Category: De IJsbreker

Witch Post – Rust  

Rust is pas de tweede single van Witch Post, maar nu is al wel duidelijk dat er toekomst zit in deze bundeling der krachten van Alaska Reid en Dylan Fraser.

Zij hebben hun ontluikende solocarrières even on hold gezet om samen het avontuur op te zoeken. Hun klik is een gedeelde liefde voor Amerikaanse postpunk en pre-grungebands als Pixies, The Replacements en Sonic Youth. Na-apen is hun eer te na dus neemt het duo hun inspiratie niet als doel, maar als uitgangspunt. Dat levert sterke songs op als eerder Chill Out en nu dus het mogelijk autobiografische Rust. Dat gaat over een gok nemen door met iemand in zee te gaan terwijl je dat eigenlijk niet van plan was. Een band beginnen bijvoorbeeld.

Terra Twin – Again and Again

Misschien moeten we maar blij zijn dat de Rings Of Power tv-serie geen doorslaand succes is geworden. Anders had Maxim Baldry het misschien wel te druk gehad om zijn andere droom na te jagen; muziek maken.

Baldry, die Isildur speelt in de serie is de aanstichter van Terra Twin. De band begon als een Brits Americana project. Hoewel een geoefend oor nog wel wat country invloeden kan bespeuren in Again and Again is de algemene indruk toch dat Terra Twin – om Nick Lowe te quoten- een ‘pure popsong for now people’ heeft gemaakt. Begin volgend jaar volgt een EP.

Hey, nothing – Sick Dogs

Hey, nothing is een indie-duo uit de Amerikaanse staat Georgia. Tyler Mabry en Harlow Phillips spelen al sinds high school samen.

Niet dat dat lang geleden is, want ze zijn nog maar net 20.  Uit hun voornamen kan je het moeilijk opmaken, maar Tyler is een zij en Harlow een hij. Ze zien er geen van beiden uit als popsterren. Tyler kampt met overgewicht, Harlow kan daarentegen wel een paar pondjes gebruiken. Zingen doen ze allebei net als gitaarspelen en componeren. Hey, nothing bracht vorig jaar een eerste album uit dat prima werd ontvangen.

Een terugkerend thema in de teksten van het duo is kwetsbaarheid, daarom valt in recensies van hun album en optredens regelmatig het woord emo. Dat wil niet zeggen dat Hey, nothing deprimerende muziek maakt. Er wordt uitbundig gerockt op nieuwe single Sick Dogs met zowel akoestische als elektrische gitaren. Ook live weet het duo -gesteund door een ritmesectie- van wanten. Zie clip elders op deze pagina. Dus de volgende keer als iemand Hey, nothing roept misschien toch even omkijken.

Flycatcher – Brother

‘I Wanna Be Like My Brother‘ zingt gitarist Gregory Pease van de band Flycatcher uit New Jersey. En hij meent wat hij zingt, dat hoor je.

Flycatcher is sowieso een band van het type recht door zee. Niks geen ingewikkelde akkoordenschema’s, gecompliceerde tempi en/of multi-interpretabele teksten. ‘kein geloel fussballspielen’ lijkt het devies.

Genre-technisch zou je Brother een mix van grunge en britpop kunnen noemen. Van de eerste komt de zang (inclusief het herhaalde ‘yeah’ dat een regelrecht citaat is uit Nirvana’s Teen Spirit). Van de tweede de gitaarsolo, die zoals een fan terecht opmerkt op Youtube van Noel Gallager had kun zijn. Producer van Brother is Will Yip, die soortgelijke diensten verleende aan verwante smart-rockbands als Turnstile en Menzingers.

 

Mood Bored – All The Time

Die Engelsen kunnen het zo mooi zeggen. We citeren Atwood Magazine over de nieuwe single van Mood Bored: “All The Time (is) a raging angst-fueled fever dream that aches with raw energy and unfiltered emotion”. Dat is nog eens andere koek dan de leuke, luchtige liedjes waarmee het Tilburgse trio bekend is geworden. Wie goed heeft geluisterd naar songs als Lucky en Easy Going en het recente Wake Up With You (WUWU) had al een enigszins serieuze ondertoon kunnen bespeuren, maar All The Time is toch wel een stilistische en emotionele breuk met haar voorgangers. ‘A grunge pop anthem’ kopt het magazine nog, wat een prima typering is voor de nieuwste single van Mood Bored.

Wie de credits bestudeert zal zien dat de producer van de dit jaar verschenen singles van Daan, Myrte en Tim Ali Chant heet. Die heeft op zijn site zijn staat van dienst keurig op rij gezet. Daarin komen we namen tegen als die van The Murder Capital, The Mysterines en King Hannah. Mister Chant heeft dus een reputatie om hoog te houden. Die doet Mood Bored dus alle eer aan.

Moreish Idols – Slouch

Moreish Idols is de jongste signing van Speedy Wunderground. Dat betekent bijna automatisch dat Dan Carey de producer is van Slouch. Carey niet te verwarren met de gelijknamige drummer van Tool en ook geen familie van Mariah is de uitbater van het label en de stille kracht achter het succes van Wet Leg, FONTAINES DC, Squid en teveel anderen om op te noemen.

Er zijn vijf Idols. Vorig jaar verkasten ze van het pittoreske Cornwall naar metropool Londen voor ‘shit jobs and sweet dreams’. Het zal nog wel even duren voordat ze die baantjes kunnen opzeggen, maar nieuwe single Slouch maakt duidelijk dat er zeker perspectief is voor de boys.

Moreish Idols maakt toegankelijke muziek, maar gaat het experiment niet uit de weg. Hun sound is een combi van elektrisch en analoog. Meer dreampop dan postpunk. Bestaat post-electropop al? Nu dus wel.

Getdown Services – Dog Dribble

We hebben een keer eerder een nummer van Getdown Services opgepikt (I Got Views). Dat was geen groot succes in de Graadmeter. Maar dat is natuurlijk geen reden om het niet nog eens te proberen

Het kan je smaak niet zijn wat de mannen brouwen, maar slecht is anders. Getdown Services is een duo uit Bristol, dat we eerder vergeleken met Sleaford Mods. Het gaat hier dus om een postpunk-achtige, maar wel een met een ruime opvatting van het genre. Zo is nieuwe single Dog Dribble een soort disco. Het nummer doet denken aan ZZ Top ten tijde van Gimme All Your Loving en Sharp Dressed Man. Dat komt omdat de muziek van de Britten net als die van de Texanen gebaseerd is op boogie, boogie woogie.

Waar Dog Dribble over gaat is onduidelijk, de tekst is zo cryptisch dat je je kunt afvragen of Ben Sadler en Josh Law zelf wel weten waar ze over reppen. Maar het klinkt als een klok en swingt als de neten. De kers op de taart is de (gitaar?)solo. Op 14 november volgt een nieuwe EP. In januari staat Getdown Services in de Paradiso! En dat belooft wat na de weergaloze optredens op Misty Fields en Left Of The Dial.

Momma – Ohio All The Time

Op het eerste gehoor lijkt Ohio Al The Time van Momma een aardig, maar niet heel bijzonder liedje, van het soort zoals er wel meer uitkomen de laatste jaren; vriendelijke meisjeszang die contrasteert met vrij stevig gitaarwerk. Grunge light.

Maar na herhaaldelijke blootstelling blijkt de nieuwe single van Momma wel wat meer om het lijf te hebben. De band uit Brooklyn verstaat de kunst van het weglaten. Dus wat eerst wat simpel lijkt, blijkt bewust minimalistisch. Dat vergroot de impact aanzienlijk. Daarnaast blijken de gitaren geslepen en staat die E (van explicit) niet voor niks achter de titel. Dat lieve meisje ontpopt zich als levensgenieter eerste klas, met schijt aan de buren en na haar de zondvloed. Conclusie; ‘rock ‘n’ roll is still alive & kicking!’

Sorry – Waxwing

Een bandnaam als Sorry is vragen om moeilijkheden. ‘Hoe heet je band? Sorry‘. ‘Hoe je band heet. Sorry‘. Ben je doof of zo? De naam lijkt bewust gekozen, want ook de muziek van het gezelschap zich noemende Sorry kan voor de nodige verwarring zorgen.

Neem nieuwe single Waxwing. Dat is een vogel, een pestvogel in het Nederlands. Die naam danken ze aan een middeleeuws bijgeloof. Men dacht toen dat pestvogels onheil brachten. Nou daar heeft Sorry een liedje over geschreven, dat dus niet over vogels gaat, maar over Mickey, dezelfde Mickey als waar Toni Basil ooit over zong. Die Mickey is ondertussen dik veertig jaar ouder dan toen Toni hem bewierookte, maar volgens Sorry Frontvrouw Asha Lorenz, is hij nog steeds ‘so fine’.

De muziek van Waxwing is een universum op zich, meer pop dan rock, maar wel indie en geen mainstream. Makkelijk qua klank, ingewikkeld wat compositie betreft. Dark Abba zou een omschrijving kunnen zijn. Of post-pop. Maar hoe je het beestje ook bestempelt, Waxwing boeit van het plotselinge begin tot het onverwachte einde.

Sorry komt uit het Londen van boven de Theems en is regelmatig op onze zender te horen o.a. met Perfect en Starstruck van hun eerste album. Met Let The Lights On en Closer van hun tweede plus nog was losse singles waaronder Cigarette Packet, hun grootste succes tot nu toe. Over een derde album nog geen nieuws, maar middels Waxwing laat Sorry horen niet stil te zitten. Of staan.

Mandrake Handshake – King Cnut

King Cnut (Knoet De Grote) was een Deense koning die dacht dat hij de mentale kracht had om de getijden naar zijn hand te zetten. Dat viel dus vies tegen. Zijn hoogmoed was stof voor legendes en duizend jaar later voor een liedje van het Britse Mandrake Handshake.

King Cnut is ongeveer de zesde single van het zeven tot tien koppige Mandrake Handshake. De band heeft zich vernoemd naar een plant -alruin in het Nederlands- uit de niet zelden giftige nachtschade familie. King Cnut is een zacht rockend, ietwat exotisch nummer met een sierlijk vervormde gitaar en een mantra-achtig koor dat je als luisteraar in een roesje achterlaat. Het zijn duidelijk hippies die we hier horen, maar daar is natuurlijk niks mis mee.