Category: De IJsbreker

The Lazy Eyes – Cheesy Love Song

Het is toeval dat we twee weken achter elkaar een Australische IJsbreker hebben. En ook weer niet. ‘The land down under’ exporteert de laatste jaren opvallend veel goede muziek en ook nog eens in alle geuren en kleuren.

De meeste acts genieten in eigen land al enige bekendheid wanneer we ze oppikken. The Lazy Eyes is ook voor Australië een nieuwe naam. Tenzij je tot over je oren in de indie-scene van Sydney zit. Dan ben je waarschijnlijk al onder de indruk hoe goed de band live wel niet is.  

Zonder dat ze er nou zoveel op lijken mag je The Lazy Eyes over de zelfde kam scheren als King Gizzard en Tame Impala. Het trefwoord is geestverruimende middelen. Debuutsingle Cheesy Love Song is een langzaam liefdeslied dat net aan de kunst kant van kitsch blijft. De titel is ironisch, maar dus ook weer niet. Associaties zijn er met de late Beatles, Flaming Lips en The Lemon Twigs.

Cheesy Love Song begint met een eenzame piano die al snel gezelschap krijgt van een bas en Harvey Geraghty met zijn hoge stem. Als dan na een minuutje gitarist Itay Shagar laat horen dat hij ook binnen is, weet dat het goed komt. In de laatste minuut van het vijf en half minuut durende nummer doet Harvey er het zwijgen toe en neemt de rest van de band je nog even mee op reis naar andere sferen. 

Noteer in uw boekje onder de kop ‘in de gaten houden’, The Lazy Eyes.

Alex The Astronaut – I Think You’re Great

Alex The Astronaut klinkt als de titel van een kinderboek, maar is de artiestennaam van de 25 jarige Alexandra Lynn uit Sydney. Australië dus. Alexandra had het voor het kiezen. Ze is slim, sportief en muzikaal. Ze kon astronaut worden, voetballer of de muziek in gaan.

Haar balvaardigheid leverde haar zelfs een studiebeurs op aan een gerenommeerde Amerikaanse universiteit. Daar heeft ze wis en natuurkunde gestudeerd. Maar de lokroep van de muziek bleek toch te sterk. Iets van haar wetenschappelijke achtergrond sijpelt nog door in de naam van haar label. Dat heeft ze Minkowski Records gedoopt, naar de man die een diagram bedacht waarin de relatie tussen ruimte en tijd zichtbaar is. 

Van zo’n bolleboos als Alex zou je misschien ook ingewikkelde of intellectuele muziek verwachten, maar dat valt reuze mee. De Astronaut schrijft songs met een positieve lading. Een van haar songs werd opgepikt als strijdlied door de Australische pro homohuwelijk beweging. Met nieuwe single I Think Your Great steekt ze een hart onder de riem van iedereen die wel eens moeite heeft het leven bij te benen.

De stijl waarin Alex haar hartelijke boodschappen giet, heeft wel iets weg van de slackerrock van landgenote Courtney Barnett. Na Australië aan haar voeten te hebben gekregen richt Alex The Astronaut nu haar pijlen op Europa en de V.S. I Think You’re Great  is een schot in de roos.

 

The Districts – Cheap Regrets

Een paar protestsongs maakt nog geen trend. Maar het beginnen er wel opvallend veel te worden. Logisch, want er is ook heel wat om je zorgen om te maken. Van brandende werelddelen en nieuwe enge ziektes tot en met gevaarlijke wereldleiders.

Om het bij ons eigen straatje te houden. Sam Fender, Declan McKenna en Algiers hebben allemaal recentelijk in de Graadmeter gestaan met een maatschappijkritisch nummer. Aan dit rijtje mag ook The Districts worden toegevoegd. De band uit Philadelphia, die recentelijk songs uitbracht over het wapengeweld in de VS (Loving Protector Guy) en naastenliefde in een egocentrische samenleving (Hey Jo) komt nu met een nummer over vervreemding.

Cheap Regrets is een danstrack voor denkers. Zanger-componist Rob Grote wil mensen laten dansen op een song die gaat over hoe ze langs elkaar heen leven. De middelen die de band hanteert om dat doel te bereiken zijn een gruizige discobeat, sexy synths en opzwepende gitaren. Wie na drie minuten nog niet staat te swingen wordt daar alsnog toe gedwongen als de band het energieniveau nog een paar tandjes opschroeft. Dit alles gehuld in een galm die Cheap Regrets een geslaagde (alweer) eighties feel geeft.

Alle genoemde nummers komen op het nieuwe, vierde album van The Dictricts, You Know I’m Not Going Anywhere. Het album is door de band zelf geproduceerd met hulp van Keith Abrams en gemixt door Dave Fridmann (Tame Impala, Flaming Lips, MGMT). De releasedatum is 3 maart.  

Concert 7 mei Ekko, Utrecht.

The Men – Children All Over The World

Voor een punkband was The Men altijd al opvallend veelzijdig en melodieus. Instrumentaaltjes en uitstapjes richting surf en country waren geen uitzondering. Toch komt het nieuwe sound die de band laat horen op Children All Over The World als een verrassing.

De songs van The Men klinken vaak als veredelde demo’s. Dat geldt ook voor Children All Over The World. Maar dan wel als demo van Van Halen of van Foreigner. Het nummer zit ergens tussen Why Can’t This Be Love en Cold As Ice in. Classic rock dus met een dikke knipoog naar de  ‘eighties’.

Voor je denkt The Men zijn gek geworden. Niet gekker dan ze al waren. De lo-fi sound van Children All Over The World waarborgt het indie-karakter, net als de ontregelende gitaarsolo, die giert als een laagvliegende F16.

Ook de lengte van bijna zes minuten is niet erg commercieel. Children All Over The World is net als de zes andere songs op het nieuwe album, Mercy (14/2) live opgenomen in de studio. Even wennen dus, deze eerste single van het achtste album van de mannen uit Brooklyn, maar dan heb je ook wat

The Front Bottoms – Camouflage

The Front Bottoms komen uit New Jersey. Dat kan je horen aan de markante manier waarop ze de R (erw) uitspreken. De sound van de band is de ene keer punky en de andere meer folky. Ook het woord emo wordt wel in verband gebracht met het tot duo geslonken kwartet. Wat alle liedjes gemeen hebben is dat ze nogal lange teksten hebben, veelal slimme en grappige lyrics over leven en dood en alles wat daar tussen zit.  

The Front Bottoms is vrij succesvol in de V.S. Daar buiten heeft men nog wel het een en ander in te halen. Dat zal te maken met voornoemde R en de lange lappen tekst die voor non-natives niet altijd even makkelijk te volgen zijn. Wat is bijvoorbeeld ‘Fruit Of The Profane Communion’, een strofe uit Camouflage? Het strak gespeelde, maar compositorisch alle kanten opschietende Camouflage lijkt te gaan over de behoefte om niet te willen opvallen. Dat is dus niet echt gelukt. The Front Bottoms werken momenteel aan de opvolger van het Going Grey album uit 2017.

Oliver Tree – Cash Machine 

De eerste IJsbreker van het nieuwe jaar is van een nieuwe artiest. Voor ons dan. In thuisland Amerika geniet Oliver Tree al enige bekendheid als maker van novelty songs en professioneel scooterrijder. Herstel scooterracer. Een Amerikaanse scooter is overigens geen familie van de Vespa, maar een step met een motor.

Het kan zijn dat Olie’s liefde voor de elektrische tweewieler enigszins is bekoeld. Begin vorig jaar namelijk brak hij bij een val allebei zijn polsen. Daar maakte hij het nummer Hurt over, dat een flinke hit werd. In totaal heeft de 26 jarige inwoner van Santa Cruz, Californië 19 songs op zijn naam staan, verdeeld over twee EP’s een een handvol singles.

Cash Machine is zijn meest recente release en wat serieuzer dan de rest. Daarin zit vaak een cartoonesk element verwerkt passend bij zijn -laten we zeggen- opvallende uiterlijk. Ollie heeft een bloempotkapsel en draagt meestal fel gekleurde nylon vrijetijdskleding. Stel je het lijpe broertje voor van Jim Carrey. Het lijkt alsof hij niet kan kiezen tussen de rol van lolbroek of enigszins maffe indie-artiest. Als het aan ons ligt kiest hij natuurlijk voor het laatste en is Cash Machine een belangrijke stap in die richting. Als meneer Tree zo nodig wil blijven stunten en de clown uithangen mag hij dat blijven doen in de door hem zelf geregisseerde en erg grappige clips.

The Voidz – Did My Best

Begin dit jaar namen The Voidz, voorheen Julian Casablancas & The Voidz twee songs op met Mac DeMarco en het Australische multitalent Kirin J Callahan in de controlekamer. Eind mei verscheen de eerste, het experimentele ‘The Eternal Thao’, vorige week de tweede.

Did My Best is een beschouwend lied over ”nostalgia and not giving a shit about it personaly”. Fans en andere goede verstaanders horen in de uitleg Casablanca’s frustratie altijd maar te worden gezien als het mannetje van The Strokes en niet als autonoom mens of muzikant.

De toon van Did My Best is echter eerder berustend dan opstandig. De nieuwe single van The Voidz is een in gitaar gedrenkte classic style rockballad, die netjes binnen de lijntje blijft. Tot vlak voor het einde. Dan gaat de autotune aan en herkennen we The Voidz weer als band, die graag  de bekende weg verlaat. Van een nieuw, derde album is nog geen sprake. Net zo min overigens als van album 6 van die andere band van Julian Fernando Casablancas. 

MGMT – In The Afternoon

Eindelijk vrij! Na tien jaar en vier albums is MGMT eindelijk verlost van hun wurgcontract bij de Japanse mediagigant Sony. 

Je zou denken dat het duo hun vers verworven vrijheid zou vieren met een experimenteel werkje dat op geen enkele manier voldoet aan het commerciële stramien dat hun oude label hen wilde opleggen. Maar dat valt dus reuze mee.

In The Afternoon, de eerste release op hun eigen MGMT label is een onverholen ode aan de Eighties. Goth Indie pop, naar model van Echo & The Bunnymen is de meest gehoorde vergelijking. Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser doen nu gewoon lekker waar ze zelf zin in hebben en momenteel is dat dus terugblikken naar de muziek uit het decennium waarin ze zijn geboren.

Hoe hoog de nood was kan je uit de tekst opmaken, ”The Sunlight Stopped Coming Thru And We Lost The Game, Who’d Guessed It Would Feel This Way Like A Kid In A Candy Store”. Over een nieuw album nog geen nieuws. In maart verschijnt In The Afternoon op 12 inch met nog een ander nieuw nummer. Bestellen kan nu alvast op MGMT

 

Ratso feat Yasmine Hamdan – I Want Everything

December is een moeilijke maand voor nieuwe muziek. Iedereen wil ruim voor kerst zijn nieuwe nummers uit hebben en verder is het kerstmuziek wat de klok slaat. Dat geeft ons de kans om songs omhoog te houden, die we in eerste instantie hebben gemist. Zoals het wonderlijke I Want Everything  van de minstens zo wonderlijke Ratso en zijn charmante side-kick Yasmine Hamdan.

Eerst iets over de uitvoerenden. Ratso is me er eentje. Zijn echte naam is Larry Sloman. Hij is geboren in 1950, maar bracht pas dit jaar zijn eerste album uit. Ratso is schrijver van beroep, ghostwriter eigenlijk. Dat is iemand die bekende personen helpt bij het schrijven van hun autobiografie die zelf niet zo vaardig zijn met de pen. In die hoedanigheid heeft Ratso o.a. de beroemde shock dj Howard Stern geholpen, Antonie Kiedis van de Peppers en bokser Mike Tyson.

Onder eigen naam heeft Ratso boeken gepubliceerd over Houdini, de beroemde magiër, de geschiedenis van het weed roken en over zijn tijd als lid van Bob Dylan’s Rolling Thunder Revue.

Yasmine Hamden is een singer-songwriter van enige reputatie uit Libanon. Haar bijdrage aan I Want Everything beperkt zich tot een paar zeer sfeervolle en goed getimede ad-libs, die het nummer naar een hoger plan tillen. De bijna zeventig jarige ‘star of the show’ zingt niet, maar draagt ritmisch een tekst voor met zijn door het leven getekende stem. Inderdaad I Want Everything doet sterk aan Leonard Cohen denken, maar een man met een levenswandel als die van Ratso zal je niet snel van plagiaat beschuldigen.

I Want Everything staat dus op Ratso‘s eerste en enige album, Stubborn Heart waarop ook zijn duet met Nick Cave te vinden is. Voor de legende zou het mooi zijn als hij het bij dit ene album zou houden. Aan de andere kant Dit smaakt zijn beslist naar meer!

 

Khruangbin & Leon Bridges – Texas Sun

Khruangbin stond afgelopen week twee keer in een afgeladen Paradiso. Het tekent de populariteit van het Texaanse trio en hun exotische mix van Aziatische psychedelica, Westerse rock een Italiaanse filmmuziek.

Met de release van hun nieuwe single Texas Sun is er een smaakje bij gekomen, onvervalste soul. Texas Sun is het titelnummer van een nieuwe EP die Khruangbin heeft opgenomen met Leon Bridges. Bridges is een hoog gewaardeerde neo-soul zanger die doorgaans muziek maakt die beter past op ons funky neefje Pinguin Grooves dan hier op indie. Maar een cowboyhoed staat hem uitstekend en opent nieuwe deuren.  

Texas Sun is een zorgeloos nummer dat maakt dat je je ergens op de veranda van een ranch in Texas waant, niet ver van de Rio Grande. Het Mexicaanse bier staat koud. De zon gaat onder en de geur van BBQ vult de lucht. Wat wil een hombre nog meer?

Kortom Texas Sun is precies wat je nodig hebt om deze donkere dagen voor kerst door te komen.