herstellende van een ziekte waarvan we alleen weten dat die levensbedreigend kan zijn. Dat verklaart het gat van zes jaar tussen het nieuwe en het vorige album. Het lekker primitief rockende Big Dogs (cowbell!) is single 3 van album 5 en een uitstekende smaakmaker. Het gaat inmiddels weer de goede kant op met Bigland. Het nieuwe album heet niet voor niets ‘I’ve Never Felt Better’. Eind augustus komt-ie uit, In september gaat de band ook weer op tournee. 

Carne – J.U.M.

Carne is een nieuwe chille (sorry) Britse rockband die zich als doel heeft gesteld de huidige rockscene een schop onder de kont te geven en weer net zo spannend, vooruitstrevend en intenst te maken als die van de jaren negentig.

Toen heerste de grunge, schalde de nu-metal en werd er huisgehouden door de riot grrls. Gouden tijden die de bandleden van Carne zelf niet hebben meegemaakt. Carmen, Milo, Emia en Joe debuteren met J.U.M. , een  spannende, vooruitstrevende en intens klinkende single die eh..niet erg 90’s klinkt. Tenminste niet op zo’n manier dat je denkt van dat hebben ze van Smashing Pumkins, dat van Helmet en dat van PJ Harvey. Desondanks of misschien juist wel daarom is J.U.M. een eerste klap die de aandacht meer dan waard is.

House Of Protection – I Need More Than This

Met nieuwe single I Need More Than This slaat House Of Protection een brug tussen mainstream rock en ouderwetse EMD.

Dat klinkt weinig opwindend, maar is het dus wel. Zeker als de gitaren in gevecht gaan met de computers vliegen de vonken in het rond en moet je vrezen voor het meubilair. En dat terwijl ze maar met zijn tweeën zijn! Aric Improta en Stephen Harrison uit L.A. heulen nog niet zo heel lang samen. Maar na twee EP’s en wat singles komt er zeer binnenkort (23/5) eindelijk een eerste album uit. Outrun You All is de titel. Dat dat even heeft geduurd komt omdat de heren ook nog in andere band zitten. Aric drumt in Night Verses en Stephen speelt gitaar in The Chariot. Die bands staan nu even on hold zodat het duo zich volledig kan concentreren op House Of Protection, Dat is namelijk geen band die je er even bij doet. Ga ze zien op Jera On Air in het Limburgse Ysselsteyn op 27 juni of op 7 oktober in de Ziggo Dome als support van Architects.

Return To Dust – Shine

Het Amerikaanse Return To Dust laat met nieuwe single Shine horen waarom ze door zoveel in rock gespecialiseerde sites worden getipt als The Next Big Thing.

De band klikt zelfverzekerd en volwassen. Alsof ze al drie keer de wereld rond hebben getoerd en thuis een wand vol gouden en platina albums hebben. En dat terwijl Return To Dust feitelijk nog maar net komt kijken. Hun vorig jaar verschenen debuutalbum deed weliswaar veel stof opwaaien (sorry), maar hun baantjes moeten ze nog maar even aanhouden. Dat kan zomaar veranderen met album twee, waarvan Shine een spraakmakend voorproefje is. De nieuwe single van het viertal uit L.A. is hardrock zoals hardrock is bedoeld: luidruchtig, brutaal en overrompelend. En komt met een riff waarmee je bunkers kunt opblazen! Over dat nieuwe album is helaas nog niks bekend, maar geduld gaat worden beloond.

Mammoth – The End

Wolfgang “Son Of Eddie’ Van Halen ziet het somber in, The End is near. Het enige lichtpuntje is dat hij met zijn baby aan zijn zij naar de verdoemenis gaat.

The End van Wolfgang’s band Mammoth begint met een staaltje tapping zoals senior dat in 1977 voor het eerst aan de wereld liet horen in het nummer Eruption van het Van Halen debuutalbum. Wolfgang toont zich een begenadigd leerling die pa naar de troon steekt. De multi-instrumentalist zit natuurlijk niet echt bij de pakken neer. Hij en zijn band rocken er lustig op los. Misschien heeft Wolfie zelfs wel gestemd ‘op hem wiens naam we hier niet zullen noemen’. The End is bedacht als soundtrack bij een Zombie apocalyps. Wie geen fan is van dat genre moet absoluut NIET naar de door Robert Rodriguez (From Dusk Till Dawn) geregisseerde clip kijken met special effects van horrorspecialist Greg Nicotero (The Walking Dead) en cameo’s van o.a. Slash, Myles Kennedy en WVH’s ma, Valerie Bertinelli.

LEAP – Over & Out

Daar hebben we ‘indie sad boys’ LEAP weer. Die typering hebben we niet zelf bedacht, maar onderschrijven we wel.

Want hoewel LEAP meestal stevig uit de touwen komt, hebben bijna al hun songs een droefgeestige ondertoon. Zo ook het heldhaftige Over & Out dat met zijn dikke galm en waaierende gitaren wel aan oude new wave helden als U2 en Simple Minds doet denken. Over & Out is de vijfde Breekijzer van het Britse LEAP (ja ons is fan) dat nog steeds albumloos door het leven gaat.