Category: De IJsbreker

LCD Soundsystem heeft geen één maar twee nieuwe singles uit. Of om het in vinyltermen te zeggen, een single met een dubbele a-kant. De ene kant, American Dream is een rustige elektrotrack in wals tempo. De andere kant, Call The Police is de nieuwe IJsbreker! De dubbelsingle is de eerste nieuwe muziek van LCD Soundsytem in dit decennium en het bewijs dat James Murphy serieus werkt maakt van de vorig jaar aangekondigde reünie. LCD Soundsystem heeft altijd met één been op de dansvloer gestaan en met de ander in de rockclubs. Dit keer staat de klok echter duidelijk op rock. Danse kan en mag, maar in de disco zal je Call The Police niet snel horen. Je zou Call The Police -kort door de bocht- kunnen omschrijven als een Bowie track uit zijn Berlijnse periode uitgevoerd door U2 ten tijde van Joshua Tree, maar dan anders. Nogal 90’s dus. Opvallend is de drive waarmee Murphy & co Call The Police uitvoeren, een energie die je misschien verwacht van een roedel jonge honden, maar niet echt meer van een clubje veertigers. Maar wel dus. Er is ook een nieuw album in aantocht, maar hoe, wat en wanneer is nog de vraag. LCD Soundsystem wacht in ieder geval niet op die release met toeren. De band trekt momenteel door Noord Amerika. Er is  vooralsnog geen sprake van een Europese tournee, laat staan een optreden in Nederland. Maar hopen kan geen kwaad. De LCD agenda is na 30 juli helemaal leeg, terwijl ons festival seizoen dan nog volop bezig is. En anders wachten we gewoon tot het najaar voor een indoor optreden.

The War On Drugs is niet alleen een van de beste en populairste, maar ook een van de boeiendste bands van dit moment. Dat Adam Granduciel & co zo succesvol zijn, mag een klein wonder heten. Hun succes gaat namelijk tegen alle regels in. The War On Drugs was al zo’n 10 jaar actief toen de club alsnog doorbrak, wereldwijd. Dat was met hun derde album. In 9 van de 10 gevallen komt succes (of niet) met het debuutalbum. Ook opvallend is dat dat succes kwam na het vertrek van een van de kernleden van de band, Kurt Vile. Vile, die altijd al solo actief was geweest, viel in 2013 zelf in de prijzen met zijn album Walkin’ On A Pretty Daze (zijn 5e, ook bijzonder). En weg was hij. Het was al opmerkelijk dat The War On Drugs scoorde met gitaarmuziek in een tijd dat de elektrische gitaar zijn prominente plek in de popmuziek aan het verliezen was, minstens zo bijzonder is het feit dat The War In Drugs scoorde met wat welbeschouwd vrij ouderwetse rock is, beïnvloed o.a. door het niet erg hippe Dire Staits. En we zijn er nog niet. Na 3 jaar kondigt Graduciel de terugkomst van The War On Drugs aan met een single van ruim 11 minuten -3 keer de officiële speeltijd van een plaat op de radio- die doet denken aan Bob Dylan in zijn christelijke periode. En goed dat Thinking Of A Place is! Kortom; laat die Granduciel maar schuiven: meer indie dan The War On Drugs hebben we niet anno 2017. Veel beter overigens ook niet.

Er was een tijd dat Nederland voorop liep wat betreft het ontdekken en omarmen van nieuwe acts. Prince bijvoorbeeld was al populair bij ons toen grote delen van de buitenwereld hem nog moest ontdekken. Nirvana idem dito. Die voortrekkersfunctie is een beetje verloren gegaan, maar met Tash Sultana liggen we weer op koers. Nu is het eerlijk gezegd ook vrij moeilijk om niet te zien hoe bijzonder ze is. Haar loopbaan lijkt wel een sprookje. Begonnen met gitaarspelen op haar 3e. Actief in bandjes in haar tienertijd. Op haar 17e uiterst succesvol als muzikant op de straathoeken van Melbourne en sinds begin vorig jaar een fenomeen op YouTube. Tash Sultana -haar exotische achternaam dankt ze aan Maltese voorouders- speelt, zingt, componeert, arrangeert en produceert al haar platen zelf. Ook live is zij de enige muzikant op de bühne. Ze is namelijk een meester op het ‘loopstation’, een samplemachine annex ritme box, die een band overbodig maakt. Het verhaal wordt nog boeiender als je weet dat Tash alleen nog maar een EP uit heeft. Plus een gloednieuwe single. Murder to the Mind is de opvolger van haar vorige IJsbreker Jungle en heeft alles wat Tash zo bijzonder maakt: een heldere melodie, een Caribisch ritme en een slijtvast refrein. Haar niet zo geheime wapen bewaart Tash tot het einde, want meer nog dan een bevlogen zangeres en getalenteerd componiste is ze een meestergitarist met een perfecte balans tussen gevoel en techniek. De liefde tussen Tash Sultana en Nederland is overigens wederzijds. De superster in spe zal dit jaar maar liefst drie keer te zien zijn in onze contreien, vier keer als je Rock Werchter meerekent. Op 22 juni staat ze in een (uitverkochte) Melkweg, vandaar vertrekt ze naar Down The Rabbit Hole om later dit jaar weer op te duiken voor een concert op 7 september in Paradiso. O en hadden we al verteld dat Tash Sultana pas 21 is?

De stelling van vandaag, we hebben meer artiesten nodig als Beth Ditto. Het popidool anno 2017 is een nogal saai. Neem Ed Sheeran, het zal een schat van een jongen zijn, lief voor zijn moeder en voor zijn cavia. Hij is ook zeker niet gespeend van talent, maar ziet er uit als een krantenjongen en niet als een rockgod. Ook zijn muziek, hoe mooi gemaakt ook is beleefd, seks -en risicoloos.

Nee dan Beth Ditto, misschien wel de meest flamboyante, exhibitionistische artiest sinds Freddy Mercury. Goed dus dat ze terug is, we kunnen wel een beetje leven in de brouwerij gebruiken. We leerden Beth Ditto kennen als het volslanke en actief lesbische boegbeeld van The Gossip. In 2011 bracht ze een eerste EP uit onder eigen naam, maar haar vertrek uit The Gossip werd pas vorig jaar bekend gemaakt. Zowel latere Gossip-tracks als haar debuut EP gaven aan dat Beth zich richting dance ontwikkelde.

Op Fire is daar niets van terug te horen. Het officiële startpunt van haar solocarrière is rete retro, een rocksong met een bluesbodem, waarin keyboards worden overschaduwd door zware gitaren en fysieke drums. Het zal door de titel komen, maar soms doet Beth’s Fire wel aan het gelijknamige nummer van The Boss denken (maar dan de versie van The Pointer Sisters). Op 16 juni komt miss Ditto met haar eerste album, Fake Sugar is de raadselachtige titel. Op dit moment doet Beth een aantal try-outs o.a. in Londen en Parijs ter voorbereiding van een zomertour. Nederlandse data zijn nog niet bekend, wel dat Beth en band op 29 juni Rock Werchter met een concert zullen vereren.

Het was 2010 toen we voor het laatst iets vernamen van Gorillaz, de muzikale beestenbende van Damon Albarn en Jamie Hewlett. Dat is lang, zelfs voor een ‘virtuele’ band. Ter vergelijking, The Beatles namen hun complete oeuvre op in 7 jaar. De meeste acts kunnen zich zo’n lange afwezigheid niet permitteren, Gorillaz is echter een band die altijd al lak heeft gehad aan conventies en opgelegde regeltjes.

Die tegendraadse houding heeft Albarn en Hewlett geen windeieren gelegd. Hun ‘hobbyband’ is bijv. succesvoller dan Albarn’s eigen Blur. De lancering van het nieuwe album, Humanz gaat dan ook op zijn Gorillaz’. De band komt niet terug met één of twee, maar met vier nieuwe nummers. Drie van de vier nieuwe Gorillaz tracks hebben een bodem van hip hop beats, alle vier hebben ze een gastvocalist, te weten Jehnny Beth van punkband Savages, rappers D.R.A.M. en Vince Staples en reggaerapper Popcaan.

Op het Humanz album zijn nog veel hulptroepen aangerukt, o.a. gospellegende Mavis Staples, de niet minder legendarische discodiva Grace Jones, rapper Danny Brown en De La Soul en soulzangers als Benjamin Clementine en Anthony Hamilton blazen een partijtje mee. Het gerucht gaat dat ook Noel Gallagher een steentje heeft bijgedragen. Dat nieuws heeft in Engeland voor de nodige opschudding gezorgd, want de fans zijn de vete tussen Blur en Oasis nog niet vergeten. Albarn en Gallagher blijkbaar dus wel.

Vier nieuwe nummer in één worp dus, dat betekent dat we moesten kiezen. Eerlijk gezegd was die keus niet al te moeilijk. Van de vier nieuwe nummers is er maar één waarop het alfamannetje van Gorillaz te horen is, Andromeda. Albarn krijgt tegen het einde van de track nog assistentie van pretrapper D.R.A.M., maar het is zijn stem die het nummer draagt en wat ons betreft boven de andere drie doet uitsteken. Op 28 april volgt het Humanz album, dat zal, Gorillaz kennende met de nodige tamtam gepaard gaan.

Kasabian heeft altijd de middenweg bewandeld tussen rock en dance. Volgens zanger/gitarist Sergio Pizzorno sloeg de balans op het laatste album echter een beetje te ver door richting dansvloer. De band maakt dat nu goed door de gitaren weer naar voren te halen. Pizzorno heeft het zelfs over de redding van de gitaar. Hij vreest dat de elektrische gitaar voorgoed in de afgrond zal verdwijnen als niemand er iets aan doet. Dus heeft Kasabian het op zich genomen de gitaar in ere te herstellen. Wie nu een nieuwe single verwacht met gierende solo’s, loodzware riffs en bakken feedback zal enigszins teleurgesteld worden. Gitaren genoeg op You’re In Love With A Psycho, maar dan van het tokkelende en ritmisch soort en volledig in dienst van de compositie. De nieuwe single van Kasabian is dus geen dansplaat, dat neemt niet weg dat je er goed op kunt bewegen. Een beetje overdreven heeft Pizarro dus wel, maar zo kennen we hem en zijn band. Bescheidenheid komt niet voor in het woordenboek van de Britse braniemakers, die tot wasdom zijn gekomen op de zelfde vruchtbare grond als Oasis en Stone Roses. Kasabian, dat dit jaar zijn 20ste verjaardag viert, komt om de drie jaar met een nieuw album. Plaat nr 6 gaat For Crying Out Loud heten en zou eind april uit moeten komen.

.