Category: De IJsbreker

Two Feet – Fire

Internet houdt van schuttingtaal. Zet fuck in een songtitel en je hebt gegarandeerd een hit. Two Feet debuteerde een paar jaar geleden met het nummer Go Fuck Yourself, de teller staat op ruim 350 miljoen plays. Nu moet gezegd worden dat Go Fuck Yourself een ijzersterke track is en omdat Two Feet nog wel meer nummers heeft met tientallen miljoenen plays is hier geen sprake van een toevalstreffer en ook niet van een novelty hit.

Two Feet is één man, Zachary William Dess uit NYC. Hij speelt op het alternatieve rockveld. Zijn sound is een mix van gitaar, elektronica en falsetzang.

Zach’s achtergrond is jazz en blues, maar dat weet hij dus goed te verstoppen. Met Two Feet (bijna 61 cm) begon hij in 2016. Vorig jaar bracht hij zijn tweede album uit. Fire staat daar niet op, maar had wel gekund, want qua vorm en inhoud van het zelfde laken een pak. Het ingetogen Fire is opgehangen aan een gitaarloopje dat nabije familie is van dat van Every Breath I Take van The Police. Ode of plagiaat? Sting heeft nog niet gedreigd met een rechtszaak dus het zal het eerste wel zijn.

 

Brodka & Scottibrains – Wrong Party

Dat hip ook goed kan zijn bewijzen Brodka & Scottibrains met debuutsingle Wrong Party. Brodka is Pools en best beroemd in haar vaderland. Scottibrains is de huisband van het Engelse Speedy Wunderground label.

Wrong Party is makkelijk de toegankelijkste release van het label. Als je bekend bent met het werk van bands als Black Midi, Black Country, New Road en Squid weet je dat dat niet heel moeilijk is. De zeker voor herhaling vatbare samenwerking tussen de Poolse diva en de Britse hipsters is een poppy dansplaatje met een female touch met een punky attitude.

Dat de single uit de koker van Speedy Wunderground komt hoor je aan de new wave gitaren en oprispingen van een saxofoon. Het toch al straffe tempo wordt allengs opgevoerd tot een voor alle partijen bevredigende climax is bereikt. Met de lang gekoesterde wens van Monika Brodka om ook buiten Polen voet aan de grond te krijgen gaat het goed komen.

DARKSIDE – Liberty Bell

Steeds meer dj’s stappen over naar de indie-scene, vaak met behoudt van instrumentarium.  Omdat de meeste dj’s absoluut niet kunnen zingen zoeken ze vaak een partner om de transfer van de dansvloer naar de radio of thuissituatie te vergemakkelijken. DARKSIDE is de naam van het muzikale samengaan van Nicolas Jaar en Dave Harrington. De eerste is een gerespecteerde een commercieel geslaagde dj/producer uit NYC, de tweede een tot filmcomponist en ambient muzikant omgeschoolde indie-rocker eveneens afkomstig uit The Big Apple.

Samen brachten ze in 2013 een album uit als DARKSIDE. Omdat er maar geen opvolger kwam gingen de fans er van uit dat het succesvolle project eenmalig was. Het heeft even geduurd, maar met de release van Liberty Bell kondigt DARKSIDE zijn wederopstanding aan. En legt de lat der verwachting meteen flink hoog. De nieuwe single speelt zich af rond een gitaargeluidje dat aan Manu Chao doet denken. Tegen het einde van Liberty Bell mag de gitarist nog een volle minuut zijn gang gaan. Daarvoor horen we een relaxte door conga’s aangedreven popsong, die op geen enkele manier het elektronische verleden van de makers verraad.

De release van het nieuwe DARKSIDE album staat gepland voor de lente. De plaat gaat Spirals heten.

Wax Tailor – Just A Candle (feat. Mark Lanegan)

Twee veteranen onder één kap. Mark Lanegan is een huisvriend, Wax Tailor voor ons een nieuwe naam. Dat komt omdat Wax zich doorgaans in dance-gelegenheden ophoudt. Daar staat de dj dankzij een respectabel flink aantal vloervullers in hoog aanzien.

Wax is natuurlijk niet zijn echte naam en Tailor ook niet. Jean-Christophe Le Saoût is de naam waaronder hij staat ingeschreven staat bij de burgerlijke stand van Vernon, een pittoresk plaatsje in Normandië. Wax begon zijn carrière als radio dj in een voorstad van Parijs. In 1998 startte hij een labeltje en sloeg hij aan het produceren. Zijn eerste release als Wax Tailor stamt uit 2004. Hij had meteen beet. Dat Wax een radio achtergrond heeft kan je horen. Hij denkt namelijk in liedjes. Die hebben altijd een relaxte beat, zijn meestal gezongen en bevatten vaak samples van filmdialogen uit oude Amerikaanse films.

Hoeveel albums Wax precies uit heeft is niet zo 123 te zeggen. Naast reguliere studioalbums brengt hij ook live, remix en instrumentale versies van zijn platen uit. Zijn meest recente langspeler verscheen in de eerste week van 2021 onder de titel, The Shadow.  Mark Lanegan is niet de enige gastzanger op de plaat. Maar wel de bekendste. Voor ons dan. De andere invitees komen veelal uit de hip hop wereld.

Het is overigens niet de eerste keer dat de 56 jarige grunge-held met een dj type in zee gaat. Zoals zijn gastoptredens bij o.a. UNKLE, Massive Attack en Dave Clarke al lieten horen, met zijn door drank en drugs en tijd aangetaste stemgeluid zet Mark Lanegan elk  nummer waarop hij te horen is direct naar zijn hand. Zo ook het sfeervolle Just A Candle. Zachtjes zingt Lanegan zijn tekst over zijn zoektocht naar de zin der dingen. De melodie van Just A Candle lijkt meer dan twee druppels water op die White Room van Cream. Toeval of niet? is een vraag die we graag aan de advocaten van Cream overlaten.

Vancouver Sleep Clinic – Middle Of Nowhere

Technisch biologisch kan het natuurlijk niet, maar stel dat Ben Howard en Bon Iver een kindje hadden gemaakt. Dan had hij waarschijnlijk net zo geklonken als Tim Bettinson van Vancouver Sleep Clinic. Bettinson komt (uiteraard) niet uit het Canadese Vancouver, maar uit een andere voormalige Britse kolonie, Australië. Uit Brisbane om precies te zijn.

Hij is oprichter en enig permanent lid van Vancouver Sleep Clinic. Bettinson is opvallend actief, sinds hij in 2013 met de Clinic begon is er geen jaar geweest waarin hij niks uitbracht. Zijn handelsmerk is zijn fraaie falset, zijn kracht het schrijven, produceren en uitvoeren van humane elektrosongs.  Middle Of Nowhere is een mooi voorbeeld van het soort ontspannende (weg)droompop waarin Vancouver Sleep Clinic is gespecialiseerd. Muziek als valium, een probaat middel om deze hectische tijd door te komen. En vrij verkrijgbaar.   

Courting – Popshop!

Popshop! is single 4 van Courting uit Liverpool. De band komt uit de punkhoek. De eerste drie single zijn boos, rammelend en luidruchtig zoals hun voorgangers uit de late jaren zeventig plachten te klinken. Popshop! klinkt minder ruw en met zijn ‘spoken word ‘zang ook een stuk eigentijdser.

Parlando punk is onze koosnaam voor de muziek van literair aangelegde (post) punkers. Popshop! gaat over de muziekindustrie en het dilemma van indie-muzikanten; gaan we voor de kunst of voor het grote geld? Het is een vraag doe ook de oude punks bezig hield. De stroming ontstond mede als reactie op mainstream bands die in de succesval waren getrapt en sterk gehecht raakten aan hun villa’s en dikke auto’s.

Courting suggereert voor de kunst te kiezen, maar zolang de band niet is doorgebroken is de vraag retorisch. The Sex Pistols gooien er om ideologische redenen al na één album het bijltje er bij neer. Maar omdat de kinderen van Rotten & co ook wilden studeren ging de band in 1996 nog een keer op wereldtournee. Artistiek een aanfluiting, commercieel een verstandige zet. En het is natuurlijk best punk om niet te doen wat je fans verwachten.

Het is dus erg interessant om Courting te volgen en te kijken wat zij doen als Mammon, de god van het geld hen lokt. Dat er ooit een moment van verleiding komt is zeker niet uitgesloten. Zoals Popshop! laat horen is er zeker talent in de band.

 

La Femme – Disconnexion

We eindigen een raar jaar met een passende IJsbreker, de nieuwe single van La Femme. Disconnexion is een retro-futuristisch disconummer met een filosofische monoloog van een zeer rapide van tongriem gesneden monsieur, een banjo break en engelachtige achtergrondzang. Die hemelse vocalen doen sterk denken aan oude Amerikaanse kerstfilms waarin na anderhalf uur ellende er toch nog een happy end volgde. Enfin, een raar plaatje, maar très jolie.

We hebben eerder musique gedraaid van de band uit het Zuid-Franse Biarritz, het new waverige Nous Etions Deux en het punky Tatiana. Très divers dus dat La Femme en très populair ook ici en En France. We kijken dan ook reikhalzend uit naar album numero trois van La Femme, waarvan Disconnexion een voorbode lijkt te zijn.

Burial, Four Tet, Thom Yorke – Her Revolution

Jamsessie, kent u die uitdrukking? In de hippietijd kwamen bevriende muzikanten regelmatig bij elkaar om lekker te jammen, muziek te maken zonder van te voren iets af te spreken. De betrokken rockers vonden het prachtig. Het nuchtere publiek kon er meestal niet zo veel mee. Ook Her Revolution lijkt het resultaat van een gezellig muzikaal samenzijn. Verschil met de jamsessies van weleer is dat de hook-up van Burial, Four Tet en Thom York heel goed beluisterbaar is.

Wat scheelt is dat het illustere trio elkaar goed kent. Dubstep pionier Burial a.k.a. William Bevan, remix maestro Four Tet alias Kieran Hebden en de voorman van Radiohead hebben eerder de degens gekruist. De laatste vrucht van hun muzikale vriendschap is een low tempo, lo-fi sfeerballade die middels een sitar-sample een mooi exotische teint heeft. Een en ander speelt zich af op fluisterniveau waardoor de kans groot is dat Her Revolution de eerste paar keer ongemerkt voorbij sluipt, maar dan volgt de herkenning en is het genieten geblazen. Her Revolution verscheen begin deze maand in zeer beperkte oplage als 12”.

Orla Gartland – Pretending

We hebben Orla Gartland vrij laat in het vizier hebben gekregen. Aan Pretending gingen maar liefst 17 (!) singles vooraf.  Een album heeft ze echter nog niet. Dat staat in de steigers. Pretending is de eerste single van Orla’s nog titelloze debuutalbum dat ergens in 2021 uit moet gaan komen. 

Orla Garland komt uit Dublin, maar woont tegenwoordig in Londen. Ze schrijft zacht rockende indiepopsongs met intelligente veelal persoonlijke teksten. Pretending gaat bijvoorbeeld over haar voornemen eens op te houden met zich aardiger voor te doen dan ze is. Zoals iedereen wil Or graag aardig gevonden worden. Maar je kunt ook overdrijven. Daarnaast is het ook uiterst vermoeiend. “I’m So Fucking Selfaware. It’s Exhausting’ zingt ze.

Orla heeft een fijne stem en schrijft dus sterke teksten. Maar haar grootste talent is misschien wel het bedenken van onverwoestbare refreinen. Vaak zijn het niet veel meer dan een paar regels die ze steeds herhaalt, maar zie ze maar eens uit je hoofd te krijgen.  

MorMor – Don’t Cry

Fans van MorMor (Seth Nyquist) weten dat het enige dat ze van hun held kunnen verwachten het onverwachte is. De Canadese omnivoor scoorde met een stel hoog gezongen ballads. Maar hij heeft ook een paar Prince achtige rockers op zijn conto en aantal nummers waar geen enkel etiket op blijft plakken.

Nieuwe single Don’t Cry is weer anders. Mormor‘s tiende single is ‘not a love song’ zingt hij, maar wat dan wel? Met zijn gefluisterde zang en mistige koortjes is Don’t Cry best wel spooky. Een snelle beat contrasteert met de trage zanglijn. Die wordt vlak voor het slot onderbroken door een stem die uit een diepe put lijkt te komen. Of uit een paralel universum. Zoals gezegd een spooky, nummer maar wel weer erg goed.