Category: De IJsbreker

The Magic Gang – What Have You Got To Lose

The Magic Gang heeft het geluk gehad niet meteen door te breken met hun debuutalbum. Niet dat de plaat een flop was. Het vestigde de naam van The Magic Gang uit Brighton als een opwindende live-act en makers van vrolijke, veelal meerstemmig gezongen popsongs. Voorzover er kritiek was ging die meestal over de oppervlakkigheid van de liedjes. Men zou wel wat meer diepgang mogen nastreven.

De band lijkt zich die kritiek te hebben aangetrokken. In nieuwe single What Have You Got To Lose is namelijk nog maar nauwelijks de band te herkennen die Weezer opgaf als favoriet.

De leadsingle van het nieuwe album, ‘Death Of The Party’ is een spannende rocksong met dreigende gitaren en een half gezongen/half gescandeerde leadvocal van bassist Gus Taylor. Pas tegen het einde gaat de band los in de voor hen zo kenmerkende samenzang. Drie van de vier  Magic Gang members waren zanger in hun vorige band.

Voor de opname van ‘Death Of The Party’ toog de band naar Atlanta waar Ben H Allen zijn studio heeft. Je kunt hem kennen van zijn producties voor o.a. Deerhunter en Animal Collective. Het tweede album van The Magic Gang verschijnt op 15 mei.

Car Seat Headrest – Can’t Cool Me Down 

Bereid je voor op een nieuwe Car Seat Headrest, letterlijk en figuurlijk. Will Toledo, de motor van Car Seat Headrest heeft de elektronica ontdekt. Het nieuwe album van zijn band staat er vol mee.

Will had eerst een band versie opgenomen van ‘Making A Door Less Open’, het eerste album met nieuwe songs in vier jaar. Maar geïnspireerd door zijn elektronisch side project met Car Seat drummer Andrew Katz heeft hij de hele plaat opnieuw opgenomen, maar dan met computers en andersoortige elektronica. De uiteindelijke release telt tracks uit beide sessies, maar het karakter van de plaat zal digitaal zijn.

Dat klinkt radicaler dan het in werkelijkheid is. Tenminste als nieuwe single Can’t Cool Me Down de lading dekt. Het is in ieder geval geen EDM of synthipop wat Car Seat ons voorschotelt. De beat komt weliswaar uit een doosje, de gitaren zijn door een computer gehaald en keyboards domineren het arrangement. Maar alles staat in dienst van de stem. Met zijn naar een climax toewerkende herhalingen is de song is ook puur Car Seat Headrest.  Toledo zingt niks minder dan geweldig met een serie uithalen waar John Lennon trots op zou zijn. 

De Bandcamp ster van weleer is weliswaar ver te zoeken, maar wordt geen moment gemist. ‘Making A Door Less Open’ verschijnt op 1 mei.

KennyHoopla – how will i rest in peace if ‘m burried by the a highway ?//

‘Who Says A Funk Band Can’t Play Rock’ is een van de betere tracks uit de Parliament/Funkadelic catalogus. Ook vanwege de tekst. Het nummer gaat over het vooroordeel dat Afro-Amerikaanse muzikanten geacht worden altijd zogenaamde zwarte muziek te maken. We citeren de George Clinton compositie, omdat de IJsbreker van deze week een nummer is van een Afro-Amerikaanse muzikant. Kenneth La’Ron is zijn echte naam. KennyHoopla zijn alias (dat hij heeft hij van Spongebob;).

KennyHoopla maakt dus geen funk, soul, jazz, disco of rap. Als zijn nieuwe single ergens op lijkt -en dat doet-ie- dan is het wel de Britse new wave van begin jaren 80.  Als je het intro hoort van how will i rest in peace if ‘m burried by the a highway ?// verwacht je dat Robert Smith van The Cure gaat zingen en niet een gast uit de ghetto van Cleveland, Ohio. 

Fans van KennyHoopla’s vorige single ‘Sore Loser’ zullen even moeten wennen, want How Wil I Rest In Peace is compleet anders. Net zo als dat ‘Sore Loser’ anders was dan de single daarvoor. Etc. Vijf tracks heeft KennyHoopla nu uit, alle vijf een andere smaak. De rode lijn is de urgentie van zijn performances. Kenny doet overigens alles zelf, componeren, musiceren en produceren, de hele mikmak.

Of het beleid is om per release een andere stijl uit te proberen of dat hij  gewoon nog zoekende is, is niet helemaal helder. Dat we hier te maken hebben met een enorm talent is dat wel.

Brooke Bentham – Control

Brooke Bentham is een 23 jarige singer-songwriter uit South Shields, een kustplaats in Noord Engeland. Eind deze maand brengt Brooke haar debuutalbum uit (Everyday Nothin 28/2). Daar mag wel even bij worden stilgestaan. Brooke kan namelijk wel wat. En heeft ook ‘het’, die ondefinieerbare eigenschap waarmee we het kaf van het artistieke koren scheiden.

Songs schrijven en zingen doet Brooke al sinds haar 15e. Eerst alleen voor de spiegel, daarna voor familie en vrienden en sinds een jaar of vier voor het eggie. Ze zingt over de leven, haar leven. Brooke begon als folkie, maar kwam er allengs achter dat haar songs gebaat waren bij meer volume. Dus heeft ze haar akoestische gitaar ingeruild voor een elektrische en een stel gelijkgezinde muzikanten om zich heen verzameld. Brooke blijft binnen de introverte perken, maar rockt luid genoeg om tot achterin de zaal te worden gehoord.

Nieuwe single Control gaat over de onrust in haar hoofd die mede het gevolg is van de constante stroom verontrustende berichten op internet. Enig doemdenken is onze Brooke niet vreemd. Dat donkere randje hoor je ook terug in haar muziek. Control echoot 90’s grunge. Een sterk refrein waakt ervoor dat het nummer niet onder zijn eigen gewicht bezwijkt.

Net als o.a. Sam Fender en Declan McKenna maakt Brooke Bentham deel uit van een nieuwe generatie Britse rockers die meer wil dan alleen maar entertainen. En daar heel goed in slaagt.

 

Concert: 21 maart Paradiso (kleine zaal), Amsterdam.

Rolling Blackouts Coastal Fever – Cars In Space

Wie Rolling Blackouts Coastal Fever wel eens live heeft gezien, weet dat de band op de bühne grotere hoogten bereikt dan in de studio. Nieuwe single, Cars In Space laat horen dat de kloof snel kleiner wordt. Wie de band nog nooit live heeft gezien heeft overigens niks te klagen, want ook op plaat weten de mannen uit Melbourne van wanten.  

De derde single van wat hopelijk het tweede album gaat worden van RBCF is een bijna vijf minuten durend feest voor iedereen die van gitaarmuziek houdt. Wie dat niet doet is hier helaas aan het verkeerde adres.

De drie gitaristen van Rolling Blackouts Coastal Fever doen op Cars In Space gezamenlijk een stapje naar voren en spelen de sterren van de spreekwoordelijke hemel in een gedreven up tempo rocknummer met jazz en country invloeden, een vrij unieke combinatie. Dit alles in fraaie harmonie van zowel de zangers als de gitaristen.  

In juni komt RBFC weer onze richting op. Naar Europa. Naar Best Kept Secret.

The Lazy Eyes – Cheesy Love Song

Het is toeval dat we twee weken achter elkaar een Australische IJsbreker hebben. En ook weer niet. ‘The land down under’ exporteert de laatste jaren opvallend veel goede muziek en ook nog eens in alle geuren en kleuren.

De meeste acts genieten in eigen land al enige bekendheid wanneer we ze oppikken. The Lazy Eyes is ook voor Australië een nieuwe naam. Tenzij je tot over je oren in de indie-scene van Sydney zit. Dan ben je waarschijnlijk al onder de indruk hoe goed de band live wel niet is.  

Zonder dat ze er nou zoveel op lijken mag je The Lazy Eyes over de zelfde kam scheren als King Gizzard en Tame Impala. Het trefwoord is geestverruimende middelen. Debuutsingle Cheesy Love Song is een langzaam liefdeslied dat net aan de kunst kant van kitsch blijft. De titel is ironisch, maar dus ook weer niet. Associaties zijn er met de late Beatles, Flaming Lips en The Lemon Twigs.

Cheesy Love Song begint met een eenzame piano die al snel gezelschap krijgt van een bas en Harvey Geraghty met zijn hoge stem. Als dan na een minuutje gitarist Itay Shagar laat horen dat hij ook binnen is, weet dat het goed komt. In de laatste minuut van het vijf en half minuut durende nummer doet Harvey er het zwijgen toe en neemt de rest van de band je nog even mee op reis naar andere sferen. 

Noteer in uw boekje onder de kop ‘in de gaten houden’, The Lazy Eyes.

Alex The Astronaut – I Think You’re Great

Alex The Astronaut klinkt als de titel van een kinderboek, maar is de artiestennaam van de 25 jarige Alexandra Lynn uit Sydney. Australië dus. Alexandra had het voor het kiezen. Ze is slim, sportief en muzikaal. Ze kon astronaut worden, voetballer of de muziek in gaan.

Haar balvaardigheid leverde haar zelfs een studiebeurs op aan een gerenommeerde Amerikaanse universiteit. Daar heeft ze wis en natuurkunde gestudeerd. Maar de lokroep van de muziek bleek toch te sterk. Iets van haar wetenschappelijke achtergrond sijpelt nog door in de naam van haar label. Dat heeft ze Minkowski Records gedoopt, naar de man die een diagram bedacht waarin de relatie tussen ruimte en tijd zichtbaar is. 

Van zo’n bolleboos als Alex zou je misschien ook ingewikkelde of intellectuele muziek verwachten, maar dat valt reuze mee. De Astronaut schrijft songs met een positieve lading. Een van haar songs werd opgepikt als strijdlied door de Australische pro homohuwelijk beweging. Met nieuwe single I Think Your Great steekt ze een hart onder de riem van iedereen die wel eens moeite heeft het leven bij te benen.

De stijl waarin Alex haar hartelijke boodschappen giet, heeft wel iets weg van de slackerrock van landgenote Courtney Barnett. Na Australië aan haar voeten te hebben gekregen richt Alex The Astronaut nu haar pijlen op Europa en de V.S. I Think You’re Great  is een schot in de roos.

 

The Districts – Cheap Regrets

Een paar protestsongs maakt nog geen trend. Maar het beginnen er wel opvallend veel te worden. Logisch, want er is ook heel wat om je zorgen om te maken. Van brandende werelddelen en nieuwe enge ziektes tot en met gevaarlijke wereldleiders.

Om het bij ons eigen straatje te houden. Sam Fender, Declan McKenna en Algiers hebben allemaal recentelijk in de Graadmeter gestaan met een maatschappijkritisch nummer. Aan dit rijtje mag ook The Districts worden toegevoegd. De band uit Philadelphia, die recentelijk songs uitbracht over het wapengeweld in de VS (Loving Protector Guy) en naastenliefde in een egocentrische samenleving (Hey Jo) komt nu met een nummer over vervreemding.

Cheap Regrets is een danstrack voor denkers. Zanger-componist Rob Grote wil mensen laten dansen op een song die gaat over hoe ze langs elkaar heen leven. De middelen die de band hanteert om dat doel te bereiken zijn een gruizige discobeat, sexy synths en opzwepende gitaren. Wie na drie minuten nog niet staat te swingen wordt daar alsnog toe gedwongen als de band het energieniveau nog een paar tandjes opschroeft. Dit alles gehuld in een galm die Cheap Regrets een geslaagde (alweer) eighties feel geeft.

Alle genoemde nummers komen op het nieuwe, vierde album van The Dictricts, You Know I’m Not Going Anywhere. Het album is door de band zelf geproduceerd met hulp van Keith Abrams en gemixt door Dave Fridmann (Tame Impala, Flaming Lips, MGMT). De releasedatum is 3 maart.  

Concert 7 mei Ekko, Utrecht.

The Men – Children All Over The World

Voor een punkband was The Men altijd al opvallend veelzijdig en melodieus. Instrumentaaltjes en uitstapjes richting surf en country waren geen uitzondering. Toch komt het nieuwe sound die de band laat horen op Children All Over The World als een verrassing.

De songs van The Men klinken vaak als veredelde demo’s. Dat geldt ook voor Children All Over The World. Maar dan wel als demo van Van Halen of van Foreigner. Het nummer zit ergens tussen Why Can’t This Be Love en Cold As Ice in. Classic rock dus met een dikke knipoog naar de  ‘eighties’.

Voor je denkt The Men zijn gek geworden. Niet gekker dan ze al waren. De lo-fi sound van Children All Over The World waarborgt het indie-karakter, net als de ontregelende gitaarsolo, die giert als een laagvliegende F16.

Ook de lengte van bijna zes minuten is niet erg commercieel. Children All Over The World is net als de zes andere songs op het nieuwe album, Mercy (14/2) live opgenomen in de studio. Even wennen dus, deze eerste single van het achtste album van de mannen uit Brooklyn, maar dan heb je ook wat

The Front Bottoms – Camouflage

The Front Bottoms komen uit New Jersey. Dat kan je horen aan de markante manier waarop ze de R (erw) uitspreken. De sound van de band is de ene keer punky en de andere meer folky. Ook het woord emo wordt wel in verband gebracht met het tot duo geslonken kwartet. Wat alle liedjes gemeen hebben is dat ze nogal lange teksten hebben, veelal slimme en grappige lyrics over leven en dood en alles wat daar tussen zit.  

The Front Bottoms is vrij succesvol in de V.S. Daar buiten heeft men nog wel het een en ander in te halen. Dat zal te maken met voornoemde R en de lange lappen tekst die voor non-natives niet altijd even makkelijk te volgen zijn. Wat is bijvoorbeeld ‘Fruit Of The Profane Communion’, een strofe uit Camouflage? Het strak gespeelde, maar compositorisch alle kanten opschietende Camouflage lijkt te gaan over de behoefte om niet te willen opvallen. Dat is dus niet echt gelukt. The Front Bottoms werken momenteel aan de opvolger van het Going Grey album uit 2017.