Category: De IJsbreker

In deze tijd van paalzangeressen en behaagzieke baardmannen is het een verademing om weer eens een plaat te horen met bas, drums en gitaren op de juiste plaats. Als ingezetenen van Liverpool heeft Circa Waves natuurlijk een wel streepje voor. Waarschijnlijk hebben de vier bandleden vrij letterlijk de beattraditie van hun stad met de paplepel ingegoten gekregen. Wie weet is er zelfs wel een grootouder die de beroemdste zonen van de stad nog live heeft gezien in The Cavern voordat ze muziekwereld wezenlijk en permanent zouden veranderen. Het is niet de eerste keer dat Circa Waves in de roos schiet. Eerder behaalde successen als megahit T-Shirt Weather, debuutsingle Young Chasers en toprocker Fossils bezorgden de band al status en veel fans. Het is echter altijd maar de vraag of een band in staat is te blijven leveren. Denk aan het beroemde ‘second album syndroom’ van bands die vrijwel al hun kruid hebben verschoten op hun debuutalbum. Circa Waves heeft dat probleem dus niet. De band begon ronde twee met de release van het vrij fantastische Wake Up, pakte door met topsingle Fire That Burns en overtroeft nu met Stuck, dat we dan ook meteen tot IJsbreker hebben gebombardeerd. Laatstgenoemde songs staan allemaal op album twee van Circa waves, Different Creatures, dat sinds afgelopen vrijdag in de winkels ligt en online staat. Circa Waves mag natuurlijk op geen enkel serieus festival ontbreken, maar zover zijn we nog niet. Eerst komen de mannen in Paradiso (17/4) laten zien dat Groot Brittannië er een muzikale topattractie bij heeft.

Vier jaar hun daverende debuut maakt het Britse Temples duidelijk dat we voorlopig nog niet van ze af zijn. En gelukkig maar, want het nieuwe album van de Britten is er een voor de eeuwigheid. Volcano heet de plaat, die voorafgegaan werd door de singles Certainty en Strange To Ne Forgotten. Waarschijnlijk kennen ze in Engeland ook een versie van ons spreekwoord 3x is scheepsrecht , want single 3 van album 2 van de Britse retro-futuristen is misschien wel hun sterkste track tot nu toe. Alleen al het intro brengt je meteen in andere sferen. Alsof MGMT en de oude Moody Blues hun creative koppen bij elkaar hebben gestoken, terwijl Kevin Parker van Tame Impala een kopje paddo-thee heeft gezet. Gelukkig hoef je niet aan de drugs om Temples te kunnen waarderen. Ook broodnuchter is het moeilijk om aan het lentegevoel te ontsnappen dat de nieuwe single oproept. Ook goed nieuws is dat Temples relatief snel bekend werd in Nederland, waardoor we een streepje voor hebben op de rest van Europa. Daarom zal de band hier niet éen maar twee keer te zien zijn. Op vrijdag 14 april kan je Temples bezoeken in Doornroosje in Nijmegen en een dag later bouwen ze de boel weer op in Paradiso Noord in Amsterdam.

 

Het Amerikaanse Sorority Noise heeft eerder platen uitgebracht en we hebben ook al een aantal songs van ze gedraaid, maar eigenlijk wordt het nu pas menens. Hun twee vorige albums nam de band op toen de leden nog op de middelbare school zaten, met een docent als producer. Het was allemaal haastwerk en amateuristisch, maar dat kon niet verhullen dat de vier jonge rockers uit Connecticut wel degelijk iets te melden hebben. Hun boodschap, ‘ het is niet allemaal rozengeur en maneschijn in dit ondermaanse ‘ in combinatie met de hier en daar flink heavy begeleiding kwam hard binnen en bezorgde de band een naam en flink wat fans. Nu, klaar met studeren en getekend door een serieus New York’s punklabel (Triple Crown) label is Sorority Noise (Sorority is een soos/sociëteit) een professionele studio ingedoken met een echte producer (Mike Sapone van Brand New en Taking Back Sunday). Het resultaat is een klassiek Amerikaans rockalbum in de hard/zacht stijl, die is geïntroduceerd door The Pixies en geperfectioneerd door Nirvana. Wat Cameron Boucher en zijn band er aan toevoegen is persoonlijkheid en levenservaring. De punk smartlap, A Better Sun is tegelijkertijd een hapklare brok voor iedereen die zijn gitaren graag wat zwaar heeft, maar ook een diepgravende song over verlies en verwerking. Het nieuwe album van Sorority Noise komt op 17 maart uit onder de titel You’r Not As …..As You Think. Zelf invullen dus. Eind mei gaat de band voor het eerst op tournee buiten de V.S. Engeland en Duitsland staan op het programma, Nederland dus niet, maar wat niet is kan nog komen.

 

Fionn Regan is al even bezig, maar tot dusver voltrokken zijn muzikale avonturen zich grotendeels buiten ons gezichtsveld. De niet meer zo heel jonge Ier (35) maakt muziek in de traditionele singer-songwriter stijl, stemmige songs met poëtische teksten en hier en daar een vleugje Ierse folk voor de smaak en vanwege de afkomst. Het leverde hem een flinke following op aan beide kanten van de oceaan en meer awards dan er op zijn schoorsteen passen. De hitparade bleef buitenschot, maar TV shows als Grey’s Anatomy maakten gretig gebruik van zijn sfeervolle songs. Net als Bon Iver, die Regan uitgebreid samplede op zijn laatste plaat. Mogelijk heeft de belangstelling uit die hippe hoek Regan geïnspireerd om het roer om te gooien. Hoewel je in The Meetings Of The Waters nog steeds de oude troubadour kan herkennen, is de sound met zijn lichte elektronica, woordeloze achtergrondzang en in falset gezongen refrein hip en eigentijds. Een overstuurde elektrische gitaar en een hypnotisch outro geven de song een lekker ruw randje. The Meetings Of The Waters is het titelnummer van Fion Regan’s vijfde album, zijn eerste in vijf jaar album en zal half april verschijnen op zijn eigen label.

 

Een ‘echte’ artiest/band is niet alleen goed, maar ook productief. 30 liedjes per jaar zoals The Beatles of elke 9 maanden een nieuw album zoals Prince is misschien wat overdreven, maar toch. Amber Arcades is zo’n ‘echte’ artiest. Niet alleen heeft de band met songs als Fading Lines en Turning Light bewezen in staat te zijn tot het scheppen van bescheiden meesterwerkjes, ook hebben we tot dusver nooit langer dan een paar maanden op nieuw werk hoeven te wachten.

It Changes is de voorbode van een nieuwe EP van ‘ ‘Dutch Indie star’ Annelotte De Graaf en haar partners in muziek, die over niet al te lange tijd uit zal komen op het Britse Heavenly Records. De titel, It Changes slaat op de ervaring dat alles altijd anders loopt dan je denkt, maar zou ook op het nummer zelf kunnen slaan. It Changes is alles behalve een herhaling van zetten, maar belicht een wat stevigere kant van de band. En dat is een derde kenmerk van de ‘ware’ artiest, naast goed en genoeg is hun werk ook gevarieerd.

Als muziekmaken een culinaire bezigheid zou zijn, was Amber Arcades chefkok.

Jo Goes Hunting is een van de beste live-acts, die je momenteel kunt gaan zien. Dat de band rond Jimmi ‘Jo’ Heuting ook in de studio zijn draai begint te vinden blijkt uit nieuwe single Confusion. Het is opmerkelijk hoe hard het gaat met de band uit Nijmegen.

De naam Jo Goes Hunting dook begin 2015 voor het eerst in onze boeken op, aanleiding was de EP Glow. Jo’s debuut viel op om 3 treden op 1) de overtuigende muziek 2) het feit dat Jo alle instrumenten zelf had gespeeld en 3) de familieconnectie. Jo bleek broer van Rocco van De Staat. Dat laatste is allang niet meer relevant, als Jo Goes Hunting iets heeft bewezen is het wel op eigen benen te kunnen staan. Punt 2 speelt nog wel een rol, los van wat Jo uitspookt in de studio is het een lust voor oog en oor om de bevlogen multi-instrumentalist op de bühne bezig te zien.

Resteert punt1, de muziek. Die is gaandeweg steeds beter geworden, zonder aan eigenzinnigheid te hebben ingeboet. De muziek van Jo Goes Hunting is vreemd maar behapbaar, futuristisch en retro tegelijk. Barok met een beat. Zelfs ervaren hokjesgeesten als wij hebben moeite een vlag te vinden die de lading van nummers als Confusion dekt. De term smartrock past misschien nog wel het best. Over smart gesproken zorg dat je Jo & co zo snel mogelijk live gaat zien voordat de band de sprong maakt naar groet zalen, of nog erger wordt weggekaapt door een van de vele buitenlanden die nu al lonken.

LIVEDATA 18/02 AFAS Live, Amsterdam (Support van De Staat) 16/03 Merleyn, Nijmegen 17/03 V11, Rotterdam 18/03 Paradiso, Amsterdam

Ze ziet er uit als het rasta-nichtje van Lenny Kravitz en klinkt als de dochter van Jack White en Etta James. Er is maar een iemand die voldoet aan deze beschrijving, Valerie June. Valerie, geboren in Jackson, Mississippi als Valerie June Hockett heeft zich ontpopt als vaandeldraagster van de blues. Denk nu niet gelijk dat de blues een oud en achterhaald genre is dat alleen nog wordt beoefend door hoogbejaarde mannen voor iets minder bejaarde mannen met ruitjesoverhemden en paardenstaarten, want dat is maar een deel van het verhaal.

De blues zoals vertolkt door miss June is springlevend en net zo eigentijds als Snapchat en Spotify. Valerie June begon als traditionalist, ze leerde banjo, steel gitaar en ukelele spelen en zong een mix van country, blues en folksongs. Geholpen door haar aparte stem en bijzondere opvoeding -pa werkte als promotor voor gospelkoren, maar ook voor Prince en Bobby Womack- ontwikkelde ze al snel een unieke sound.

Twee eigen beheer albums brachten haar de eerste faam en in contact met Dan Auerbach, die het op zich nam haar derde album te produceren (Pushing Against A Stone 2013). Songs als You Can’t Be Told en Wanna Be On Your Mind hielpen Valerie het glazen bluesplafond te doorbreken en plots stond ze met haar Organic Moonshine Roots Music op Europese poppodia, stal ze de show in Later with Jools en was ze zelfs te horen op de (Pinguin) radio. Maar we zijn er nog niet. Miss June heeft nog niet de helft van haar potentiële publiek bereikt.

Tijd dus voor een vervolgoffensief. De nieuwe slag om de gunst van rockers en indie-ers verschijnt binnenkort (10 maart) in de vorm van een 4e album, The Order of Time. De eerste single van het nieuwe album, Astral Plane is mooi en melancholiek, single twee is stoer en sexy. Met zijn kruiende gitaren, losse koortjes en happy end is Shakedown uitermate geschikt voor festivals en partijen, voor meezingers en schaduwgitaristen en voor puristen en alleseters.

Wie dacht dat het Spoon na dik 20 jaar en 8 albums wel uitgeraasd zou zijn, moet eens naar Hot Thought luisteren, de prelude op de nieuwe langspeler van de Texanen. We kennen Spoon als een inventieve band met een breed palet aan invloeden-variërend van Amerikaanse indie via Britse punk tot Duitse prog-rock- die ze verwerken in puntige en spannende songs. Hot Thoughts vormt daarop geen uitzondering, maar heeft als extra attractie een beat waarbij stilzitten geen optie is. Vrees niet, het kwartet rond de hoogbegaafde Britt Daniel heeft zijn ziel niet in de aanbieding en de band is ook niet essentieel van stijl veranderd. Hot Thoughts laat gewoon horen dat de band nog volop in beweging is en niet bereid te rusten op in het verleden behaalde lauweren. Het eigen spoor dat Spoon sinds 1993 volgt, heeft de band de nodige successen bezorgd in de album en singles-charts.

Opvallend is dat het meest recente album van de groep, They Want My Soul uit 2014 met songs als Do You en Inside Out verreweg hun succesvolste is. De meeste bands scoren vroeg in hun carrière en zien hun populariteit daarna met lede ogen afkalven. Spoon maakt dus nog steeds stappen. Een mogelijke reden hiervoor, maar misschien ook de tol van de roem is een vrij constant komen en gaan van muzikanten, alleen aanvoerder Britt Daniel en drummer Jim Eno doen vanaf het begin mee.

Een andere verklaring voor het bijzondere uithoudingsvermogen van de band is hun gelukkig keuze van producers. Hulp in de creatieve sfeer kreeg Spoon dit keer van ex Mercury Rev bassist Dave Fridman, die zich heeft gespecialiseerd in het werken met averechtse acts als The Flaming Lips, Sparklehorse , Tame Impala en Spoon dus. Spoon’s Hot Thoughts album verschijnt op 17 maart in alle gangbare formats.

We vervolgen onze ruk naar rock door ook deze week weer een IJsbreker te kiezen waar de gitaren je om je oren vliegen. Makers van de tweede Pinguin schijf van 2017 is een kwartet uit de hoofdstad, dat zich afgelopen jaar drie slagen in de rondte heeft getoerd. Met alle goede gevolgen van dien. Niet alleen heeft Indian Askin -want over hen hebben we het- zich in de spanne van slechts één jaar en één album dicht in de buurt van de top genesteld, het constante toeren heeft de band ook artistiek vleugels gegeven. Nieuwe single Drinkin’ Time giert heerlijk uit de speakers, heeft een drive die bergen kan verzetten en meer hooks dan geadviseerd door de hitdokter. En dat allemaal zonder enige concessie te doen aan de commercie of wat dan ook. Nog even voor wie vorig jaar heeft doorgebracht bij de pinguïns in Antarctica. Indian Askin is een Amsterdams kwartet onder aanvoering van Chino Ayala dat sinds 2012 stevig aan de weg rockt en die inspanningen sinds begin eind 2015 beloond ziet met een behoorlijke mate van succes. Het debuutalbum van Indian Askin telt meer dan een handvol supertracks waarvan er drie los zijn verschenen en inmiddels opgenomen in de Hollandse rockcanon. Het net opgeleverde Drinkin’ Time (not thinkin’ time) is een nieuw juweel aan de kroon van een van beste Nederlandse bands van dit tijdsbestek.