Category: Breekijzer

Cave In – Floating Skulls

Cave In -bouwjaar 1995- heeft nooit echt de eer gehad die de band toekomt d.w.z. million selling albums en uitverkochte stadiontournees. Maar de fans die de band uit Massachussetts heeft vergaard in de loop der jaren zijn trouw en fanatiek.

Zij zullen weer zeer in hun nopjes zijn met het nieuwe album van hun helden, Heavy Pendulum. Het album is geen herhaling van zetten, maar een geslaagde flirt met harde, melodieuze en bij tijd en wijle emotionele grunge rock. De diepgang die het album kenmerkt is een direct gevolg van het overlijden van bassist Caleb Scofield. Het is ook het eerste ‘echte’ album van Cave In sinds 2009.

Floating Skuls is een van de hoogtepunten van het veertien titels tellende album. Het nummer heeft alles wat het hart van een rocker sneller laat kloppen, donderende drums, kloppende bassen, een zanger die meent wat hij zingt en als klap op de vuurpijl niet één maar twee felle gitaren. De kans dat Cave In na al die tijd alsnog doorbreekt is niet erg groot, maar aan de nieuwe muziek ligt het niet. Aan het eind slipt de band nog even terug in standje metalcore gewoon om te laten horen dat ze hun wilde haren nog niet zijn verloren.

Beachdog – Swords Up In The Air

Rockband Beachdog bracht vorige maand hun self-titled debuut album uit. Het album bestaat uit tien nummers en bevat de eerder uitgebrachte singles ‘Dog’, ‘Good Morning ft. Robin Piso’ en Breekijzer van deze week op Pinguin On The Rocks ‘Swords Up In The Air’.

Begin van de maand is de album release tour door Nederland van start gegaan: in april en mei treed Beachdog op in podia door het hele land. Ook staat de band deze zomer op meerdere festivals. Eindelijk weer een nieuwe hárde rockband met genoeg toegankelijke songs om een groot publiek aan te spreken. Een publiek dat enthousiast en hongerig is en de eerste shows van deze tour al uitverkoopt.

Beachdog met als zanger David Achter de Molen (John Coffey) levert een selftitled rockplaat die van hard tot heel hard gaat, maar genoeg dynamiek heeft om van tegenieten. Van grooves in interludes naar zelfs een orgelsolo door Robin Piso op ‘Good Morning’. Frisse neo-grunge, punk en post-hardcore met aan de ene kantreferenties aan Foo fighters en Soundgarden en aan de andere kant bands als Turnstile en Touché Amoré. Gitaargeweld dat keihard door de geluidsbarrières heen gaat. Een geluid dat een gat vult in de Nederlandse bandscene dat al jaren opgevuld had moeten worden.

Beachdog is momenteel op album release tour door Nederland, welke deze maand van start is gegaan. Zo speelden ze al twee uitverkocht clubshows en een optreden op Paaspop. Ze spelen nog de volgende shows:

27.05 Merleyn, Nijmegen
29.05 Melkweg, Amsterdam
05.06 Vestrock, Hulst
23.06 Jera On Air, Ysselsteyn
14.07 Zwarte Cross, Lichtenvoorde

My Chemical Romance – The Foundations Of Decay

‘Dit is de reden dat ik nooit gestopt ben met eyeliner en mijn haar zwart verven’, is slechts een van de ruim dertigduizend comments op Youtube onder de clip van The Foundations Of Decay, de nieuwe annex comeback single van My Chemical Romance. Het illustreert hoe belangrijk de band was en nog steeds is voor heel veel mensen.

My Chemical Romance was het vlaggenschip van de Amerikaanse emo golf, en ook al is die allang weggeëbt, sporen ervan zijn nog altijd hoor en zichtbaar. Hier is emo nooit echt aangeslagen, maar in Amerika was het beweging die misschien nog wel groter was dan grunge.

Waarom is nooit helemaal duidelijk geworden, maar in 2013 vonden Gerard Way en de zijnen het na twaalf jaar wel genoeg geweest en ging ieder zijns weeg. Maar het bloed kruipt enz en in 2019 kwam de aankondiging van een reünieconcert en zelfs een wereldtournee. Corana gooide roet in het eten en het bleef bij dat ene optreden in L.A. Van uitstel is gelukkig geen afstel gekomen en deo volente is My Chemical Romance op 2 juni in volle glorie te zien, horen en voelen in de Ahoy.

Als klap op de vuurpijl verscheen er zelfs een compleet nieuw nummer, The Foundations Of Decay is een heksenbrouwsel met gelijke delen punk, doom en metal gegoten in een glitterjasje van stadionformaat. I’m gonna cry my eyes out cause they’re back!  

Giant Walker – All We Have Is Gone

Giant Walker lijkt de naam van een figuur uit Game Of Thrones, maar is de naam van een band uit Newcastle. Een progressieve rockband om volledig te zijn.

De club van vier wordt aangevoerd door Stefanie Fish die zich afvroeg waarom er geen bands zijn die de introspectie van Radiohead mengen met de lyriek van Soundgarden en het beheerste geweld van Deftones. Dat was makkelijker gedacht dan gedaan, maar tijdens corona heeft het 4-tal gewikt en gewogen en geschuurd en geschaafd aan een collectie tracks die samen het debuutalbum, All In Good Time vormen. Negen nummers goed voor 40 minuten beheerst lawaai.

Het is moeilijk een favoriet te kiezen. De keus is uiteindelijk gevallen op All We Have Is Gone, want dat heeft alles wat Giant Walker boven het maaiveld doet uitsteken, een betonnen riff, een onalledaags ritme, een paar fraaie gitaarsolo’s en een zangeres die langzaam opstijgt. Het wachten is op een Euro-tour.

Halestorm – Wicked ways

Hij hakt er weer lekker in, de nieuwe single van Halestorm. Of beter, zij hakt er weer lekker in, want de aanstichter van de band is Elizabeth ‘Lzzy’ Hale. In Wicked Ways geeft ze ruiterlijk toe dat ze een feeks is, een furie, een duivel op hoge hakken.

De band laat horen ook geen lieverdjes te zijn. Zij produceren een muur van geluid waar dizzy miss Lzzy maar net bovenuit komt. Wicked Ways staat samen met nog 10 andere buuronvriendelijke nummers op het gloednieuwe album van de band uit Pennsylvania, Back From The Dead.

Citizen – Bash Out

Het Amerikaanse Citizen schuift langzaam richting pop. Niet dat de burgers ooit van het zware metaal waren, hun grootste successen zijn halve ballads, maar wel emo van toon en geserveerd op een bed van zwaarmoedige gitaren. Meer rawk dan rock en erg Amerikaans dus.

Daarmee vergeleken is Bash Out bijna luchtig. Het vermoeden is dan ook dat een of meer van de drie bandleden de ware heeft gevonden. De verliefdheid uit zich in een vlot tempo, diverse meezingmomenten en als kers op de taart een gitaarsolo die klinkt alsof hij onderwater is opgenomen. Of met Bash Out echt een nieuwe weg wordt ingeslagen valt nog te bezien. Een album is nog niet in zicht, wel een (Amerikaanse) tour met Turnstile en Ceremony. 

Boston Manor – Foxglove

Boston Manor dat dus niet uit Boston komt, maar uit het Britse Blackpool is druk bezig met nieuwe muziek, een EP of een album is nog niet duidelijk. Maar wat het ook wordt, nieuwe single Foxglove belooft dat dat weer een release wordt om te koesteren, om uit je dak te gaan, en om op te dansen!

Foxglove is namelijk funky, funky zoals INXS destijds funky was. Vrees niet vaste fans, er is absoluut geen sprake van verraad of uitverkoop. De band probeert gewoon iets nieuws en dat is alleen maar te prijzen. De beat van Foxglove mag dan misschien wat lichtvoetig zijn, de gitaarmuren zijn als vanouds opgetrokken uit roestvrij staal en Henry Cox zingt nog steeds alsof hij onder schot wordt gehouden. Kortom een veelbelovend begin van een nieuwe ronde voor Boston Manor.

Sea Power – Transmitter

Sea Power heette eerst British Sea Power. Blijkbaar vonden de bandleden die naam in het licht van de Brexit toch net even iets te beladen en imperialistisch.

Muzikaal is er niet heel veel veranderd sinds hun debuut uit 2003. De band uit Bristol maakt naar symfonische rock neigende wave. Je hoort Bowie terug in hun songs, maar ook invloeden van U2 en sporen Arcade Fire. Wat de band zelf inbrengt is naast het vermogen pakkende songs te schrijven iets wat je zou kunnen omschrijven als ‘storm und drang’.

Er zijn twee dingen die de leeftijd van de band verraden, de stem van de zanger is -zeg maar- gerijpt en Sea Power heeft meer dan ooit grip en overmacht op de materie. Transmitter is episch op een bescheiden manier, en zou hitpotentie gehad kunnen hebben als de flow niet was ondermijnt door een gitaarduel. Maar laten die gitaren nou net de reden zijn dat Transmitter op On The Rocks past!

 Transmitter komt van het vorige maand verschenen Everything Was Forever album.

Rammstein – Zick Zack

Van het videobudget van Rammstein kan een beetje band makkelijk een album opnemen, een dubbelalbum zelfs. Maar de clips zijn het waard. Rammstein zonder beeld is als een clown zonder schmink. Maar ook muzikaal valt er weer genoeg te geniet.

Nieuwe single Zick Zack is Rammstein ten voeten uit; een kruising tussen een metalsong en een volkslied. Dit keer neemt de band de cosmetische chirurgie op de korrel. Er zijn belangrijkere dingen om je druk over te maken zou je denken, maar de lol die de band moet hebben gehad tijdens het maken van de clip is aanstekelijk. En de song luistert lekker weg en dat is ook wat waard. Het betere soort escapisme. Eind deze maand arriveert het nieuwe Rammstein album Zeit geheten. Op 5 juli begint om half acht het optreden van Rammstein in het Goffert Stadion In Nijmegen. Er zijn helaas alleen nog dure tickets beschikbaar, maar dan kan je wel goed zien wat er op de bühne gebeurd en bij Rammstein is dat wel wat waard dus.

Saliva – Revelation Man

Je zou toch denken dat een band die maandelijks ruim tweeënhalf miljoen luisteraars trek makkelijk te googelen zou zijn. Maar dus niet als je je band Saliva heet , en al helemaal niet als je een nummer maakt dat aan de bijbel refereert. Maar als je het mondwater en het boek der openbaringen (3:16-18 WE) bent gepasseerd * valt er nog genoeg te vinden over, Revelation Man, de nieuwe single van de lawaaipapegaaien uit Memphis die sinds 1996 de buurt onveilig maken met hun gepassioneerde brulmetal.

Van een metalband kan je veel verwachten, hel en verdoemenis, blauwe plekken en gehoorverlies, maar geen vernieuwing. De beste metalbands houden zich bij hun leest.  Zo ook Saliva dat wel steeds beter wordt in wat ze doen, qua vorm en inhoud. Revelation Man klinkt als een heel klokkenspel, en wie na twee keer horen niet luidkeels meebrult heeft te vaak vooraan gestaan bij Saliva of een vergelijkbaar betonorkest. Over een nieuw album is nog niks bekend, maar dat zal waarschijnlijk niet heel lang meer op zich laten wachten. het laatste is alweer 4 jaar oud.

*Grappig is ook de entry over ‘what does the bible say about saliva’ (mondwater niet de band 😉