Category: De IJsbreker

Iceage – Vendetta

Iceage draait al een tijdje mee. Lang genoeg om al vier albums te hebben afgeleverd. De reden dat je de band niet zo heel vaak bij ons hebt gehoord is tweeledig; ze komen uit de punk en ze zijn Deens. Theoretisch hebben we niks tegen punks en al helemaal niets tegen Denen, maar punk is niet het meest radiovriendelijke genre en de Deens muziekscene is niet zo interessant als zeg maar de Deense tv detective wereld, de zogenaamde Scandi Krimi’s.

Maar het vijftal uit Kopenhagen komt binnenkort met een nieuw album dat –als we mogen afgaan op nieuwe single Vendetta- wel spekkie voor ons bekkie zou kunnen zijn. Wellicht speelt hier de invloed van de producer. Het is voor het eerst dat Iceage met een externe producent in zee gaat. Zijn naam is Sonic Boom. Hij komt uit de roemruchte Britse indie-band band Spacemen Three.

Vendetta verraadt weinig punkinvloeden, het model lijkt eerder de Britse pillenpop die rond 1990 opdook in Manchester. Rockbands ontdekten toen de House en xtc en begonnen muziek te maken met een dance-beat. The Stone Roses en Happy Mondays waren pioniers van het genre. Zoals die bands toen klinkt Iceage nu op Vendetta, behoorlijk gedrogeerd, maar ook opwindend en aanstekelijk. De zang is wat ruw en ongepolijst, maar dat is een kwestie van wennen. Daar staat tegenover dat Vendetta het beste intro heeft van 2021 tot nu toe.

Cool Sounds – Bystander

Met vier albums op de meter kan je Cool Sounds nauwelijks een beginnende band noemen. En we hebben ook al eerder nummers van het gezelschap uit Melbourne -Australië dus- gedraaid. Maar het zestal lijkt nu pas echt goed op stoom te komen. Het kan de oefening zijn die kunst baart, de stand van de maan of de gevolgen van de ene lockdown na de andere, maar feit is dat Cool Sounds met Bystander hun met afstand beste album tot nu toe heeft afgeleverd.

Om de plaat bij het woord te voegen hebben we het titelnummer van het nieuwe album van Cool Sounds tot IJsbreker gebombardeerd. Al je denkt, hee die hebben goed naar Lou Reed geluisterd, dan heb je gelijk. Het precieze voorbeeld is Sweet Jane, een nummer van Loaded, het laatste Velvet Underground album met ome Lou. Is dat een probleem? Absoluut niet!

Miss Grit – Blonde

Er schijnt dus een hausse te zijn in de verkoop van elektrische gitaren. Vooral jongen meiden hebben belangstelling voor een scheurijzer zeggen onderzoekers. Het zou zomaar de goede invloed van St Vincent kunnen zijn.

De Koreaans-Amerikaanse zangeres-gitariste Margareth ‘Miss Grit‘ Sohn (21) noemt het alias van Annie Clark als een van de redenen waarom ze muziek is gaan maken. Net als St Vincent is Miss Grit geen zangeres die ook gitaar speelt, maar een gitariste die ook zingt. Hoe vaardig ze wel niet is op de zes snaren laat ze op Blonde horen, een van de zes tracks op haar vers verschenen (2e) EP, Imposter.

Het eerste wat je hoort op Blonde is een gitaar. Het is de kick off van een proggy-rocky ballad met een speeltijd van ruim vijf minuten. Daarvan is zeker de helft gereserveerd voor gitaarsolo’s. Miss Grit gaat er vol in, toch blijft Blonde een intieme affaire. De luchtgitaar kan in de foedraal blijven. Zingen kan Miss Grit ook bovengemiddeld en ook liedjes schrijven gaat haar goed af. Dit alles leidt tot de conclusie dat er een sterretje is opgestaan.

Two Feet – Fire

Internet houdt van schuttingtaal. Zet fuck in een songtitel en je hebt gegarandeerd een hit. Two Feet debuteerde een paar jaar geleden met het nummer Go Fuck Yourself, de teller staat op ruim 350 miljoen plays. Nu moet gezegd worden dat Go Fuck Yourself een ijzersterke track is en omdat Two Feet nog wel meer nummers heeft met tientallen miljoenen plays is hier geen sprake van een toevalstreffer en ook niet van een novelty hit.

Two Feet is één man, Zachary William Dess uit NYC. Hij speelt op het alternatieve rockveld. Zijn sound is een mix van gitaar, elektronica en falsetzang.

Zach’s achtergrond is jazz en blues, maar dat weet hij dus goed te verstoppen. Met Two Feet (bijna 61 cm) begon hij in 2016. Vorig jaar bracht hij zijn tweede album uit. Fire staat daar niet op, maar had wel gekund, want qua vorm en inhoud van het zelfde laken een pak. Het ingetogen Fire is opgehangen aan een gitaarloopje dat nabije familie is van dat van Every Breath I Take van The Police. Ode of plagiaat? Sting heeft nog niet gedreigd met een rechtszaak dus het zal het eerste wel zijn.

 

Brodka & Scottibrains – Wrong Party

Dat hip ook goed kan zijn bewijzen Brodka & Scottibrains met debuutsingle Wrong Party. Brodka is Pools en best beroemd in haar vaderland. Scottibrains is de huisband van het Engelse Speedy Wunderground label.

Wrong Party is makkelijk de toegankelijkste release van het label. Als je bekend bent met het werk van bands als Black Midi, Black Country, New Road en Squid weet je dat dat niet heel moeilijk is. De zeker voor herhaling vatbare samenwerking tussen de Poolse diva en de Britse hipsters is een poppy dansplaatje met een female touch met een punky attitude.

Dat de single uit de koker van Speedy Wunderground komt hoor je aan de new wave gitaren en oprispingen van een saxofoon. Het toch al straffe tempo wordt allengs opgevoerd tot een voor alle partijen bevredigende climax is bereikt. Met de lang gekoesterde wens van Monika Brodka om ook buiten Polen voet aan de grond te krijgen gaat het goed komen.

DARKSIDE – Liberty Bell

Steeds meer dj’s stappen over naar de indie-scene, vaak met behoudt van instrumentarium.  Omdat de meeste dj’s absoluut niet kunnen zingen zoeken ze vaak een partner om de transfer van de dansvloer naar de radio of thuissituatie te vergemakkelijken. DARKSIDE is de naam van het muzikale samengaan van Nicolas Jaar en Dave Harrington. De eerste is een gerespecteerde een commercieel geslaagde dj/producer uit NYC, de tweede een tot filmcomponist en ambient muzikant omgeschoolde indie-rocker eveneens afkomstig uit The Big Apple.

Samen brachten ze in 2013 een album uit als DARKSIDE. Omdat er maar geen opvolger kwam gingen de fans er van uit dat het succesvolle project eenmalig was. Het heeft even geduurd, maar met de release van Liberty Bell kondigt DARKSIDE zijn wederopstanding aan. En legt de lat der verwachting meteen flink hoog. De nieuwe single speelt zich af rond een gitaargeluidje dat aan Manu Chao doet denken. Tegen het einde van Liberty Bell mag de gitarist nog een volle minuut zijn gang gaan. Daarvoor horen we een relaxte door conga’s aangedreven popsong, die op geen enkele manier het elektronische verleden van de makers verraad.

De release van het nieuwe DARKSIDE album staat gepland voor de lente. De plaat gaat Spirals heten.

Wax Tailor – Just A Candle (feat. Mark Lanegan)

Twee veteranen onder één kap. Mark Lanegan is een huisvriend, Wax Tailor voor ons een nieuwe naam. Dat komt omdat Wax zich doorgaans in dance-gelegenheden ophoudt. Daar staat de dj dankzij een respectabel flink aantal vloervullers in hoog aanzien.

Wax is natuurlijk niet zijn echte naam en Tailor ook niet. Jean-Christophe Le Saoût is de naam waaronder hij staat ingeschreven staat bij de burgerlijke stand van Vernon, een pittoresk plaatsje in Normandië. Wax begon zijn carrière als radio dj in een voorstad van Parijs. In 1998 startte hij een labeltje en sloeg hij aan het produceren. Zijn eerste release als Wax Tailor stamt uit 2004. Hij had meteen beet. Dat Wax een radio achtergrond heeft kan je horen. Hij denkt namelijk in liedjes. Die hebben altijd een relaxte beat, zijn meestal gezongen en bevatten vaak samples van filmdialogen uit oude Amerikaanse films.

Hoeveel albums Wax precies uit heeft is niet zo 123 te zeggen. Naast reguliere studioalbums brengt hij ook live, remix en instrumentale versies van zijn platen uit. Zijn meest recente langspeler verscheen in de eerste week van 2021 onder de titel, The Shadow.  Mark Lanegan is niet de enige gastzanger op de plaat. Maar wel de bekendste. Voor ons dan. De andere invitees komen veelal uit de hip hop wereld.

Het is overigens niet de eerste keer dat de 56 jarige grunge-held met een dj type in zee gaat. Zoals zijn gastoptredens bij o.a. UNKLE, Massive Attack en Dave Clarke al lieten horen, met zijn door drank en drugs en tijd aangetaste stemgeluid zet Mark Lanegan elk  nummer waarop hij te horen is direct naar zijn hand. Zo ook het sfeervolle Just A Candle. Zachtjes zingt Lanegan zijn tekst over zijn zoektocht naar de zin der dingen. De melodie van Just A Candle lijkt meer dan twee druppels water op die White Room van Cream. Toeval of niet? is een vraag die we graag aan de advocaten van Cream overlaten.

Vancouver Sleep Clinic – Middle Of Nowhere

Technisch biologisch kan het natuurlijk niet, maar stel dat Ben Howard en Bon Iver een kindje hadden gemaakt. Dan had hij waarschijnlijk net zo geklonken als Tim Bettinson van Vancouver Sleep Clinic. Bettinson komt (uiteraard) niet uit het Canadese Vancouver, maar uit een andere voormalige Britse kolonie, Australië. Uit Brisbane om precies te zijn.

Hij is oprichter en enig permanent lid van Vancouver Sleep Clinic. Bettinson is opvallend actief, sinds hij in 2013 met de Clinic begon is er geen jaar geweest waarin hij niks uitbracht. Zijn handelsmerk is zijn fraaie falset, zijn kracht het schrijven, produceren en uitvoeren van humane elektrosongs.  Middle Of Nowhere is een mooi voorbeeld van het soort ontspannende (weg)droompop waarin Vancouver Sleep Clinic is gespecialiseerd. Muziek als valium, een probaat middel om deze hectische tijd door te komen. En vrij verkrijgbaar.   

Courting – Popshop!

Popshop! is single 4 van Courting uit Liverpool. De band komt uit de punkhoek. De eerste drie single zijn boos, rammelend en luidruchtig zoals hun voorgangers uit de late jaren zeventig plachten te klinken. Popshop! klinkt minder ruw en met zijn ‘spoken word ‘zang ook een stuk eigentijdser.

Parlando punk is onze koosnaam voor de muziek van literair aangelegde (post) punkers. Popshop! gaat over de muziekindustrie en het dilemma van indie-muzikanten; gaan we voor de kunst of voor het grote geld? Het is een vraag doe ook de oude punks bezig hield. De stroming ontstond mede als reactie op mainstream bands die in de succesval waren getrapt en sterk gehecht raakten aan hun villa’s en dikke auto’s.

Courting suggereert voor de kunst te kiezen, maar zolang de band niet is doorgebroken is de vraag retorisch. The Sex Pistols gooien er om ideologische redenen al na één album het bijltje er bij neer. Maar omdat de kinderen van Rotten & co ook wilden studeren ging de band in 1996 nog een keer op wereldtournee. Artistiek een aanfluiting, commercieel een verstandige zet. En het is natuurlijk best punk om niet te doen wat je fans verwachten.

Het is dus erg interessant om Courting te volgen en te kijken wat zij doen als Mammon, de god van het geld hen lokt. Dat er ooit een moment van verleiding komt is zeker niet uitgesloten. Zoals Popshop! laat horen is er zeker talent in de band.

 

La Femme – Disconnexion

We eindigen een raar jaar met een passende IJsbreker, de nieuwe single van La Femme. Disconnexion is een retro-futuristisch disconummer met een filosofische monoloog van een zeer rapide van tongriem gesneden monsieur, een banjo break en engelachtige achtergrondzang. Die hemelse vocalen doen sterk denken aan oude Amerikaanse kerstfilms waarin na anderhalf uur ellende er toch nog een happy end volgde. Enfin, een raar plaatje, maar très jolie.

We hebben eerder musique gedraaid van de band uit het Zuid-Franse Biarritz, het new waverige Nous Etions Deux en het punky Tatiana. Très divers dus dat La Femme en très populair ook ici en En France. We kijken dan ook reikhalzend uit naar album numero trois van La Femme, waarvan Disconnexion een voorbode lijkt te zijn.