Vandaag deelt De Staat de nieuwe clip van Look At Me, de recentste videoclip van het eerste drieluik. De track valt onder de kleur rood en hoort bij de allereerste gebundelde release van Red, Yellow, Blue. Net als bij de eerder uitgebrachte videoclips, Numbers Up en What Goes, Let Go, komt de video van Look At Me uit de creatieve koker van Torre Florim, met BlackMetalDeath als regisseur. Ook in het nieuwe jaar worden er nummers uitgebracht in bundels van drie.
Look At Me verwijst naar houdbaarheidsdatum van roem en het ego. Het nummer behoort tot de categorie Red, die duidt op de expressieve, duistere kant van de band. Torre Florim eist dan ook met zijn bezwerende en felle stem de aandacht op, terwijl de stevige productie extra body geeft aan het geheel.
Torre Florim: “Deze video, gemaakt met de altijd enigmatische regisseur BlackMetalDeath, is een koortsdroom. Het is een duister kijkje in onze ego’s, al reizend door de tijd, over rode lopers, van circle pit naar circle pit, op zoek naar het antwoord: kijk je nog steeds naar mij over 50 jaar?”
Op 4 november gaf De Staat het startsein van een nieuwe periode. De komende tijd brengt de band nummers uit in bundels van de drie primaire kleuren – rood, geel en blauw. Vooralsnog betekent dit geen album, maar een open traject totdat de band voelt dat er een hoofdstuk klaar is.
The Kooks kondigen hun zesde studioalbum ‘10 TRACKS TO ECHO IN THE DARK’ aan. Het album verschijnt op 22 juli 2022 via AWAL Recordings. Het nieuws komt niet meer als een complete verrassing: afgelopen week brachten The Kooks de eerste single ‘CONNECTION – ECHO IN THE DARK PART 1’ van het album uit, inclusief video.
‘10 TRACKS TO ECHO IN THE DARK’ voelt als een frisse wind, waarbij de band het iconische geluid van hun muziek heeft geëvolueerd met een elektronische tint. Dat is niet het enige vernieuwende aan deze release: het album zal in drie delen uitgebracht worden. De eerste twee delen komen als een 3-track EP, waarvan deel één al op vrijdag 28 januari uitkwam. Het derde en laatste deel bestaat uit 4 tracks die daarmee het album compleet maken.
Na een wereldwijde arenatour domineerde The Kooks met hun UK top 10 album ‘Let’s Go Sunshine’ (2018) ook de Europese festivalaffiches. Na thuiskomst van deze tour beloofde frontman Luke Pritchard zichzelf een break. Maar in plaats daarvan zat hij binnen mum van tijd alweer in de studio.
“I started going to Berlin for three or four days at a time. I was really affected by Brexit and I wanted to make a bit of a statement by creating a European record. We’re a European band, we practically lived out there and have so much love for Europe, so we wanted to keep that connection.”
Gearmd met een nieuw mantra -het niet overdenken van alles maar gewoon een plaat maken waar Luke zelf thuis graag naar zou willen luisteren- kwamen de ideeën vrij gemakkelijk. In samenwerking met Tobias Kuhn (co-writer en -producer) ontstond de eerste single ‘CONNECTION’ al binnen een paar uur. Ook vijf andere track ontstonden al snel, maar in maart 2020 maakte COVID een einde aan Pritchard’s Europese droom. Hij werd geforceerd terug te gaan naar de UK en de rest van de schrijfsessies te doen via Zoom, totdat Tobias weer in de gelegenheid was naar Londen te vliegen. Daar nam het duo samen met de rest van de band, Hugh Harris (lead gitaar/synthesizer/bas) en Alexis Nunes (drum), de plaat op.
‘10 TRACKS TO ECHO IN THE DARK’ laat een nieuwe Pritchard horen -hij trouwde en werd voor de eerste keer vader- waarbij hij zijn demonen achter zich laat en optimistisch naar de toekomst kijkt.
“I really hope that sense of inner peace comes across. I really want to have fun with my life at this point. But also – it’s kinda a reflection of what I was feeling in real-time in a pre-and-post COVID world. I was reading a lot of sci-fi – like Philip K. Dick, Azimov and surreal stuff like Boris Vian – which is obviously really distracting from what’s going on in the world, but helped me be imaginative with the songs.”
Luke concludeert: “In the pandemic I had a good amount of time to look over our albums and feel proper proud and lucky. This album is a real thank you to our fans for sticking by us for so long, we hope you love it”
De Amerikaanse indierockband Warpaint kondigt vandaag hun vierde langspeler Radiate Like This aan, dat op 6 mei uitkomt. De bekendmaking gaat gepaard met de release van de eerste single Champion. De aanstaande plaat pakt de draad van het vorige studioalbum Heads Up op en zet het bijzondere verhaal van de band voort. Als Heads Up de volwassenwording was, dan toont Radiate Like This de band in al haar glorie.
Zes jaar geleden bracht Warpaint het studioalbum Heads Up uit. Sindsdien is het druk geweest voor de bandleden: ouderschap, tours en soloalbums kregen voorrang en zorgden voor grote logistieke uitdagingen om Warpaint weer bij elkaar te brengen. De drang was groot: met meer dan 20 jaar op de teller is Warpaint zowel een band als een thuis geworden voor de vier bandleden. En dus zochten ze elkaar op en werd er een nieuw album gesmeed in de begindagen van de pandemie.
“I was saying the other day that we should’ve called this album Exquisite Corpse, but it was already taken,” aldus zangeres/gitarist Emily Kokal, verwijzend naar de titel van de eerste EP van Warpaint uit 2007. “It would’ve been very fitting.”
Vanwege de fysieke afstand tijdens de pandemie nam elk bandlid stukken apart op – vaak in een geïmproviseerde studio – en stuurde het werk door naar de volgende. Hierdoor was er tijd om elk nummer laag voor laag en tot in detail af te werken. “It’s the first time we’ve ever made an album like that, but in a weird way, it made us take our time with everything”, zegt Emily Kokal (zang/gitaar). “The process felt more meditative, less rushed”. Het resultaat ervan is het scherpste Warpaint album tot nu toe, dat bestaat uit strakke en verleidelijke tracks.
De Staat geeft vandaag een visueel vervolg aan de nieuwe fase die eind 2021 werd ingeluid. Hierbij wordt muziek onderverdeeld in drie kleuren en bijbehorende emoties, zoals de Amerikaanse kunstenaar Rothko dat ook deed met zijn schilderijen. Bij de eerste gebundelde release van Red, Yellow, Blue werden er drie nummers tegelijkertijd uitgebracht. Een daarvan is What Goes, Let Go. Van deze track verschijnt vandaag een nieuwe videoclip, die in al z’n eenvoud een andere kant van de band belicht. Net als bij de eerder uitgebrachte videoclip van Numbers Up (Yellow), nam Torre Florim de creatieve leiding op zich. Filmmaker Jeffrey Roekens is de regisseur van de nieuwe clip. Ook in het nieuwe jaar worden er voor iedere gemoedstoestand nummers uitgebracht in bundels van drie, op onaangekondigde momenten.
What Goes, Let Go is het eerste nummer uit de categorie Blue, dat deel uitmaakt van drie categorieën die de band in november van 2021 introduceerde. Blue vertegenwoordigt een melancholische, ingetogen geluid dat tot het muzikale spectrum van De Staat behoort.
Torre Florim: “De video is bedoeld om het gevoel te geven dat je kijkt naar mijn diepe innerlijke gedachten, terwijl ik de persoon omhels van wie ik hou. Het is alsof je me ziet nadenken over alles wat ik in het lied zing, precies op datzelfde moment. Een omhelzing, gefilmd alsof het het enige is dat telt. Je blijft achter met de vraag: is dit een omhelzing van liefde, of is dit een afscheid?”
Op 21 januari komt Broken Brass met de eerste single ‘Broke’ van het aankomende gelijknamige album, dat op 22 april 2022 zal verschijnen. Pablo van de Poel, zanger/gitarist van DeWolff, voorziet deze single van de nodige funky gitaarlocks en een scheurende solo. Broken Brass is een next level brass band. Explosief en energiek, en combineert de energie van brass met de attitude van rock ‘n’ roll, de drive van funk en de flow van hiphop.
Met dit nieuwe album blikt de band terug op de afgelopen paar jaar, die voor elke liveband een uitputtingsslag waren. Broken Brass is broke qua financiën, maar zeker niet als het gaat om inspiratie en doorzettingsvermogen. ‘Broke’ gaat over dat gegeven; over platzak raken onderweg, hard blijven werken, je doelen en ambities nastreven, blijven doorzetten en vertrouwen houden in een goede afloop. De afgelopen periode gaf de band de unieke kans om te kijken naar de persoonlijkheden en internationale diversiteit van de band, de gezamenlijk behaalde (internationale) successen en om te ontdekken waar de kracht van de band ligt.
“I’m broke, I don’t care, I’ll be working hard till it works out for the best” – Broken Brass
Met meer dan 500 shows op de teller is Broken Brass een door de wol geverfde live band. Broken Brass is dan ook een live band bij uitstek. Energiek en eclectisch, waarbij punchy bassen worden gemixt met schetterend koper. Met hun enerverende shows hebben ze festivals over de hele wereld omver geblazen. Het negental heeft clubs en festivals in bijna 20 landen veroverd met optredens op VH1 Festival (India), Secret Garden Party (VK), Fusion Festival (GER), Zwarte Cross (NL), Paaspop (NL) en meer. De band gaat in 2022 dus zeker weten (internationaal) touren op het nieuwe album. In Nederland staat de clubtour inmiddels gepland, met 10 shows in onder andere Melkweg, Helling en Simplon.
TOUR:
– 18 maart 2022: Simplon, Groningen
– 19 maart 2022: Volt, Sittard
– 25 maart 2022: Rotown, Rotterdam
– 26 maart 2022: Burgerweeshuis, Deventer
– 31 maart 2022: Fitfth, Eindhoven
– 01 april 2022: Luxor, Arnhem
– 02 april 2022: Helling, Utrecht
– 09 april 2022: Melkweg, Amsterdam
– 15 april 2022: Paard, Den Haag
– 16 april 2022: Neushoorn, Leeuwarden
L’enfer is de tweede single van het aankomende album Multitude van de Belgische artiest Stromae. Na het vrolijke, uptempo Santé is het de beurt aan het meer emotionele L’enfer. Paul Van Haver (Stromae) zingt over zijn eenzaamheid, burn-out klachten en zelfs zelfmoordneigingen. Een heftig nummer dus. Maar toch in een catchy sfeer die we van Stromae kennen. In een tv-interview op het Franse journaal lanceerde hij deze single. Eigenlijk is alles bijzonder aan Stromae, goed na zo lang weer van hem te horen.
Cameron is altijd een geweldige verhalenverteller geweest, die zijn weg vond naar de diepten van de plaatsen waar niet veel anderen kijken, en Oxy Music gaat verder op dat traject. Het staat vol met verhalen van mensen die buiten het systeem vallen en zich in de grijze gebieden van het leven begeven. In het ontwerp – de muziek, teksten en tracklist – ligt de reis die een persoon kan maken, als de omstandigheden zich voordoen – langs de weg van zwaar drugs- en alcoholmisbruik. Aanvankelijk geïnspireerd door Cherry van Nico Walker, werd Cameron aangespoord tot nog een ander commentaar op American Life, dit keer over de opioïdencrisis die het land heeft overgenomen. Over Oxy Music zegt hij: “Het album is een verhaal, een fictief werk, meestal vanuit het perspectief van een man. Uitgehongerd door een zinvol doel, verward over de toestand van de wereld en dringend behoefte aan een reden om te leven – een persoon kan, en volgens de laatste statistieken, in toenemende mate tot opioïden overgaan. Dit is een van die mensen.”
Hoewel Oxy Music donker had kunnen zijn, is het in plaats daarvan helderder en levendiger dan veel van Camerons eerdere werk, een stemmingsverandering die voor het eerst te horen was op Miami Memory uit 2019. Het wordt verteld vanuit een plaats van optimisme en door de lens van Cameron, zoals alleen hij het kan vertellen.
Net als bij het eerder uitgebrachte, “Sara Jo”, geeft “Best Life” een context van drugsgebruik om de confronterende aard van de hedendaagse realiteit te vervormen terwijl Cameron zingt over de gevoelens van onveiligheid die het leven online teweegbrengt: “I guess I’m just winning / But I get no reaction / My comments just don’t rank / Or my post tanks.” Geregisseerd door Jemima Kirke, geproduceerd door Jim Larson en met in de hoofdrol Kirke en Cameron, onderzoekt de video van het nummer het idee van wat het betekent om je “beste leven” te vinden door de onzekerheden van anderen te accepteren – in dit geval een huidaandoening zoals eczeem – als beminnelijke kwaliteiten.
“The Internet. Our great Totem of information dedicated to the Gods yet to visit from a future born out of 7.9 billion online versions of human history. A tower of love and hate, passion and terror, one million retweets of ten hundred thousand total fails. America’s funniest home videos. Our best, most dope memes crowned atop the statue – our greatest achievements, the shoulders that lift the grand dome of internet glory. The view from the top is gorgeous. A stunning likeness of the most like-able content. “And holding it up, the weight bearing colossus of whisper-solid data and hollow columns of caps locked opinions and giant pillars of twisted logic. Zero Likes. Zero Comments. Zero shares. Infinitely multiplied until too mountain-like to move. The greatest show on earth performed to an audience of nobody. “One percent is what we see and what we follow drifting atop the cloud. It’s beautiful, what we’ve created. And the masses below sing into the chamber, echoes of their love songs clashing and rebounding off one another’s – the messages too distorted to discern. Received by nobody. But necessary for everybody. “Let’s face it, we’ll never make content good enough for the Gods above. Let’s leave that to the disciples. The rest of us can just stay out here, living our best lives.” – Alex Cameron
Oxy Music, een intercontinentale inspanning, werd geproduceerd door Cameron met extra hulp van Justin Nijssen en Lilah Larson, en gemixt door Mount Kimbie’s Kai Campos (waarbij Daniel Trachtenberg ook “Best Life” mixte). Hij wordt vergezeld door een vertrouwd collega en zakenpartner, Roy Molloy (saxofoon), Henri Lindström (drums, percussie), Justin Nijssen (bas, gitaar, zang), Lilah Larson (gitaar, zang), Jess Parsons (piano, keyboards , zang), Chris Pitsiokos (saxofoon), Lloyd Vines (zang), Jason Williamson (zang) van Sleaford Mods en Jackie McLean (zang). De Europese tour start in de Pandora, TivoliVredenburg, op 19 maart 2022.
Cate Le Bon brengt op 4 februari 2022 haar zesde studioalbum Pompeii uit wat op Mexican Summer verschijnt. Pompeii is helemaal alleen gecomponeerd in een soort vacuüm en voornamelijk geschreven op basgitaar. Cate Le Bon bespeelt elk instrument, behalve drums en saxofoon, op het album zelf en nam het album grotendeels alleen op met haar vaste kompaan en co-producer Samur Khouja in Cardiff, Wales. Cate Le Bon zal in maart en april door Europa touren.
De nummers van Pompeii, de opvolger van het in 2019 verschenen Reward waar Cate Le Bon een Mercury Price nominatie voor ontving, voelen opgeschort in de tijd. Liedjes geschreven voor nu, ontkiemen op wonderbaarlijke wijze uit in Le Bon’s interesses in de oudheid, filosofie, architectuur en goddelijke modaliteit. Een wereldwijde pandemie plus klimaatcrisis; botsende eco-trauma’s beangstigen, dus “What would be your last gesture?” vraagt ze. Maar Pompeii reikt verder dan de huidige crises om in te haken op wat Le Bon ‘een economie van tijdsvervorming’ noemt, waar het leven kronkelt, borrelt, rimpelt, smelt, verhardt, en zich onvoorspelbaar herdefinieerd, zoals lava – of liever, geluid.
“Pompeii was written and recorded in a quagmire of unease. Solo. In a time warp. In a house I had a life in 15 years ago. I grappled with existence, resignation and faith. I felt culpable for the mess but it smacked hard of the collective guilt imposed by religion and original sin.
The subtitle is: You will be forever connected to everything. Which, depending on the time of day, is as comforting as it is terrifying. The sense of finality has always been here. It seems strangely hopeful. Someone is playing with the focus lens. The world is on fire but the bins must go out on a Tuesday night. Political dissonance meets beauty regimes. I put a groove behind it for something to hold on to. The grief is in the saxophones.” – Cate Le Bon
Tim Presley’s schilderij hing aan de muur in de studio als een meditatief beeld voor Le Bon en werd gereproduceerd als een portret van haar voor de albumhoes. Hoe maak je muziek die klinkt als een schilderij? vroeg Le Bon zich af. Het resulteerde in verschillende lagen van synths met baslijnen geïnspireerd door Japanse stadspop uit de jaren ’80 – ontworpen om vrolijkheid en verlatenheid te brengen, Stella Mozgawa’s jazz-georiënteerde percussie gepatcht vanuit Australië, vocale arrangementen en Khouja’s bemoedigende aanwezigheid. Het is een kenmerkende sound voor Pompeii.
De eerste single van het album is Running Away. Een verhaal prachtig van aard maar met een bitter randje (‘The fountain that empties the world / Too beautiful to hold’), escapisme leeft als een folie voor de buitenwereld. Een eerbetoon aan herinnering, medeleven en sterfelijkheid voor altijd. De video werd geregisseerd door Casey Raymond en is opgenomen in The Factory in Porth, Wales. Le Bon speelt er samen met saxofonist Euan Hinshelwood.
De tweede heet Moderation: “Moderation” is a nod to the daily dilemma of trying to curb inherited and novel habits, when you want to eat the moon, and an essay written by the architect Lina Bo Bardi in 1958 that continues to kick hard. The video is filmed through a window of hers.”
En de nieuwste single die sinds een week uit is heet Remembering Me: “Remembering Me is a neurotic diary entry that questions notions of legacy and warped sentimentalism in the desperate need to self-mythologise.”
Cate Le Bon tourt in het voorjaar door Europa:
11 april – AB, Brussel
12 april – Paradiso, Amsterdam
Ga voor alle showdata naar www.catelebon.com
Things Will Be Fine is de tweede single van Metronomy’s aanstaande album Small World. De Britse bende rond songschrijver Joseph Mount grijpt op hun zevende studioalbum terug naar de simpele geneugten van het leven en de natuur. Het nummer speelt met zonnig optimisme in op moeilijke situaties, al is het maar om jezelf te sussen. De video is een nostalgische lofzang die in het teken staat van hun tienerjaren, toen alles nog een stuk eenvoudiger was:
“A sort of pseudo role-play therapy session in which we all re-visit our teenage selves. Everyone ended up more scarred than they did before making it…apart from Michael and his f*#king guinea pigs”.
De Deense elektromuzikant Trentemøller brengt zijn nieuwe single ‘No More Kissing In the Rain’ uit, de vierde single van zijn nieuwe album ‘Memoria’ dat verschijnt op 11 februari.
Op ‘No More Kissing In The Rain’ zingt Lisbet Fritze “Is this the end of everything?”. Is dit het einde van een relatie of van het aardse bestaan?
Deze melancholishe dreampopsingle is de meest radiovriendelijke single tot nu toe, met haar orkestrale synths en galmende gitaren en past perfect bij deze donkere winterdagen. De clip gaat over twee zoekende tieners die elkaar terugvinden.
Als de regels het toelaten speelt hij op de volgende data in Nederland:
