Category: De IJsbreker

Brooke Bentham – Control

Brooke Bentham is een 23 jarige singer-songwriter uit South Shields, een kustplaats in Noord Engeland. Eind deze maand brengt Brooke haar debuutalbum uit (Everyday Nothin 28/2). Daar mag wel even bij worden stilgestaan. Brooke kan namelijk wel wat. En heeft ook ‘het’, die ondefinieerbare eigenschap waarmee we het kaf van het artistieke koren scheiden.

Songs schrijven en zingen doet Brooke al sinds haar 15e. Eerst alleen voor de spiegel, daarna voor familie en vrienden en sinds een jaar of vier voor het eggie. Ze zingt over de leven, haar leven. Brooke begon als folkie, maar kwam er allengs achter dat haar songs gebaat waren bij meer volume. Dus heeft ze haar akoestische gitaar ingeruild voor een elektrische en een stel gelijkgezinde muzikanten om zich heen verzameld. Brooke blijft binnen de introverte perken, maar rockt luid genoeg om tot achterin de zaal te worden gehoord.

Nieuwe single Control gaat over de onrust in haar hoofd die mede het gevolg is van de constante stroom verontrustende berichten op internet. Enig doemdenken is onze Brooke niet vreemd. Dat donkere randje hoor je ook terug in haar muziek. Control echoot 90’s grunge. Een sterk refrein waakt ervoor dat het nummer niet onder zijn eigen gewicht bezwijkt.

Net als o.a. Sam Fender en Declan McKenna maakt Brooke Bentham deel uit van een nieuwe generatie Britse rockers die meer wil dan alleen maar entertainen. En daar heel goed in slaagt.

 

Concert: 21 maart Paradiso (kleine zaal), Amsterdam.

Rolling Blackouts Coastal Fever – Cars In Space

Wie Rolling Blackouts Coastal Fever wel eens live heeft gezien, weet dat de band op de bühne grotere hoogten bereikt dan in de studio. Nieuwe single, Cars In Space laat horen dat de kloof snel kleiner wordt. Wie de band nog nooit live heeft gezien heeft overigens niks te klagen, want ook op plaat weten de mannen uit Melbourne van wanten.  

De derde single van wat hopelijk het tweede album gaat worden van RBCF is een bijna vijf minuten durend feest voor iedereen die van gitaarmuziek houdt. Wie dat niet doet is hier helaas aan het verkeerde adres.

De drie gitaristen van Rolling Blackouts Coastal Fever doen op Cars In Space gezamenlijk een stapje naar voren en spelen de sterren van de spreekwoordelijke hemel in een gedreven up tempo rocknummer met jazz en country invloeden, een vrij unieke combinatie. Dit alles in fraaie harmonie van zowel de zangers als de gitaristen.  

In juni komt RBFC weer onze richting op. Naar Europa. Naar Best Kept Secret.

The Lazy Eyes – Cheesy Love Song

Het is toeval dat we twee weken achter elkaar een Australische IJsbreker hebben. En ook weer niet. ‘The land down under’ exporteert de laatste jaren opvallend veel goede muziek en ook nog eens in alle geuren en kleuren.

De meeste acts genieten in eigen land al enige bekendheid wanneer we ze oppikken. The Lazy Eyes is ook voor Australië een nieuwe naam. Tenzij je tot over je oren in de indie-scene van Sydney zit. Dan ben je waarschijnlijk al onder de indruk hoe goed de band live wel niet is.  

Zonder dat ze er nou zoveel op lijken mag je The Lazy Eyes over de zelfde kam scheren als King Gizzard en Tame Impala. Het trefwoord is geestverruimende middelen. Debuutsingle Cheesy Love Song is een langzaam liefdeslied dat net aan de kunst kant van kitsch blijft. De titel is ironisch, maar dus ook weer niet. Associaties zijn er met de late Beatles, Flaming Lips en The Lemon Twigs.

Cheesy Love Song begint met een eenzame piano die al snel gezelschap krijgt van een bas en Harvey Geraghty met zijn hoge stem. Als dan na een minuutje gitarist Itay Shagar laat horen dat hij ook binnen is, weet dat het goed komt. In de laatste minuut van het vijf en half minuut durende nummer doet Harvey er het zwijgen toe en neemt de rest van de band je nog even mee op reis naar andere sferen. 

Noteer in uw boekje onder de kop ‘in de gaten houden’, The Lazy Eyes.

Alex The Astronaut – I Think You’re Great

Alex The Astronaut klinkt als de titel van een kinderboek, maar is de artiestennaam van de 25 jarige Alexandra Lynn uit Sydney. Australië dus. Alexandra had het voor het kiezen. Ze is slim, sportief en muzikaal. Ze kon astronaut worden, voetballer of de muziek in gaan.

Haar balvaardigheid leverde haar zelfs een studiebeurs op aan een gerenommeerde Amerikaanse universiteit. Daar heeft ze wis en natuurkunde gestudeerd. Maar de lokroep van de muziek bleek toch te sterk. Iets van haar wetenschappelijke achtergrond sijpelt nog door in de naam van haar label. Dat heeft ze Minkowski Records gedoopt, naar de man die een diagram bedacht waarin de relatie tussen ruimte en tijd zichtbaar is. 

Van zo’n bolleboos als Alex zou je misschien ook ingewikkelde of intellectuele muziek verwachten, maar dat valt reuze mee. De Astronaut schrijft songs met een positieve lading. Een van haar songs werd opgepikt als strijdlied door de Australische pro homohuwelijk beweging. Met nieuwe single I Think Your Great steekt ze een hart onder de riem van iedereen die wel eens moeite heeft het leven bij te benen.

De stijl waarin Alex haar hartelijke boodschappen giet, heeft wel iets weg van de slackerrock van landgenote Courtney Barnett. Na Australië aan haar voeten te hebben gekregen richt Alex The Astronaut nu haar pijlen op Europa en de V.S. I Think You’re Great  is een schot in de roos.

 

The Districts – Cheap Regrets

Een paar protestsongs maakt nog geen trend. Maar het beginnen er wel opvallend veel te worden. Logisch, want er is ook heel wat om je zorgen om te maken. Van brandende werelddelen en nieuwe enge ziektes tot en met gevaarlijke wereldleiders.

Om het bij ons eigen straatje te houden. Sam Fender, Declan McKenna en Algiers hebben allemaal recentelijk in de Graadmeter gestaan met een maatschappijkritisch nummer. Aan dit rijtje mag ook The Districts worden toegevoegd. De band uit Philadelphia, die recentelijk songs uitbracht over het wapengeweld in de VS (Loving Protector Guy) en naastenliefde in een egocentrische samenleving (Hey Jo) komt nu met een nummer over vervreemding.

Cheap Regrets is een danstrack voor denkers. Zanger-componist Rob Grote wil mensen laten dansen op een song die gaat over hoe ze langs elkaar heen leven. De middelen die de band hanteert om dat doel te bereiken zijn een gruizige discobeat, sexy synths en opzwepende gitaren. Wie na drie minuten nog niet staat te swingen wordt daar alsnog toe gedwongen als de band het energieniveau nog een paar tandjes opschroeft. Dit alles gehuld in een galm die Cheap Regrets een geslaagde (alweer) eighties feel geeft.

Alle genoemde nummers komen op het nieuwe, vierde album van The Dictricts, You Know I’m Not Going Anywhere. Het album is door de band zelf geproduceerd met hulp van Keith Abrams en gemixt door Dave Fridmann (Tame Impala, Flaming Lips, MGMT). De releasedatum is 3 maart.  

Concert 7 mei Ekko, Utrecht.

The Men – Children All Over The World

Voor een punkband was The Men altijd al opvallend veelzijdig en melodieus. Instrumentaaltjes en uitstapjes richting surf en country waren geen uitzondering. Toch komt het nieuwe sound die de band laat horen op Children All Over The World als een verrassing.

De songs van The Men klinken vaak als veredelde demo’s. Dat geldt ook voor Children All Over The World. Maar dan wel als demo van Van Halen of van Foreigner. Het nummer zit ergens tussen Why Can’t This Be Love en Cold As Ice in. Classic rock dus met een dikke knipoog naar de  ‘eighties’.

Voor je denkt The Men zijn gek geworden. Niet gekker dan ze al waren. De lo-fi sound van Children All Over The World waarborgt het indie-karakter, net als de ontregelende gitaarsolo, die giert als een laagvliegende F16.

Ook de lengte van bijna zes minuten is niet erg commercieel. Children All Over The World is net als de zes andere songs op het nieuwe album, Mercy (14/2) live opgenomen in de studio. Even wennen dus, deze eerste single van het achtste album van de mannen uit Brooklyn, maar dan heb je ook wat

The Front Bottoms – Camouflage

The Front Bottoms komen uit New Jersey. Dat kan je horen aan de markante manier waarop ze de R (erw) uitspreken. De sound van de band is de ene keer punky en de andere meer folky. Ook het woord emo wordt wel in verband gebracht met het tot duo geslonken kwartet. Wat alle liedjes gemeen hebben is dat ze nogal lange teksten hebben, veelal slimme en grappige lyrics over leven en dood en alles wat daar tussen zit.  

The Front Bottoms is vrij succesvol in de V.S. Daar buiten heeft men nog wel het een en ander in te halen. Dat zal te maken met voornoemde R en de lange lappen tekst die voor non-natives niet altijd even makkelijk te volgen zijn. Wat is bijvoorbeeld ‘Fruit Of The Profane Communion’, een strofe uit Camouflage? Het strak gespeelde, maar compositorisch alle kanten opschietende Camouflage lijkt te gaan over de behoefte om niet te willen opvallen. Dat is dus niet echt gelukt. The Front Bottoms werken momenteel aan de opvolger van het Going Grey album uit 2017.

Oliver Tree – Cash Machine 

De eerste IJsbreker van het nieuwe jaar is van een nieuwe artiest. Voor ons dan. In thuisland Amerika geniet Oliver Tree al enige bekendheid als maker van novelty songs en professioneel scooterrijder. Herstel scooterracer. Een Amerikaanse scooter is overigens geen familie van de Vespa, maar een step met een motor.

Het kan zijn dat Olie’s liefde voor de elektrische tweewieler enigszins is bekoeld. Begin vorig jaar namelijk brak hij bij een val allebei zijn polsen. Daar maakte hij het nummer Hurt over, dat een flinke hit werd. In totaal heeft de 26 jarige inwoner van Santa Cruz, Californië 19 songs op zijn naam staan, verdeeld over twee EP’s een een handvol singles.

Cash Machine is zijn meest recente release en wat serieuzer dan de rest. Daarin zit vaak een cartoonesk element verwerkt passend bij zijn -laten we zeggen- opvallende uiterlijk. Ollie heeft een bloempotkapsel en draagt meestal fel gekleurde nylon vrijetijdskleding. Stel je het lijpe broertje voor van Jim Carrey. Het lijkt alsof hij niet kan kiezen tussen de rol van lolbroek of enigszins maffe indie-artiest. Als het aan ons ligt kiest hij natuurlijk voor het laatste en is Cash Machine een belangrijke stap in die richting. Als meneer Tree zo nodig wil blijven stunten en de clown uithangen mag hij dat blijven doen in de door hem zelf geregisseerde en erg grappige clips.

The Voidz – Did My Best

Begin dit jaar namen The Voidz, voorheen Julian Casablancas & The Voidz twee songs op met Mac DeMarco en het Australische multitalent Kirin J Callahan in de controlekamer. Eind mei verscheen de eerste, het experimentele ‘The Eternal Thao’, vorige week de tweede.

Did My Best is een beschouwend lied over ”nostalgia and not giving a shit about it personaly”. Fans en andere goede verstaanders horen in de uitleg Casablanca’s frustratie altijd maar te worden gezien als het mannetje van The Strokes en niet als autonoom mens of muzikant.

De toon van Did My Best is echter eerder berustend dan opstandig. De nieuwe single van The Voidz is een in gitaar gedrenkte classic style rockballad, die netjes binnen de lijntje blijft. Tot vlak voor het einde. Dan gaat de autotune aan en herkennen we The Voidz weer als band, die graag  de bekende weg verlaat. Van een nieuw, derde album is nog geen sprake. Net zo min overigens als van album 6 van die andere band van Julian Fernando Casablancas. 

MGMT – In The Afternoon

Eindelijk vrij! Na tien jaar en vier albums is MGMT eindelijk verlost van hun wurgcontract bij de Japanse mediagigant Sony. 

Je zou denken dat het duo hun vers verworven vrijheid zou vieren met een experimenteel werkje dat op geen enkele manier voldoet aan het commerciële stramien dat hun oude label hen wilde opleggen. Maar dat valt dus reuze mee.

In The Afternoon, de eerste release op hun eigen MGMT label is een onverholen ode aan de Eighties. Goth Indie pop, naar model van Echo & The Bunnymen is de meest gehoorde vergelijking. Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser doen nu gewoon lekker waar ze zelf zin in hebben en momenteel is dat dus terugblikken naar de muziek uit het decennium waarin ze zijn geboren.

Hoe hoog de nood was kan je uit de tekst opmaken, ”The Sunlight Stopped Coming Thru And We Lost The Game, Who’d Guessed It Would Feel This Way Like A Kid In A Candy Store”. Over een nieuw album nog geen nieuws. In maart verschijnt In The Afternoon op 12 inch met nog een ander nieuw nummer. Bestellen kan nu alvast op MGMT