Category: Breekijzer

Mother Mother – Hayloft II

Mother Mother modderde maar wat aan tot een van hun oudere liedjes om nog steeds onopgehelderde redenen op Tik Tok terecht kwam. En daar ontplofte. Plotseling had de band uit/van Quadra Island,  British Columbia, die het thuis lang niet onaardig deed wereldwijd een miljoenen publiek.

Zanger Ryan Guldemond noemt het een kwestie van mazzel, timing en ‘pixie dust,’ zeg maar sterrenstof. Met de onverwachte doorbraak kwam het probleem, hoe houden we de aandacht vast?

Met het nieuwe album ‘Insight’ laat Mother Mother horen dat ze hun hoofd niet op hol hebben laten brengen. Niks geen knieval naar het nieuwe -jonge- publiek, niks geen concessies richting commercie. Dat wil niet zeggen dat Mother Mother doet alsof er niks gebeurd is, nieuwe single Hayloft II is een vervolgt op c.q. knipoog naar Hayloft, een van de songs uit 2008 die Tik Tok op tilt deed slaan.

Hayloft II is geen remake, maar meer een vervolg, een tweede seizoen zeg maar. Mother Mother combineert glam met symfo met smart pop en potige rock. Beetje Queen misschien wel. Hun songs zijn speels en springerig en sterk beeldend. Dat laatste komt door de rol van de twee achtergrond zangeressen, die regelmatig op de voorgrond treden.

Ook al ben je niet van de Tik Tok generatie, luister toch eens naar Hayloft II. Niet alleen zal je aangenaam verrast zijn door de muziek van Mother Mother, maar ook door de goede smaak van de kids van tegenwoordig.

Halestorm – The Steeple

The Steeple van Halestorm is weer zo’n brok tijdloze glansrock waar de band van Lizzy Hale patent op heeft. Alles en iedereen staat onder hoogspanning, de rimesectie die uithaalt als een linke kat, de gitaristen die het uiterste van hun instrument vragen en natuurlijk miss Hale zelf die mocht ze de band bui zijn altijd nog kan overschakelen naar de opera.

The Steeple is de tweede single van het Back From The Dead album van het metalmaniakken  uit Pennsylvania. Die titel suggereert een comeback, maar het vorige album van Halestorm is nog geen eens zo oud, vier jaar maar. Maar goed dat ze weer aan staan. De nieuwe plaat, een productie van Rick Raskulinecz (o.a. Foofighters, Mastodon) volgt op 5 mei.

Jack & The Bearded Fishermen – Beware Of Birds

‘Heavy Noise Rock since 2005 – Besançon France’ is de summiere tekst die Jack & The Bearded Fishermen op Spotify hebben gezet.

Uiteraard zit er geen Jack in Jack & The Fishermen, zelfs geen Jacques, en de kans dat er zich vissers onder de bandleden bevinden is miniem omdat Besançon dichter bij de Alpen ligt dan bij zee. Wel lijkt het aannemelijk dat de mannen nog een andere dagbesteding hebben naast herrieschoppen, want in de ruim 15 jaar dat ze actief zeggen te zijn hebben Jack & co slechts twee albums afgeleverd. Maar als ze bezig zijn dan kan je moeilijk om ze heen.

Nieuwe single Beware Of Birds klinkt als een traag rockend luchtalarm. Ongeremde gitaren, opstandige bassen, een dwarse drummer en losse samenzang zijn de ingrediënten van een nummer dat zowel origineel als goed is, een combi die niet zo vaak voor komt als je zou willen.

Enfin het begin is er van een derde album, een zeer veelbelovend begin dus.

The Luka State – Oxygen Thief

Bekijk de clip van Oxygen Thief van The Luka State en je wordt bevangen door een gevoel van nostalgie, een verlangen naar die tijd waarin je nog gewoon hutje mutje met soortgenoten in een uitpuilende tent de beest kon uithangen, opgezweept door een stel gasten met een grote bek en nog grotere gitaren. Wanneer weet niemand, maar ooit komt die tijd terug.

The Luka State is een prima aanwinst voor het bier en zweet circuit. De Britse band is lomp genoeg om de boel in beweging te krijgen, maar intelligent genoeg om het volk rond de mosh pit ook bij de les te houden. Plaats ze ergens tussen Foo Fighters en The Vaccines, maar dan wat meer punk.

Het debuutalbum van The Luka State verscheen vorig jaar, maar de band bouwt alweer aan een opvolger. Daarvan is het opruiende Oxygen Thief een zeer geslaagd voorproefje.

Spoon – Wild

Eigenlijk is het heel ongebruikelijk dat een band zo lang zo houdbaar blijft als Spoon. Wild is de tweede single van het tiende album van het Texaanse trio. Een verklaring voor het lange artistieke leven van Spoon, dat nu als zo’n dertig jaar meedraait kan zijn dat de band regelmatig van bloed ververst.

De enige constanten zijn oprichters Britt Daniel en Jim Eno. Verder is het een komen en gaan van muzikanten. Of dit bewust beleid is, of dat sommige bandleden na verloop van tijd gillend weglopen, of dat er sociaal-financiële oorzaken aan de transfers ten gronde liggen weten we niet. Maar de band lijdt er duidelijk geen schade onder.

Wild is een langzaam aanzwellende rocksong die in mindere handen had kunnen stranden in bombast, maar door team Spoon met smaak en zorg  in de juiste banen wordt geleid.

Lucifer On The Sofa is de naam van het nieuwe Spoon album en 1 februari de releasedatum.

Goodbye June – Stand and Deliver

Iemand schreef als commentaar bij de Snob 2000 bij een nummer van The Outlaws, ‘leuk die Southern rock, daar moet ik toch eens dieper induiken’. Daar kunnen wij bij helpen. De Breekijzer van deze week is namelijk een nummer van een van de eigentijdse nazaten van The Allman Brothers, Lynyrd Skynyrd en die Outlaws, Goodbye June.

Kenmerken van Southern Rock zijn een funky drummer, een of meer gitaristen die zowel de blues als de country machtig zijn en een zanger wiens stem is aangeslagen door sigarettenrook en zelfgestookte whiskey. En een piano is ook nooit weg.

Goodbye June voldoet aan al deze criteria. En met Nashville, Tennessee als standplaats kunnen ze zich ook nog met recht een Southern rockband noemen. Zolang we hen niet naar hun mening over Trump vragen is alleen maar positief nieuws te melden over Goodbye June, dat overigens in 2016 al een keer een IJsbreker scoorde met het nummer Darlin’. Dat was een ballad, nieuwe single Stand and Deliver flirt met hardrock. Het is afkomstig van het nieuwe album van het trio, See Where The Night Goes, uit op 11 februari.

Johnny Marr – Hideaway Girl

Rozen verwelken, tulpen vergaan, maar van Johnny Marr kun je altijd op aan. De oude Smiths man heeft altijd wel ergens een monsterriff liggen, een lekker refrein en een tekstje over een oude of nieuwe vlam.

‘Case in point’, nieuwe single Hideaway Girl. Marr is van huis uit geen hardrocker laat staan een metalman, maar voor de riffs die hij bedenkt zou menig collega uit de wereld van de heavy metal een halsmisdaad begaan. Op Hideway Girl overtreft hij zichzelf met een gitaarloopje waarmee je bunkers kunt opblazen.Die Hideway Girl moet grote indruk op hem hebben gemaakt.

Mister Marr volgt de nieuwe trend om albums niet in een keer uit te brengen, maar in blokjes van vier. Zo wordt de aloude EP in ere hersteld. Het nieuwe album van onze man uit Manchester gaat Fever Dreams Pt. 1-4 heten. Hideaway Girl vind je op de net verschenen Fever Dream Pt. 2 EP.

IDLES – Crawl!

IDLES lijkt alsmaar beter te worden. Dat lukt de band door te doen waar ze goed in zijn, vetarme rock produceren. Vaak gaan succesvolle bands in de fout door het extra opnamebudget te besteden aan violen en andere branchevreemde opsmuk. IDLES niet, die houden hun muziek zo basic als camping toilet.

De ontwikkeling zit hem in de teksten. Die gaan op hun nieuwe, vierde langspeler CRAWLER over volwassen worden en andere zaken die een dertiger tegenkomt op zijn pad. Zelfs of misschien wel juist als je in een band zit.

Muzikaal is Crawl! gevoed door de avonturen van Nick Cave & zijn Birth Day Party tig jaar geleden. Crawl! Is de ideale track voor een eenpersoonsfeestje, liefst als de buren even niet thuis zijn.

The Mysterines – The Bad Thing

Ja ja, we weten dat we niet zo lang geleden een ander nummer (Hung Up) van The Mysterines op het Breekijzer-schild hebben gehesen. Maar de spoeling is aan het einde van het jaar altijd dun en omdat volgens ons water  The Mysterines in het nieuwe jaar waarschijnlijk een speler van belang op het harde rockveld gaat worden, leek het ons een goede zaak om de band nogmaals in het zonnetje te zetten.

De vraag is eigenlijk niet zozeer of, maar wanneer The Mysterines doorbreken.  Zoals de meeste  bands die graag lawaai maken, komt ook The Mysterines het best uit de verf als er mensen op hun lip staan, als de geur van zweet die van bier verdringt en als er spontaan moshpits ontstaan. Als de boel op slot blijft zal de doorbraak dus wat langer op zich laten wachten. 

Voor wie nieuw is hier of de vorige ronde heeft gemist. The Mysterines komt uit Liverpool en wordt aangevoerd door zangeres-gitariste Lia Metcalfe. Zij ziet er heel anders uit dan ze klinkt. Ze oogt als het leukste meisje van de klas, maar klinkt als …..haar broer? Alle gekheid op een stokje. Ze heeft een opvallend lage stem. Maar zingen kan ze als de beste!

The Bad Thing is een live favoriet van zowel het publiek als de band; een dreigende rocksong vol alibi’s voor de gitaristen om zich eens lekker te buiten te gaan aan solo’s. Als halverwege de drummer dan ook nog even op de versnelling trapt begint het dak zijn eerste scheuren te vertonen. 

The Mysterines is relatief nieuw. Na twee EP en drie singles verschijnt volgend jaar maart hun debuutalbum, Reeling geheten. Daarvan is The Bad Thing ( net als Hung Up) een zeer geslaagde voorbode. 

The Anix – Below

In de onvolprezen Beatles documentaire, Get Back zit een scene waarin Paul McCatney verzucht tegen Ringo, ‘and now there are only two’. Of woorden van die strekking. George Harrison heeft tijdelijk de band verlaten en Lennon is niet komen opdagen. De tranen schieten Paul in de ogen.

Zoiets is ook Brandon Smith overkomen. The Anix begon als trio breidde uit en kromp weer in, en nu is alleen Smith nog over. Te horen is dat niet. Wie heeft een band nodig als je een goed geoutilleerde studio tot je beschikking hebt? En welke muzikant heeft er tegenwoordig geen goede studio thuis?

Sinds The Anix in 2004 zijn eerste kik gaf, zijn er negen albums verschenen, de nieuwste kwam deze week uit. Below is het openings- tevens titelnummer van het album. The Anix bewandelt een middenweg tussen electro en metal. Binnen die grenzen varieert Smith er lustig op los. Wat de songs bindt is een gevoel van verlatenheid. Ook het schurende Below heeft een droeve afdronk. Wie wil weten in welke hoek je The Anix moet plaatsen? Denk richting Nine Inch Nails en Rammstein, maar dan wat minder neurotisch dan de eerste en wat minder bombastisch dan de tweede.