Category: De IJsbreker

Tot nu toe stond War On Drugs vooral bekend als de oude band van Kurt Vile. Vile verliet War On Drugs, dat hij samen oprichtte met Adam Granduciel vrij snel naar het eerste album (2008). Vile is flink opgestoten in de vaart der volkeren, terwijl War On Drugs het vooral met goede kritieken moest doen. Maar dat gaat veranderen. Met Red Eyes maakt Adam en zijn secondanten de belofte waar, die al twee albums sluimert. Het nummer is Americana voor de 21ste eeuw. Je hoort invloeden van o.a. Dylan, Springsteen en Petty, maar ook van Pavement, Wilco en van Granduciel’s oude strijdmakker Kurt Vile. Nog even wachten op het nieuwe album (Lost In The Dream 18/3/14), maar dan hebben we ook wat.

Nieuwe IJsbreker, nieuwe band, The Orwells komen uit Chicago. Ze maken lekker luidruchtige gitaar muziek in een stijl die ze flower punk hebben gedoopt. Er zijn vijf Orwells, twee neven, twee broers en een buurjongen. De bandnaam is wel zo actueel nu door het NSA afluisterschandaal de naam van George ‘Big Brother’ Orwell weer vaak valt. The Orwells hebben al wat EP’s en singles uitgebracht in eigen beheer, waaronder Blood Bubbles dat we regelmatig hebben gedraaid. Who Needs To Know komt van een album dat bij een groot label gaat verschijnen, dus ook in Nederland. In de VS is alweer een nieuw nummer uit, maar wij denken dat Who Needs To Know meer deuren zal openen. Dat The Orwells ook live lekker gaan, was twee weken geleden te zien bij Jools Holland. Kortom in de smiezen houden die band.

Een Australiër uit L.A. heeft een liedje gemaakt over een Duitse stad voor een Zweeds label. En gaat daar waarschijnlijk flink mee scoren in Nederland. Mogen we u voorstellen aan Ry Cunning, artiestennaam Ry X. Ry was 16 toen hij in aanraking kwam met de muziek van Jeff Buckley. Vanaf dat moment was het voor hem duidelijk, muziekmaken was zijn lot. In 2010 bracht Ry een eerste album uit. Er gebeurde niks. In maart van dit jaar kwam hij met een EP. Het titelnummer, Berlin borrelde behoorlijk, maar onvoldoende om Ry uit de schaduw te trekken. Tot een Japanse tv-fabrikant het nummer inlijfde voor een reclamecampagne in D, F en de UK. Hier zal Berlin het op eigen kracht moeten gaan maken, nou ja met een duwtje in de rug van ons dan. Gaat wel lukken.

Op het eerste gehoor dachten we van de nieuwe single van Band Of Skulls, goed maar niet geweldig. Dus gewoon op de playlist gezet en verder niet naar omgekeken. Maar elke keer als Asleep At The Wheel voorbij kwam spitsten we toch de oren, zo van lekker plaatje. En toen de oogst van deze week geen IJsbreker kandidaat opleverde, was de keus niet moeilijk. Asleep At The Wheel is de lokschijf van het nieuwe album van Band Of Skulls, Himalayan dat voor voorjaar 2014 gepland staat. Ondertussen is de band op tournee met Queens Of The Stone Age en dus te zien de 26ste in de Ziggo Dome.

De nieuwe Ben Howard wordt hij wel genoemd. En dat zou zo maar eens kunnen. Bedoeld wordt natuurlijk niet dat Luke Sital-Singh klinkt als Ben (een beetje maar), maar dat hij net als zijn surfende soortgenoot best wel eens heel beroemd kan gaan worden hier in de lage landen. De tekenen wijzen er wel op. Optredens op o.a. Eurosonic en Into The Great White Open maakten indruk net als de twee eigen beheer EP’s. en de pinguinhit, Fail For You. Ook in Engeland weet de 25 jarige singer-songwriter zich gewaardeerd, de BBC steunt hem volop en zijn nieuwe release, EP nr 3 is uit bij een major label. Het enige wat nog ontbreekt in het plaatje is een hit. Enter Nothing Stays The Same, een track die langzaam opbouwt naar een eh…Ben Howard-achtige climax. Wat de dokter nu nog voorschrijft zijn een paar welgemikte optredens.

We moesten even een weekje wennen, maar het kwartje is nu wel gevallen. Love Is To Die is een intrigerende nieuwe single van Warpaint. Het is de voorloper van een tweede album van de mysterieuze meiden uit Californië. Daar hebben we dus vier jaar op moeten wachten. De dames houden duidelijk niet van haasten. Dat zou ook niet bij hun stijl passen. Emily, Theresa, Jenny Lee en Stella maken onthaastte muziek, licht psychedelische gitaarwave met mooie meerstemmige fluisterzang. Inspiratie putten ze uit uiteenlopende bronnen als Joni Mitchell en Siouxie van The Banshees. Je kunt Warpaint binnenkort ook aanraken. De band staat op 15/11 op Crossing Border in Enschede en een dag later op Crossing Border in Den Haag. Op 24 februari 2014 komen ze terug voor een show in de Paradiso.

It’s About Time, goede titel voor een single waar we ruim drie jaar op hebben moeten wachten. De vraag dringt zich dan op, ‘is het wachten waard geweest’? Eén liedje maakt nog geen goed album, maar als It’s About Time ook maar een beetje de lading dekt dan gaat Young The Giant het in 2014 heel erg druk krijgen. Maar laten we niet op de zaken vooruit lopen. Album numero 2, Mind Over Matter, van YTG (release 1/14) is geproduceerd door een man met een staat van dienst van hier tot Tokyo. Hij heet Justin Meldal-Johnson, heeft getoerd met Beck en Nine Inch Nails, was sessiemuzikant op albums van The Mars Volta, Tori Amos en Goldfrapp en als producer verantwoordelijk voor platen van M83, Crystal Fighters en The Naked & The Famous. E.v.a. Niet vreemd dus dat It’s About Time klinkt als de spreekwoordelijke klok en dat YTG er na My Body, Cough Syrup en Apartment een vierde kneiter bij heeft.

Afraid is de vierde single van The Neighbourhood. Aangezien we de band vanaf het prille begin volgen, dachten we laten we deze ook maar meepikken. En omdat het weer een toptrack is natuurlijk. En omdat The Neighbourhood een dezer dagen gigantisch gaat doorbreken. Het gaat allemaal anders met The Neighbourhood. Ze debuteerden indie in mei 2012 met een EP waarop maar liefst drie songs staan, die later een hit werden (in de V.S.) waaronder Wires en Sweater Weather. De band uit L.A. werd opgepikt door Sony dat in april een album uitbracht met daarop alle bekende Neighbourhood songs. Van vrijwel alle liedjes verschenen er clips op Youtube, variërend van stilstaand beeld tot korte korte speelfilms. Overeenkomst tussen alle video’s is dat ze zwart/wit zijn, ook het artwork van The Neighbourhood is black & white. Van Afraid was er tot nu toe alleen een zogenaamde visualette te vinden op Youtube, maar nu staat er een ook echte clip online. Zwart/wit weer, maar dit keer met een korte paarse passage. Prachtclip, prachtsong. Prima IJsbreker.

PAPA (met hoofdletters om het zoeken makkelijker te maken) is een rare bandnaam, maar niet veel minder vreemd dan die van de band waar chef PAPA eerder inzat, Girls. Darren Weiss was de drummer van het beloftevolle Girls, dat het vorig jaar plots voor gezien hield. Maakte Weis met Girls new waverige surfpop, met zijn PAPA produceert hij Made In The USA meezing rock. De Britse pers vergelijkt het debuutalbum van PAPA met The Killers en Bruce Springsteen, maar dat lijkt wat overdreven. PAPA heeft niet het gemaniëreerde van Brendon Flowers en ook niet de spijkerbroeken uitstraling van The Boss. Wat hebben ze dan wel? De toekomst!

Wij vinden dat Meg Myers wereldberoemd moet worden. Of dat gaat lukken? Meg maakt nogal intense muziek, recht vanuit het hart en niet voor tere zieltjes. Meg is een meid met een verhaal. Ze is geboren en getogen in de Smoky Mountains in Tennessee. Dat is diep in de Amerikaanse biblebelt en nogal afgelegen. Haar ouders zijn zwaar in den Here, Jehova’s getuigen. Meg zelf is van god los. ‘Now I celebrate my birtday,’ schrijft ze op Facebook. Ze woont tegenwoordig in L.A. Meg Myers is op de klassieke manier ontdekt, tijdens een optreden in een café. Een recensent schreef,’she has everything we want in a singer-angry, damaged and supremely talented. Er kwam een deal met een groot label, dat vorig jaar de debuut EP, Daughter In The Choir uitbracht. Daarvan draaiden we toen Poison. Miss Myers wordt vaak in één adem genoemd met Fiona Apple, Alanis Morrisette en Sinead O’Connor. Nou zijn dat dames die best beroemd zijn geworden, ondanks of misschien wel dankzij hun intense muziek, dus wie weet kan het met Meg ook lukken. Het zou niet minder dan terecht zijn.