Category: De IJsbreker

Together Pangea – Gates of Heaven

Gates of Heaven is al een jaar of zes een hoogtepunt in de live-set van Together Pangea. Waarom de band nu pas de moeite heeft genomen om het nummer op (de virtuele) plaat te slingeren mag een raadsel heten. Maar beter laat dan nooit en zo.

Misschien hebben ze zo lang geaarzeld omdat Gates Of Heaven een cover is. Het origineel is  van de Duitse gothic countryzanger Dad Horse Ottn a.k.a. The Dad Horse Experience.

Op het origineel hoor je een oude man met een banjo. In de versie van Together Pangea domineren de elektrische gitaren. En hoe! De track lijkt live opgenomen tijdens een maanloze nacht ergens in de moerassen van de Mississippi Delta met The Witch Queen Of New Orleans a.k.a. Marie Laveau a.k.a. Mama Roux als producer.

Gates Of Heaven komt van een binnenkort te verschijnen nieuwe EP van de rockers uit Santa Clarita, California.

Squid – Paddling 

Voor de nieuwe IJsbreker moet je misschien even goed gaan zitten. Er gebeurt namelijk zoveel in Paddling dat je het nummer onmogelijk in één keer tot je kunt nemen.

Het Britse Squid staat toch al niet bekend om zijn simpele drie akkoorden, drie minuten liedjes, maar Paddling is van alles een paar onsjes meer. We hebben een fade in, een ‘spoken word’ passage, verschillende riffs, meer stops en starts dan de boemel tussen Leiden en Den Haag en dan zijn we nog maar halverwege!

Zie je de naam Squid dan is de term post punk nooit ver weg, maar misschien met uitzondering van Talking Heads en Television zijn er nooit punkbands geweest -post of proto- die klinken als de band uit Brighton. Post prog of post art rock is wellicht een beter etiket. Waarmee maar gezegd wil zijn dat Squid eigenlijk in geen enkel hokje past. En dat zijn vaak de allerbesten.

Major Murphy – Unfazed

Aan het intro van Unfazed kun je al horen dat er een lekker lange gitaarsolo zit aan te komen. Dat komt ook omdat de eerste tonen op gitaar direct aan de oude Young doen denken, en die liet geen gelegenheid onbenut om eens even lekker aan zijn snaren te plukken. Unfazed is het derde liedje dat we van Major Murphy oppikken. Eerder draaien we Access en In The Meantime. Alle drie komende ze van het binnenkort te verschijnen tweede album van de band uit Grand Rapids, Michigan.

Major Murphy maakt wat in vaktermen adult oriented rock (AOR) heet, popmuziek voor volwassen. En door volwassenen. Baas van de band, Jacob Bullard is getrouwd met de bassiste Jacki Warren. Ze hebben een zoontje. Het ouderschap uit zich in de beschouwende tekst van Unfazed. Daarin zingt Jacob, ‘It’s A Sad Time We’re Living In, Not To Say That It’s Ruined Yet’. Sfeer en tempo van Unfazed sluiten naadloos aan bij te tekst; gelaten, maar hoopvol.

Major Murphy komt overigens met de aanbeveling van Waxahatchee, de band begeleidde haar tijdens een recent tv-optreden en ze schreef de liner notes van het Access-album dat op 2 april uitkomt.

Coach Party – Everybody Hates Me

Coach Party begint een serieuze speler te worden. De band van of is het uit The Isle Of Wight volgt een prima single, Really OK On My Own op met een uitstekende single. En daarvoor hebben ze ook al een paar lekkere liedjes uitgebracht.

Everybody Hates Me is vrouwelijk indie-pop zoals begin jaren zeventig geïntroduceerd door pre-disco Blondie; geworteld in de sixties girl-group sound, gespeeld met een uit de punk afkomstige pit en gebracht met de persoonlijke charme van de dienstdoende chanteuse. In geval van Coach Party is dat Jess Eastwood. Het enige wat niet klopt aan het plaatje is de titel van de nieuwe single, Everybody Hates Me. Integendeel mogen we wel zeggen. Everybody Hates Me komt van een nieuwe EP, After Party en die komt op 20 april.

Slothrust – Cranium 

Qua klank niet echt een aantrekkelijke naam dat Slothtrust. Vertalen helpt niet echt, sloth betekent luiaard en rust roest. Nu doet een luiaard heel veel of heel weinig eigenlijk maar roesten doet het beest niet. Wel bewegen sommige soorten zo traag dat er mos groeit in hun vacht. Maar genoeg taalkunde en biologie, terug naar de muziek.

Slothrust is niet nieuw, de band bestaat al een jaar of tien en heeft vier albums op voorraad. In 2018 hebben we Double Down van ze gedraaid, een nummer van het nog steeds laatste album van het trio uit Boston. Slothrust is zo’n band die eigenlijk geen band is, maar een verkapt soloproject. Baas van het stel is Leah Wellbaum. Zij schrijft, zingt en speelt gitaar. De carrière van Slothrust zit in de lift, hun meest recente album deed het aanmerkelijk beter dan de voorgangers. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ze drie jaar aan de opvolger hebben gewerkt. Dat en corona. Veel bekend over het nieuwe album is er nog niet, maar er is een nieuwe single. Dat houdt meestal in dat een nieuw album niet zo lang meer op zich zal laten wachten.

Leah’s Slothrust is een gitaarband van vrij klassieke signatuur, beetje grungy en niet zuinig met solo’s. Het sierlijk rockende Cranium – (kaakloze)schedel betekent dat- duurt een kleine vijf minuten, de eerste helft zingt Leah, in de tweede laat ze haar gitaar spreken. En hoe!

Iceage – Vendetta

Iceage draait al een tijdje mee. Lang genoeg om al vier albums te hebben afgeleverd. De reden dat je de band niet zo heel vaak bij ons hebt gehoord is tweeledig; ze komen uit de punk en ze zijn Deens. Theoretisch hebben we niks tegen punks en al helemaal niets tegen Denen, maar punk is niet het meest radiovriendelijke genre en de Deens muziekscene is niet zo interessant als zeg maar de Deense tv detective wereld, de zogenaamde Scandi Krimi’s.

Maar het vijftal uit Kopenhagen komt binnenkort met een nieuw album dat –als we mogen afgaan op nieuwe single Vendetta- wel spekkie voor ons bekkie zou kunnen zijn. Wellicht speelt hier de invloed van de producer. Het is voor het eerst dat Iceage met een externe producent in zee gaat. Zijn naam is Sonic Boom. Hij komt uit de roemruchte Britse indie-band band Spacemen Three.

Vendetta verraadt weinig punkinvloeden, het model lijkt eerder de Britse pillenpop die rond 1990 opdook in Manchester. Rockbands ontdekten toen de House en xtc en begonnen muziek te maken met een dance-beat. The Stone Roses en Happy Mondays waren pioniers van het genre. Zoals die bands toen klinkt Iceage nu op Vendetta, behoorlijk gedrogeerd, maar ook opwindend en aanstekelijk. De zang is wat ruw en ongepolijst, maar dat is een kwestie van wennen. Daar staat tegenover dat Vendetta het beste intro heeft van 2021 tot nu toe.

Cool Sounds – Bystander

Met vier albums op de meter kan je Cool Sounds nauwelijks een beginnende band noemen. En we hebben ook al eerder nummers van het gezelschap uit Melbourne -Australië dus- gedraaid. Maar het zestal lijkt nu pas echt goed op stoom te komen. Het kan de oefening zijn die kunst baart, de stand van de maan of de gevolgen van de ene lockdown na de andere, maar feit is dat Cool Sounds met Bystander hun met afstand beste album tot nu toe heeft afgeleverd.

Om de plaat bij het woord te voegen hebben we het titelnummer van het nieuwe album van Cool Sounds tot IJsbreker gebombardeerd. Al je denkt, hee die hebben goed naar Lou Reed geluisterd, dan heb je gelijk. Het precieze voorbeeld is Sweet Jane, een nummer van Loaded, het laatste Velvet Underground album met ome Lou. Is dat een probleem? Absoluut niet!

Miss Grit – Blonde

Er schijnt dus een hausse te zijn in de verkoop van elektrische gitaren. Vooral jongen meiden hebben belangstelling voor een scheurijzer zeggen onderzoekers. Het zou zomaar de goede invloed van St Vincent kunnen zijn.

De Koreaans-Amerikaanse zangeres-gitariste Margareth ‘Miss Grit‘ Sohn (21) noemt het alias van Annie Clark als een van de redenen waarom ze muziek is gaan maken. Net als St Vincent is Miss Grit geen zangeres die ook gitaar speelt, maar een gitariste die ook zingt. Hoe vaardig ze wel niet is op de zes snaren laat ze op Blonde horen, een van de zes tracks op haar vers verschenen (2e) EP, Imposter.

Het eerste wat je hoort op Blonde is een gitaar. Het is de kick off van een proggy-rocky ballad met een speeltijd van ruim vijf minuten. Daarvan is zeker de helft gereserveerd voor gitaarsolo’s. Miss Grit gaat er vol in, toch blijft Blonde een intieme affaire. De luchtgitaar kan in de foedraal blijven. Zingen kan Miss Grit ook bovengemiddeld en ook liedjes schrijven gaat haar goed af. Dit alles leidt tot de conclusie dat er een sterretje is opgestaan.

Two Feet – Fire

Internet houdt van schuttingtaal. Zet fuck in een songtitel en je hebt gegarandeerd een hit. Two Feet debuteerde een paar jaar geleden met het nummer Go Fuck Yourself, de teller staat op ruim 350 miljoen plays. Nu moet gezegd worden dat Go Fuck Yourself een ijzersterke track is en omdat Two Feet nog wel meer nummers heeft met tientallen miljoenen plays is hier geen sprake van een toevalstreffer en ook niet van een novelty hit.

Two Feet is één man, Zachary William Dess uit NYC. Hij speelt op het alternatieve rockveld. Zijn sound is een mix van gitaar, elektronica en falsetzang.

Zach’s achtergrond is jazz en blues, maar dat weet hij dus goed te verstoppen. Met Two Feet (bijna 61 cm) begon hij in 2016. Vorig jaar bracht hij zijn tweede album uit. Fire staat daar niet op, maar had wel gekund, want qua vorm en inhoud van het zelfde laken een pak. Het ingetogen Fire is opgehangen aan een gitaarloopje dat nabije familie is van dat van Every Breath I Take van The Police. Ode of plagiaat? Sting heeft nog niet gedreigd met een rechtszaak dus het zal het eerste wel zijn.

 

Brodka & Scottibrains – Wrong Party

Dat hip ook goed kan zijn bewijzen Brodka & Scottibrains met debuutsingle Wrong Party. Brodka is Pools en best beroemd in haar vaderland. Scottibrains is de huisband van het Engelse Speedy Wunderground label.

Wrong Party is makkelijk de toegankelijkste release van het label. Als je bekend bent met het werk van bands als Black Midi, Black Country, New Road en Squid weet je dat dat niet heel moeilijk is. De zeker voor herhaling vatbare samenwerking tussen de Poolse diva en de Britse hipsters is een poppy dansplaatje met een female touch met een punky attitude.

Dat de single uit de koker van Speedy Wunderground komt hoor je aan de new wave gitaren en oprispingen van een saxofoon. Het toch al straffe tempo wordt allengs opgevoerd tot een voor alle partijen bevredigende climax is bereikt. Met de lang gekoesterde wens van Monika Brodka om ook buiten Polen voet aan de grond te krijgen gaat het goed komen.