Category: De IJsbreker

Het moest er een keer van komen, een IJsbreker voor King Gizzard & The Lizard Wizard. De vraag is eigenlijk, waarom nu pas? Na acht albums zijn we eindelijk gewend geraakt aan de excentrieke Australiërs en ondanks de titel is Nuclear Fusion een van hun meest radiovriendelijke songs. De kans dat Nuclear Fusion ooit in de Top 40 zal opduiken is overigens net zo groot als de kans op een elfstedentocht in juli. Radio is de laatste barrière die King &Co nog moet nemen, live is King Gizzard & The Lizard Wizard momenteel onverslaanbaar en op plaat is het een van de weinige echt spannende gitaarbands. Komende zomer is King Gizzard een van hoofdattracties van Coachella, zo niet het grootste dan wel het meest prestigieuze festival ter wereld. Niet gek voor zeven paddestoeleneters uit Geelong. Met twee drummers en drie gitaristen is KG&TLK een band uit de categorie “mag het ietsje meer zijn?” De band heeft een unieke sound met een goed werkende balans tussen discipline en improvisatie. Invloeden lijken vooral uit de periode rond 1970 te komen, de tijd van grote hippieorkesten als The Grateful Dead en The Allman Brothers Band, terwijl de bandnaam ook bewondering voor The Doors suggereert. (The Lizard King was een bijnaam van Jim Morrison). Ondanks die historische invloeden klinkt King Gizzard bijzonder modern en misschien zelfs wel zijn tijd vooruit. 2016 was een relatief rustig jaar voor King Gizzard. De band bracht maar één album uit i.p.v. de gebruikelijke twee. Het goede voornemen voor 2017 is om met maar liefst 5 langspelers te komen, zoveel platen in één jaar heeft zelfs notoir veelpleger Jams Last nooit gehaald. Op 24/2 komt de eerste uit, Flying Microtonal Banana, daarvan is Nuclear Fusion de nieuwe single.

Het woord aangenaam schiet te kort om de verassing te omschrijven, die wij voelden bij het horen van de nieuwe single van Mister and Mississippi. Het lag in de lijn der verwachtingen dat de band op hun derde album zou doorgaan op het ingeslagen pad van ingetogen op Amerikaanse leest geschoeide luisterpop, want een groot succes. HAL9000 suggereert echter een compleet nieuwe richting. Waar ouder werk fraai, maar ook een tikkeltje saai is, is HAL9000 speels, sexy en urgent. Het kwartet blijft de mosterd uit de V.S. halen. De bandnaam hoeft dus niet te worden aangepast, maar het inspiratiewingebied is verplaatst van het Amerikaanse zuiden naar de West-Coast en de Americana vervangen door rock van het indie soort. Mister and Mississippi was een van de eerste successtory’s van de Herman Brood Academie. De band won de prestigieuze Amsterdamse Popprijs met hun derde (of vierde?) optreden en maakte in 2013 een van de succesvolste debuutalbums uit de vaderlandse pophistorie. De daarvan afkomstige single Northern Sky is een Nederpop klassieker net als Meet Me At The Lighthouse, het prijsnummer van album twee van de Utrechtenaren. Een reden om van stiel te veranderen was er dus niet, toch is dat precies wat Maxime, Samgar, Tom en Danny hebben gedaan. Als HAL9000 is wat wij hopen, een voorbode van Mister and Mississippi nieuwe stijl, dan zal hun tweede leven zich niet meer afspelen in theaters voor een zittend publiek, maar in duistere clubs en serieuze festivals en moeten rock ‘n’ roll rituelen als stagediving en slamdancing niet langer worden uitgesloten.

Will Toledo kan terug blikken op een goed, om niet te zeggen uitstekend jaar. Het muzikale studiehoofd uit de stad Williamsburg in de Amerikaanse staat Virginia is verantwoordelijk voor een van de beste albums van 2016, Teens Of Denial. Toledo en zijn band Car Seat Headrest maken intelligente luisterrock in de collegerocktraditie van bands als R.E.M, Buffalo Tom en Throwing Muses.

Toledo leek een toekomst in Academia tegemoet te gaan, maar uiteindelijk won de lokroep van de rock ‘n’ roll. Zijn tocht naar de top begon in 2010 met de release van de 1ste van in totaal 12 eigen beheer albums. Toledo’s thuisvlijt bleef niet onopgemerkt. Zonder noemenswaardige promotie trok Car Seat Headrest steeds meer volk. In 2015 nam Toledo eindelijk het advies ter harte om de zaken wat serieuzer aan te pakken en tekende hij een deal met een platenlabel.

De eerste release was een ‘best of‘ van het voorafgaande, Teens of Style, dat eerder dit jaar een vervolg kreeg met Teens Of Denial, het doorbraakalbum. Car Seat Head Rest bereikte zijn publiek vooral via optredens, blogs en ouderwetse mond tot mond reclame. Voor airplay zijn de songs net even te gecompliceerd en vaak ook te lang. Met een speciale radiomix van Drunk Drivers/Killer Whales, een van de prijsnummers van het Teens Of Denial album neemt de band nu ook die horde.

Waarschijnlijk zal een nieuw album nog wel even op zich laten wachten, Car Seat Headrest is nog lang niet klaar met het plukken van de vruchten van Teens of Denial. De band begint 2017 met een trektocht door Australië, waarna het vizier weer op Europa wordt gericht met o.a. een show in Brussel in maart. Nederlandse data zijn (nog) niet bekend.

Strand Of Oaks klinkt als een band, maar is feitelijk een eenmansbedrijf. De uitbater heet Timothy Showalter, een rocker uit Indiana die twee jaar geleden na vijf jaar noeste arbeid voet aan de rocky grond kreeg met het album Heal en de bijbehorende single Goshen ’97. De ruim bebaarde Showalter verpakt uit zijn leven gegrepen teksten over excessen (lees drugs) en verantwoordelijkheden (familie) in ruige rocksongs met een zijden randje, die je kunt plaatsen ergens links van Springsteen en rechts van The Pixies. Het riff-rijke Radio Kids is de voorbode van album nummer 5 van Strand Of Oaks, Hard Love dat half februari het licht zal zien. Opnameleider  was de Fransman Nicolas Vernhes, die eerder werd ingevlogen door o.a. The War On Drugs, Spoon, Deerhunter, Daughter en andere acts die zich ophouden op het snijvlak van kunst en vermaak. Strand Of Oaks zal op 26 februari te zien zijn in Ekko in Utrecht en op 5 maart in Paradiso Noord. In België geven man en band ook twee optredens voordat de terugreis naar de V.S. wordt ingezet en wel op 27/2 in Ancienne Belgique en op 4/3 in De Zwerver in Middelkerke.

Een van de laatste IJsbrekers van dit jaar is van een band waarvan we volgend jaar nog wel het een en ander gaan horen. Hebben wij zo het gevoel. Hippo Campus is de naam, Minneapolis de stad van herkomst. Ze zijn met zijn vieren en maken muziek sinds 2013. Een in eigen beheer uitgebrachte EP (2014) leidde tot een platendeal.

Een tweede EP (2015) bracht de band een aantal smakelijke voorprogramma’s (Modest Mouse/My Morning Jacket), een begeerde spot op SXSW en zelfs een toertje door Engeland. Eind vorig jaar had Hippo Campus zijn eerste uitverkochte show in de befaamde First Avenue Club in Minneapolis waar Prince ooit begon en Purple Rain opnam. Ondertussen werd er hard geschreven en geschaafd aan songs voor een debuutalbum.

Met een bundel geschikte liedjes op zak doken de Hippo’s de studio in met BJ Burton als opnameleider. Als producer moet BJ zijn sporen nog verdienen, maar als technicus, mixer en keyboardspeler heeft hij belangrijke bijdragen geleverd aan de laatste albums van o.a. Bon Iver, The Tallest Man On Earth en James Blake. Het zijn de wat meer ‘gevoelige’ acts die BJ vragen en Hippo Campus is daarop geen uitzondering. Hoewel, de band kan bij tijd en wijle behoorlijk energiek uit de hoek komen.

De eerste track van het nieuwe album verscheen een week of wat geleden. Boyish is een uitbundig nummer met klater-gitaren en new wave galm. Nieuwe single Monsoon tapt uit een heel ander vaatje. De song is statig, gedragen en introspectief. Het nummer gaat over het schuldgevoelens en verdriet, een heftig onderwerp voor een band waarvan de meeste leden nog geen alcohol mogen drinken.

Om 2016 het jaar van de meidengroep te noemen gaat misschien wat ver, maar dat het glazen plafond van de muziekwereld aan duigen ligt, is wel duidelijk. Het barst van de bands met een bazin en ook de ‘all-female’ bands zitten duidelijk in de lift. En het gezegde indachtig, dat goed voorbeeld goed doet volgen, kunnen we ook nog wel het een en ander verachten van het vrouwelijke front. Wie ons een beetje volgt weet dat we die ontwikkeling toejuichen. Hoe meer meiden hoe meer vreugd! We volgen The Big Moon al een lange poos. Onlangs stond single Silent Movie Susie nog op de playlist. Opvolger Formidable is nog beter. De jongste single van Juliette, Soph, Celia en Fern uit Londen is een een potentiële stadionkraker, inclusief luchtgitaarsolo en aanstekerrefrein. Uit budgettaire en smaakoverwegingen hebben de meiden de productie echter bescheiden gehouden -knapperig en compact- en er zal nog heel wat water door de Theems stromen voordat The Big Moon in Wembley straalt, maar de ingrediënten zijn aanwezig en de tijd dat een meidenband mega wordt, is nabij.

De laatste keer dat we van Foxygen hoorden ging het niet zo goed met ze. Oververmoeidheid, onderlinge spanningen en uitputtingsverschijnselen vraten aan het voortbestaan van het duo. De tol van het toeren kwam vooral de extroverte Sam France duur te staan. Gelukkig bleken de geruchten over een voortijdig einde zwaar overdreven. Na een witje van een jaar of drie is Foxygen nu weer helemaal levend en wel. Begin volgend jaar komt er een nieuw album (Hang), er staat een tournee op stapel en er is een nieuwe single. Twee zelfs. De eerste, America is een gecompliceerde compositie voor band en orkest. Model voor de ruim vijf minuten durende track lijkt een musical als West Side Story te hebben gestaan. America is vooral interessant. Follow The Leader is heel andere koek. Eveneens gedrenkt in violen, koor en een schare blazers treedt Foxygen met de officiële single van het Hang album in de voetsporen van blue eyed soul pioniers als Van Morrison, Boz Scaggs en Hall& Oates. De orkestarrangementen van beide tracks (en de zes andere op het Hang album) zijn bedacht door Matthew E. White, een excentrieke edoch geniale muzikant, eigenaar van het Spacebomb label, maker van twee uitstekende solo-albums en producer/arrangeur voor o.a. Natalie Prass, Justin Vernon, Sharon van Etten en het Franse Cocoon. Het lijkt onwaarschijnlijk dat Foxygen het ruim 40 koppen tellende koor en orkest meeneemt op toernee, maar met hun talent en de modere techniek vinden ze vast wel een oplossing. In ons land zal Foxygen te zien zijn op  22 februari 2017 in de grote zaal van Paradiso.

Vorige week kondigden The Orwells de komst aan van hun nieuwe album met het ultra korte maar o zo krachtige Buddy, een explosief duet voor stem en gitaar. Deze week brengt de officiële eerste single van de aanstaande Orwells plaat. They Put A Body In The Bayou is net zo intrigerend als de titel doet vermoeden. De jongste release van de makers van edelwijsjes als Who Needs You en Mallrats (La la la) is een (true) detectivestory over corruptie, prostitutie en andere zaken, die niet geschikt zijn voor al te jonge luisteraars. De soundtrack van deze minithriller is een van de sterkste staaltjes rammelrock, die we dit jaar onder oren hebben gekregen. De hangrockers uit Chicago doopten hun derde langspeler Terrible Human Beings. Voor de sound van The Orwells seizoen 2016-17 heeft de no nonsense riffrock van The Pixies model gestaan. Met het nummer Black Francis telt het nieuwe album zelfs een onverbloemde ode aan het genie achter The Pixies. Net als het vorige album Disgraceland is ook Terrible Human Beings tot stand gekomen onder wakend oor van Jim Abbiss (Arctic Monkeys/ Kassabian/Editors) met assistentie van gitarist Matt O’Keefe. De releasedatum is 17/2/17.

Een blik in onze administratie bracht aan het licht dat we onze favoriete Nederlandstalige band nog nooit hebben onderscheiden met een IJsbreker! Dat gemis maken we deze week goed door Bazart op het schild te heffen. Bazart is wat ons betreft de beste Nederlandstalige band van dit moment.

Hun huwelijk van tekst en muziek is zeer geslaagd. De Nederlandse taal wordt vaak te weerbarstig geacht en te weinig melodieus om te dienen als voertaal in een popsong. Bazart bewijst dat dit kul is. De teksten van Bazart liggen zo goed in de muziek dat ze opgaan in de melodie en een functie hebben los van de letterlijke betekenis. De composities, arrangementen en productie zijn zonder uitzondering sterk en niet zelden betoverend mooi. Er is geen andere band, in welk taalgebied dan ook, die klinkt als dit vijftal uit Vlaanderen.

Opvallend is ook dat de band hun sfeervolle en subtiele songs ook live overtuigend weten te presenteren. Bazart heeft zich zelfs ontpopt als een festival act bij uitstek. Het is bijzonder om te zien hoe mensenmassa’s in beweging komen en in vervoering raken van in essentie toch melancholieke songs als Chaos, Goud en het nieuwe op single uitgebrachte meesterwerk, Nacht, onze nieuwe IJsbreker!