Category: De IJsbreker

Rolling Blackouts Coastal Fever – In The Capital  

Goed nieuws voor fans van Rolling Blackouts Coastal Fever, en wie is dat niet?  De band laat horen al helemaal zomerklaar te zijn met een gloednieuwe single.

Rolling Blackouts Coastal Fever heeft met die andere lang genaamde Australische rockband gemeen dat ze geen gebrek hebben aan nieuw materiaal. Hun debuutalbum is nog vrij warm, maar met de release van In The Capital neemt de band alweer een voorschot op langspeler 2. De nieuwe single is een rustig rockende track van ruim vier minuten, in sfeer misschien iets ingetogener dan voorheen, maar net zo rijkelijk besprenkeld met gitaren als we van de band gewend zijn.

LIVEDATUM: 5-7 juli Down The Rabbit Hole, Beuningen. 

Fokko & Aafke Romeijn – Goeroe

Goeroe is pas de vierde Nederlandstalige IJsbreker in onze geschiedenis. Dat geeft wel aan hoe goed we de nieuwe single van Fokko –een gevleugelde samenwerking met Aafke Romeijn– vinden.

Muzikaal is Goeroe familie van Popular van Nada Surf, een grungy gitaarsong gebouwd op een uiterst solide riff. Tekstueel is Goeroe, uniek. Een extreem goed gebekte Aafke Romeijn veegt de vloer aan met een egotistisch manspersoon. Het idee voor de tekst kwam tijdens het kijken naar de Netflix serie Wild Wild Country over Baghwan. Luister, huiver en zorg ervoor dat je Aafke te allen tijde te vriend houdt. 

Naamgever van de band is Fokko Mellema, die gepokt en gelouterd door zijn verleden als aanvoerder van o.a. The Jeremy’s en Want Want (Kip Paard Koe!) nu het punt heeft bereikt waarop zijn kunst en kunde in balans zijn. Goeroe is namelijk bij lange na niet het enige goede nummer van het debuutalbum van Fokko. Op ‘Stadaarnietzodoeiets’ staan maar liefst veertien slimme, grappige, scherpe en steevast stevig rockende nummers. De Nederlandse taal klinkt niet vaak zo natuurlijk in een pop/rocksetting als op dit debuut van Fokko. Met uitzondering van de platen van Aafke natuurlijk.

LIVEDATA 30/03 Splotz, Roelofarendsveen 18/05 The Box, Hilvarenbeek 28/06 Hedon, Zwolle

Wild Nothing – Blue Wings

Het Intro van Blue Wings had makkelijk van The Cure kunnen zijn en klinkt dus vrij 80’s, maar zodra Jack Tatum begint te zingen zijn we weer terug in de tegenwoordige tijd.

De nieuwe single van Wild Nothing is een zacht wiegende, rijk georchestreerde droom-popsong van het soort waar Jack Tatum en zijn band patent op hebben. Blue Wings was oorspronkelijk bedoeld voor het vorig jaar verschenen Indigo album van Wild Nothing, maar paste voor Tatum’s gevoel niet binnen het concept. Dat de song veel te goed is om in een digitale la te verdwijnen besefte hij ook wel. Dus heeft hij Blue Wings als zogenaamde ‘stand-alone’ track uitgebracht, vlak voor het begin van zijn Europese tour.

Blue Wings heeft online inmiddels zo’n vlucht genomen dat het nummer garandeert op de set-list zal staan als Wild Nothing de 22ste Paradiso Noord aandoet.

LIVEDATUM: 22/2 Paradiso Noord, Amsterdam.

Cage The Elephant – Ready To Let Go

Matt Schultz, de voorman van Cage The Elephant heeft liefdesverdriet. Dat is lullig voor hem en we wensen hem ook alle sterkte toe, maar zijn misere heeft hem wel geïnspireerd tot het schrijven van een uitermate sterke nieuwe single.

Alweer mogen we wel zeggen, want Cage The Elephant heeft sinds hun debuut in 2008 een niet aflatende stroom topsongs afgeleverd. Op elk album staat minstens één nummer met eeuwigheidswaarde. Van het debuutalbum komt Ain’t No rest For The Wicked, op album 2 staat Shake Me Down, het derde album herbergt Cigarette Daydreams en plaat 4 Cold Cold Cold. Er zijn niet veel bands die zo’n vruchtbare rit hebben als de band uit Bowling Green, Kentucky.

En zoals Ready To Let Go laat horende koek is dus nog lang niet op. De eerste single van album vijf van Cage The Elephant is een vetarme indie-rocksong, bas, drums, gitaren en verder geen poespas. Het werk wordt gedaan door de klare melodielijn en de sterke zangpartij van Matt Shultz, die bijna zakelijk zingt dat hij het punt heeft bereikt waarop hij zijn liefde los kan laten.

De ‘to the point’ productie is van John Hill, die eerder muzikale wonderen verrichtte voor o.a Florence & The Machine en Portugal The Man. De vijfde van Cage The Elephant heet Social Cues, als releasedatum heeft de band 19 april geprikt.

Better Oblivion Community Center – Dylan Thomas

Better Oblivion Community Center, zo hebben de makers van de nieuwe IJsbreker zich aangemeld bij de Buma. Het is de ‘nom du disque’ van een tja wat zullen we zeggen? Superduo toch wel, want de lange, wat wonderlijke naam is de banier waaronder Phoebe Bridgers en Conor Oberst (Bright Eyes) komende tijd samen op pad gaan.

Dat de succesvolle nieuwkomer en de beroemde veteraan de krachten hebben gebundeld komt als een verassing. We wisten niet eens dat ze elkaar kenden, laat staan dat een muzikaal huwelijk zijn aangegaan. Het klikt zo goed tussen de twee dat ze niet alleen een compleet album hebben opgenomen, maar ook samen op tournee gaan, als Better Oblivion Community Center dus.

Normaal wordt de komst van een album, zeker een van notabelen als dit duo geteased via een aantal singles. Het debuut van Better Oblivion Community Center verscheen afgelopen week onaangekondigd, tien songs in één worp.

De nummers op het album klinken spontaan en ongepolijst en soms lekker stevig. De track waarvoor een video is gemaakt -en die het duo al in diverse Amerikaanse tv programma’s heeft gespeeld- heet Dylan Thomas. De naamgever van de song was een invloedrijke dichter die midden de vorige eeuw aan de drank is bezweken. Hij was pas 39. Zijn naam leeft o.a. voort in die van Bob, die Dylan een betere artiestennaam vond dan Zimmerman.

Dylan Thomas gaat niet echt over de dronken dichter, in de cryptische tekst wordt alleen gerefereerd aan zijn liederlijke leven en vroege dood. Hoe dan ook het is zeer goed nieuws dat Phoebe en Connor elkaar gevonden hebben.  

LIVEDATUM: 7/5 Paradiso, Amsterdam.

 

Foals – Exits

Foals is terug en dat zullen we weten ook! De band uit Oxford komt dit jaar niet met één maar met twee nieuwe albums, ‘Everything Not Saved Will Be Lost’ (deel 1 verschijnt op 8 maart en deel 2 in de herfst) is de veelbelovende titel van de Foals dubbeldekker.

Het eerste geluid van Foals in ruim 3 jaar is veelbelovend. En een beetje vreemd. Exits is geen voor de hand liggende single. Exits is een op het eerste gehoor monotoon nummer dat zijn pracht pas na een paar draaibeurten prijsgeeft. Eenmaal ingedaald blijkt de nieuwe single van Foals een hypnotiserende track die bijna onbewust je lijf en leden in beweging brengt. En die je niet meer uit je hoofd krijgt.

Dominant in Exits zijn de aanhoudende woordloze koortjes en de zich constant herhalende keyboardlijn, die de minimal music van Philip Glass in herinnering roept. Dat Exits toch een duidelijk Foals song is, hoor je aan het bekende ruimtelijke geluid en de uit duizenden herkenbare stem van Yannis Philipakkis.

Exits maakt duidelijk dat Foals net als die andere band uit Oxford nog lang niet is uitontwikkeld. De band gaat ook weer op tournee. Opvallend is dat Foals komend voorjaar te zien zal zijn in de clubs, terwijl de band makkelijk een venue als de Ziggo Dome en misschien wel AFAS Live kan vullen. Het lijkt dus een bewuste keus. Hopelijk/waarschijnlijk komt Foals van de zomer terug voor een festivaloptreden.

LIVEDATUM: 19/5 Paradiso, Amsterdam.

De Staat – Phoenix

Een nieuwe week, een nieuwe single van De Staat. Of twee eigenlijk, want terwijl Phoenix online opdook kregen we per mail van de platenmaatschappij weer een ander nummer opgestuurd, een duet van Torre Florim met Luwten. Afgelopen vrijdag is overigens het hele Bubble Gum album uitgekomen.

LEES HIER ONS INTERVIEW MET TORRE VAN DE STAAT

Het duet van Torre en Tessa van Luwten is waarschijnlijk de meest hit-potente track van De Staat tot nu toe. Maar toch niet zo goed als Phoenix, een song die de boeken in kan als één van de eerste ballads van de band uit Nijmegen.

Torre’s zang is gevoelig zo niet teder en het tempo een stuk relaxter dan we van de band zijn gewend. Phoenix is dan ook een liefdeslied, of eigenlijk een lied over een liefde die niet meer is.

Maar, het was goed zolang het duurde. ‘We set the world on fire’, zingt Torre. En er is hoop, want de mythologische vuurvogel, Feniks herrees telkens weer uit eigen as.

Phoenix mag dan ballad zijn, op een easy listening track zal je De Staat niet snel betrappen. Het intro alleen al staat er borg voor dat de collega’s van Sky Radio ook deze single van De Staat nog niet met een tang zullen aanraken.

Phoenix begint met een geluid dat nog het meest lijkt op de misthoorn van een mammoettanker, of drie. (en in de verte wel doet denken aan het intro van Storm & Thunder van Earth & Fire). Vervolgens begint Torre aan zijn romantische relaas op gepaste momenten gesteund door een stemmig mannenkoor. Halverwege doemen de tankers weer op en begint de reis naar het einde.

Hoe anders Phoenix ook klinkt, het is wel weer een song die alleen maar door De Staat had kunnen worden gemaakt. De band heeft een sound die volstrekt uniek is. De nederpopgeschiedenis kent maar een paar andere voorbeelden van bands met een volledig eigen sound, Focus en Urban Dance Squad bijv. De Staat bevindt zich dus in een select gezelschap.

LIVEDATA
01 februari Muziekodroom, Hasselt
02 februari De Casino, Sint-Niklaas
03 februari De Kreun, Kortrijk
16 maart AFAS Live, Amsterdam (w/ Mozes and the Firstborn)
19-21 april Paaspop, Schijndel
30 mei Dauwpop, Hellendoorn

Sharon Van Etten – Seventeen

Niet dat het nodig is, wie regelmatig Pinguin Radio luistert hoort vaak vrouwenstemmen, maar met het oog op de opmerking eind vorig jaar van een zogenaamde deskundige op tv, dat er weinig goede vrouwelijke artiesten zouden zijn, leek het ons een goed idee om het nieuwe IJsbreker-seizoen te vervolgen met de nieuwe single van een supersterke vrouw, een die in de afgelopen periode niet alleen een kind heeft gekregen, maar ook een studie psychologie heeft gedaan, haar eerste stappen gezet op het acteursvlak, en alsof dat allemaal niet genoeg is ook nog eens een compleet nieuw album heeft geschreven.

We hebben het over Sharon Van Etten. Sharon is vooral bekend van de indie-evergreen Every Time The Sun Comes Up, maar ze heeft inmiddels een heel oeuvre opgebouwd, dat dus zeer binnenkort wordt uitgebreid met een nieuwe, vijfde album, Remind Me Tomorrow.

Seventeen is het derde en misschien wel smakelijkste voorproefje van Sharon Van Etten’s nieuwe langspeler. En dat terwijl Comeback Kid en Jupiter 4 ook niet te versmaden zijn.

Na drie singles is wel duidelijk dat Sharon niet de makkelijkste weg heeft gekozen, of beter de gladste weg. Oneffenheden zijn bewust niet weggelakt en ook blijft Sharon met haar zangpartijen lang niet altijd binnen de lijntjes. De rauwe sfeer past prima bij het onderwerp van nieuwe single Seventeen, haar hometown de stad New York. De moraal van haar verhaal; ze is niet meer de jonge dromer die ze was toen ze zeventeen was, maar ook de stad is veranderd.

Seventeen doet niet toevallig denken aan punk-poet en collega native New Yorker Patti Smith, die in Sharon Van Etten een waardige troonopvolgster zal herkennen.

LIVEDATUM 29/03 Paradiso, Amsterdam

The Raconteurs – Sunday Driver

Het heet een single, maar op een ouderwetse vinyl 7” staan altijd twee nummers. Online is een single meestal gewoon een alleenstaande track, wat vroeger de A-kant zou worden genoemd. Alleen acts met een hang naar het vinyl-tijdperk brengen nog twee nieuwe songs tegelijk uit, een A en een B-kant.

Jack White is zo’n artiest die -als hij het voor het zeggen had- zijn muziek het liefst alleen fysiek zou uitbrengen. Gelukkig doet hij beiden, online en op vinyl. Dat betekent dat als er een nieuwe single van The Raconteurs verschijnt,  die bestaat uit twee tracks. Een 7′ release moet immers twee kanten muziek hebben.

De nieuwe Raconteurs single heeft echter geen A en B-kant, maar een dubbele A-kant. Beide songs zijn een hit! Dat geeft ons de kans om eerst het ene nummer uit te roepen tot IJsbreker en de week daarna het andere. In de laatste week van 2018 zetten we Now That You’re Gone in het winterzonnetje, want redelijk rustig ook met het oog op de donkere dagen rond kerst. Deze eerste week van het nieuwe jaar gooien we ons gewicht achter Sunday Driver, een uitstekende rocker en geknipt om de draad weer op te pikken.

Sunday Driver wordt afgetapt met een riff die op het puntje van de gitaar van Keith Richards moet hebben gelegen. De titel overigens zou wel eens een citaat kunnen zijn uit Day Tripper van The Beatles. Verder is het puur Jack White & The Raconteurs wat de rock slaat; slim, scherp, spannend en sexy.

Sunday Driver b/w Now That Your Gone, de eerste Raconteurs release in ruim tien jaar luidt een nieuw seizoen in voor de band. De twee tracks zijn een voorbode van een nieuw album dat weer aanleiding is voor een trektocht langs zalen en festivalweides in de hele wereld. Details volgen.

The Raconteurs – Now That You’re Gone

10 jaar hebben Brendon Benson, Jack Lawrence en Patrick Keeler moeten wachten op het telefoontje van Jack White, maar een paar maanden geleden kwam toch eindelijk het verlossende woord. ‘Jongens we pikken de draad weer op met The Raconteurs‘.

Op de prangende vraag of het het wachten waard is geweest kunnen we met een volmondig ja antwoorden. De twee nieuwe tracks kunnen we er goed bij hebben, doen absoluut geen afbreuk aan de torenhoge reputatie van de ‘supergroep’ en zijn een uitstekende advertentie van het nieuwe album dat over een paar maanden klaar moet zijn.

Sunday Driver is een tierelantijnen-loze rocksong in de geest van Drive My Car van The Beatles uit welk nummer de titel afkomstig is.

Now That You’re Gone is de betere track van de twee. Het is een met scherpe gitaarerupties doorspekte ballad met lead-zang van Jack White en een uitermate sterk refrein dat met vereende krachten wordt gezongen. Beide songs zijn retro van het tijdloze soort. Sunday Driver zullen we ook zeker oppikken, maar in eerste instantie zetten we alle ballen op Now That You’re Gone, ergo de nieuwe en tevens laatste IJsbreker van het jaar.