Category: De IJsbreker

The Mary Wallopers – The Juice

2025 ontwikkelt zich als een uitstekend jaar voor Ierse muziek. Dan denken we niet alleen aan al die postpunk-bands die ontspruiten in het kielzog van Fontaines DC, maar ook aan als typisch Iers herkenbare pop, rock en indie-acts. 

Zoals daar zijn Cardinals, Lankum, Cliffords en last but not least The Mary Wallopers. Die laatste schieten raak met The Juice, een song die naadloos past in de traditie van bands als The Chieftains, Dubliners en Planxty, maar er ook bij fans van The Pogues en Amerikaanse neven als Flogging Molly en Dropkick Murphy’s in zal gaan als een pint guinness. Wat The Juice meer maakt dan een dorstig makend kroeglied zijn de solo’s aan het eind. Die bieden een mooie balans tussen sentiment en virtuositeit en houden de geur van geitewollen sokken buiten de pub. 

The Belair Lip Bombs – Hey You  

De Australische Belair Lip Bombs zijn groot gegroeid op een menu van The War On Drugs, The Rolling Stones en Television.

Een divers menu met als rode lijn: de elektrische gitaar. Op basis van deze info zou je een gitaarband verwachten met een rootsy/retro inslag. Niets van dit al. De band draait om zangeres Maisie Everett en heeft eerder een Brits aroma dan een Amerikaans. Het uitbundige Hey You heeft de verwachte gitaren maar wordt aangedreven door een synthesizer loop. Met de nieuwe single maken The Belair Lip Bombs wereldkundig dat er een tweede album klaar staat voor release. Eind oktober verschijnt Again, een co-productie van de band met Nao Anzai (The Teskey Brothers) en Joe White (Rolling Coastal Fever). Niet de minste namen. De verwachting is dan ook dat dit niet de laatste keer is dat je iets leest over The Belair Lip Bombs.

The Thing – Irresistible  

De nieuwe single van The Thing begint met een citaat uit een liedje van Harry Nilsson; I Guess The Lord Must Be In New York City uit de film Midnight Cowboy (1969).

De rest van de tekst hebben ze zelf bedacht en de muziek ook, zij het binnen de afbakeningen van het garage-rockidioom. Irresistible is het slotstuk van het nieuwe album van de Native New Yorkers.  eerder dit jaar kwam de band -ondanks technische tegenslag- zeer goed uit de verf op Best Kept Secret. Dat gaf hun vorige single Something To Say zo’n impuls dat die nu met zevenmijlslaarzen door de Graadmeter stapt. Dat nieuwe album heet gewoon ‘The Thing’. (het zijnde Amerikanen spreek je de bandnaam waarschijnlijk uit als The Thang). Het is hun derde. Buiten onze leefomgeving is The Thing nog niet echt een ding. De nieuwe plaat zou daar wel eens verandering in kunnen gaan brengen. Zeker als The Thing ook weer eens komt spelen. 

Wombo – S.T. Stilted

Bij de Amerikaanse staat Kentucky denk je eerder aan country dan aan jazz. Toch is de IJsbreker van deze week meer ‘scoobee do aah’ dan ‘yippee ah yee’.

Wombo uit Louisville, Ky mijdt zelf liever het woord jazz (of fusion). Ze houden het op artrock, een term zonder veel restricties. Wombo is al even bezig. Deze week is, Danger in Fives, hun vierde album uitgekomen. Daarvan komt S.T. Tilted, een kort en inderdaad krachtig nummer met virtuoos spel van Cameron, Joel en Sydney. Die laatste speelt bas en zingt ook. Haar zachte zang is in scherp contrast met de hard werkende instrumentalisten en bezorgt het trio een eigen sound. Wij vinden het bijzonder wat Wombo doet, maar de band klinkt dus nogal anders dan je hier gewend bent. Zie het als experiment. Aan de stemmen in de Graadmeter zien we wel of het experiment geslaagd is. Of niet.

Concert: 11 november, Rotown.

 

Pynch – Post Punk/New Wave

Pynch is een ongrijpbare band uit London die is toe aan hun tweede album (A Beautiful Noise 10/3). De komst van die langspeler wordt ingeleid met een single die laat horen Psych niet het zoveelste leuke Britse bandje is.

Opvallend genoeg is het de tekst van Post Punk/New Wave die ons als een blok voor het nummer deed vallen. Normaal letten we namelijk nooit zo op teksten. Post Punk/New Wave lijkt te gaan over keuzestress. Zanger Spencer Enoch zit klaar in zijn homestudio starend naar zijn laptop. Zoveel opties, maar zijn hoofd is leeg. Uiteindelijk heeft hij daar maar een liedje over gemaak, over zijn writers block; een leuk, slim en vooral ook ironisch nummer.

“It’s Lo-Fi, it’s Britpop, It’s Speed Metal, Space Rock
Concerns about the future from a working class preacher
Jaguars and Casios, five minute solos
Lyrics about dying, I swear to God we’re trying”.

Wat Post Punk/New Wave echt af maakt is dat het nummer niet echt postpunk is en ook geen new wave en ook niet een van de andere stijlen die Enoch in zijn tekst noemt, maar van alles een beetje. Pynch onthoudt die naam.

Brògeal – Tuesday Paper Club

Tuesday Paper Club is het openings- en titelnummer van het in oktober te verschijnen debuutalbum van Brògeal. Door vorige singles hadden we al een donkerbruin vermoeden, maar nu weten we het zeker. Brògeal is de nieuwe Pogues! Maar dan dus Schots ipv Iers.

Net als hun illustere voorgangers mixt de band uit Falkirk rock met folk en alcohol. Vooralsnog lijkt zanger Daniel Harkins een nuchterder type dan Shane McGowan, maar wie weet wat succes met hem doet. Harkins zing in Tuesday Paper Club over de vaste clientèle van de kroeg waar hij werkte. Die doodden de tijd met drinken en het bespreken van het nieuws. Op goed nieuws moest gedronken worden, slecht nieuws worden verwerkt met een stevige borrel.

‘So join the Tuesday Paper Club. There’s solace in the news, If that don’t quite cut it there’s solace in the booze’.

Op 17 oktober komt het album uit, een week eerder, de 10e dus is iedereen welkom voor een feestje in de Tolhuistuin in Amsterdam. Hopelijk houdt de organisatie rekening met een flink hogere baromzet dan normaal.

Ben Kidson – shiver

Shiver is het eerste nummer dat we draaien van Ben Kidson. Het is niet ondenkbaar dat het ook het laatste nummer zal zijn dat we van hem oppikken.

Niet omdat we geen vertrouwen in de goede man hebben of dat we bang zijn dat hij een eendagsvlieg zal blijken. Integendeel. We vrezen dat de Britse Ben de potentie heeft om ons boven het hoofd te groeien, dat hij wel eens gigantisch zou kunnen gaan doorbreken. Hij heeft de ambitie, de looks en het talent. Mensen die hem onlangs in Utrecht zagen in het voorprogramma van Hobo Johnson zullen dat beamen. Waar het nog aan ontbreekt is een beetje mazzel (en de middelen). Maar voorlopig is Ben dus nog van ons. Shiver is een midtempo rocksong met half gesproken tekst, scherpe gitaren en een sax solo. Mede door die solo doet Ben hier wel wat aan Sam Fender denken, maar dan minus de Bruce invloed. Ook heeft Shiver wel iets weg van Olivia Rodrigo wanneer die op standje rock staat. De ingrediënten voor een doorbraak zijn dus aanwezig. Alleen dat laatste duwtje ontbreekt nog.

Automatic – Is It Now?

Het L.A.-trio Automatic (niet te verwarren met The Automatic, van zeroes indiehitje Monster) warmt zich op voor hun derde album. Hoewel de volledige details nog volgen, is de titeltrack Is It Now? nu al uit, inclusief een speelse videoclip van Nicola en Juliana Giraffe. Hun laatste album dateert uit 2022 en het debuut kwam verscheen in 2019, maar Automatic is eigenlijk voor ons een nieuwe naam ondanks dat ze al voorprogramma’s deden van o.a. Tame Impala.

De nieuwe IJsbreker is een onweerstaanbare mix van poppy postpunk, pulserende baslijnen en onheilspellende synths, vol energie en vaart. Zangeres Izzy Glaudini – vorig jaar nog te horen op Omni’s Plastic Pyramid (aha, die kennen we!) – licht toe:

“Wat me dagelijks bezighoudt: hoe blijf je vreugde voelen terwijl de wereld om je heen in elkaar lijkt te storten en je je machteloos voelt? Is It Now? gaat over niet in een slachtofferrol blijven hangen, maar actief blijven, zelfs als alles uitzichtloos lijkt. Juist dán is vreugde belangrijk.”

En inderdaad: de single brengt precies dat. Bekijk de video hieronder.

Keo – Hands

Sommige artiesten vragen je aandacht – Keo beukt dwars door je borst en blijft daar zitten.

De opkomende Londense band Keo bracht 19 juni hun debuut-EP Siren uit: vijf ongefilterde tracks vol hartzeer, verwarring en emotionele chaos. Het is het geluid van uit elkaar vallen én volwassen worden. Centraal staat de intense single Hands, over late inzichten, pijnlijke verbondenheid en overleven na emotionele puinhopen.

“Het gaat over het besef dat je iemand ooit pijn hebt gedaan, maar dat pas nu echt kunt zien,” zegt frontman Finn Keogh. “Ze zijn voor altijd met elkaar verbonden — pijnlijk, maar we hebben het overleefd. Met spijkers die onze handen samenhouden.”

De muziek van Keo is rauw, urgent en oprecht — geen opsmuk, enkel pure ervaring. Zanger Finn Keogh (21) groeide op zonder vaste woonplaats en leerde optreden op straat. De band ontstond na corona via het open mic-circuit in Londen en bestaat uit broer Conor Keogh (bas), Jimmy Lanwern (gitaar) en Oli Spackman (drums). Die hechte band voel je bij elk energiek liveoptreden.

Na eerdere singles I Lied, Amber en Thorn, die al zorgden voor een grote buzz in de UK, vormt Siren het voorlopige hoogtepunt. De EP verweeft thema’s als rouw, obsessie, mentale gezondheid en identiteit tot een indringend portret van zelfafbraak én herstel.

De timing is perfect: na sterke optredens op The Great Escape en een snelgroeiende fanbase start Keo in oktober een uitverkochte 11-daagse headline-tour door het VK en Ierland. Ook bevestigd: Reading & Leeds, Kendal Calling, Green Man en Splendour Festival. Dit is er wel eentje voor de najaarseditie van London Calling..

Cliffords – My Favourite Monster

Cliffords is een nieuwe Ierse band geformeerd rond zangeres Iona Lynch. Miss Lynch is een performer type natuurkracht. Ze kan fluisteren als een briesje en uithalen als een orkaan, we horen er wel wat Sinéad en Dolores in terug. Maar ze is heel spaarzaam met haar super power en mede daarin schuilt haar kracht. Maar als ze los gaat sleept ze alles en iedereen mee. Een ander talent is – daarbij geholpen door de rest van de band – haar vermogen sterke songs te schrijven met aansprekende teksten. Case in point is nieuwe single My Favourite Monster. De nieuwe single van Cliffords staat op de Salt Of The Lee EP, hun derde. Cliffords viel al op in het woud van bands op ESNS begin dit jaar en onlangs wisten ze vele harten te veroveren op Best Kept Secret. Ook werd afgelopen donderdag Cliffords nog eventjes snel bevestigd voor Into The Great Wide Open.