Category: Breekijzer

Money – Flacco

Flacco  van Money is zo’n nummer dat de buurt op zijn grondvesten doet schudden. Tenminste als je het nummer draait op het juiste volume. Versterker op 11.

Money is een vijfkoppig rockmonster uit de Amerikaanse staat Oklahoma. De band is nog maar net begonnen, Flacco is pas hun 5e single. Op basis van dat handjevol tracks durven we nu al te beweren dat we nog veel lol gaan beleven aan deze zware jongens. Wat ze uitvreten is niet nieuw. Bands als Deftones en Pumkins en Far gingen ze voor. Wat Money zo aantrekkelijk maakt is dat de band back to the basics is. Ze produceren franjeloze rock. Zo heeft Flacco heeft een pre-historische riff, een super stroperig ritme en een zanger die klinkt alsof hij net zijn bed uit is komen rollen, ruw wakker geschud door de overbuurman die snoeihard een nummer heeft opstaan van misschien wel Money.

Avenged Sevenfold – Nobody

De mannen van Avenged Sevenfold hebben aan de paddo’s gezeten. Daar doen ze totaal niet geheimzinnig over. Zanger M Shadows vertelt er in geuren en kleuren over in de nieuwe TRAX podcast van de band.

Het vreemde is dat aan nieuwe single Nobody niet is af te horen dat ze zo stoned als een nest garnalen waren toen ze het nummer schreven. Nobody is juist veel rechter voor zijn raap dan we van de boys uit California gewend zijn. Maar wie weet zijn de andere songs op Life Is But A Dream…. album, hun eerste in zeven jaar wel flink spychedelisch.

Nobody is opgehangen aan een hook die nu al klassiek mag worden genoemd. Maar wat volgt is ook niet mis; een krachtpatser van een metalballad vol gitaarerupties, hemelse of zijn het duivelse koortjes en een flinke batterij violen. Speelduur net geen zes minuten, waarvan elke seconde wordt benut. Album staat voor 2 juni

Linking Park – Fighting Myself

Tijdens de restauratie werkzaamheden aan het dit jaar 20 jaar oude Meteora album van Linkin Park zijn een paar verloren gewaande juweeltjes opgedoken die zullen worden toegevoegd aan de jubileum-editie van dat klassieke album.

De platinum raprockers, of was het rockrappers? klinken dus nog jong en fris op Fighting Myself. Dat zo’n toptrack zo lang stof heeft liggen te vergaren in een of andere (virtuele) la geeft maar weer eens aan dat direct berokkenen lang niet altijd weten wat goed van ze is. Maar beter laat dan….

Ayron Jones – Blood In The Water

Ze zijn zeldzaam tegenwoordig, maar wie goed zoekt kan zo af en toe nog wel eens een ouderwetse gitaarheld vinden. Piep is hij niet meer maar met zijn 36 lentes vertegenwoordigt Ayron Jones toch zeker een nieuwe generatie.

Verschil tussen Jones en de gitaargoden van weleer is dat de oude garde vrij eenkennig was, ze speelden blues en hard rock of sympho en metal. Jazzcats daargelaten natuurlijk. Jones is een omnivoor op muziekgebied. Hij is bekend met BB King, maar ook met Nirvana, met Run DMC, maar ook met The Stones met Jeff Beck, maar ook met Slipknot. Zoals gezegd de man is een alleseter. Zijn albums zijn dan ook vaak bonte verzamelingen met als verbindende factor zijn soulvolle zang en geïnspireerde gitaarspel. Ook mag Jones zijn versterker graag op 11 zetten.

Blood In The Water is een klassieke (hard)rockballad met een bluesy afdronk. Uiteraard pakt de meester weer lekker uit op gitaar. Album staat in de steigers, tour is in de planningsfase.

The Luka State – Tightrope (Walking On A Wire)

The Luka State is geen onbekende meer in On The Rocks kringen. Tightrope (Walking On A Wire) is de 3e Breekijzer op rij die de band binnensleept! Oxygen Thief, Matter of Fact en Tightrope komen alle 3 van het vrijdag verschenen nieuwe album van het (vier)koppige bandje  uit het Britse Winsford. More Than This is hun 2e.

Vanwaar al die aandacht? The Luka State is een van de weinige jonge bands die ouderwets rockt, nog lekker onstuimig tekeer gaat zonder rekening te houden met trends, rages en commerciële belangen. (En al helemaal niet met de buren ;). Als de boys hip hadden willen zijn zouden ze wel post-punk zijn gaan maken en als ze rijk hadden willen worden hadden ze wel een autotune aangeschaft en Ed Sheeran lief aangekeken.

Dat wil allemaal niet zeggen dat de band zich er bij heeft neergelegd om lekker obscuur in de marge te blijven rommelen.  The Luka State wil wel degelijk gehoord worden – ze spelen niet voor niets zo luid- maar dus  wel op eigen voorwaarden. Dat waarderen we ten zeerste en  vandaar dus die voorkeursbehandeling.

Live 15 april in de Bitterzoet/Amsterdam. 15 juni Graspop/Dessel België.

 

snake eyes – no one is truly cool

Het recalcitrante Britse punkrocktrio snake eyes volgt oud Breekijzer 40 winks op met een prettrack die weer zo goed is dat we hem maar weer tot Breekijzer hebben gebombardeerd.

De boodschap moge duidelijk zijn, no one is truly cool en zo is het. De gitaren staan weer op scherp, bas en drums zijn weer doorgeladen. Ondertussen deelt frontman Jim Heffy zijn door schade en schande opgedane levenswijsheden. Na iets meer dan 2 minuten zijn staan we alweer buiten. Kort dus, maar krachtig.

Freespirits – Deep In A Hole

Uit Londen komen de vrije geesten die goede sier maken met Deep In The Hole.

Freespirits afficheert zich als alternatief en ‘high energy’ en doorgaans klopt dat ook, maar niet op hun nieuwe single. Op Deep In A Hole rockt het trio op zijn retro’s, op zijn 90’s om precies te zijn, vleugje grunge, mespuntje Britpop. Die richting.

De motor van Freespirits zijn de gebroeders Carlo en Lucas Mariani die een jaar of tien geleden van Italië naar de U.K. emigreerden om dichter bij het vuur te zitten. Deep In A Hole is afkomstig van een nog te voltooien tweede album. De fans hebben zeven jaar moeten wachten op The Upside Down, want zo lang is het geleden dat Freespirits debuteerde op het albumfront. De release zal worden gesteund door een uitgebreide tour door Europa. More to follow dus.

Spotlights – Algorithmic

Spotlights is een trio uit de Amerikaanse industriestad Pittsburg die door kenners wordt ondergebracht in de categorie post-metal.

Metal dus, maar niet de gebruikelijk duivelsaanbiddende en gehoorbeschadiging veroorzakende variant. Zoals Algorithmic laat horen is Spotlights wel degelijk heavy, maar meer in sfeer dan volume. De nieuwe single is een traag stomende stromende track met een new waverige hook, plagerige zang en tegen het einde een lekker lange vrije uitloop voor de gitarist die zijn instrument laat kraken, kreunen en zuchten. Doel van de band was om hun derde album essentieel anders te laten klinken dan zijn voorgangers. Mission accomplished!

Alchemy For The Dead verschijnt op 28 april.

Enter Shikari – It Hurts

Au!, zo had de nieuwe single van Enter Shikari ook kunnen heten, maar de band heeft voor It Hurts gekozen.

Niet dat er veel keuze was, het nummer kwam tot zanger/toetsenist Lou Reynolds riff in een droom, refrein, couplet, tekst, de hele mik mak. Gelukkig kon hij zich de droom nog herinneren toen hij wakker werd ‘s nachts om 3 uur. Tot chagrijn van zijn vriendin deed hij het licht aan en zong It Hurts in zijn telefoon.

‘ s Ochtend bleek het best een aardig nummer, zo goed nummer eigenlijk dat het nu dienst doet als uithangbord voor het nieuwe album van de Shikari’s. Voor een droom heeft It Hurts een vrij coherente tekst met een simpele, maar belangrijke levensles, ‘je kunt niet meer dan je best doen’.

Voor Enter Shikari – dat vroeger nogal neurotisch uit de hoek kon komen is It Hurts een relatief rustig nummer. Er wordt stevig gemusiceerd, maar men blijft binnen de lijntjes. Album acht van de band uit St Albans luistert naar de titel A Kiss For The Whole World en komt op 23 april online. Voor de fans en de freaks zal het album ook als cd en op (gekleurd) vinyl verschijnen.

snake eyes – 40 winks

Grit pop, die kenden we nog niet. Grit is het Engelse woord voor grind en zal in dit geval gruizig betekenen, zeg maar grunge. Maar dan op zijn Brits. Het etiket past prima op dat wat snake eyes te bieden heeft; poppy punk geserveerd met gruizige gitaren en gezongen met een plat Britse accent.

Snake eyes zijn 3 brutaaltjes uit Brighton. Two lads and a lady. Zonder afbreuk te willen doen aan het eerder verschenen handjevol singletjes en  album (mixtape zeggen ze zelf) mogen we 40 winks toch wel een flinke stap voorwaarts noemen. Nog niet eerder vielen alle elementen van hun sound zo goed op hun plaats. Gevalletje van oefening baart kunst.

40 winks gaat over de chronische slapeloosheid waar de frontman Jim Heffy aan lijdt. Best een serieus onderwerp. De zelf gefabriceerde clip van 40 winks is echter een en al vrolijkheid. Je ziet de zanger-gitarist genieten van een kopje kruidenthee terwijl hij in gevecht is met een pot pepers. Geinig, maar vooral erg goed.