Category: De IJsbreker

Een jaar geleden nog nam Spring King demootje’s op in de woonkamer van de moeder van de zanger. Nu staat de band onder contract bij een multinational en spelen ze de concurrentie onder tafel. Vraag maar aan Kaiser Chiefs dat zo (on)verstandig was het kwartet uit Manchester te charteren als voorprogramma. Spring King maakt deel uit van de nieuwe golf jonge Britse gitaarbands, die niet op een decibelletje meer of minder kijken. Stagediven en crowdsurfen zijn veelvoorkomende activiteiten bij optredens van de lente koninkjes.

Baas van de band is drummende zanger Tarek Musa. Musa, de naam is Pools noemt The Beach Boys als zijn favoriete band, maar als je de de enerverende ruisrock van Spring King hoort denk je eerder aan The Pixies of aan een opgevoerde Jesus & Mary Chain dan aan de mooi weer pop van de Wilson broers. Rectifier is niet de eerste track die we draaien van Spring King. Eind vorig jaar dreef het eveneens zeer enerverende Who Are You in ons net. Sindsdien zijn we hooked en er aardig van overtuigd dat de band een speler van formaat gaat worden, is het niet dit voorjaar dan toch zeker dit najaar.

Er waait een frisse wind door de Britse singer-songwriter scene. Zijn naam is Declan McKenna. Declan heeft geen baard en ook geen hoed, zingt niet met kopstem en houdt zich verre van behaagzieke liefdesliedjes. Wat is Declan dan wel? Nog maar 17 om te beginnen, een doe-het-zelver die zijn songs zelf schrijft en produceert en meestal ook inspeelt. Declan een protestzanger noemen is hem te kort doen. Zijn songs zijn niet zozeer aanklachten of pamfletten, eerder sociaal- politieke observaties van situaties die hij als verkeerd en onrechtvaardig ervaart. In Brazil, zijn debuutsingle contrasteerde hij de armoede in Brazilië met de corruptie schandalen binnen de FIFA, dat Brazilië had ‘uitgekozen’ als gastland voor het WK in 2014. In zijn nieuwe single, Paracetamol buigt de jonge troubadour zich over het scheve beeld dat de media creëren van jonge transseksuelen. Declan schreef de song naar aanleiding van het verhaal van de Amerikaanse transgender tiener Leelah Alcorn, die zelfmoord pleegde. Al met al geen mainstream artiest zou je denken, die Declan McKenna. Toch zaten zo beetje alle Britse platenmaatschappijen achter hem aan, is hij uitgeroepen tot ‘Glastonbury Rising Talent of 2015’ en wordt hij sinds kort vertegenwoordigd door het managementsteam van Foals. De NME schreef dat Paracetamol met zijn controversiële onderwerp en lengte van zes minuten waarschijnlijk niet zou worden opgepikt door de radio. Mooi wel dus. Meer dan dat, Paracetamol van Declan McKenna is onze nieuwe IJsbreker!

Laten we niet al te stellig zijn en beweren dat Sundara Karma het dit jaar gaat maken, dat kan namelijk ook volgend jaar zijn. Maar dat de band afstormt op roem en fortuin is een ding dat zeker is. Ze zijn met zijn vieren, zijn jong, brutaal en luidruchtig. De bandnaam is misschien wat verwarrend, Sundara Karma is geen clubje George Harrison fans met een sitar tic en heeft ook geen Hare Krishna achtergrond. De naam klinkt gewoon lekker en dat Sundara iets betekent als prachtig of nobel is mooi meegenomen. Het eerste levensteken van Sundara Karma verscheen een jaar of twee geleden. Nu heeft de band een klein dozijn songs op voorraad, die getuigen van goede smaak en van intuïtie en progressie. Het nieuwe A Young Understanding is een voorlopig hoogtepunt, een eigentijdse glamrocksong met breed uitgemeten gitaren en een slijtvast refrein. Aanvoerder van de club is de flamboyante Oscar Lulu, die net als zijn vrienden nog 20 moet worden. Sundara Karma heeft het afgelopen jaar besteed aan het perfectioneren van hun liveact o.a. als support van Wolf Alice en Circa Waves. Een uitschieter was hun show op het Reading-Leeds festival, deels een thuiswedstrijd want de band komt uit Reading. A Young Understanding is de eerste single van een eerste album waar we dus halsreikend naar uitkijken.

Als liefde een obsessie wordt, Frightened Rabbit is niet de eerste band die over dit thema zingt, maar de Schotten geven er wel een draai aan door de geliefden van het zelfde (vrouwelijke) geslacht te laten zijn. Daar gaat de airplay in grote delen van de wereld. Get Out lijkt echter niet bedoeld om Frightened Rabbit aan een boven modaal inkomen te helpen, maar als oprechte riem onder het hart van mensen met moeite in de liefde. Toch mogen we een uitslaand succes niet uitsluiten, de inhoud van Get Out mag dan geen reguliere radio-kost zijn, de vorm van de song is dat wel.

Frightened Rabbit maakt panoramische indie-rock met een licht folky afdronk, dat laatste zal de Schotse afkomst zijn. In de sound van de band hoor je zowel de brede new wave van landgenoten Simple Minds terug als de denkers-rock van The National. De spil van Frightened Rabbit is Scott Hutchison, zijn broer Hutch is zijn rechterhand. Muziek maken onder de naam Frightened Rabbit doen de broers sinds 2003. In 2006 verscheen het eerste van de binnenkort vijf albums. Grootste tot nu toe behaalde successen zijn de songs The Woodpile en Holy, beiden van het laatste Rabbit album, Pedestrian Verse uit 2013. Get Out is de wegbereider van een nieuw album, Painting Of A Panic Attack dat over ongeveer een maand uitkomt. In ons land zal Frightened Rabbit te zien zijn in het laatste weekend van juni op Down The Rabbit Hole (waar anders?).

Tada! Als een donderslag bij heldere hemel is er plotseling een nieuwe single van The Kills. En daar blijft het niet bij. Doing It To Death is het eerste visitekaartje van een gloedje nieuw album, Ash & Ice dat op 3 juni zal worden losgelaten. Op papier is dit uitstekend nieuws, de praktijk stelt gelukkig niet teleur.

Doing It To Death, single 1 van album 5 is een lekker dramatische mix van klassieke girl-groups a la Shangri-Las en grootstedelijke rock a la de legendarische Lou. De song is anders genoeg om van ontwikkeling te kunnen spreken, maar in zijn broeierige kracht en zwoele executie toch typisch des Kills. Vijf jaar zit er tussen het laatste Kills album en Ash & Ice. In die tijd liet het duo regelmatig van zich horen, vrees voor een voortijdig einde was er dus niet, maar van presteren leek het maar niet te komen. Alison had het druk met haar bijband The Dead Weather en Jamie had last van zijn hand. Hij heeft zelfs een aantal operaties moeten ondergaan en heeft vanwege een permanente handicap zelfs opnieuw moeten leren gitaarspelen. Nieuw album = nieuwe tournee. Vooralsnog staan er 34 shows gepland, waarvan één in ons land. Op 1 mei leggen The Kills hun ei in de Melkweg.

Sinds we twee jaar geleden Catfish and the Bottlemen in de lage landen mochten introduceren, op de eerste editie van ons Pinguins in Paradiso festijn kunnen de mannen uit Llandudno, Wales bij ons weinig kwaad. Maar ook objectief gezien gaat het ze voor de wind. De band gaat per release een stevige stap vooruit en stapelt de ene toptrack op de andere.

Ook Soundcheck gaat er in als een biertje op een hete festivaldag. De nieuwe single van Van McCan and his men geeft zijn geheimen niet in meteen prijs. Herhaaldelijk luisteren wordt beloond met misschien wel de meest gelaagde en geslaagde track van de Bottleband tot dusver. Producer van het nieuwe hoofdstuk in het bestaan van de nog prille band is Dave Sardy, een veteraan uit het Rick Rubin kamp met een staat van dienst van hier tot heb ik jou daar. Album twee van Catfish & The Bottleman moet deze zomer gaan verschijnen, vol verwachting klopt ons hart.

We horen violen, blazers en dameskoortjes, maar de show wordt gestolen door een ongedefinieerd instrument, dat klinkt als een bronstige olifant. Hij heeft het ‘m geflikt Kevin Morby. I Have Been To The Mountain is het nummer waarmee de oud voorman van Woods en The Babies eindelijk aan de massa kan laten horen wat hij in zijn mars heeft. En dat is veel.

De nu 27 jarige zanger-gitarist raakte besmet met het rockvirus toen hij nog maar tien was. Op zijn 17e wist hij zeker dat school niks voor hem was en lifte hij van Kansas naar Brooklyn, waar hij aan een loopbaan begon die nu tegen de tien albums aanloopt, inclusief die van zijn ex bands. I Have Been To The Mountain staat op Kevin’s derde soloplaat, Singing Saw die zo goed als release-klaar is. Morby maakt rootsy muziek geënt op het werk van o.a. Dylan, Young en Reed. Hij is echter geen herkauwer noch een respectvol volger. Zoals de hitsige olifant solo al duidelijk maakt, bekommert Kevin zich niet zo om authenticiteit, maar krijgt elk nummer de uitvoering die past bij de vorm, inhoud en deze tijd. Zoals I Have Been To The Mountain dat klinkt als een kruising tussen Leonard Cohen en Ennio Morricone. Album verschijnt half april, op 8 mei staat Mr Morby in de Bitterzoet in Amsterdam.

Hoge mannenzang met een disco beat, dat is kort door de bocht de sound van 2106. Mainstream of indie, maakt niet uit. Van Sam Smith tot Tame Impala allemaal lijken ze bevangen door de geest van Bee Gees. Ook de zanger van White haalt zijn hoge tonen, terwijl de ritme sectie het tempo er in houdt. Het vijftal uit Glasgow kneedt de beat van LCD Sound System met het vernuft van Everything Everything tot een radioklare popsong waar we nog jaren plezier van gaan beleven.

Vooralsnog is White een singles-band met een groeiende live-reputatie. De Schotten zijn hier al een keer op bezoek geweest en koesteren warme herinneringen aan Paradiso als de beste plek waar ze tot nu toe hebben opgetreden, “the room was shaking, flesh was flying, it was the sort of crowd you dream of”. Voor herhaling vatbaar dus. Goed nieuws daarom dat White weer gaat touren, eerst door Engeland, daarna gaan ze naar Austin voor SXSW. Hopelijk komen ze daarna onze kant weer op om de zomer te voorzien van een soundtrack.

Het was best wel even wennen aan het nieuwe geluid van Bombay. De eerste twee releases van de band weken zo af van in het verleden behaalde successen als Sancho Panzo en Shackles And Chains, dat het ze verstandiger leek om van naam te veranderen. Bombay Show Pig werd simpelweg Bombay, toevallig of niet ook de titel van een bescheiden meesterwerkje van misschien wel de beste band ooit uit Hollandse klei getrokken. Maar we dwalen af.

Inmiddels zijn we helemaal gewend om niet te zeggen verslaafd aan de nieuwe, minder gepolijste sound van het nieuwe trio (alleen Mathias Janmaat resteert van de oorspronkelijke band). Goldrush is het derde nummer dat Bombay heeft losgelaten voor de komst van Show Your Teeth, het langverwachte nieuwe album, dat net als de eersteling tot stand kwam onder creatief toezicht van Simon Akkermans. Bombay heeft een lange lijst shows staan voor de komende periode, waarvan de helft in diverse buitenlanden, maar ook gegarandeerd op een locatie bij jou in de buurt.JTNDaWZyYW1lJTIwc3JjJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZlbWJlZC5zcG90aWZ5LmNvbSUyRiUzRnVyaSUzRHNwb3RpZnklM0F0cmFjayUzQTdNQVRqOUcwUG51NXZkSkYyV2xWNUwlMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlMjBhbGxvd3RyYW5zcGFyZW5jeSUzRCUyMnRydWUlMjIlMjB3aWR0aCUzRCUyMjMwMCUyMiUyMGhlaWdodCUzRCUyMjM4MCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==

Josh Homme en Iggy Pop hebben samen een plaat gemaakt. Het bericht kwam als een donderslag bij heldere hemel en nog voordat we het nieuws hadden verwerkt, stond het eerste resultaat al online. We kunnen er kort over zijn, Gardenia is Iggy’s beste single in meer dan een kwart eeuw. Sinds zijn debuut met The Stooges in 1969 heeft Iggy bijna elk jaar wel een album uitgebracht. De talloze live-platen niet meegerekend staat de teller nu op 22. Nummer 23, Post Pop Depression verschijnt op 18 maart.

Van een comeback kan je dus niet echt spreken, waar Gardenia wel op hint is een ‘return to form’. Het is namelijk nogal al lang geleden dat Iggy zo hard rockte in de studio en muziek maakte, die aansluit bij zijn status als de oorspronkelijke risico-rocker. We mogen Josh Homme danken voor de reddingsoperatie. De titel van het nieuwe album duidt ook op een wederopstanding van de oude Iggy. Post Pop Depression, Pop is er weer bovenop. De opnamen hadden niet alleen voor Iggy een therapeutische werking. Josh en Iggy (en QOTSA bassist Dean Fartita en Arctic Monkeys drummer Matt Helders) doken de studio in niet lang na 25 november, de dag van de terroristische aanslag op club Bataclan in Parijs, waar Homme’s vrienden van The Eagles Of Death Metal ter nauwernood aan de dood ontsnapten.

Wat ze waarschijnlijk niet wisten was dat David Bowie in diezelfde periode bezig was afscheid te nemen. Toch moet je meteen aan Bowie denken als je Iggy Gardenia hoort zingen, Iets over Iggy Pop zeggen zonder David Bowie te noemen is sowieso onmogelijk. Iggy heeft zijn carrière goeddeels aan Bowie te danken. En andersom, want Ziggy was mede geïnspireerd door Iggy. Het was Bowie, die The Stooges (en Velvet Underground) bij zijn fans introduceerde en het was Bowie die Iggy vrij letterlijk uit de goot redde, eerst door het legendarische Raw Power album (1973) af te mixen, daarna als initiatiefnemer/producer van twee van Pop’s beste albums, The Idiot en Lust For Life (beiden uit 1977).

Iggy Pop is een survivor gebleken. De man die al begin jaren zeventig slachtoffer dreigde te worden van zijn rock ‘n’ roll lifestyle was misschien wel gek maar bleek niet achterlijk. Tegenwoordig gaat het hem zelfs financieel voor de wind. Niet dat hij veel heeft overgehouden aan zijn muzikale activiteiten, ooit in een helder moment heeft Iggy in plaats van drugs een keer apple-aandelen gekocht. Dat maakt hem nu financieel en dus artistiek onafhankelijk. Zo kan het gebeuren dat Iggy Pop (né James Osterberg) niet ver voor zijn 69ste verjaardag een nieuw hoogtepunt kan toevoegen aan zijn toch al indrukwekkende carrière.