Category: De IJsbreker

King Krule – Dum Surfer

Niet iedereen zal blij zijn met onze nieuwe IJsbreker. Dum Surfer van King Krule is namelijk wat de Engelsen noemen ‘an aquired taste’. Je moet er van houden, dus. Doe je dat niet, dan kan de single van King Krule je behoorlijk op je zenuwen gaan werken. Sta je open voor een nieuw geluid, dan zit je snor bij King Krule. Wat hij doet is namelijk minder dan uniek.

De 23 jarige Brit -Archy Marschall is zijn echte naam- klinkt als geen ander. Letterlijk. Zijn stem is donker en vaak vervormd, zijn stijl een vreemde melange van indie, hip hop, dub, punk, jazz, rock en al het andere dat in zijn kraam van pas kan komen. Dansen is vrij moeilijk en meezingen vrijwel uitgesloten. Krule‘s teksten gaan veelal over mentale en fysieke ongemakken. Hij zingt ze met een tongval waarin zijn Londense roots doorschemeren.

Ondanks het feit dat King Krule vrij compromisloze muziek maakt, is hij behoorlijk populair aan het worden. Het kan dus wel. Op 10 december geeft hij een concert in de Melkweg, dat al lang en breed is uitverkocht. Op de zwarte markt gaan de kaarten voor een veelvoud van de oorspronkelijke entreeprijs van 2 tientjes. Ook op internet weten de mensen hem te vinden, in behoorlijk grote aantallen. Zijn streams lopen in de miljoenen, zijn clips idem dito.

Dat er in deze tijd van plastic pop, domme dance en risicoloze rock zo veel bijval is voor de vuurrode Brit met zijn averechtse muziek is opvallend. En bemoedigend.

LIVECONCERT: 10/12 Melkweg, Amsterdam (uitverkocht).

 

Frank Carter & The Rattlesnakes – Spray Paint Love

Frank Carter & The Rattlesnakes nemen wat gas terug op hun nieuwe single en dat vinden we helemaal niet erg. Integendeel eigenlijk. Spray Paint Love is een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van de Britse rocker. Daar is overigens niet iedereen het mee eens. Sommige fans van het eerste uur horen hun helden liever in de stoomwals stand van eerdere songs als Lullaby en Wild Flowers. Wij geven de voorkeur aan de wat meer introverte Frank.

Niet dat de tattood lover boy plotseling een hippie is geworden. De gitaren zijn nog steeds opgetrokken uit beton en wie wil headbangen kan lustig zijn gang gaan, maar in Frank’s zang schuilt diepte en voor een harde rocksong is Spray Paint Love behoorlijk subtiel.

Nog even voor wie nog geen kennis heeft mogen maken met Frank Carter & The Rattlesnakes. De band komt uit de buurt van London, heeft twee albums op hun kerfstok, die ze live met veel verve uitvoeren. Afgelopen zomer stond de bende nog op Lowlands, waar ze zich muzikaal maar ook sociaal van hun beste kant lieten zien. Frank organiseerde namelijk een vrouwvriendelijke mosh-pit, waarbij hij garandeerde dat geen enkele deelneemster ongewenst betast zou worden. En zo geschiedde.

Frank Carter zal midden twintig zijn en is van veraf te herkennen door zijn vuurrode haar. Daarnaast heeft hij meer tattoos dan een erelid van een lid van een Japanse gangsterbende. Behalve muziekmaken, zet Frank zelf ook tatttoos en toont hij talent als kunstschilder.

Twee jaar bestaan Frank Carter & The Rattlesnakes nog maar. In die korte tijd heeft de band al heel wat bereikt. Als de popmuziek een race zou zijn en Frank Cater een paard, zouden wij wel weten op wie we zouden inzetten.

 

Royal Blood – How Did We Get So Dark

De IJsbreker van deze week is de nieuwe single van Royal Blood. Doorgaans kiezen we voor beginnende bands of bands die in onze ogen onvoldoende aandacht krijgen, maar deze week gaan we voor een band die onze steun al lang niet meer nodig heeft. Het is eerder andersom. Wij kunnen een beetje Royal Blood gebruiken. Niks mis met instrumenten waar knoppen en toetsen aan zitten, maar af en toe wat snaargeweld doet wonderen.

Ondanks berichten dat gitaarbands op sterven na dood zouden zijn, gaat het behoorlijk goed in de wondere wereld van de rock-‘n-roll. Oudgedienden als Foo Fighters en Queens of The Stone Age hebben dit jaar prima albums uitgebracht. Wie van gitaren houdt kan niet om het laatste album van War On Drugs heen en Royal Blood heeft met hun nieuwe album bewezen over een lange adem te beschikken. Het duo is nog maar twee albums oud en nu al een grote naam.

Het gaat dus helemaal niet zo slecht met de rock als wel wordt beweerd. Naast de kopgroep is er ook een snel groeiend peloton bestaande uit jonge bands, die niet op een decibelletje meer of minder kijken en staan te trappelen om gehoord te worden. Denk aan bands als Highly Suspect uit de V.S. en het Engelse Wolf Alice.

Het einde der rock-‘n-rolltijden is dus nog lang niet nabij, mede dankzij heerlijke Royal Blood-infusies als nieuwe single How Did We Get So Dark.

LIVEDATUM 10/11 AFAS LIVE, Amsterdam (uitverkocht)

 

Klangstof – Resume

En door. Nauwelijks bekomen van het internationale succes van hun debuutalbum is Klangstof alweer begonnen aan een nieuw offensief. Afgelopen weken kwamen er twee nieuwe nummers online, het introverte Everest en Resume, een song in schaapskleren met een dromerig begin en een groots en euforisch einde. Je zou het initiële succes van nog kunnen afdoen als mazzel, maar nu blijkt dat ook de nieuwe nummers er ingaan als koek kan de conclusie kan niet anders luiden dan dat Klangstof gebouwd is om te blijven. Ook is zo langzamerhand het punt bereikt dat we het niet meer hoeven te hebben over het verleden van bandbaas Koen van de Wardt als lid van Moss of over Radiohead als bron van inspiratie. Klangstof heeft zich letterlijk los gezongen van het verleden en hun voorbeelden en staat nu volledig op eigen benen.

Het succesverhaal van Klangstof is er typisch een van deze tijd en is mogelijk gemaakt door de opkomst van Spotify en andere streamingdiensten. In het vinyl en cd tijdperk kon je als band alleen maar hopen dat je muziek de grens over ging, eigenlijk was je als Nijmeegse band er nog geen eens van verzekerd dat je plaat in Amsterdam te koop zou zijn. Nu is elke release meteen internationaal en bestaat de kans voor elke act waar ook ter wereld om ontdekt te worden door bijvoorbeeld het Britse en Amerikaanse publiek. Wat in 60 jaar popgeschiedenis altijd het zelfde is gebleven is de voorwaarde voor succes. Je wel goed moet zijn. Zoals Klangstof.

LIVEDATA 15/11 Muziekcentrum, Antwerpen 16/11 Muziekgieterij, Maastricht 17/11 Paard van Troje, Den Haag 18/11 Luxor, Arnhem 07/12 Vera, Groningen 08/12 013, Tilburg 30/12 Paradiso, Amerdam

The Magic Gang – Alright

The Magic Gang veroorzaakt in eigen land al behoorlijk wat opwinding met hun cocktail van averechtse liedjes, strakke samenzang en felle gitaarerupties. De opstelling van het kwartet uit New Forest is zo oud als The Beatles, bas, drums en twee gitaren, maar het effect is er niet minder om.

Terwijl de oude garde met smart zit te wachten op nieuw werk van Arctic Monkeys en Franz Ferdinand of hoopt op een reünie van Oasis injecteert The Magic Gang de Britpopscene met een frisse dosis pep. Het leuke is dat de band niet alleen staat, The Magic Gang maakt deel uit van de sterk groeiende lichting jonge rockhonden waartoe ook Wolf Alice, Sundera Karma, YUNGBLUD en steeds meer anderen behoren.

Alright is al een wat ouder liedje, een publieksfavoriet die nu eindelijk de productie heeft gekregen die het verdiend, fris, scherp en avontuurlijk. De tijd dat gitaarmuziek domineerde, ligt achter ons en komt waarschijnlijk nooit meer terug, maar met Alright laat The Magic Gang horen dat de rock-‘n-roll anno nu nog wel degelijk alive & kicking is.

LIVEDATUM: 28/10 Botanique, Brussel 03/11 Melkweg, Amsterdam (support van Wolf Alice)

Spoon – I Ain’t The One

Spoon is dit jaar definitief doorgebroken. Niet dat de band al die jaren aan het sappelen was. Er was succes en respect, maar in 2017 is duidelijk geworden dat de band uit Texas meer is dan een voetnoot. Het opmerkelijke is dat Spoon al zo’n kwart eeuw actief is en dat het album nummer 9 is dat hun status als topband bevestigd. Dat en de recente optredens, die een band lieten horen met een ijzersterk repertoire en een gretigheid, die je doorgaans alleen bij jonge honden ziet en niet bij rockers met Abraham in het vizier

Hun grootste hit is Inside Out van hun voorlaatste album, They Want My Soul. Op zich is dat al opmerkelijk want de ruime meerderheid van het popvolk scoort met het eerste of tweede album om vervolgens met lede ogen te moeten aanzien dat de koek langzamerhand op raakt. Spoon dus niet. Zij stijgen per album in aanzien en dat al negen platen lang. Dat betekent o.a, dat er een constante vraag is naar optredens.

De band tilde eerder dit jaar Down The Rabit Hole al naar een hoger plan, volgende maand staan de Texanen op Crossing Border en in Paradiso. Als lokkertje voorde nieuwe tour heeft Spoon een video gemaakt bij I Ain’t The One, een van de allerbeste tracks op het Hot Thought album. De clip, live in de studio opgenomen herinnerde ons er aan hoe goed I Ain’t The One wel niet is. IJsbreker waardig.

LIVEDATUM: 10/11 Paradiso, Amsterdam.

Ezra Furman – Driving Down To L.A.

Joods, gay en links. Ezra Furman is alles wat neo-nazis haten. Op zijn nieuwe single Driving Down In L.A. maakt de 31 jarige muzikant duidelijk dat de haat wederzijds is. De directe aanleiding voor Furman‘s felle protestsong zijn de rellen in Charlottesville waar een demonstratie van racisten en fascisten uitmondde in de dood van een tegendemonstrant. Inmiddels zijn er al veel meer incidenten geweest die onrust, angst en ongeloof zaaien onder de Amerikaanse bevolking. Gevoelens die nog eens worden aangewakkerd door de sympathie die Donald Trump lijkt te hebben voor de haatdragers.

Zelden was de tijd zo rijp voor muzikanten om net als hun voorgangers in de jaren zestig en zeventig gebruik te maken van hun podium om het onrecht te bestrijden. Helaas houden de meesten artiesten zich op de vlakte; bang als ze zijn om hun carrière schade te berokkenen. Ezra Furman heeft het blad voor zijn mond verwijderd en al zijn gevoelens van angst, woede en verdriet in een song van een kleine 3 minuten gepropt. Een urgenter nummer dan Driving Down in L.A. zul je deze herfst niet snel horen, een beter nummer ook niet.

YUNGBLUD – I Love You Will You Marry Me

De Britse indie-scene kan wel wat YUNGBLUD gebruiken zal Dominic Harrison hebben gedacht toen hij op zoek was naar een naam voor zijn muzikale avontuur.  YUNGBLUD stelde zich voor met de single King Charles en heeft nu net een opvolger wereldkundig gemaakt, het opzwepende I Love You Will You Marry Me.

YUNGBLUD recyclet The Clash, Arctic Monkeys, The Specials en andere Britse smaakmakers en voegt daar zijn eigen onstuimige energie aan toe. De 19-jarige rocker heeft het herrie maken niet van een vreemde. Hij is in feite derde generatie muzikant. Zijn opa(!) zat in het legendarische T-Rex en zijn vader dealt in vintage gitaren. Het verhaal van de appel en de boom dus.

Ook live spelen zit de debutant in het bloed. Wie hem zag beesten op Metropolis, Lowlands of twee weken geleden nog in de Melkweg zal dat beamen. YUNGBLUD is er dus zeker een uit de categorie, ‘bands to watch’.

Superorganism – Something For The Mind

Doorgaans gaan we voor IJsbrekers waar de gitaren het winnen van de samples, maar soms zien we ons gedwongen van ons voornemen af te wijken, want dan verschijnt er een plaat die zo bijzonder is, zo anders en baanbrekend dat we niet anders kunnen dan desbetreffend nummer omhoog houden en te roepen van ‘dit is mooi dit moet je horen’. Something For Your Mind van Superoganism is er zo’n plaat.

Something For Your Mind dook begin februari op op Youtube, een week later was hij weer weg. Pogingen van fans om het nummer online te houden liepen op niets uit. Probleem bleek later was dat de samples niet gecleared waren. Er volgden twee aardige andere tracks, maar van debuutsingle van Superorganism werd niks meer vernomen. Tot hij vorige week weer opdook. Officieel en ongecensureerd. Blijkbaar zijn nu alle juridische hindernissen genomen. En gelukkig maar, want met zijn bubbelbeat, lijzige leadzang en superieure break is Something For Your Mind een van de opvallendste en beste platen van het jaar. Naar onze bescheiden mening.

Volgens de berichten zou Superorganism een 8-koppig collectief zijn, 7 man/vrouw uit Londen en een 17-jarig Japans meisje uit de Amerikaanse staat Maine, dat luistert naar de naam Orono (zie foto). Ja ja. Waarschijnlijk is gaat er achter de bandnaam gewoon een nerd schuil met goede smaak, een sample-apparaat en een vriendin met een sexy stem. Zeker weten doen we dat eind volgende maand als Superorganism naar London Calling komt.

Manchester Orchestra – The Grocery

Het is niet uit armoede dat we weer een track van het nieuwe album van Manchester Orchestra tot IJsbreker hebben gebombardeerd, maar uit enthousiasme. De Amerikanen hebben met A Black Mile To The Surface een plaat gemaakt die we warm aanbevelen aan iedereen die zijn indierock graag een beetje slim, melodieus en geëngageerd heeft. Liefde voor rootsmuziek helpt ook, net als belangstelling voor de muziekscene van de stad waarnaar Manchester Orchestra zich heeft vernoemd.

De band nam die naam oorspronkelijk aan om te getuigen van hun waardering voor Mancunian bands als Joy Division, The Smiths en Oasis. In de loop van zes albums heeft Manchester Orchestra zich echter langzaam losgeweekt van de oorspronkelijke bron en zich ontwikkeld richting ingetogen neo-americana à la The National en My Morning Jacket.

Op The Grocery refereert Manchester Orchestra aan hun oude sound. Net als The Gold en The Alien is de nieuwe single een stemmig, meerstemmig gezongen, midtempo nummer, maar waar die songs ongeschonden de finish halen, wordt er in The Grocery af en toe ingebroken door een paar zware gitaren, en hoor je de hard rockende band van weleer weer. Het effect is zeer overtuigend; countryrock met de nadruk op rock. Het regent de laatste tijd goede albums van grote bands, daardoor raakt de rest een beetje ondergesneeuwd. Het zou zonde zijn als Manchester Orchestra een van de slachtoffers wordt. Vandaar dat we na The Gold nu ook The Grocery steunen, met alle middelen die we hebben.

LIVEDATA: 01/11 VK, Brussel 02/11 Melkweg, Amsterdam.