Category: De IJsbreker

Metric – Dressed To Suppress

We zijn fan van de modern classics Help I’m Alive, Gimme Sympathy en nog een paar van Metric, maar we waren ze stiekem wel een beetje uit het oog verloren. Maar Metric is nu misschien wel beter dan ooit?

Het Canadese Metric kondigde hun nieuwe album aan met Dark Saturdays, nu is er de tweede single en die is nog beter. Opnieuw een duister synthi-popliedje met een new waverandje dat helemaal losbarst. Het is de eerste nieuwe muziek van de band van Emily Haines in drie jaar.

De release van het zevende album van Metric markeert het twintigjarige bestaan van de band. Een handvol albums in twee decennia klinkt niet veel, maar als je weet dat miss Haines ook actief lid is van Broken Social Scene en vorig jaar een soort van soloplaat maakte met The Soft Skeleton valt het wel weer mee.

Producer van het nieuwe werkstuk van de band die wereldfaam verwierf met indie-evergreens als Help I’m Alive en Black Sheep is Justin Meldal Johnsen bekend van zijn bemoeienissen met o.a.s Nine Inch Nails, Beck en M83. Een titel heeft het nieuwe album van Metric nog niet wel een releasedatum, 21 september.

LIVEDATUM 15/11 TivoliVredenburg, Utrecht.

Rayland Baxter – Strange American Dream

We willen je graag voorstellen aan Rayland Baxter, een singer-songwriter uit Nashville. Wie een beetje muzikaal onderlegd is denkt bij Nashville gelijk aan country. Klopt. Baxter beweegt zich in country kringen, maar dan wel van het alternatieve soort. Je zult hem niet snel horen zingen over sixpacks, four wheel drives en pretty girls in tight fitting jeans. Er zit weliswaar een twang in zijn muziek, maar ook gitaarsolo’s, die rechtsreeks uit het arsenaal van Neil Young komen. Baxter is net zo country als Wilco, Band Of Horses en The Manchester Orchestra.

Rayland Baxter groeide op in een muzikaal nest. Zijn vader William ‘Bucky’ Baxter is een veelgevraagd steelgitarist die o.a. te horen is op platen van Bob Dylan, R.E.M en Ryan Adams.

Baxter junior was 9 toen hij zijn eerste gitaar kreeg. In 2010 vond hij zichzelf goed genoeg om in de voetsporen van senior te treden en professioneel muzikant te worden. Twee jaar later bracht hij zijn eerste album uit, een kritisch en commercieel succes. Het zelfde geldt voor zijn tweede langspeler. Inmiddels bereikt Baxter meer dan een miljoen luisteraars per maand. Zijn nieuwe album, Wide Awake is o.i. de beste van de drie, steviger en veelzijdiger dan de voorgangers.

Zoals een echte singer-songwriter betaamt is Rayland Baxter een gevoelig mens en maakt hij zich zorgen over de toestand van de wereld. Daar gaat zijn nieuwe single over. ‘Maybe I was Born Sick’ zingt hij in Strange American Dream. Het is de openingsregel van een zwaar overtuigende song over het verschil tussen hoe hij de wereld zag als kind, de harde werkelijkheid en de ongewisse toekomst. Naast de sterke tekst vallen vooral de gitaren op in Strange American Dream, die doen nog het meest denken aan het gitaarspel van George Harrison op Abbey Road. De productie van Butch Walker (Pink, Weezer en Frank Turner) is zowel bescheiden als meeslepend.

Rayland Baxter maakt dus niet het soort indie dat we normaal serveren, maar we menen in hem een ‘echte’ artiest te herkennen, een genre-overstijgend toptalent, waar we nog heel veel van gaan horen. Te beginnen hier bij Pinguin radio.

Tangarine – Lemonade Sky

We kennen Tangarine als een sympathiek duo dat vriendelijke, folky muziek maakt in de lijn van Simon & Garfunkel of om het iets verder terug te zoeken en de familieband te benadrukken, The Everly Brothers. De broers zijn er best bekend mee geworden, maar beroemd is anders. De meeste mensen kennen Tangarine als huisband van DWDD. Dat is  6 jaar geleden.

Vier albums hebben Sander en Arnoud Brinks nu op hun naam staan. De meest recente There And Back is twee jaar oud. Tijd voor een nieuwe dus. En iets nieuws lijkt de tweeling te hebben besloten. Zonder te willen spreken van een stijlbreuk is nieuwe single Lemonade Sky toch wel essentieel anders dan eerder behaalde successen als Things Go Like This Anyway of Motion Of Light. Het eerste verschil is dat de broers niet meer samen de leadzang verzorgen. Het tweede verschil is de doorlopende elektrische gitaar, die in zijn uitbundigheid sterk aan Neil Young doet denken zeker in de solo’s die Lemonade Sky doorspekken. En dat is er het nummer zelf, niks geen soft pop, folk of country, Lemonade Sky is – de titel verraad het al een beetje- een psychedelische rocksong.  

Lemonade Sky is -begrijpen we-   een muzikale weerslag van ontwikkelingen in het persoonlijke leven van de Brink broeders. De single is de voorbode van een nieuw album, Because Of You dat net als de voorganger werd opgenomen in een studio Tucson Arizona, waar ook bands als The Jayhawks en Calexico graag vertoeven.

Misschien is het overdreven om van Tangarine 2.0 te spreken, in ieder geval smaakt deze verandering van spijs uitstekend. En naar meer.

LIVEDATA: 23/9 Stortemelk, Vlieland. 26/8 Strawberry Fields, Dedemsvaart. 15/9 Ludens, Voorburg. 16/9 Kleine Komedie, Amsterdam. Oosterpoort, Groningen. 22/9 De Amer, Amen. 23/9 TivoliVredenburg (albumrelease) Utrecht.

Foxing – Slapstick

Het is (gelukkig) niet meer te horen, maar Foxing begon ooit als emo-band. Dat was in 2013. Nu bijna 3 albums verder is er geen hokje meer waarin de band zich laat duwen. Foxing anno 2018 is artistiek, maar niet gekunsteld. Amerikaans, maar niet typisch. Complex, maar meeslepend.

Foxing is de band van Conor Murphy, maar een dictator is hij zeker niet. Murphy gelooft zelfs zoveel in het harmoniemodel dat hij zijn bandleden alle ruimte biedt voor inspraak. Zozeer zelfs dat er als  kop boven een oud interview stond; ‘Foxing can’t agree on anything’. De rol van producer is dus belangrijk. De muzikale mediator die het opnameproces van Nearer My God, het nieuwe album van de band uit St Louis in goede banen leidde, was Chris Walla, die tot voor kort deel uitmaakte van Death Cab For Cutie. De albumtitel betekent overigens niet dat de band in den Here is. Nearer My God To Thee is de titel van het laatste nummer dat het orkest speelde op de  Titanic voordat het schip onder de golven verdween.

De song die de weg van de release van het nieuwe Foxing album moet effenen is Slapstick. De single is gebaseerd op de gelijknamige roman van Kurt Vonnegut. Slapstick is een intrigerende ballad, die wel aan Radiohead doet denken, met dit verschil dat Conor Murphy anders dan Thom Yorke zingt alsof zijn leven er vanaf hangt.  Het Nearer To God album verschijnt op 19 augustus.

Miles Kane – Cry On My Guitar

Miles Kane‘s Cry On My Guitar heeft een weekje proefgedraaid. Dat gaf ons de kans om te horen dat de nieuwe single van de Britrocker meer is dan een lekker tussendoortje of een luxe advertentie van zijn nieuwe album. 

Terwijl zijn maat Alex Turner met Arctic Monkeys is opgeschoven in de richting van de weelderige jetset rock, die ze hadden ontwikkeld voor The Last Shadow Puppets betreedt Kane solo het gebied dat Arctic Monkeys heeft verlaten, dat van de krokante indierock.

Cry On My Guitar heeft een eigentijdse sound, maar is gemarineerd in een stijl die de boeken is ingegaan als glamrock. We spreken van de vroege jaren zeventig toen Bowie als Ziggy uit de kast kwam en bands als the Sweet en Slade hun kans schoon zagen. Kane zingt zelfs over een Ballroom Blitz. Volgens de credits schreef hij het nummer samen met Jamie T, maar als er Marc ‘T Rex’ Bolan had gestaan hadden we het ook geloofd. Benieuwd of Kane in de clip met eyeliner, schoenen met plateauzolen en een nauwsluitend glitterpak zal verschijnen. Cry On My Guitar is single drie van soloalbum drie, dat rond tien augustus gaat uitkomen onder de titel Coup De Grace.

LIVEDATA 01/10 Melkweg, Amsterdam 02/10 Botanique, Brussel (BE)

Tash Sultana – Salvation

De nieuwe single van Tash Sultana zal voor sommigen even wennen zijn. Salvation is haar meest gestroomlijnde productie tot nu toe. Maar zodra ze begint te zingen zijn we weer op vertrouwd terrein en haar gitaar die in eerste instantie naar het tweede plan lijkt te zijn geschoven speelt in het slot van Salvation alsnog een glansrol.

Tash Sultana heeft zo’n eigen, direct herkenbare stijl van zingen en gitaarspelen dat je bijna zou vergeten, dat ze nog maar net komt kijken. Haar debuutsingle Jungle is nog maar twee jaar oud. De meeste artiesten doen er eeuwen over om een eigen stijl te ontwikkelen, maar Tash lijkt uit de wieg te zijn gerold met haar sound al helemaal in tact. Maar niet heus natuurlijk. In werkelijkheid heeft ze jaren in alle obscuriteit aan haar stijl geschaafd. Dat deed ze op straathoeken en in winkelcentra van Melbourne, waar ze zichzelf als straatmuzikant zowel de kneepjes van het musiceren als van het performen leerde. Kunst zonder oefenen bestaat niet. Wat ook een rol heeft gespeeld is Tash uit een muzikaal nest komt, zoveel talent komt je niet aanwaaien.

Het was haar opa die Tash haar eerste gitaar gaf, ze was toen 3. Nu is ze 23 en beheerst ze zo’n 20 instrumenten. Als we even de psycholoog mogen uithangen. Tash heeft aan de drugs gezeten en een psychose gehad toen ze 17 was. Muziek heeft haar geholpen om uit het dal te klimmen, dat verklaart wellicht de diepgang en de urgentie van haar songs.

Opvallend is dat Tash Sultana meteen is herkend als bijzonder talent. Ze heeft succes vanaf haar debuutsingle. Eerst brak ze door in thuisland Australië, daarna hier in Nederland. Inmiddels is Tash een fenomeen van wereldformaat. Salvation is de voorbode van de eerste officiële langspeler van Tash Sultana, Flow State die op 31 augustus moet uitkomen.

LIVEDATA 15+16/09 AFAS Live, Amsterdam

 

 

Slaves – Cut & Run

Het is alweer drie jaar geleden dat Slaves de handen op elkaar kreeg met een serie sterke singles en een prima debuutalbum. Wie kent ze niet nummers als Sockets en Cheer Up London? Langspeler twee viel -ondanks het feit dat hij was geproduceerd door Beastie Boy Mike D- een beetje tegen, maar bevatte met Lies en Spit It Out wel een paar lichtpuntjes.

Tussen Take Control en Are You Satisfied zit net een jaar. Zelfs voor een punkband blijkt haastige spoed zelden goed. Die fout maakt het duo uit Kent dus geen tweede keer. Daarom heeft Slaves  nu bijna twee jaar uitgetrokken om een album te maken.  De band kan zich geen zeperd veroorloven.

Eerste single Cut & Run is een daalder waard, het is een opwindende bundeling van melodie en energie gebracht met die heerlijke bluf die alleen Britse bands eigen is. Cut & Run ligt in het verlengde van eerder behaalde successen, maar laat ook een band horen die heeft opgelet en bijgeleerd. Nog steeds is Slaves (de naam is gekozen omdat hij lekker klinkt en controversieel is) een projectiel, maar niet meer zo ongeleid als vroeger. Veel is er nog niet bekend over album 3, behalve dat de band weer in zee is gegaan met Jolyon Thomas, die ook tekende voor de productie van het debuut van Slaves en sindsdien ook in de weer is geweest voor U2, Royal Blood en rapper Kendrick Lamar. Meer details volgen. 

Interpol – The Rover

21 wordt Interpol dit jaar. De New Yorkse rockers vieren deze mijlpaal met een nieuw offensief dat bestaat uit een vers album, hun zesde en een uitgebreide tournee, waarbij Nederland niet wordt overgeslagen. De band maakte het nieuws wereldkundig tijdens een persconferentie in Mexico City. Het nieuwe album is Marauder gedoopt en zal op 24 augustus worden uitgebracht.

Gelukkig hoeven we niet zo lang te wachten op nieuwe muziek, want als amuse is er een kakelverse single verschenen. The Rover laat geen grote veranderingen horen, maar wel een band die nog net zo gretig is als begin deze eeuw toen ze zich in één klap onmisbaar maakten met het Turn On The Bright Lights album.

De kracht van Interpol is en blijft hun vermomming van donkere materie als toegankelijke indie. Het springerige The Rover mag dan vertrouwd klinken, dat wil niet zeggen dat de band het op het aankomende album ook op safe speelt. Paul Banks en zijn getrouwen zijn in zee gegaan met Dave Grusin, een avontuurlijke producer die zijn sporen heeft verdiend met zijn werk voor o.a. Spoon, MGMT en Tame Impala. Enige spanning hangt dus wel in de lucht. Na de festivalzomer weten we meer.

LIVEDATUM: 27/11 TivoliVredenburg, Utrecht.

Joywave – Compromise

Compromise, de nieuwste release van Joywave schijnt al een jaar of twee jaar oud te zijn. Het illustreert het tijdloze karakter van de muziek van het Amerikaans kwartet. Of ze waren gewoon hun tijd vooruit, zo kan je het ook zien.

Toen Joywave een jaar of zes geleden begon met het mengen van gitaren, synthesizers en falsetzang waren ze de roependen in de woestijn. Nu is er een heel legioen synthi-rockbands. Vaak leggen de pioniers het af tegen de navolgers – een gevolg van de wet van de remmende voorsprong- maar Joywave houdt zich moeiteloos staande. Behalve een hippe sound heeft de band namelijk ook een groot arsenaal aan sterke songs. Zoals Compromise met zijn veelbelovende begin, spannende middenstuk en euforische einde. Helaas houdt de band zich aan de radiowet die bepaalt dat een nummer maximaal drie en halve minuut mag duren. Compromise had best nog wel wat langer door mogen gaan.

De nieuwe single van de band uit Rochester U.S.A is niet de eerste track die we van ze draaien – Somebody New (2015) en Going To A Place (2017) – gingen voor, maar wel de beste. Dat er snel een album en Europese tour moge volgen.

Vistas – Tigerblood

Vistas is een energieke nieuwe band uit de Schotse hoofdstad Edinburgh. Er zijn vier Vistas. Ze beoefenen een genre dat niks meer en niks minder is dan indierock. In geval van Tigerblood betekent dat een stevig rockend nummer met enerverende leadzang, dikke lagen keyboards en gitaren en mooie  meerstemmige refreinen. Omdat Vistas wel iets wegheeft van zowel Biffy Clyro als Franz Ferdinand zou je kunnen spreken van een typisch Schots geluid.

De meerwaarde van de achtste single van de Schotse band zit hem in de tomeloze energie. Een ander pluspunt is het prettige stemgeluid van zanger Prentice Robertson. Al is Tigerblood al de achtste single van Vistas, toch treffen we de band redelijk vroeg in hun carrière. Ze hebben net hun eerste tour als headliner door Schotland achter de rug en hebben nu hun zinnen gezet op het land ten zuiden van de muur van Hadrianus. Voor hun eerste test, een optreden op ontdekkingsfestival The Great Escape zijn ze met vlag en wimpel geslaagd. Hopelijk zijn wij later dit jaar aan de beurt. Een show van Vistas op London Calling zou een goed begin zijn.