Category: De IJsbreker

Muziek is geen wedstrijd, hoor je vaak. Maar is dat wel zo? Als band moet je je drie slagen in de ronde rocken om een beetje op te vallen en als publiek moet je keuzes maken. Zo krijg je vanzelf winnaars en verliezers. Neem nou een evenement als Eurosonic/Noorderslag. Daar treden binnen de spanne van een week meer dan 300 acts op. Het is fysiek (en financieel) onmogelijk om alles en iedereen te checken, dus ga je af op voorkennis, geruchten en adviezen.

Wie besloot om een optreden van Indian Askin bij te wonen heeft gekozen voor een winnaar. Het is niet nieuw wat Indian Askin uitvreet, ze spelen pop/rock/punk, maar doen dat met lef, liefde en kennis van zaken. Anders dan veel acts op ESNS is Indian Askin geen band, die probeert hun studio-opnamen zo zorgvuldig mogelijk na te spelen. Het kwartet maakt van elke show een uniek evenement, beïnvloed door tijd, plaats, publiek en waarschijnlijk ook de stand van de maan. De reputatie van Indian Askin rustte op de single Answer en ouderwetse mond tot mond reclame. Dat leverde een volle bak op in de Oosterpoort en niemand die halverwege weg liep. Om Julius te citeren ‘veni, vidi et vici’. (Op moment van schrijven is er nog geen clip voor Really Wanna Tell You)

Bijna acht jaar hebben we moeten wachten op een nieuw levensteken van The Last Shadow Puppets, het muzikale en vriendschappelijke verbond tussen sixties affectionados en Britpop kopstukken, Alex Turner en Miles Kane. Het eerste en tot nu toe enige album van het duo was een ode aan de late jaren zestig, vroege jaren zeventig, een tijd waarin sky echt de limit was en er niet werd gekeken op een viool meer of minder. Met name de orkestrale pop van The Walker Brothers, late Beatles en vroege Bowie bleek een bron van inspiratie voor Alex en Miles. Getuige de nieuwe single van het superduo is de fixatie met die periode gebleven, maar is het interessegebied uitgebreid tot de boeiende wereld der soundtracks. Over violen gesproken. Als je Bad Habits hoort, dan kan je je voorstellen dat de producers van James Bond balen dat ze niet aan The Last Shadow Puppets hebben gedacht toen ze een nieuwe tune moesten bestellen. De strijkers vliegen je om de oren en klonken zelden zo strak en urgent op een popplaat. De sfeer van Bad Habits is sexy en mondain en spannend als een achtervolging met auto’s. Voeg daar de lekker nasale en brutale zang van Miles en Alex aan toe en je hebt een track voor de eeuwigheid. Gelukkig duurt het geen eeuwigheid voordat het nieuwe album van The Last Shadow Puppets uitkomt, een datum is er nog niet, maar in het voorjaar moet de plaat toch wel een feit zijn. Er zijn ook sterke geruchten dat de Puppets weer gaan optreden. Liefst met orkest.

De tweede IJsbreker van het nieuwe jaar komt op het conto van Eefje de Visser, een dame die langzaam maar heel erg zeker is doorgedrongen tot de absolute top van Nederland muziekland, afdeling indie. Het woord indie komt van independent en slaat oorspronkelijk op bands, die klaar zijn met platenmaatschappijen en hun liever muziek zelf uitbrengen, onafhankelijk dus van de gevestigde muziekindustrie. Meer indie dan Eefje kan niet. Zij brengt haar platen uit op haar eigen label, Eefjes platenmaatschappijtje. Zo ook haar nieuwe langspeler, Nachtlicht. Eerlijk gezegd zijn er best wel veel bands, die gedwongen zijn om indie te gaan, geen enkel label wil ze hebben. Maar dat is absoluut niet het geval met Eefje. Zij staat niet alleen artistiek hoog op de ladder, ook commercieel stelt zij wel wat voor. Haar albums verkopen als de spreekwoordelijke warme broodjes en haar shows lopen als de bekende trein. Eefje doet alles lekker liever zelf, omdat ze de regie in eigen hand wil houden. Baas in eigen bedrijf. Genoeg over zaken. Hoe klinkt Eefje anno 2016? In één woord geweldig! Eefje heeft haar instrumentarium uitgebreid met een set sensuele synthesizers. Niet dat ze nu plotseling dansmuziek maakt, doel was haar palet aan klankkleuren uit te breiden. Een geslaagd experiment! Was Scheef een prima introductie tot het Nachtlicht album, Mee is een mijlpaal. En niet alleen in Eefje’s oeuvre. (er is nog geen videoclip)

Een dag nadat The Beatles bij wijze van kerstcadeau hun complete oeuvre online zetten, komt Radiohead ook met een kerstgeschenk. De band blijkt te zijn benaderd door de producers van James Bond met het verzoek een tune te schrijven voor de nieuwe Spectre film. Dat hebben ze gedaan, alleen de producers hebben de song afgekeurd. Ze vonden de inzending van Sam Smith beter. Wij dus niet.

Het is Thom Yorke en de zijnen gelukt een nummer te maken dat typisch Radiohead is maar ook niet mis te verstaan als Bond-song. Qua zang zitten Thom en Sam nog geen eens zover uit elkaar. Beiden zingen met een falset stem, maar waar Smith vooral gebakken lucht uitblaast, heeft Yorke echte emotie in zijn stem. Vinden wij dan. Liever dan hun Bond-melding op de plank te laten liggen, geeft Radiohead de song gratis weg. Je kunt hem nog steeds downloaden op Soundcloud. Daaruit mag je afleiden dat Thom Yorke zijn afkeer van streaming-sites nog niet heeft overwonnen, want daar schittert Spectre door afwezigheid. Hoe dan ook, voor het eerst in vier jaar is er weer nieuw werk van Radiohead. Dat belooft wat voor 2016.

We doen dan wel niet aan kerstmis, maar de laatste IJsbreker van het jaar is wel een stemmige plaat. De makers heten Daughter en het nummer Numbers. Voor de pinguinluisteraars is Daughter geen onbekende meer. De Britse band maakt nu iets meer dan een jaar muziek en we hebben nog geen één song ontdekt die we niet mooi vinden. Niet dat Daughter veel op ze lijkt, maar je zou de band kunnen vergelijken met Elbow. Zowel Daugther als Elbow hebben heel veel succes met nogal droevige muziek. En dat is bijzonder, want droevige bands doen het doorgaans duidelijk minder dan pretorkesten. Daughter is dus een van de uitzonderingen op die regel. De band, trio eigenlijk woont en werkt in Londen, maar is van een internationale allure. De zangeres, tevens tekstdichter heet Elena Tonra. Aan haar naam kan je al zien dat er geen gewoon Brits bloed door d’aderen stroomt. Elena’s moeder is Italiaans en haar vader Irish. Elana’s partner in crime en in bed is Igor Haefeli, een Zwitser. Het derde bandlid heet Remi Aguilla. Hij komt uit Frankrijk. De drie muzikanten studeerden gezamenlijk aan een prestigieuze muziekschool in Londen. Alle drie houden ze van Jeff Buckley. Dat schepte dus een band en niet veel later een band. In 2011 verscheen een eerste EP en die viel goed, maar niet half zo goed als EP nummer 2. Daar stond het nummer Youth op, en dat betekende de doorbraak voor Daughter. Sindsdien is hun ster alleen nog maar feller gaan stralen. Volgende maand komt het tweede Daughter album uit, Not To Disappear. Op 1 feb staat Daughter in de Paradiso dat al maanden is uitverkocht. Zou het Daughter lukken het rumoerige hoofdstedelijke publiek stil te krijgen? Als er een band is die dat kan, dan is het wel Daughter.

Vier jongens en twee meisjes uit L.A. trekken gezamenlijk op als Run River North. Behalve de vereiste liefde voor muziek delen de leden van Run River North ook hun Koreaanse afkomst. Dat maakt hen een Asian-American band en zo eentje hadden we nog niet. De etnische achtergrond van de bandleden speelt verder geen rol, is weliswaar te zien, maar niet te horen. Wat je wel hoort is een strakke, inventieve rockband.

Run River North begon zijn bestaan in 2012 als Monsters Calling Home. Een van hun eerste optredens was in de tv-show van Jimmy Kimmel. Helaas was de band nog niet toe aan het grote werk en een reorganisatie geboden. Uit de as rees in 2013 Run River North. Begin 2014 verscheen het debuutalbum gevolgd door tournees met o.a. Goo Goo Dolls en Anberlin. Inmiddels zijn de opnamen afgerond voor een tweede langspeler, die we in januari tegemoet mogen zien. Drinking Salt Water From A Pond is geproduceerd door Lars Stafford, die we kennen van zijn werk met o.a. Cold War Kids en Deap Valley. De single Run or Hide legt de lat der verwachtingen flink hoog. Kortom Run River Run lijkt een belofte voor de nabije toekomst. Het advies is dan ook in de gaten houden die band.

Nieuwe week, nieuwe muziek van Cage The Elephant! We kunnen er kort over zijn Too Late To Say Goodbye is de beste van de drie tracks die de band van Matt Schultz vooruit heeft gestuurd om de release van album nummer vier niet onopgemerkt te laten verlopen.

Was Mess Around een pas op de plaats en Trouble een eerbetoon aan de legendarische Lennon (35 jaar na diens dood), Too Late To Say Goodbye is een niks minder dan een sprong voorwaarts, het bewijs dat Cage The Elephant nog lang niet is uitgeraasd. De band in duidelijk in zijn element. Onderdeel van het complot om van Cage The Elephant een internationale headliner te maken is Dan ‘Black Keys’ Auerbach, die optrad als opnameleider. Verwacht ook komende week nieuw werk van de Kentuckiaanse rockers, want dan verschijnt het complete album. De titel is Tell Me I’m Pretty. Dat zullen we zeker doen op 24 februari als Matt en Brad en Jared en Daniel de Melkweg onveilig komen maken.

Herinner je je Wild Nothing nog? Vijf jaar geleden maakt de band/vent  uit Brooklyn een uitstekende eerste indruk met het Gemini album, home of hits als Chinatown en Live In Dreams. Wild Nothing, feitelijk een éénmansoperatie van Jack Tatum blonk uit met een melodieuze update van 80’s indie-pop naar Brits model.

In 2012 overtrof Tatum zichzelf en onze verwachtingen met zijn tweede langspeler, Nocturne, de bron van indie-evergreens als Shadow en Paradise. Op Nocturne had Tatum zijn sound geactualiseerd en uitgebreid met lagen keyboards. Onveranderd was de invloed uit de 80’s. Nu weer drie jaar later is album drie in kannen en kruiken en klaar voor release. Tatum is blijkbaar zo in zijn nopjes met zijn nieuwe werkstuk, dat hij niet één maar twee singles heeft uitgebracht. Tegelijkertijd. Wij delen zijn enthousiasme, de loktracks van het nieuwe Life Of Pause album staan als het spreekwoordelijke huis. Wederom is het Tatum gelukt zijn sound en stijl te moderniseren zonder afbreuk te doen aan eerder behaalde resultaten. De roemruchte jaren tachtig en dan vooral wat mannen met make-up en machines in die tijd in Groot Brittannië uitvraten, brengt Tatum nog steeds op ideeën. Twee nieuwe nummers. We moesten dus kiezen, want er kan er maar één de IJsbreker zijn. Het is To Know You geworden.

Hij (not Her) zingt dat hij genoeg heeft aan vijf minuten, maar klaart de klus onder de vier. In die krappe vier minuten ontvouwt zich een liedje dat aardig in de buurt komt van de perfecte popsong. De hij die zingt heet Victor en vormt de Duitse helft van het duo Her. Zijn muzikale wederhelft heet Simon en is Frans. Her is uiterst schaars met informatie en hun naam laat zich niet bepaald makkelijk googelen. Maar in deze fase hoeven we ook niet meer te weten dan dat Five Minutes de zeer geslaagde opvolger is van Quite Like, het nummer waarmee Her eerder dit jaar debuteerde. De songs en sound van Her doen denken aan Jungle (Busy Earning) en Børns (Electric Love) tot in de puntjes verzorgde indie-pop dus, maar maar zeker niet glad en ook niet zo behaagziek als al die hartenbrekers waarin Engeland momenteel grossiert. Los van een sterk duo is Her ook nog eens een mooi voorbeeld van Europese samenwerking, een Duitser en een Fransman onder één hoedje! Politiek mag Europa dan wel in zwaar weer verkeren, cultureel schijnt het zonnetje.

De Staat is niet alleen een van onze beste bands, maar ook een van de meest oorspronkelijke. Er is geen band in binnen of buitenland, die klinkt als het collectief rond Torre Florim. Kwaliteit hebben we genoeg binnen onze landsgrenzen, originaliteit is een stuk schaarser. Helaas is het niet zo dat originaliteit altijd beloond wordt met succes. In geval van Torre en De Staat is er zeker sprake van succes, maar dat komt vaak uit onverwachte hoek.

Torre scoorde solo met een cover, van Firestarter van The Prodigy. Eind vorig jaar had de band een hit met een Beastie Boys-achtige remake van Input Source Select, een oudere album track en onlangs haalde De Staat de radio en de internationale pers dankzij de spectaculaire clip van Witch Doctor, wederom een oudere opname, namelijk afkomstig van het vorige album I_CON. We hebben het dan wel over singlesucces. Als albummakers heeft De Staat weinig te klagen en als live-band staan ze aan de top.

Torre zei het al toen de Witch Doctor clip verscheen, er is een nieuw album in aantocht bij een nieuw label. Staat plaat nummer 4 (Vinticious Versions was een EP) heet O en verschijnt half januari. De loktrack, Peptalk is De Staat in een vrij vrolijke modus. Torre’s gebruikelijk strenge voordracht contrasteert met een lichtvoetig synthesizermotief en het refrein is puur party, “We’re Gonna Have Some Fun Tonight”. Eind januari gaat De Staat ook weer toeren, de eerste twee shows, thuiswedstrijden in Doornroosje zijn al lang en breed uitverkocht. Voor de andere optredens zijn nog wel kaarten verkrijgbaar, als je er bij wilt zijn is enige haastige spoed wel geboden.