De Australische alternatieve rockband Violent Soho gaat er uit met een knal. Na 18 jaar en 5 albums kondigt het gezelschap een pauze aan voor onbepaalde tijd. Kamikaze is de laatste aanval van de gitaarveroveraars. En een terechte Breekijzer op Pinguin On The Rocks. De track doet de hoogtijdagen herleven zoals op Pinguinklassieker Covered In Chrome. Violent Soho doet nog één show; op 10 september in hun thuisstad Brisbane met bevriende bands als DZ Deathrays. Tot ooit!
Category: Breekijzer
Anberlin – Nothing Lost
Of het ietsje meer mag zijn? Anberlin houdt wel van een vette sound. Nieuwe single Nothing Lost is één grote golf van diepe bassen, knallende drums en dikke lagen gitaar. Maar in het middelpunt van Nothing Lost staan stemmen, veel stemmen, op de voorgrond en in het goed gevulde achtergrondkoor.
Dat maakt track twee van de nieuwe EP* van de herrieschoppers uit Florida een nummer van Queen-achtige proporties. Of ze deze mega productie live kunnen waarmaken zonder steunbanden of andere trucjes zien we wel als ze komen spelen. Dat is voorlopig toch niet. Tot december houdt Anberlin de gemoederen in eigen land bezig.
*Silverline = nu uit!
Starcrawler – Stranded
Na zich een paar jaar warm te hebben gelopen in eigen beheer heeft Starcrawler nu de overstap gemaakt naar wat in vaktermen een ‘major label’ heet. Die stap lijkt nu al te lonen, want nieuwe single Stranded heeft in korte tijd al heel veel wat in het zelfde vakjargon ‘views en plays’ heet opgeleverd. Dat heeft niet alleen met de power van de nieuwe platenmaatschappij te maken, maar ook met de kwaliteit van de nieuwe single.
Stranded begint als bitterzoet popliedje, maar eindigt als rocker van stadionformaat met in de prijs inbegrepen een gitaarduet waar Keith en Ronnie zich niet voor zouden schamen. Frontvrouw Arrow De Wilde oogt en klinkt als een dochter van Mick J. en Debbie H. Personality is het woord.
Je hoeft geen waarzegger te zijn of veel verstand van muziek te hebben om te horen en zien dat we nog veel plezier gaan hebben van Starcrawler. En hun nieuwe platenbazen ook.
Jack White – A Tip From You To Me
Jack White heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij een groot liefhebber van Led Zeppelin. Niet zozeer van hun latere sprookjesrock, maar vooral van de eerste drie waarop Page & Plant & Jones & Bonham de blues elektrificeerden en de folk uit de handen van de geitenwollenssokkenbrigade redden.
Nieuwe single A Tip From You To Me is een eigentijds zusje van Tangerine, een nummer van Led Zeppelin III. Jack houdt het grotendeels akoestisch met piano als meest prominente instrument. Aan solo’s doet hij deze keer niet, alles draait om de zang, lead en achtergrond.
A Tip From You To Me komt van het tweede album dat Jack dit jaar heeft uitgebracht. De man heeft duidelijk geen gebrek aan inspiratie. De opvolger van Fear Of The Dawn heet Entering Heaven Alive en staat sinds gisteren (22/7) online.
Disturbed – Hey You
Er zijn weinig bandnamen die zo goed de lading dekken als Disturbed. Die gasten zijn echt gestoord. Prettig gestoord dat wel.
Disturbed dat op een korte pauze na al zo’n kwart eeuw met het metalbijltje hakt is ook een sterk voorbeeld van een band die wel zijn haren maar niet zijn wilde streken verliest. Nieuwe single, Hey You klopt, veegt en rockt als een Miele.
Veel wil zanger David Draiman nog niet kwijt over de opvolger van het vier jaar oude Evolution album, behalve dan dat het een old school Disturbed album zal worden, angsty and agressive. Net als Hey You dus.
Declan Welsh and the Decadent West – Impermanency
Beroemd is Declan Welsh and the Decadent West nog niet, maar wel bekend genoeg om een Nederlandstalige wiki te hebben. Daar lezen we dat de band uit Glasgow komt en nu zo’n jaartje of zeven rockt op zijn indie’s.
Vlak voor corona kwamen Declan & Co met een eerste album. De release van Impermanency duidt op de komst van een tweede. Aan de bandnaam en de titel van de nieuwe single –Impermanency betekent iets als vergankelijkheid- mogen we afleiden dat de mannen zijn begaan met het lot der mensheid. Declan heeft wel door dat politieke annex protestsong voor dove manshoren zijn als productie en melodie niet in orde zijn. En dat zijn ze.
Hij heeft overigens wel de wind mee. Nu parlando punk een ding is is hij zo verstandig om even mee te surfen op die golf. Dat geeft Impermanency een eigentijds tintje dat de verspreiding van zijn boodschap nog makkelijker maakt. Een beetje bekendheid met de Schotse tongval helpt overigens wel.
Ook slim is om de waarschuwing dat we met zijn allen de verkeerde kant opgaan te presenteren als liefdesliedje. ‘That I Love You, I Hope You Know I Always Will, And When I Am Fuck All But Ashes On The Breeze I’ll Love You Still. Geen wonder dat Declan Welsh ook hier aanhang heeft. De man is een poëet met het hart op de juiste plaats
Phoxjaw – sungazer
Het Britse Phoxjaw heeft de coronacrisis overleeft en viert dat met het ijzersterke sungazer.
Hun eerste nieuwe nummer sinds het verschijnen van hun debuutalbum in 2020 begint met een intro dat sterk doet denken aan de beginklanken van Baba O Reily van The Who. Toeval is dat niet. Ooit was The Who de hardste band op de aardkloot en ook een van de avontuurlijkste. Goed voorbeeld doet goed volgen zal Phoxjaw hebben gedacht.
Het is moeilijk anno 2022 de hardste band of de meest avontuurlijke van allemaal te zijn, maar met sungazer doet Phoxjaw een serieuze poging. Na het intro en het eerste couplet breekt vrij letterlijk de hel los. Dat recept van couplet afgewisseld met een superheavy gitaarbreak wordt een paar keer herhaald tot vlak voor het kookpunt wordt bereikt het nummer plots verandert in een onheilspellende ballad.
Al die veranderingen in stijl, toon en intensiteit illustreren het thema van sungazer, het naderende einde van onze planeet door oververhitting. Niet vandaag of morgen, maar ooit. Hopelijk komt het nieuwe album van Phoxjaw voor die tijd uit.
Alexisonfire – Conditional Love
Alexonfire is een post-hardcore band uit Toronto. Vaak betekent post-hardcore veel geschreeuw en weinig liedje, maar in geval van Conditional Love valt dat alleszins mee.
Zanger George Petit klinkt weliswaar als een hongerige holbewoner, maar zijn vier begeleiders houden hem gevangen binnen de contouren van een behapbaar nummer. Dan nog is het riemen vast en helm op, maar meedeinen op de beat en meebrullen met het refrein behoren tot de mogelijkheden.
Conditional Love staat samen met nog negen andere zware jongens rocksongs op het nieuwe album van de Canadezen, Otherness. Dat is album 5 van de band, die precies 20 jaar geleden zijn eerste oerkreet slaakte.
Album is uit, concert op de 11de van de 11de in TivoliVredenburg.
The Dangerous Summer – All I Ever Wanted Was A Chance To Know Myself
Soms doet een witje wonderen. Neem The Dangerous Summer. De band had niet geen succes toen ze het in 2014 na 8 jaar voor gezien hielden, maar een echte doorbraak bleef uit. In plaats van in de vergetelheid te verdwijnen nam hun faam tijdens hun afwezigheid echter alleen maar toe. Het was dus op aandringen van een nieuw leger fans dat AJ Perdomo en Matt Kennedy in 2017 het bijltje weer oppakten . Ze brachten een nieuw album uit en een EP en begonnen aan een tour die pas ophield toen corona het reizen onmogelijk maakte.
Stilzitten was geen optie, dus hebben de mannen met drummer Aaron Gillespie een nieuw album geschreven en ogenomen dat later dit jaar zal verschijnen. Een releasedatum hebben we nog niet, wel een titel, Coming Home. En zo komen we terecht bij All I Ever Wanted Was A Chance To Know Myself, het tweede nummer dat de band uit Maryland dit jaar loslaat. De nieuwe single is een grungy Pepper-achtige (Chili niet Sgt.) track waarin fans van het eerste uur nog wel wat van de oude emo in zullen herkennen.
Pinkshift – nothing (in my head)
Pinkshift is een onbehoorlijk rockend trio uit de Amerikaanse stad Baltimore. Op zang hebben we de charismatische Ashrita Kumar, op gitaar de virtuoze Paul Vallejo en op drums de tomeloze Myron Houngbedji. Aan de atoomkracht van het trio kan je afhoren dat ze het zelfde kraanwater drinken als Turnstile.
Op het eerste gehoor doet Nothing (In My Head) wel aan Paramore denken, maar na de giftige gitaarsolo en het stekelige refrein vergeet je alle vergelijkingen en hoor je dat Pinkshift stevig op eigen benen rockt.
File under zeer veelbelovend!