Category: Breekijzer

††† – Vivien

†††, in de fan-mond Crosses geheten is de bijband van Deftones zanger Chino Moreno. Mogelijk heeft Chino ††† in het leven geroepen als uitlaatklep voor zijn gevoelige kant. Denk echter niet dat hij een watje is. Wat Chris soft vindt, is voor menig andere burger nog een decibelletje of 100 te hard.

Dit gezegd hebbende. De meters blijven in het wit op Vivien, een spannend, spooky en sluipend nummer, dat ongeschikt is voor tere kinderzielen. In recensies worden wel een vergelijkingen met Depeche Mode gemaakt, en je hoort wel waarom. DP is meester in het creëren van dit soort elektronische duisternis.

Ons doet Vivien ook aan Britney Spears denken. Om precies te zijn aan Baby One More Time. Dat komt omdat de aanzet tot het refrein opvallende overeenkomsten vertoont met Britney’s Jezus hit. Toeval of plagiaat? That’s the question. Misschien van beide een beetje.

Crawlers – Too Soon

Op de plek waar normaal een biootje staat op Spotify is bij Crawlers alleen maar Yeah! te lezen. Wij doen daar nog een schepje bovenop en zeggen Oh Yeah! Of Fuck Yeah!

Er zijn vier Crawlers, ze komen uit Liverpool gekropen. Frontvrouw Holly Minto zingt niet alleen, maar speelt ook trompet. Daaruit mag je afleiden dat Crawlers niet het zoveelste zooitje ongeregeld is, maar een die opvalt en bijblijft. Too Soon is een van de zes tracks van hun spiksplinternieuwe, tweede EP, Loud Without Noise. Het nummer is niet representatief. Dat is eigenlijk geen enkel nummer. Crawlers is namelijk nogal veelzijdig, de band is breed van smaak. Wat hun songs bindt is een assertieve attitude, opgeschroefd volume en gitaar als dominant instrument.

Too Soon heeft elementen van rap en rock, komt met een verleidelijke female touch en genoeg energie om een maanraket te lanceren. Live zal Crawlers helemaal een feest zijn. Je kan dat gaat zien op 26 november in Paradiso.

Frankie and the Witch Fingers – Electricide

Electricide van Frankie and the Witch Fingers is een ver neefje van Black Sabbath’s Paranoid, gespeeld met het tempo van een op hol geslagen TGV.

Je denkt dat kunnen ze nooit live, maar ja dus. Het bewijs vind je op Youtube en op de min of meer gelijktijdige verschenen Audiotree live EP. De vliegensvlugge heksenvingers zijn van Josh Menashe, een gitaarvirtuoos die zich niet verliest in moeilijk gepiel, maar in dienst staat van het collectief.

Dat collectief komt oorspronkelijk uit de stad Bloomingdale in de staat Indiana, maar gaf op een aantal jaren geleden gehoor aan de lokroep van de psychedelische garagerockscene van L.A. Daarvan zijn ze nu een van de belangrijkste gang en smaakmakers.

De oogst van een kleine 10 jaar muziek maken is 4 albums. Daarnaast heeft de band bizar vaak opgetreden. Honderden shows per jaar. In mei stonden ze nog in Doornroosje. Het huidige absurd hoge spelniveau is hen dus niet komen aanwaaien. Het enige dat nog ontbreekt aan het plaatje is erkenning. Aandacht bijvoorbeeld van fans van Ty Segall en King Gizzard om maar twee verwante acts te noemen. En die van de oude Black Sabbath dus. Hopelijk helpt Electricide ze een handje.

 

Pinkshift – BURN THE WITCH

Nu Love Me Forever, het debuutalbum van Pinkshift alom verkrijgbaar is, maken wij nog graag even van de gelegenheid gebruik om je aandacht te vestigen op het multi-culti trio uit Baltimore.

Naar onze onbescheiden mening is Pinkshift een van de beste nieuwkomers binnen het wat zwaardere rockgenre. We zeggen bewust geen metal of punk of hard rock omdat het geluid dat Ashrita (zang en gitaar), Myron Houngbedji (drums) en Paul Vallejo (gitaar) voortbrengen te divers om onder één noemer te vangen. Dat neemt niet weg dat Pinkshift met gemak de kalk van het plafond speelt.

BURN THE WITCH is Pinkshift op volle oorlogssterkte. Binnen een tijdsspanne van iets meer dan drie minuten horen we een monsterriff, een zangeres die verleidt en vernietigt en een ritmesectie die sneller gaat dan Max verstappen in Zandvoort.

Love Me Forever van Pinkshift, kopen stelen of streamen dat album!

Jimmy Eat World – Place Your Debts

Nu de dagen steeds korter worden komt Jimmy Eat World met de perfecte soundtrack voor de donkere dagen voor kerst. Echt vrolijk was de band van Jim Adkins toch al nooit – je bent emo of niet- maar zo beschouwend als op Place Your Debts hoorden we ze zelden eerder.

Jimmy’s ernst wordt ingegeven door zijn zorg over. Ja wat precies eigenlijk? De poëtische tekst is multi-interpretabel. Dat is het voor en nadeel van poëzie. Is het een stukgelopen relatie, ‘how do we keep making the same mistakes’? Het einde van de wereld, I think we can alle agree, the ending is off to a great start’? Of zingt Adkins over de schuldencrisis waar veel studenten in de VS mee te maken hebben? Van zijn uitleg worden we ook niet veel wijzer. ‘The debt you rack up is the time spend avoiding doing the work to know yourself’. Snapt u?

Ook voor wie niet naar de lyrics luistert valt er veel te beleven aan Place Your Debts. Adkins zang komt recht uit zijn hart en zijn maten hebben er een indringend stuk muziek bij bedacht. 

Soul Blind – Tribe

Over een maandje verschijnt het album debuut van Soul Blind en dat is een feestje waard, Niet dat de mannen uit Hudson Valey, NY nou van die fuifnummers zijn, integendeel eigenlijk, maar je begrijpt wat we bedoelen.

Soul Blind houdt zich op aan het heavy deel van het rockspectrum. En dan specifiek dat deel dat zijn harses niet alleen gebruikt om te headbangen, hoewel Tribe zich daar uitstekend voor leent

Met zijn start-stop passages en treiterige zang doet derde aanjager van het debuutalbum wel aan Nirvana denken, maar dan een slag trager en 3 x zo heavy. Alles aan Tribe schreeuwt liveband, maar het zal nog wel even duren voordat Soul Blind onze kant op komt. Voorlopig zullen we het dus met de plaatopnamen moeten doen, wat gelukkig geen straf is. 

Birds In Row – Cathedrals

Het is lang geleden dat we zo’n puist teringherrie in de aanbieding hadden als Cathedrals van Birds In Row. De band komt uit Frankrijk waar ze leidend zijn in de hardcore punkscene aldaar.

10 jaar geleden trapte Birds In A Row af met een album dat legendarisch is in hardcore kringen. Pas 6 jaar later kwam er een opvolger en volgende week voegt de band een derde hoofdstuk toe aan hun compacte oeuvre. De lange pauzes tussen de releases zouden best wel eens nodig kunnen zijn om de zanger de tijd te geven zijn stembanden volledig te laten herstellen. Mon Dieu wat gaat die gast tekeer!

Dubbelsingle Noah/Cathedrals moet de kar trekken en doet dat met verve. Deel 1 van het tweeluik is te abstract voor de radio, maar de muzikale woedeuitbarsting die Cathedrals is, willen we je toch niet onthouden. Let wel Birds in Row komt met de waarschuwing dat je buren niet blij zullen zijn met deze Franse geluidsuitbarsting. 

Te zien op eigen risico op:

14/10 Hedon, Zwolle.

10/11 Patronaat, Haarlem

11/11 Neushoorn, Leeuwarden

12/11 Merleyn, Nijmegen

Johnny Stranger – The Art Of Saying Goodbye

Johnny Stranger is een band, maar ook weer niet helemaal. Zonder Peter Anthony zou het namelijk angstig stil blijven. Anthony zingt, schrijft de songs, speelt gitaar en geeft algehele leiding aan de wisselende groep muzikanten.

Topmuzikanten mogen we wel zeggen, want Johnny Stranger maakt best wel ingewikkelde muziek; jazzy prog rock met een metal randje. Of zo iets.

Op The Art Of Saying Goodbye treffen we Johnny is een melancholy mood. Het tempo ligt net even te hoog en het volume is net even te hard om van een ballad te kunnen spreken, maar de stemming is mineur. Logisch als er afscheid moet worden genomen.

Het is niet helemaal duidelijk of The Art Of Saying Goodbye op een album gaat komen of dat het onderdeel is van een EP. Het is in ieder geval het vierde nieuwe nummer dat de band uit Boston sinds juni heeft uitgebracht.

Cassyette – September Rain

Cassyette is een nieuwe ster aan het vrouwelijk rock-firmament. Ze heeft een klein dozijn singles op haar kerfstok en een debuutalbum in het verschiet. Zelf noemt ze Sad Girl een mixtape. Dat geeft aan dat we hier met een rockchick te maken hebben die volledig bij de tijd is.

Wie Cassyette precies is weten we niet. Haar songs zijn vaak  (mede) geschreven door ene Olivia Cassy-Brooking, maar of dat haar echte naam is, durven we niet met zekerheid te zeggen. Belangrijk is het ook niet. Wat je moet weten van de Britse powervrouw is dat ze klinkt en oogt als een gothic cyberpunk met een hang naar emo. Het net op tijd verschenen September Rain zal er naar verwachting ook als zoete koek ingaan bij fans van Paramore, Evanescence en de meeste andere ‘female fronted’ rockbands. 

10 Years – The Optimist

10 Years maakte naam met een milde vorm van metal die door kenners alternative wordt genoemd. Dat alternatieve slaat meer op de teksten dan op het volume of de structuur van de songs. 10 Years heeft de laatste 20 jaar namelijk bewezen te kunnen rocken als de beste.

Nieuwe single The Optimist illustreert de plek van de band binnen de scene. Terwijl de collega’s grunten of gillen over zombies en ander apocalyptisch kwaad zingt de band uit Knoxville over hoe je je staande kunt houden in deze wereld vol tegenslag en teleurstelling.

10 Years heeft zijn optimistische boodschap verpakt in een song vol haken en ogen, solo’s en andere zaken waar een rocker’s hart sneller van gaat kloppen. Een nieuw album lijkt nog even op zich te laten wachten, maar de mannen komen wel spelen binnenkort. Al vrij snel ook, op 12 oktober maakt 10 Years zijn opwacht samen met Three Days Grace in de 013 in Tilburg.