Category: De IJsbreker

Robber Robber – Talkback

Het duurt maar twee minuten, maar er gebeurt van alles in Talkback, de nieuwe single annex IJsbreker van Robber Robber.

Genre-technisch zal Robber Robber vast onder de postpunk vallen, maar de band heeft een eigen, enigszins excentrieke opvatting van het genre, die ver verwijderd is van de nieuwe noiserock en die varianten waarin gepraat wordt ipv gezongen. Het tempo van Talkback ligt hoog, toch wordt er niet gejaagd. De zangeres laat zich door niets of niemand van haar à propos brengen. Ook niet door de plotselinge break die niet had misstaan in een nummer van een math-rockband. Ondertussen speelt de gitarist een solo dwars door het hele nummer heen. Zoals gezegd, een raar maar vooral bijzonder plaatje en zo hebben we ze graag.

Hen Ogledd – Scales will fall

De band, kunstenaarscollectief eigenlijk heet Hen Ogledd. Dat is de oude Bretonse (Keltische) naam voor de grensstreek tussen Noord Engeland en Schotland. Begin volgend jaar verschijnt het derde album van de band die de term Britpop (Britton pop?) een geheel nieuwe inhoud geeft.

Dat dat een bijzondere plaat gaat worden kan bijna niet anders. De eerste single van het album had niet misstaan op de soundtrack van Vikings of een andere tv serie die zich afspeelt in de vroege middeleeuwen. Met zijn rituele ritme, primitieve begeleiding en sjamanistische samenzang heeft Scales will fall iets mystieks, iets mythisch zelfs. Alsof het nummer al honderden jaren oud is. De half rappende zangeres (bard rap noemen ze het zelf) en de avantgardistische trompetsolo die halverwege het 8 minuten durende nummer opduikt zullen niet iedereen kunnen bekoren, maar dat is dan hun probleem. Een bijzonderder en ook misschien wel beter en in ieder geval intrigerender nummer dan Scales will fall ga je dit jaar niet meer horen. En misschien volgend jaar ook niet. Behalve dan op Discombobulated (20/2) dat derde album van Hen Ogledd.

The Lemon Twigs – I’ve Got A Broken Heart

Het IJsbreker keurmerk reserveren we meestal voor acts die aan het begin van hun carrière staan. Ook al zijn The Lemon Twigs niet zo succesvol als je misschien zou denken (krap 100k streamers p/m maar op Spotify), een beginnende band kun je ze toch niet noemen.

Toch hebben de wijze heren (kuch kuch) van de muziekredactie besloten om de nieuwe single van de broertjes uit te roepen tot nieuwe IJsbreker. Om The Lemon Twigs verder vooruit te helpen in de vaart der muzikale volkeren, maar vooral omdat nieuwe single I’ve Got A Broken Heart zo’n aanstekelijk liedje is. Het is overigens niet de eerste keer dat we de gebroeders D’Addario op het Pinguin schild hijsen. Negen jaar geleden hadden ze een IJsbreker met These Words, een track van hun debuutalbum.

De nieuwe single van de Twins klinkt als The Beatles zouden hebben geklonken als hun wieg niet in Liverpool maar in L.A had gestaan. Power pop meets sunshine pop, een onweerstaanbare combinatie. Daarnaast is het enthousiasme waarmee Brian en Michael spelen en zingen bijna besmettelijk. De b-kant mag er trouwens ook zijn. Voor de fans dus van The Beatles, The Byrds, The Beach Boys, The Mama’s & Papa’s & Yorick van Norden.

Man/Woman/Chainsaw – Only Girl 

Graag stellen we je voor aan Man/Woman/Chainsaw, een zeskoppige art-rockband uit Londen.

Dat klinkt misschien een beetje hoogdravend, art-rockband, maar in de praktijk valt dat reuze mee. De nieuwe single van Man/Woman/Chainsaw, dat uit vier vrouwen en twee mannen bestaat, is een uitbundig meezingliedje vol positieve energie en een vrolijke viool. Een band met een viool die niet uit Ierland komt en geen folk speelt? Dat hebben we sinds de jaren zeventig niet meer gehoord!

De eerlijkheid gebied te zeggen dat Only Girls niet helemaal representatief is voor wat de band doorgaans doet, of eigenlijk helemaal niet, maar een kniesoor etc. Een one-hit-wonder lijkt Man/Woman/Chainsaw ook niet te worden. De band is net getekend door Fiction Records dat met paradepaardjes als The Cure, St Vincent en The Horrors wel een naam heeft om op te houden. Een opbeurend nummer van een potentieel interessante band. Precies wat de dokter voorschrijft om het regenseizoen ongeschonden door te komen.

Fit – Little Something 

‘Roll over Tramhaus and tell Marathon the news!’ Met nieuwe single Little Something dient het Utrechtse Fit zich aan als kandidaat voor de titel Beste Noise-rockband van de Lage Landen.

Voordat er een fitty ontstaat, de bands delen een producer (Daan Duurland) dus staan waarschijnlijk op goede voet met elkander. Grote kans ook dat ze elkaar nog wel gaan tegenkomen komend festivalseizoen. Maar dat is nog toekomstmuziek. Little Someting is de eerste release van Fit onder de vlag van een nieuw label. Dat had zich geen betere start kunnen wensen dan deze enthousiaste en enthousiasmerende knaller.

Little Something heeft de kruidige mix van stijlen (pop/rock/punk/hip hop & een wolkje shoegaze) die eerdere releases typeerden, maar de doseringen zijn beter uitgekiend zodat de smaakbeleving net even wat subtieler is. Ook de opnamekwaliteit is opgeschroefd. De individuele chops van de vijf muzikanten komen daardoor net even wat beter uit de verf. Helemaal niks te klagen dan? Natuurlijk wel! 2 en 1/2 minuut is wel een beetje kort, mannen.

Fit – Live

14 november – Podium Victorie, Alkmaar
15 november – Patronaat, Haarlem
16 november – Boedijn, Haarlem
20 november – Klup De dag, Zwolle
22 november – Café St. Louis, Hengelo
28 november – Kroepoekfabriek, Vlaardingen (support Sterling Press)
29 november – Melkweg, Amsterdam (Popronde eindshow)
19 maart – De Helling, Utrecht (FitFest)

Snocaps – Coast

Tweeling zusjes Katie en Allison Hutchinson zaten ooit samen in een band, maar gingen al snel ieder hun eigen weg. Katie werd Waxahatchee, Allie begon de band Swearin’ en ging later solo. Omdat bloed nou eenmaal kruipt waar het niet gaan kan was het slechts een kwestie van tijd voordat de twee zussen elkaar weer zouden opzoeken. Die tijd is nu.

Samen met de inmiddels best beroemde MJ Lenderman op gitaar en producer ‘du moment’ Brad Cook (Bon Iver/The War On Drugs e.v.a.) op bas hebben de zusjes een plaat gemaakt in het alt.country, neo Americana idioom. De naam van het project is Snocaps. De songs variëren van gezellig tot filosofisch. Plan is 1 album een handvol optredens en dan weer over tot de orde van de dag. Maar dat zullen we nog wel eens zien.

Het Snocaps album word namelijk door de internationale pers bedolven onder superlatieven. Nu kun je van vier sterren recensies niet leven, maar hun eigen bands zijn ook niet echt een vetpot en zo in de spotlight als nu stonden de zusjes zelden eerder. Een vervolg mogen we daarom zeker niet uitsluiten. Aan singles doet Snocaps niet, maar het streamende volk heeft een voorkeur voor Coast. Dus volgen wij de wil des volks en stellen Coast graag voor als IJsbreker van deze week.

Ratboys – Anywhere 

Een vrolijk nummer van Ratboys! Ja je leest het goed. De band die de eerste plek haalde van de GM met Black Earth, WI, een somber epos pover over overleven in de Amerikaanse mid-west komt nu met een nieuwe single die je zelfs kunt meezingen!

Anywhere is de opvolger van het recent verschenen Light Night Mountains All That, een nummer dat je licht neurotisch zou kunnen noemen. Maar Ratboys zou Ratboys niet zijn als er geen addertje onder het gras zou zitten. Of zeg maar gerust een boa-constrictor! Het eerste couplet van Anything luidt namelijk,

Oh I Know It’s Bad/But I Can’t Help My Panic Attack/Making Sense Of What’s Out There/I Don’t Have What It Takes To Bounce Back Yeah.

Er is dus nogal een groot verschil tussen hoe Julia Steiner klinkt en wat ze zingt. En zo kennen we Ratboys weer. De band die wat dieper graaft dan anderen. Behalve de ogenschijnlijk vrolijke zang is er ook nog een sterke gitaarsolo en enthousiast koor, maar ook die kunnen niet verhullen dat Anything feitelijk een schreeuw om hulp is. Begin volgend jaar komt het zesde album uit van de band uit Chicago met de opbeurende titel, maar niet heus, Singin’ To An Empty Chair.

 

Ratboys staat morgen/vandaag/1november op London Calling.

They Are Gutting a Body Of Water – baeside k 

De shoegazers in Europa houden zich relatief rustig. Maar de V.S. worden momenteel overspoeld door bands met ondoordringbare muren van gitaar waarachter een vocalist (M/V) schuil gaat.

Een van de koplopers, smaakmakers en aanvoerders van het slijtvaste genre is They Are Gutting a Body Of Water. Als je het overdonderende nieuwe (4e) album* hoort van de band uit Philadelphia kan je je nauwelijks voorstellen dat dit allemaal is begonnen op het zolderkamertje van zanger-gitarist Douglas Dulgarian.

Baeside k is de opvolger van ‘trainer’, een nummer dat we grijs hebben gedraaid. De nieuwe single is een van de zwaarste – als in heavy – nummers van het nieuwe album: een muzikale kernexplosie in slow motion. Ga ze zien in de Tolhuistuin op woensdag 18 feb. en neem je oordoppen mee. Voor de zekerheid.

*Album LOTTO is nu uit.

Westside Cowboy – Don’t Throw Rocks  

Iets minder dan een jaar geleden debuteerde Westside Cowboy met ‘I’ve Never Met Anyone I Thougt I Could Really Love (Until I Met You)’, een punky maar verder vrij ongrijpbare single die net zo intrigerend was als zijn lange titel.

Meteen was duidelijk dat dit niet zomaar een bandje was. Maar dat Westside Cowboy zo snel zou groeien hadden we niet durven dromen. De flair, de overmacht, het charisma dat ze uitstralen Don’t Throw Rocks: het lijkt wel een andere band! En het is pas hun zesde song! Ook live staat Westside Cowboy als een huis, weet iedereen die ze zag in het voorprogramma van Black Country New Road pas in Paradiso.

De line-up van Westside Cowboys is traditioneel: bas, drums en twee gitaren. Verder is er weinig conventioneel aan de jonge Britse band. De sound wordt bepaald door de gezamenlijke zang van Reuben Hancock (zang + gitaar), Aoife Anson O’Connoll (zang + bas), Jimmy Bradbury (zang + gitaar + tekst) en drummer Paddy Murphy die eveneens zingt als een nachtegaal. Het genre van Westside Cowboy blijft ongrijpbaar en ook dat maakt de band zo bijzonder.

Don’t Throw Rocks komt begin januari op een nieuwe EP die ‘So Much Country Till We Get There’ heet. Producer is Loren Humphreys die ook meewerkte aan het eigenzinnige soloalbum van Geese zanger Cameron Winter.

Texoprint – Modern Living

Wat Den Haag in de sixties was voor beatmuziek is Rotterdam anno nu voor postpunk. De havenstad blijft leveren. Na internationaal vermaarde bands als Lewsberg, Libray Card en Tramhaus meldt nu Texoprint zich aan het postpunkfront!

Alleen is de term postpunk een beetje taboe tegenwoordig, want te vaak oneigenlijk gebruikt. Bands als Texoprint spreken liever van noise-rock. Maar de ingrediënten zijn hetzelfde: assertieve (praat)zang, muren van gitaar en teksten over de leven. De inbreng van Texoprint zelf is een flinke dosis adrenaline en functionele virtuositeit. Modern Living is het titelnummer van het officiële debuutalbum van het powertrio dat is geboren in de catacomben van de Herman Brood Academie. Vandaar dat hoge spelniveau. Herman zou trots op ze zijn.

Klik hier voor tourinfo en meer.