Category: De IJsbreker

10 jaar geleden debuteerde Death From Above 1979 met een album dat menig mond wijd open deed vallen. De fusie van punk en dance, die het Canadese duo ons voorschotelde was uniek en opwindend. Niets leek een zeer zonnige toekomst voor Jesse Keeler en Sebastien Grainger in de weg te staan. Behalve zij zelf. Een tweede album liet maar op zich wachten tot in 2006 een persbericht verscheen waarin het einde van Death From Above 1979 werd aangekondigd. Reden? Muzikale meningsverschillen, het in de muziekwereld gebruikelijke eufemisme voor ruzie. De heren gingen elk huns weeg. Het solopad bracht echter niet de verlangde erkenning laat staan de beloning, dus werden de gesprekken over een eventuele comeback geopend. In 2011 kwam er witte rook uit de schoorsteen van Death From Above 1979 en begon de band aan hoofdstuk 2. Toch hebben we nog drie jaar moeten wachten voordat er nieuwe muziek verscheen. Maar de reünie lijkt serieus, er staan optredens geboekt en een nieuw album gepland. The Physical World gaat de plaat heten, die op 9 september uit moet komen. En om te bewijzen dat het allemaal echt waar is, verscheen vorige week de single Trainwreck 1979. Die komt zo goed binnen dat we hem tot IJsbreker hebben gebombardeerd.

De beste band uit Cambridge sinds Pink Floyd worden ze wel genoemd, het vijfkoppige Lonely The Brave. Dat kan betekenen dat de band echt supergoed is of dat er op muzikaal vlak sinds 1967 weinig is gebeurd in de oude universiteitsstad. Hoe dan ook Lonely The Brave wordt in de UK naar voren geschoven als ‘the next big thing’. En waar we regelmatig onze vraagtekens zetten bij de zoveelste hype die de Brits pop-pers lanceert, kunnen we dit keer een heel eind met ze mee gaan. Lonely The Brave maakt doempop, doem als in niet vrolijk. Dat maakt ze verre nazaten van Joy Division en familie van tijdgenoten als Foals en The Horrors. Backroads is niet de eerste track van Lonely The Brave die we draaien, dat is Trick Of The Light. Dat nummer verscheen op een Engels indie-label. Backroads is uit via platengigant Sony, een ander teken dat men vertrouwen heeft in de band uit Cambridge. Het debuutalbum, The Day’s War komt uit op 1 september. Op 30 augustus staan Lonely The Brave op Westerpop in Delft. Op 17, 18 en 19/9 is de band te zien in respectievelijk Paradiso, W2 en Hedon in achtereenvolgens Amsterdam, ‘s Hertogenbosch en Zwolle.

Het is een beetje een trend om klassieke clips zonder geluid te posten op Youtube. Het effect is vaak hilarisch. Check bijv. de stille clip van Dancing In The Street van David Bowie en Mick Jagger.
Als je dat zou doen met Politricks van het Einar Stray Orchestra dan krijg een een compleet verkeerd beeld van het nummer en de band. In de clip zien Einar en zijn muzikanten er uit als leden van een Noorse death metal cultus, naarstig op zoek naar een volgend mensenoffer. Het enige wat daarvan klopt, is dat de band uit Noorwegen komt, de rest is pure fantasie.
Einar Stray is een 24 jarige Noorman. Hij is de dirigent en pianist van het orkest dat zijn naam draagt. Drie jaar geleden verscheen het eerste album van het orkest, een succes in Scandinavië en in Duitstalig Europa. Het orkest heeft daarna uitgebreid getoerd waar ze maar welkom waren.
De band die je hoort op Politricks is dus gepokt en gemazeld. En komt naar je toe na de zomer. Op 4 oktober staat het Einar Stray Orchestra op het Nordic Delight Festival in Utrecht met nog veel meer acts uit het hoge noorden.

Vier jonge honden uit Liverpool veroveren de wereld met korte, kordate popsongs die in je hoofd blijven hangen als distels in een wollen trui. Nee het is geen 1964, maar 50 jaar later. De band die we bedoelen heet Circa Waves. Kieran, Joe, Sam en Sian moeten hun tweejarige bestaan als collectief nog vieren, maar hebben zich door constant te toeren en een trio topsingles al flink in de kijker gespeeld. Het gaat dus rap met Circa Waves, niet alleen wat populariteit betreft ook muzikaal ontwikkelt de band zich in hoog tempo. Was de debuutsingle, Get Away een variatie op een Strokes thema en had de opvolger Stuck In My Teeth niet misstaan op een Arctic Monkeys album, de nieuwe single Young Chasers laat een band horen die zijn eigen draai gevonden heeft. Kortom IJsbreker materiaal!

De nieuwe IJsbreker is het eerste levensteken van Spoon in vier jaar. Dat is zo lang geleden dat enige opfrissing van het geheugen misschien op zijn plaats is. Wie of wat was Spoon ook alweer? Spoon is een zeer gerespecteerde band uit Austin, Texas. De allereerste incarnatie begon zo’n 20 jaar geleden. Van die opstelling zijn alleen zanger-gitarist Britt Daniel en drummer Jim Eno nog over. Spoon is zo’n band die altijd zijn eigen gang is gegaan, is er succes dan is dat mooi, valt dat succes tegen dan hup door naar de volgende plaat. Zo gaat het dik tien jaar door zonder ups en zonder downs tot in 2007 het 6e Spoon album uitkomt en dat blijkt raak, komt in de top 10 en verkoopt respectabele aantallen. Sindsdien hoort de band bij de grote jongens, niet zo giga als Kings Of Leon of Foo Fighters, meer niveau The National of Arcade Fire. In de VS dan. Bij ons valt nog wel wat in te halen (op de herfsteditie van London Calling gaat Spoon een gehele set spelen!). Dat lijkt te gaan gebeuren met het nieuwe album dat op stapel staat, They Want My Soul. De aankeiler van dat album is de lekkere ‘no nonsense’ rock ‘n’ roll song Rent I Pay, die je de hele komende week gaat horen als onze nieuwe IJsbreker!

Dit wordt er zo eentje van ‘deze hoorde je het eerst op Pinguinradio’. Wij voorspellen gouden bergen voor Racing Lights. Een half jaar geleden stuitten we op het nummer Moths van de Noord Engelsen. Dat zijn we toen gaan draaien gewoon omdat we het een goed nummer vonden. We bleken in de minderheid. Maar Racing Lights is er een voor de massa. Nou ja massa, voor iedereen die van eigentijdse, maar traditiebewuste Britpop houdt. En dat zijn er heel wat. Het zou ons niet verbazen als er binnenkort stemmen opgaan die Racing Lights de nieuwe Coldplay noemen, zeker nu Chris Martin zijn ziel aan Avicii heeft verkocht. We gaan het meemaken. Mocht je Racing Glaciers nou volgend jaar tegenkomen op Pinkpop of Lowlands, weet dan dat de victorie bij Pinguinradio begonnen is.

De IJsbreker van deze week komt van een hele jonge band uit Londen. Zo vers dat ze nog geen album uit hebben. We volgen Childhood sinds vorig jaar, toen de single Solemn Skies in ons vizier verscheen. Hun optreden vorige maand op London Calling maakte duidelijk dat hier iets bijzonders aan het groeien is. Aanvoerder van Childhood is Ben Romans Hopcraft, een Britse naam, if ever there was one. Een album is er dus nog niet, maar is wel in de maak. De titel is al bekend, Lacuna en de releasedatum ook, 11 augustus. De producer van het eerste Childhood album is Dan Carey, die je kan kennen van zijn werk voor o.a. Franz Ferdinand, Tame Impala en…. Kylie Minogue. Later deze maand staat is Childhood weer in het land voor een optreden op het Best Kept Secret Festival.

Wolf Alice is al een poos up and coming, maar de laatste tijd begint er echt vaart in te komen. De Britse band stond op London Calling een paar weken geleden en vergeleken met hun optreden vorig jaar op Best Kept Secret zijn Elli en haar mannen met sprongen vooruit gegaan. Ook zo’n lekker liedje als Moaning Lisa Smile hadden ze nog niet. Kortom men is klaar voor het grotere werk. Dat is er in de vorm van een debuutalbum, Creature Songs en een tour langs zo’n beetje alle Engelse festivals. Helaas is de band nog niet geboekt voor Lowlands, want daar horen ze wel thuis. Maar wat niet is kan nog komen, en misschien helpt het dat Moaning Lisa Smile deze hele week IJsbreker is.

Sommige dingen kan je van kilometers ver zien aankomen. Het succes van Rival Sons bijvoorbeeld.
Het heeft even geduurd, vijf jaar en drie albums, maar dan heb je ook wat. De band uit Long Beach, Californië is in het leven geroepen door een stel muzikanten die vonden dat het de slechte kant op ging met de muziek: te veel toeters en bellen, te weinig gevaar en opwinding. Rival Sons moest daar verandering in brengen. Aanvankelijk ging dat maar moeilijk, de band had de tijd tegen. Maar anno 2014 waait de wind weer uit de rockhoek en wint transpiratie het van imitatie. Good Things komt van Great Western Valkyrie, het nieuwe vierde Rival Sons album, dat we begin volgende maand tegemoet mogen zien. Het is een midtempo rocksong, die zich laat beluisteren als een duet tussen man en gitaar. De man is de zeer fijn bij stem zijnde zanger Jay Buchanan en gitaar wordt bespeeld door Scott Holiday, die zijn instrument laat praten en zingen tegelijk. Je kunt Rival Sons gaan zien op 4 juni in Doornroosje in Nijmegen, hun enige optreden in Nederland.

Nederland heeft iets met Fink en de liefde is wederzijds. Fink is hier vrij vaak te gast, van massabijeenkomsten als Lowlands tot en met voorstellingen voor de happy few met het concertgebouworkest. Dit geeft al een beetje de breedte van de man aan. Fin Greenal, zoals er in zijn pasport staat begon eind vorige eeuw als dj. Na tien jaar nachtleven wilde hij wel weer eens een ander licht zien dan dat van een stroboscoop. Bijna van de ene dag op de andere hervond de zoon van twee muziekprofessionals zijn oude liefde voor de gitaar en herschoolde hij zich als muzikant in de singer-songwriter traditie. Dat hield hij drie albums vol, vijf als je zijn live-albums meetelt. Maar nu lijkt er weer een verandering op til. Tenminste als we de voortekenen juist interpreteren. De eerste single van Fink’s nieuwe langspeler,Hard Believer laat een Fink horen met volle band inclusief electronica en piano. Die piano wordt bespeeld door ‘our friend’ Ruben Hein, inderdaad die ja. Fink fans hoeven niet te vrezen dat hun held plotseling is overgelopen naar het lawaaikamp. Looking Too Closely is direct herkenbaar als Fink en een song die hem veel nieuwe aanhang zal opleveren. En niet alleen in Nederland.