Category: De IJsbreker

Mattiel – Jeff Goldblum

Met nieuwe single, Jeff Goldblum begeeft Mattiel zich in het goede gezelschap van o.a. Gorillaz, Lady Gaga, Madness en tig anderen acts die een liedje hebben geschreven over  een beroemde filmster.

Spelen in blockbuster films is overigens maar een van de activiteiten van Jeff Goldblum. Hij is ook nog regisseur, baas van een jazzband en presentator van een eigen show op Disney+ waar hij zijn licht laat schijnen over zaken van belang als Tattoos, koffie en vuurwerk. Kortom een man die wel een ode verdient.

Maar sorry, Jeff, Het nummer gaat helemaal niet over jou, maar over een lookalike. Ingeklemd tussen twee gitaarmuurtjes zingt Mattiel Brown hoe ze als een blok viel voor een gast die er uitzag als een jongere Jeff Goldblum. Het lekker gruizige rockliedje is de eerste single van het derde album van het duo. De plaat gaat Georgia Gothics heten. De albumtitel is ook een soort van ode, aan de muziekscene van de home state van Mattiel, die tal van acts heeft voortgebracht waaraan een soort positieve gekte kleeft, denk aan R.E.M., Outkast of van recenter datum The Black Lips, en Mattiel natuurlijk.

 

The Lazy Eyes – Fuzz Jam

Vanwege Corona heeft Australië zich moeten afzonderen van de rest van de wereld. Zelfs op het releasefront is het een stuk stiller dan normaal. Maar af en toe slipt er toch nog een bijzonder muziekje door de quarantaine, zoals Fuzz Jam van The Lazy Eyes.

Het komt niet vaak voor dat je aan een songtitel kunt aflezen wat je te wachten staat, maar Fuzz Jam is hoe het nummer heet en een fuzz jam is wat je krijgt. Vier en halve minuur gedrogeerde gitaren, stonede zang en samenspel op hoog niveau. Mocht Fuzz Jam ooit in een hitlijst belanden, behalve dan de Graadmeter dan zal het de Snob 2000 zijn, want niet geschikt voor het grote publiek. Maar de fijnproevers zullen er zeker raad mee weten. 

King Hannah – All Being Fine

Vorige week donderdag hadden we in Nederland eindelijk de kans om King Hannah live te zien spelen op het geweldig memorabele Le Guess Who? festival! Daar waren al een hoop nummers te horen die we niet kennen van de vorig jaar verschenen EP “Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine”, niet zo gek als je weet dat de Pinguinontdekking vijf dagen later het nieuws betreft het debuut album gaan brengen!

Het Liverpool-duo Hannah Merrick en Craig Whittle, alias King Hannah, heeft een paar dagen geleden hun debuut-LP I’m Not Sorry, I Was Just Being Me voor 25 februari aangekondigd via City Slang. De aankondiging gaat gepaard met de release van de nieuwe single “All Being Fine”. De IJsbreker van deze week, en nummertje drie alweer voor King Hannah. Met All Being Fine wordt de grote doorbraak ingezet.

Oorspronkelijk geïnspireerd door Smog en luidruchtige lo-fi bands uit de jaren 90, trekt deze lead single de luisteraar onmiddellijk naar stille wateren met diepe gronden, de sfeer die overkomt als het auditieve equivalent van de opening van David Lynch’s klassieke film “Blue Velvet ” – de bebloede vinger die in het weelderige groene gras ligt. Geschreven en vervolgens opgenomen met extra muzikanten Ted White, Jake Lipiec en Olly Gorman in slechts acht maanden, is de LP een gewaagd, gedenkwaardig en zelfs verrassend document van een gedeelde droom, een vervulde ambitie en een gerealiseerde visie. I’m Not Sorry, I Was Just Being Me is een debuut waar veel mensen reikhalsend naar uitkijken en een duidelijke indicatie dat dit het begin is van een lange, vruchtbare reis voor King Hannah.

Mitski – The Only Heartbreaker

Op haar nieuwe single komt de Japans-Amerikaanse zangeres Mitsuki Laycock, roep en artiestennaam Mitski tot de conclusie dat het aan haar ligt. Al die break-ups en shake-ups zijn haar schuld. Zij is The Only Heartbreaker. Of ze daarmee zit kan je je afvragen. The Only Heartbreaker straalt een duivelsgenoegen uit dat wordt bevestigd door de clip waarin alles wat miss Mitski aanraakt in de fik schiet.

Het instrumentale coda van het van het door 80’s synthesizers voortgestuwde nummer is er zo een waarbij in andere tijden massaal de aanstekers de lucht in zouden gaan.

Het licht ontvlambare, The Only Heartbreaker vormt samen met mystiek melancholieke Working For The Knife de voorhoede van Mitki‘s nieuwe album dat begin volgend jaar het daglicht zal zien. Gebrek aan aandacht heeft Mitski nooit gehad, maar met haar zesde album zal ze zich definitief gaan nestelen als een van de grote indie-diva’s van de 21ste eeuw.

Optreden: 4 mei Paradiso.

Nation of Language – The Grey Commute

Het begint er op te lijken dat Nation Of Language eindelijk op doorbreken staat. Eindelijk is misschien wat overdreven; de band bestaat pas 5 jaar. The Grey Commute is de vierde track die we draaien van de New Yorkse neo-synthi-popband, hun tweede IJsbreker. Maar dit keer zijn we niet langer de enigen.

De nieuwe Nation single is weer zo’n absurd authentiek klinkend synthipop-liedje, dat zo van een oud album van The Human League of Gary Numan had kunnen afkomen, ware het niet dat de geluidskwaliteit onnoemelijk veel beter is. Verschil is ook dat genoemde namen een hernia riskeerden door dat gesleep met hun loodzware apparaten terwijl de toetsenist van Nation Of Language waarschijnlijk een paar plugins heeft geïnstalleerd op zijn laptop. Je kun bekvechten of Nation Of Language origineel is of niet. Wie zegt dat het trio een coverband is met eigen nummers heeft geen ongelijk, maar het zijn wel erg lekkere nummers. 

Liily – TV Or Not TV

‘Een band die zo tekeer gaat valt vroeg of laat een keer op’ schreven we twee jaar geleden n.a.v. Wash, de debuutsingle van Liily. Dat moment van doorbraak is nu aangebroken. Blogs en bladen komen sterren te kort om hun waardering uit te drukken voor TV Or NOT TV, het debuutalbum van het kwartet uit L.A.

We schreven toen ook dat je Liily kon plaatsen ergens tussen Rage Against The Machine en Jane’s Addiction in, beetje punky, beetje rappy dus en behoorlijk rocky. Die invloeden hoor je nog steeds, maar de band heeft zijn stijlenpalet sindsdien flink uitgebreid. Je kunt het zo raar niet bedenken (Jazz? Electro!) of je hoort er wel iets van terug in een van de nummers op het TV Or Not TV album, maar dan gedrenkt in noise en gebracht met de energie van een drietrapsraket.

Chaos ligt op de loer, maar krijgt door de strakke leiding van zanger Dylan geen kans om de boel te ontregelen. Een album dat zo veel kanten opschiet kent geen representatief nummer, maar de titelsong is een uitstekend startpunt. Als Liily live ook maar half zo goed is als op plaat is er geen houden meer aan.

Lime Garden – Clockwork

Corona is de schuld van veel ellende in de muziekwereld, maar zoals JC ooit opmerkte, ‘heb elk nadeel ook zijn voordeel’. Zo kreeg Lime Garden, een meidenkwartet uit het Britse Brighton net een beetje de smaak van het live spelen te pakken, konden ze de boel weer afbreken. Het voordeel van de gedwongen thuisvlijt is dat ze nu makkelijk een uurtje kunnen vullen met alleen maar sterke tracks, die ze ook nog eens kundig en overtuigend kunnen uitvoeren. Oefening baart kunst enzo.

Die progressie hoor je in de vijf liedjes die de band tot nu toe heeft uitgebracht. De eerste drie zijn leuk en aardig, de laatste twee respectievelijk goed en geweldig. Wat je ook kunt horen is dat Chloe, Annabel, Leila en Tippi hun eigen geluid hebben ontwikkeld. In reviews wordt Lime Garden o.a. vergeleken met St Vincent, Black Honey en War Paint. Het enige wat je daaruit kunt opmaken is dat ze een zangeres hebben. Genoemde dames zouden in hun handjes knijpen al ze een nummer als Clockwork hadden geschreven.  

The Bug Club – My Baby Loves Rock & Roll Music  

‘Naïeve of zondagskunst is een vorm van beeldende kunst, meestal schilderkunst die gekarakteriseerd wordt door de naïeve en soms kinderlijke manier waarop het onderwerp wordt uitgebeeld’, weet Wiki. Wat The Bug Club uitvreet is een vorm van naïeve popmuziek. Wiki vertelt verder dat naïeve kunst ook wat techniek betreft kinderlijk kan overkomen. Dat geldt dan weer niet voor The Bug Club. Het meisje en de twee jongens spelen als de beste. Wat ze doen is dan ook een keuze en niet het gevolg van onvermogen. The Bug Club wegzetten als een stel amateurs is niet begrijpen wat de essentie is van hun kunst.

The Bug Club heeft een aantal illustere voorgangers, The Velvet Underground en hun grootste fan Jonathan Richman’s Modern Lovers zijn de bekendste. The Bug Club heeft afgelopen jaar vijf nummers uitgebracht, allemaal volgens het zelfde procedé; vetarme coupletten, klevend refrein, dikke gitaarsolo en klaar. Met een speelduur van 2.37 is My Baby Loves Rock & Roll Music hun langste liedje tot nu toe. En hun beste.

BC Camplight – I’m Alright In The World

Een ‘musician’s musician’ is een muzikant die vooral door zijn/haar collega’s wordt gewaardeerd, maar door het publiek nog moet worden ontdekt. Vaak gebeurt dat pas na zijn/haar verscheiden. Denk aan John Prine. Ook BC Camplight is zo’n musician’s musician. ‘Waar haalt hij het vandaan?’ is een korte samenvatting van de bewonderende commentaren van collega’s op Youtube naar aanleiding van zijn nieuwe single I’m Alright In The World.

BC, Brian Christinzo is een Amerikaanse zanger-songschrijver met bijna vijf albums op zijn naam. Ondanks deze flinke output geniet hij in popkringen vooral bekendheid omdat een deel van zijn oude backingband is opgegaan in The War On Drugs en vanwege zijn bijdragen aan het Epic album van zijn Sharon van Etten. Van alle songs die hij sinds 2005 heeft uitgebracht heeft er maar ´´´´´e´en meer dan een miljoen plays, het ook door ons gedraaide I’m Desperate. Die titel typeert de man, zelden zit het BC mee. Gelukkig is hij wel een doorzetter en zit hij dankzij of ondanks die rampspoed nooit om materiaal voor songs verlegen.

Blijkens de titel van zijn nieuwe single, I’m Alright In The World heeft hij zich of in zijn lot geschikt of zit het hem de laatste tijd een beetje mee. Er van uit gaande dat de tekst auto bio is natuurlijk, maar dat lijkt wel het geval. De hoofdpersoon, die tot de conclusie komt dat hij Alright In The World is heet net als de auteur Brian.

Die voorzichtig optimistisch toon hoor je terug in de muziek van het ruim opgezette I’m Alright In The World met zijn prettige shuffle beat, Beach Boys achtige vocalen en proggy-rocky gitaarpassages. En die sample; is dat een een baby of een kat? Daarover zijn we nog niet helemaal uit. Wel over het feit dat BC Camplight veel meer aandacht verdient. Liefs bij leven.

Møtrik – Streamline

Vergeet post-punk, de nieuwe trend is Krautrock. Krautrock lijkt op post-punk, maar dan Duits en chronologisch gezien iets ouder dan punk, een soort pre-punk dus. Møtrik heeft zelfs een Duits aandoende naam, maar de band komt uit Portland, het noord oosten van de VS dus.

Møtrik komt van motoriek, de naam van een vierkwartsmaat die erg in zwang was bij oorspronkelijke Krautrock bands als Can en Neu!. Luister naar Streamline en alles zal je duidelijk worden.

Møtrik liep een beetje op de muziek vooruit. Toen de band debuteerde in 2014 was er van een post punk revival nog geen sprake, laat staan van een opleving van Krautrock. Gelukkig hield de band stug vol en nu aan de vooravond van de release van hun vierde album lijkt de aanhouder alsnog te winnen.  In de loop van hun bestaan is Møtrik iets minder stikt in de leer geworden. Met zijn lekkere beat en poppy zang is Streamline de perfecte song voor een ritje op de autobahn.   

MØØN: The Cosmic Electrics Of Møtrik verschijnt op 12 november.