Category: De IJsbreker

Big Thief – Not

Deze week maakte Big Thief bekend dat er een nieuw album in de pijplijn zit. Een opvallend bericht, want het meest recente album van de band van Adrianne Lenker ligt nog vers in het geheugen. Het dit voorjaar verschenen U.F.O.F. is zelfs een gedoodverfde eindejaarslijstjesplaat.

Tegelijk met het persbericht waarin de release op 12 oktober van Two Hands  –Big Thief album vijf- werd aangekondigd verscheen de eerste single van de nieuwe plaat. Als Not ook maar een klein beetje representatief is voor Two Hands moeten we er serieus rekening mee houden dat Big Thief het jaar gaat afsluiten met twee albums in de eindlijst.

Het ruwe intro van Not geeft gelijk aan dat Big Thief dit keer uit een ander vaatje tapt. Klinkt de band op indie-parels als Paul, Shark’s Smile en UFOF dromerig en intiem, op het ruim zes minuten durende Not gaan de remmen los en de meters in het rood. Adrianne zingt alsof de duvel haar op de hielen zit. De lekker lange gitaarsolo die de coda vormt van Not had van Neil Young kunnen zijn, in een boze bui. Goodbye Dr Jekyll, Hello Mr Hyde!

In maart volgend jaar komt Big Thief naar de Paradiso. Oordoppen mee voor de zekerheid.

CONCERT: 6 maart  2020 Paradiso, Amsterdam.

Liam Gallagher – Once

Wonderen zijn de wereld niet uit! Liam Gallagher heeft een nieuwe single uit die niks minder dan geweldig is. Serieus. Vernieuwend is Once niet. Het nummer doet sterk denk aan Jealous Guy van John Lennon, maar alles klopt; de toon, de grootse productie en de nostalgische tekst, die hoogstwaarschijnlijk een sneer is naar broederlief.

“I Remember How You Used To Shine Back Then”.

Liam schreef Once samen met Andrew Wyatt, een ‘gun for hire’ die ook met Mick Ronson, Bruno Mars en Flume heeft samengewerkt. Wyatt won vorig jaar nog een Grammy voor zijn bijdrage aan de soundtrack van A Star Is Born met Lady Gaga en Bradley Cooper. Liam lijkt in Wyatt een ideale partner te hebben gevonden, want ook de twee andere recente songs, River en Shockwave die ze samen schreven mogen er zijn. De nummers zijn een voorbode van het tweede solo album van de jongste Gallagher, Why Me? Why Not (20/9).

Uit een recente Facebook Battle bleek dat Noel veruit de favoriete Gallagher is. Hij is immers de auteur van alle Oasis hits. Maar getuige zijn nieuwe nummers – hij experimenteert met genres (disco/dubstep) waar hij vroeger een broertje aan dood had- zit Noel nu in een muzikale midlifecrisis. Liam daarentegen lijkt zijn draai te hebben gevonden en zou met zijn nieuwe album zijn boze broer zo maar eens het nakijken kunnen geven. Zoals gezegd, wonderen zijn de wereld nog niet uit!

CONCERT: 7 feb. 2019 Ziggo Dome, Amsterdam.

Angel Olsen – All Mirrors

Lang niets van Angel Olsen gehoord, haar vorige album My Woman dateert alweer uit 2016 met daarop haar enorme doorbraakhit Shut Up Kiss Me. Ruim een maand geleden wekte de Amerikaanse de interesse door de samenwerking met Mark Ronson op True Blue, verschenen op zijn album waarop ook feat.’s staan met andere zangeressen als Lykke Li, King Princess en Miley Cyrus.

Maar op 4 oktober komt er dus een echt eigen album van Angel Olsen, haar vierde die ook All Mirrors zal heten. Net als de eerste single en tevens IJsbreker deze week. Angel gaat op dit album nieuwe paden bewandelen. Ze heeft een orkest van 14 man uitgenodigd. Minder rock dus, maar meer strijkers. Een beetje in de lijn van Lana Del Rey en af en toe Björk. Onze interesse is meer dan gewekt via de eerste single. Wat een spannend nummer met idem opbouw. Angel Olsen schildert met een totaal kleurenpalet.

Angel Olsen speelt op 6 februari in Paradiso, Amsterdam en op 7 februari in de Roma in Antwerpen.

Pumarosa – Fall Apart

Pumarosa is back! Twee jaar na het debuutalbum The Witch, met daarop de grote Pinguinhits Honey, Dragonfly en het epische Priestess. Fall Apart is weer een bijzonder meesterwerk van het vijftal uit Londen. Veel elektro en postpunk invloeden met aandacht voor sfeer en tempowisselingen. Op 3/4 zit een enorme eruptie en ook de dreigende stem van Isabel Munoz-Newsome mag niet onbenoemd blijven. We want more. Nog even wachten, want het nieuwe album Devastation verschijnt 1 november.

Squid – The Cleaner

Hou je van LCD Soundsystem en Talking Heads? Dan zit je bij de nieuwste sensatie Squid uit Brighton/London goed. Het vijftal speelde zichzelf dit jaar al flink in de kijker met het opvallende nummer Houseplants, maar met The Cleaner doet Squid er een schepje bovenop.

Het nummer begint meteen al rete aanstekelijk met heel veel ritme en aparte klanken. Ondertussen gaat het alle kanten op met genoeg pop om het behapbaar te houden. Zelfs als het nummer 7:33 minuut duurt. Op Spotify staat een edit en die is net wat radiovriendelijker.

Schrijf Squid maar alvast op voor Eurosonic. De band komt daarvoor ook al langs:

29/08 @ Into The Great Wide Open Festival, Vlieland

17/09 @ Roodkapje, Rotterdam

25/10 @ London Calling Festival, Amsterdam

The Regrettes – I Dare You

We hebben eerder muziek van The Regrettes gedraaid. Vorig jaar hadden we California Friends op de playlist en het jaar daarvoor Seashore. Toen waren we nog de enigen die vielen voor de charmes van de dames (+heer) uit L.A. Maar nu kan het niet anders dan dat we gezelschap gaan krijgen. Nieuwe single I Dare You is namelijk veel te leuk om geheim te blijven.

The Regrettes maken schaamteloze retropop naar model van The Bangles en The Pretenders. Beetje punky, beetje garage, maar vooral vrolijk. Muzikaal dan, tekstueel heeft bandbaas Lydia Night wel wat appeltjes te schillen lijkt het.  Wie er precies wordt uitgedaagd in I Dare You weten we niet, maar hij of zij kan beter even uit de buurt blijven. 

I Dare You is de vierde en beste voorloper van The Regrettes album twee, dat How Do You Love zal gaan heten en op 9 augustus uitkomt. Anderhalve maand later zullen The Regrettes te zien zijn in de kleine zaal van Paradiso, die al lang en breed is uitverkocht. Misschien toch maar verplaatsen naar de grote zaal, The Regrettes zijn namelijk veel te leuk om klein te blijven.

LIVEDATUM: 17 november Paradiso, Amsterdam.

Surf Curse – Disco  

 Even voor de goede orde, Disco is geen disco nummer. Maar je kunt er wel op dansen. Daar gaat het ook over, dansen. Surf Curse is overigens ook geen surf band, maar een duo oorspronkelijk afkomstig uit Reno, Nevada, maar tegenwoordig wonend en werkend in L.A.

Na twee albums vol bevlogen, maar rudimentaire punksongs gooit Surf Curse het met Disco over heel een andere boeg. Het lijkt wel of iemand de gordijnen heeft opengetrokken. De nieuwe single is een vrolijk rockende popsong met sterke punten als een knapperige gitaarsound, een vindingrijke ritmesectie en een refrein dat je dagenlang met je meedraagt. Of je nou wilt of niet. Ook noemenswaardig is de soepele vibrato van Nick Rattigan, wiens zang wel aan David Byrne doet denken, maar niet half zo neurotisch.

Disco laat een band horen die bezint eer ze begint. Dat is dus wel eens anders geweest. Tijdens hun rijpingsproces worden Rattigan en zijn trouwe metgezel Jackson Katz begeleid door producer Jarvis Taveniere, die eerder goede resultaten boekte met o.a. Real Estate, Sunflower Bean en het King Gizzard circus.

Het nieuwe album van het verbeterde en zelfverzekerde Surf Curse gaat ‘Heaven Surrounds You’ heten en 13 september uitkomen.

Spoon – No Bullets Spent

‘Everything Hits At Once’, zo gaat het nieuwe album van Spoon heten. Het sleutelwoord is Hits. De tiende langspeler van de band uit Austin is namelijk een ‘greatest hits’ met 12 hoogtepunten uit het 26 jarige bestaan van Spoon plus een nieuw nummer.

No Bullets Spent laat horen dat Spoon nog niets aan kracht en pracht heeft ingeboet. Veel bands, de meeste bands eigenlijk hebben het meeste succes met hun eerste albums. Kijk maar eens naar de tien beste songs op Spotify van je favoriete band en je zult zien dat het oude werk het hoogste scoort.  Alleen de echt bijzondere bands lukt het om de bal langer dan twee of drie albums in de lucht te houden. Vaak zijn dat ook bands die niet meteen doorbraken. Zoals Spoon dat pas met Gimme Fiction, hun vierde album een voet tussen de deur kreeg. De definitieve doorbraak kwam in 2007 met plaat vijf, Ga Ga Ga Ga Ga.

Sindsdien is Spoon aan de top blijven meedraaien. Een beetje Pinguin luisteraar kent alle songs van ‘Everything Hits At Once’. Op één na dus, de nieuwe track. Je moet als band enigszins lef hebben om op een ‘Best Of’ een nieuw nummer te zetten. Stel dat die flopt dan is het een smet op een verder vlekkeloze compilatie. Spoon hoeft echter niet te vrezen voor een blamage, want No Bullets Spent is Spoon op zijn best; een intelligente rocksong, energiek en to the point met als kers op de taart een knisperende gitaarsolo.

‘Best Of’ albums hebben altijd een tweeledig doel, het is een carrière overzicht én een introductie van de band voor laat en nieuwkomers. Voor beide doelen geldt ‘Mission Accomplished’.

Clairo – Bags

De opkomst van vrouwen in de popmuziek zet door. Nog even en niemand kijkt er meer van op als de helft van de acts op een festival vrouw is. Veel moderne meiden beoefenen een stijl, die lo fi wordt genoemd. Lo fi is een begrip uit de punk dat aangeeft dat de acts het niet zo nauw nemen met de geluidskwaliteit. De laatste tijd wordt lo fi steeds vaker gebruikt als alternatieve benaming van indie, een term die door inflatie aan vervanging toe is. 

Bags van Clairo is lo fi op zijn finest, een gestaag voortstuwende track met goed getimede gitaar en keyboard fills en een sfeer die we herkennen van twee decennia geleden. De ‘star of the show’ is de 20 jarige Claire “Clairo” Cottrill uit Atlanta, Georgië, die zingt op het punt te staan haar vriendje te verlaten. Her Bags are already packed.  

Ondanks haar korte aanwezigheid op aarde is Clairo geen nieuwkomer meer. Bags is ongeveer haar 13e single. Vanaf single 4, Pretty Girl (2017) zitten de major labels achter haar aan, maar Clairo heeft hun verleiding weten te weerstaan en getekend bij een kleine maar daadkrachtige platenmaatschappij. Dit mede op advies van haar Pa, die als voormalig hoge marketing Piet bij Coca Cola bekend is met het klappen van de zweep.  

De man die de vrouwvriendelijk omgeving schiep waarin Clairo haar verhaal kwijt kan, is de in onze kringen niet onbekende Rostam Batmanglij, ex-lid van Vampire Weekend, die die band  heeft verlaten juist om dingen te doen zoals het produceren van het debuutalbum van Clairo. De plaat gaat Immunity heten komt begin augustus uit en is er één om naar uit te kijken.

 Ida Mae – Boom Boom Boom

Chris Turpin en Stephanie Jean zijn getrouwd, met elkaar en met hun werk. Samen vormen ze namelijk Ida Mae. Het duo beoefent een genre dat hip was lang voor hun geboorte en hoewel sindsdien naar de achtergrond verschoven is de vlam altijd blijven branden.

We hebben het over bluesrock, of rock met een blues basis. Chris en Stephanie hebben de stijl letterlijk met de paplepel binnen gekregen. Hun beider vaders waren jong toen bands als Cream, Led Zeppelin en Free furore maakten. Het duo reist momenteel door de V.S. als voorprogramma van Greta Van Fleet. De Van Fleet boys lazen goede dingen over Ida Mae in het befaamde Amerikaanse blad Rolling Stone en herkenden na beluistering van een aantal tracks twee gelijkgestemde geesten. 

Waarschijnlijk hadden ze -toen de uitnodiging de deur uitging- nog niet eens de nieuwe single gehoord van het rockende echtpaar uit het Britse Norwich. In lijn met de trend van dit moment heeft ook Boom Boom Boom een featuring. Niemand minder dan Dweezel ‘Son Of Frank’ Zappa speelt de woedende solo in Boom Boom Boom, dat live, in één take is opgenomen.

Boom Boom Boom –de titel deelt het nummer met een classic van blueslegende John Lee Hooker- gaat over ongure types in de muziekindustrie die de waan van de dag najagen en geen verstand hebben van ‘echte’ muziek. Bij gebrek aan belangstelling van grotere labels, hebben Chris en Stephanie hun debuutalbum, Chasing Lights  zelf uitgebracht.

Zoals het er nu uitziet, gaat Ida Mae eerst live naam maken, maar gezien de reacties op hun shows en de kracht van Boom x 3 zal het niet heel lang meer duren voordat de platenbazen zich met lucratieve contracten op het muzikale koppel zullen storten. Ook is het niet uit te sluiten dat er een nieuwe blues(rock) boom op de loer ligt.