Category: De IJsbreker

Het is altijd leuk als je gelijk krijgt, maar dat onze voorzichtige voorspelling -dat Southern wel eens een hele succesvolle band zou kunnen gaan worden- zo snel uitkomt, hadden wij ook niet verwacht. Even een korte samenvatting van het voorafgaande. Southern is de achter en tevens bandnaam van Thom en Lucy uit Belfast. Samen met drummer Eoghan Clifford vormen ze een powertrio met een sterke hang naar blues. In oktober vorig jaar brachten ze in eigen beheer een eerste EP uit met daarop Shout It, een lekker liedje dat een paar weken op onze playlist heeft gestaan. Begin dit jaar verhuisde het trio naar Liverpool, want dichter bij het vuur dan Belfast. Single nummer twee, Where The Wild Are verscheen op een Engels indie-label en kreeg best wel wat aandacht. Het was Where The Wild Are dat ons het donkerbruine vermoeden gaf dat we hier wel eens met een bijzondere band te maken zouden kunnen hebben. En nu is er een derde single, Where I Want To Be, die de laatste twijfel wegneemt. Where I Want To Be is met afstand de beste van de drie singles. Dat vinden niet alleen wij, die mening delen we met zo’n 125.000 anderen die de clip hebben bekeken op Youtube.Binnen anderhalve week. Hoe ging het gezegde ook al weer? 50.000.000 Elvis fans can’t be wrong? Zo veel fans heeft Southern nog lang niet, maar het begin is er.

.

De eerste kennismaking met Alvvays beviel bijzonder goed en het Canadese vijftal staat alweer een paar weekjes op de playlist met het huwelijksaanzoek aan ene Archie. De titel klinkt wat liefjes, maar het nummer is alles behalve dat; haakse gitaren en de stem van zangeres Molly Ronkin kunnen we niet standaard noemen. Maar waarom is Archie, Marry Me nú IJsbreker? Alvvays (leuke woordspeling hè) heeft net een videoclip bij de lo-fi garage rock single uitgebracht en die trekt veel bekijks. Meer dan wij hadden verwacht eigenlijk. Ook de naam Alvvays duikt opeens overal op het www op. Dat belooft vaak een mooie toekomst. Daar zijn wij uiteraard blij mij, zo verheugd dat we Archie, Marry Me uitroepen tot IJsbreker deze week!

We krijgen niet genoeg van de nieuwe gitaarbandjes uit Londen. Childhood, Wolf Alice.. en zo kunnen we nog wel even door gaan. Childhood en Wolf Alice scoorden onlangs al de IJsbreker. Diezelfde eer komt nu The Mispers toe, ook een collectief uit de Britse hoofdstad dus. In Londen weet de band elke show uit de verkopen, knap van het vijftal dat pas een krap jaartje bestaat. The Mispers maken een lekkere mix van pop en rock die wat doet denken aan Bombay Bicycle Club en The Maccabees. Én ze maakten dit jaar al indruk in Nederland. Op Eurosonic, in Rotown en een dag later op Where The Wild Things Are. Te vroeg eigenlijk, want het EP’tje met daarop de single Dark Bits is pas net uit hier. Eindelijk mogen we wel zeggen, want we zaten er al een tijdje op te wachten. Nieuwe shows in Nederland staan nog niet op de planning, maar dat komt vast wel weer. Dan kunnen we meteen vragen waar de roots van violiste Hannah Van Den Brul liggen..?

Inmiddels bekend bij het Pinguinpubliek, Paceshifters uit het Overijsselse Wijhe. Zanger Paul was al Stationschef in de week van hun optreden op Pinkpop. En de eerste gitaarsmaakmaker Drone, van het aankomende derde album Breach, was de afgelopen maanden niet uit de Graadmeter te slaan. Nu is er een lekkere nieuwe single, Cross Your Mind, waarbij wij de Paceshifters weer een extra zetje willen geven door die tot IJsbreker te bombarderen. CYM nodigt uit tot meezingen(schreeuwen), iets wat vast gebeurt tijdens de show op de Zwarte Cross en in het najaar tijdens de clubtour. Die begint 26 september op de releaseparty in de Zwolse Hedon.  Hopelijk komt voor het trio alles dit jaar samen na jaren van touren, verschillende platendeals, DWDD, Eurosonic en een avontuur in Amerika. Wij hebben er vertrouwen in. Het energieke Cross Your Mind hoor je daarom deze week extra veel op Pinguin Radio.

https://www.youtube.com/watch?v=1FIny2iN9OE

10 jaar geleden debuteerde Death From Above 1979 met een album dat menig mond wijd open deed vallen. De fusie van punk en dance, die het Canadese duo ons voorschotelde was uniek en opwindend. Niets leek een zeer zonnige toekomst voor Jesse Keeler en Sebastien Grainger in de weg te staan. Behalve zij zelf. Een tweede album liet maar op zich wachten tot in 2006 een persbericht verscheen waarin het einde van Death From Above 1979 werd aangekondigd. Reden? Muzikale meningsverschillen, het in de muziekwereld gebruikelijke eufemisme voor ruzie. De heren gingen elk huns weeg. Het solopad bracht echter niet de verlangde erkenning laat staan de beloning, dus werden de gesprekken over een eventuele comeback geopend. In 2011 kwam er witte rook uit de schoorsteen van Death From Above 1979 en begon de band aan hoofdstuk 2. Toch hebben we nog drie jaar moeten wachten voordat er nieuwe muziek verscheen. Maar de reünie lijkt serieus, er staan optredens geboekt en een nieuw album gepland. The Physical World gaat de plaat heten, die op 9 september uit moet komen. En om te bewijzen dat het allemaal echt waar is, verscheen vorige week de single Trainwreck 1979. Die komt zo goed binnen dat we hem tot IJsbreker hebben gebombardeerd.

De beste band uit Cambridge sinds Pink Floyd worden ze wel genoemd, het vijfkoppige Lonely The Brave. Dat kan betekenen dat de band echt supergoed is of dat er op muzikaal vlak sinds 1967 weinig is gebeurd in de oude universiteitsstad. Hoe dan ook Lonely The Brave wordt in de UK naar voren geschoven als ‘the next big thing’. En waar we regelmatig onze vraagtekens zetten bij de zoveelste hype die de Brits pop-pers lanceert, kunnen we dit keer een heel eind met ze mee gaan. Lonely The Brave maakt doempop, doem als in niet vrolijk. Dat maakt ze verre nazaten van Joy Division en familie van tijdgenoten als Foals en The Horrors. Backroads is niet de eerste track van Lonely The Brave die we draaien, dat is Trick Of The Light. Dat nummer verscheen op een Engels indie-label. Backroads is uit via platengigant Sony, een ander teken dat men vertrouwen heeft in de band uit Cambridge. Het debuutalbum, The Day’s War komt uit op 1 september. Op 30 augustus staan Lonely The Brave op Westerpop in Delft. Op 17, 18 en 19/9 is de band te zien in respectievelijk Paradiso, W2 en Hedon in achtereenvolgens Amsterdam, ‘s Hertogenbosch en Zwolle.

Het is een beetje een trend om klassieke clips zonder geluid te posten op Youtube. Het effect is vaak hilarisch. Check bijv. de stille clip van Dancing In The Street van David Bowie en Mick Jagger.
Als je dat zou doen met Politricks van het Einar Stray Orchestra dan krijg een een compleet verkeerd beeld van het nummer en de band. In de clip zien Einar en zijn muzikanten er uit als leden van een Noorse death metal cultus, naarstig op zoek naar een volgend mensenoffer. Het enige wat daarvan klopt, is dat de band uit Noorwegen komt, de rest is pure fantasie.
Einar Stray is een 24 jarige Noorman. Hij is de dirigent en pianist van het orkest dat zijn naam draagt. Drie jaar geleden verscheen het eerste album van het orkest, een succes in Scandinavië en in Duitstalig Europa. Het orkest heeft daarna uitgebreid getoerd waar ze maar welkom waren.
De band die je hoort op Politricks is dus gepokt en gemazeld. En komt naar je toe na de zomer. Op 4 oktober staat het Einar Stray Orchestra op het Nordic Delight Festival in Utrecht met nog veel meer acts uit het hoge noorden.

Vier jonge honden uit Liverpool veroveren de wereld met korte, kordate popsongs die in je hoofd blijven hangen als distels in een wollen trui. Nee het is geen 1964, maar 50 jaar later. De band die we bedoelen heet Circa Waves. Kieran, Joe, Sam en Sian moeten hun tweejarige bestaan als collectief nog vieren, maar hebben zich door constant te toeren en een trio topsingles al flink in de kijker gespeeld. Het gaat dus rap met Circa Waves, niet alleen wat populariteit betreft ook muzikaal ontwikkelt de band zich in hoog tempo. Was de debuutsingle, Get Away een variatie op een Strokes thema en had de opvolger Stuck In My Teeth niet misstaan op een Arctic Monkeys album, de nieuwe single Young Chasers laat een band horen die zijn eigen draai gevonden heeft. Kortom IJsbreker materiaal!

De nieuwe IJsbreker is het eerste levensteken van Spoon in vier jaar. Dat is zo lang geleden dat enige opfrissing van het geheugen misschien op zijn plaats is. Wie of wat was Spoon ook alweer? Spoon is een zeer gerespecteerde band uit Austin, Texas. De allereerste incarnatie begon zo’n 20 jaar geleden. Van die opstelling zijn alleen zanger-gitarist Britt Daniel en drummer Jim Eno nog over. Spoon is zo’n band die altijd zijn eigen gang is gegaan, is er succes dan is dat mooi, valt dat succes tegen dan hup door naar de volgende plaat. Zo gaat het dik tien jaar door zonder ups en zonder downs tot in 2007 het 6e Spoon album uitkomt en dat blijkt raak, komt in de top 10 en verkoopt respectabele aantallen. Sindsdien hoort de band bij de grote jongens, niet zo giga als Kings Of Leon of Foo Fighters, meer niveau The National of Arcade Fire. In de VS dan. Bij ons valt nog wel wat in te halen (op de herfsteditie van London Calling gaat Spoon een gehele set spelen!). Dat lijkt te gaan gebeuren met het nieuwe album dat op stapel staat, They Want My Soul. De aankeiler van dat album is de lekkere ‘no nonsense’ rock ‘n’ roll song Rent I Pay, die je de hele komende week gaat horen als onze nieuwe IJsbreker!

Dit wordt er zo eentje van ‘deze hoorde je het eerst op Pinguinradio’. Wij voorspellen gouden bergen voor Racing Lights. Een half jaar geleden stuitten we op het nummer Moths van de Noord Engelsen. Dat zijn we toen gaan draaien gewoon omdat we het een goed nummer vonden. We bleken in de minderheid. Maar Racing Lights is er een voor de massa. Nou ja massa, voor iedereen die van eigentijdse, maar traditiebewuste Britpop houdt. En dat zijn er heel wat. Het zou ons niet verbazen als er binnenkort stemmen opgaan die Racing Lights de nieuwe Coldplay noemen, zeker nu Chris Martin zijn ziel aan Avicii heeft verkocht. We gaan het meemaken. Mocht je Racing Glaciers nou volgend jaar tegenkomen op Pinkpop of Lowlands, weet dan dat de victorie bij Pinguinradio begonnen is.