Category: De IJsbreker

Amen Dunes & Sleaford Mods – Feel Nothing

Een nieuw label, een nieuwe single. Na 3 jaar niks pakt Amen Dunes, de draad weer op. Even ter opfrissing van het geheugen. Amen Dunes is een rockact van het experimentele soort uit NYC. Op het podium staan een paar mensen, maar in de studio is Damon McMahon heer en meester.

Dat nieuwe label is Sub Pop, dat als start-up furore maakte door Nirvana te tekenen en sindsdien de gemoederen bezig houdt met acts als Fleet Foxes, Beach House en Rolling Blackout Coastal Fever.

De lat ligt dus vrij hoog. Niet alleen vanwege het nieuwe prestigieuze thuis, maar ook op basis van in het verleden behaalde successen van Amen Dunes. Daarnaast schept de medewerking van Sleaford Mods verwachtingen. Om met die laatsten te beginnen.

Nadrukkelijk aanwezig zijn ze niet. Feel Nothing heeft niks van de opgefoktheid waar het duo uit Nottingham om bekend staat. De synthesizers worden wel bespeeld door Andrew Fearn en aan het einde steekt ook Jason Williams nog even zijn hand op, maar om nou te zeggen dat het duo nou echt zijn stempel op Feel Nothing, nee.  De nieuwe single van Amen Dunes speelt zich grotendeels af op bekend terrein, alleen het einde wijkt af, dat doet nog het meest denken aan Happy Mondays, tijdens een van hun minder nuchtere fases. Goed om aan te horen is het wel.

Gang Of Youths – the angel of 8th ave.

Niet alleen de titel van the angel of 8th ave. van Gang Of Youths is Springsteen-iaans. Ook de song zelf roept associaties op met de oude Boss. Naast invloeden van Bruce zullen de geoefende oren ook de invloed horen van Joy Division/New Order en dan met name van bassist Peter Hook. Gang Of Youths maakt geen geheim van hun bronnen, en waarom zouden ze.

Sinds we hier voor het laatst de naam Gang Of Youths dropten (en de band op Pinkpop stond) is er het een en ander gebeurd. Thuis in kangoeroe-land is The Gang door gestoten naar de eredivisie. Daar willen ze graag blijven, vandaar dat ze ruim de tijd genomen om aan de opvolger van doorbraakalbum ‘Go Farther In Lightness’ (2017) te sleutelen.

Ondertussen heeft gangleader Dave Le’aupepe de liefde van zijn leven gevonden. Het probleem dat zij in Londen woont heeft hij opgelost door haar achterna te reizen. Zijn band is hem trouw gevolgd. Op de gitarist na, die kreeg heimwee en is weer terug gegaan. Zij vervanger is overgelopen van Noah & The Whale.

Het uitstekende angel of 8th ave. is de eerste single van het nieuwe, nog naamloze album van Gangs Of Youths dat naar verwachting na de zomer ten doop zal worden gehouden.

AA Sessions, paperflag – Everyone Loves A Woman (feat. CLT DRP, PROJECTOR, Ergo Smith)

Ergens op het Engelse platteland staat een studio, die wordt gerund door een wisselende groep muzikanten. Ze noemen zich -vrij naar Anonymous Alcoholics- AA Sessions. Erg anoniem zijn de muziekmakers overigens niet. Hun namen worden per track vermeldt. Alleen hebben tot nu toe nog maar weinig mensen van gehoord van paperflag, CLT DRP, PROJECTOR en/of Ergo Smith.

Aanvankelijk hanteerde de club de regel dat ze nooit langer aan een nummer mochten werken dan één dag. Dat hielden ze goed vol. Ook omdat er weinig afleiding was. De studio ligt zo geïsoleerd dat er geen internet is, zelfs geen telefoonbereik. Wel staat het bier koud en kan wie wil een duik nemen in een koffer met chemische versnaperingen. Een selectie van de eendag-opnamen verscheen in 2019 in het kader van Record Store Day op LP.

En toen kwam Corona en werd alles anders. Er doken minder muzikanten op en de eendag- regel werd verlaten. Tenminste zo lijkt het. Het is schier onmogelijk dat het door An.Knee van PROJECTOR gezongen Everyone Loves A Woman in één etmaal is opgenomen en gemixt. De nieuwe single van de vriendenclub is een geïnspireerde, gedetailleerde, ietwat industrieel getinte ballad, waar zo te horen heel wat uurtjes werk in is gaan zitten. Welbestede uurtjes. We hopen dan ook dat AA Sessions een nieuwe regel invoert. Dat deze club voorlopig even bij elkaar blijft.

Pip Blom – Keep It Together

Pip Blom begon ooit als solo-artiest. Voor optredens had ze een band nodig. De eerste die ze rekruteerde was haar broer, Tender op gitaar. In de persoon van Gini Cameron vond ze de ideale drummer. Het kwartet werd compleet met de komst van Darek Mercks op bas.

Zoals dat gaat als het goed is groeiden Pip en begeleidingsband aan elkaar vast en is de band nu een organisch geheel. Som der delen enzo.

Hoe echt en hecht The Pip Bloms wel niet zijn geworden laat nieuwe single Keep It Together horen. De band heeft op alle fronten winst geboekt; compositie, arrangement en niet op de laatste plaats ook de uitvoering. De lol die van Keep It Together afspat is niks minder dan aanstekelijk. Dat geldt overigens ook voor de bijbehorende clip.

Met deze nieuwe Pip hit komen we de zomer wel door, zeker met de wetenschap dat na de zomer ook nog eens het nieuwe album uitkomt.

Wet Leg – Chaise Longue

Je kunt er niet vroeg genoeg bij zijn. Chaise Longue, de debuutsingle van Wet Leg is nog nat, zo nieuw is hij. Wat het damesdubbel van (uit?) het Isle Of Wight er toe heeft bewogen hun beestje Wet Leg te noemen is onduidelijk. Een ‘wet leg’ is iets technisch, heeft te maken met afvoer en expansievaten.

Wat wel helemaal helder is is dat Rhian Teasedale en Hester Chambers een eerste klap uitdelen die nog lang zal na beven. Er zijn maar weinig bands die zo vol zelfvertrouwen en met zo’n duidelijk uitgekristalliseerde stijl ten tonele treden. In Engeland hebben ze het al over de ‘the best new band on the planet’. Maar daar overdrijven ze graag en zijn ze ook niet gespeend van enig chauvinisme. Toch, een beter debuut dan Chaise Longue hebben ook wij dit jaar nog niet gehoord.

Wet Leg hoort tot het leger ‘girls with guitars’ dat langzaam maar zeker de indie wereld aan het veroveren is. Chaise Longue heeft wel iets post-punkerigs, maar is vrolijker en gekker vooral dan die term doet vermoeden.

Een chaise longue is overigens wat wij een divan noemen, zo’n ligbank waarop psychoanalisten vragen hun patiënten plaats te nemen. Als de opvolger van Chaise Longue net zo goed wordt dan zouden de Britten wel eens gelijk kunnen hebben en is Wet Leg inderdaad de beste nieuwe band op de planeet.

Nation of Language – Across That Fine Line 

De New Yorkse neo new wave band  Nation Of Language legt momenteel de laatste hand aan hun tweede album, de opvolger van het vorig jaar verschenen ‘Introduction, Presence’. Nieuwe single Across That Fine Line schept hoge verwachtingen. Zelden klonk de combi van nerveuze bas, mechanische drums en koele synthesizers zo warm en glorieus.

Sound en stijl zijn nog steeds diep geworteld in de tijd dat bands als OMD, Ultravox en Heaven 17 op d’aarde rondwaarden, maar er is onmiskenbaar sprake van groei op alle fronten; de sound, de songs, maar vooral wat betreft flair en zelfvertrouwen heeft de band stappen gemaakt. Bewondering is beheersing geworden.

De titel van het nieuwe album van Nation Of Language is ‘A Way Forward’. Releasedatum volgt.

The Limiñanas & Laurent Garnier – Saul

Het roemruchte Zuid-Franse psychedelische garage rock duo, The Limiñanas heeft de handen ineengeslagen met de befaamde Noord-Franse techno producer Laurent Garnier.

Wees niet bang Lamiñanas fans. In ieder geval is op de eerste single van het trio de invloed van Monsieur Garnier zo goed als non-existent. Saul is eerder een song in de lijn van de aartsvader van de Franse popmuziek, Serge Gainsbourg. Dat betekent een monotone, hypnotische beat met daarover heen een min of meer gemompelde tekstvoordracht van, naar wij aannemen Lionel Limiñana. In het Frans uiteraard.

Het album dat Lionel, Marie en Laurent hebben gebrouwen wordt in het najaar verwacht en zal De Película gaan heten. Película is speelfilm in het Spaans. Of velletje dat kan ook.

Phoebe Green – IDK

Phoebe Green houdt de bal hoog. Maakte ze indruk met Reinvent. Opvolger IDK, wat staat voor I Don’t Know is misschien nog sterker. Phoebe’s nieuwe single gaat over apathie,  over het verlammende gevoel dat ze soms krijgt als ze teveel op haar bordje krijgt en dan even niet meer weet wat ze moet doen.

De muziek weerspiegelt de emotie. Je zou IDK kunnen omschrijven als een nerveuze ballad. De nervositeit uit zich in een vrijwel constant aanwezige synthesizer dat een geluid produceert dat nog het meest wegheeft van een mug op oorlogspad. De onrust wordt nog eens extra gevoed door een gitaarbreak die niet had misstaan op een van Bowie’s Berlijn albums.

Dat IDK toch de sfeer van een ballad heeft komt door de lekker loom gezongen refreinen. Kortom alweer een bijzonder plaatje van de 22 jarige indie-diva in spe uit Manchester.

 

LUMP – Animal

Laura Marling leidt een dubbelleven. We kennen haar als oorspronkelijke singer-songwriter, type vrouw met gitaar. Maar ze is ook frontvrouw van de elektroclub, LUMP.

De LUMP kar trekt ze samen met Mike Lindsay van de band Tunng. Het eerste LUMP album was experimenteel om niet te zeggen vaag. We leggen de schuld bij Lindsay die met Tunng ook vaak kanten opschiet die slechts voor een select gezelschap te volgen zijn. Op het nieuwe album lijkt Laura een dikkere vinger in de pap te hebben. Animal is fonkelend nummer met een spannend verloop en als extra attractie de immer boeiende stem van La Marling.

Onze politiek is om oorspronkelijke – in de praktijk zijn dat vaak langere- versies van nummers te draaien. Bij Animal van LUMP hebben we gekozen voor de radio-edit. Midden in de albumuitvoering zit namelijk een stuk dat de vaart uit het nummer haalt en de sfeer verbreekt. We leggen de schuld bij Lindsay. Hogere artistieke doelen ontgaan ons dus hebben we bij wijze van hoge uitzondering de korte versie opgepikt.

Animal is het titelnummer van LUMP album twee dat in juli uitkomt.

Babe Rainbow – Ready For Tomorrow 

Babe Rainbow komt uit een van de zonnigste delen van Australië, New South Wales waar het zelfs ‘s winters -die begint daar nu ongeveer- toch al gauw zo’n 20 graden wordt. Het is onvermijdelijk dat zo’n subtropische klimaat doorklinkt in hun muziek, zelfs in de wat snellere nummers als Ready For Tomorrow.

Zo als veel eigentijdse bands uit het land van de kangoeroes beweegt ook Babe Rainbow zich in psychedelische kringen, maar anders dan veel collegae kleurt de band meestal netjes binnen de lijntjes. De hallucinerende effecten in Ready For Tomorrow blijven beperkt tot een effectje op de zang en een mystiek koortje. Verder horen we Afrikaans getinte gitaren en een beat die in de verte wel aan doet denken aan The Stone Roses. Kortom coffeeshop rock op zijn best. Het nieuwe, 4e album van Babe Rainbow heet Changing Colours en is -als het goed is- nu uit.