Category: Breekijzer

LOSER – Skyward

Dat er in Australië meer te halen valt dan hippy trippy stuff maakt het Melbournse LOSER spic en span met nieuwe single Skyward. Met hun debuutalbum kraakte de band de binnenlandse rockmarkt, met All The Rage, hun vers verschenen nieuwe album is de rest van de wereld aan de beurt.

LOSER is hard, snoeihard zelfs bij tijd en wijle, maar nooit lomp of hersenloos. De band geeft als referentie zowel Weezer als Oasis op. Dat is (gelukkig) niet te horen. Ons doen tracks als Skyward eerder aan old school grunge denken, maar dan gespeeld met de energie van de nineties metal mannen. Retro, maar niet ouderwets. Eigenlijk kan iedereen wel iets van zijn/haar gading vinden in de muziek van LOSER op voorwaarde dat tempo en volume geen bezwaar zijn.

The Rasmus & Apocalyptica – Venemous Moon 

 De nieuwe Breekijzer is een Fins onderonsje van The Rasmus en Apocalyptica, twee -we mogen wel zeggen- grote namen aan het internationale metalfront.

The Rasmus timmert sinds 1994 aan de weg. Apocalyptica begon zelfs nog een jaar eerder. De eerste heeft een poppy kant, de tweede een symfonische, logisch als je een stel cello’s in de opstelling hebt. Apocalyptica maakte in eerste instantie naam met cello covers van nummers van Metallica, toen die formule was uitgewerkt is de band eigen nummers gaan spelen. En dat doen ze nog steeds.

De bands kennen elkaar natuurijk al heel lang, zo groot is de Finse metalscene niet. Rasmus zanger Lari Yiönen heeft in 2004 een moppie meegezongen op het nummer Bittersweet van Apocalyptica.

Venemous Moon is de eerste track die in de volle gezamenlijkheid tot stand is gekomen. Het resultaat mag er zijn, het experiment is voor herhaling vatbaar. En klinkt precies zoals je kan verwachten, als The Rasmus met strijkers. Als Finland Venemous Moon had afgevaardigd naar het Eurovisie songfestival had Måneskin waarschijnlijk het nakijken gehad.

Daisy Brain – Powder Train

Daisy Brain is de schuilnaam van de Engelse excentriekeling Daniel Hvorostovsky.  Powder Train is pas Dan’s derde single en kan net als de eerste twee gecategoriseerd worden als power pop. Van de drie is Powder Train de hardste en de beste!

Power pop is -voor wie niet bekend is met de term- eigenlijk precies wat het woord zegt pop dwz toegankelijke muziek maar dan gebracht met meer kracht en agressie dan gangbaar is in ‘gewone’ popmuziek. De stijl ontstond begin jaren zeventig en ving aanvankelijk het gemis van The Beatles op, werd daarna deel van de new wave, maar staat de laatste decennia op eigen benen. Cheap Trick en Nirvana zijn klassieke powerpopbands.

Daisy Brain bevindt zich dus in goed gezelschap. De act is nog zo pril dat er van een toer, laat staan een album nog geen sprake is. Maarre je bent gesignaleerd mister Hvorostovsky!

Don Broco – In One True Prince

Voor het stevige edoch subtiele werk zijn er weinig adresjes beter dan dat van Don Broco. Wie dat nog niet wist kan zich laven aan de nieuwe single van de band uit het Britse Bedford.

In In One True Prince worden geluidsuitbarstingen afgewisseld met afgewisseld met introverte passages. Het gebalanceerde geweld illustreert een song over lijden en verlossing, regen en zonneschijn etc.

Inderdaad aandrijver Rob Damiani was in een filosofische bui toen hij In One True Prince schreef. Of het hele nieuwe album van Don Bronco zo wereldbeschouwelijk is weten we op 17 september, dat is de dag dat Amazing Things tot ons zal neerdalen.

Kid Kapichi – American Scream

Kid Kapichi zijn vier Britse punks die ervan dromen om naar zonnig California te emigreren, maar zich er terdege van bewust zijn dat daar ook niet alles koek en ei is. En dan hebben we het nog geen eens over de massale bosbranden die daar momenteel woeden. De songtitel California Screaming was al bezet, dus hebben ze gekozen voor American Scream, een zelfde soort woordspeling.

American Scream rammelt aan alle kanten, vooral de goede. Niemand die zich bekommert om overspraak, vervorming en kapotte versterkers. Klinkt het goed dan is het goed.

Kid Kapichi wordt in de U.K. op de zelfde hoop gegooid als Frank Carter & the Rattlesnakes, FIDLAR en Shame. Wij zeggen, goed gezelschap.

Turnstile – BLACKOUT

Turnstile is een stevig rockende band uit het roemruchte Baltimore (VICE!). De band maakt indruk, en vrienden met een zelf gekweekte vorm van pop/punk/metal. Het energieke BLACKOUT is een overtuigend staaltje van hun handelswaar.

Voor wie wat meer houvast wil hebben, stel je een mix voor van Back Sabbath en Cheap Trick. Van de eerste hebben ze de loodzware riffs, van de tweede de speelse songs en ‘lichte’ zang. Wat Turnstile zelf inbrengt is de gave om oude rockclichés een nieuwe glans te geven. Ook is de band niet bang om buiten hun oevers te treden. Op het iets eerder verschenen en evenmin te versmaden ALIEN LOVE CALL is Blood Orange te horen, een Engels r&b artiest (met een punk verleden ;).

BLACKOUT is de openingstrack en naamgever van een nieuwe EP en zal eind deze maand ook een plekje krijgen op het nieuwe, vierde Turnstile album, Glow On.

Prince of Lilies – The Year I Broke

Prince Of Lilies laat (g)ouden tijden herleven met The Year I Broke. Gooi de hele grunge scene op een hoop, doe er wat Thin Lizzy en Hüsker Dü en voor de goede orde iets moderners als Kings Of Leon bij en je krijgt The Year I Broke.

Niemand minder dan Steve Albini liet de meters in het rood lopen en zag dat het goed was. Steve wie? Horen we de jongere lezers vragen. Mister Albini is een Amerikaanse filmmaker/producer uit de VS, die een punk ethiek nastreeft in geluid en gedrag. Op zijn staat van dienst prijken namen als Pixies, Nirvana, PJ Harvey maar vooral heel veel minder bekende goden, want Albini hekelt de muziekindustrie. Kortom de perfecte producer voor een partij bevlogen gitaarlawaai als The Year I Broke. (dat niet niet lijkt op Hunger Strike).

The Year I Broke is single 3 van Prince Of Lilies. Later dit jaar verschijnt Vent, het debuutalbum van The Prinsjes dat ze in slechts twee dagen op analoge tape hebben geslingerd.

Quicksand – Brushed

Voor het ontstaan van Quicksand moeten we helemaal terug naar het jaar des heren 1990. Oprichter Walter Schreifels was toen al even bezig met herrie maken. Quicksand was zijn derde band. Er zouden er nog zo’n velen, nou ja vier volgen. Plus een album onder eigen naam.  Met wie Walter ook in zee ging, hij struinde zelden ver van de New Yorkse hard core scene waarvan hij een van de ereleden is/was.

Quicksand was zijn hoofdband tot 1995. Toen twee albums niet het verlangde effect sorteerden gaf hij de brui aan de band. Koud twee jaar later probeerde hij het nog een keer. Zonder album en ook zonder succes. Dan spoelen we snel door naar 2012, het jaar waarin Quicksand weer de baan op gaat. Een nieuw album zou nog vijf jaar op zich laten wachten. ‘Interior’ verschijnt bijna een kwart eeuw na het debuut van de band.

Doorstotend naar het heden mogen we het heugelijke bericht melden dat er een nieuw, vierde Quicksand album in aantocht is. De plaat gaat Distant Populations heten. Daarvan is Brushed het derde (en beste) lokkertje. Wie in Brushed de zelfde band herkent van Fazer (1993) of Thorn In My Side (1997) is van harte welkom in ons popquiz-team.

Brushed opent met een elektronisch behandelde drum, de man die dan begint te zingen is ouder en wereldwijzer, melodieuzer ook dan de punk uit de jaren 90. Brushed heeft zelfs wel iets van oud collega Kurt C.

De tijd heeft niet stilgestaan en Quicksand duidelijk ook niet. Nu maar hopen dat Schreifels niet weer de stekker uit de band trekt.

Deafheaven – The Gnashing

Deafheaven heb je de laatste tijd misschien een paar keer gehoord op Pinguin Indie met de soort shoegaze/light-metal song Great Mass Of Color. Maar de band uit San Francisco is meer van afdeling Pinguin On The Rocks getuige de nieuwe Breekijzer The Gnashing. Het vijftal heeft voor het aanstaande album Infinite Granite (release 20 augustus) een nieuwe koers uitgezet. En dat is goed nieuws vinden wij. Meer melodie, betere zang en gewoon sterkere songs. Dat is ook niet zo gek met producer Justin Meldal-Johnsen achter de knoppen, hij werkte al met M83 en Metric.

DZ Deathrays – Kerosine.

Waarschuwing: Explosie gevaar! Kerosine, de nieuwe single van het Australische punk plus trio, DZ Deathrays rockt als de brandweer. Zanger/gitarist Shane Parsons zingt lekker nasaal in de beste Kurt Cobain-traditie. Ook zijn makkers maken flink geraas met als resultaat een nummer dat zowel degelijk als avontuurlijk is. Kerosine gaat er over dat ‘je je met je eiguh moet bemoeien’. Geen slechte raad dus.

De muzikale molotovcocktail is prima reclame voor het nieuwe album dat sinds vrijdag in de (digitale) winkel ligt. Positive Rising Part 2 is de opvolger van het twee jaar oude Positive Rising Part1.