Elke ochtend om acht uur is het tijd voor een verse Clip van de Dag. Met vandaag de nieuwe single World Glass Cinema van Gus Dapperton. De muziekhipster uit New York hoorde je eerder op Pinguin Radio met de Prune, You Talk Funny. De nieuwe single is echter een stuk slicker. Dus je zult ’em horen op Pinguin Pop.
LIVEDATA 10/03 Melkweg, Amsterdam
Met drie Zweedse Grammis Awards, een U.S. Grammy Award en al meer dan 75 miljoen streams van het meest recente album Prequelle op zak kondigt Ghost nu het Europese deel van hun A Pale Tour Named Death wereldtournee aan. De A Pale Tour Named Death wereldtournee startte gisteren in een uitverkochte Royal Albert Hall en zal volgende maand vervolgd worden in Noord-Amerika met 40 shows. Afgelopen jaar was een zeer succesvol jaar voor de Zweedse rockband. Rats de eerste single van het album Prequelle heeft al meer dan 25 miljoen streams en zette een record door voor 9 weken onafgebroken op nummer 1 te staan in de U.S. Rock Radio lijst. De videoclip van het nummer heeft inmiddels al meer dan 12 miljoen views op YouTube.
Ghost wordt door velen al vanaf dag één geroemd om hun eigen geluid en excentrieke podium performance. Muzikaal is het duidelijk hoorbaar dat de inspiratie komt van de muziek van bands als Black Sabbath, Blue Öyster Cult en Mercyful Fate. Echter combineert de band het zwaardere 70’s hardrock geluid met luchtige en pakkende popelementen. De afgelopen jaren behaalden de Zweedse rockers steeds meer internationaal succes met name dankzij hun derde studioalbum Meloria. Voor de eerste single Cirice van dit album ontving Ghost een Grammy Award for Best Metal Performance.
GHOST – A PALE TOUR NAMED DEATH
Dinsdag 5 februari | AFAS Live, Amsterdam
Aanvang: 20:00 uur | Entree: €39,- (excl. servicekosten)
Mumford & Sons is terug naar af. Qua sound dan. Net als op het vorige album, waarop de band zich een stadionsound aanmat, blijft de banjo in de foedraal, tenminste op Guiding Light.
Zou zo maar kunnen dat er op andere songs van het nieuwe album -Delta is de titel- weer lustig op los wordt getokkeld, maar de basis is van Guiding Light is net als in den beginne akoestisch, de boodschap als vanouds stichtelijk en het beoogde effect weer heilzaam. Het model is dat van I Will Wait. De concessie aan de moderne tijd zit hem in het gebruik van synthesizers als kleuring. Op een gegeven moment lijkt er zelfs even een drop te komen, maar het blijft bij een suggestie.
Er kan geen misverstand over bestaan dat Guiding Light een nummer is van Mumford & Sons, een Keltische versie van Bruce Springsteen, zeg maar. Dat is goed nieuws en ook weer niet. De folkboom van een tijd geleden waar Mumford & Sons leiding aan gaf is voorbij. Met uitzondering van Ben Howard, die wel nieuwe wegen bewandeld zijn folkies als Noah & The Whale, of Monsters & Men en Edwin Sharpe weer terug bij af. Carrièrematig gezien. Live kan Mumford & Sons nog jaren teren op reputatie en repertoire. Of Guiding Light ook een evergreen wordt? De tijd zal het leren.
LIVEDATA 09/05 Ziggo Dome, Amsterdam 27-30/06 Rock Werchter, Werchter (BE)
Goed maar niet geweldig was Solara, de comeback single van The Smashing Pumpkins dat weer voor ¾ in de oorspronkelijke opstelling speelt.
De verwachtingen waren dan ook laag gespannen. Misschien is dat de reden dat het tweede nieuwe nummer van de veteranen wel goed valt. Zo van stel je het ergste voor dan kan het alleen maar meevallen. Maar misschien is Silvery Sometimes (Ghost) gewoon wel echt goed. De tijd zal het uitwijzen, maar vooralsnog zijn we behoorlijk in onze sas met de nieuwe Pumpkins single.
Billy is goed bij stem en er zit spanning in de compositie. Silvery Sometimes (Ghost) is ook geen herhaling van zetten, geen poging om te klinken als ‘in the good old days’ van Mellon Collie, maar laat een ontwikkeling horen. Je hoort dat het The Smashing Pumkins zijn aan de stem van Billy, maar het is nieuw terrein dat hier wordt betreden.
Het is verleidelijk om producer Rick Rubin de schuld te geven van het welslagen van Silvery Sometimes (Ghost). Hij heeft keer op keer bewezen precies te weten wat de kracht is van de (oude) acts waarmee hij in zee gaat en dat hij in staat is om die sterke punten weer naar boven te halen. Maar het materiaal waarmee Rubin zijn producties opbouwt moet natuurlijk nog wel aanwezig zijn,. En dat is dus duidelijk het geval. Plotseling lijkt de wederopstanding van de originele The Smashing Pumpkins minus D’Arcy een belangrijkere gebeurtenis te worden dan we in eerste instantie dachten.
Elke ochtend om acht uur is het tijd voor een verse Clip van de Dag. Met vandaag de nieuwe single Love It If We Made It van de populaire Britse poprock band The 1975 uit Manchester. 30 november komt het derde album A Brief Inquiry into Online Relationships uit. Love It If We Made It is afgelopen week binnengekomen in de Graadmeter en hoor je ook op Pinguin Pop.
Mini Mansions is een supergroep van de categorie B. Dat is niet denigrerend bedoeld. De bands waarin de drie muzikanten spelen zijn wereldberoemd, alleen bewegen zij zich op de achtergrond, zijn ook niet officieel lid. Michael Shuman, Zach Dawes en Tyler Parkford zijn huurlingen met o.a. Queens of The Stone Age, Arctic Monkeys en The Last Shadow Puppters als werkgever. Sommige sessiemuzikanten willen en kunnen echter meer dan simpel begeleiden en doen wat de baas zegt. Dat geldt dus voor het genoemde trio dat in 2010 debuteerde als Mini Mansions.
Mini Mansions maakt indie-pop met de nadruk op pop. The Beatles en Elliot Smith worden vaak genoemd om de sound van het trio te omschrijven, vergelijkingen waarmee de band goed kan leven.
Tot voor kort was het een taboe voor artiesten om over hun geestgesteldheid te praten, laat staan om er over te zingen. Na ontboezemingen van o.a. Kanye West en Father John Misty over suïcidale gedachten lijkt het taboe doorbroken.
Meg Myers heeft nooit een geheim gemaakt van haar zielenroerselen. Integendeel, haar angsten en emoties zijn vanaf het begin haar belangrijkste thema’s geweest. Muziek als therapie. In mindere handen dan die Meg zouden zulke onderwerpen al snel te persoonlijk en te pijnlijk worden, maar zij heeft een vorm gevonden die haar privésituatie overstijgt en herkenbaar is voor iedereen die wel eens worstelt met donkere gedachten.
Het is dus niet moeilijk te raden waar Jealous Sea over gaat. De derde single van Meg’s nieuwe album (Take Me To The Disco 20/7) gaat over het onvermogen mensen te vertrouwen en de verlammende angst om verlaten te worden. De titel is meer dan een doorzichtige woordspeling. Meg gebruikt de golven van de zee als metafoor voor de emoties die haar soms overspoelen.
Ook muzikaal is Jealous Sea Meg Myers ten voeten uit, een spannende, duistere, verontrustende en overdonderende rocksong. Persoonlijk maar niet privé. In het verleden wilde Meg het nog wel eens letterlijk uitschreeuwen, op haar nieuwe nummers lijkt er sprake van berusting of controle. De intensiteit is er niet minder om. Het is en blijft ‘uneasy listening’ wat Meg maakt, maar ook bijzonder en waardevol.
Een zachte elektronische polsslag, een verlangende pianomelodie, een hoge, zachte stem en een openingszin die je zeker bij blijft; “And I gave you the gun”. Dat is hoe Lofa Mér begint, de eerste single van het nieuwe album van Helgi Jonsson.
Lofa Mér betekent “beloof me”, en dat is precies waar dit nummer over gaat. Het gaat over vertrouwen, over de vraag wat degene die we (moeten) vertrouwen zal doen als ze een wapen in handen krijgen. In het tweede gedeelte van Lofa Mér vergroot Helgi Jonsson’s stem zich, de sound verdubbeld met een banjo gedreven, betoverende melodie en er komt een ritmische mars op, maar zonder die mooie piano melodie te verliezen.
Helgi Jonsson over de single:
“Much like painting for the painter, my music is all about catching the light. From the darkest darks to the brightest highlights and all the shades and tones in between; as these contrasts also mirror the human emotions. Lofa mér deals with these in the form of an abstract story of impossible relationships and the trust you hand over when you enter a potentially possible one. ”
LIVEDATUM 06/12 De Duif, Amsterdam (als voorprogramma van Tina Dico)
Pale Waves uit Manchester maakt verslavende poptracks met een The Cure-achtige sound en een refreintjes zó catchy dat zelfs de grootste songwriter van het moment het geschreven zou kunnen hebben. Niets is minder waar: dit geniale gevoel voor uitstekende popliedjes komt gewoon uit de jonge koppies van Pale Waves zelf.
Het debuutalbum My Mind Makes Noises is recent verschenen, daarop natuurlijk de singles Eighteen, One More Time, Kiss, Black en Noises. Als clip van de dag zijn we iets verder de singlebak ingedoken voor ‘klassieker’ Television Romance.
LIVEDATUM 11/10 Sugar Factory, Amsterdam 13/10 Botanique / Rotonde, Brussel (BE)
