Category: De IJsbreker

Liily – TV Or Not TV

‘Een band die zo tekeer gaat valt vroeg of laat een keer op’ schreven we twee jaar geleden n.a.v. Wash, de debuutsingle van Liily. Dat moment van doorbraak is nu aangebroken. Blogs en bladen komen sterren te kort om hun waardering uit te drukken voor TV Or NOT TV, het debuutalbum van het kwartet uit L.A.

We schreven toen ook dat je Liily kon plaatsen ergens tussen Rage Against The Machine en Jane’s Addiction in, beetje punky, beetje rappy dus en behoorlijk rocky. Die invloeden hoor je nog steeds, maar de band heeft zijn stijlenpalet sindsdien flink uitgebreid. Je kunt het zo raar niet bedenken (Jazz? Electro!) of je hoort er wel iets van terug in een van de nummers op het TV Or Not TV album, maar dan gedrenkt in noise en gebracht met de energie van een drietrapsraket.

Chaos ligt op de loer, maar krijgt door de strakke leiding van zanger Dylan geen kans om de boel te ontregelen. Een album dat zo veel kanten opschiet kent geen representatief nummer, maar de titelsong is een uitstekend startpunt. Als Liily live ook maar half zo goed is als op plaat is er geen houden meer aan.

Lime Garden – Clockwork

Corona is de schuld van veel ellende in de muziekwereld, maar zoals JC ooit opmerkte, ‘heb elk nadeel ook zijn voordeel’. Zo kreeg Lime Garden, een meidenkwartet uit het Britse Brighton net een beetje de smaak van het live spelen te pakken, konden ze de boel weer afbreken. Het voordeel van de gedwongen thuisvlijt is dat ze nu makkelijk een uurtje kunnen vullen met alleen maar sterke tracks, die ze ook nog eens kundig en overtuigend kunnen uitvoeren. Oefening baart kunst enzo.

Die progressie hoor je in de vijf liedjes die de band tot nu toe heeft uitgebracht. De eerste drie zijn leuk en aardig, de laatste twee respectievelijk goed en geweldig. Wat je ook kunt horen is dat Chloe, Annabel, Leila en Tippi hun eigen geluid hebben ontwikkeld. In reviews wordt Lime Garden o.a. vergeleken met St Vincent, Black Honey en War Paint. Het enige wat je daaruit kunt opmaken is dat ze een zangeres hebben. Genoemde dames zouden in hun handjes knijpen al ze een nummer als Clockwork hadden geschreven.  

The Bug Club – My Baby Loves Rock & Roll Music  

‘Naïeve of zondagskunst is een vorm van beeldende kunst, meestal schilderkunst die gekarakteriseerd wordt door de naïeve en soms kinderlijke manier waarop het onderwerp wordt uitgebeeld’, weet Wiki. Wat The Bug Club uitvreet is een vorm van naïeve popmuziek. Wiki vertelt verder dat naïeve kunst ook wat techniek betreft kinderlijk kan overkomen. Dat geldt dan weer niet voor The Bug Club. Het meisje en de twee jongens spelen als de beste. Wat ze doen is dan ook een keuze en niet het gevolg van onvermogen. The Bug Club wegzetten als een stel amateurs is niet begrijpen wat de essentie is van hun kunst.

The Bug Club heeft een aantal illustere voorgangers, The Velvet Underground en hun grootste fan Jonathan Richman’s Modern Lovers zijn de bekendste. The Bug Club heeft afgelopen jaar vijf nummers uitgebracht, allemaal volgens het zelfde procedé; vetarme coupletten, klevend refrein, dikke gitaarsolo en klaar. Met een speelduur van 2.37 is My Baby Loves Rock & Roll Music hun langste liedje tot nu toe. En hun beste.

BC Camplight – I’m Alright In The World

Een ‘musician’s musician’ is een muzikant die vooral door zijn/haar collega’s wordt gewaardeerd, maar door het publiek nog moet worden ontdekt. Vaak gebeurt dat pas na zijn/haar verscheiden. Denk aan John Prine. Ook BC Camplight is zo’n musician’s musician. ‘Waar haalt hij het vandaan?’ is een korte samenvatting van de bewonderende commentaren van collega’s op Youtube naar aanleiding van zijn nieuwe single I’m Alright In The World.

BC, Brian Christinzo is een Amerikaanse zanger-songschrijver met bijna vijf albums op zijn naam. Ondanks deze flinke output geniet hij in popkringen vooral bekendheid omdat een deel van zijn oude backingband is opgegaan in The War On Drugs en vanwege zijn bijdragen aan het Epic album van zijn Sharon van Etten. Van alle songs die hij sinds 2005 heeft uitgebracht heeft er maar ´´´´´e´en meer dan een miljoen plays, het ook door ons gedraaide I’m Desperate. Die titel typeert de man, zelden zit het BC mee. Gelukkig is hij wel een doorzetter en zit hij dankzij of ondanks die rampspoed nooit om materiaal voor songs verlegen.

Blijkens de titel van zijn nieuwe single, I’m Alright In The World heeft hij zich of in zijn lot geschikt of zit het hem de laatste tijd een beetje mee. Er van uit gaande dat de tekst auto bio is natuurlijk, maar dat lijkt wel het geval. De hoofdpersoon, die tot de conclusie komt dat hij Alright In The World is heet net als de auteur Brian.

Die voorzichtig optimistisch toon hoor je terug in de muziek van het ruim opgezette I’m Alright In The World met zijn prettige shuffle beat, Beach Boys achtige vocalen en proggy-rocky gitaarpassages. En die sample; is dat een een baby of een kat? Daarover zijn we nog niet helemaal uit. Wel over het feit dat BC Camplight veel meer aandacht verdient. Liefs bij leven.

Møtrik – Streamline

Vergeet post-punk, de nieuwe trend is Krautrock. Krautrock lijkt op post-punk, maar dan Duits en chronologisch gezien iets ouder dan punk, een soort pre-punk dus. Møtrik heeft zelfs een Duits aandoende naam, maar de band komt uit Portland, het noord oosten van de VS dus.

Møtrik komt van motoriek, de naam van een vierkwartsmaat die erg in zwang was bij oorspronkelijke Krautrock bands als Can en Neu!. Luister naar Streamline en alles zal je duidelijk worden.

Møtrik liep een beetje op de muziek vooruit. Toen de band debuteerde in 2014 was er van een post punk revival nog geen sprake, laat staan van een opleving van Krautrock. Gelukkig hield de band stug vol en nu aan de vooravond van de release van hun vierde album lijkt de aanhouder alsnog te winnen.  In de loop van hun bestaan is Møtrik iets minder stikt in de leer geworden. Met zijn lekkere beat en poppy zang is Streamline de perfecte song voor een ritje op de autobahn.   

MØØN: The Cosmic Electrics Of Møtrik verschijnt op 12 november.

Snail Mail – Valentine 

Lindsay Jordan alias Snail Mail was 18 toen ze haar eerste album uitbracht, een plaat vol ruwe diamantjes waaruit een meid naar voren kwam, die van haar hart geen moordkuil maakte. Haar gevoelens, ervaringen en observaties verpakte ze in grungy gitaarsongs met een opvallend grote kleefkracht.

Nummers als Heatwave en Graadmeter hit Pristine brachten haar verder dan ze waarschijnlijk zelf had gedacht. Als ze had kunnen toeren was ze nog verder gekomen. Nieuwe single Valentine ligt in het verlengde van de songs op haar debuut, met één belangrijk verschil; haar stem. Lindsey klinkt op Valentine alsof ze zware shag is gaan roken of aan de whiskey gegaan. Okay we overdrijven. In ieder geval klinkt ze niet meer als een jong meisje, maar als een volwassen vrouw. Wat ze natuurlijk nu ook ook is. Valentine begint als luisterliedje maar komt al snel uit de kast als boze rocksong. Het thema is jaloezie. Het fijne er van zie je in de begeleidende clip.

Valentine is de titeltrack van het tweede Snail Mail album dat op 5 november moet uitkomen.

Amyl and The Sniffers – Hertz

Het zijn spannende tijden voor Amy Taylor and The Sniffers. De bende heeft net voor Corona toesloeg een stevige fundering weten te leggen voor toekomstige activiteiten met hun debuutalbum en een zeer geslaagde wereldtournee. Vorige week is album 2 uitgekomen en nu is de de vraag, kunnen de Aussies de aandacht vasthouden en hun populariteit verder uitbouwen of is de piek al bereikt? Het zogenaamde moeilijk tweede album syndroom.

Als we een voorlopige conclusie mogen trekken. Wij denken we dat Amyl and The Sniffers zich geen zorgen hoeven te maken. De eerste twee singles van het Comfort To Me album waren al sterke voorzetten, de derde is een inkoppertje.

Hertz heeft een riff als een bergketen en een gitaarsolo waarvoor Keith Richards het slechte pad op zou gaan. En dan is er nog de dame die de lakens uitdeelt. Met achteloos gemak houdt Amyl zich staande in het geweld en brengt ze de tweeënhalve minuut durende energie explosie tot een happy end. Wat Hertz ook laat horen is dat The Sniffers aan het evolueren zijn van primitieve 123 punk naar een eigen merk rock ‘n’ roll. Kortom; we gaan nog veel en lang plezier beleven aan Amyl en haar Sniffers.

Good Morning – Country 

Terwijl we toch ons best doen om wat er ‘down under’ gebeurt op indie gebied goed in de gaten te houden was Good Morning toch door de mazen van ons net geglipt. Nieuwe single Country laat horen dat we wel wat hebben gemist.

Het duo uit Melbourne is behoorlijk beroemd geworden in eigen land met het soort lome rock dat in de popencyclopedie als slacker vermeld staat. Denk Courtney Barnett, denk Mac DeMarco. Nieuwe single Country lijkt te duiden op een koerswisseling. Hard tekeer gaan Stefan Blair en Liam Parsons nog steeds niet, maar zowel het volume als het het adrenaline peil zijn ietsje opgeschroefd.

Het nummer begint met een repetitief gitaarpatroon. Pas na anderhalve minuut valt de zang in. De gitaristen laten zich daardoor niet van de wijs brengen en gaan onverdroten door met hun breiwerk. Vlak voordat vrij letterlijk de stekker er uit wordt getrokken duikt en nog een extra gitaar op die iets van een solo speelt. Country is een geknakt liefdesliedje. De prijszin is ‘the only thing about missing you is that I don’t miss you at all’.

Country is de eerste single van het nieuwe (5e!) album van Good Morning, Barnyard. De band heeft de plaat opgenomen in slechts vijf dagen in The Loft, de studio van Wilco in de Amerikaanse stad Denver. Wanneer Barnyard precies uitkomt is nog niet bekend, maar je kunt er op vertrouwen dat we de release niet zullen missen.

Turnstile – Fly Again

 Als een band een beursgenoteerd bedrijf was zouden we al ons geld steken in aandelen van Turnstile. Alles wijst er op dat de band uit Baltimore heel snel heel groot gaat worden. Het vijftal heeft nu na 2 en halve albums proeven en proberen de perfecte mix van punk, pop en metal gevonden en daar een flinke dot eigenheid aan toegevoegd.

Twee weken geleden is hun nieuwe album uitgekomen. ‘Glow On’ heet de plaat. Alleen maar kneiterds staan er op, nummers van krap 2 minuten met meer energie dan de kerncentrale van Borsele en Dodewaard bij elkaar! Ex Breekijzer BLACKOUT staat er op dat momenteel met reuze sprongen door de GM dendert, en FLY AGAIN dat misschien nog wel heter en beter is!

Turnstile gaf pas een benefietconcert voor daklozen in een park in Baltimore, daar staan nu filmpjes van op Youtube. Als lemmingen duiken de fans het publiek in. Aanstekelijke opwinding, wat hebben we dat gemist! Dus hebben we onder het mom van ‘Unmute Us’ besloten gewoon eens gek te doen en FLY AGAIN tot IJsbreker uit te roepen! Misschien staat Turnstile over een paar weken wel op -2 en -1 van de GM, en dat zou nog terecht zijn ook!

Parquet Courts – Walking At A Downtown Pace 

Vorige maand vonden we een tien minuten lange -soort van funk jam-  van Parquet Courts in de mailbox met de mededeling dat het nummer, Plant Life alleen op vinyl zou uitkomen. Dus niet online. Zal wel een geniale marketing achter zitten. Doorgaans draaien we geen tracks die niet gewoon ‘uit’ zijn, maar Plant Life vonden we toch te lekker om niet even mee te pikken, al was het maar als teken dat Parquet Courts zijn staart weer roert.

De nieuwe single van Parquet Courts is gelukkig wel gewoon overal te streamen.  Was Plant Life al een voetjes van de vloer track, op Walking At A Downtown Pace gaan ook nog eens de handjes in de lucht. Voor een punkband hadden de New Yorkers altijd al opvallend veel songs met een funky bas en een vette beat, maar op het nieuwe album lijkt de band helemaal los gaan. Het is niet uit te sluiten dat er drugs in het spel zijn.

‘Sympathy For Life’ is ontstaan uit een aantal jamsessies waarin de band de opwinding van het roemruchte New Yorkse nachtleven probeerde te recreëren. Hunkering naar betere tijden zal daar zeker een rol in hebben gespeeld. Ook in NYC is het het laatste anderhalf jaar akelig stil geweest ‘s nachts.

Met hun hometown als inspiratiebron zou je denken dat er wel wat inheemse invloeden als disco, house of hip hop te horen zouden zijn. In ieder geval op de twee vooruit gestuurde tracks valt dat erg mee. Walking at a Downtown Pace (en ook Plant Life) doet eerder aan de pillenpop van Stone Roses, Happy Mondays en Primal Scream denken, aan de Madchester scene van rond 1990 dus. Vandaar ook die verdenking van drugs.

(Voorlopige) Conclusie, ook van hun 8ste album heeft Parquet Courts weer iets bijzonders gemaakt.