Category: De IJsbreker

Personal Trainer – Politics

De nieuwe, vijfde single van Personal Trainer begint met een basloopje dat sterk doet denken aan Under Pressure, de muzikale flirt van Queen en David Bowie.

Terwijl de bas lekker doorloopt, neemt de rest van de band een afslag naar bekender terrein, dat van de gecontroleerde chaos. Langzaam duiken er steeds meer instrumenten op in de mix. Ook de koortjes worden met smaak en beleid geïntroduceerd. De uitkomst is een supersterke single, die zeker tegen het einde aan prime time Herman Brood doet denken.

Politics is in alle opzichten een stap voorwaarts voor Personal Trainer. Een beter nummer, betere productie en een uitstekende performance. Wilde de band in vorige nummers nog wel eens als een kluit pupillen met zijn allen achter de bal aan rennen. Nu is er sprake van een prima spelverdeling.

De gezelligheidsclub voor loslopend talent uit de Amsterdams ondergrondse  heeft de potentie om door te dringen tot de eredivisie. Misschien moet aanvoerder Willem Smit (Canshaker Pi) eens vaste contract gaan overwegen.

Haelos – I’m There

Een nieuw nummer van Haleos is altijd goed nieuws. Is het niet voor de dansers onder ons dan toch zeker voor liefhebbers van de betere in trip hop geweekte stemmingsmuziek.

I’m There is er één voor het hoofd. Meestal neemt Lotti Bernardout de vocale honneurs waar. Op I’m There deelt ze de microfoon met Arthur Delaney. Waar Haelos zich telkens weer meester in toont is in de smaakvolle spaarzaamheid van hun arrangementen. Ook de kunst van het toewerken naar een climax beheerst de band als weinig anderen.

Die warme leegte maakt I’m There tot ideale soundtrack van een lange (virtuele) wandeling door een herfstig bos. Liefst vergezeld van een trouwe viervoeter.

King Gizzard & The Wizard Lizard – Automation

Later deze maand verschijnen albums 18 en 19 van de band die nooit stilzit, King Gizzard & The Lizard Wizard. Het gaat om een studio en een liveplaat die tegelijk zullen uitkomen.

Het debuutalbum van club uit Melbourne verscheen in 2011. Een simpele rekensom leert dat ze gemiddeld 2,1 album per jaar uitbrengen. Dat zijn aantallen die sinds de jaren zestig niet meer zijn voorkomen. Bij die 19 zitten ook de live albums. Normaal tellen we die niet mee, maar op de live-platen van King Gizzard staan altijd nieuwe nummers, daarom rekenen we die ook mee.

Niet alleen maakt King Gizzard heel veel platen. De band veranderd ook regelmatig van stylo. Ze hebben psychedelische paddo-rock periode gehad, een tijd waarin ze fusion/jazz rock maakten en zojuist een metalfase afgesloten.  

Vergeleken met voorgaand werk is nieuwe single, Automation een vrij conventionele rocksong. Nu zit het niet in de aard van het Lizardje om netjes tussen de lijntjes te blijven, maar in Automation zitten geen gekke tempowisselingen, klinkt de zang min of meer onvervormd en is er een duidelijk verschil tussen couplet en refreinen.

Wat je wel krijgt is een ruime portie gitaar, een hyperactieve bas en een hook waar je je jas aan kunt ophangen. Dit alles binnen het traditionele tijdsbestek van drie en halve minuut. Of Automation representatief is voor het nieuwe album? Waarschijnlijk niet. Op 20 november weten we meer.

Black Foxxes – Jungle Skies

Black Foxxes was toch al geen vrolijke band, maar het nieuwe album van het trio uit Bristol dat volgende week uitkomt is nog donkerder dan we van ze gewend zijn. Daar is ook alle reden toe.

Frontman Mark Holley schreef het leeuwendeel van de nieuwe songs in een periode van onrust en tegenslag. En dat bedoelen we nog geen eens de Corona ellende. Holley lijdt aan een akelige ziekte, niet levensbedreigend, maar wel zeer in grijpend. De officiële naam voor zijn kwaal is alopecia androgenetica. In gewone mensentaal, haaruitval. De ziekte is erfelijk en ongeneselijk en bij Holley al zo ver gevorderd dat hij zijn hele hoofd kaal heeft moeten scheren.

Min of meer tegelijkertijd ging zijn ritmesectie er vandoor. Of hij heeft ze de laan uitgestuurd. Het is niet helemaal helder wat er precies is gebeurd. Maar het gevolg was dat Holley in een zwart gat viel. Daar is hij weer uit geklommen mede dankzij zijn muziek.

Gelukkig is Mark Holley kunstenaar genoeg om zijn persoonlijke perikelen zo te verwoorden dat zijn teksten meer zijn dan verkapte dagboeknotities. Ook muzikaal klinkt hij zeer geïnspireerd. Jungle Skies, de vierde preview van het nieuwe album is een smeulende ballad in een stijl ergens tussen The Smashing Pumpkins en Radiohead in. Een bijzonder nummer van een bijzondere band.

King Hannah – Crème Brûlée

Crème Brûlée is de debuutsingle van King Hannah, een hij/zij duo uit Liverpool. Zij heet Hannah Merrick en zingt. Haar partner heet Craig Whittle en speelt gitaar. Samen schrijven ze de nummers.

Dat laatste heeft enige voet in aarde gehad. Dat ze kan zingen weet Hannah wel. Als kind zong ze al in Disney Musicals, maar dat ze ook goed is in het schrijven van liedjes wilde er bij haar maar moeilijk in. Ruim een jaar heeft Craig er over gedaan om haar over haar schroom heen te helpen en haar te overtuigen een band te beginnen.  Een naam had hij al, King Hannah.

De lange aanloop verklaart wellicht het gerijpte karakter van Crème Brûlée. De single klinkt eerder als het werk van een act met de nodige kilometers op de teller dan van een stel debutanten. Crème Brûlée dat een dikke zes minuten klokt, valt in twee delen uiteen. Part 1 is van Hannah. Op Part 2, dat zo’n beetje de helft van de song in beslag neemt, mag Craig uitpakken op gitaar. Als we een vergelijking mogen maken, Crème Brûlée begint als Mazzy Star en eindigt als Neil Young.

De single is uit op City Slang, een Amerikaanse label dat -getuige een artiestenstal met paradepaardjes als Caribou, Calexico en Wye Oak – aan strenge kwaliteitscontrole doet.

All Them Witches – The Children of Coyote Woman

Je zult niet de eerste of enige zijn die bij het horen van de naam All Them Witches meent te maken te hebben met een herrieband. Maar dat valt reuze mee. Of tegen natuurlijk, dit geheel afhankelijk van je muzikale geaardheid. 

Het uit Nashville Tennessee afkomstige All Them Witches rockt vrij bescheiden en ook nog een op een manier die past bij hun southern roots. American Gothic wordt hun stijl wel genoemd, een wat duistere vorm van Americana met echo’s van swamp rock, delta blues en een mespuntje voodoo. Zelf voeren ze vroege Black Sabbath en de oude Dr John op als ijkpunten.

All Them Witches heeft  sinds 2012 al acht albums uit de puntmuts getoverd. Waaronder een in Brussel opgenomen live-plaat. The Children Of Coyote Woman is terug te vinden op het eerder dit jaar verschenen album, Nothing As The Ideal en lijkt geïnspireerd door een oude Indiaans volksverhaal. Eerder al bracht All Them Witches een track uit met de titel, The Marriage Of Coyote Woman. Zowel de leadzang als de drums hebben iets inheems Amerikaans, een lonesome slidegitaar vervolmaakt de spooky sfeer.

De nieuwe IJsbreker is zeer geschikt voor liefhebbers van o.a. Jason Isbell, My Morning Jacket en ook (de oude) Highly Suspect.

Baba Stiltz – Running To Chad

Een nieuwe naam in Pinguinlandia! Baba Stiltz is een 26 jarige Zweed met een verleden in de dance en hip hop. Hij heeft een EDM album op zijn naam staan en beats geleverd aan verschillende rappers waaronder de niet onbekende Yung Lean.

Op zijn eerste release in twee jaar tapt Baba echter uit een heel ander vaatje. De beats beu is hij nu toegetreden tot de wondere wereld van de lo fi indiepop. Had hij eerder moeten doen denk je als je Running To Chad hoort.

Aan de piepjes en leuke synth-lijntjes herken je zijn dance verleden, maar het is de elektrische gitaar waarmee Baba nu kleur bekent. Het tempo ligt hoog, toch is Running To Chad een super relaxed nummer. Baba is geen geweldige zanger, maar heeft een fijne stem. Je kunt er op dansen, maar een dj zal het nummer niet snel in zijn of haar set opnemen. Tenzij het na sluitingstijd is. Het zijn deze tegenstrijdigheden die Running To Chad tot een opvallend nummer maken. En een veelbelovend debuut van Baba Stiltz nieuwe stijl.

 

Fleet Foxes – Can I Believe You

En toen was er vanuit het niets plots een nieuw album van Fleet Foxes. De meeste bands kondigen de komst van nieuw werk aan met één of twee, en soms wel vijf nieuwe singles. Fleet Foxes doet daar niet aan. De band van Robin Pecknold gooide afgelopen woensdag hup in één worp het complete nieuwe album online. Op de diverse streamings-diensten, maar ook op Youtube. Zo van, veel plezier ermee! Nou dat gaat wel lukken.

Shore is namelijk een dijk van een plaat. De band grijpt deels terug op het oude geluid, de dromerige indie-folk van het ook alweer twaalf jaar oude debuutalbum, maar gaat ook het avontuur niet uit de weg. De samenzang is om weer door een ringetje te halen en de songs zijn vrijwel zonder uitzondering erg sterk. Bij één van de maar liefst vijftien nieuwe songs op het vierde Fleet Foxes album is een lyrics video gemaakt. Blijkbaar vindt de band Can I Believe You de beste binnenkomer.

Wij gaan daar in mee, want, Can I Believe You van Fleet Foxes is de nieuwe IJsbreker!

Michigander – Let Down

Op een week na is het precies een jaar geleden dat we voor het eerst kennismaakten met Michigander, een act uit -inderdaad- de Amerikaanse staat Michigan. De naam suggereert een band en die is er ook, maar Michigander zou Michigander niet zijn zonder Jason Singer.

Toen we Mitchigander introduceerden merkten we op dat Jason Singer het niet moet hebben van zijn uiterlijk. Met zijn bolle buik en dikke bril lijkt nog het meest op zijn staatsgenoot, filmmaker Michael Moore. Maar dan met raar haar in plaats van een pet.

Gelukkig hoeft een zanger er tegenwoordig niet meer uit te zien als een jonge god. Daar moeten we waarschijnlijk Ed Sheeran voor bedanken, maar dit terzijde.

Zoals veel generatie Z’ers scoort ook Jason Singer zijn mosterd in het verleden. Zo heeft Let Down wel iets U2-erigs. Op het eerste gehoor klinkt de nieuwe single van Michigander als een vrolijke -niks aan de hand- meezinger. Maar schijn bedriegt ook hier. Singer blijkt voor de zoveelste keer een blauwtje te hebben gelopen. De titel Let Down betekent teleurstelling. ‘I’ve Got High Hopes’ zingt Singer vol goede moed, ‘But They Usualy Let Me Down’. Laten we hopen dat hij de moed niet opgeeft, want zijn ludduvedu levert mooie muziek op.

girl in red – rue 

We nemen deze week afscheid van Mari Ulven a.k.a. girl in red. Niet omdat we haar zat zijn, maar omdat ze zo beroemd gaat worden dat ze onze hulp niet meer nodig heeft. Om als indie-act door te breken naar de mainstream kom je er niet onder uit om water bij de wijn te voegen. Die ontwikkeling zie je al een tijdje bij Mari. Haar eerste opnamen waren best krakkemikkig. Je hoorde goed dat ze thuis had zitten pielen met niet veel meer dan een laptop, een beetje goede wil en een heleboel talent. Haar primaire doelgroep was meiden die zoals zij op meiden vallen. Al snel breidde haar publiek zich uit en steeg het aantal plays op Spotify tot ruim zes en half miljoen luisteraars per maand. Dat zijn hitartiest aantallen.

rue is haar best geproduceerde single en meest poppy song tot nu toe. Net als voor haar Coldplay, Muse en Tame Impala is een doorbraak naar de mainstream niet meer te vermijden. Daar lijkt ze ook op aan te sturen. In reu (berouw) is de gender van de aangesproken persoon onduidelijk. Fans weten wel beter, maar nieuwkomers zouden kunnen denken dat de ‘you’ een jongen is. Duidelijke LGBT nummers komen in landen als de V.S. en Engeland niet op de radio. En airplay is nou eenmaal een voorwaarde voor hitsucces. girl on red lijkt die drempel dus bewust te hebben weggenomen. Wat ze  natuurlijk helemaal zelf moet weten. Dat ze met rue naar de commercie lonkt neemt overigens niet weg dat het een uitstekend nummer is. Een happy-sad liefdesliedje in een gothic jasje. 

Als reu echt zo’n grote hit wordt als verwacht en gehoopt zal Mari binnenkort te horen zijn op 3FM, Radio 38 en noem maar op en dan zit onze taak erop. Gelukkig hebben we de foto’s nog.