Category: De IJsbreker

Ugly (UK) – Next To Die 

Het is verleidelijk om met superlatieven te gaan strooien, maar laten we volstaan te zeggen dat de nieuwe single van Ugly (UK), de makers van Hand’s Of Man en oud IJsbreker Shepherd’s Carol niet tegenvalt.

Voor een band die vaak meer ideeën stopt in één liedje dan menig collega in een heel album is Next To Die relatief simpel. En de songtitel ten spijt ook opvallend opbeurend. Ugly (UK) is een van die vooralsnog voornamelijk Britse bands* die zich niets aantrekken van trends en genres en gewoon hun muze volgen waarheen die hen ook moge leiden. In geval van Next To Die is dat niet ver van de Amerikaanse West-Coast. De semi-akoestische begeleiding is folkrock, de koortjes puur sunshine pop en de compositie lekker psychedelisch. Ook hoor je dat de band er een jaar lang toeren op heeft zitten. Er wordt vaardig, met gemak en vooral met plezier gemusiceerd. Ugly album twee laat nog even op zich wachten maar belooft een sensatie te worden.

* Black Country New Roads, Squid, Black Midi etc.

Greet Death – Country Girl

Greet Death is een Amerikaanse rockband uit de orde van de doomgazers en familie van de shoegaze-achtigen.

Het vijftal brengt binnenkort hun derde album uit, hun eerste in zes jaar. De langspeler heet Die In Love (27/6) en verschijnt op het Deathwish label. Country Girl is uitverkoren om het releasepad te effenen. Over de single zegt zangeres Harper Boythari: (it’s) a song that tackles “identity, alienation, and detachment. It’s like trying to solve a murder mystery and finding out you were the killer the whole time”.

Country Girl is een van de meer optimistische songs op het album dat verder titels telt als Emptiness Is Everywhere, Small Town Cemetery en Love Me When You Leave. Het leven van jongeren in ‘small town U.S.A’. (Davisburg-Michigan) gaat duidelijk niet over rozen. Al ver voordat Trump begon met de afbraak van de laatste restanten van het sociale vangnet was het al kommer en kwel op veel plaatsen: werkeloosheid, drugs, misdaad etc. De vijf leden van Greet Death -wat je zou kunnen vertalen als memento mori/gedenk te sterven- boffen dat ze een uitlaatklep hebben in de band en de droom misschien ooit nog eens te kunnen doorbreken. Die droom zou met het nieuwe album best wel eens een stuk dichterbij kunnen komen. Greet Death is dus een serieuze band, maar ook een serieus goede band. Met Country Girl als bewijs.

Florry – First it was a movie, then it was a book

We beschreven een oudere single van Florry als ‘sloppy’ country. First it was a movie, then it was a book is ietsje minder slordig – blijkbaar heeft oefening ook hier kunst gebaard- en ook iets minder country.

Southern rock is het etiket dat we op de nieuwe single van de band uit Philadelphia zouden willen plakken. Dat genre ontstond in de vroege jaren 70 in het zuiden van de V.S. en kenmerkt zich o.a. door de aanwezigheid van meerdere sologitaristen en vaak ook twee drummers. Florry heeft maar één drummer, maar wel drie gitaristen. Een daarvan speelt pedal-steel, een country-instrument bij uitstek. Florry heeft ook twee vrouwen in de opstelling. Die zingen allebei maar Francie Medosch het meest. Zij schrijft dan ook de songs. First it was a movie, then it was a book wordt door één van de door ons geraadpleegde sites omschreven als ‘a brilliant mess’ en daar hebben we weinig aan toe te voegen. Behalve dan dat bijbehorend album, Sounds Like werd geproduceerd door de van zijn werk met MJ Lenderman bekende Colin Miller en op 23 mei wordt verwacht.

 

Bria Salmena – Rags

Voor ons is Bria Salmena een nieuwe naam, maar in Canada is ze beroemd in de punkscene als als voormalig frontvrouw van de band FRIGS en in de post-countryscene kent men haar als als zangeres in de band van Orville Peck.

Nu staat Bria op eigen benen en mogen we de eerste vruchten proeven van haar ‘harde’ leerschool. Kwaliteitslabel Subpop bracht eind vorige maand haar debuutalbum uit, Big Dog met daarop een dozijn groeidiamantjes. Net als met haar oude band maakt Bria poppy punk, meer Blondie dan Patti zeg maar. Denk echter niet dat het licht amusement is wat ze maakt, tekstueel wordt ze soms zeer persoonlijk en muzikaal toont ze haar goede smaak en brede kennis door invloeden te verwerken zo divers als krautock, shoegaze en darkwave. En wie in Bria Salmena een goth herkent heeft geen ongelijk. Single Rags is een goede instapper, spannend en sensueel met een lekker stukje venijn in de staart.

Concerten: 16 mei London Calling. Paradiso, Amsterdam. 17 mei Roodkapje, Rotterdam.

Lael Neale – Down On The Freeway 

Down On The Freeway van Lael Neale zal niet aan iedereen besteed zijn, maar wie wel oren heeft naar minimalistische door drummachines gedreven, pre-apocalyptische elektropop heeft er een heldin bij.

Het onderwerp van de song zal wel veel mensen aanspreken; files voor zover het oog reikt. Met lede ogen ziet Leal de dagelijkse verkeerscongestie in haar thuisstad L.A. Maar het probleem is natuurlijk universeel. Optimist als ze is ziet Leal de puinhoop als voorteken van het einde der tijden.

Miss Neale, die oorspronkelijk uit Virginia komt bracht tien jaar geleden in eigen beheer haar eerste album uit. De opvolger verscheen zes jaar later op kwaliteitslabel SubPop. En daar zit ze nog steeds. Op 2 mei komt album 4, Altogether Stranger. En, dat wisten we nog niet toen we Down On The Freeway uitkozen als nieuwe IJsbreker. Lael Neale komt naar NL. Op 19 mei staat ze in de DOKA in Amsterdam en op 14 juni op Best Kept Secret in Hilvarenbeek.

Car Seat Headrest – Gethsemane

Een livealbum als zoethoudertje om het lange wachten wat te verzachten daargelaten is het toch al gauw weer zo’n jaar of vijf, zes geleden dat we voor het laatst iets van Car Seat Headrest hebben vernomen.

Dat gemis maakt de band van Will Toledo in 1x klap goed door met een single te komen van ruim 10 minuten! Gethsemane is opgebouwd uit negen verschillende delen. Daarom spreekt de bandleider ook van een mini-rockopera. Vanwege de vele Bijbelse verwijzingen, de release niet ver voor Pasen en niet op de laatste plaats de songtitel* zou je het nummer ook een ingedikte rockversie kunnen noemen van de Mattheus Passion.  Alleen gaat de song niet over de lijdensweg van Jesus maar van ene Rosa die in de clinch ligt met Behemoth (het mythische dier niet de band). Het nieuwe album van Car Seat Headrest heet The Scholars  en komt 2 mei uit.

*Gethsemane is de naam van een tuin aan de voet van de Olijfberg in Jerusalem waar Jezus zou hebben gepredikt op de vooravond van zijn kruisiging.

Dutch Interior – Fourth Street

Zoals bij meer bands die proberen platgetreden paden te vermijden hebben de songs van Dutch Interior even de tijd nodig om in te dalen en aan te slaan.

Dat gold voor oud-IJsbreker Ecigs, dat gold voor opvolger Sandcastle Molds en dat geldt misschien nog wel het meest voor Fourth Street. Dutch Interior heeft een countryrockverleden. Dat is op Fourth Street beter te horen dan op de twee voorgangers. Vooral de gitaarinjecties hebben een lekkere landelijke en luie twang. Om het allemaal niet te gezellig te maken is er een einde dat eerst wat chaotisch overkomt, maar  na een korte gewenningsperiode perfect op zijn plaats valt. Ecig  staat niet, maar Sandcastle Molds en Fourth Street staan wel op het eerste album van Dutch Interior voor Fat Possum (The Weather Station/Youth Lagoon).

Moneyball is een productie van Phil Ek, die we kennen van zijn werk met o.a. Modest Mouse en Fleet Foxes.

Flawed Mangoes – Circle Of Death

Na vijf jaar muziek maken heeft Evan Lo eindelijk zijn stem gevonden, letterlijk. Oudere releases van Lo die opereert onder de naam Flawed Mangoes zijn allemaal instrumentaal.

Op de net verschenen Anomaly II EP horen we de 27 jarige gitarist uit Boston ook zingen. En dat is niet het enige nieuwe. Plotseling rockt Lo ook. Zijn twee albums en talloze singles zijn prettig kabbelende werkjes in een stijl die hij zelf hopecore noemt en de rest van de wereld ambient. Ze vinden overigens gretig aftrek; een kleine 4 miljoen luisteraars p/m op Spotify. Hoewel iets steviger vallen vier van de zes songs op Anomaly II ook onder het kopje hopecore.

Het prijsnummer van de EP is Circle Of Death. Mister Lo is geen geweldige zanger, maar wel een adequate. Gitaarspelen kan hij als weinig anderen. Zijn zachte stem vormt een mooi contrast met het vlammende gitaarwerk. Zachte stem, harde gitaren, waar hebben we dat eerder gehoord? Ja hoor, ook Flawed Mangoes is besmet met het shoegaze-virus. Als bewijs dat hij zijn klassiekers kent, citeert hij aan het slot van Circle Of Death nog even Nirvana. Ook willen we niet uitsluiten dat de bandnaam een knipoog is naar Smashing Pumpkins, maar dat is misschien te ver gezocht.

Y – Hate

Bij de debuutsingle van Y vroegen we ons af waar we eigenlijk naar luisterden. Why is een rommelig instrumentaaltje met sax en gitaarsolo’s in een stijl die doet denken aan tribale punkbands als Pig Bag en Rip Rig & Panic. Meer interessant dan echt goed.

Opvolger Hate is wel raak. Ook Hate is loskorrelig, maar wel een liedje met een kop en een staart. Na een paar keer draaien blijkt ook dat Y ook niet zomaar wat aanrommelt, maar dat er bewust is gekozen voor een lekker los sfeertje. De bandleden zijn ook geen amateurs, maar veteranen die hun sporen hebben verdiend in bands als Fat White Family. Sax en gitaar zijn ook hier soundbepalend, maar dit keer wordt er gewoon gezongen door een van de mannen in de band. Het vrouwelijke bandlid valt hem af en toe bij en in de rede.

Met het opplakken van een label wachten we nog even tot de EP uit is. Dat gaat begin april gebeuren. Maar nu al is duidelijk dat Y een bijzondere band is.

Niet toevallig is Y nu al geboekt voor het Left Of The Dial festival dat eind dit jaar weer plaats vindt in Rotterdam.

Leyla Ebrahimi – planet you forgot me

We weten nog maar bar weinig van Leyla Ebrahimi. Ze heeft vijf liedjes online staan, komt uit de VS en is waarschijnlijk van Iraanse afkomst. Tenminste ze heeft diverse naamgenoten waaronder een vrij succesvolle middellange afstandsloper uit Iran. Maar dat is het.

Leyla staat dus nog aan het begin van haar carrière. Wij hebben het donkerbruine vermoeden dat het wel goed kan gaat komen met de dame met die mooie naam. Die vijf nummers zijn namelijk zeer de moeite waard, vrij origineel ook met hun combi van heldere zang en twee hoog en unisono spelende gitaristen. Die gitaren zijn bepalend voor haar sound, want duiken op in bijna alle songs.

Als ze haar nieuwe single planet you forgot me niet nu, maar over een paar maanden had uitgebracht hadden we Leyla wellicht beschuldigd van het na-apen van Lola. Vooral de herhaling van het refrein en het rijkelijke gebruik van het F-woord doet sterk denken aan Messy van Lola Young. Maar planet you forgot me is ruim voor La Young’s doorbraak opgenomen dus elke gelijkenis berust op louter toeval.