Category: De IJsbreker

Eli Superflyy – No No

We zijn er weer eens zo vroeg bij dat we bijna niks kunnen vertellen over de maker van No No simpelweg omdat de man nog maar weinig kilometers heeft gemaakt. Wat we wel weten is dit.

Eli Superflyy de artiestennaam is van Eli Chamberlain, een zanger-gitarist uit Wellington, Nieuw Zeeland. Eli debuteerde in 2019 met een EP die klinkt alsof hij is opgenomen in zijn badkamer. Ten tijde van zijn tweede EP uit 2021 had hij het opnameproces onder de knie, want die klinkt een stuk beter. De kwaliteit van zijn songs, zijn zang en gitaarspel zijn al vanaf het prille begin dik in orde. De kiwi heeft ook een eigen, eclectische stijl. Dwz hij doet aan alles en iedereen denken, maar lijkt op niets en niemand. Zijn songs zijn poppy, maar zeker niet plat. Beetje neurotisch zijn ze ook wel maar op een relaxte manier. Stel je Crowded House voor, om maar wat landgenoten van Eli erbij te slepen, maar dan licht ver- en gestoord. Bij No No draait om het contrast tussen de relatief rustige coupletten en de onstuimige gitaarinterrupties. Eli Superflyy een nieuwe naam dus, maar wel een om te onthouden.

Heartworms – Jacked

Jacked heeft verschillende vertalingen in het Nederlands variërend van gejat tot gekaapt. Allemaal zijn ze van toepassing op de nieuwe single van Heartworms, een van de spannendste nummers die we dit jaar tot ons hebben mogen nemen.

Jo Jo Orme alias Heartworms is toch al niet van het gezellig inhaken, maar zo duister en indringend als op Jacked hoorden we haar nog niet eerder. Maar wees maar gerust mijn kind, Jojo zingt niet uit eigen ervaring. Jacked heeft ze bedacht als oefening in muzikale paranoia. En visuele. In de bijbehorende clip zien we Jojo rennen als Lola voor een onbekende entiteit die steeds net buitenbeeld blijft. Wat de onrust natuurlijk alleen maar versterkt. Uiteraard is de clip in zwart/wit. Over een album wordt nog niet gerept, maar met deze wederom door Dan Carey geproduceerde single meldt Heartworms zich wel weer terug aan het front.

 

 Lola Young – Messy

We hebben Lola Young al een tijd in de smiezen, maar steeds getwijfeld of haar muziek niet te poppy zou zijn voor onze doeleinden. Muzikaal dan inhoudelijk kan je moeilijk meer indie zijn dan de jonge Lola.

Maar om met de artieste zelf te spreken ‘fuck it’ we proberen het gewoon. Want waar we absoluut niet aan twijfelen is aan de echtheid, de authenticiteit van de Britse componiste-zangeres. We noemen haar met opzet geen singer-songwriter, want dan denk je al snel aan een meisje met gitaar dat op de rand van haar bed lieve liedjes zit te zingen. Daar is de 23-jarige diva in spe uit East Londen absoluut niet het type voor. Te Messy zoals ze zelf zingt. “I smoke like a chimney, I’m not skinny and I pull a Britney, Every other week”.

De boodschap aan haar aanstaande ex is ‘als het je niet bevalt kan je opzouten’. Lola Young zingt over de leven, over haar leven en dat gaat niet bepaald over rozen. Lola gaat beroemd worden, is dat eigenlijk al een beetje. Maar er zal waarschijnlijk wel een plafond zitten aan haar faam. Voor echt sterrendom is ze te eerlijk en ongepolijst, is haar taalgebruik te grof en al die ringen in haar neus helpen ook niet. Lola Young is de anti Dua Lipa, maar juist daarin schuilt haar kracht.

 

Nice Biscuit – Rain  

Als we zeggen dat Nice Biscuit een vrouwelijke versie is van King Gizzard weet je eigenlijk al voldoende. Maar gelukkig er is wel wat meer te vertellen over de makers van Rain.

Bijvoorbeeld dat ze uit Brisbane komen, in 2018 een eerste album uitbrachten en dat we in 2019 het nummer Goodbye Luya van ze hebben gedraaid. Of dat ze vernoemd zijn naar een kokoskaakje. En ze hebben dus dames in de gelederen, twee zelfs. Billie en Grace zingen samen en tegelijk het stevige edoch trippy Rain. De song gaat over de gevolgen van klimaatsverandering in Australië.  Met name in de streek waar zij vandaan komen. Daar heeft het in 2022 wekenlang geregend waardoor grote delen van Brisbane onder water kwamen te staan. Dat plus de gigantische bush fires die de regio teisteren zou reden genoeg moeten zijn voor de autoriteiten om in actie te komen, zou je denken. Dat dacht Nice Biscuit dus ook. Maar er gebeurde nada waarna ze Rain schreven, als -zeg maar- ecologische protestsong. Check ook eene een live clip van Nice Biscuit. Ze mogen dan wel klinken als King Gizzard. Lijken doen ze er helemaal niet op, dankzij die dames dus.

Amyl and The Sniffers – U Should Not Be Doing That

Zou Amyl een liefdeskind van Iggy Pop zijn? Net als het punkboegbeeld gaat ze liefst zo schaars mogelijk gekleed. Ook haar geblondeerde krullen deelt ze met Iggy om maar te zwijgen over haar liederlijke podiumgedrag. Misschien moeten we eens uitzoeken of Iggy in Australië was een jaartje of 28 geleden. Hoe dan ook de oude Iggy kan trots zijn op zijn jonge pupil.

Er is een nieuw album in aantocht van Amyl & The Sniffers en de eerste singles wijzen er op dat de band een paar verrassingen in petto heeft.

Deze prognose baseren we op twee alvast vrijgegeven songs. Facts is Amyl & The Sniffers op bekend terrein, een puist teringherrie met Amy die een keel opzet. Een fijn refrein dat wel. De A-kant, U Should Not Be Doing That is om met Monty Python te spreken, ‘something completely different’; een mid tempo rocksong met tempowisselingen, gitaarsolo’s en een -hou je vast- saxofoon! Door die sax maar ook vanwege het ritme doet ‘U Should Not Be Doing That’ aan Love Is The Drug denken van Roxy Music, wat helemaal niet verkeerd is. Amyl blijft Amyl, een opgewonden standje die van haar hart geen moordkuil maakt, maar ook in dit nieuwe decor weet ze te overtuigen. Op 9 juni staan Amyl & The Sniffers op Best Kept Secret, benieuwd of de sax ook mee komt.

Poppyshow – Needed Ur Bed 

Cynici zullen zeggen dat het allemaal wel wat origineler kan, maar niemand zal ontkennen dat Poppyshow met Needed Ur Bed een eerste klap uitdeelt die nog lang zal nagalmen.

Zelf noemen ze My Chemical Romance en Radiohead als voorbeelden. De Britse pers vergelijkt de band met Silverchair en Soundgarden. Wij willen aan dat rijtje ook nog QUOTSA en RHCP toevoegen. Al die namen vergeet je echter zodra je frontman Jacob Daniel Horton hoort zingen. En al helemaal als op driekwart van de song de twee gitaristen los gaan. De ritmesectie is dan al even bezig de boel op te jutten. Needed Ur Bed is dus een debuutsingle en kan derhalve een lucky shot zijn. Hoeveel bands verschieten hun kruid niet met hun eerste release? Niet Poppyshow. Er is namelijk al een tweede single, die er eveneens zijn mag. Geen Needed Ur Bed part 2, maar een frisse up tempo rocksong die we binnenkort zeker en vast ook gaan draaien. Geef Poppyshow even de tijd en die eigen smoel komt er vanzelf.

Orlando Weeks, Rhian Teasdale – Dig

Na een weekje proefdraaien bleek Dig van voormalig Maccabees frontman Orlando Weeks en Wet Leg aanvoerder Rhian Teasdale nog beter te zijn dan we al dachten. Dus hebben we hun duet maar tot IJsbreker gepromoveerd.

Orlando Weeks  is alweer een tijdje solo. Voor Rhian is dit duet een zeldzame buiten-bandse activiteit. Dig is de eerste single van het alweer vierde solo-album van Orlando die naast een muzikale ook een literaire carrière ambieert.  Het tempo van het door piano en gitaar gedomineerde Dig ligt hoog. Toch is het mede door de bijna fluisterende zang van Weeks een vrij relaxte track. Op het slot na dan. Album volgt begin juni op het Fiction label van ex Cure manager Chris Parry.

DEADLETTER – Mere Mortal

Om te horen hoe goed Mere Mortal, de nieuwe single van DEADLETTER wel niet is, zou je eigenlijk het nummer een paar keer (hard) achter elkaar moeten draaien.

Je kunt ook de clip bekijken. Op de een of andere manier valt het muntje dan meteen. Wat je ziet -in zwart wit- (en hoort) is een oer Britse band die oer Britse muziek maakt. Post punk, maar dan met een vet Brits accent. Door die platte tongval en de prominente rol van de sax doet Mere Mortal wel aan de legendarische Ian Dury denken. En/of aan Madness. Al met al een uitstekende nieuwe single van DEADLETTER, misschien zelfs wel hun beste tot dusver. Zij (en wij) zijn klaar voor een debuutalbum.

Been Stellar – Sweet 

Na een aanloop van twee EP’s, een handvol singles en tig optredens is Been Stellar nu klaar voor Het Grote Werk.

De band kan bogen op een goede interne chemie en een charismatische frontman. Daarnaast is hun mix van shoegaze, grunge en 90’s garage zo hot als een hangijzer. En last, maar zeker niet least schrijven ze songs die opvallen en beklijven.

Sweet is de derde single van Scream From New York, het debuutalbum van de jonge honden, dat we over een maandje mogen verwachten. Voor een ballad is Sweet net even te onstuimig. Maar vergeleken met zijn voorgangers is de nieuwe single wel wat melancholischer, wat toegankelijker ook met zijn frisse riff en plakkende refrein.

We hebben het geluk op de eerste rij te zitten van de verwachte doorbraak van Been Stellar. De band staat namelijk op de voorjaarseditie van London Calling, half mei. Als alles volgens plan, en verwachting verloopt, verkopen ze bij een volgend bezoek Paradiso op eigen kracht uit.

Wunderhorse – Midas 

Als een eigentijdse Dylan laat Jacob Slater zijn woorden stromen in Midas, de nieuwe single van zijn band Wunderhorse.

Niet alleen de verbale waterval is Dylanesk ook het onderwerp van de song doet denken aan de oude meester in diens protestperiode. In Midas wordt een zakenman opgevoerd, strak in het pak die altijd en overal ergens een slaatje uit probeert slaan. De compacte rocksong is het eerste nieuwe nummer van Wunderhorse sinds de release van hun succesvolle debuutalbum in 2022.

Wunderhorse begon als soloproject van Slater. Dat het groepje muzikanten dat hij meenam op tournee om het album te promoten nu een hechte band vormt, hoor je aan de aanstekelijk energie en dynamiek van Midas. Slater erkent het belang van de band door de leden te laten delen in de credits van de nieuwe single. Dat van die som der delen is echt waar.