Category: De IJsbreker

We kunnen er kort over zijn, er is op dit moment geen betere Belgische band dan Balthazar. Dat is geen mening, maar een feit. En voor de verandering is de beste Belgische band van dit moment ook nog een de populairste. Kijk naar hun speellijst, Maarten, Patricia, Jinte, Simon en Michiel zullen de komende maanden niet vaak in hun eigen bed slapen, maar overnachten in hotelletjes in Engeland, Frankrijk, Italië, Denemarken en Duitsland. Nederland en België komen er relatief bekaaid af. Ons hebben ze al in ‘the pocket’. Men volstaat voorlopig met wat festivalshows, waaronder Best Kept Secret en Rock Werchter. Wie de muziekscene van de lage landen een beetje volgt heeft het succes van het Gents/Kortrijkse kwintet van ver zien aankomen: publieksprijs Humo’s Rock Rally, opgepikt door Studio Brussel, Dour, Rock Werchter etc. Bij ons ging de bal rollen na een invaloptreden op London Calling. Dat leidde tot clubshows, een plek op Lowlands enz. Maart roerde zijn staart met de release van Balthazar album #3. De opvolger van Applause en Rats heet Thin Walls. De eerste single van het nieuwe album, Then What was goed, de nieuwe, Bunker is nog beter. Misschien dat er ergens langs de zijlijn een nieuwe Belgische band zich aan het warmlopen is, maar men zal van goede huize moeten komen om Balthazar van de troon te stoten.

Het is best wel lang geleden dat we een IJsbreker hadden van Hollandse makelij. Het is ook best lang geleden dat er een plaat uit de polder kwam met de pracht en de kracht van Everybody Let’s Go van Alamo Race Track. De band van Ralph Mulder is niet de meest productieve. De oogst van bijna 15 jaar Alamo Race Track is maar vier albums. Dat dat vier uitzonderlijk goede albums zijn, maakt veel zo niet alles goed. Het scheppingsproces lijkt geen sinecure voor Mulder en zijn muzikanten. Alles moet goed zijn, songs, productie, uitvoering en niet op de laatste plaats de teksten. En dat kost tijd. Het nieuwe album, Hawks heeft vier jaar op zich laten wachten. Dat die lange pauzes tussen de releases betekent dat de band steeds weer verloren terrein moet terugwinnen, neemt men voor lief. Aan de andere kant laten de unaniem lovende recensies zien dat in ieder geval de pers de band nog niet is vergeten. Hopelijk geldt dat ook voor fans, radiomakers, boekers, festivalprogrammeurs en alle anderen die invloed hebben op de levensloop van een band. Op 1 april (geen grap, wel leuk) wordt het Hawks album ten doop gehouden in de Tolhuistuin te Amsterdam. Op 10 april staat Alamo Race Track op Motel Mozaique. Eind april begint de band aan een uitgebreide tournee.

Wolf Alice is geen onbekende naam voor de Pinguinluisteraars, maar om nou te zeggen dat de band beroemd is, nee. Maar dat verdienen ze wel, dus scoort het Britse kwartet voor de tweede keer een IJsbreker. Giant Peach is geen song die je in een keer behapt, het is een ruim vier minuten durende mini opera met glansrollen voor de gitaar van Joff Odie en de stem van Ellie Rowsell. We volgen Wolf Alice al vanaf het prille begin en hebben de band zien veranderen van een sympathieke softrock groep dat The xx achterna leek te willen gaan tot het huidige rockmonster, dat deze zomer festivalland onveilig zal gaan maken. Op 20 juni verschijnt het debuutalbum van de Noord Londenaren, My Love Is Cool. In Nederlands staat Wolf Alice deze zomer op Best Kept Secret.

The Bots (kort Amerikaans voor robots) is een band die het volgens ons water wel eens heel ver zou kunnen gaan schoppen. The Bots is een duo tevens familieband. Mikaiah Lei (21) zingt en speelt gitaar, Anaiah Lei (18) zingt en doet de drums. Nu zou je kunnen denken ‘alweer een rockduo’, dat in het voetspoor treed van White Stripes en Black Keys (of Royal Blood of Blood Red Shoes), maar dan doe je de Bots broertjes toch echt te kort. The Bots komt uit de Afro-punk scene van L.A. en draait ondanks de jeugdige leeftijd van de Lei broeders al een tijdje mee. Ze hebben hun songs en sound weten te perfectioneren dankij talloze tournees, optredens op Coachella en SXSW en als support act van o.a. Blur, Bad Brains en The Dropkick Murphys.

Een special band heeft de band met Yeah Yeah Yeahs. Ze hebben samen getoerd en Nick Zinner van Yeah x3 is de producer van het debuutalbum van The Bots, Pink Palms. Zinner is niet de enige naam van faam die aan het album heeft meegewerkt. De plaat is gemixt door Michael Patterson (Nine Inch Nails/ Notorious B.I.G.) en gemastered door Emily Lazar. Haar naam ken je als je de kleine lettertjes hebt bestudeert op de albumhoezen van Arcade Fire en Red Hot Chili Peppers.

Dit dream team is verantwoordelijk voor een van de betere garage meets punk meet blues albums van dit decennium met de single Blinded als een van de diverse hoogtepunten.

Gaat dit hem worden? Wordt Sorry de dikverdiende doorbraak van Meg Myers? Zou zo maar kunnen. Sorry laat Meg horen zoals we haar kennen, gedreven, bevlogen, urgent. Muzikaal maakt Meg geen grote stappen, Sorry is een logisch vervolg op Desire en Go, maar beslist geen herhaling van zetten. Meg zingt weer alsof haar leven er van af hangt. Je hoort dat muziek meer voor haar betekent dan een mogelijke manier van geld verdienen. We zouden hier een psychologische verhandeling kunnen houden over de rol van muziek in het verwerkingsproces van Meg’s zwaar christelijke jeugd (ze komt uit een Jehova gezin), de ontdekking van haar seksualiteit en haar verlatingsangst, maar dat zullen we over laten aan professionals. Wij houden ons bij onze leest en hopen dat Meg met Sorry net zo beroemd wordt als de dames die haar voorgingen en hebben geïnspireerd Sinead en Alanis. Het zou terecht zijn.

Betheny Cosentino is de mooie naam van de bevallige frontvrouw van het sterke Best Coast. Haar partner in crime heet Bobb Bruno. Uit Californië komt het duo, dat kan ook bijna niet anders met zo’n naam. Beth en Bobb zijn sinds 2009 bezig zich een plek te veroveren aan het popfront. Hun belangrijkste wapenfeiten tot dusver zijn de singles Boy Friend en The Only Place. Best Coast is Amerikaanse indie op zijn best, hun sound is een bundeling van sixties surf, seventies garagerock, eighties shoegaze en nineties grunge. Dit alles uiteraard met een psychedelisch randje. Op 5 mei krijgt de Best Coast story een nieuw hoofdstuk in de vorm van een derde album, California Nights. Het titelnummer van de nieuwe plaat is alvast vooruit gestuurd om het volk voor te bereiden op het nieuwe offensief. California Nights is Best Coast op zijn best, groots en meeslepend met galmende gitaren en een Beth die boven alles uit torrent met haar luie uithalen. California Nights zou wel eens de soundtrack van de Hollandse zomer kunnen worden, zeker als een van de wat avontuurlijkere festivals het lukt om de band te boeken.

Everything Everything, een vreemde naam voor een vreemde band. Acht jaar geleden besloten de vier mannen uit Manchester hun krachten te bundelen en een band te beginnen zoals er nog niet was. Dat is gelukt. Pers en publiek breken al jaren lang hun hoofd om een etiket te vinden dat van toepassing is op Everything Everything. De band is een kruising genoemd tussen Timbaland en Yes, een mash-up van Radiohead en Destiny’s Child, een math rock band die muziek maakt voor ringtones en zo voort, enzovoorts.
De conclusie is dat Everything Everything voor geen enkel gat te vangen is. Volgens zanger Jonathan Higgs probeert zijn band gewoon popmuziek te maken, maar lukt het ze niet maar om normaal te klinken. Bassist Jeremy Pritchard zegt dat het enige wat ze niet willen, is klinken als een band uit Manchester. Drummer Michael Spearhead meent dat Everything Everything door alles en iedereen is beïnvloed met mogelijke uitzondering van vooroorlogse delta blues.
Ondanks het feit dat hun dus muziek overal en nergens op lijkt heeft Everything Everything een flinke aanhang weten op te bouwen. De band is diverse keren genomineerd voor prestigieuze awards en heeft zelfs een paar keer de Britse hitparade van nabij mogen bekijken.
Distant Past loopt vooruit op de release van het derde album van dubbel E, Get To Heaven, dat voor half juni is aangekondigd. Wordt dus vervolgd.

Vanuit het niets dook in 2012 Alabama Shakes op, een rootsy rockband uit het diepe zuiden van de V.S. Dankzij de single Hold On brak Alabam Shakes meteen wereldwijd door. Eigenlijk moeten we zeggen dankzij frontvrouw Brittany Howard brak de band wereldwijd door, want hoe goed de songs ook zijn, zij is de hit. De voormalige postbode heeft een stem als een tornado, staat op de bühne alsof ze haar leven lang niks anders heeft gedaan en weet zich gedekt door een band die zich door niets en niemand van de wijs laat brengen. Na de zomertour van 2013 trokken Britt en haar boys zich terug om zich aan de lastige taak te wijden een tweede album te maken dat beter en liefst ook succesvoller moest worden dan het debuut. Nu moeten we uiteraard niet te vroeg juichen, maar dat lijkt dus gelukt. De nieuwe single, Don’t Wanna Fight is nogal geweldig, anders, maar weer niet zo anders dat we Alabama Shakes er niet in herkennen. Op 20 april verschijnt het nieuwe album, Sound & Colour en weten we zeker of Alabama Shakes door mag naar de volgende ronde, maar eigenlijk twijfelen we daar niet aan. Met haar stem maakt Brittanny het voorlezen van het telefoonboek van Rijswijk nog tot een oorstrelende gebeurtenis. Optredens staan uiteraard ook weer op het programma. Je kunt Britt & band in ons land gaan zien op North Sea Jazz en op het Down The Rabbit Hole Festival.

Taal is zeg maar het ding van Courtney Barnett. Eind 2012 verscheen ze plots op onze radar met het History Eraser, een volstrekt unieke track met een enorme lap tekst die ze brengt in een stijl die ergens tussen rap en zingen inhangt. Patti Smith lijkt een bron van inspiratie en misschien ook wel haar voornaamgenote Courtney “Hole” Love. Die praat-zing stijl is Courtney’s handelsmerk, haar unique selling point. Er is niemand die zo klinkt als miss Barnett. Ook de aanstekelijk opvolger van History Eraser, Avant Gardener klinkt als een soort slam poetry met gitaarbegeleiding. Courtney komt van down under, ze woont in Melbourne waar ze sinds 2006 de podia onveilig maakt. Ze begon als gitarist in een grunge band, ging daarna zingen in een psychedelisch getinte country band (met Brent DeBoer van Dandy Warhols) om in 2012 solo te gaan. In dat jaar ook begint ze haar eigen label, Milk Records. De eerste release is History Eraser. Dat had een toevalstreffer kunnen zijn, ware het niet dat de opvolger Avant Gardener er bij het indie-volk ook inging als jenever in een ouderling. Toen was het wel duidelijk; Courtney Barnett is een artiest met een lange adem. En nu is er het supersterke Pedestrian At Best. De teksten van Courtney zijn vrij geniaal en een belangrijke reden dat ze in Engelstalige landen zo goed valt. Maar ook al versta je geen woord Engels dan nog is het niet moeilijk om haar talent en de drive te herkennen. In maart volgt een volledig album. We nemen aan dat de festivals alles in het werk stellen om Courtney hier heen te halen.

Kintsugi is de kunst van het lijmen van gebroken aardewerk met een soort kit waarin goud of platinum is verwerkt. Die reparaties dienen zichtbaar te blijven, want horen bij de geschiedenis van het voorwerp en die mag niet te worden verhuld. Vanwaar deze inkijk in een eeuwen oude Japanse traditie? Omdat Kintsugi ook de titel is van het nieuwe album van Death Cab For Cutie. Hun 8ste, de eerste sinds 2011 en de laatste met gitarist Chris Walla, die na 17 jaar trouwe dienst heeft besloten zijn heil elders te zoeken. Als de eerste single van het Kintsugi album van de Cuties enige indicatie is, dan neemt meneer Walla afscheid op een hoogtepunt. Black Sun is een intrigerende track die langzaam maar onontkoombaar toewerkt naar een hoogtepunt en een plek in de canon van Death Cab For Cutie. De man die het opnameproces van het nieuwe Cutie album tot een goed einde heeft geleid, is Rich Costey een veteraan, die in het verleden prima resultaten heeft behaald met Sigur Rós, Muse, Interpol en nog een hele sloot andere topacts, die je regelmatig hoort op Pinguinradio. Hebben we dan helemaal niets te klagen? Jawel. Vooralsnog lijkt Death Cab For Cutie ons land over te slaan bij hun geplande wereldtournee. Maar dat leed kunnen we een beetje verzachten, de Amerikanen staan namelijk wel op Torhout-Werchter. En wat niet is, kan nog komen.