Category: De IJsbreker

Naast houten meubels is popmuziek een van de belangrijkste exportproducten van Zweden. Sinds Abba in de jaren zeventig Zweden op de kaart zette als leverancier van aardige amusementsmuziek produceert het land een constante stroom hits en hit-acts. Vrijwel elk genre is goed vertegenwoordigd, alleen op het gebied van ronkende gitaren laten de Vikings het afweten. Als je niet als Robyn, Lykke Li of First Aid Kit klinkt, heb je een probleem. Om die reden zag Lea Emmery zich gedwongen haar geboorteland verlaten en zich te vestigen in Engeland, waar het gitaarklimaat een stuk gunstiger is. De 22 jarige Lea en haar band, Kid Wave rocken alsof de jaren negentig nog in volle gang zijn. En ze is niet de enige. Muzikaal en mentaal is Kid Wave familie van andere door ons gekoesterde neo-grunge bands als Bully, Torres, Dilly Dally etc. Nieuw kan je het niet noemen wat de dames doen, maar nuttig is het zeker, al is het maar ter compensatie van al die zuchtmeisjes, kindsterretjes en softporn diva’s, die momenteel de charts domineren. I’m Trying To Break Your Heart staat samen met nog veel meer fraai lawaai op het debuutalbum van Kid Wave, dat momenteel door Europa toert als voorprogramma van The Vaccines.

Twee jonge Australiërs komen elkaar tegen in Zuid-Oost Azië, waar ze allebei vrijwilligerswerk doen als leraar Engels. Behalve een belangstelling voor taal blijken ze ook een liefde voor muziek te delen. Een paar jaar later, we schrijven 2011, treffen ze elkaar weer. Dit keer in Zweden, waar de één, Timothy Caroll uit Brisbane flink aan de weg timmert als songschrijver. Als de ander -Oscar Dawson uit Melbourne, inmiddels woonachtig in Berlijn- bij zijn vriend op bezoek gaat besluiten ze de handen ineen te slaan. Eenmaal terug in Australië zetten ze hun samenwerking voort, eigenlijk zonder direct doel, maar het voelt goed dus waarom niet? De logische stap is het vormen van een band. Er wordt een ritme sectie gezocht en gevonden en een bandnaam bedacht. Holy Holy. En hoe klinkt het? Nogal Amerikaans. Holy Holy maakt in country en folk en soul gedrenkte levensrock, muziek met emotie maar ook met ruimte voor experiment. Eerder dit jaar draaiden we al het nummer You Cannot Call for Love Like a Dog. Maar History is de eerste officiële single van Holy Holy in Nederland én is ook de track waarmee de band naam maakte in Australië, en er ligt nog veel meer moois op ons te wachten. Dat zal op 23 oktober verschijnen in de vorm van een album. Een week later komt Holy Holy weer terug naar de najaarseditie van London Calling. Eerder dit voorjaar stond London Calling loves Concerto al op het programma. Wij durven de voorspelling aan dat er nog heel wat optredens zullen volgen.

Voor een gesettelde artiest is drie jaar peanuts, voor een beginnende band is drie jaar echter een eeuwigheid. Het was dan ook niet de bedoeling dat er zo’n zesendertig maanden zouden zitten tussen de release van Oshin, het debuutalbum van Diiv en de opvolger, Is The Is Are. ‘Tussen droom en werkelijkheid staan wetten in de weg en praktische bezwaren’ zong de dichter. In geval van Cole Smith, zakelijk en creatief leider van Diiv waren het een drugsverslaving, een nieuwe liefde en een van racisme beschuldigde bassist die zijn plannen dwarsboomden. Van uitstel is gelukkig geen afstel gekomen, zodat we in oktober alsnog de release gaan meemaken van de nieuwe muzikale avonturen van Cole Smith en zijn vazallen. De druk op Diiv is groot. Cole Smith wordt geniale eigenschappen toegedicht en een toekomst, die zowel artistiek als commercieel rooskleurig zal zijn. Hopelijk heeft hij sterkere schouders dan zijn held Kurt C, alhoewel je daar met zijn ‘belangstelling’ voor illegale roesmiddelen de nodige vraagtekens bij mag plaatsen. Maar dat is speculeren. Als we ons tot de feiten beperken, zien we uitstekende nieuwe single, een volle concertagenda en een langverwacht nieuw album. 2016 wordt het jaar van Diiv. Tenzij…

We hadden Half Moon Run vrij vroeg in het vizier. In november 2012 begonnen we met draaien van Full Circle. En dat doen we nog steeds, maar nu als ‘modern classic’. Het is dan ook met vreugd en vrees dat we uitkeken naar nieuw werk van het combo. Vreugde, omdat we fan zijn, vrees omdat tweede albums nog wel eens willen tegenvallen. Bij beluistering van Turn Your Love is de vrees volledig verdwenen. De officiële eerste single van het nieuwe album van Half Moon Run is een heerlijk zooitje, een rocksong met dance beat en country harmonieën. Wie meer van het zelfde had verwacht is bij de Half Moon Run duidelijk aan het verkeerde adres. Ons enige puntje van kritiek is dat we zo’n drie jaar hebben moeten wachten op de opvolger van het Dark Eyes album. Dat lag gelukkig niet aan gebrek aan inspiratie, maar aan het trage tempo waarmee de wereld viel voor de kunsten van de Canadezen. Nederland was een van de eerste landen na Canada waar Half Moon Run voet aan de grond kreeg, na ons volgde de rest van Europa. Het langverwachte tweede album van Devon, Conner, Dylan en Isaac verschijnt op 23 oktober. Titel wordt, Sun Leads Me On. Op 7 november komt Half Moon Run de nieuwe nummers voor het eerst hier live spelen in het Tolhuis te Amsterdam aka Paradiso Noord.

Normaal kiezen we een gloednieuwe single als IJsbreker, maar deze week hebben we er één gekozen, die al ruim een half jaar oud is. Dat doen we omdat we vinden dat TORRES veel meer aandacht verdient dan ze tot nu toe heeft gekregen, ook al was ze pas nog onder ons o.a. voor een show op Into The Great Wide Open en de kleine zaal van Paradiso (en zeer binnenkort op Incubate). TORRES maakt deel uit van de nieuwe, super interessante stroming rockmeiden (oftewel FFB’s; female fronted bands), denk Wolf Alice, Bully, Meg Myers enz. Het zijn de muzikale dochters en erfgenamen van 90’s heldinnen Alanis Morissette en PJ Harvey. TORRES is het pseudoniem van Mackenzie Scott, oorspronkelijk uit Nashville (dus niet Californië ;)), maar tegenwoordige opererend vanuit Brooklyn. Eerder dit jaar kwam ze met een tweede album, Sprinter. De titelsong hebben we heel vaak gedraaid en heeft ook een aantal weken op -1 in de Graadmeter gestaan, maar de single die daarvoor kwam, Strange Hellos, hebben we een beetje onderbelicht gelaten. Onterecht vinden we nu. Onder het mom van beter laat dan nooit, maken we dat gemis goed door Strange Hellos van TORRES alsnog uit te roepen tot IJsbreker!

De originaliteitsprijs zal DMA’s niet snel krijgen, maar originaliteit is het laatste waar je aan denkt als je het Australische trio hoort en ziet. Energie en melodie zijn de wapens waarmee Tommy, Matt en Johnny langzaam maar o zo zeker de wereld veroveren. En branie en bravoure. Dat laatste hebben ze, net als een deel van hun sound afgekeken van de Britpopgeneratie. Vooral wat er zich in de jaren negentig in Manchester afspeelde, heeft grote indruk gemaakt op het trio. DMA’s heeft hits, maar het zijn hun lives-shows die de vlam in de pan laten slaan. Eerdere optredens in het land leidden tot een spot op LL15. Daar ging het dak van de tent en werd de band definitief geadopteerd door rockend NL. Your Low is net als Laced, Delete en Feels Like 37 terug te vinden op de debuut mini-langspeler van de boys from Down Under, die -het goede nieuws houdt niet op – dit najaar terugkomen voor drie shows en wel in Vera (1/11), Tivoli (11/11) en de Melkweg (12/11).

Stel dat Frances Cobain wel in muziek geïnteresseerd zou zijn, sterker nog dat ze in de voetsporen van pa en ma was getreden. Grote kans dat de dochter van Kurt en Courtney zou klinken als Dilly Dally. Misschien is ze het ook wel, of anders de geheime liefdesbaby van Frank Black en Alanis Morissette, dat kan ook. Het begeleidend schrijven beweert echter dat Desire de eerste single is van het eerste album van een band uit Toronto, Dilly Dally genaamd. Dat album, Sore is het resultaat van een proces dat twaalf jaar geleden begon op de middelbare school. Daar ontdekten Katie Monks en Liz Ball dat ze van de zelfde muziek en muzikanten hielden. Ze leerden zichzelf gitaar spelen en begonnen een band, Dilly Dally, wat iets betekent als lummelen, je tijd verdoen. De naam staat in schril contrast met de muziek van de twee meiden en twee mannen. Desire is een stevig staaltje op 90’s leest geschoeide gruisrock. De 90’s revival is onder ons.

Meer dan een aangename verrassing, de nieuwe single van Deerhunter. Alleen al het intro! Nile Rodgers (en Daft Punk) zouden er een moord voor doen. We kennen Deerhunter als een experimentele band met wortels in de punk en noise. Niet alles van de band uit Atlanta is even goed, maar saai zijn ze zelden. Deerhunter is al dik een decennium actief. Hun beste album is volgens velen hun voorlaatste Halcyon Digest. De band leek dus over het hoogtepunt, niet vreemd na tien jaar en zes albums, maar Snakeskin zet alles op zijn kop. Het is met afstand de meest poppy en dus radiovriendelijk track van Deerhunter, meer disco dan punk, meer funk dan noise. Het woord is levenslustig. En daar zou wel eens een reden voor kunnen zijn. Main man, Bradford Cox heeft vorig jaar een ernstig auto-ongeluk gehad. Het heeft maanden geduurd voordat hij weer uit de kreukels was. Wellicht heeft die ervaring hem nieuwe energie en inspiratie gegeven. Half oktober volgt het bijbehorende album, Fading Frontier. Ongeveer een maand later staat Deerhunter op Le Guess Who? in Utrecht. Haal je dansschoenen maar alvast uit het vet.

Long time, no hear blijkt stilte voor de storm! Drie jaar hebben we niks vernomen van Silversun Pickups, een eeuwigheid in poptermen. De band uit L.A. blijkt echter niet alleen ‘alive’, maar ook nog eens ‘kicking’. We baseren onze observatie op de meer dan uitstekende single, die de weg moet voorbereiden voor de release van het langverwachte vierde album van Silversun Pickups. Nightlight is een gelaagde, ambitieuze rocksong met dito videoclip. Voor wie de band niet kent. Silversun Pickups maakt muziek die zowel grungy als poppy is, speels en serieus, heavy en lichtvoetig tegelijk. De opbrengst van 10 jaar Silversun Pickups is drie albums met dus een vierde op til. Het nieuwe werkstuk van Brian, Nikki, Joe en Christopher gaat Better Nature heten en kan zo rond eind september worden tegemoet gezien.

De meeste supergroepen zijn niet echt super. Dat beroemde muzikanten het leuk vinden om samen ‘iets’ te doen wil niet zeggen dat dat iets ook interessant is. Meestal niet eigenlijk. Dat is de regel. De uitzondering zou wel eens El VY (spreek uit L Vaai) kunnen heten. Supergroep is misschien wat overdreven voor wat feitelijk een duo is, waarvan slechts de helft echt beroemd is. Matt Berninger won harten als zanger van The National. Zijn partner in EL VY en vriend voor het leven, Brent Knopf heeft nog wel even te gaan voordat hij net zo bekend is als zijn nieuwe partner. Knopf zit in Ramona Falls en zat in Metronoma. EL VY krijgt automatisch aandacht, omdat Berninger er in zingt, maar ook als het een debuut zou zijn van een nieuwe band zou Return To The Moon de nodige aandacht trekken. Het is een klein maar knap nummer, vrolijk voor wie The National gewend is met een dansbare beat en een refrein dat beklijft. De samenwerking tussen Matt en Brent verliep zo voorspoedig dat er voldoende materiaal is voor een album. Dat gaat net als de single Return To The Moon heten en staat voor eind oktober gepland. Niet veel later begint El VY aan een wereldtournee, die de band op 3 december naar de Melkweg brengt.