Category: De IJsbreker

Mogen we u voorstellen aan een van de meest intrigerende bands van dit moment? Is Tropical heten ze, ze zijn met zijn drieën komen uit Londen maar staan onder contract bij een Frans label. Dat is zo’n beetje alles wat we weten. Bijna alles. Hun tweede album, I’m Leaving is net uit en een aanrader van de eerste categorie. Is Tropical is duidelijk een band die het mysterie koestert. Aan namen doen ze niet en regelmatig verschijnen vermomd op foto’s, niet zoals Daft Punk met maskers op, eerder op zijn boerenfluitjes met zakdoeken voor hun mond. Ze klinken ook compleet anders dan je zou verwachten op basis van hun uiterlijk. Ze zien er uit als trash-metal trio, maar klinken…elk nummer anders. Als we een vergelijking mogen maken dan zou het iets worden als Justice met gitaren, Daft Punk zonder computers of Phoenix met ballen. Dansbaar dus, maar aards en analoog. Wat we ook niet mogen vergeten is dat de video’s van is Tropical vrij spectaculair zijn. Je zult ze echter op Youtube dan tevergeefs zoeken, want NSFW. Vimeo biedt uitkomst of check de clipparade op onze site. Het enige probleem met die clips is dat je vergeet naar de muziek te luisteren. En die is dus IJsbreker-waardig.

Onze nieuwe IJsbreker is de perfecte soundtrack voor de huidige hittegolf: lui, landerig en loom. Geen van de vier leden van Cloud Control heeft haast. Op hun dooie gemak brengen ze
Dojo Rising tot een goed einde. Cloud Control komt uit de Blue Mountains in Australië. Het is daar nu winter, maar zo te horen is Dojo Rising al een paar maanden geleden opgenomen toen de koperen ploert de Australiërs binnen hield. Cloud Control is actief sinds 2007, een eerste album verscheen in 2010 en leverde hen werk op als support van o.a. Arcade Fire, Foo Fighters en Vampire Weekend. Verscheen het debuut nog alleen in Australië, voor de opvolger is internationale vertegenwoordiging gevonden, zodat de kans groot is dat we de band een keer hier in levende lijve mogen bewonderen. Misschien kunnen ze een keertje mee met Tame Impala met wie ze meer gemeen hebben dan alleen het land van herkomst.

‘Coïncidence pop’, zo noemt de maker van de IJsbreker van deze week zijn muziek. Nou speelt het toeval een grote rol in de popwereld. Succes bijvoorbeeld heeft vaker met toeval dan met talent te maken, lijkt wel. Maar als je de slimme, spannende, pittige, licht psychedelische popsongs van de 21 jarige Brad Oberhofer uit Brooklyn hoort, dan is toeval wel het laatste waar je aan denkt. Together Never is het derde liedje van Oberhofer dat we draaien. We begonnen vorig jaar met Away Frm You van het debuutalbum Timecapsules II. Een week of wat geleden verscheen een eerste track van een nieuwe EP, Nostalgia, You + Me. Van dezelfde EP is nu het laatste nummer officieel uit als single en toevallig of niet het leukste liedje van deze week en dus IJsbreker.

Nu het eindelijk zomer lijkt te worden gaan we voor een IJsbreker, die dat gevoel nog eens versterkt. Scott Winn en Brenden Bytheway, zich noemende Scott & Brendo zijn twee multi-muzikanten uit Salt Lake City, die een lite versie van hip hop presenteren, hip pop eigenlijk, werelden verwijderd van de m%th%rf@ck1¶ng shit uit urbania. Scott doet alle vocalen, Brendo de techniek. De instrumenten bespelen ze samen. Het zijn harde werkers die Scott en Brendo. Ze bestaan nog geen jaar, maar Carry On is al hun 12e single! Het is echter de eerste die onze oren bereikt, geholpen door een erg leuke clip. Die was bedoeld voor vaderdag, maar is onbeperkt houdbaar. Net als het liedje.

Nu het eindelijk zomer lijkt te worden gaan we voor een IJsbreker, die dat gevoel nog eens versterkt. Scott Winn en Brenden Bytheway, zich noemende Scott & Brendo zijn twee multi-muzikanten uit Salt Lake City, die een lite versie van hip hop presenteren, hip pop eigenlijk, werelden verwijderd van de m%th%rf@ck1¶ng shit uit urbania. Scott doet alle vocalen, Brendo de techniek. De instrumenten bespelen ze samen. Het zijn harde werkers die Scott en Brendo. Ze bestaan nog geen jaar, maar Carry On is al hun 12e single! Het is echter de eerste die onze oren bereikt, geholpen door een erg leuke clip. Die was bedoeld voor vaderdag, maar is onbeperkt houdbaar. Net als het liedje.

Vijf baardige boys uit Bath maken sinds een jaar muziek onder de naam Pylo. De eerste vrucht van hun samenzijn is de single Enemies, een gedragen song met een refrein van stadionformaat. Het zijn geen nieuwe wegen die hier worden gebaand. Pylo volgt het spoor van U2, Coldplay, Muse, Radiohead, Pink Floyd en al die andere Britse bands die niet bang zijn voor een beetje bombast op zijn tijd. Op basis van één nummer kunnen we geen al te grote uitspraken doen, maar als Enemies een indicatie is van dat wat komen gaat, dan hebben we er binnenkort een headliner bij.

It All Feels Right en It Sounds Right Too! Het is Washed Out, alias Ernest Greene uit Perry, Georgia gelukt om het geluid en het gevoel van een lange lekkere lome zomer te vatten in een soundbite van net vier minuten. Alles wat onze zomer maar niet wil worden, zit in het nummer dat Ernie in zijn eentje opnam. Niet meer zoals zijn debuut in zijn slaapkamer, maar in een echte studio die hij kon inrichten dankzij het succes van zijn debuut. Washed Out is een voorproefje van zijn nieuwe album Paracosm, waarop nog veel meer dromerige soundscapes te ontdekken zullen zijn. Werkte Washed Out op zijn debuut nog voornamelijk met computers en elektronische keyboards, dit keer bestaat zijn arsenaal uit zo’n 50 verschillende vaak analoge instrumenten, zoals de klassieke mellotron. In augustus verschijnt het album, hopelijk kunnen we dan toch nog terugblikken op een mooie zomer. De soundtrack hebben we al.

Vorige week geïntroduceerd en nu gepromoveerd tot IJsbreker. Hanni El Khatib is jonge rocker met een gouden toekomst. Tot voor kort was hij actief in de skateboardwereld met muziek als hobby. Dat is nu omgekeerd. Hanni begon voorzichtig met twee singletjes, dat was in 2010. Een jaar later volgde een album. Echt serieus werd het toen Dan Auerbach zich meldde. De Black Keys bleek fan van de Amerikaans-Palestijnse rocker. Als je Hanni’s debuut hoort, begrijp je wel waarom. Het album telt 11 vlotte, lekker rammelende rocksong in garagerockstijl met punk pit en bluesy aroma. Auerbach bood zich aan als producer. Uiteindelijk produceerde hij niet alleen het hele Head In The Dirt album, maar schreef hij ook mee aan alle nummers. Het resultaat mag gehoord worden. In de successtory van Hanni El Khatib verdienen ook zijn video’s eervolle vermelding. Bij deze dus.

De maker van de IJsbreker van deze week is een hoogbegaafde rocker-songwriter uit San Francisco. Daar staat hij samen met Ty Segall bovenaan de pikorde van de lokale garagerockscene. Net als zijn vriend en collega Segall is Cronin een rock-a-holic. Hij speelt regelmatig bas in de band van Ty en is daarnaast actief in Okie Dokie, The Epsilons, Party Fowl en The Moonhearts. Maar vergeet gerust al die namen (behalve dan die van Ty Segall) want het is als solist dat Mikal Cronin zijn plek in het poppantheon gaat veroveren. Change is één van de tien meesterwerkjes die van Cronins’ tweede album een van de must have platen maakt van 2013.

Na een rits IJsbrekers met gitaren vinden we het wel weer eens tijd worden voor iets anders. Dat anders is de nieuwe single van een Atmosphere, een hip hop crew uit Minneapolis. Ho wacht, loop nou niet weg. We weten best dat veel pinguinluisteraars niet op die dope shit zitten te wachten, die tolereren af en toe best een rapplaatje, maar we moeten ook niet overdrijven. Doen we ook niet. Slug en Ant, de twee kernleden van Atmosphere zijn geen vrouwonvriendelijke, champagne nippende, dure auto’s minnende ex cons, maar creative veteranen (actief sinds 1989!) met zelfspot en een verhaal. En Ain’t Nobody is ook geen hard core of old school of watchemaycallit hip hop track maar een sterk liedje, dat wordt gebracht met echte instrumenten en gezongen in een stijl die tussen praten en zingen inzit. En waar gaat het over? Over de liefde natuurlijk!