Category: De IJsbreker

Het was 2010 toen we voor het laatst iets vernamen van Gorillaz, de muzikale beestenbende van Damon Albarn en Jamie Hewlett. Dat is lang, zelfs voor een ‘virtuele’ band. Ter vergelijking, The Beatles namen hun complete oeuvre op in 7 jaar. De meeste acts kunnen zich zo’n lange afwezigheid niet permitteren, Gorillaz is echter een band die altijd al lak heeft gehad aan conventies en opgelegde regeltjes.

Die tegendraadse houding heeft Albarn en Hewlett geen windeieren gelegd. Hun ‘hobbyband’ is bijv. succesvoller dan Albarn’s eigen Blur. De lancering van het nieuwe album, Humanz gaat dan ook op zijn Gorillaz’. De band komt niet terug met één of twee, maar met vier nieuwe nummers. Drie van de vier nieuwe Gorillaz tracks hebben een bodem van hip hop beats, alle vier hebben ze een gastvocalist, te weten Jehnny Beth van punkband Savages, rappers D.R.A.M. en Vince Staples en reggaerapper Popcaan.

Op het Humanz album zijn nog veel hulptroepen aangerukt, o.a. gospellegende Mavis Staples, de niet minder legendarische discodiva Grace Jones, rapper Danny Brown en De La Soul en soulzangers als Benjamin Clementine en Anthony Hamilton blazen een partijtje mee. Het gerucht gaat dat ook Noel Gallagher een steentje heeft bijgedragen. Dat nieuws heeft in Engeland voor de nodige opschudding gezorgd, want de fans zijn de vete tussen Blur en Oasis nog niet vergeten. Albarn en Gallagher blijkbaar dus wel.

Vier nieuwe nummer in één worp dus, dat betekent dat we moesten kiezen. Eerlijk gezegd was die keus niet al te moeilijk. Van de vier nieuwe nummers is er maar één waarop het alfamannetje van Gorillaz te horen is, Andromeda. Albarn krijgt tegen het einde van de track nog assistentie van pretrapper D.R.A.M., maar het is zijn stem die het nummer draagt en wat ons betreft boven de andere drie doet uitsteken. Op 28 april volgt het Humanz album, dat zal, Gorillaz kennende met de nodige tamtam gepaard gaan.

Kasabian heeft altijd de middenweg bewandeld tussen rock en dance. Volgens zanger/gitarist Sergio Pizzorno sloeg de balans op het laatste album echter een beetje te ver door richting dansvloer. De band maakt dat nu goed door de gitaren weer naar voren te halen. Pizzorno heeft het zelfs over de redding van de gitaar. Hij vreest dat de elektrische gitaar voorgoed in de afgrond zal verdwijnen als niemand er iets aan doet. Dus heeft Kasabian het op zich genomen de gitaar in ere te herstellen. Wie nu een nieuwe single verwacht met gierende solo’s, loodzware riffs en bakken feedback zal enigszins teleurgesteld worden. Gitaren genoeg op You’re In Love With A Psycho, maar dan van het tokkelende en ritmisch soort en volledig in dienst van de compositie. De nieuwe single van Kasabian is dus geen dansplaat, dat neemt niet weg dat je er goed op kunt bewegen. Een beetje overdreven heeft Pizarro dus wel, maar zo kennen we hem en zijn band. Bescheidenheid komt niet voor in het woordenboek van de Britse braniemakers, die tot wasdom zijn gekomen op de zelfde vruchtbare grond als Oasis en Stone Roses. Kasabian, dat dit jaar zijn 20ste verjaardag viert, komt om de drie jaar met een nieuw album. Plaat nr 6 gaat For Crying Out Loud heten en zou eind april uit moeten komen.

.

 

 

In deze tijd van paalzangeressen en behaagzieke baardmannen is het een verademing om weer eens een plaat te horen met bas, drums en gitaren op de juiste plaats. Als ingezetenen van Liverpool heeft Circa Waves natuurlijk een wel streepje voor. Waarschijnlijk hebben de vier bandleden vrij letterlijk de beattraditie van hun stad met de paplepel ingegoten gekregen. Wie weet is er zelfs wel een grootouder die de beroemdste zonen van de stad nog live heeft gezien in The Cavern voordat ze muziekwereld wezenlijk en permanent zouden veranderen. Het is niet de eerste keer dat Circa Waves in de roos schiet. Eerder behaalde successen als megahit T-Shirt Weather, debuutsingle Young Chasers en toprocker Fossils bezorgden de band al status en veel fans. Het is echter altijd maar de vraag of een band in staat is te blijven leveren. Denk aan het beroemde ‘second album syndroom’ van bands die vrijwel al hun kruid hebben verschoten op hun debuutalbum. Circa Waves heeft dat probleem dus niet. De band begon ronde twee met de release van het vrij fantastische Wake Up, pakte door met topsingle Fire That Burns en overtroeft nu met Stuck, dat we dan ook meteen tot IJsbreker hebben gebombardeerd. Laatstgenoemde songs staan allemaal op album twee van Circa waves, Different Creatures, dat sinds afgelopen vrijdag in de winkels ligt en online staat. Circa Waves mag natuurlijk op geen enkel serieus festival ontbreken, maar zover zijn we nog niet. Eerst komen de mannen in Paradiso (17/4) laten zien dat Groot Brittannië er een muzikale topattractie bij heeft.

Vier jaar hun daverende debuut maakt het Britse Temples duidelijk dat we voorlopig nog niet van ze af zijn. En gelukkig maar, want het nieuwe album van de Britten is er een voor de eeuwigheid. Volcano heet de plaat, die voorafgegaan werd door de singles Certainty en Strange To Ne Forgotten. Waarschijnlijk kennen ze in Engeland ook een versie van ons spreekwoord 3x is scheepsrecht , want single 3 van album 2 van de Britse retro-futuristen is misschien wel hun sterkste track tot nu toe. Alleen al het intro brengt je meteen in andere sferen. Alsof MGMT en de oude Moody Blues hun creative koppen bij elkaar hebben gestoken, terwijl Kevin Parker van Tame Impala een kopje paddo-thee heeft gezet. Gelukkig hoef je niet aan de drugs om Temples te kunnen waarderen. Ook broodnuchter is het moeilijk om aan het lentegevoel te ontsnappen dat de nieuwe single oproept. Ook goed nieuws is dat Temples relatief snel bekend werd in Nederland, waardoor we een streepje voor hebben op de rest van Europa. Daarom zal de band hier niet éen maar twee keer te zien zijn. Op vrijdag 14 april kan je Temples bezoeken in Doornroosje in Nijmegen en een dag later bouwen ze de boel weer op in Paradiso Noord in Amsterdam.

 

Het Amerikaanse Sorority Noise heeft eerder platen uitgebracht en we hebben ook al een aantal songs van ze gedraaid, maar eigenlijk wordt het nu pas menens. Hun twee vorige albums nam de band op toen de leden nog op de middelbare school zaten, met een docent als producer. Het was allemaal haastwerk en amateuristisch, maar dat kon niet verhullen dat de vier jonge rockers uit Connecticut wel degelijk iets te melden hebben. Hun boodschap, ‘ het is niet allemaal rozengeur en maneschijn in dit ondermaanse ‘ in combinatie met de hier en daar flink heavy begeleiding kwam hard binnen en bezorgde de band een naam en flink wat fans. Nu, klaar met studeren en getekend door een serieus New York’s punklabel (Triple Crown) label is Sorority Noise (Sorority is een soos/sociëteit) een professionele studio ingedoken met een echte producer (Mike Sapone van Brand New en Taking Back Sunday). Het resultaat is een klassiek Amerikaans rockalbum in de hard/zacht stijl, die is geïntroduceerd door The Pixies en geperfectioneerd door Nirvana. Wat Cameron Boucher en zijn band er aan toevoegen is persoonlijkheid en levenservaring. De punk smartlap, A Better Sun is tegelijkertijd een hapklare brok voor iedereen die zijn gitaren graag wat zwaar heeft, maar ook een diepgravende song over verlies en verwerking. Het nieuwe album van Sorority Noise komt op 17 maart uit onder de titel You’r Not As …..As You Think. Zelf invullen dus. Eind mei gaat de band voor het eerst op tournee buiten de V.S. Engeland en Duitsland staan op het programma, Nederland dus niet, maar wat niet is kan nog komen.

 

Fionn Regan is al even bezig, maar tot dusver voltrokken zijn muzikale avonturen zich grotendeels buiten ons gezichtsveld. De niet meer zo heel jonge Ier (35) maakt muziek in de traditionele singer-songwriter stijl, stemmige songs met poëtische teksten en hier en daar een vleugje Ierse folk voor de smaak en vanwege de afkomst. Het leverde hem een flinke following op aan beide kanten van de oceaan en meer awards dan er op zijn schoorsteen passen. De hitparade bleef buitenschot, maar TV shows als Grey’s Anatomy maakten gretig gebruik van zijn sfeervolle songs. Net als Bon Iver, die Regan uitgebreid samplede op zijn laatste plaat. Mogelijk heeft de belangstelling uit die hippe hoek Regan geïnspireerd om het roer om te gooien. Hoewel je in The Meetings Of The Waters nog steeds de oude troubadour kan herkennen, is de sound met zijn lichte elektronica, woordeloze achtergrondzang en in falset gezongen refrein hip en eigentijds. Een overstuurde elektrische gitaar en een hypnotisch outro geven de song een lekker ruw randje. The Meetings Of The Waters is het titelnummer van Fion Regan’s vijfde album, zijn eerste in vijf jaar album en zal half april verschijnen op zijn eigen label.

 

Een ‘echte’ artiest/band is niet alleen goed, maar ook productief. 30 liedjes per jaar zoals The Beatles of elke 9 maanden een nieuw album zoals Prince is misschien wat overdreven, maar toch. Amber Arcades is zo’n ‘echte’ artiest. Niet alleen heeft de band met songs als Fading Lines en Turning Light bewezen in staat te zijn tot het scheppen van bescheiden meesterwerkjes, ook hebben we tot dusver nooit langer dan een paar maanden op nieuw werk hoeven te wachten.

It Changes is de voorbode van een nieuwe EP van ‘ ‘Dutch Indie star’ Annelotte De Graaf en haar partners in muziek, die over niet al te lange tijd uit zal komen op het Britse Heavenly Records. De titel, It Changes slaat op de ervaring dat alles altijd anders loopt dan je denkt, maar zou ook op het nummer zelf kunnen slaan. It Changes is alles behalve een herhaling van zetten, maar belicht een wat stevigere kant van de band. En dat is een derde kenmerk van de ‘ware’ artiest, naast goed en genoeg is hun werk ook gevarieerd.

Als muziekmaken een culinaire bezigheid zou zijn, was Amber Arcades chefkok.

Jo Goes Hunting is een van de beste live-acts, die je momenteel kunt gaan zien. Dat de band rond Jimmi ‘Jo’ Heuting ook in de studio zijn draai begint te vinden blijkt uit nieuwe single Confusion. Het is opmerkelijk hoe hard het gaat met de band uit Nijmegen.

De naam Jo Goes Hunting dook begin 2015 voor het eerst in onze boeken op, aanleiding was de EP Glow. Jo’s debuut viel op om 3 treden op 1) de overtuigende muziek 2) het feit dat Jo alle instrumenten zelf had gespeeld en 3) de familieconnectie. Jo bleek broer van Rocco van De Staat. Dat laatste is allang niet meer relevant, als Jo Goes Hunting iets heeft bewezen is het wel op eigen benen te kunnen staan. Punt 2 speelt nog wel een rol, los van wat Jo uitspookt in de studio is het een lust voor oog en oor om de bevlogen multi-instrumentalist op de bühne bezig te zien.

Resteert punt1, de muziek. Die is gaandeweg steeds beter geworden, zonder aan eigenzinnigheid te hebben ingeboet. De muziek van Jo Goes Hunting is vreemd maar behapbaar, futuristisch en retro tegelijk. Barok met een beat. Zelfs ervaren hokjesgeesten als wij hebben moeite een vlag te vinden die de lading van nummers als Confusion dekt. De term smartrock past misschien nog wel het best. Over smart gesproken zorg dat je Jo & co zo snel mogelijk live gaat zien voordat de band de sprong maakt naar groet zalen, of nog erger wordt weggekaapt door een van de vele buitenlanden die nu al lonken.

LIVEDATA 18/02 AFAS Live, Amsterdam (Support van De Staat) 16/03 Merleyn, Nijmegen 17/03 V11, Rotterdam 18/03 Paradiso, Amsterdam

Ze ziet er uit als het rasta-nichtje van Lenny Kravitz en klinkt als de dochter van Jack White en Etta James. Er is maar een iemand die voldoet aan deze beschrijving, Valerie June. Valerie, geboren in Jackson, Mississippi als Valerie June Hockett heeft zich ontpopt als vaandeldraagster van de blues. Denk nu niet gelijk dat de blues een oud en achterhaald genre is dat alleen nog wordt beoefend door hoogbejaarde mannen voor iets minder bejaarde mannen met ruitjesoverhemden en paardenstaarten, want dat is maar een deel van het verhaal.

De blues zoals vertolkt door miss June is springlevend en net zo eigentijds als Snapchat en Spotify. Valerie June begon als traditionalist, ze leerde banjo, steel gitaar en ukelele spelen en zong een mix van country, blues en folksongs. Geholpen door haar aparte stem en bijzondere opvoeding -pa werkte als promotor voor gospelkoren, maar ook voor Prince en Bobby Womack- ontwikkelde ze al snel een unieke sound.

Twee eigen beheer albums brachten haar de eerste faam en in contact met Dan Auerbach, die het op zich nam haar derde album te produceren (Pushing Against A Stone 2013). Songs als You Can’t Be Told en Wanna Be On Your Mind hielpen Valerie het glazen bluesplafond te doorbreken en plots stond ze met haar Organic Moonshine Roots Music op Europese poppodia, stal ze de show in Later with Jools en was ze zelfs te horen op de (Pinguin) radio. Maar we zijn er nog niet. Miss June heeft nog niet de helft van haar potentiële publiek bereikt.

Tijd dus voor een vervolgoffensief. De nieuwe slag om de gunst van rockers en indie-ers verschijnt binnenkort (10 maart) in de vorm van een 4e album, The Order of Time. De eerste single van het nieuwe album, Astral Plane is mooi en melancholiek, single twee is stoer en sexy. Met zijn kruiende gitaren, losse koortjes en happy end is Shakedown uitermate geschikt voor festivals en partijen, voor meezingers en schaduwgitaristen en voor puristen en alleseters.