Category: De IJsbreker

Vorige week kondigden The Orwells de komst aan van hun nieuwe album met het ultra korte maar o zo krachtige Buddy, een explosief duet voor stem en gitaar. Deze week brengt de officiële eerste single van de aanstaande Orwells plaat. They Put A Body In The Bayou is net zo intrigerend als de titel doet vermoeden. De jongste release van de makers van edelwijsjes als Who Needs You en Mallrats (La la la) is een (true) detectivestory over corruptie, prostitutie en andere zaken, die niet geschikt zijn voor al te jonge luisteraars. De soundtrack van deze minithriller is een van de sterkste staaltjes rammelrock, die we dit jaar onder oren hebben gekregen. De hangrockers uit Chicago doopten hun derde langspeler Terrible Human Beings. Voor de sound van The Orwells seizoen 2016-17 heeft de no nonsense riffrock van The Pixies model gestaan. Met het nummer Black Francis telt het nieuwe album zelfs een onverbloemde ode aan het genie achter The Pixies. Net als het vorige album Disgraceland is ook Terrible Human Beings tot stand gekomen onder wakend oor van Jim Abbiss (Arctic Monkeys/ Kassabian/Editors) met assistentie van gitarist Matt O’Keefe. De releasedatum is 17/2/17.

Een blik in onze administratie bracht aan het licht dat we onze favoriete Nederlandstalige band nog nooit hebben onderscheiden met een IJsbreker! Dat gemis maken we deze week goed door Bazart op het schild te heffen. Bazart is wat ons betreft de beste Nederlandstalige band van dit moment.

Hun huwelijk van tekst en muziek is zeer geslaagd. De Nederlandse taal wordt vaak te weerbarstig geacht en te weinig melodieus om te dienen als voertaal in een popsong. Bazart bewijst dat dit kul is. De teksten van Bazart liggen zo goed in de muziek dat ze opgaan in de melodie en een functie hebben los van de letterlijke betekenis. De composities, arrangementen en productie zijn zonder uitzondering sterk en niet zelden betoverend mooi. Er is geen andere band, in welk taalgebied dan ook, die klinkt als dit vijftal uit Vlaanderen.

Opvallend is ook dat de band hun sfeervolle en subtiele songs ook live overtuigend weten te presenteren. Bazart heeft zich zelfs ontpopt als een festival act bij uitstek. Het is bijzonder om te zien hoe mensenmassa’s in beweging komen en in vervoering raken van in essentie toch melancholieke songs als Chaos, Goud en het nieuwe op single uitgebrachte meesterwerk, Nacht, onze nieuwe IJsbreker!

Vorige week ontdekt, deze week gepromoveerd tot IJsbreker, Miss Me van Harlea! Normaal gesproken zouden we nu op de proppen komen met wat persoonlijke en professionele info over de dame in kwestie, maar de maakster van Miss Me hult zich in een mantel van mysterie. We weten haar naam, Harlea, haar leeftijd, 22, haar woonplaats Noord-Londen en dat Miss Me haar debuut is, maar dat is dan ook alles.

Zelfs haar persfoto, een met de schaar gemaakte collage, verhult meer dan hij prijsgeeft. Mogelijk wil Harlea puur op de merites van haar muziek worden beoordeeld en niet op haar uiterlijk of afkomst. Dat zullen we dan maar doen. Harlea’s eersteling is stoer, stevig en sensueel. In een bad van warme gitaren zingt ze over de vage grens tussen liefde en obsessie.

Muzikaal volgt Harlea het chique, feministische rockpad dat geëffend is door bands als Garbage en The Kills. En hoewel haar sound wat meer nineties is, maakt Halrea toch deel uit van de nieuwe wave female fronted bands net als Black Honey en Wolf Alice. Tenminste als deze single een voorbode is van wat gaat volgen. In ieder geval is Harlea’s Miss Me een prima binnenkomer. Nog een paar van dit soort plaatjes en het zal Harlea een stuk lastiger vallen om anoniem te blijven.

Temples is terug! Nu nog psychedelischer! Het Britse Temples bracht twee jaar geleden de juiste plaat op het juiste moment uit. Aangevoerd door Tame Impala beleefde de nieuwe geestverruimende rock zijn eerste bloeiperiode. Temples sloot daar naadloos bij aan met songs als Keep In The Dark en Shelter Song. Hoorde Temples toen nog bij de kopgroep, het laatste jaar is psych-rock (en broertje garage-rock en zusje beach-pop) een van de meest beoefende genres in heel indie-land. Verstandig dus dat Temples niet al te ver van de oorspronkelijk boodschap is afgeweken. Toch is er wel degelijk sprake van ontwikkeling. Op Certainty is het accent verschoven van gitaren naar keyboards, is de sound meer sophisticated en de zang ongeveer een octaaf hoger. Frontman James Bragshaw zei in een recent interview dat hij zich heeft laten inspireren door hele oude Disney soundtracks, die zijn harmonieus, maar met een duistere draai. Mission accomplished. Certainty is de smaakmakende voorloper van een tweede album van de band uit de Midlands, dat waarschijnlijk pas volgend jaar zal uitkomen.

Liv is Zweeds voor (de) leven. Liv is ook de naam van een hagelnieuwe supergroep, inderdaad uit Zweden (en de V.S). Het bekendste Liv lid is ‘la diva tristesse’, Lykke Li. Haar partners in rhyme zijn de van Miike Snow bekende zanger/producer Andrew Wyatt, diens Miike Snow collega Pontus Winnberg, die als helft van Bloodshy & Avant gespecialiseerd is in het schrijven en produceren van songs voor paalzangeressen als Britney, Kylie en Katie, Björn Ittling, de Björn van Peter Björn and John en superproducer (en Lykke’s lief )Jeff Basher, een Amerikaan, die goed boert als producer van o.a. Kanye, Jay Z en Mark Ronson. Zoals gezegd is Liv een supergroep. Volgens Lykke Li klinkt Liv als het liefdeskind van ABBA en Fleetwood Mac. Dat zal best, maar niet op de debuutsingle van het kopstukken collectief. Wings Of Love begint als Marvin Gaye’s What’s Going On maar ontwikkelt zich al snel als een track die helemaal niet had misstaan op Déjà Vu van CSN&Y. Retro als de neten dus, maar daarom niet minder mooi, muzikaal en overtuigend. Of het 6 maanden oude Live meer is dan een speeltje van een club Zweeds-Amerikaanse wonderkinderen is onduidelijk, maar het zou zonde zijn als het bij dit ene prachtnummer zou blijven.

Na de sublieme zwaarmoedigheid van Nick Cave gaan we deze week voor een IJsbreker waar de pret van af spat. Everybody Wants To Love You van Japanese Breakfast is lief, leuk en lekker. En een tikkeltje exotisch. In iets meer dan 2 minuten brengt de band uit Brooklyn een ode aan een niet met naam en toenaam genoemd heerschap, die menig meisjeshart op hol brengt. We hebben het liedje al een poos op onze radar, maar leken alleen te staan in onze waardering. Nu er een officiële clip is bij Everybody Wants To Love You is het hek van de dam en stromen de likes en views binnen. Als je alleen Everybody Wants To Love You hoort van Japanese Breakfast zou je de indruk kunnen krijgen met een lichtgewicht orkestje van doen te hebben, een soort Oriëntaalse Blondie. Nader onderzoek wijst echter uit dat de meeste songs van Japanese Breakfast een darkside hebben, experimenteel en noisy zijn en soms flink psychedelisch. Eigenlijk is Japanese Breakfast geen band maar de naam van het soloproject van Michelle Zauner van de kelderrockers Little Big League, een band die ze tijdelijk de rug heeft toegekeerd om voor haar moeder te gaan zorgen, die leed aan gevreesde k-ziekte. In het jaar dat Michelle thuis zat in Oregon schreef ze de songs, die nu op het Psychopomp album van Japanese Breakfast staan. Dood en verderf, het zijn thema’s die ook spelen in het werk van Nick Cave. Niet echt lichte kost dus het debuutalbum van Japanese Breakfast, op één lichtpuntje na, de nieuwe IJsbreker Everybody Wants To Love You.

Wat valt er nog te zeggen over Nick Cave?

Dat hij zich heeft ontwikkeld van recalcitrante rocker tot rock royalty? Dat hij helden en grote voorbeelden als Cash en Cohen heeft ingehaald en op momenten voorbij gestreefd? Dat hij de auteur en uitvoerder is van een zeer omvangrijk en imposant oeuvre? Dat hij als geen ander een brug heeft weten te slaan tussen de anarchistische en avant-gardistische punkscenes van Europa, Amerika en Australië? Dat hij zijn eerste slechte plaat nog moet maken? Dat er nog nooit iemand teleurgesteld een concert van hem heeft verlaten? Dat hij bijna 40 jaar in het vak zit en beter is dan ooit? Dat hij naast rasrocker ook een succesvol schrijver is? Dat de nieuwe documentaire, One More Time With Feeling over de dood van zijn 15 jarige zoon niemand onberoerd laat? Dat hij met Skeleton Tree een nieuw meesterwerk heeft afgeleverd? Dat Rings Of Saturn een van zijn mooiste songs ooit is?

Voor wie de muziek een beetje volgt is dit allemaal geen nieuws, maar bijzonder blijft het en het kan niet genoeg vaak genoeg worden gezegd hoe uniek Nick Cave wel niet is.

Drie jaar oud was Tash Sultana toen ze voor het eerst een gitaar oppikte. Nu 18 jaar later zijn zij en haar instrument onafscheidelijk. Tash is autodidact en dat hoor je. Ze heeft een volstrekt unieke stijl waarin je elementen van pop, rock en reggae kan herkennen. Tash begon haar weg naar de top op de straten van Melbourne. Daar zorgde ze voor verkeersopstoppingen met haar ritmebox, bezielde zang en fenomenale gitaarspel. De volgende stap was een YouTube-kanaal en daarna ging het snel. Er staan inmiddels tientallen live-clips van de ‘one-woman band’ online, de een nog beter dan de ander. Geheel in lijn met haar onafhankelijke persoonlijkheid is Tash zelf een label gestart, waarop nu drie singles zijn uitgekomen; Gemini, Notion en het nieuwe Jungle. Je ziet, Tash is een vrouw van weinig woorden. Het liefst laat ze haar gitaar spreken. Jungle is de perfecte introductie tot het Australische fenomeen. Tash’ gitaarspel kleurt Afrikaans, de beat leunt op reggae en Tash wisselt haar zanglijnen af met ritmische interrupties, waarin je haar liefde voor hiphop herkent. En als of dat allemaal nog niet aantrekkelijk genoeg is eindigt ze de track met een gitaarsolo waar haar net niet naamgenoot trots op zou zijn. Je hoeft geen verstand van popmuziek te hebben om te horen dat we hier een topattractie in de dop hebben. Mocht je na het horen van Jungle nog twijfelen, check dan haar YouTube-filmpjes óf beter nog ga naar een van de optredens van Tash dit weekend. De 17e staat ze op Het Seven Layers festival in Amsterdam, de 18e in Rotown in Rotterdam.

Het zal de eerste noch de laatste keer zijn dat we er naast zitten, maar volgens ons hebben we een band ontdekt die het in zich heeft om binnen zeg vijf jaar de HMH tot de nok toe te vullen als het niet de Ziggo Dome is. De naam van de band is Goodbye June, standplaats Nashville, genre rock met een twang. Zanger Landon Milbourn Jane heeft een direct herkenbare stem en de band heeft met Tyler Baker een gitarist, die kennis van de klassiekers combineert met een brede smaak en een eigen attack. Goodby June debuteerde vorige week met een EP waarvan de songs variëren van snoeihard tot romantisch. Single Darlin’ valt onder die laatste noemer. De song is een gedreven ballad van vijf minuten, de eerste drie zijn een prima showcase voor de bezielde zang en bijzondere stem van Landon Milbourn en de compositorische kwaliteiten van de band, de laatste twee minuten zijn grotendeels voor Tyler Baker en horen tot het beste dat ons dit jaar onder oren is gekomen. Vlaggen, aanstekers, tranen etc. Einfach episch. Voorwaarde is wel dat je van rock houdt, die is geworteld in de klei van de Mississippi. Voor een debuut klinkt de Danger In The Morning EP van Goodbye June opvallend zelfverzekerd. Dat komt omdat de band een lange aanloop heeft genomen. Het eerste begin was er al in 2005. In juni van dat jaar overleed de broer van Tyler Baker. Dat was voor de mannen het sein om de daad bij de droom te voegen en de zaken eens serieus aan te pakken.  In 2012 kwam de band onder contract bij een lokaal label in Nashville, sinds begin dit jaar is men onderdeel van de UMG groep, afdeling Interscope Records. Goodbye June is geen grensverleggende band en is ondanks de baard dragende leden ook niet erg hip. Punten scoren ze puur op persoonlijkheid, drive en vakmanschap, eigenschappen die essentieel zijn voor de lange termijn. Wat ons brengt op de openingsopmerking, Goodbye June dat wordt wel wat.

 

 

Bon Iver is de interessantste en misschien wel beste act van dit tijdsbestek. Zelfs als je de kriebels krijgt van zijn nieuwe songs -iets wat niet ondenkbaar is want ‘Bonnie Bear’ verlegt zowel muzikale als auditieve grenzen- zal je moeten toegeven dat hier iemand bezig is met een visie en een volstrekt unieke stijl. Slecht twee andere acts komen in zijn buurt, niet toevallig twee namen met wie Bon Iver regelmatig samenwerkt, Kanye West en James Blake. 33 ‘God’ is het derde nummer dat Bon Iver uitbrengt in aanloop naar album nummer 3, het eerste Bon Iver album in 5 jaar. Het verschil tussen de eerste twee en ’22, A Million’ is dat van dag en nacht. Bon Iver maakte naam met muziek in de folktraditie, spaarzame, puristische songs geboren in de isolatie van de winterse wouden van Wisconsin. Anno 2016 brengt Bon Iver gecompliceerde composities met samples en geavanceerde studiotechnieken. Ondanks het verschil in aanpak is de basisklank van Bon Iver niet essentieel veranderd. Melancholie blijft de dominante emotie en de falsetzang van Justin Vernon de hoofdattractie. Van de drie tot nu toe vrijgegeven tracks (er volgen er nog meer voor de album release op 30/9) is 33 ‘God’ het toegankelijkst. In de song zitten samples (quotes eigenlijk) verwerkt van o.a. Paolo Nutini, The Browns en Sharon van Etten. Het zal niet verbazen dat een song met een ‘vreemde’ titel als 33 ‘God’ de nodige discussie heeft losgemaakt. Bon Iver wordt o.a. beschuldigd van satanisme (de song duurt 3.33 de helft van), zou lid zijn van de Illuminaten of een New World Order willen bewerkstelligen. Fans die niet zo in complottheorieën geloven denken dat 22 A Million wel eens het Kid A van Bon Iver zou kunnen zijn. Wij denken dat ze gelijk hebben.