Category: Breekijzer

Frankie and the Witch Fingers – Electricide

Electricide van Frankie and the Witch Fingers is een ver neefje van Black Sabbath’s Paranoid, gespeeld met het tempo van een op hol geslagen TGV.

Je denkt dat kunnen ze nooit live, maar ja dus. Het bewijs vind je op Youtube en op de min of meer gelijktijdige verschenen Audiotree live EP. De vliegensvlugge heksenvingers zijn van Josh Menashe, een gitaarvirtuoos die zich niet verliest in moeilijk gepiel, maar in dienst staat van het collectief.

Dat collectief komt oorspronkelijk uit de stad Bloomingdale in de staat Indiana, maar gaf op een aantal jaren geleden gehoor aan de lokroep van de psychedelische garagerockscene van L.A. Daarvan zijn ze nu een van de belangrijkste gang en smaakmakers.

De oogst van een kleine 10 jaar muziek maken is 4 albums. Daarnaast heeft de band bizar vaak opgetreden. Honderden shows per jaar. In mei stonden ze nog in Doornroosje. Het huidige absurd hoge spelniveau is hen dus niet komen aanwaaien. Het enige dat nog ontbreekt aan het plaatje is erkenning. Aandacht bijvoorbeeld van fans van Ty Segall en King Gizzard om maar twee verwante acts te noemen. En die van de oude Black Sabbath dus. Hopelijk helpt Electricide ze een handje.

 

Pinkshift – BURN THE WITCH

Nu Love Me Forever, het debuutalbum van Pinkshift alom verkrijgbaar is, maken wij nog graag even van de gelegenheid gebruik om je aandacht te vestigen op het multi-culti trio uit Baltimore.

Naar onze onbescheiden mening is Pinkshift een van de beste nieuwkomers binnen het wat zwaardere rockgenre. We zeggen bewust geen metal of punk of hard rock omdat het geluid dat Ashrita (zang en gitaar), Myron Houngbedji (drums) en Paul Vallejo (gitaar) voortbrengen te divers om onder één noemer te vangen. Dat neemt niet weg dat Pinkshift met gemak de kalk van het plafond speelt.

BURN THE WITCH is Pinkshift op volle oorlogssterkte. Binnen een tijdsspanne van iets meer dan drie minuten horen we een monsterriff, een zangeres die verleidt en vernietigt en een ritmesectie die sneller gaat dan Max verstappen in Zandvoort.

Love Me Forever van Pinkshift, kopen stelen of streamen dat album!

Jimmy Eat World – Place Your Debts

Nu de dagen steeds korter worden komt Jimmy Eat World met de perfecte soundtrack voor de donkere dagen voor kerst. Echt vrolijk was de band van Jim Adkins toch al nooit – je bent emo of niet- maar zo beschouwend als op Place Your Debts hoorden we ze zelden eerder.

Jimmy’s ernst wordt ingegeven door zijn zorg over. Ja wat precies eigenlijk? De poëtische tekst is multi-interpretabel. Dat is het voor en nadeel van poëzie. Is het een stukgelopen relatie, ‘how do we keep making the same mistakes’? Het einde van de wereld, I think we can alle agree, the ending is off to a great start’? Of zingt Adkins over de schuldencrisis waar veel studenten in de VS mee te maken hebben? Van zijn uitleg worden we ook niet veel wijzer. ‘The debt you rack up is the time spend avoiding doing the work to know yourself’. Snapt u?

Ook voor wie niet naar de lyrics luistert valt er veel te beleven aan Place Your Debts. Adkins zang komt recht uit zijn hart en zijn maten hebben er een indringend stuk muziek bij bedacht. 

Soul Blind – Tribe

Over een maandje verschijnt het album debuut van Soul Blind en dat is een feestje waard, Niet dat de mannen uit Hudson Valey, NY nou van die fuifnummers zijn, integendeel eigenlijk, maar je begrijpt wat we bedoelen.

Soul Blind houdt zich op aan het heavy deel van het rockspectrum. En dan specifiek dat deel dat zijn harses niet alleen gebruikt om te headbangen, hoewel Tribe zich daar uitstekend voor leent

Met zijn start-stop passages en treiterige zang doet derde aanjager van het debuutalbum wel aan Nirvana denken, maar dan een slag trager en 3 x zo heavy. Alles aan Tribe schreeuwt liveband, maar het zal nog wel even duren voordat Soul Blind onze kant op komt. Voorlopig zullen we het dus met de plaatopnamen moeten doen, wat gelukkig geen straf is. 

Birds In Row – Cathedrals

Het is lang geleden dat we zo’n puist teringherrie in de aanbieding hadden als Cathedrals van Birds In Row. De band komt uit Frankrijk waar ze leidend zijn in de hardcore punkscene aldaar.

10 jaar geleden trapte Birds In A Row af met een album dat legendarisch is in hardcore kringen. Pas 6 jaar later kwam er een opvolger en volgende week voegt de band een derde hoofdstuk toe aan hun compacte oeuvre. De lange pauzes tussen de releases zouden best wel eens nodig kunnen zijn om de zanger de tijd te geven zijn stembanden volledig te laten herstellen. Mon Dieu wat gaat die gast tekeer!

Dubbelsingle Noah/Cathedrals moet de kar trekken en doet dat met verve. Deel 1 van het tweeluik is te abstract voor de radio, maar de muzikale woedeuitbarsting die Cathedrals is, willen we je toch niet onthouden. Let wel Birds in Row komt met de waarschuwing dat je buren niet blij zullen zijn met deze Franse geluidsuitbarsting. 

Te zien op eigen risico op:

14/10 Hedon, Zwolle.

10/11 Patronaat, Haarlem

11/11 Neushoorn, Leeuwarden

12/11 Merleyn, Nijmegen

Johnny Stranger – The Art Of Saying Goodbye

Johnny Stranger is een band, maar ook weer niet helemaal. Zonder Peter Anthony zou het namelijk angstig stil blijven. Anthony zingt, schrijft de songs, speelt gitaar en geeft algehele leiding aan de wisselende groep muzikanten.

Topmuzikanten mogen we wel zeggen, want Johnny Stranger maakt best wel ingewikkelde muziek; jazzy prog rock met een metal randje. Of zo iets.

Op The Art Of Saying Goodbye treffen we Johnny is een melancholy mood. Het tempo ligt net even te hoog en het volume is net even te hard om van een ballad te kunnen spreken, maar de stemming is mineur. Logisch als er afscheid moet worden genomen.

Het is niet helemaal duidelijk of The Art Of Saying Goodbye op een album gaat komen of dat het onderdeel is van een EP. Het is in ieder geval het vierde nieuwe nummer dat de band uit Boston sinds juni heeft uitgebracht.

Cassyette – September Rain

Cassyette is een nieuwe ster aan het vrouwelijk rock-firmament. Ze heeft een klein dozijn singles op haar kerfstok en een debuutalbum in het verschiet. Zelf noemt ze Sad Girl een mixtape. Dat geeft aan dat we hier met een rockchick te maken hebben die volledig bij de tijd is.

Wie Cassyette precies is weten we niet. Haar songs zijn vaak  (mede) geschreven door ene Olivia Cassy-Brooking, maar of dat haar echte naam is, durven we niet met zekerheid te zeggen. Belangrijk is het ook niet. Wat je moet weten van de Britse powervrouw is dat ze klinkt en oogt als een gothic cyberpunk met een hang naar emo. Het net op tijd verschenen September Rain zal er naar verwachting ook als zoete koek ingaan bij fans van Paramore, Evanescence en de meeste andere ‘female fronted’ rockbands. 

10 Years – The Optimist

10 Years maakte naam met een milde vorm van metal die door kenners alternative wordt genoemd. Dat alternatieve slaat meer op de teksten dan op het volume of de structuur van de songs. 10 Years heeft de laatste 20 jaar namelijk bewezen te kunnen rocken als de beste.

Nieuwe single The Optimist illustreert de plek van de band binnen de scene. Terwijl de collega’s grunten of gillen over zombies en ander apocalyptisch kwaad zingt de band uit Knoxville over hoe je je staande kunt houden in deze wereld vol tegenslag en teleurstelling.

10 Years heeft zijn optimistische boodschap verpakt in een song vol haken en ogen, solo’s en andere zaken waar een rocker’s hart sneller van gaat kloppen. Een nieuw album lijkt nog even op zich te laten wachten, maar de mannen komen wel spelen binnenkort. Al vrij snel ook, op 12 oktober maakt 10 Years zijn opwacht samen met Three Days Grace in de 013 in Tilburg.

Pierce The Veil – Pass The Nirvana

Pierce The Veil komt terug na zes jaar afwezigheid met een knal van heb ik jou daar. Pass The Nirvana is zes jaar opgekropte woede en onverwerkte frustratie gepropt in een iets meer dan 3 minuten.

De comebacksingle van de metaalmannen uit San Diego gaat over de verschrikkelijke trauma’s die de Amerikaanse ‘kids of today’ oplopen. Twee jaar lang in Covid-isolatie, dodelijke schietpartijen op school, een ruk naar extreemrechts in de politiek en zo kan zanger Vic Fuentes nog wel even doorgaan. En dat doet hij ook.

Het Nirvana uit de titel is de staat van gelukzalige leegte die Boeddhisten hopen te bereiken. Maar je kunt als band natuurlijk geen nummer maken met Nirvana in de tekst zonder te refereren aan Kurt & co. Met zijn hard en zacht passages had Pass The Nirvana dan ook een nummer van de oorspronkelijke grunge goden kunnen zijn, maar dan qua volume, agressie en expressie vermenigvuldigd met  de factor 10.

Of er op korte termijn een album volgt, vermeldt het verhaal niet, maar hou er maar ernstig rekening mee.

Eve 6 – mr. darkside

Eve 6 is een poppy punkband of vice versa die in Europa zo goed als onbekend is, maar in de V.S. een begrip. Dit ondanks of misschien wel dankzij de povere oogst van slechts vier albums in een kwart eeuw.

Je kunt dus niet zeggen dat Eve 6 hun publiek overvoert, maar misschien is dat wel de reden dat de band nog steeds op een gewillig oor kan rekenen. Dat en het feit dat ze veelzijdiger zijn dan het gros van hun collega’s.

Afgaand op de vier singles die ze dit jaar hebben laten verschijnen wordt het eerste Eve 6 album in tien jaar weer een bonte verzameling puntige en toegankelijk songs gespeeld met de drive van een roedel jonge wolven. De uitschieter is mr darkside met zijn gedubbelde leadzang, frisse beat en klassieke rocksound waarin zowel Chuck Berry als Nirvana in doorklinkt. Rock ‘n’ rol dus van het tijdloze soort. Zo wordt een band waardig oud.