Category: De IJsbreker

Dutch Interior – Fourth Street

Zoals bij meer bands die proberen platgetreden paden te vermijden hebben de songs van Dutch Interior even de tijd nodig om in te dalen en aan te slaan.

Dat gold voor oud-IJsbreker Ecigs, dat gold voor opvolger Sandcastle Molds en dat geldt misschien nog wel het meest voor Fourth Street. Dutch Interior heeft een countryrockverleden. Dat is op Fourth Street beter te horen dan op de twee voorgangers. Vooral de gitaarinjecties hebben een lekkere landelijke en luie twang. Om het allemaal niet te gezellig te maken is er een einde dat eerst wat chaotisch overkomt, maar  na een korte gewenningsperiode perfect op zijn plaats valt. Ecig  staat niet, maar Sandcastle Molds en Fourth Street staan wel op het eerste album van Dutch Interior voor Fat Possum (The Weather Station/Youth Lagoon).

Moneyball is een productie van Phil Ek, die we kennen van zijn werk met o.a. Modest Mouse en Fleet Foxes.

Flawed Mangoes – Circle Of Death

Na vijf jaar muziek maken heeft Evan Lo eindelijk zijn stem gevonden, letterlijk. Oudere releases van Lo die opereert onder de naam Flawed Mangoes zijn allemaal instrumentaal.

Op de net verschenen Anomaly II EP horen we de 27 jarige gitarist uit Boston ook zingen. En dat is niet het enige nieuwe. Plotseling rockt Lo ook. Zijn twee albums en talloze singles zijn prettig kabbelende werkjes in een stijl die hij zelf hopecore noemt en de rest van de wereld ambient. Ze vinden overigens gretig aftrek; een kleine 4 miljoen luisteraars p/m op Spotify. Hoewel iets steviger vallen vier van de zes songs op Anomaly II ook onder het kopje hopecore.

Het prijsnummer van de EP is Circle Of Death. Mister Lo is geen geweldige zanger, maar wel een adequate. Gitaarspelen kan hij als weinig anderen. Zijn zachte stem vormt een mooi contrast met het vlammende gitaarwerk. Zachte stem, harde gitaren, waar hebben we dat eerder gehoord? Ja hoor, ook Flawed Mangoes is besmet met het shoegaze-virus. Als bewijs dat hij zijn klassiekers kent, citeert hij aan het slot van Circle Of Death nog even Nirvana. Ook willen we niet uitsluiten dat de bandnaam een knipoog is naar Smashing Pumpkins, maar dat is misschien te ver gezocht.

Y – Hate

Bij de debuutsingle van Y vroegen we ons af waar we eigenlijk naar luisterden. Why is een rommelig instrumentaaltje met sax en gitaarsolo’s in een stijl die doet denken aan tribale punkbands als Pig Bag en Rip Rig & Panic. Meer interessant dan echt goed.

Opvolger Hate is wel raak. Ook Hate is loskorrelig, maar wel een liedje met een kop en een staart. Na een paar keer draaien blijkt ook dat Y ook niet zomaar wat aanrommelt, maar dat er bewust is gekozen voor een lekker los sfeertje. De bandleden zijn ook geen amateurs, maar veteranen die hun sporen hebben verdiend in bands als Fat White Family. Sax en gitaar zijn ook hier soundbepalend, maar dit keer wordt er gewoon gezongen door een van de mannen in de band. Het vrouwelijke bandlid valt hem af en toe bij en in de rede.

Met het opplakken van een label wachten we nog even tot de EP uit is. Dat gaat begin april gebeuren. Maar nu al is duidelijk dat Y een bijzondere band is.

Niet toevallig is Y nu al geboekt voor het Left Of The Dial festival dat eind dit jaar weer plaats vindt in Rotterdam.

Leyla Ebrahimi – planet you forgot me

We weten nog maar bar weinig van Leyla Ebrahimi. Ze heeft vijf liedjes online staan, komt uit de VS en is waarschijnlijk van Iraanse afkomst. Tenminste ze heeft diverse naamgenoten waaronder een vrij succesvolle middellange afstandsloper uit Iran. Maar dat is het.

Leyla staat dus nog aan het begin van haar carrière. Wij hebben het donkerbruine vermoeden dat het wel goed kan gaat komen met de dame met die mooie naam. Die vijf nummers zijn namelijk zeer de moeite waard, vrij origineel ook met hun combi van heldere zang en twee hoog en unisono spelende gitaristen. Die gitaren zijn bepalend voor haar sound, want duiken op in bijna alle songs.

Als ze haar nieuwe single planet you forgot me niet nu, maar over een paar maanden had uitgebracht hadden we Leyla wellicht beschuldigd van het na-apen van Lola. Vooral de herhaling van het refrein en het rijkelijke gebruik van het F-woord doet sterk denken aan Messy van Lola Young. Maar planet you forgot me is ruim voor La Young’s doorbraak opgenomen dus elke gelijkenis berust op louter toeval.

Rocket – Take Your Aim

Een nieuw jaar, een nieuwe naam!  Rocket is een veelbelovende band uit L.A. die internationaal hoge ogen gaat gooien met nieuwe single, Take Your Aim. Dat de bandnaam Rocket nog vrij was mag een wonder heten , maar dit geheel terzijde.

De band doet haar naam alle eer aan. De gitaren vliegen om je oren. Boven deze geïnspireerde herrie uit horen we frontvrouw Alithea Tuttle traag en plagerig haar verhaal houden over liefde die maar van één kant komt. Op het muziekspectrum zit Rocket ergens tussen grunge en shoegaze in. Hipperdepip dus. Check ook die grappige video van Take Your Aim.

Vundabar – I Need You 

Het Amerikaanse Vundabar heeft last van het freakhitsyndroom. In 2022 ging het toen al ruim zeven jaar oude Alien Blues plotseling viraal op Tik Tok. De teller staat nu op bijna 700 miljoen plays. And counting, want het staat nog steeds bovenaan de lijst van hun meest gestreamde nummers. Kom daar maar eens overheen.

Waarom Alien Blues plots ontplofte? Joost mag het weten, want zo bijzonder is het niet. Op de tekst na misschien, die gaat over drugsverslaving, worsteling met religie en andere mentale zaken. Objectief en muzikaal gezien heeft Vundabar wel betere nummers. Zoals nieuwe single I Need You, een indringend lied over verliesverwerking. Zanger Brandon Hagen schreef het nummer na de dood van zijn vader. Maar ook zonder deze context hakt I Need You erin; van de nauwelijks hoorbare zang aan het begin tot de maalstroom van overstuurde elektrische gitaren aan het slot. Geen makkelijke, maar eigenlijk wel verplichte kost voor de rechtgeaarde muziekliefhebber.

Grandmas House – Slaughterhouse 

Vrouwenkwartet Grandmas House uit Bristol ontwikkelt zich razendsnel. Op oudere singles klinkt de band (trio toen nog) als een stel punky rauwdouwers dat het vooral moest hebben van hun agressieve attitude.

Op nieuwe single Slaughterhouse horen we een band die haar emoties weet te doseren en kanaliseren in een gestroomlijnde song. Dit met behoud van de oude energie. Poëtisch zijn ze ook. De tekst van Slaughterhouse is geïnspireerd door strofe uit een gedicht van de Amerikaanse dichter Richard Siken. Die luidt, ‘I’ll Be Your Slaughterhouse, Your Killing Floor, Your Morgue and Final Resting’. Ietwat morbide inderdaad, maar dat heb je met (voormalige) punks. Grandmas House is zeer geschikt om niet te zeggen een must voor fans van bands als Porridge Radio, HotWax en Lambrini Girls.

Nieuwe EP, Anything For You volgt op 11 april.

jasmine.4.t – Guy Fawkes Tesco Dissociation

Leuk, lekker gek plaatje denk je als je Guy Fawkes Tesco Dissociation van jasmine.4.t hoort. Als je goed luistert ontdek je echter dat er achter die schijnbare vrolijkheid een bak ellende schuil gaat van heb ik jou daar. Het autobiografische nummer gaat over jasmine’s transitie van man naar vrouw, een stukgelopen huwelijk en de haat die ze over zich krijgt uitgestort vanwege die transitie.

Het donkerste moment valt samen met Guy Fawkes Day, een feestdag in de U.K. waarop veel vuurwerk wordt afgestoken. De zangeres overweegt serieus om uit het leven te stappen. Langdurige therapie brengt gelukkig verlichting. Het feit dat jasmine.4.t erkent wordt als begenadigd singer-songwriter zal ook zeker helpen om weer vaste grond onder de voeten te krijgen. Die erkenning komt namelijk niet van zomaar iemand, maar van de meiden van boygenius. Het debuutalbum van jasmine.4.t (= for trans) is uit op het label van Phoebe Bridgers. Zij produceerde de plaat samen met Lucy Dacus en Julien Baker. Ze doen alle drie ook mee. Phoebe hoor je tweede stem zingen op Guy Fawkes Tesco Dissociation en Julien Baker speelt gitaar. Zo lijkt jasmine’s verhaal toch nog een happy end te krijgen.

Moreish Idols – Dream Pixel

Er is een verschil tussen ‘doet denken aan’ en ‘lijken op’. Her intro van Dream Pixel, de nieuwe single van Moreish Idols lijkt op dat van Hey Joe van Jimi Hendrix. Het net niet anarchistische slotstuk doet denken aan de break van Owner Of Lonely Heart van Yes. Waarschijnlijk is het allemaal toeval, want de band uit Cornwall is nogal origineel.

Dream Pixel is de tweede IJsbreker (na Slouch) van Moreish Idols. Het moge duidelijk zijn dat we de band erg zien zitten en uitkijken naar het album. Wat dat betreft is de bandnaam goed gekozen, moreish betekent verlangen naar meer. Dat meer zit er aan te komen. Begin maart verschijnt het debuutalbum, een productie van de gerenommeerde Dan Carey, die ook zijn stempel drukte op albums van Wet Leg, Fontaines DC, Heartworms en ander eigenzinnig muziekvolk. Carey’s artistieke voetafdruk betekent niet automatisch succes maar staat wel voor kwaliteit. Daarvan is de nieuwe single van Moreish Idols weer een overtuigend bewijs.

Heartworms – Extraordinary Wings 

Jojo Orme’s eigen naam is bijzonder genoeg om als artiestennaam te kunnen dienen, maar de zogeheten Britse artieste heeft toch voor een alias gekozen. Waarschijnlijk om luisteraars een blik te gunnen in haar psyche. Te waarschuwen misschien wel, want in de fantasiewereld van Heartworms spelen zich duistere taferelen af.

Met nieuwe single Extraordinary Wings (en bijbehorend album) schudt Jojo de postpunkmantel van zich af die ze omgehangen kreeg na release van haar debuut EP. De derde single van haar eerste album is een hypnotisch soort elektropop waarop Jojo ook vocaal flink uitpakt. Het nummer duurt vijf minuten, maar die vliegen voorbij. Helemaal los van eighties invloeden is Heartworms nog niet. Extraordinary Wings klinkt als een mix van het Zweedse Abba en Japanse Yellow Magic Orchestra. Postpunk is bijna passé, leve de postpop! Of zo.