Het Gentse trio Ramkot heeft een videoclip uitgebracht voor hun nieuwste single ‘Eye To Eye’. De single is de focustrack van hun pas uitgebrachte EP ‘What Exactly Are You Looking For’.
Eye To Eye gaat over innerlijke strijd en wordt prachtig gevisualiseerd door visual artists Deejay Mr. T & Ysbear. De combinatie van live footage, analoge glitches en een portie humor versterkt de harde sound die Ramkot typeert.
Ramkot is in december live te zien in o.a. Groningen en Eindhoven.
’s Lands coolste ‘kick-in-your-face’ punkrock band Tusky heeft zojuist zijn gloednieuwe single-video ‘Trial & Terror’ online gezet, afkomstig van het nieuwe studio-album – de opvolger van debuutalbum ‘Rated Gnar’ uit 2018 – dat voorjaar van 2022 via Suburban Records verschijnt.
‘Trial & Terror’ is een knallend, uptempo punkrock anthem dat gaat over hoe het leven ineens om kan slaan. De song is gebaseerd op een waargebeurd verhaal dat zich afspeelde in de Amerikaanse staat Arkansas. De 20-jarige Scotty Scot werd onterecht veroordeeld voor een roofmoord waarvan hij zelf getuige was. Na een jarenlange juridische strijd werd Scotty uiteindelijk toch vrijgesproken.
Justin Ghijssen (ex-bassist van Tusky) is al vanaf het prille begin de vaste illustrator van de band. Sinds het verschijnen van de single ‘We’re Going Out Again’ brengt de band bij iedere single een 8 pagina tellende comic uit, dat het verhaal van Tusky’s mascotte Chase vertelt. Bij de release van het volledige album worden de bij elke single los verschenen delen gebundeld en als een volledig strip album uitgebracht.
Band
Vladimir Stevic – zang & gitaar
Sjors van Reeuwijk – gitaar
Quirin Wijgers – bas
Bas Allein Richir – drums
De in 2005 opgerichte post-hardcore/punkrock band John Coffey kondigde na zijn 3e album ‘The Great News’ in mei 2016 aan om voor onbepaalde tijd te stoppen. Het duurde echter niet lang voordat er een nieuw punkrock geboortekaartje werd rondgestuurd. Tusky werd geboren uit pure liefde tussen gitarist Alfred van Luttikhuizen, gitaar tech Sjors van Reeuwijk en drum tech Bas Allein Richir (alledrie afkomstig uit het John Coffey-team), aangevuld met bassist Justin Ghijsen, die later werd opgevolgd door John Coffey-bassist Christoffer van Teijlingen.
In 2018 volgde debuutalbum ‘Rated Gnar’ op Excelsior Recordings/V2, dat een hongerige en vurige band liet horen die sterk beïnvloed was door 90’s punkrock bands: fast & furious but yet very melodic & catchy. Een reeks clubshows en festivals volgde op o.a. Noorderslag, Zwarte Cross,MadNes, Jera on Air, Paaspop, Welcome to the Village en in Duitsland, België, Frankrijk, Oostenrijk, Zwitserland, Spanje, Litouwen.
Het vertrek van de twee John Coffey-mannen Alfred en Christoffer werd uitstekend opgevangen door het aantrekken van Vladimir Stevic en Quirin Wijgers van de respectievelijk bands Pene Corrida en van All Doomed.
Discografie
2018: Rated Gnar – debuutalbum (V2 Records)
2019: Love Love Love – 5 track EP (V2 Records)
18 year old breakout sensation Alfie Templeman has today shared his brand new single and video ‘3D Feelings’ on Chess Club Records/AWAL. The single launched at 6pm on 2 November as Clara Amfo’s Hottest Record in the World on BBC Radio 1; Templeman’s fifth consecutive Hottest Record. Alfie Templeman also today revealed the routing for his first ever European tour dates next March, with support from the Slovakian artist Karin Ann.
Ever since releasing his first single ‘Like An Animal’ in 2018, Alfie Templeman has, with every thrilling move, cemented his position as the teenage icon of his generation. Combining indie-boy-next-door aesthetics with a peerless musicianship – entirely self-taught, he plays no less than ten instruments and also contributes heavily to production on his still-TBA next project – Templeman pushes boundaries like no other teenager. His love of universe building, both aesthetically and musically, shone through on 2021 debut mini-album ‘Forever Isn’t Long Enough’ and burns ever more brightly with ‘3D Feelings’. Fresh, bold, youthful and inventive. Alfie Templeman sees an increasingly grey world in vibrant technicolour.
Produced with Will Bloomfield and Vaccines’ frontman Justin Young, ‘3D Feelings’ explores self-reflection, emotional attachment and the multitude of feelings in response to that. Speaking about the new single, which is also the trio’s first collaboration since the effervescent ‘Happiness In Liquid Form’, Templeman explains: “‘3D Feelings’ is about being reminded of your past self in different ways. Whether it’s objects or people, these are all things we feel a deja vu experience from. We get reminded of feelings we once felt through them, and those feelings just hit you and can’t be controlled. It can be a comforting experience, or a painful one, but either way it takes you back immediately to that feeling you once felt and that can be so powerful.”
He continues: “The song came together so quickly as a fun jam between Will & I, the opening guitar lick was made up on the spot after we found a really nice chord progression for me to solo over. Justin then inspired me to write some really cool lyrics for this one, they flow so effortlessly and they’re really fun to sing.”
See Alfie Templeman live in 2022:
Mar 24 | Le Pop Up!, Paris
Mar 25 | YUCA, Cologne
Mar 26 | Paradiso, Amsterdam
Mar 28 | VZW Ancienne Belgique, Brussels
Mar 29 | Molotow, Hamburg
Mar 20 | Kantine am Berghain, Berlin
Mar 31 | Kranhalle, Munich
Cate Le Bon brengt op 4 februari 2022 haar zesde studioalbum Pompeii uit wat op Mexican Summer verschijnt. Pompeii is helemaal alleen gecomponeerd in een soort vacuüm en voornamelijk geschreven op basgitaar. Cate Le Bon bespeelt elk instrument, behalve drums en saxofoon, op het album zelf en nam het album grotendeels alleen op met haar vaste kompaan en co-producer Samur Khouja in Cardiff, Wales. Na de eerste single Running Away is nu uit de tweede track Moderation uit, die gaat vandaag bij ons in première. Cate Le Bon zal in maart en april door Europa touren.
“Moderation” is a nod to the daily dilemma of trying to curb inherited and novel habits, when you want to eat the moon, and an essay written by the architect Lina Bo Bardi in 1958 that continues to kick hard. The video is filmed through a window of hers.”
De nummers van Pompeii, de opvolger van het in 2019 verschenen Reward waar Cate Le Bon een Mercury Price nominatie voor ontving, voelen opgeschort in de tijd. Liedjes geschreven voor nu, ontkiemen op wonderbaarlijke wijze uit in Le Bon’s interesses in de oudheid, filosofie, architectuur en goddelijke modaliteit. Een wereldwijde pandemie plus klimaatcrisis; botsende eco-trauma’s beangstigen, dus “What would be your last gesture?” vraagt ze. Maar Pompeii reikt verder dan de huidige crises om in te haken op wat Le Bon ‘een economie van tijdsvervorming’ noemt, waar het leven kronkelt, borrelt, rimpelt, smelt, verhardt, en zich onvoorspelbaar herdefinieerd, zoals lava – of liever, geluid.
“Pompeii was written and recorded in a quagmire of unease. Solo. In a time warp. In a house I had a life in 15 years ago. I grappled with existence, resignation and faith. I felt culpable for the mess but it smacked hard of the collective guilt imposed by religion and original sin.
The subtitle is: You will be forever connected to everything. Which, depending on the time of day, is as comforting as it is terrifying. The sense of finality has always been here. It seems strangely hopeful. Someone is playing with the focus lens. The world is on fire but the bins must go out on a Tuesday night. Political dissonance meets beauty regimes. I put a groove behind it for something to hold on to. The grief is in the saxophones.” – Cate Le Bon
Tim Presley’s schilderij hing aan de muur in de studio als een meditatief beeld voor Le Bon en werd gereproduceerd als een portret van haar voor de albumhoes. Hoe maak je muziek die klinkt als een schilderij? vroeg Le Bon zich af. Het resulteerde in verschillende lagen van synths met baslijnen geïnspireerd door Japanse stadspop uit de jaren ’80 – ontworpen om vrolijkheid en verlatenheid te brengen, Stella Mozgawa’s jazz-georiënteerde percussie gepatcht vanuit Australië, vocale arrangementen en Khouja’s bemoedigende aanwezigheid. Het is een kenmerkende sound voor Pompeii.
Cate Le Bon tourt in het voorjaar door Europa:
11 april – AB, Brussel
12 april – Paradiso, Amsterdam
Ga voor alle showdata naar www.catelebon.com
Het in Londen gevestigde achtkoppige caroline is verheugd om aan te kondigen dat hun gelijknamige debuutalbum, gemixt door John ‘Spud’ Murphy (black midi, Lankum), op 25 februari 2022 zal worden uitgebracht via Rough Trade Records!
caroline begon begin 2017, voortkomend uit wekelijkse improvisatiesessies. Bandleden brachten hun gedeelde invloeden samen, waaronder emo uit het Midwesten, Appalachian folk, minimalistisch klassiek en verschillende vormen van elektronische muziek, en breidden langzaam hun gelederen uit naarmate de nummers zich ontwikkelden. Rough Trade bracht hun debuutsingle “Dark blue” uit in maart 2020, en het achttal werd genomineerd als Ones To Watch bij de 2020 AIM Awards, waar ze nipt werden verslagen door Arlo Parks. Een tweede single ‘Skydiving on the library roof’ volgde in mei 2021.
Aangekomen bij de derde single ‘IWR’, krijgen we er een prachtige zelf-geregiseerde video bij. Mike O’Malley legt de gedachte achter de nieuwe single ‘IWR’ uit: “Jasper was sending a lot of home-recorded nylon guitar and singing ideas, and one just stuck because it was just a really beautiful vocal melody. We had an initial guitar-based idea, then we decided that on a certain chord this wall of violins should come in.” They experimented with an idea of “extreme closeness,” recording the guitar as quiet as possible, with the microphone placed right next to it and the gain turned up to the maximum.”
Een versie van ‘Dark blue’, de sublieme eerste single van caroline opent het album, geschreven op de dag dat Casper Hughes, Jasper Llewellyn en Mike O’Malley een half decennium geleden voor het eerst samen begonnen te spelen. Llewellyn en Hughes ontmoetten elkaar op de universiteit in Manchester, en toen ze naar Londen verhuisden, nodigden ze Llewellyns oude vriend Mike O’Malley uit om een groep te vormen, die repeteerde in de zolder van een pub in Zuid-Londen. Maar terwijl ze die hypnotiserende ‘Dark blue’ riff bleven spelen, werd het duidelijk dat er iets heel diepers aan het ontstaan was. “Once ‘Dark blue’ got more structured we thought a sultry violin would be good”, zegt O’Malley. Om daarin te voorzien, rekruteerden ze Oliver Hamilton. Naarmate het geluid van de band bleef groeien, groeide ook hun line-up, en uiteindelijk werd het een achtkoppige band, aangevuld met trompettist en bassist Freddy Wordsworth, een andere violiste Magdalena McLean, percussionist Hugh Aynsley en fluit, klarinet en saxofonist Alex McKenzie. Tegen de tijd dat de cast zich tegen het einde van 2019 vestigde, waren de nummers tot uitgebreide en emotionele stukken geschreven, hun rijke palet putte uit een mix van koorzang, Midwest-emo en O’Malley en Llewellyn’s roots in Appalachian folk.
Op ‘caroline’ kunnen liedjes als een lawine cascaderen met de volle kracht van al die instrumenten, gierend en rommelend op de rand van een totale ineenstorting. Op andere momenten glijden ze terug naar onmogelijk breekbare momenten van stilte – een simpele baslijn of een geratel van een snare als het enige geluid te midden van een donkere zee van stilte. caroline weet precies de juiste balans tussen terughoudendheid en loslaten. “Sometimes things sound much better when there’s empty space,” zegt Llewellyn. “Sometimes you might populate [a song] with too many things and forget that an element on its own is enough.”
caroline is – Jasper Llewellyn – akoestische gitaar, cello, drums, zang. Mike O’Malley – elektrische gitaar, zang. Casper Hughes – elektrische gitaar, zang. Oliver Hamilton – viool. Magdalena McLean – viool. Freddy Wordsworth – trompet, bas. Alex McKenzie – klarinet, fluit, saxofoon. Hugh Aynsley – drums, percussie.
Corridor is terug met een nieuwe single “Et Hop”! Geschreven tijdens de sessies voor Corridor’s tweede LP, Supermercado, was “Et Hop” een juweel dat stof vergaarde in de muzikale kluis van de band. Maar toen CISM, het door studenten gerunde radiostation aan de Universiteit van Montreal, de band vroeg of ze een nummer wilden uitbrengen ter gelegenheid van het 30-jarig jubileum van het radiostation, wisten ze precies wat ze te bieden hadden.
Corridor is een gitaar-slingerende, anthem-zingende band uit Montreal. Het zijn doe-het-zelvers met serieuze variëteit: het soort dat graag hun eigen merch ontwerpt en geestverruimende geanimeerde muziekvideo’s maakt voor hun pakkende, boeiende deuntjes. Ze zijn ook de eerste Franstalige act die ooit bij Sub Pop getekend heeft.
Junior, de derde full-length van de band en de eerste voor Sub Pop, heeft een speciaal soort “je ne sais quoi?” De leden van Corridor – Jonathan Robert (gitaar en zang), Dominic Berthiaume (bas), Julian Perreault (gitaar) en Julien Bakvis (drums) – hebben met Junior een plaat afgeleverd die gedefinieerd wordt door intimiteit en directheid. Is het kosmische muziek? Is het indierock? Is het postpunk? Het zijn al die dingen en meer. Het is Corridor.
Cate Le Bon brengt op 4 februari 2022 haar zesde studioalbum Pompeii uit wat op Mexican Summer verschijnt. Pompeii is helemaal alleen gecomponeerd in een soort vacuüm en voornamelijk geschreven op basgitaar. Cate Le Bon bespeelt elk instrument, behalve drums en saxofoon, op het album zelf en nam het album grotendeels alleen op met haar vaste kompaan en co-producer Samur Khouja in Cardiff, Wales. De eerste single afkomstig van het album, getiteld Running Away is nu uit. Cate Le Bon zal in maart en april door Europa touren.
De nummers van Pompeii, de opvolger van het in 2019 verschenen Reward waar Cate Le Bon een Mercury Price nominatie voor ontving, voelen opgeschort in de tijd. Liedjes geschreven voor nu, ontkiemen op wonderbaarlijke wijze uit in Le Bon’s interesses in de oudheid, filosofie, architectuur en goddelijke modaliteit. Een wereldwijde pandemie plus klimaatcrisis; botsende eco-trauma’s beangstigen, dus “What would be your last gesture?” vraagt ze. Maar Pompeii reikt verder dan de huidige crises om in te haken op wat Le Bon ‘een economie van tijdsvervorming’ noemt, waar het leven kronkelt, borrelt, rimpelt, smelt, verhardt, en zich onvoorspelbaar herdefinieerd, zoals lava – of liever, geluid.
“Pompeii was written and recorded in a quagmire of unease. Solo. In a time warp. In a house I had a life in 15 years ago. I grappled with existence, resignation and faith. I felt culpable for the mess but it smacked hard of the collective guilt imposed by religion and original sin.
The subtitle is: You will be forever connected to everything. Which, depending on the time of day, is as comforting as it is terrifying. The sense of finality has always been here. It seems strangely hopeful. Someone is playing with the focus lens. The world is on fire but the bins must go out on a Tuesday night. Political dissonance meets beauty regimes. I put a groove behind it for something to hold on to. The grief is in the saxophones.” – Cate Le Bon
Tim Presley’s schilderij hing aan de muur in de studio als een meditatief beeld voor Le Bon en werd gereproduceerd als een portret van haar voor de albumhoes. Hoe maak je muziek die klinkt als een schilderij? vroeg Le Bon zich af. Het resulteerde in verschillende lagen van synths met baslijnen geïnspireerd door Japanse stadspop uit de jaren ’80 – ontworpen om vrolijkheid en verlatenheid te brengen, Stella Mozgawa’s jazz-georiënteerde percussie gepatcht vanuit Australië, vocale arrangementen en Khouja’s bemoedigende aanwezigheid. Het is een kenmerkende sound voor Pompeii.
De eerste single is Running Away. Een verhaal prachtig van aard maar met een bitter randje (‘The fountain that empties the world / Too beautiful to hold’), escapisme leeft als een folie voor de buitenwereld. Een eerbetoon aan herinnering, medeleven en sterfelijkheid voor altijd. De video werd geregisseerd door Casey Raymond en is opgenomen in The Factory in Porth, Wales. Le Bon speelt er samen met saxofonist Euan Hinshelwood. Bekijk de video hieronder.
Cate Le Bon tourt in het voorjaar door Europa:
11 april – AB, Brussel
12 april – Paradiso, Amsterdam
Het in Londen gevestigde, pan-continentale vrouwelijke instrumentale viertal, Los Bitchos, kondigt de release aan van hun langverwachte debuutalbum, Let The Festivities Begin!, op 4 februari 2022 uit via City Slang Records. Het album werd geproduceerd door Alex Kapranos van Franz Ferdinand in Gallery Studios, Londen – de opnameruimte die eigendom is van Phil Manzanera van Roxy Music.
Samen met de album details deelt de band hun nieuwe single en video, “Las Panteras”, een disco-funk insluiper die klinkt alsof hij vanaf een andere planeet wordt binnengestraald. Wassingen van synth en uitzinnige gitaarlijnen worden onderbroken door de stuwkracht van stonewashed jaren 80 rock, bongo’s, cowbells en cabasa. Inspiratie voor de video is een cocktail van Kill Bill, Scooby Doo, Wannabe van de Spice Girls afgetopt met Bram Stoker’s gevecht in Dracula.
Los Bitchos is misschien wel je nieuwe favoriete feestband, met instrumentale reizen die scènes oproepen van iemand met veel swagger in een saloonbar in de woestijn en het in brand steken van een rij vlammende sambuca’s, of een Tarantino-heldin die kunst weet te brengen met een jachtgeweer, of het vieren van het feest van je leven onder een gigantische piñata met al je vrienden. Ze zijn de girl gang waarbij je zeker weet dat het geen straf is met ze vast te zitten in een tourbus.
Serra Petale (gitaar), Agustina Ruiz (keytar), Josefine Jonsson (bas) en Nic Crawshaw (drums) komen uit verschillende delen van de wereld, maar leerden elkaar kennen via huisfeestjes die de hele nacht door gaan. Hun unieke geluid bindt ze samen, met een retro-futuristische mix van Peruaanse chicha, Argentijnse cumbia, Turkse psych en surfgitaren. Het doet denken aan hun spirituele neven (en tevens Los Bitchos fans) van Khruangbin, met wie ze mooie herinnering delen van een te lange nacht met goedkope mezcal bij het legendarische Shacklewell Arms.
“Ik wilde klinken als Van Halen en Cocteau Twins – maar dan uit Turkije”, zegt multi-instrumentalist Serra, die zelf in West-Australië is geboren en veel inspiratie haalt uit de rockplaten van haar moeder uit de jaren 70. De rest van de band brengt ook invloeden uit hun opvoeding mee. Agustina komt uit Uruguay en de groep werd verliefd op haar Latijns-Amerikaanse muziekcollectie (net als Madonna’s ‘La Isla Bonita’-periode). Dan is er Josefine uit Zweden – “die een vleugje ongecontroleerde pop brengt”, grappen haar bandleden – en Nic uit Zuid-Londen, die in verschillende punkbands drumde voordat ze toe trad tot Los Bitchos. “Omdat we uit al deze verschillende plaatsen komen”, zegt Serra, “betekent dit dat we niet vastzitten in één genre en dat we het rulebook een beetje kunnen verscheuren als het gaat om onze invloeden.”
Let The Festivities Begin! is een maximale Technicolor-stijl van een album met hallucinerende surf-exotica, en een feestelijke titel, een uitspraak om te doen terwijl je proost met je borrelglaasje en we het einde van het pandemische tijdperk met wilde overgave inluiden. “Het gaat om samen zijn en een hele leuke tijd hebben”, zegt Los Bitchos. Let The Festivities Begin!
De nieuwe videoclip van MINKA voor de single SSEXM is uit! Ingrediënten: 1 verfroller, 135 liter roze verf, een hond vernoemd naar de Motörhead frontman; Lemmy én 1 busje roze poedersuiker.
In de clip strijd een knalroze set (als wolk vol creativiteit) tegen het grijze decor van de sleur, routine en saaiheid. En laat dat nou ook net het thema van de song SSEXM zijn. SSEXM is een afkorting van het refrein; Speed, Speed, Exstacy, Mdma. Maar gaat de song nu alleen over drugs? Of maakt de sleur soms nog meer kapot dan je lief is?
De Ierse singer-songwriter en dichteres Sinead O’Brien is aan een heuse opmars bezig. Niet zo verwonderlijk misschien, want door het samenvoegen van poëzie, spoken word en postpunk, kan rustig gesproken worden van een unieke sound, die enthousiast omarmt wordt door toonaangevende media.
Ook haar optredens zijn een indrukwekkende beleving. Zo werd haar show op de online editie van SXSW eerder dit jaar als een van de hoogtepunten beschouwd en pronkte ze hier bijv. op #1 in 3voor12’s SXSW 2021 Top 21.
Na haar goed ontvangen debuut EP Drowning In Blessings uit 2020, bracht ze een paar maanden terug haar single Kid Stuff uit waarmee ze ook in Nederland op radio airplay kon rekenen.
Nu is er de nieuwe én een wederom intrigerende single GIRLKIND, waarmee alvast een voorproefje wordt gegeven op haar nog aan te kondigen debuutalbum.
Op 19 november is ze te zien in De Nijverheid in Utrecht.
