Category: De IJsbreker

The Horrors – Something To Remember Me By

The Horrors hebben in de loop van hun 12 jarige bestaan heel wat etiketten opgeplakt gekregen van post punk tot shoegaze en van garage tot gothic rock. Afgaande op de nieuwe single van het vijftal uit Southend-On-Sea is het tijd voor een nieuw hokje, want zoals op Something To Remember Me By heeft de band nooit eerder geklonken, namelijk dansbaar. En vrolijk! Misschien is vrolijk niet het juiste woord, maar de nieuwe single van The Horrors is met hoorbaar plezier gemaakt en veroorzaakt ook blijde gevoelens.

Nu moet je niet denken dat de makers van Still Life en So Now You Know een deal met de duivel hebben gesloten, hun ziel in ruil voor een hit. Something To Remember Me By is een echte Horrors plaat, neo new wave met hoorbare sporen van 80’s acts als The Human League, New Order en Soft Cell. Maar dan dus met een vrij eigentijdse beat. Vooral in het tweede deel van de song is het dansen geblazen, alsof Daft Punk er nog even overheen is gegaan. (Daarom draaien we ook de lange versie en niet de radio-edit waar part 2 van af is geknipt). Rigoureus anders dus dan de eerste single van het nieuwe album, Machine die behoorlijk deprimerend was. Gebaseerd op de twee nieuwe nummers lijkt het gerechtigd te denken dat het vijfde album (V) van The Horrors een gevarieerd allerlei gaat worden. De band het zelf heeft het over experimenteel. V komt half september uit.

LIVEDATUM 13/11 Melkweg, Amsterdam

IJsbreker: Alice Merton – No Roots

De nieuwe IJsbreker is al een gigantische hit in Duitsland. En ook in Oostenrijk en Zwitserland kunnen muziekliefhebbers niet meer om No Roots van Alice Merton heen. En nu is Nederland aan de beurt.

De 23-jarige (bijna 24) Alice Merton komt inderdaad uit Duitsland. Geboren in Frankfurt, maar ze spendeerde haar jeugd in Canada waar ze op jonge leeftijd met muziekspelen en zingen in aanraking kwam. Voor een popstudie aan het conservatorium ging ze terug naar Duitsland. Terug naar haar wortels, naar Mannheim; een voorstad van Frankfurt am Main. We kunnen dus wel concluderen dat Alice Merton meer dan roots heeft. Ze heeft ook in Groot-Brittanië gewoond en ook heeft ze een Ierse achtergrond.

Dat ze van pop houdt hoor je zeker terug in No Roots. Het is echt een poppy rocknummer met een hypnotiserende beat. Het doet ons wel wat denken aan de Franse Jain en het Amerikaanse Sofi Tukker. Vorig jaar won ze een prestigieuze Duitse popprijs. What’s next? Wij voorspellen in ieder geval alvast een hotspot op Eurosonic.

IJsbreker: Paper James – Eiland

Paper James is een jonge band uit Antwerpen bestaande uit vijf goede vrienden. De mannen vonden elkaar tijdens jamsessies in café Vibes, een bekende plek in Antwerpen waar vroeger de beste jamsessies van de stad plaatsvonden en artiesten als Tourist LeMC en Slongs Dievanongs hun eerste stappen op het muzikale pad zetten. Paper James maakt eigenzinnige en melodieuze popliedjes met rock- en punkinvloeden. De liedjes gaan over angstdromen, ex-vriendinnetjes, geldproblemen en altijd over muze van de band James. In 2015 zette de band zijn eerste stappen met optredens in Antwerpen en Nederland. Toen nog met Engelstalige liedjes, maar sinds dit jaar schakelde zanger Bob over naar zingen in het Nederlands. De band werd vorig jaar geselecteerd voor Jonge Wolven 2016, speelde op LEFT festival, The Dirty Rabbit en mocht de mainstage van het Dioniss festival openen. Eiland is de eerste single van de EP die dit najaar verschijnt. Een aanstekelijk nummer dat ons doet denken aan een kruising tussen Is Ook Schitterend en Gorki.

Vorige week vrijdag is de single Eiland van de Antwerpse band Paper James verschenen en is nu de IJsbreker op Pinguin Radio. Zanger Bob van der Leij: “Eiland gaat over vluchten van iemand en het ultieme gevoel van bevrijding na een break-up. Het nummer gaat over het verlangen om alleen te zijn met jezelf, op je eigen eiland.”  

Na Bazart is België dus opnieuw een hippe indieband rijker die in onze moerstaal zingt.

Strangest Thing begint rustig en bouwt dan wat steviger op

Afgelopen week heeft The War On Drugs de derde track Strangest Thing uitgebracht voor hun aankomende album A Deeper Understanding. Naast deze track is ook meteen de bijpassende video live gegaan. Strangest Thing is wat ons betreft het beste nummer van de drie en daarom deze week de IJsbreker op Pinguin Radio, nadat Thinking Of A Place ook al IJsbreker was. Strangest Thing begint rustig en bouwt dan wat steviger op, zelfs wat minder kabbel dan dat we van The War On Drugs gewend zijn. Maar de muziek doet ons nog steeds aan Dire Straits denken en de stem aan Bob Dylan.

A Deeper Understanding is vanaf 25 augustus verkrijgbaar op cd, lp, digitaal en op diverse streamingservices. Ook zijn de indierockers maar liefst twee keer live te zien in Nederland dit jaar. 1 en 2 november staat The War On Drugs in de AFAS Live.

LIVEDATA 01/11 en 02/11 AFAS Live, Amsterdam 04/11 Forest National, Brussel

 

IJsbreker: Wolf Alice – Don’t Delete The Kisses

Het ziet er naar uit dat het nieuwe album van Wolf Alice er een wordt vol heftige stemmingswisselingen. De tot nu toe verschenen singles zijn als yin en yang. Yuck Foo is ‘let’s make war’, Don’t Delete The Kisses is ‘let’s make love’. Ook wijken beide songs nogal af van eerder behaalde successen. En zo hebben we onze bands het liefst, lekker eigenwijs en onvoorspelbaar.

Wolf Alice liet twee jaar geleden voor het eerst van zich horen met een serie uitstekende powerpopsongs waaronder Bros en Moaning Lisa Smile. Waar veel bands een paar jaar moeten poekelen om aan de bak te komen, had het kwartet uit Londen meteen beet. De mix van poppy songs in een heavy jasje met de verleidelijke zang van Ellie Roswell had nog wel even kunnen meegaan, maar de band wil avontuur, to boldly go where they have not been before.
Ook tekstueel kiezen Annie en haar mannen voor de confrontatie. Terwijl de meeste bands zich tegenwoordig politiek afzijdig houden, maken deze linkse rockers gebruik van hun platform om maatschappelijke misstanden aan de kaak te stellen. 29 september komt Visons Of Life uit, het nieuwe, tweede album van Wolf Alice.

LIVEDATUM 03/11 Melkweg, Amsterdam

Bomba Estéreo – Somos Dos

Je mist meer dan je meemaakt. Dat geldt voor ‘de leven’ in het algemeen en zeker ook voor festivals, waar een mens om fysiek-logistieke redenen maar een fractie kan zien van wat er te zien valt. Zo zullen maar weinig mensen Bomba Estereo hebben gezien op Pinkpop. Je hebt iets gemist, een tropische verassing uit Colombia, een land dat op alle mogelijke manieren in het nieuws komt maar zelden positief. Ondanks de drugkartels en de guerrillabewegingen wordt er nog steeds muziek gemaakt in het land tussen de Caribische zee en de Grote Oceaan. Bomba Estereo komt uit de hoofdstad Bogota. Liliana, Simon en Julian -live zijn ze met meer- begonnen een jaar of tien geleden met het mengen van inheemse genres als cumbia en reggae met uit het noorden overgewaaide stijlen als hip hop en elektro.

In 2009 verscheen het eerste, twee jaar geleden hun meest recente album. Met die plaat, Amanecer (dageraad) gebeurde iets wat tot dan toe voor onmogelijk werd gehouden, aandacht in de VS en Europa voor een Colombiaanse act die niet Shakira heet. Wij ontdekten de Bomba’s een jaar geleden en raakten behoorlijk in de ban van Somos Dos (we zijn samen). Helaas was er geen echte reden om het nummer te gaan draaien, anders dan onze smaak en de overtuiging dat Somos Dos alle kenmerken heeft van een zomerhit. En toen draaide de wind. Het optreden op Pinkpop hoe verstopt ook had indruk gemaakt, zoveel zelfs dat de band geboekt werd voor de grote zaal van Paradiso. De doorslag gaf Arcade Fire dat Bomba Estereo heeft gevraagd met hen op tournee te gaan als support-act. Op zich zijn dat al genoeg redenen om Bomba Estereo te gaan draaien, maar er is er ook nog één van meteorologische aard. Als de zon niet naar ons komt, halen we zelf het zonnetje in huis. Dus is Somos Dos van Bomba Estereo deze week onze rompehielos! Hits don’t lie.

IJsbreker: Tamino – Cigar

Als je een jaar geleden de naam Tamino googelde, werd je doorverwezen naar een link over Die Zauberflöte, de opera van Mozart waarin een Tamino een hoofdrol speelt. Als je nu Tamino intypt, zie je een lange lijst met links die verwijzen naar de Vlaams-Egyptische zanger, die vanuit het niets eerst het Belgische clubcircuit veroverde, daarna de ether en nu ook bewezen heeft een bomvolle tent muisstil te krijgen op Rock Werchter. Ga daar maar eens aanstaan, een menigte in vervoering brengen die naar het festival is gekomen met het goede voornemen zich collectief te buiten te gaan aan bier, muziek en elkaar. In zijn eentje stond hij daar met zijn gitaar, engelenstem en zo’n dozijn serieuze songs. “Tamino ontroert, verleidt en verwoest Rock Werchter” kopte de Vlaamse kwaliteitskrant De Morgen en beloonde het optreden met vijf sterren. Gelukkig blijkt Tamino‘s magie ook in de studio te werken zoals zijn debuutsingle Habibi en nieuwe meesterwerk Cigar laten horen. Toen de latere manager van Bruce Springsteen nog journalist was en The Boss voor het eerst zag spelen, schreef hij de legendarische woorden “I’ve seen the future of rock ‘n’ roll and it’s called Bruce Springsteen”. Zo ver willen we niet gaan, maar de toekomst van de Belgische rockscene ziet er dankzij Tamino nog rooskleuriger uit.

LIVEDATA (selectie): 15/7 Vondelpark (gratis), Amsterdam 16/8 Valkhof Festival Nijmegen (gratis) 8/8 Lokerse Feesten, Leuven 18/8 Pukkelpop 1/9 Into The Great Wide Open, Vlieland 17/7 Breda Barst 30/9 7 Layers Festival, Amsterdam 14/12 Ekko, Utrecht 17/12 Bitterzoet, Amsterdam.

IJsbreker: Alvvays

Een hit vroeg in je carrière lijkt leuk, maar kan killing zijn. Vanaf dat moment is de hit de standaard, alles wat minder scoort is een flop. Alvvays had vrij vroeg beet met Archie, Marry Me, een speels, verleidelijk werkje dat miljoenen afnemers vond en de naam van de band vestigde als makers van indiepop met een tic.

Gelukkig voor de band viel het hele debuutalbum in goede aarde en al bleef Archie het populairst, het gevaar een one hit wonder te worden was geweken. Er is echter een andere hobbel, die genomen moet worden, die van het succesvolle debuutalbum. Menig band is gesneuveld toen bleek dat de koek op was op plaat twee. De wil was er wel maar de inspiratie was weg. Wat dat betreft maken de Canadezen een vliegende start.

Nieuwe single In Undertow valt goed en breed. Que genre is er niks veranderd. Alvvays maakte en maakt in galm gedrenkte indiepop, die mede door de ‘meisjesachtige’ stem van Molly Rankin refereert aan de befaamde girl group sound van de jaren 60. De productie is echter hoorbaar beter dan die van Archie & zo. Dat is dan wel weer het voordeel van een succesvol debuut; meer tijd en geld voor de opname van de tweede.

LIVEDATA 16/09 TRIX, Antwerpen 17/09 EKKO, Utrecht 18/09 Bitterzoet, Amsterdam

IJsbreker: Gorillaz – Sleeping Powder

Damon Albarn‘s wegen zijn wonderlijk, maar vrijwel altijd aangenaam. Naar nu blijkt is er veel meer opgenomen dan er plek was op het nieuwe Gorillaz album. Waarschijnlijk tot wanhoop van zijn platenbaas brengt Albarn de songs,  die in eerste instantie de eindstreep niet haalden nu alsnog uit. Dat gaat tegen alle regels in. Een artiest hoort zijn nieuwe album te promoten en niet de aandacht af te leiden met nog nieuwer werk. Helemaal ingewikkeld wordt het als die nieuwe nummers beter zijn dan die op het album. Nou ja beter, bruikbaarder is het woord. Voor ons dan als rockstation.

Recht-toe-recht-aan-rock is Sleeping Powder natuurlijk ook niet. We hebben het hier tenslotte over Gorillaz, een band die onvoorspelbaarheid tot motto heeft verheven. Sleeping Powder heeft in ieder geval de vorm van een popsong, een sterke kop, een opwindende staart en een beklijvend refrein. En voor de verandering zingt Damon weer eens zelf. Dat er meer zo mogen volgen.

LIVEDATA 21/11 Ziggo Dome, Amsterdam.

IJsbreker: Manchester Orchestra – The Gold

Manchester Orchestra speelde zich een paar jaar geleden in de kijker met het album Cope, een verzameling riff-rijke rockwerkjes van een dusdanig hoog niveau dat we het titelnummer van het album van tot IJsbreker bombardeerden. Cope haalde zelfs de eerste plek van de GM. Op het Cope album klonk de band als een kruising tussen Black Sabbath en My Morning Jacket, een uitstekende formule, die wat ons betreft nog tal van mogelijkheden bood.

De band denkt daar zelf blijkbaar anders over. Er van uitgaande dat The Gold representatief is voor het nieuwe album heeft het er alle schijn van dat Manchester Orchestra zijn metal roots heeft afgekapt en de country twang heeft opgeschroefd. Het is overigens niet de eerste keer dat de mannen rigoureus van stiel veranderen. Je zou het bijna een kenmerk kunnen noemen. Het Amerikaanse Manchester Orchestra heet zo omdat men zich aanvankelijk liet inspireren door de Britse stad Manchester met zijn lange en rijke poptraditie, die bands als Joy Division, The Smiths en Oasis heeft voortgebracht. Die invloeden lagen op de eerste twee albums voor het oprapen.

Album 3, Simple Math was duidelijk een overgangsalbum naar een hardere, meer Amerikaanse sound, die op Cope tot volle wasdom kwam. Niks meer aan doen zou je zeggen, maar niet lang na Cope verscheen Hope waarop de zelfde songs een akoestisch jasje kregen aangemeten. “Something completely different” dus, om met Monty Python te spreken. The Gold is dus meer Hope dan Cope, meerstemmig gezongen neo-americana in stijl verwant aan Kurt Vile en in sfeer aan Real Estate. Boeiend en IJsbreker waardig. Het nieuwe album van Manchester Orchestra, A Black Mile To The Surface komt op 28 juli.

LIVEDATUM 02/11 Melkweg, Amsterdam