Category: De IJsbreker

Taal is zeg maar het ding van Courtney Barnett. Eind 2012 verscheen ze plots op onze radar met het History Eraser, een volstrekt unieke track met een enorme lap tekst die ze brengt in een stijl die ergens tussen rap en zingen inhangt. Patti Smith lijkt een bron van inspiratie en misschien ook wel haar voornaamgenote Courtney “Hole” Love. Die praat-zing stijl is Courtney’s handelsmerk, haar unique selling point. Er is niemand die zo klinkt als miss Barnett. Ook de aanstekelijk opvolger van History Eraser, Avant Gardener klinkt als een soort slam poetry met gitaarbegeleiding. Courtney komt van down under, ze woont in Melbourne waar ze sinds 2006 de podia onveilig maakt. Ze begon als gitarist in een grunge band, ging daarna zingen in een psychedelisch getinte country band (met Brent DeBoer van Dandy Warhols) om in 2012 solo te gaan. In dat jaar ook begint ze haar eigen label, Milk Records. De eerste release is History Eraser. Dat had een toevalstreffer kunnen zijn, ware het niet dat de opvolger Avant Gardener er bij het indie-volk ook inging als jenever in een ouderling. Toen was het wel duidelijk; Courtney Barnett is een artiest met een lange adem. En nu is er het supersterke Pedestrian At Best. De teksten van Courtney zijn vrij geniaal en een belangrijke reden dat ze in Engelstalige landen zo goed valt. Maar ook al versta je geen woord Engels dan nog is het niet moeilijk om haar talent en de drive te herkennen. In maart volgt een volledig album. We nemen aan dat de festivals alles in het werk stellen om Courtney hier heen te halen.

Kintsugi is de kunst van het lijmen van gebroken aardewerk met een soort kit waarin goud of platinum is verwerkt. Die reparaties dienen zichtbaar te blijven, want horen bij de geschiedenis van het voorwerp en die mag niet te worden verhuld. Vanwaar deze inkijk in een eeuwen oude Japanse traditie? Omdat Kintsugi ook de titel is van het nieuwe album van Death Cab For Cutie. Hun 8ste, de eerste sinds 2011 en de laatste met gitarist Chris Walla, die na 17 jaar trouwe dienst heeft besloten zijn heil elders te zoeken. Als de eerste single van het Kintsugi album van de Cuties enige indicatie is, dan neemt meneer Walla afscheid op een hoogtepunt. Black Sun is een intrigerende track die langzaam maar onontkoombaar toewerkt naar een hoogtepunt en een plek in de canon van Death Cab For Cutie. De man die het opnameproces van het nieuwe Cutie album tot een goed einde heeft geleid, is Rich Costey een veteraan, die in het verleden prima resultaten heeft behaald met Sigur Rós, Muse, Interpol en nog een hele sloot andere topacts, die je regelmatig hoort op Pinguinradio. Hebben we dan helemaal niets te klagen? Jawel. Vooralsnog lijkt Death Cab For Cutie ons land over te slaan bij hun geplande wereldtournee. Maar dat leed kunnen we een beetje verzachten, de Amerikanen staan namelijk wel op Torhout-Werchter. En wat niet is, kan nog komen.

We ontkomen even niet aan namedropping. Mini Mansions is de band van Michael Shuman, bekend als bassist van Queens Of The Stoneage. De grootste fan van Mini Mansions is Alex Turner van Arctic Monkeys, die van de week nog bij de band op de bühne klom om een liedje mee te zingen. Last maar alles behalve least noemen we Brian Wilson, we mogen wel zeggen de legendarische Brian Wilson oprichter, producer en belangrijkste songschrijver van The Beach Boys. Brian, 72 jaar oud inmiddels doet een zogenaamde ‘feature’ op de nieuwe single van Mini Mansions. Vaak is zo’n gastoptreden van een beroemd artiest niet veel meer dan een formaliteit, nauwelijks hoorbaar en vooral bedoeld voor de publiciteit. Op Any Emotions is de oude Wilson echter duidelijk te horen: zijn stem en zijn invloed. Any Emotions is een oprechte ode aan de prachtpop, die tussen 1965 en 1975 uit de pen vloeide van de geniale Beach Boy. Een paar weken geleden kwam Kanye West met een single die hij had gemaakt met Paul McCartney. Veel Kanye fans bleken nog nooit van Beatle Paul gehoord te hebben. Het zal niemand verbazen als een flink deel van de Mini Mansions aanhang ook niet echt bekend is met het werk van Brian en The Beach Boys. Maakt niet uit, dankzij Mini Mansions komen zij alsnog in contact met één van de belangrijkste spelers in de pophistorie. Wij waarderen het zendelingswerk van Mini Mansions zeer. Toch is dat niet de reden dat we Any Emotions deze week tot IJsbreker hebben uitgeroepen. Tenminste niet de belangrijkste reden. We vinden de nieuwe single van Mini Mansions gewoon een geweldige plaat!

Bijna exact twee jaar na de release hun daverende debuut verschijnt er een nieuw levensteken van Django Django. We leerden de vier Schotten kennen als makers van opgewonden en opwindende synthipop. Wat is er veranderd in de twee jaar tussen Hail Bop en de nieuwe single First Light? O.a. dat de Django’s werelberoemd zijn geworden en dat hun eerste album een mondiale million seller is gebleken. En dat kan je horen. First Light is duidelijk opgenomen in een betere studio met meer tijd en geld. Daarnaast hoor je dat de band aan zelfvertrouwen heeft gewonnen. Veel acts raken van slag als hun debuutalbum een mega succes is. ‘Hoe houden we dat succes vast?’ Django Django lijkt zich geen zorgen te maken. En ook niet te hoeven maken. Hun succesformule is nog lang niet uitgewerkt. De combi van percussie, vintage synthesizers en meerstemmige zang werkt op First Light beter dan ooit. Het is een zonnige mid-tempo track, die klinkt als mix van Kraftwerk en The Beach Boys. Met zelf iets Gregoriaans. Bijzonder dus en het bewijs dat Django Django een lang leven beschoren is.

Je band Nothing But Thieves noemen is een beetje vragen om moeilijkheden. Je kunt bijvoorbeeld snel van plagiaat worden beschuldigd en het moet gezegd worden originaliteit is niet het eerste waar je aan denkt als je Wake Up Call hoort, onze nieuwe IJsbreker. Waaraan dan wel? Aan woorden als Lekker en opwindend.
Nothing But Thieves komt uit het oer Engelse Southend-On-Sea. De band vertegenwoordigt de poppy kant van de indierock. Wake Up Call lijkt wel een beetje op INXS voordat die band $ tekens in de ogen kreeg. Nothing But Thieves is nog te vers voor een wiki entry, maar heeft al wel dik 23 duizend Facebook likes. En een deal bij major label, RCA. Het is dus vrij veilig om te voorspellen dat we nog wel het een en ander gaan horen van Conor, Joe, Dom, Price & Phil.

Een IJsbreker kiezen die mede gemaakt is door Mark Ronson lijkt misschien niet erg indie, maar dat valt dus reuze mee. De naam Ronson wordt weliswaar als eerste vermeld, maar het gaat dus om Kevin Parker. Hij van Tame Impala. Daffodills is geschreven door Parker, die het nummer al een tijd live speelt. Van een opname was het nog niet gekomen. Toen Ronson belde met de vraag of hij trek had in een samenwerking zag Parker zijn kans schoon een bood hij Daffodills aan. In een interview liet Parker weten dat de inbreng van producer Ronson groot genoeg was om een co-billing te rechtvaardigen. Het bijzondere aan Daffodills is de combi van dance en psychedelica, je herkent de stem en stijl van Parker maar ook de touch van Mark Ronson. Kortom een track met de voetjes op de vloer en het hoofd in de wolken, een aardig begin van het nieuwe jaar dachten wij zo.

Misschien dat de popprofessoren zich eens kunnen buigen over de vraag waarom nou juist Australië is uitgegroeid tot hoofdleverancier van psychedelische rock. Zit er iets in het water, groeien de paddo’s daar in het wild of komt het door het succes van Tame Impala? Zo van goed voorbeeld doet goed volgen. Wat de reden ook moge zijn, de stroom neo-psychedelische rock uit het land van Oz met of zonder garage smaak is niet meer in te dammen. Niet nieuw, wel van grote invloed is Pond. De aan Tame Impala gelieerde band maakt geestverruimende muziek sinds 2009. Vijf albums telt hun catalogus en eind januari komt daar een zesde bij. Man It Feels Like Space Again is de veelbelovende titel waarvan eerst het aardige Elvis’ Flaming Star en nu het geweldige Sitting Up Our Crane als losse tracks verkrijgbaar zijn. Voor wie de band nog niet kent. Pond komt uit Perth en is eigenlijk meer een doorgangshuis van geestverwante muzikanten dan een formele band. De opstelling verandert per album en live is het altijd maar afwachten wie er in de tourbus stapt. Toeren doet Pond niet heel veel, ook omdat de twee kernleden van het collectief, Nick Allbrook en Jay Watson vaak als uitzendkracht met Tame Impala onderweg zijn. Hoe de agenda van Pond er in 2015 uit zal zien is dus afhankelijk van de plannen van Tame Impala. Met een beetje mazzel komen we beide bands tegen in 2015.

Als je sommige lijstjes bekijkt zou je het misschien niet zeggen maar 2014 was een prima jaar voor liefhebbers van indie en alternatieve. We zagen een aantal prima debuten, helden bleven op hun voetstuk en de wederopstanding van de gitaar is onomkeerbaar. Als kroon op een prima popjaar komt daar ook nog eens een comeback bij van een band die we eigenlijk al een beetje hadden opgegeven, Modest Mouse! Acht jaar is er verstreken sinds de release van het laatste studioalbum van de band van Isaac Brock, makers van indie-evergreens als Dashboard, Float On en The World At large. Er werd nog wel opgetreden, maar steeds sporadischer. Afgelopen jaren doken er regelmatig geruchten op, Modest Mouse zou een album opnemen met Big Boi van Outkast als producer, de band zou zijn uitgebreid met Nirvana bassist Krist Novoselic enz.
Of zij te horen zullen zijn op het nieuwe Modest Mouse album, Strangers To Ourselves (3/3/15) is niet duidelijk. Maakt ook niet uit, zolang main Mouse Isaac Brock maar van goede zin is en daar lijkt het wel op. Lampshades On Fire heeft alle kenmerken die van Brock’s Modest Mouse een ere divisieband hebben gemaakt: opgewonden zang, een ritme alsof er mieren in zijn onderbroek zitten en een spanningsboog die op knappen staat. Welkom terug!

December is van oudsher een maand van bezinning, van terugblikken op het afgelopen jaar. De mainstream radio draait alleen nog maar oldies en kerstplaten, de tv zendt alleen nog maar herhalingen uit en de kranten staan vol met overzichtsartikelen. En wat doen wij van Pinguinradio? Wij kiezen de hardste IJsbreker van het jaar! Waarom? Omdat Why Do You Hate Me een topplaat is en Marmozets een band waar we in 2015 nog heel veel van gaan horen. We hebben lang getwijfeld of Why Do You Hate Me wel een goede IJsbreker zou zijn, niet vanwege de kwaliteit maar vanwege het volume. Ook de doelgroep is niet helemaal de onze. Marmozets is namelijk een metalband, een jonge, een frisse en een alternatieve, maar wel een metalband. Metal kan je 24/7 horen op Pinguin-Aardschok en met mate op Pinguin On The Rocks. Op Pinguinradio echter is echte metal vrij schaars, want voor veel luisteraars net even iets te veel van het goede. Maar Why Do You Hate Me is zo’n nummer dat iedereen die van muziek houdt zal waarderen. Denken wij en anders heb je pech:)!

Nog even iets over de band. Middelpunt is Becca Macintyre uit het Britse Bingley. Becca weet zich gedekt door drie broers en een buurjongen. Ze kan geweldig schreeuwen en dat is precies wat Why Do You Hate Me zou opwindend maakt. Marmozets stond dit jaar een beetje verstopt op Lowlands. De bofkonten die de band zagen, hebben het er nog steeds over. In januari komen ze terug voor een show op Eurosonic, een bezoekje dat niet onopgemerkt zal blijven. Daar kan je gif op innemen.

Het is een ongeschreven regel om geen nummers tot IJsbreker te bombarderen die al in de Graadmeter staan. Die regel lappen we deze week aan onze laars. Onze nieuwe IJsbreker staat namelijk al zijn 3e weken in onze alternatieve hitlijst. Maar, regels zijn er om gebroken te worden, toch? Waarom drie weken gewacht? Omdat we de kracht en de pracht van The River niet meteen hoorden. Sommigen nummers doen er wat langer over om te bezinken. We hoorden wel dat Son Little iets te vertellen heeft, maar het kwartje viel pas echt nadat we The River een aantal keren op de zender hadden horen langskomen. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen. Son Little is niet zijn echte naam, die luidt Aaron Livingston. Aaron bracht vorige maand zijn debuut EP uit als Son Little -The River is het titelnummer- maar hij is niet echt een nieuwkomer. Als zanger/sessiemuzikant was Little al te horen op platen van The Roots en van het Franse dj collectief RJD2. Op zijn debuut als Son Little hoor je wel sporen dance en hip hop, maar het zijn vooral de in de soul een blues gedrenkte songs die indruk maken. Niet meteen dus, maar zeker na een paar draaibeurten. December is de tijd van de lijstjes waarin je je vrienden nog even wil overtuigen van de waarde van die en die plaat en waarin je kunt inhalen wat je gemist hebt. Wij hadden bijna Son Little gemist en vinden dat iedereen hem gehoord moet hebben. Daarom roepen we The River van Son Little alsnog uit tot IJsbreker!