Category: De IJsbreker

15 jaar na hun debuut en drie jaar na het laatste album komt The Strokes met een EP met drie nieuwe songs, die ouderwets gretig klinken. De Future Present Past EP is de eerste release van de New Yorkers op het label van zanger Julian Casablancas. Commerciële druk is er dus nauwelijks, geen platenbazen die om hits roepen of aandeelhouders die winst willen zien. Wel staat de eer op het spel. Er is een naam hoog te houden. In 2001 gooide The Strokes de knuppel in het hoenderhok met een album dat niet alleen tijdloos is gebleken, maar nog steeds een schoolvoorbeeld is van hoe je energie, melodie en attitude samensmeedt tot een organisch en opwindend geheel. Album twee hield de lat hoog, maar daarna begon de band barsten te vertonen. De carrière van The Strokes is er een van vallen en opstaan. Een van de struikelblokken is de ruime voorraad ego’s binnen de band van miljonairszonen. Leuk voor de die-hard de fans, die solo-uitjes van Casablancas en Hammond Jr, maar de oorlog gaan ze er niet mee winnen. De nieuwe EP geeft sterk de indruk dat de neuzen weer de zelfde kant op staan, dat de musketiersmentaliteit van de begindagen weer terug is, allen voor één, één voor allen! Tot zover het goede nieuws. De nieuwe EP is namelijk geen startschot voor een nieuw offensief, maar slechts een plaagstoot. Een nieuw album zal nog minstens een jaar op zich laten wachten en opgetreden wordt er ook nauwelijks. Maar. Het doel is bereikt, na 15 jaar bewijst The Strokes nog steeds een relevante band te zijn. Als ze willen.

Palace is een relatief nieuwe band uit de Britse hoofdstad. Het kwartet verricht wonderen met bas, gitaar, drums en introverte zang met een topping van galm. Alsof Breaking the Silence is opgenomen in een kathedraal. Niet dus. Palace opereert vanuit een kraakpand in Londen. Daar hebben ze zelf een studio gebouwd, na slechte ervaringen in een veel te duur professioneel hok.

Palace, dat behoorlijk hoog scoort in de categorie moeilijk te googelen bandnamen heeft tot dusver twee EP’s en Breaking The Silence meegerekend vier singles op hun conto. Per release kruipt de band dichter naar het erepodium. De vroege singles wekten de interesse van Fiction Records, dat een naam heeft op te houden als thuishaven van o.a. The Cure en Tame Impala.
De EP’s resulteerden in een uitnodiging van Glastonbury om te komen spelen, niet 1 maar 2 keer (John Peel Stage en Into The Rabbit Hole)! Breaking The Silence doet denk aan Foals, maar dan met een bluesy nasmaak en is een prima introductie tot een band, die volgend seizoen vast te zien zal zijn op een festival bij jouw in de buurt.

The Great Communicators schreef twee jaar geleden Nederpophistorie door als eerste en enige band ooit te bedanken voor Noorderslag. Niet dat ze niet wilden, juist wel, maar het was te vroeg. Kenners noemden het een onverstandig besluit, collega’s verklaarden de band voor gek. Blijkbaar toonde de organisatie begrip, want begin dit jaar waren The Great Communicators alsnog te bewonderen in Groningen. Wie zich in de overvolle zaal wist te wurmen, maakte de aftrap mee van één van de, zo niet de beste nieuwe band van de lage landen bij de zee. Alles klopt aan The Great Communicators; in de loopgraven vier hoogbegaafde instrumentalisten, in de vuurlinie een mannelijk en een vrouwelijk podiumbeest en als munitie een batterij songs van een zeer groot kaliber. Via slinkse wegen wisten we de ‘Commies’ te strikken voor een show op ons feest in Paradiso eind april, waar de Groningse taferelen zich herhaalden, vuurwerk op het podium, euforie in de zaal. Motion, één van de hoogtepunten van de liveshow is nu uit als single. Eigenlijk zou er een bijsluiter bij moeten zitten. Motion is namelijk uitermate verslavend, boort zich in je hoofd om op de meest vreemde momenten weer op te borrelen. Mede verantwoordelijk voor deze muzikale verwennerij is producer Simon Akkermans, die ook al zulke goede resultaten behaalde met Bombay. Jammer is wel dat Motion wat laat in het festival seizoen verschijnt. Daardoor lijken The Great Communicators de boot voor de grote festivals te gaan missen en dat is jammer voor alle betrokkenen. Het zou niet onverstandig zijn om zijn alsnog een plaatsje in te ruimen voor Arend, Gaia, Tim, Timothy, Alexander en Marco. En anders gewoon volgend jaar. Dat geduld een schone zaak is weten The Great Communicators als geen ander.

Het is met enige aarzeling dat we The Good Lie van Warhaus hebben verkozen tot IJsbreker. Warhaus is namelijk het alias van Maarten Devoldere, een van de kopmannen van Balthazar. Maarten heeft dus de solo-schoenen aangetrokken en muziek gemaakt, weliswaar niet onder eigen naam, maar wel onder zijn volledige verantwoording. The Good Life is een absoluut topnummer. Het is daarom niet ondenkbaar dat Maarten als einzelgänger net zo succesvol wordt als Balthazar. Onze vrees is dat daarom het voortbestaan van Balthazar misschien wel in gevaar komt en dat wij daaraan hebben meegewerkt door The Good Lie zo duidelijk in het zonnetje te zetten. Bij voorbaat excuus, maar als de IJsbreker de beste plaat is van de desbetreffende week, dan kunnen we gewoon niet anders. Het debuut van Warhaus is mooi en moody, stilistisch gevoed door Leonard C. en Serge G. en gerookt en gerijpt in het bruinste cafe van Gent. Opmerkelijk is dat Maarten niet de enige is die zijn kans schoonziet om het solo pad op te slaan. Zeer binnenkort al krijgt hij gezelschap van Simon en Jinte, die eveneens bezig zijn met buitenbandse activiteiten. Of zij net als Warhaus ook live zullen gaan spelen, is nog onduidelijk. Ondanks de muzikale ontrouw van drie bandleden toert Balthazar er deze zomer lustig op los, Maarten, Simon, Jinte en Patricia en Michiel zullen op zo’n beetje alle grote Europese festivals te zien zijn, waaronder Pinkpop. Vanaf september is de agenda leeg en is er dus ruim baan voor alle mogelijk eigen initiatieven, te beginnen met de release van het Warhaus album, het ‘poëtisch’ getitelde We Fucked A Flame Into Being.

In het stenen tijdperk bracht je een plaat uit in je land van herkomst. En daar bleef het dan vaak bij. Slecht een handjevol gelukkigen haalde een release in een buitenland, waar er dan meestal niets mee gebeurde. Tegenwoordig zet je je muziek online. Vanaf dat moment kan de hele wereld meeluisteren. In elk land zijn wel een paar freaks, scouts of mannetjes van de radio, zoals wij die constant op zoek zijn naar nieuwe klanken. De kans dat je gehoord wordt is niet groot, maar zeker niet ondenkbaar. Daar kan Klangstof over meepraten.

Het sfeerrock project van Koen van de Wardt verspreidt zich als een olievlek over de internationale blogs en playlists. Een bastion als het Engelse NME, dat altijd zo goed als onneembaar was voor Nederlandse bands bombardeerde Hostage, de debuutsingle van Klangstof tot ‘best new music of the day’. Een in de VS toonaangevende site als Pigeons and Planes, dat zich doorgaans vooral met hip hop en r&b bezig houdt introduceerde Klangstof als ‘discovery of the day’. Zo kunnen we nog wel even doorgaan, maar er loopt hier iemand heel trots te zijn. En terecht. Het is ook leuk om te lezen hoe onze internationale vakbroeders de muziek van Koen en co omschrijven.

Namen als die van Wilco en Sigur Ros vallen, maar de meest gehoorde vergelijking is toch wel met Radiohead, de oude Radiohead toen ze nog ‘echte’ liedjes maakten. Klangstof is niet alleen opgepikt door blogs, ook platenmaatschappijen hebben de oren gespitst en de band benaderd, het later dit jaar te verschijnen album van Klangstof zal daarom ook niet alleen digitaal maar ook fysiek te krijgen zijn in Engeland, de V.S. en natuurlijk in de rest van Europa. En dat terwijl Klangstof nog geeneens EDM maakt, maar eerlijke, heerlijke indie pop, zoals de gecodeerde ode aan James Brown, Amansworld!

Onze liefde voor Pretty Vicious begon al vroeg, bijna twee jaar geleden toen we hun allereerste song onder oren kregen, het super opwindende Cave Song. Het rare is dat het nummer nooit is uit gekomen, nergens niet. Er is/was alleen een versie op Youtube te vinden. De combi van melodie, energie en jeugdige overmoed is precies wat Pretty Vicious zo goed maakt. Wat dat betreft is Cave Song nog steeds een onovertroffen. Gelukkig zijn hun andere songs ook dik okay en konden we op PiP 3 zien dat Pretty Vicious live (en licht beneveld) zijn mannetje wel staat. Eigenlijk waren we het mysterie van de nooit uitgebrachte single al weer bijna vergeten toen we deze week geattendeerd werden op een nieuwe release van de band uit Merthyr Tydfil in Wales, een EP met als titel en leadtrack Cave Song! De versie van Cave Song die nu uit is, is een nieuwe opname, nog heter, nog beter. Behalve de beste bands van het moment boeken voor ons festival in Paradiso is het doel ook om bands te introduceren, die het in zich hebben om beroemd te worden, zoals o.a. Nothing But Thieves en Catfish & The Bottlemen op eerdere edities. Ook op P.i.P. 2016 stonden wel een paar potentiële knallers. Wie uiteindelijk boven zal komen drijven (of niet), zal de toekomst leren, maar Pretty Vicious is een serieuze kandidaat.

Foto’s: Zusjes Vreeburg

Het had ons niet verbaasd als we Band Of Horses waren kwijt geraakt aan Nashville. Op wat losse pareltjes na was het meest recente studio-album van het paardenvolk te glad en te plat voor onze gevoelige oortjes. Daarna volgde nog een live-album van Band Of Horses opgenomen in het mecca van de traditionele country-scene, het Ryman Theater in Nashville ‘home of the grand ol’ Opry’. Alles wees er dus op dat de makers van magische momenten als Funeral en There’s A Ghost het platgetreden maar lucratieve countrypad zouden opslaan. Tot onze grote opluchting kunnen we melden dat het gevaar is geweken. Casual Party is een stevige mid-tempo rocker met speelse gitaren en die heerlijk smachtende stem van paardenfluisteraar Ben Bridwell. Meer Neil Young Zuma dan Neil Young Harvest zeg maar. Nieuwe single betekent nieuw album, het vijfde alweer voor de band uit Seattle. De langspeler gaat Why Are You OK heten en wordt medio juni verwacht.

Uitstekend nieuws van het rock ‘n roll front, na vier jaar verschijnt er eindelijk weer nieuw plaatwerk van Drive Like Maria! Nu ze weer terug zijn beseffen we pas hoe zeer we het Vlaams-Hollandse supertrio hebben gemist. Dat Drive Like Maria een nieuw offensief aan het voorbereiden was, weten we sinds hun daverende optreden op Paaspop, maar nu is het dus officieel. Deze week verscheen een EP met 4 tracks, die het water in de mond doen lopen. Binnenkort volgt een derde album. Dat niemand er mee zit dat Drive Like Maria af en toe de noorderzon achterna gaat, tekent hoe tijdloos en wars van trends de rock van het trio is. Denk echter niet dat Drive Like Maria artistiek stationair draait. Er is wel degelijk sprake van progressie. De nieuwe songs zijn speelser, het spelniveau blijkt nog hoger te kunnen net als het vuur waarmee alles wordt ten uitvoer wordt gebracht. Het gevolg is dat Drive Like Maria in de studio nu net zo weet de boeien als op de bühne. Toevallig of niet is ons (voorlopig) favoriete liedje van de nieuwe Creator EP ook de nieuwe single. Om te laten weten hoe zeer we in onze sas zijn met de wederopstanding van Drive Like Maria hebben we Keeps Me Going gebombardeerd tot IJsbreker!

Black Honey is een van de beste rockbands van dit moment. Punt. Het is verleidelijk te zeggen ‘een van beste door vrouwen geleide rockbands’, maar met hun bravoure, ijzeren repertoire en charismatische aanvoerster laat de band uit Brighton ook het gros van de macho collega’s in het stof bijten. Black Honey kwam bij ons aan boord met de single Madonna. Niet veel later volgde het eveneens uitstekende Corrine en nu scoort de band met All My Pride een regelrechte hattrick!

Black Honey is ook een band die live minstens zo goed is als op plaat. Zangeres Izzy B Phillips is een overtuigende akela die het publiek al na een paar songs bij de lurven heeft. Het zou ons niet verbazen als binnenkort blijkt dat Izzy een buitenechtelijke dochter is van Iggy Pop en Debbie Harry. Ze heeft de looks van haar moeder en de energie van haar pa. Op het scorebord van de groep staan nu vier single en een EP. Een tweede EP is in de maak, hopelijk gevolgd door een uitgebreide tournee.

LIVEDATUM 03/06 Vestrock, Hulst

Pumarosa strikes again! Een half jaar na de release van Priestess, hun extreem geslaagde debuutsingle acht het vijftal uit oost Londen de tijd eindelijk rijp voor een vervolg. Zelden is een band zover gekomen met zo weinig inspanning. Eén single en een paar geslaagde optredens en de voorhoede van indie-minnend Nederland verkeert in verhoogde staat van opwinding. Woorden als hooggespannen en halsreikend schieten dan ook te kort om de verwachtingen te beschrijven. En? En? En?

We kunnen kort zijn. Cecile is een uitstekende tweede zet van de band van Isabel Munoz Newsome. Na twee songs begint zich iets van een stijl af te tekenen, een stijl die uniek is voor Pumarosa. Het doel lijkt aanzetting tot dans of in ieder geval beweging, maar de middelen zijn vrij onorthodox: geen computerbeats, maar een menselijke metronoom, geen samples, maar vintage eighties keyboards, geen kortgerokt zangpoppetje, maar een bezwerende chanteuse met een hang naar gothic en als klap op de muzikale vuurpijl een heerlijke dosis sax! Met Priestess wekte Pumarosa de indruk wel eens een bijzondere band te kunnen zijn. Nu Cecile er is, weten we het zeker.

LIVEDATUM 19-21/08 Lowlands, Biddinghuizen