Category: De IJsbreker

Yard Act, Katy J Pearson – When The Laughter Stops  

De vijfde en (voorlopig) laatste single van het nieuwe Yard Act album is misschien wel de beste. Dat is mede dankzij indie-zangeres Katy J Pearson die voor een vrolijke noot zorgt in When The Laughter Stops.

Van de Britse postpunkbands is Yard Act misschien de minst serieuze. Of misschien is speels (ludiek?) een beter woord om de rijk geïllustreerde vaak goed dansbare en altijd vernuftige songs van de band uit Leeds te beschrijven. Dat  Yard Act het allemaal met een korreltje zout lijkt te nemen, wil niet zeggen dat frontman James Smith onzin uitkraamt. Smith is een zwartkijker die zijn ware aard probeert te verhullen in ironische en cynische beeldspraak. ‘Maar’, licht hij de nieuwe single toe, ‘het is me gelukt om uit het dal te kruipen’. Voor zo lang het duurt’. When The Laughter Stops eindigt met een monoloog uit Macbeth van Shakespeare voorgedragen door acteur/schrijver David Thewlis, die je waarschijnlijk wel kent van zijn rol als weerwolf Remus Lupos in de Harry Potter films. De opvolger van Overload heet Where Is My Utopia en verschijnt op 1 maart.

Oh Hazar – City Lines

Hoe hij het nummer heeft ontdekt is een raadsel, maar Simon Le Bon -hij van Duran Duran- is laaiend enthousiast over Ivory van Oh Hazar. Hij heeft het nummer gedraaid in zijn radioshow.

Dat Le Bon Oh Hazar heeft omarmd wisten we nog niet toen we City Lines, de nieuwste single, kozen als nieuwe IJsbreker, maar het is altijd leuk om je vermoeden bevestigd te zien door iemand die er verstand van heeft.

City Lines, pas de derde single van de band uit Nijmegen laat horen waar het enthousiasme op is gebaseerd. Centraal staat de stem van Imke Loeffen. Haar expressieve zang vormt het cement van een compositie die  blijft bewegen. De band flirt met prog-rock en zelfs jazz, maar blijft uiteindelijk binnen de indie-grenzen. De man die een en ander in welluidende banen heeft geleid is producer Simon Akkermans (Binkbeat/New Cool Collective/Bombay e.v.a.)

Slow Fiction – Apollo

Slow Fiction had slechtere voorbeelden kunnen kiezen dan Chrissie Hynde, Debbie Harry en vooral Patti Smith.

De band is dus van de stevige gitaarmuziek en heeft een sterke vrouw aan het roer.  Ze heet Julia Vassalo en woont net als de twee gitaristen en de ritmesectie van Slow Fiction in New York City. De score van een kleine vijf jaar gezamenlijk optrekken is twee singles en een EP. Maak daar dus maar drie singles van. Je hoeft geen kenner te zijn om te horen dat Slow Fiction nog niet eerder zo goed en overtuigend klonk als op Apollo. De band lijkt daarmee klaar voor de overstap van het New Yorkse indie-circuit naar de mondiale rockwereld.

Dat Apollo, de eeuwig jonge Griekse god voor Licht hen gunstig gezind moge zijn.

English Teacher – Albert Road

Als ESNS een wedstrijd zou zijn dan was English Teacher misschien niet als winnaar geëindigd, maar toch zeker bij de eerste 3. De band gaf een show ten beste die ze gegarandeerd een plek op een prominent festival heeft opgeleverd.

We volgende club uit Leeds al een paar jaar. Albert Road is ook niet hun eerste IJsbreker. Dat was A55 ongeveer precies twee jaar geleden. Qua sound is English Teacher niet heel veel veranderd, qua mentaliteit wel. Instrumentbeheersing,  compositie en de trefzekere zang zijn kenmerken van een band die blaakt van het zelfvertrouwen. Bijzonder aan de voordracht van frontvrouw Lilly Fontaine is ook dat ze je rechtstreeks aanspreekt. Dat effect wordt bevestigd en versterkt in de clip van Albert Road waar ze recht in de camera kijkt.

Albert Road (de naam van de straat waar Lily is opgegroeid in het stadje Colne in Lancashire) is de vierde en waarschijnlijk wel laatste single van het debuutalbum van English Teacher. De plaat heeft de intrigerende titel This Could Be Texas. Eind februari toert English Teacher samen met Sprints door NL met stops in Vera (22/2), Rotown (23/2) en Tolhuistuin (24/2) Weest er snel bij want de optredens gaan gegarandeerd uitverkopen.

Fat Dog – All The Same

Het is niet moeilijk om je bij het horen van All The Same dampende en stampende mensenmassa’s voor te stellen.

Fat Dog maakt het soort muziek dat garant staat voor collectieve euforie; een mix van postpunk en techno en new wave en industrial. Subtiel is anders, maar het werkt dus als een tierelier. All The Same is pas de tweede track van Fat Dog dat in augustus debuteerde met King of the Slugs. Met een speelduur van zeven minuten was dat nummer wat aan de lange kant. All The Same klokt er drie, maar de climax is er niet minder om. Komende zomer is misschien net te vroeg, maar verwacht dat het vijftal uit Londen volgend jaar de boel hier flink op stelten komt zetten.

SPRINTS – Heavy

SPRINTS komt naar Nederland volgende maand voor 3 shows. Dat is goed nieuws voor iedereen die houdt van door vrouwenpower gedreven en op Ierse postpunkleest geschoeide gitaarmuziek. Aangetikt worden Groningen, Rotterdam en de hoofdstad. Zie het www voor de details.

Alle seinen wijzen op een topjaar voor SPRINTS dat 2024 goed begint met de release van hun langverwachte debuutalbum, Lettter To Myself. Tegelijk met het album is er een nieuwe single verschenen. Heavy is misschien wel beste nummer van de band van Karla Chubbs tot dusver. En anders wel hun meest energieke. Voor wie Karla kent is het thema bekend; het overwinnen van faal en andere angsten. De vaart en de flair waarmee wordt gemusiceerd en de extatische gitaarsolo suggereren dat SPRINTS steeds meer schijt krijgt aan de buren. En ook dat is goed nieuws!

The Klittens – Atlas

Hoe beter het jaar te beginnen dan met een IJsbreker van Nederlandse makelij? De eerste IJsbreker in het vierentwintigste jaar van de eenentwintigste eeuw komt op naam van The Klittens!

The Klittens is wat de Engelse noemen een ‘all female band’ met onze hoofdstad als woon en verblijfplaats. Het vijftal handelt in groeidiamantjes. Hun songs worden beter naarmate je ze vaker hoort. Er gebeurt gewoon teveel om in één keer in je op te nemen. Daarnaast schrijven ze melodieën die zich sluipenderwijs in je hersenpan nestelen. De niet zo geheime wapens van de band zijn hemelse harmonieën en betoverend gitaarspel. Met het eerste zijn de meiden wat zuinig op Atlas, het tweede is weer volop aanwezig. Nieuw is de jazzy wending die Atlas neemt vlak voor de finish. The Klittens staan op ESNS. Ga ze zien als je in de buurt bent en hoop met ons dat hun tweede EP snel uitkomt.

Bad Nerves – Antidote

Klein, maar krachtig, kort maar fijn. Dat is Antidote, de iets meer dan anderhalve minuut lange nieuwe single van Bad Nerves.

We kennen de zenuwlijders nog van Baby Drummer en USA., twee songs die je het best zou kunnen typeren als geconcentreerde adrenalinekicks. Ook Antidote  imponeert en overrompelt. De Britse band omschrijft zichzelf al een ‘bastaardkind van The Ramones en The Strokes’. Daar hebben we weinig aan toe te voegen behalve dan dat je van goede huize moet komen om binnen het vijfenveertig jaar oude punkgenre nog met iets nieuws te komen. Maar Bad Nerves flikt het ‘m met hun speedy, noisy en poppy tracks.

Op 23 februari staat Bad Nerves in de Ziggo als voorprogramma van Nothing But Thieves. Niets vermoedende Thieves fans zullen niet weten wat hen overkomt.

Fat White Family – Religion For One

Fat White Family kennen we als een zooitje ongeregeld dat fijne gedrogeerde muziekjes aflevert als Feet, Tastes Good With Money en Whitest Boy On Earth.

Hoe verrassend is het daarom wel niet dat de band op nieuwe single Religion For One klinkt als een goed geolied en gedisciplineerd orkest. Kosten noch clichés lijken gespaard voor de nieuwe single van de voormalige anarchisten uit Zuid- Londen. We horen violen, engelachtige koortjes en een zanger die croont als de reïncarnatie van Bing Crosby.

Maar Fat White Family zou Fat White Family niet zijn als de schijn niet zou bedriegen. Religion For One is een als romantische ballade vermomd protestlied. De band neemt stelling tegen het verregaande narcisme van deze tijd. In een  begeleidend schrijven schrijven ze dat tegenwoordig alles schijn is en oppervlakkig. Dat de werkelijkheid wordt vermoord door de post-sociale media en dat het tijd is om in opstand te komen! No surrender!

The Blinders – Always

3 x is scheepsrecht voor The Blinders. Always is het derde nummer dat we oppikken van de band uit Manchester, maar het eerste waar we zoveel vertrouwen in hebben dat we er ons keurmerk aan durven te verbinden.

Onze eerste kennismaking met The Binders vond al in 2018 plaats. Toen zetten we hun debuutsingle Brave New World op onze playlist. Het is nog steeds hun populairste nummer. Twee jaar later volgde Circle Song van hun tweede album, Fantasies of A Stay At Home Psychopass en nu dus Always, een trektrack van album nummer drie, Beholder.

The Blinders is geen vrolijke band. Het trio houdt zich op aan de duistere kant van het gitaarspectrum. Hun veelal in oude new wave galm gedrenkte songs gaan over het leven, overleven en niet opgeven. In de tien jaar van hun bestaan is hun sound niet wezenlijk veranderd. Wel is de band veel beter geworden in wat ze doen. Wat nieuwe single Always mede zo overtuigend maakt is de autoriteit die het nummer uitstraalt. Nooit eerder stonden de sterren zo gunstig voor The Blinders als nu. Laten we hopen dat 10 jaar hard werken beloond wordt met succes.