Category: De IJsbreker

Eins Zwei Orchestra is niet meer. Lang leve Eins Zwei & The Parallel Cinema! We wagen ons aan een voorspelling: het nieuwe muzikale onderkomen van Stefan en Lydia van Maurik wordt de sensatie van het festivalseizoen 2013! Maakte het muzikale echtpaar tot voor kort nog doordenk-rock voor intellectuelen en schoenenstaarders. Nu serveren zij een feestelijke popmix met, zoals de nieuwe naam al aangeeft, invloeden uit de filmwereld. En dan niet zozeer Hollywood, maar vooral Bollywood en zelfs een beetje Italiaanse Cinnecitta. Op plaat klinkt het allemaal al erg feestelijk, live is het een orgie van kleur en klank en zang en dans. Daarom dus onze voorspelling. Eins Zwei & The Parrallel Orchestra vanaf nu dagelijks op Pinguïnradio en binnenkort op een festival bij jou in de buurt.

Eins Zwei Orchestra is niet meer. Lang leve Eins Zwei & The Parallel Cinema! We wagen ons aan een voorspelling: het nieuwe muzikale onderkomen van Stefan en Lydia van Maurik wordt de sensatie van het festivalseizoen 2013! Maakte het muzikale echtpaar tot voor kort nog doordenk-rock voor intellectuelen en schoenenstaarders. Nu serveren zij een feestelijke popmix met, zoals de nieuwe naam al aangeeft, invloeden uit de filmwereld. En dan niet zozeer Hollywood, maar vooral Bollywood en zelfs een beetje Italiaanse Cinnecitta. Op plaat klinkt het allemaal al erg feestelijk, live is het een orgie van kleur en klank en zang en dans. Daarom dus onze voorspelling. Eins Zwei & The Parrallel Orchestra vanaf nu dagelijks op Pinguïnradio en binnenkort op een festival bij jou in de buurt.

Met hip hop geïnfecteerde indie funk. Klinkt goed op papier, klinkt geweldig op plaat. De bedenker van dit aanstekelijke genre heet Robby Hunter. Robby komt uit Miami, de stad van zon en zonde. Daar leed hij een zorgeloos leventje als straatmuzikant tot de politie daar een einde aan maakte. Aangezien Bobby niet veel anders kan dan muziek maken verplaatste hij zijn carrière naar het oneindige barcircuit van Miami. Daar rekruteerde hij een bassist en een drummer, omdat ze met zijn drieën beter boven het bargeruis konden uitkomen. Van de bars ging het trio naar de clubs en nu zijn ze een flinke naam in het clubcircuit van Florida en omstreken. De volgende stap was het maken van een single. Het debuut Hard On Me was een lokale hit, de opvolger Corazon zou wel eens een internationale klapper kunnen worden. Het is in ieder geval een zeer zonnig plaatje, precies wat de dokter voorschrijft voor deze barkoude tijden.

Het zal ons niet verbazen als de vier leden van Small Black ergens diep in de nacht op een verlaten kruispunt zijn aangesproken door een duister figuur, die hen een voorstel deed van het soort dat je eigenlijk niet kunt weigeren. Toen de ochtend aanbrak kon niemand zich meer herinneren wat er nou precies was gebeurd, maar ‘s avonds bij het optreden bleek dat er wel degelijk iets was veranderd. De vriendelijke edoch wat slappe synthpopband van weleer leek bezeten. De luchtige liedjes waren vervaarlijke hymnes geworden, de knullige sound een sonische storm.
Allemaal onzin natuurlijk, maar het had gekund. De nieuwe single van Small Black uit Brooklyn is namelijk een epische festivalkraker voortgestuwd door synthesizers, die rocken als de beste gitaren. Dat mag een verrassing worden genoemd, want we kennen Small Black als een zogenaamde chilwaveband: een synthesizerorkestje, dat moeite had boven het geroezemoes uit te komen, een Depeche Mode kloon zonder liedjes. Niet meer dus. Free At Dawn is de voorbode van Limits Of Desire, het nieuwe (2e) Small Black album dat volgende maand het daglicht ziet. Als dat album meer van dit soort grootse synthesizer-symfonieën telt, zijn we toch wel benieuwd wie of wat Small Black de weg heeft gewezen…

Soul! Geen arrenbie, geen muziek uit een computer, maar recht uit het hart. Echte eerlijke soul dus. Mogen we u voorstellen aan Lady? Ze zijn met zijn tweeën, Nicole Wray uit Atlanta, Georgia en Terri Walker uit Londen, Engeland. Terri is met vier redelijk succesvolle albums in de pocket de meest ervaren van de twee, maar Nicole is ook geen groentje. Zij is te horen op albums van Black Keys, Missy Elliot e.a. Terri en Nicole liepen elkaar tegen het lijf in NYC in 2009 en besloten de krachten te bundelen. Ze zochten en vonden in de personen van Leon Michels en Jeff Silverman (Ghostface Killah/Adele/Lee Fields) producers, die net als zij van klassieke soul houden, maar ook goed bij de tijd zijn. Dit kwartet nam met echte muzikanten in een echte studio een eerlijk album op. Daarvan is Get Ready geplukt is als song, die de dames op de kaart moet zetten. Dat is dus gelukt, wat ons betreft. Zo zeer zelfs dat Get Ready van Lady de pinguïngeschiedenis in zal gaan als de eerste IJsbreker in de categorie soul!

Als het tweede album beter is dan de eerste weet je dat je te maken hebt met een echt goede band. Nou mogen we niet uitsluiten dat we in geval van Tribes te vroeg juichen, want we hebben de opvolger van Baby nog niet gehoord. Maar, de nieuwe single van de band uit Camden schept hoge verwachtingen. How The Other Half Live is een soort gospelrock die niet lijkt op, maar wel doet denken aan Sympathy For The Devil van The Stones en Loaded van Primal Scream. En Black Crowes. En noem maar op, classic rock dus retro maar tijdloos. Tot zo ver het goede nieuws, minder leuk is dat we tot midden mei moeten wachten voordat Wish To Scream, Tribes album # 2 verschijnt. Maar, voor die tijd komt er vast nog een single uit en dan weten we zeker of ons goede gevoel ons niet bedriegt.

Nummers die je niet de eerste keer ‘hoort’, zijn vaak de beste. Wait van Diiv is zo’n song, die een paar draaibeurten vergt. Diiv (begonnen als Dive, genoemd naar de song van Nirvana) is een New Yorkse band opgericht door (ex) leden van Beach Fossils en Smith Western. De band debuteerde vorig jaar met het Oshin album, waarvan we de single Doused oppikten. De muziek van Diiv wordt onder de noemer dreampop geschaard, maar hun sound zit dichter bij de oervorm daarvan, shoegaze. Dat betekent dat de melodie verstopt zit onder een paar lagen bas, drums en waaierende gitaren. Daarom duurt het dus even voordat het nummer zich in volle pracht ontvouwt, maar dan heb je ook wat.

Laten we beginnen met alvast excuses te maken. Better Man Than He is een oorwurm, zo’n liedje dat je als het er eenmaal inzit niet meer uit je hoofd krijgt. Dit gezegd hebbende, het is ook echt een prachtige song van een man met een toekomst. Sivu is een Finse achternaam, zijn voornaam weten we niet. Hij is 24, komt uit Cambridge, maar werkt momenteel in een callcenter in Londen. Sivu maakt links van het midden pop, verwant aan Beck en Wild Nothings. Better Man is zijn eerste single, een productie van Charlie Wizzard die ook het debuut van Alt-J deed. Thom van Alt- J heeft een remix gemaakt, gratis te downloaden op Sivu’s Soundcloud pagina. Nu we toch aan het namedroppen zijn, Sivu zit bij het management van Radiohead. Check ook de clip van Better Man, een MRI scan van Sivu terwijl hij zingt.

The Men: harder, better, faster en stronger dan alle andere pop/punk/rock/psych/garage bands van dit moment. En productiever, want een dezer dagen verschijnt alweer het vierde album in krap drie jaar van het kwintet uit Brooklyn. Van dat album, New Moon is Electric de binnenkomer. Misschien zijn we gewend geraakt aan de ‘wham bam thank you mam’ rock van The Men, maar Electric lijkt wat toegankelijker dan het oudere werk, maar niet minder energiek en zeker niet softer. In maart gaan de mannen op tournee door Europa. In ons land maken ze twee stops, de 17e staan ze in de Paradiso en de 20ste in Doornroosje in Nijmegen.

All you need is lef. Dexters heeft het. En een verdomd goede eerste single. We draaien hem sinds vorige week, maar vinden dat de debutanten uit Oost-Londen meer aandacht verdienen dan een paar plays per week. Ergo, Recover is onze nieuwe IJsbreker! Behalve door een goed kapsel vallen Britse bands ook op door een hoge mate van lef of bluf. The Stones zijn er ooit mee begonnen, doen alsof je de beste band ooit bent -‘swagger like Jagger’-, Oasis heeft er een kunst van gemaakt. Waar onze bands voorzichtig vragen of ze even je aandacht mogen hebben, eisen Britten je attentie en als je het niet bevalt dan is dat jouw probleem. Thuis en backstage zijn het vast lieve jongens, die Dexters, maar op de bühne zijn het arrogante beesten. Dat is rock& roll. And we like it.