Category: De IJsbreker

TTRRUUCES – I’m Alive

Veel zomersers dan I’m Alive van TTRRUUCES wordt het waarschijnlijk niet in 2020. Er gebeurt zoveel in het nummer dat je bijna kunt spreken van een potpourri. Stel je voor dat Beck’s Loser een Winner was, gezongen door zijn zus en geproduceerd door Manu Chao. Zo iets.

TTRRUUCES is een duo. De vrouwelijk helft heet Natalie Findlay en is Brits. Natalie kennen we nog als de stevig rockende Findlay. Haar single Your Sister is een oude IJsbreker. Daarna werd het stil rond miss Findley. Nu weten we dus waarom. Ze heeft een partner in crime gevonden.

Hij luistert naar de schone naam Jules Appolinaire en komt uit inderdaad Frankrijk. 

I’m Alive staat op het deze week verschenen debuutalbum van TTRRUUCES dat ze zelf omschrijven als een popopera over Sad Girl Sadie en Lost Boy Syd. Afgaand op I’m Alive krijgen ze elkaar aan het eind.

Natalie en Jules hebben hun album over een periode van acht maanden opgenomen in een huis in Bretagne. Ze spelen alle instrumenten zelf en traden ook op als producer. De mix lieten ze over aan Alan Moulder die we kennen van o.a. Jesus & Mary Chain, Arctic Monkeys en Foals) en het masteren aan monsieur Chab die deed eerder deed voor o.a. Daft Punk en Christine & The Queens.

Sports Team – Camel Crew

Wij zeggen ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’. Opvallen is in ons calvinistische landje een doodzonde. Onze bands zijn daarom vaak wat bescheiden. Een beetje te. Rock ‘n’ roll en bedeesheid is een slechte combinatie. In Engeland houden ze wel van een beetje bluf. En vinden ze ambitie ook geen vies woord. Een band als Oasis is daar mede groot geworden door de grote bek van de gebroeders Gallagher. Ook Sports Team steekt niet onder stoelen of banken dat ze rijk en beroemd willen worden, de nieuwe Oasis.

Om rijk te worden kunnen ze beter een ander genre gaan beoefenen, maar beroemd moet kunnen. Sports Team is waarschijnlijk net even te ruw voor de massa. Aanvankelijk werd de band opgevoerd als lid van de nieuwe post punk golf net als Fontaines DC, IDLES en The Murder Capital. De band is zeker bekend met het erfgoed van Iggy, Lou en The Clash. Maar Sports Team is te onrustig en levenslustig om zich in een hokje te laten duwen. Los daarvan hoe punk ben je als je geboorterond de campus is van de universiteit van Cambridge?

Wat Sports Team wel is is onderdeel van de nieuwe gitaargolf. In een tijd dat de gros van hun generatiegenoten muziek maakt met de laptop sjouwen zij met versterkers, drumstellen en gitaarkoffers. Het wordt gewaardeerd, want aan aandacht en waardering geen gebrek. Dat zal alleen nog maar toenemen, want na M5, Fishing en Here’s the Thing is het brutale Camel Crew weer een schot in de roos. Het debuutalbum van Alex, Oli, Al, Rob, Ben & Henry heet Deep Down Happy en is nu uit.

Remo Drive – Ode To Joy 2

Wie kent het niet ‘Alle Menschen Werden Bruder’, de Ode An Die Freude uit Beethoven’s 9e symfonie? Erik en Stephen Paulson van Remo Drive in ieder geval wel. Vandaar de 2 die ze achter hun nieuwe single Ode To Joy 2 hebben geplakt. 

Beethoven’s Ode To Joy is een product van de Verlichting, een welgemeend eerbetoon aan de goedheid van de mens. De Joy in Ode To Joy 2 van Remo Drive is de roes tengevolge van drank en drugsgebruik. Deze Ode is dus ironisch om niet te zeggen cynisch.

Zanger Erik Paulson constateert dat zijn vrienden bijna altijd in een roes verkeren, van het blowen, van het zuipen of allebei. Dat was al zo toen hij nog studeerde en dat is nog steeds zo nu hij vaak op tournee is. Hij begint zich daar steeds meer aan te ergeren. Niet dat hij zelf geheelonthouder is, maar om nou je hele leven in een roes te verkeren. Daar past hij voor.

Een boeiend onderwerp voor een boeiende rocksong. Net als Beethoven’s 5e heeft Ode To Joy 2 een geweldig intro, een grof scheurende gitaar. Tempo en instrumentatie zijn verder bescheiden zodat de tekst goed verstaanbaar is. Het zwierige refrein lijkt – o ironie- gemaakt om lekker mee te brallen.

Ode To Joy 2 staat op Star Worship, album nummer 3 van de band uit Minneapolis dat de 26ste van deze maand uitkomt.

 

Liz Lawrence – California Screaming

Liz Lawrence is een oude bekende in Pinguinland. De Britse gitarist-zangeres verbleef maandenlang in de Graadmeter met None Of My Friends, een song over de ontdekking ineens volwassen te zijn. Liz komt uit het Bombay Bicycle kamp. Daar zong ze op de achtergrond en deed ze wat gitaarwerk. De BBC kan op zoek naar vervanging, want het ziet er naar uit dat miss Liz het te druk gaat krijgen met haar eigen winkel.

Na een succesvol tweede album, komt ze nu met een ijzersterk begin van hoofdstuk 3 van haar solo-carrière. Nieuwe single, California Screaming is een mid-tempo rocker met een apart gitaargeluid en een meeslepende solo. Die speelt Liz zelf.

Liz componeerde haar nieuwe single tijdens een verblijf in L.A. Daar at ze een keer in een restaurant met op alle vier muren een TV die op Fox News stond. Het station meldde de ene dreiging na de andere ramp, ‘killer bees’, doden door vaping, schietincidenten. Het gewone dagelijkse menu dus van een Amerikaanse 24/7 nieuwszender. Liz heeft 10 dagen lopen hyperventileren van de angstaanjagende berichten. En dat was nog voor de corona crises en de moord op George Lloyd . Kan je nagaan hoe ze zich nu voelt. Maar, zoals een kunstenaar betaamt luchtte Liz haar hart in een song.

De titel, California Screaming is natuurlijk een woordspeling op de evergreen van The Mamas & The Papa’s.

Lewis Del Mar – The Ceiling

Danny Miller en Max Harwood gaan sinds 2015 samen door het leven als Lewis Del Mar. Het New Yorkse duo debuteerde vier jaar geleden met een album dat het, dankzij singles als Loud(y), Waves en Painting (Masterpiece) bijzonder goed deed. Zo goed dat de mannen ruim de tijd hebben genomen om aan een opvolger te werken. Die is inmiddels zo goed als gereed en zal in augustus verschijnen onder de titel….. ‘August’!

De eerste voortekenen van het traditioneel moeilijke tweede album zijn gunstig. De b-kant, Border (CH III) van de nieuwe single is een stemmige, meerstemmige ballad. Uitermate geschikt voor consumptie in de late uurtjes. Het liefst met een glas in de hand en in de buurt van een haardvuur.

De A-kant heeft pit. The Ceiling is een gretig gespeeld en gedetailleerd  geproduceerd nummer met sterk gitaarwerk en gedreven zang. The Ceiling past in het indie-rockbeeld dat het duo schiep met album 1, maar is meer dan een herhaling van zetten. De kernwoorden zijn schwung en zelfvertrouwen.

Over vertrouwen gesproken. Ga er maar van uit dat Lewis Del Mar het moeilijke tweede album syndroom heeft bedwongen. Met gemak.

The Ninth Wave – Happy Days

En toen waren er vier! De laatste keer dat we The Ninth Wave tegenkwamen, zo’n half jaartje geleden waren ze nog met zijn tweeën, maar nu is het een echte band. De regie blijft echter in handen van Haydn Park-Patterson en Millie Kidd, ingezetenen van de grootste stad van Schotland, Glasgow. 

Ook muzikaal is er het een en ander veranderd. Op hun debuutalbum was The Ninth Wave nog een neo new wave band,zoals er vrij veel rondlopen op de Britse eilanden. Ook Happy Days! is zo Engels als witte bonen in tomatensaus bij het ontbijt. Maar een stuk minder makkelijk te herleiden tot een bepaald tijdperk of stroming.

De eerste single van een op later datum te verschijnen EP is een glossy synthipop track met een ietwat onheilspellende sfeer. Op drie kwart zit een verassende EDM-achtige break. Haydn Park-Patterson zingt heerlijk onderkoeld. Zijn stijl en stem roepen associaties op met goed geklede crooners als Brian Ferry en David Sylvian. Het is dus een soort art-rock wat de Schotten maken. De artistieke inslag van The Ninth Wave wordt bevestigd door de bandnaam, die komt van een schilderij van de Russische kunstenaar Ivan Aivazovsky. Happy Days! is typisch zo’n nummer dat baat heeft bij vaker luisteren. Dat kan,  want de nieuwe IJsbreker!

Queen’s Pleasure – Sitter 

 Het komt niet vaak voor dat we een IJsbreker hebben van Nederlands fabrikaat. Het komt dan ook niet vaak voor dat er een polderrocksong verschijnt van het kaliber als Sitter van Queens Pleasure!

Sitter is pas liedje drie van het Amsterdamse viertal, maar klinkt als het werk van een band die al 23 x het nationale clubcircuit is langs geweest. Zo’n sterke balans van bravoure en vakmanschap hoor je zelden. 

Net als debuut single Big Boys Loan mag de drummer aftrappen. Samen met de bassist spreidt hij het bed waarop de zanger en gitarist lekker mogen dollen. En dat laten ze zich geen twee keer zeggen. Het tempo is dat van een wielrenner in de afdaling. Met epo in de aderen. Alsof de geest van Little Richard in de boys is gevaren.

Normaal gesproken had Queen’s Pleasure dit jaar hun Lowlands debuut gemaakt. In een van de kleinere tenten. Als de band zo door rockt zou het niet verbazen als hun Lowlands doop volgend jaar gewoon plaatsvindt in de Alfa!

Fontaines D.C. – A Hero’s Death 

Een goede tip voor pub en popquizers, als je niet weet hoe een nummer heet, vul dan de tekst in, die het vaakst wordt herhaald. Negen van de tien keer is dat de titel.

Maar dus niet bij A Hero’s Death, de nieuwe single van Fontaines DC.

Zanger/tekstdichter Grian Chatten herhaalt meteen aan het begin van het nummer de strofe “Life Ain’t Always Empty” wel zes keer. In totaal komt de regel dertig keer voorbij. A Hero’s Death, het titelnummer van album 2 van de Ierse punkpoets laat zich nog het best omschrijven als een preek, een opsomming van goede raad en levenswijsheden met het zinnetje “Life Ain’t Always Empty” als mantra. De oude punks mochten dan een nihilistische kijk op de wereld hebben, de postpunks, in ieder geval deze club uit Dublin straalt positivisme uit.

Tenminste dat is de bedoeling, maar in Chatten’s performance hoor je ook twijfel. De muziek staat volledig in dienst van de tekst. Er zijn geen breaks, geen solo’s, geen tempowisselingen. De enige versiering bestaat uit een koortje.

Voordat je denkt dat is wel heel serieus allemaal, ik pas even. A Hero’s Death  swingt een kangoeroe. En de titel? Die komt uit een toneelstuk van de Ierse schrijver Brendan Behan. Literatuur dus en daarom voor meerderlij uitleg vatbaar.

Moses – Cause You Got Me

Cause You Got Me van het Londense Moses is Britpop op zijn best, een beetje branie en een heleboel talent.

Met zijn slimme opbouw, gitaarvuurwerk en voetbalrefrein is Cause You Got Me het soort song dat de Britten een ‘anthem’ noemen. Een goede vertaling is er niet. Anthem zit ergens tussen loflied, lijflied en strijdlied in. En zo heeft de band er wel meer. Maar wat Moses echt bijzonder maakt is dat de band net zo sterk is in ballads als in het up-tempo werk. Luister maar naar Waiter, een nummer dat we een paar weken geleden oppikten.

Een week of wat geleden ook kwam Moses met Almost Everything Is Bullshit, album nummer 1. Op de plaat staan 10 songs die allemaal eerder zijn verschenen. Cause You Got Me stamt uit september 2018. Het werd toen geen hit. In het pre-internet tijdperk zou zo’n song een stille dood zijn gestorven, maar in de 21ste eeuw beslist uiteindelijk het publiek. De clip bleef kijkers trekken en de plays op Spotify stapelden zich langzaam maar zeker op. Toen kwam het album en nu gaat het heel hard.

Dat Mozes als beginnende band al zo overtuigend klinkt komt omdat ze een veteraan bereid hebben gevonden om plaats te nemen in de controlekamer. Niemand minder dan Gil Norton produceerde Cause You Got Me en andere nummers van het debuutalbum. Norton verdiende zijn sporen als producer van o.a. Pixies, Foo Fighters en Counting Crows.

Lang verhaal kort. Je hoeft geen profeet te zijn om te voorspellen dat we nog een hoop plezier gaan beleven aan en met Moses.

Ela Minus – they told it was hard, but they were wrong

Wie is Ella Minus en waarom scoort zij IJsbreker met een nummer dat op het eerste gehoor niet zo bij Pinguin past? Om met deel twee van de vraag te beginnen. they told it was hard, but they were wrong is gewoon een retegoed nummer. Een van de beste van de laatste tijd. En het is niet altijd gitaarmuziek wat het menu schaft. Regelmatig pikken we een nummer uit de stapel met synths en een beat uit een doosje. Denk aan Moderat, Metronomy en natuurlijk de late Radiohead.

Je kunt dansen op they told it was hard, but they were wrong, maar het is niet per sé een danstrack. House voor thuis noemen we het soort muziek dat Ela Minus maakt wel. De sfeer is ingetogen om niet te zeggen melancholiek. Er wordt duidelijk naar een climax toegewerkt. Maar niet een waarvan je op tafel springt of wild met je armen gaat zwaaien. Het mooist van they told it was hard, but they were wrong naast de zwoele zang van de componiste zijn de golvende synthesizers die uit alle hoeken van je speakers komen.

Ela Minus is de artiestennaam van Gabriela Jimeno. Ze is geboren en getogen in Bogota, de hoofdstad van Colombia, maar alweer enige tijd residerend in de V.S.  Ze heeft elektronische muziek gestudeerd aan het befaamde Berklee College Of Music in Boston.

Gabriela komt oorspronkelijk uit de punk. Het was Radiohead die haar op het elektronica spoor zette. Sinds 2015 is ze actief als Ela Minus. De oogst tot dusver is een stapeltje singles en EP’s. De laatste tijd zit er schot in haar carrière. they told it was hard, but they were wrong is haar debuut voor Domino Records. Het Britse label voert een streng artiestenbeleid. Ela’s nieuwe collega’s zijn o.a. Arctic Monkeys, Protomartyr en Real Estate. Kortom reden genoeg dachten wij om they told it was hard, but they were wrong van Ela Minus te bombarderen tot IJsbreker.