Category: De IJsbreker

Drie jaar oud was Tash Sultana toen ze voor het eerst een gitaar oppikte. Nu 18 jaar later zijn zij en haar instrument onafscheidelijk. Tash is autodidact en dat hoor je. Ze heeft een volstrekt unieke stijl waarin je elementen van pop, rock en reggae kan herkennen. Tash begon haar weg naar de top op de straten van Melbourne. Daar zorgde ze voor verkeersopstoppingen met haar ritmebox, bezielde zang en fenomenale gitaarspel. De volgende stap was een YouTube-kanaal en daarna ging het snel. Er staan inmiddels tientallen live-clips van de ‘one-woman band’ online, de een nog beter dan de ander. Geheel in lijn met haar onafhankelijke persoonlijkheid is Tash zelf een label gestart, waarop nu drie singles zijn uitgekomen; Gemini, Notion en het nieuwe Jungle. Je ziet, Tash is een vrouw van weinig woorden. Het liefst laat ze haar gitaar spreken. Jungle is de perfecte introductie tot het Australische fenomeen. Tash’ gitaarspel kleurt Afrikaans, de beat leunt op reggae en Tash wisselt haar zanglijnen af met ritmische interrupties, waarin je haar liefde voor hiphop herkent. En als of dat allemaal nog niet aantrekkelijk genoeg is eindigt ze de track met een gitaarsolo waar haar net niet naamgenoot trots op zou zijn. Je hoeft geen verstand van popmuziek te hebben om te horen dat we hier een topattractie in de dop hebben. Mocht je na het horen van Jungle nog twijfelen, check dan haar YouTube-filmpjes óf beter nog ga naar een van de optredens van Tash dit weekend. De 17e staat ze op Het Seven Layers festival in Amsterdam, de 18e in Rotown in Rotterdam.

Het zal de eerste noch de laatste keer zijn dat we er naast zitten, maar volgens ons hebben we een band ontdekt die het in zich heeft om binnen zeg vijf jaar de HMH tot de nok toe te vullen als het niet de Ziggo Dome is. De naam van de band is Goodbye June, standplaats Nashville, genre rock met een twang. Zanger Landon Milbourn Jane heeft een direct herkenbare stem en de band heeft met Tyler Baker een gitarist, die kennis van de klassiekers combineert met een brede smaak en een eigen attack. Goodby June debuteerde vorige week met een EP waarvan de songs variëren van snoeihard tot romantisch. Single Darlin’ valt onder die laatste noemer. De song is een gedreven ballad van vijf minuten, de eerste drie zijn een prima showcase voor de bezielde zang en bijzondere stem van Landon Milbourn en de compositorische kwaliteiten van de band, de laatste twee minuten zijn grotendeels voor Tyler Baker en horen tot het beste dat ons dit jaar onder oren is gekomen. Vlaggen, aanstekers, tranen etc. Einfach episch. Voorwaarde is wel dat je van rock houdt, die is geworteld in de klei van de Mississippi. Voor een debuut klinkt de Danger In The Morning EP van Goodbye June opvallend zelfverzekerd. Dat komt omdat de band een lange aanloop heeft genomen. Het eerste begin was er al in 2005. In juni van dat jaar overleed de broer van Tyler Baker. Dat was voor de mannen het sein om de daad bij de droom te voegen en de zaken eens serieus aan te pakken.  In 2012 kwam de band onder contract bij een lokaal label in Nashville, sinds begin dit jaar is men onderdeel van de UMG groep, afdeling Interscope Records. Goodbye June is geen grensverleggende band en is ondanks de baard dragende leden ook niet erg hip. Punten scoren ze puur op persoonlijkheid, drive en vakmanschap, eigenschappen die essentieel zijn voor de lange termijn. Wat ons brengt op de openingsopmerking, Goodbye June dat wordt wel wat.

 

 

Bon Iver is de interessantste en misschien wel beste act van dit tijdsbestek. Zelfs als je de kriebels krijgt van zijn nieuwe songs -iets wat niet ondenkbaar is want ‘Bonnie Bear’ verlegt zowel muzikale als auditieve grenzen- zal je moeten toegeven dat hier iemand bezig is met een visie en een volstrekt unieke stijl. Slecht twee andere acts komen in zijn buurt, niet toevallig twee namen met wie Bon Iver regelmatig samenwerkt, Kanye West en James Blake. 33 ‘God’ is het derde nummer dat Bon Iver uitbrengt in aanloop naar album nummer 3, het eerste Bon Iver album in 5 jaar. Het verschil tussen de eerste twee en ’22, A Million’ is dat van dag en nacht. Bon Iver maakte naam met muziek in de folktraditie, spaarzame, puristische songs geboren in de isolatie van de winterse wouden van Wisconsin. Anno 2016 brengt Bon Iver gecompliceerde composities met samples en geavanceerde studiotechnieken. Ondanks het verschil in aanpak is de basisklank van Bon Iver niet essentieel veranderd. Melancholie blijft de dominante emotie en de falsetzang van Justin Vernon de hoofdattractie. Van de drie tot nu toe vrijgegeven tracks (er volgen er nog meer voor de album release op 30/9) is 33 ‘God’ het toegankelijkst. In de song zitten samples (quotes eigenlijk) verwerkt van o.a. Paolo Nutini, The Browns en Sharon van Etten. Het zal niet verbazen dat een song met een ‘vreemde’ titel als 33 ‘God’ de nodige discussie heeft losgemaakt. Bon Iver wordt o.a. beschuldigd van satanisme (de song duurt 3.33 de helft van), zou lid zijn van de Illuminaten of een New World Order willen bewerkstelligen. Fans die niet zo in complottheorieën geloven denken dat 22 A Million wel eens het Kid A van Bon Iver zou kunnen zijn. Wij denken dat ze gelijk hebben.

Als je These Words hoort van The Lemon Twigs en je weet niet dat de makers twee millennials zijn. zou je zweren van doen te hebben met een authentieke analoge opname uit de vroegste jaren zeventig. Afhankelijk van je kennis zou je onbekend werk vermoeden van Todd Rundgren, Harry Nilsson of om even heel diep te gaan Emitt Rhodes. Voor de niet freaks, The Lemon Twigs zijn schatplichtig aan het late jaren zestig werk van The Beatles en The Beach Boys. De stijl zit tussen barokpop en powerpop in, genres die min of meer door de punk werden uitgeroeid, maar de laatste jaren weer in opmars zijn. Dat Brian (19) en Michael D’Adarrio (17) zo ingevoerd zijn in de vintage psychedelica komt door hun vader, die in de seventies zelf nog een paar niet onverdienstelijke pogingen heeft gedaan om professioneel platenmaker te worden. Dat is dus niet gelukt, nu mogen zijn nazaten het proberen. Of D’Adarrio Sr een gefrustreerd artiest is die zijn zoons pusht om zijn droom te verwezenlijken is niet bekend. Dat Brian en Michael muzikaal zo hoogbegaafd zijn, lijkt wel een kwestie van goede genen. Oudste broer Brian speelt gitaar, bas, drums en keyboards plus trompet, Michael kan wat zijn broer kan op de trompet na. Maar hij leert nog. Kortom The Lemon Twigs kunnen en doen bijna alles zelf. Alleen het produceren van hun debuut-album, Go Hollywood hebben ze aan een prof overgelaten, Jonathan Rado van Foxygen (die ook het album produceerde van Whitney). Go Hollywood komt binnenkort uit op het 4AD label. Alles wijst er op dat we nog veel plezier gaan beleven aan   The Lemon Twigs, deze jeugd heeft duidelijk toekomst.

Noem het een metamorfose, noem het een tweede leven, noem het zoals je wilt, maar feit is dat Mystery Jets momenteel aan een opmars bezig is, die we eerlijk gezegd niet meer voor mogelijk hadden gehouden. Twaalf jaar na oprichting lijkt de band rond Blaine Harrison alsnog relevant te worden. We kennen Mystery Jets uit Londen als een sympathieke band met een hoog lalala gehalte. De claim to fame is een single uit 2008, Young Love met een gastrol van Laura Marling. Daarna is het eigenlijk alleen maar minder geworden op alle fronten. Tot begin dit jaar na 3 jaar radiostilte een nieuw album verscheen waarmee de band vriend en vijand en mogelijk ook zichzelf verraste. Curve of The Earth is een ambitieuze plaat, gevarieerd, urgent met een eigentijds geluid en songs die ergens over gaan. Meer Lennon dan McCartney zeg maar. Zoals het er nu uitziet was dat nog maar het begin van de wederopstanding van Mystery Jets. Binnenkort komt er een EP die belooft minstens zo bijzonder te worden. De van die EP afkomstige eerste single hakt er in ieder geval behoorlijk in. The World Is Overtaking Me is een rocksong met een sterke retro-feel. die wordt aangezwengeld door een solide gitaarriff en naar een hoger plan wordt getild door een synthesizermotief dat afkomstig lijkt uit het Gary Numan Songbook. Speciale vermelding ook voor de prima leadvocals van Blaine en de competente koortjes van zijn begeleiders.

Hamilton Leithauser is/was de zanger van The Walkmen, een band die nooit officieel is ontbonden. Rostam (Batmanglij) is/was manus van alles bij Vampire Weekend, een band waarvan het voortbestaan onzeker lijkt. De wens om samen ‘iets’ te doen stamt al uit 2008 toen Vampire Weekend mocht openen voor The Walkmen, zo waren de verhoudingen toen. Pas in 2014 voegde het duo de daad bij het voornemen en doken ze de studio in.  Rostam produceerde twee tracks voor Hamiltons’ solo-album.En wat bleek? 1+1=3. Samen zijn ze sterker.Dat was het begin van een samenwerking, die ze begin dit jaar formeel maakten door een muzikaal huwelijk te sluiten. In hun relatie is post punker Leithauser de ruwe pit en omnivoor Rostam de blanke bolster. Medio september mogen we de blijde release verwachten van een eerste album, I Had A Dream That You Were Mine. Dat duurt dus nog even. Hamilton Leithauser + Rostam lijken echter zo trots op hun eerste kindje dat ze nu alvast twee tracks hebben losgelaten, A 1000 Dreams en In A Black Out, de een is nog beter dan de ander. Laatstgenoemde is volgens Roskam zijn beste productie ooit. Toch hebben wij voor A 1000 Times gekozen, want wat pittiger en pit kunnen we goed gebruiken in deze tijd van indie-disco, fluistermeisjes en schoonzonenpop. Wees echter niet verbaasd als binnenkort ook In A Black Out op onze playlist verschijnt. Zo goed zijn de heren bezig.

De meest invloedrijke actuele “meiden”band Warpaint komt op 23 september met hun derde album Heads Up. Het viertal uit Los Angeles kondigde al aan een met meer dansrijke sound voor de dag te komen, maar dat de dreampop band zo’n andere richting uit zou gaan hadden we niet verwacht. Warpaint goes Tame Impala. Disco dus! De eerste single heeft als titel doeltreffend New Song, maar had net zo goed New Sound kunnen heten. Warpaint heeft zich voor het nieuwe werk laten inspireren door Janet Jackson, Kendrick Lamar, Björk en OutKast. Meer pop, synths en r&b dus. Hoe Warpaint live klinkt, na verschillende solo-uitstapjes van de dames, horen we op 2 november in Paradiso. Maar eerst nog even genieten en dansen op de nieuwe IJsbreker!

Foals is uitgegroeid tot één van de grootste indiebands. Inmiddels niet bang voor het grote geluid, maar de band uit Oxford blijft altijd experimenteren. Uit diezelfde Engelse stad komt Glass Animals en ook deze groep is zich hard aan het ontwikkelen. Het debuutalbum ZABA uit 2014 was een enorm succes. In de twee jaar daarna heeft Glass Animals de hele wereld gezien. En dat hoor je. Het viertal klinkt net zo exotisch, fris en zelfverzekerd als Metronomy direct aan het begin van hun carrière. Het nieuwe album ‘How to be a Human Being’ komt uit op 26 augustus. We kennen inmiddels twee nummers; het zeer vernuftige Life Itself en nu ook het zwoele Youth. Glass Animals heeft vreemd genoeg (onze schuld!) nog geen IJsbreker op zak, dat werd dus hoogtijd. Na in juni op Best Kept Secret gestaan te hebben komt Glass Animals op 4 november terug naar Nederland voor een optreden in Paradiso. Daar moet je bij zijn, want de heren hebben zich ontplooid tot één van de beste live bands in hun gênre.

Justice is terug! Na vijf jaar. Eindelijk mogen we dus wel zeggen en het wachten was het meer dan waard. Want Safe and Sound komt geroepen in deze polderhitte. Het Franse elektroduo heeft de rockinvloeden ingeruild voor disco en funk. Eigenlijk wat hun collega’s Daft Punk ook deden met Get Lucky. Safe and Sound duurt bijna zes minuten. Er is een radio edit, maar wij draaien ’em natuurlijk helemaal. Of er een nieuw album en een Nederlandse show aankomt weten we nog niet.

Je hoort Safe and Sound van Justice ook op Pinguin Pop en Pinguin Grooves.

Mag ik van Wild Beasts de Big Cat? Het lijkt wel een kaart in een kwartetspel. Wild Beasts is echter de naam van een band en Big Cat de titel van hun nieuwe single. De Britten hebben duidelijk nagedacht over de titel van hun jongste song. En niet voor het eerst. De debuutsingle van Wild Beasts heet, Brave Bulging Buoyant Clairvoyants. Die verscheen tien jaar geleden. Inmiddels zijn we bijna vijf albums verder en is Wild Beasts niet meer het clubje net iets te eigenwijze wijsneuzen, maar een van de interessantste artrock acts van dit decennium, een funky Muse, een aardse Arcade Fire, een nuchtere Tame Impala. Het Hollandse succes van Wild Beasts is tot dusver beperkt gebleven tot de singles Wanderlust en Mecca van het meest recente album, Present Tense (2014). De twee tracks, Get My Bang en nieuwe IJsbreker Big Cat, die het volk moeten opwarmen voor de komst van de nieuwe langspeler, Boy King (5/8) maken zoveel indruk dat de gedachte gerechtvaardigd is dat album #5 van het kwartet uit Kendal wel eens voor de grote sprong voorwaarts zou kunnen gaan zorgen. Onze goede raad is dan ook om Wild Beasts van dichtbij te gaan zien op 2 september als ze worden losgelaten op Vlieland in het kader van Into The Great Wide Open.