Category: De IJsbreker

Het zal ons niet verbazen als de vier leden van Small Black ergens diep in de nacht op een verlaten kruispunt zijn aangesproken door een duister figuur, die hen een voorstel deed van het soort dat je eigenlijk niet kunt weigeren. Toen de ochtend aanbrak kon niemand zich meer herinneren wat er nou precies was gebeurd, maar ‘s avonds bij het optreden bleek dat er wel degelijk iets was veranderd. De vriendelijke edoch wat slappe synthpopband van weleer leek bezeten. De luchtige liedjes waren vervaarlijke hymnes geworden, de knullige sound een sonische storm.
Allemaal onzin natuurlijk, maar het had gekund. De nieuwe single van Small Black uit Brooklyn is namelijk een epische festivalkraker voortgestuwd door synthesizers, die rocken als de beste gitaren. Dat mag een verrassing worden genoemd, want we kennen Small Black als een zogenaamde chilwaveband: een synthesizerorkestje, dat moeite had boven het geroezemoes uit te komen, een Depeche Mode kloon zonder liedjes. Niet meer dus. Free At Dawn is de voorbode van Limits Of Desire, het nieuwe (2e) Small Black album dat volgende maand het daglicht ziet. Als dat album meer van dit soort grootse synthesizer-symfonieën telt, zijn we toch wel benieuwd wie of wat Small Black de weg heeft gewezen…

Soul! Geen arrenbie, geen muziek uit een computer, maar recht uit het hart. Echte eerlijke soul dus. Mogen we u voorstellen aan Lady? Ze zijn met zijn tweeën, Nicole Wray uit Atlanta, Georgia en Terri Walker uit Londen, Engeland. Terri is met vier redelijk succesvolle albums in de pocket de meest ervaren van de twee, maar Nicole is ook geen groentje. Zij is te horen op albums van Black Keys, Missy Elliot e.a. Terri en Nicole liepen elkaar tegen het lijf in NYC in 2009 en besloten de krachten te bundelen. Ze zochten en vonden in de personen van Leon Michels en Jeff Silverman (Ghostface Killah/Adele/Lee Fields) producers, die net als zij van klassieke soul houden, maar ook goed bij de tijd zijn. Dit kwartet nam met echte muzikanten in een echte studio een eerlijk album op. Daarvan is Get Ready geplukt is als song, die de dames op de kaart moet zetten. Dat is dus gelukt, wat ons betreft. Zo zeer zelfs dat Get Ready van Lady de pinguïngeschiedenis in zal gaan als de eerste IJsbreker in de categorie soul!

Als het tweede album beter is dan de eerste weet je dat je te maken hebt met een echt goede band. Nou mogen we niet uitsluiten dat we in geval van Tribes te vroeg juichen, want we hebben de opvolger van Baby nog niet gehoord. Maar, de nieuwe single van de band uit Camden schept hoge verwachtingen. How The Other Half Live is een soort gospelrock die niet lijkt op, maar wel doet denken aan Sympathy For The Devil van The Stones en Loaded van Primal Scream. En Black Crowes. En noem maar op, classic rock dus retro maar tijdloos. Tot zo ver het goede nieuws, minder leuk is dat we tot midden mei moeten wachten voordat Wish To Scream, Tribes album # 2 verschijnt. Maar, voor die tijd komt er vast nog een single uit en dan weten we zeker of ons goede gevoel ons niet bedriegt.

Nummers die je niet de eerste keer ‘hoort’, zijn vaak de beste. Wait van Diiv is zo’n song, die een paar draaibeurten vergt. Diiv (begonnen als Dive, genoemd naar de song van Nirvana) is een New Yorkse band opgericht door (ex) leden van Beach Fossils en Smith Western. De band debuteerde vorig jaar met het Oshin album, waarvan we de single Doused oppikten. De muziek van Diiv wordt onder de noemer dreampop geschaard, maar hun sound zit dichter bij de oervorm daarvan, shoegaze. Dat betekent dat de melodie verstopt zit onder een paar lagen bas, drums en waaierende gitaren. Daarom duurt het dus even voordat het nummer zich in volle pracht ontvouwt, maar dan heb je ook wat.

Laten we beginnen met alvast excuses te maken. Better Man Than He is een oorwurm, zo’n liedje dat je als het er eenmaal inzit niet meer uit je hoofd krijgt. Dit gezegd hebbende, het is ook echt een prachtige song van een man met een toekomst. Sivu is een Finse achternaam, zijn voornaam weten we niet. Hij is 24, komt uit Cambridge, maar werkt momenteel in een callcenter in Londen. Sivu maakt links van het midden pop, verwant aan Beck en Wild Nothings. Better Man is zijn eerste single, een productie van Charlie Wizzard die ook het debuut van Alt-J deed. Thom van Alt- J heeft een remix gemaakt, gratis te downloaden op Sivu’s Soundcloud pagina. Nu we toch aan het namedroppen zijn, Sivu zit bij het management van Radiohead. Check ook de clip van Better Man, een MRI scan van Sivu terwijl hij zingt.

The Men: harder, better, faster en stronger dan alle andere pop/punk/rock/psych/garage bands van dit moment. En productiever, want een dezer dagen verschijnt alweer het vierde album in krap drie jaar van het kwintet uit Brooklyn. Van dat album, New Moon is Electric de binnenkomer. Misschien zijn we gewend geraakt aan de ‘wham bam thank you mam’ rock van The Men, maar Electric lijkt wat toegankelijker dan het oudere werk, maar niet minder energiek en zeker niet softer. In maart gaan de mannen op tournee door Europa. In ons land maken ze twee stops, de 17e staan ze in de Paradiso en de 20ste in Doornroosje in Nijmegen.

All you need is lef. Dexters heeft het. En een verdomd goede eerste single. We draaien hem sinds vorige week, maar vinden dat de debutanten uit Oost-Londen meer aandacht verdienen dan een paar plays per week. Ergo, Recover is onze nieuwe IJsbreker! Behalve door een goed kapsel vallen Britse bands ook op door een hoge mate van lef of bluf. The Stones zijn er ooit mee begonnen, doen alsof je de beste band ooit bent -‘swagger like Jagger’-, Oasis heeft er een kunst van gemaakt. Waar onze bands voorzichtig vragen of ze even je aandacht mogen hebben, eisen Britten je attentie en als je het niet bevalt dan is dat jouw probleem. Thuis en backstage zijn het vast lieve jongens, die Dexters, maar op de bühne zijn het arrogante beesten. Dat is rock& roll. And we like it.

Zou het er nou toch nog van komen? Krijgt Frightened Rabbit alsnog loon naar werken? Als het aan ons ligt wel. De Schotse band bestaat tien jaar, heeft drie sterke albums uit, maar is na een veelbelovende start weer bijna terug bij af. Vorig jaar kon Frightened Rabbit nog geen eens de kleine zaal van de Paradiso vol krijgen.

Hun optreden op Eurosonic was wel afgeladen, maar dat zegt niet zoveel want daar is het altijd en overal druk. De getuigen van dat optreden zagen wel een sterke show van een band, die zich niets lijkt aan te trekken van de schommelingen in hun populariteit. Wat ook kan, is dat Scott Hutchinson, de baas van de band, weet dat zijn nieuwe album beter is dan de voorgangers.

Verschil tussen Pedestrian Verse en de vorige albums is dat de band de songs eerst live heeft uitgetest en bijgeschaafd en daarna pas de studio is indoken. Dat was dus een slimme zet, die meteen zijn vruchten heeft afgeworpen. De eerste single van het nieuwe album, State Hospital was een stevige hit en de nieuwe, The Woodpile lijkt een nog groter succes te worden. Dus. Wees niet verbaasd als Frightened Rabbit bij hun volgende bezoek de grote zaal van de Paradiso uitverkoopt.

Eigenlijk komt de nieuwe single van Cold War Kids pas over een paar weken uit en het album in april. Maar we hebben Miracle Mile via niet geheel illegale wegen weten te bemachtigen en zijn zo enthousiast dat we niet kunnen wachten met draaien. Sterker nog, we hebben hem meteen maar tot IJsbreker gebombardeerd!

Nog even voor de archieven. Cold War Kids komt uit Long Beach/Californië. We volgen de band sinds 2006, toen ze met We Used To Vacation op de radar verschenen. Het nieuwe album, Dear Miss Lonely Hearts wordt hun vierde. De band heeft ook meer dan een handvol EP’s uitgebracht, waaronder eentje die live is opgenomen in de Paradiso. En wat wil het geval? Op 1 mei staat Cold War Kids wederom in onze hoofdstedelijke poptempel!

We kunnen ons voorstellen dat je even moet slikken als je de nieuwe IJsbreker hoort. Het is namelijk nogal een bak geluid, die je over je heen krijgt gestort. Maar. We beloven plechtig dat je na een paar keer luisteren net als wij flink onder de indruk zal zijn van de nieuwe single van Hooray For Earth. Never is de helft van een opus, de andere helft heet Figure en is net zo bijzonder, maar een stuk minder radiovriendelijk.

Voor de clip heeft de band een mix gemaakt van beide songs.Hooray For Earth is ontsproten uit een homerecording project van Noel Heroux uit Brooklyn. Na wat releases op lokale labels werd het debuutalbum van de band, True Loves opgepikt door een label uit Londen. Dat was in april vorig jaar.

De single No Love op kwam bij ons makkelijk door de ballotagecommissie. Daaraan kon je al horen dat de Hoorays de ambitie hebben zijn een brug te bouwen tussen rock en techno. Never volgt het zelfde spoor, maar gaat veel verder. Alsof The Chemical Brothers een duivels pact hebben gesloten met Frankie Goes To Hollywood. Woorden als episch, monumentaal en groots schieten te binnen. Gewaagd, maar geslaagd.