Category: De IJsbreker

Een ‘echte’ artiest/band is niet alleen goed, maar ook productief. 30 liedjes per jaar zoals The Beatles of elke 9 maanden een nieuw album zoals Prince is misschien wat overdreven, maar toch. Amber Arcades is zo’n ‘echte’ artiest. Niet alleen heeft de band met songs als Fading Lines en Turning Light bewezen in staat te zijn tot het scheppen van bescheiden meesterwerkjes, ook hebben we tot dusver nooit langer dan een paar maanden op nieuw werk hoeven te wachten.

It Changes is de voorbode van een nieuwe EP van ‘ ‘Dutch Indie star’ Annelotte De Graaf en haar partners in muziek, die over niet al te lange tijd uit zal komen op het Britse Heavenly Records. De titel, It Changes slaat op de ervaring dat alles altijd anders loopt dan je denkt, maar zou ook op het nummer zelf kunnen slaan. It Changes is alles behalve een herhaling van zetten, maar belicht een wat stevigere kant van de band. En dat is een derde kenmerk van de ‘ware’ artiest, naast goed en genoeg is hun werk ook gevarieerd.

Als muziekmaken een culinaire bezigheid zou zijn, was Amber Arcades chefkok.

Jo Goes Hunting is een van de beste live-acts, die je momenteel kunt gaan zien. Dat de band rond Jimmi ‘Jo’ Heuting ook in de studio zijn draai begint te vinden blijkt uit nieuwe single Confusion. Het is opmerkelijk hoe hard het gaat met de band uit Nijmegen.

De naam Jo Goes Hunting dook begin 2015 voor het eerst in onze boeken op, aanleiding was de EP Glow. Jo’s debuut viel op om 3 treden op 1) de overtuigende muziek 2) het feit dat Jo alle instrumenten zelf had gespeeld en 3) de familieconnectie. Jo bleek broer van Rocco van De Staat. Dat laatste is allang niet meer relevant, als Jo Goes Hunting iets heeft bewezen is het wel op eigen benen te kunnen staan. Punt 2 speelt nog wel een rol, los van wat Jo uitspookt in de studio is het een lust voor oog en oor om de bevlogen multi-instrumentalist op de bühne bezig te zien.

Resteert punt1, de muziek. Die is gaandeweg steeds beter geworden, zonder aan eigenzinnigheid te hebben ingeboet. De muziek van Jo Goes Hunting is vreemd maar behapbaar, futuristisch en retro tegelijk. Barok met een beat. Zelfs ervaren hokjesgeesten als wij hebben moeite een vlag te vinden die de lading van nummers als Confusion dekt. De term smartrock past misschien nog wel het best. Over smart gesproken zorg dat je Jo & co zo snel mogelijk live gaat zien voordat de band de sprong maakt naar groet zalen, of nog erger wordt weggekaapt door een van de vele buitenlanden die nu al lonken.

LIVEDATA 18/02 AFAS Live, Amsterdam (Support van De Staat) 16/03 Merleyn, Nijmegen 17/03 V11, Rotterdam 18/03 Paradiso, Amsterdam

Ze ziet er uit als het rasta-nichtje van Lenny Kravitz en klinkt als de dochter van Jack White en Etta James. Er is maar een iemand die voldoet aan deze beschrijving, Valerie June. Valerie, geboren in Jackson, Mississippi als Valerie June Hockett heeft zich ontpopt als vaandeldraagster van de blues. Denk nu niet gelijk dat de blues een oud en achterhaald genre is dat alleen nog wordt beoefend door hoogbejaarde mannen voor iets minder bejaarde mannen met ruitjesoverhemden en paardenstaarten, want dat is maar een deel van het verhaal.

De blues zoals vertolkt door miss June is springlevend en net zo eigentijds als Snapchat en Spotify. Valerie June begon als traditionalist, ze leerde banjo, steel gitaar en ukelele spelen en zong een mix van country, blues en folksongs. Geholpen door haar aparte stem en bijzondere opvoeding -pa werkte als promotor voor gospelkoren, maar ook voor Prince en Bobby Womack- ontwikkelde ze al snel een unieke sound.

Twee eigen beheer albums brachten haar de eerste faam en in contact met Dan Auerbach, die het op zich nam haar derde album te produceren (Pushing Against A Stone 2013). Songs als You Can’t Be Told en Wanna Be On Your Mind hielpen Valerie het glazen bluesplafond te doorbreken en plots stond ze met haar Organic Moonshine Roots Music op Europese poppodia, stal ze de show in Later with Jools en was ze zelfs te horen op de (Pinguin) radio. Maar we zijn er nog niet. Miss June heeft nog niet de helft van haar potentiële publiek bereikt.

Tijd dus voor een vervolgoffensief. De nieuwe slag om de gunst van rockers en indie-ers verschijnt binnenkort (10 maart) in de vorm van een 4e album, The Order of Time. De eerste single van het nieuwe album, Astral Plane is mooi en melancholiek, single twee is stoer en sexy. Met zijn kruiende gitaren, losse koortjes en happy end is Shakedown uitermate geschikt voor festivals en partijen, voor meezingers en schaduwgitaristen en voor puristen en alleseters.

Wie dacht dat het Spoon na dik 20 jaar en 8 albums wel uitgeraasd zou zijn, moet eens naar Hot Thought luisteren, de prelude op de nieuwe langspeler van de Texanen. We kennen Spoon als een inventieve band met een breed palet aan invloeden-variërend van Amerikaanse indie via Britse punk tot Duitse prog-rock- die ze verwerken in puntige en spannende songs. Hot Thoughts vormt daarop geen uitzondering, maar heeft als extra attractie een beat waarbij stilzitten geen optie is. Vrees niet, het kwartet rond de hoogbegaafde Britt Daniel heeft zijn ziel niet in de aanbieding en de band is ook niet essentieel van stijl veranderd. Hot Thoughts laat gewoon horen dat de band nog volop in beweging is en niet bereid te rusten op in het verleden behaalde lauweren. Het eigen spoor dat Spoon sinds 1993 volgt, heeft de band de nodige successen bezorgd in de album en singles-charts.

Opvallend is dat het meest recente album van de groep, They Want My Soul uit 2014 met songs als Do You en Inside Out verreweg hun succesvolste is. De meeste bands scoren vroeg in hun carrière en zien hun populariteit daarna met lede ogen afkalven. Spoon maakt dus nog steeds stappen. Een mogelijke reden hiervoor, maar misschien ook de tol van de roem is een vrij constant komen en gaan van muzikanten, alleen aanvoerder Britt Daniel en drummer Jim Eno doen vanaf het begin mee.

Een andere verklaring voor het bijzondere uithoudingsvermogen van de band is hun gelukkig keuze van producers. Hulp in de creatieve sfeer kreeg Spoon dit keer van ex Mercury Rev bassist Dave Fridman, die zich heeft gespecialiseerd in het werken met averechtse acts als The Flaming Lips, Sparklehorse , Tame Impala en Spoon dus. Spoon’s Hot Thoughts album verschijnt op 17 maart in alle gangbare formats.

We vervolgen onze ruk naar rock door ook deze week weer een IJsbreker te kiezen waar de gitaren je om je oren vliegen. Makers van de tweede Pinguin schijf van 2017 is een kwartet uit de hoofdstad, dat zich afgelopen jaar drie slagen in de rondte heeft getoerd. Met alle goede gevolgen van dien. Niet alleen heeft Indian Askin -want over hen hebben we het- zich in de spanne van slechts één jaar en één album dicht in de buurt van de top genesteld, het constante toeren heeft de band ook artistiek vleugels gegeven. Nieuwe single Drinkin’ Time giert heerlijk uit de speakers, heeft een drive die bergen kan verzetten en meer hooks dan geadviseerd door de hitdokter. En dat allemaal zonder enige concessie te doen aan de commercie of wat dan ook. Nog even voor wie vorig jaar heeft doorgebracht bij de pinguïns in Antarctica. Indian Askin is een Amsterdams kwartet onder aanvoering van Chino Ayala dat sinds 2012 stevig aan de weg rockt en die inspanningen sinds begin eind 2015 beloond ziet met een behoorlijke mate van succes. Het debuutalbum van Indian Askin telt meer dan een handvol supertracks waarvan er drie los zijn verschenen en inmiddels opgenomen in de Hollandse rockcanon. Het net opgeleverde Drinkin’ Time (not thinkin’ time) is een nieuw juweel aan de kroon van een van beste Nederlandse bands van dit tijdsbestek.

Het moest er een keer van komen, een IJsbreker voor King Gizzard & The Lizard Wizard. De vraag is eigenlijk, waarom nu pas? Na acht albums zijn we eindelijk gewend geraakt aan de excentrieke Australiërs en ondanks de titel is Nuclear Fusion een van hun meest radiovriendelijke songs. De kans dat Nuclear Fusion ooit in de Top 40 zal opduiken is overigens net zo groot als de kans op een elfstedentocht in juli. Radio is de laatste barrière die King &Co nog moet nemen, live is King Gizzard & The Lizard Wizard momenteel onverslaanbaar en op plaat is het een van de weinige echt spannende gitaarbands. Komende zomer is King Gizzard een van hoofdattracties van Coachella, zo niet het grootste dan wel het meest prestigieuze festival ter wereld. Niet gek voor zeven paddestoeleneters uit Geelong. Met twee drummers en drie gitaristen is KG&TLK een band uit de categorie “mag het ietsje meer zijn?” De band heeft een unieke sound met een goed werkende balans tussen discipline en improvisatie. Invloeden lijken vooral uit de periode rond 1970 te komen, de tijd van grote hippieorkesten als The Grateful Dead en The Allman Brothers Band, terwijl de bandnaam ook bewondering voor The Doors suggereert. (The Lizard King was een bijnaam van Jim Morrison). Ondanks die historische invloeden klinkt King Gizzard bijzonder modern en misschien zelfs wel zijn tijd vooruit. 2016 was een relatief rustig jaar voor King Gizzard. De band bracht maar één album uit i.p.v. de gebruikelijke twee. Het goede voornemen voor 2017 is om met maar liefst 5 langspelers te komen, zoveel platen in één jaar heeft zelfs notoir veelpleger Jams Last nooit gehaald. Op 24/2 komt de eerste uit, Flying Microtonal Banana, daarvan is Nuclear Fusion de nieuwe single.

Het woord aangenaam schiet te kort om de verassing te omschrijven, die wij voelden bij het horen van de nieuwe single van Mister and Mississippi. Het lag in de lijn der verwachtingen dat de band op hun derde album zou doorgaan op het ingeslagen pad van ingetogen op Amerikaanse leest geschoeide luisterpop, want een groot succes. HAL9000 suggereert echter een compleet nieuwe richting. Waar ouder werk fraai, maar ook een tikkeltje saai is, is HAL9000 speels, sexy en urgent. Het kwartet blijft de mosterd uit de V.S. halen. De bandnaam hoeft dus niet te worden aangepast, maar het inspiratiewingebied is verplaatst van het Amerikaanse zuiden naar de West-Coast en de Americana vervangen door rock van het indie soort. Mister and Mississippi was een van de eerste successtory’s van de Herman Brood Academie. De band won de prestigieuze Amsterdamse Popprijs met hun derde (of vierde?) optreden en maakte in 2013 een van de succesvolste debuutalbums uit de vaderlandse pophistorie. De daarvan afkomstige single Northern Sky is een Nederpop klassieker net als Meet Me At The Lighthouse, het prijsnummer van album twee van de Utrechtenaren. Een reden om van stiel te veranderen was er dus niet, toch is dat precies wat Maxime, Samgar, Tom en Danny hebben gedaan. Als HAL9000 is wat wij hopen, een voorbode van Mister and Mississippi nieuwe stijl, dan zal hun tweede leven zich niet meer afspelen in theaters voor een zittend publiek, maar in duistere clubs en serieuze festivals en moeten rock ‘n’ roll rituelen als stagediving en slamdancing niet langer worden uitgesloten.

Will Toledo kan terug blikken op een goed, om niet te zeggen uitstekend jaar. Het muzikale studiehoofd uit de stad Williamsburg in de Amerikaanse staat Virginia is verantwoordelijk voor een van de beste albums van 2016, Teens Of Denial. Toledo en zijn band Car Seat Headrest maken intelligente luisterrock in de collegerocktraditie van bands als R.E.M, Buffalo Tom en Throwing Muses.

Toledo leek een toekomst in Academia tegemoet te gaan, maar uiteindelijk won de lokroep van de rock ‘n’ roll. Zijn tocht naar de top begon in 2010 met de release van de 1ste van in totaal 12 eigen beheer albums. Toledo’s thuisvlijt bleef niet onopgemerkt. Zonder noemenswaardige promotie trok Car Seat Headrest steeds meer volk. In 2015 nam Toledo eindelijk het advies ter harte om de zaken wat serieuzer aan te pakken en tekende hij een deal met een platenlabel.

De eerste release was een ‘best of‘ van het voorafgaande, Teens of Style, dat eerder dit jaar een vervolg kreeg met Teens Of Denial, het doorbraakalbum. Car Seat Head Rest bereikte zijn publiek vooral via optredens, blogs en ouderwetse mond tot mond reclame. Voor airplay zijn de songs net even te gecompliceerd en vaak ook te lang. Met een speciale radiomix van Drunk Drivers/Killer Whales, een van de prijsnummers van het Teens Of Denial album neemt de band nu ook die horde.

Waarschijnlijk zal een nieuw album nog wel even op zich laten wachten, Car Seat Headrest is nog lang niet klaar met het plukken van de vruchten van Teens of Denial. De band begint 2017 met een trektocht door Australië, waarna het vizier weer op Europa wordt gericht met o.a. een show in Brussel in maart. Nederlandse data zijn (nog) niet bekend.

Strand Of Oaks klinkt als een band, maar is feitelijk een eenmansbedrijf. De uitbater heet Timothy Showalter, een rocker uit Indiana die twee jaar geleden na vijf jaar noeste arbeid voet aan de rocky grond kreeg met het album Heal en de bijbehorende single Goshen ’97. De ruim bebaarde Showalter verpakt uit zijn leven gegrepen teksten over excessen (lees drugs) en verantwoordelijkheden (familie) in ruige rocksongs met een zijden randje, die je kunt plaatsen ergens links van Springsteen en rechts van The Pixies. Het riff-rijke Radio Kids is de voorbode van album nummer 5 van Strand Of Oaks, Hard Love dat half februari het licht zal zien. Opnameleider  was de Fransman Nicolas Vernhes, die eerder werd ingevlogen door o.a. The War On Drugs, Spoon, Deerhunter, Daughter en andere acts die zich ophouden op het snijvlak van kunst en vermaak. Strand Of Oaks zal op 26 februari te zien zijn in Ekko in Utrecht en op 5 maart in Paradiso Noord. In België geven man en band ook twee optredens voordat de terugreis naar de V.S. wordt ingezet en wel op 27/2 in Ancienne Belgique en op 4/3 in De Zwerver in Middelkerke.

Een van de laatste IJsbrekers van dit jaar is van een band waarvan we volgend jaar nog wel het een en ander gaan horen. Hebben wij zo het gevoel. Hippo Campus is de naam, Minneapolis de stad van herkomst. Ze zijn met zijn vieren en maken muziek sinds 2013. Een in eigen beheer uitgebrachte EP (2014) leidde tot een platendeal.

Een tweede EP (2015) bracht de band een aantal smakelijke voorprogramma’s (Modest Mouse/My Morning Jacket), een begeerde spot op SXSW en zelfs een toertje door Engeland. Eind vorig jaar had Hippo Campus zijn eerste uitverkochte show in de befaamde First Avenue Club in Minneapolis waar Prince ooit begon en Purple Rain opnam. Ondertussen werd er hard geschreven en geschaafd aan songs voor een debuutalbum.

Met een bundel geschikte liedjes op zak doken de Hippo’s de studio in met BJ Burton als opnameleider. Als producer moet BJ zijn sporen nog verdienen, maar als technicus, mixer en keyboardspeler heeft hij belangrijke bijdragen geleverd aan de laatste albums van o.a. Bon Iver, The Tallest Man On Earth en James Blake. Het zijn de wat meer ‘gevoelige’ acts die BJ vragen en Hippo Campus is daarop geen uitzondering. Hoewel, de band kan bij tijd en wijle behoorlijk energiek uit de hoek komen.

De eerste track van het nieuwe album verscheen een week of wat geleden. Boyish is een uitbundig nummer met klater-gitaren en new wave galm. Nieuwe single Monsoon tapt uit een heel ander vaatje. De song is statig, gedragen en introspectief. Het nummer gaat over het schuldgevoelens en verdriet, een heftig onderwerp voor een band waarvan de meeste leden nog geen alcohol mogen drinken.