Category: De IJsbreker

Heartworms – Extraordinary Wings 

Jojo Orme’s eigen naam is bijzonder genoeg om als artiestennaam te kunnen dienen, maar de zogeheten Britse artieste heeft toch voor een alias gekozen. Waarschijnlijk om luisteraars een blik te gunnen in haar psyche. Te waarschuwen misschien wel, want in de fantasiewereld van Heartworms spelen zich duistere taferelen af.

Met nieuwe single Extraordinary Wings (en bijbehorend album) schudt Jojo de postpunkmantel van zich af die ze omgehangen kreeg na release van haar debuut EP. De derde single van haar eerste album is een hypnotisch soort elektropop waarop Jojo ook vocaal flink uitpakt. Het nummer duurt vijf minuten, maar die vliegen voorbij. Helemaal los van eighties invloeden is Heartworms nog niet. Extraordinary Wings klinkt als een mix van het Zweedse Abba en Japanse Yellow Magic Orchestra. Postpunk is bijna passé, leve de postpop! Of zo.

Skeleten – Bodys Chorus

De Australische Russel Fitzgibbon alias Skeleten trok afgelopen zomer onze aandacht met Deep Scene en een tijdje terug met Love Enemy, dat nog even in de Graadmeter opdook.

Skeleten blijkt op dreef, want hij heeft inmiddels al weer een nieuw pareltje losgelaten. Ook Bodys Chorus kan je scharen onder het kopje indie-electro of droevige disco. Nou klinkt disco meteen zo clubachtig en dat is de muziek van Skeleten nou ook weer niet. Dansen op Bodys Chorus doe je het beste thuis,  alleen of als het kan met zijn tweeën. Als bonus komen de luchtgitaristen onder ons ook aan hun trekken.

Bodys Chorus is net als Love Enemy en Deep Scene bedoeld voor album 2 van Skeleton, Mentalized dat op 7/2 uit gaat komen.

Attic Ocean – Lilies and Sea

Lilies and Sea van Attic Ocean uit Dusseldorf is een schaap in wolfskleren. Als je heel goed luistert is het gewoon een lief liedje. Maar de song is diep weggestopt onder een dikke laag van galmende gitaren. Zangeres Hanni Nasirat worstelt maar komt nauwelijks boven het lawaai uit. De keren dat ze wel verstaanbaar is zingt ze,  ‘I’m Going Under’. Da’s vast geen toeval. Van bovenstaande zou je de indruk kunnen krijgen dat Attic Ocean meer geschreeuw dan wol produceert, maar dat is dus niet zo. Integendeel juist. Lilies and Sea is een prima opener van het nieuwe IJsbreker-seizoen!

Michael Kiwanuka – Lowdown parts i & ii

De laatste IJSBREKER van het jaar komt op naam van iemand die onze steun helemaal niet meer nodig heeft, maar die tegelijkertijd nooit genoeg aandacht kan krijgen, Michael Kiwanuka!

Mike is een hybride artiest, iemand die in heel veel en dus eigenlijk in geen enkel hokje past. En dat zijn de beste,  artiesten die hun eigen pad uitstippelen wars van modes en trends en onafhankelijk van social media.

Op Lowdown speelt de soulsinger-songwriter met psychedelica, met name het instrumentale part ii had makkelijk van Pink Floyd kunnen zijn. Michael’s zang doet daarentegen wel wat denken aan Damon Albarn van Gorillaz en Blur. De som is echter dat Mike hier klinkt zoals alleen hij doet. Lowdown parts i & ii staan als twee losse delen op het door Danger Mouse (Gnarls Barkley/Broken Bells) en Inflo (Sault) geproduceerde Small Changes album. Wij hebben ze aan elkaar geplakt voor optimaal effect.

Concerten: 24/2 Amare/Den Haag. 26/2 AFAS/Amsterdam

Witch Post – Rust  

Rust is pas de tweede single van Witch Post, maar nu is al wel duidelijk dat er toekomst zit in deze bundeling der krachten van Alaska Reid en Dylan Fraser.

Zij hebben hun ontluikende solocarrières even on hold gezet om samen het avontuur op te zoeken. Hun klik is een gedeelde liefde voor Amerikaanse postpunk en pre-grungebands als Pixies, The Replacements en Sonic Youth. Na-apen is hun eer te na dus neemt het duo hun inspiratie niet als doel, maar als uitgangspunt. Dat levert sterke songs op als eerder Chill Out en nu dus het mogelijk autobiografische Rust. Dat gaat over een gok nemen door met iemand in zee te gaan terwijl je dat eigenlijk niet van plan was. Een band beginnen bijvoorbeeld.

Terra Twin – Again and Again

Misschien moeten we maar blij zijn dat de Rings Of Power tv-serie geen doorslaand succes is geworden. Anders had Maxim Baldry het misschien wel te druk gehad om zijn andere droom na te jagen; muziek maken.

Baldry, die Isildur speelt in de serie is de aanstichter van Terra Twin. De band begon als een Brits Americana project. Hoewel een geoefend oor nog wel wat country invloeden kan bespeuren in Again and Again is de algemene indruk toch dat Terra Twin – om Nick Lowe te quoten- een ‘pure popsong for now people’ heeft gemaakt. Begin volgend jaar volgt een EP.

Hey, nothing – Sick Dogs

Hey, nothing is een indie-duo uit de Amerikaanse staat Georgia. Tyler Mabry en Harlow Phillips spelen al sinds high school samen.

Niet dat dat lang geleden is, want ze zijn nog maar net 20.  Uit hun voornamen kan je het moeilijk opmaken, maar Tyler is een zij en Harlow een hij. Ze zien er geen van beiden uit als popsterren. Tyler kampt met overgewicht, Harlow kan daarentegen wel een paar pondjes gebruiken. Zingen doen ze allebei net als gitaarspelen en componeren. Hey, nothing bracht vorig jaar een eerste album uit dat prima werd ontvangen.

Een terugkerend thema in de teksten van het duo is kwetsbaarheid, daarom valt in recensies van hun album en optredens regelmatig het woord emo. Dat wil niet zeggen dat Hey, nothing deprimerende muziek maakt. Er wordt uitbundig gerockt op nieuwe single Sick Dogs met zowel akoestische als elektrische gitaren. Ook live weet het duo -gesteund door een ritmesectie- van wanten. Zie clip elders op deze pagina. Dus de volgende keer als iemand Hey, nothing roept misschien toch even omkijken.

Flycatcher – Brother

‘I Wanna Be Like My Brother‘ zingt gitarist Gregory Pease van de band Flycatcher uit New Jersey. En hij meent wat hij zingt, dat hoor je.

Flycatcher is sowieso een band van het type recht door zee. Niks geen ingewikkelde akkoordenschema’s, gecompliceerde tempi en/of multi-interpretabele teksten. ‘kein geloel fussballspielen’ lijkt het devies.

Genre-technisch zou je Brother een mix van grunge en britpop kunnen noemen. Van de eerste komt de zang (inclusief het herhaalde ‘yeah’ dat een regelrecht citaat is uit Nirvana’s Teen Spirit). Van de tweede de gitaarsolo, die zoals een fan terecht opmerkt op Youtube van Noel Gallager had kun zijn. Producer van Brother is Will Yip, die soortgelijke diensten verleende aan verwante smart-rockbands als Turnstile en Menzingers.

 

Mood Bored – All The Time

Die Engelsen kunnen het zo mooi zeggen. We citeren Atwood Magazine over de nieuwe single van Mood Bored: “All The Time (is) a raging angst-fueled fever dream that aches with raw energy and unfiltered emotion”. Dat is nog eens andere koek dan de leuke, luchtige liedjes waarmee het Tilburgse trio bekend is geworden. Wie goed heeft geluisterd naar songs als Lucky en Easy Going en het recente Wake Up With You (WUWU) had al een enigszins serieuze ondertoon kunnen bespeuren, maar All The Time is toch wel een stilistische en emotionele breuk met haar voorgangers. ‘A grunge pop anthem’ kopt het magazine nog, wat een prima typering is voor de nieuwste single van Mood Bored.

Wie de credits bestudeert zal zien dat de producer van de dit jaar verschenen singles van Daan, Myrte en Tim Ali Chant heet. Die heeft op zijn site zijn staat van dienst keurig op rij gezet. Daarin komen we namen tegen als die van The Murder Capital, The Mysterines en King Hannah. Mister Chant heeft dus een reputatie om hoog te houden. Die doet Mood Bored dus alle eer aan.

Moreish Idols – Slouch

Moreish Idols is de jongste signing van Speedy Wunderground. Dat betekent bijna automatisch dat Dan Carey de producer is van Slouch. Carey niet te verwarren met de gelijknamige drummer van Tool en ook geen familie van Mariah is de uitbater van het label en de stille kracht achter het succes van Wet Leg, FONTAINES DC, Squid en teveel anderen om op te noemen.

Er zijn vijf Idols. Vorig jaar verkasten ze van het pittoreske Cornwall naar metropool Londen voor ‘shit jobs and sweet dreams’. Het zal nog wel even duren voordat ze die baantjes kunnen opzeggen, maar nieuwe single Slouch maakt duidelijk dat er zeker perspectief is voor de boys.

Moreish Idols maakt toegankelijke muziek, maar gaat het experiment niet uit de weg. Hun sound is een combi van elektrisch en analoog. Meer dreampop dan postpunk. Bestaat post-electropop al? Nu dus wel.